SanteLOGie

Al heb ik helemaal géén paspoort

Ja, leuk hoor, al die grappen over Zweden, hoofdredacteur Rob Wijnberg van nrc.next vond het zelfs drie dagen na dato nog leuk genoeg om eens flink uit te pakken over de dreiging van een Zweedse tsunami – en inderdaad, wie slaapt er in Nederland nu níet in een bed van Ikea? Maar ondertussen hebben we het hier natuurlijk wel over een heel raar verschijnsel.

De stelling, ook ooit min of meer onderschreven en nooit ingetrokken door Marc Rutte, luidt: je bent loyaal aan het land waarvan je een paspoort hebt. Dat klinkt op het eerste gezicht zelfs vrij logisch. Nog geen vijftig jaar geleden was het nog normaal dat een Nederlandse ambtenaar een Nederlands paspoort had en niks anders, dat je beschuldigd kon worden van hoogverraad en minstens moest accepteren dat je je nationaliteit verloor als je ‘in vreemde krijgsdienst’ trad. Iedereen vond het volkomen normaal dat een werkgever een in Nederland geboren persoon met een Italiaans paspoort om die reden weigerde aan te stellen in een functie als secretaresse of typiste. (De smoes was: ja dat brengt rompslomp met zich mee, met werk- en verblijfsvergunningen.)

Ik heb sinds 1956 een Nederlands paspoort en tegenwoordig heb ik zelfs naast een Nederlands paspoort (nodig voor bezoeken aan Amerika) een veel handiger identiteitskaart. Ik heb die zomaar gekregen (tegen betaling, natuurlijk) en niemand heeft mij ooit gevraagd om loyaal te zijn aan Nederland. Dat zou er trouwens mee te maken kunnen hebben dat niemand goed kan omschrijven wat dat is, loyaal zijn aan Nederland. Betekent dat bijvoorbeeld dat ik zal weigeren te spioneren voor België? Zoiets moet het zijn. Laat ik niet merken dat het betekent dat je, om voor loyaal te worden aangezien, het Wilhelmus moet kunnen zingen, voor het Nederlands elftal bent, en abonnee van De Telegraaf.

Voor mij is een Nederlands paspoort een soort overbodig geval; wat maakt het eigenlijk uit of in Nederlander ben? Ik kan al honderd jaar in Zuid-Spanje wonen en nog altijd Nederlander zijn. Sterker nog: al die naar Spanje uitgeweken Telegraaflezers in Marbella zouden het nog niet in hun hóófd halen om te opteren voor een Spaans paspoort – een eis die ze, mutatis mutandis, via hun krant en hun stem wel stellen aan ingezetenen van Nederland, stel ik me zo voor, die door al net zo rare wetgeving in hun land van herkomst een Marokkaans, Turks of Zweeds paspoort opgedrongen hebben gekregen en moeten houden.

Het lijkt me trouwens veel praktischer om vooral géén Zweeds paspoort te hebben als je van plan bent in je onderhoud te voorzien door voor Zweden te spioneren.

Nog zoiets geks: in Nederland wonen ook veel mensen die naast een Nederlands ook een Amerikaans paspoort hebben. Maar die worden niet aangezien voor potentiële spionnen – ondanks dat Amerika een van de achterdochtigste landen van de wereld is, dat dus véél spionnen in dienst heeft. Nee, die worden daar juist om bewonderd. ‘Een van mijn vrienden heeft ook een Amerikaans paspoort.’ Als je dat kunt zeggen, dan heb je pas een paspoort waar je bij de echte Nederlanders mee kunt aankomen.

________

hhBest

Zelfkastijding in Giethoorn

Giethoorn, dat was ook zo’n dorp dat ontstond doordat mensen met een rare godsdienst zich er terugtrokken omdat andersdenkendenen bezwaar tegen hen hadden. Ze kwamen in de twaalfde eeuw zelfs helemaal uit Zuid-Europa en vestigden zich in de zompige moerassen langs wat toen nog de Zuiderzee was – typisch flagellanten, zelfkastijders – om de terrasjes van Cagne sur Mer en Saint Tropez te verlaten voor een land van mest en mist, van vuile, koude regen, doorsijperd stukske grond, vol kille dauw en damp, vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadb’re wegen, vol jicht en paraplu's, vol kiespijn en vol kramp!’*).

Maar ja, je bent flagellant of niet, hoewel ik me gisteren, bij mijn wandeling door het Venetië van het Noorden in al die verbijsterende Hollandse knusheid, nauwelijks kon voorstellen hoe die luitjes destijds te Giethoorn, in hun blote kont tot de knieën in de modder zichzelf en hun vrienden en familieleden de godgeslagen dag stonden af te ranselen met de kat met zeven staarten.

Persoonlijk zou ik die lui trouwens verdenken van kinky sex waarmee tevens de trend zou zijn gezet voor het beeld van Giethoorn later kreeg als toneel van losbandigheid, zeker gezien vanuit de omringende dorpen, waar men op zondag naar de kerk gaat met een boek vol zilverwerk. Hoewel: wie weet, misschien is er tussen de vier kerkbezoeken op een normale zondag nog wel wat ruimte voor allerlei dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Wie weet.

Het waren de roerige jaren zeventig en waar Rijk de Gooyer opduikt, daar gaat het van dik hout zaagt men planken. Toen zijn Giethoornse boerderij in de jaren zeventig van de vorige eeuw afbrandde, naar verluidt omdat de beroemde acteur geweigerd had een rondje te geven in een plaatselijke herberg, toen was de lol er meteen van af. En sindsdien zijn al die BN-ers die er ooit huisden geruisloos vertrokken.

Of de flagellanten twee paspoorten hadden, dat kan ik nergens bevestigd of ontkend vinden, het was in de twaalfde eeuw natuurlijk ook niet de rigueur om überhaupt een paspoort te hebben. Maar ze wilden dan vermoedelijk ook geen staatssecretaresse van volksgezondheid worden, neem ik aan. (Ik moet even in de agenda noteren: Italiaans paspoort aanvragen. Dat kan, omdat ik er ooit een heb gehad. En wat moet ik met mijn Nederlands paspoort? Oh nee, geen goed idee. Van Geert naar Silvio, oftewel van de regen in de drup.)

Ik wandel in Giethoorn waar ik voor het laatst was vóór Albert Mol en Hans Kaart er met de film Fanfare triomfen vierden. Veel veranderd is er niet, al is er nu een café Fanfare, geheel versierd met foto’s en attributen uit de film, een snuisterijenwinkeltje genaamd Venice en, oh heerlijke multicultuur, Italiaans restaurant Fratelli.

Zelfs in de herfstvakantie is het hier druk met toeristen die filevaren in fluisterbootjes en die aan de ingang van het dorp worden aangeklampt door snorders die hun verwarmde boot met gratis koffie en thee aanprijzen. Voor de rest: leuk hoor, Giethoorn, maar wel heel Hollands, want het pad dat door het hele dorp voert wordt gedomineerd door haastige fietsers zonder bel die korzelig de wandeltoeristen opzij duwen.

De toerist in de rol van flagellant. Dus eigenlijk.

*)P.A. de Génestet

__________

hhBest

Au au, Overijssel

Natuurlijk zijn er fundamentele bezwaren aan te voeren tegen Overijssel. Bijvoorbeeld dat het inderdaad Overijssel is en niet Firenze of Barcelona.

Maar kijk eens goed. Bijvoorbeeld naar Kampen. Ik weet het, jullie hebben je voluit vrolijk gemaakt over mijn vorige lofzang op deze mooie plaats, maar niettemin. Waar in bijvoorbeeld Zuid-Limburg vind je een zaak als De Eenhoorn, waar koffie, thee en sigaren eendrachtig hand in hand gaan, en waar je zelf de brownies mag pakken bij je macchiato, waar trouwens ook een glaasje water bij geserveerd wordt.

Waar vind je een ongelooflijke gesorteerd stripantiquariaat als ‘De Fantast waar ik verrukt heb staan bladeren in oude albums van Buck Danny, met al die prachtig getekende vliegtuigen en brede Amerikaanse kaken, die voor een habbekrats verkrijgbaar waren en waar ik, wanneer ik er de tijd voor zou hebben genomen, ongetwijfeld dat ene Robbedoes-album zou hebben kunnen vinden waarin een whiskeyfabriek de lucht in vliegt?

En boekhandel Rozhanitsa dan, gevestigd in een pand dat zelfs zonder boeken de moeite van het bezoeken waard zou zijn, en waar ik voor het eerst van mijn leven twee boeken van Dostojevskij kocht, en één van Tsjechov, heruitgaven in de prijsklasse ‘drie voor twintig euro’ in de onovertroffen vertaling van Charles B. Timmer? Een kleine tweeduizend pagina’s voor net een cent per stuk?

Misschien minder voor de hand liggend: een camping met een perfect horizontale camperplaats en totale rust omdat hij eigenlijk gesloten is er precies vier mensen aanwezig zijn, die zich niet met elkaar bemoeien en zich verre van elkaar houden. En de charme van het echte kamperen omdat de verwarming van de camper het niet doet en het er ’s nachts vier graden wordt. Heerlijk.

Maar het mooiste van dit bezoek aan Overijssel, dat nog door vele gevolgd zal worden, is Indische restaurant Bali in Zwolle waar je tegen een vriendschappelijk tarief een fijne rijsttafel geserveerd krijgt door een keurige Indische heer in een krijtstreeppak, een heer ook die alle andere wensen in vervulling doet gaan. Hij mompelt beleefd de echte namen van de gerechten, waarin onder andere buncis voorkomen, sperziebonen die, zoals de insiders weten, het schadelijk effect van rawit op de lever teniet doen.

Aan het eind van de voortreffelijke maaltijd serveert hij koffie met spekkoek, en ik kan natuurlijk mijn mond niet houden, ik móet mijn universele kennis over iedereen en alles breeduit ten toont spreiden, niks aan te doen, en mompel dat deze avond pas perfect zou zijn als het geen gewone koffie uit de Senseo was, maar echte kopi toebroek, in Turkije Turkse koffie geheten, in Griekenland Griekse koffie en in Nederland boerenkoffie. Water en koffie in een pannetje en koken maar.

De heer in het krijtstreeppak was op dat moment achter mijn rug nog iets aan het beredderen, en heeft blijkbaar gehoord wat ik zei, want een paar minuten later schuift hij onder het mompelen van ‘kopi toebroek’ een voortreffelijk kopje Turkse koffie onder mijn neus.

Kortom, natuurlijk heb je in heel Nederland nog altijd prima echte Indische restaurants – ik noem Tampat senang in de Javastraat in Den Haag – maar Bali in Zwolle staat sinds gisteren ook op de nominatie, ik mag wel zeggen: de short list. Selamat datang, dus.

En wie kon het beter verwoorden dan Van Kooten en De Bie in een van hun onsterfelijke liederen: ‘Sien we u binnekogt auk in Zwollih, het De Haach van Auverêsel?

_______

hhBest

Een geval van binnenvetterij

Zoals Steffie Kouters het nieuwe boek van Arnon Grunberg al heeft gelezen, zo voelt het aan – uiteraard met alle mutatis mutandis en verhalen over os en Jupiter er vanaf getrokken – om op vrijdagmorgen om kwart voor vijf reeds kennis te kunnen nemen van de inhoud van het Volkskrant Magazine van eerstkomende zaterdag. Dat zit namelijk in plastic verpakt met het eerste boek in de serie over architectuur die de komende maanden bij de Volkskrant verkrijgbaar is. Maar omdat de bezorger die hele vracht boeken, magazine èn de dikke zaterdagkrant te gortig vindt, heeft hij kennelijk toestemming gekregen de boel een dag eerder te bezorgen.

Dat onder embargo ontvangen van het VKM, zoals wij Volkskrantabonnees onder elkaar liefkozend de wekelijkse bijlage noemen, dat gaf me een gevoel van een zekere uitverkiezing.

Nu weet ik dus dat op 28 oktober Arnon Grunbergs nieuwe boek zal verschijnen, getiteld Huid en haar. Grunberg, onder veel meer ook auteur van een dagelijkse korte column op de voorpagina van de VK, wordt in het VKM geïnterviewd door Steffie Kouters, die er wel wat van kan, Grunberg lijkt me geen gemakkelijke prooi voor een interviewer.

Verder laat Sylvia Witteman in haar stukje zien hoe je je tweets van Twitter heel handig recyclet.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen, dat is dat mij opvalt dat de journalistieke mores de laatste vijftig jaar (ik heb ze alle vijftig meegemaakt, plus nog een, in de journalistiek, en ik heb goed opgelet) behoorlijk zijn veranderd. En dan wil ik niet beginnen over voor de hand liggende aspecten, zoals dat de journalistiek popmuziek als een serieus onderwerp is gaan beschouwen, de hielen likt van de sportbonzen en vrolijk feiten en meningen door elkaar husselt.

Nee, het gaat mij er om dat iets dat vroeger gênant werd gevonden en ‘binnenvetterij’ werd genoemd, tegenwoordig volkomen normaal is. Strikt genomen valt het interview met Grunberg – in essentie propaganda voor zijn nieuwe boek – er ook onder: dat de krant verhalen schrijft over de geweldige prestaties van de collega’s van het eigen orgaan.

Verderop in het VKM wordt het ècht een voorbeeld van wat heel lang geleden gewoon niet kon, of hoogstens door sport-, auto- en reisredacteuren werd gedaan. Volkskrantcolumnist Wim de Jong, over wie ik in deze kolommen al eerder heb mogen berichten, heeft samen met twee collega’s ook al een boek geschreven, Handboek voor de moderne man’ dat een tegenhanger moet zijn van het al eerder verschenen ‘Handboek voor de moderne vrouw’ van Aaf Brandt Corstius en Machteld van Gelder. Over beide boeken publiceert het VKM een interview met de auteurs (een ervan is inmiddels naar Nieuw-Zeeland geëmigreerd, hetgeen ook al uitgebreid is behandeld in het Magazine) waarin diverse aspecten worden besproken van kernproblemen die in het Magazine vaak aan de orde komen, namelijk de verhouding tussen man en vrouw. Uiteraard weer met aanbeveling om te kopen.

En Aaf, die tegenwoordig ook columniste is van de Volkskrant, komt tweemaal in het VKM van deze week voor: bij dat laatste boek dus, en in het interview met Grunberg, met wie ze ooit een relatie had, een feit dat, blijkens het interview in VKM, Grunberg weliswaar een boek heeft opgeleverd, maar verder onbevredigd heeft achtergelaten.

Ik hoop dat het Aaf morgen niet al te koud op het zaterdagochtendlijf valt.

_________

hhBest

Negen stropdassen, waarvan drie rood

Nee, die mevrouw geheel links in het Chanelpakje is geen geinige partycrasher, die gauw even aanschuift bij de bordesfoto van het nieuwe kabinet, maar de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Edith Schippers. Al staat ze er wel zo bij, natuurlijk. De mevrouw met de slordige haren en de Palestijnenblouse is niet een van de poetsdames van Hare Majesteit, maar Melanie Schultz van Hagen-Maas Geesteranus, minister van Infrastructuur en Milieu. U moet me de seksistische opmerking maar even niet kwalijk nemen, hoor, maar een jaar of zeven geleden had ze nog een leuke kop en mooi haar. Waar moet dat heen?

Marja van Bijsterveldt, die maar net te zien is tussen al die lange kerels, is de nieuwe minister van Onderwijs en Dergelijke en dan hebben we het meteen gehad, met de vrouwen die Marc Rutte zover heeft weten te krijgen dat ze in het kabinet stapten.

Ik pik er nog een paar uit. De kannegin in een echte kanneginnenjurk, een gevalletje waarin alleen zij ongestraft in het openbaar kan verschijnen. Uri Rosenthal is net op en nog niet bekomen van gisteravond. Marc Rutte denkt: waar laat ik mijn handen? Maxime Verhagen is katholiek, die weet wat je met je handen doet: er in wrijven. (Let zondag maar eens op de pastoor.) Ivo Opstelten heeft zijn enorme geraamte wat vreemd in het pak hangen, Piet-Hein Donner heeft de bordesscène overduidelijk al eens eerder meegemaakt, maar Hans Hillen, voormalig journalist, zie je denken: ik ben de enige die vanaf dat zootje aan de overkant heeft weten over te steken.

Henk Kamp, die het ook al eerder heeft meegemaakt, die zie je denken: dat is dus die Gert Leers; hou nou eindelijk eens je mond man, je moet naar het vogeltje lachen. Bovendien praat Leers per ongeluk Maastrichts, omdat hij denkt dat hij tegen Maxime praat en zodoende heeft onze Henk een eigenaardig scheef hoofdje. Wie hebben we nog niet gehad? O, Jan Kees de Jager, die promoveert zelfs tot minister. Die lacht nog, maar wacht maar af, die heeft Frans Weekers, de domste Limburger aller tijden, als staatssecretaris.

Vijf lichte stropdassen, drie rode, één donkerblauwe; iets paars, iets Palestijns en iets lichtblauws voor de dames.

Het zal mij benieuwen.

________

hhBest

Achtbanen, ‘papier hier’ en chips

Twintig jaar geleden wandelden Djamila en ik met onze kinderen van toen 4 en 8 jaar het Pieterpad, met name het eerste deel, van Pieterburen naar Berg in Gelderland. Wandelen kan saai zijn en dus deden we onderweg Ponypark Slagharen aan, en Avonturenparkpark Hellendoorn. Wat zal ik er van zeggen? De kinderen vonden het leuk en ik vond het interessant en Djamila nam een middenstandpunt in.

Pretparken zijn ook wel degelijk iets voor kinderen, dat wist ik sinds ik voor het eerst en voor het laatst in De Efteling in Kaatsheuvel was geweest, in oktober 1955. Ik was zestien jaar en ik vond het, eh wel aardig. De Efteling was toen nog uitsluitend een schepping van Anton Pieck, ruwweg een bosgebied met hier en daar iets dat geinig was vormgegeven en ‘Papier hier!’ riep.

Als ik de oude Pieck goed begrepen heb, dan zou hij zich in zijn ongetwijfeld Olde Englishe Tombe (want daar doet zijn ‘kunst’ mij aan denken) omdraaien als hem ter ore kwam dat er tegenwoordig acht- en wildwaterbanen in De Efteling zijn.

Ook op de trip van Pieterburen naar Berg in Gelderland merkte ik al, dat de kleine kinderen met de pretparken waren meegegroeid. In Hellendoorn verbleven wij bijvoorbeeld in gezelschap van drie treinen vol Limburgse tieners, die er dus een wereldreis voor over hadden gehad om hier te komen. En kennelijk de tijd van hun leven hadden.

Gisteren ging het er ook over op een chatsite waar ik vaak kom. Een naar mijn schatting ongeveer 25-jarige lerares schreef geestdriftig over haar bezoek aan De Efteling, het zoveelste, ze had, geloof ik, een abonnement. Vanmorgen schrijft nrc.next-columniste Renske de Greef over de De Efteling: ‘Heel mijn leven ga ik er al naar toe, eerst met familie, later ook met vrienden… ik val voornamelijk voor de sprookjeswereld.’ Ze gaat er nu met haar nieuwe vriend heen. Zij sleurt hem mee naar een ‘attractie’ met Bokkenrijders, maar in plaats van haar verrukking te delen zegt hij: ‘Die stem was van Jules Croiset. Die heeft nog zo’n goede oude dictie.’ Maar, werpt zij tegen: ‘de bokkenrijders, de vloek, het bewegende huis?’ Hij: ‘Ja, leuk gedaan.’ Jullie zullen begrijpen: een man naar mijn hart. Hij ziet geen sprookjes maar gebeeldhouwde poppen en laat zich ironisch uit over de kitscherige muziek. De achtbanen kan hij trouwens wel waarderen.

Daaronder staat in diezelfde krant de als altijd weer hilarische vragenrubriek van deze op intellectuele jongeren georiënteerde krant. Vraag van heden: ‘Mannen eten paprikachips, vrouwen naturel. Waarom?’ Chips worden in dat stukje impliciet omschreven als een onmisbaar bestanddeel van wat je dagelijks eet, en het is een serieuze zaak dat je onderscheid weet te maken tussen diverse door de chipsindustrie vervaardigde kunstmatige smaken. Mensen blijken in chips orgastische ervaringen te verwachten, alleen bereiken mannen die ervaring langs een andere route dan vrouwen, waarbij een rol speelt dat vrouwen een subtielere smaak hebben dan mannen. Het staat er echt. En het gaat over chips. In nrc.next.

Als je het niet verder vertelt: ik heb ook wel eens zo’n zakje gekocht hoor. Omdat de chips die er in zaten ‘handgefrituurd’ waren. Ik stelde me zoiets voor als kinderarbeid in lage-lonenlanden, en verwachtte geroosterde vingertjes. Maar ik vond die vertrouwde vettige pieperschijfjes.

Er is een verband tussen die twee onderwerpen, trouwens. Moet ik jullie dat nog uitleggen?

________

hhBest 

Op Santelogie Boeken en Films: Il Divo

Goed zo, weinig vrouwen

De Nederlandse journalistiek is, ik vertel jullie geen nieuws, vooral beroemd om ‘het spel van elkaar hijgend achterna rennen’. Een nieuw hoogtepunt in die sport werd gisteren bereikt, toen we Mark Rutte wel twintig keer hebben horen en zien uitleggen waarom hij niet meer dan drie vrouwen heeft kunnen vinden voor het ministerschap. En daarna iedereen die ook maar enigszins ooit ergens een mening over heeft gehad, in alle relevante en ook in niet relevante radio- en tv-programma’s en alle kranten en websites programma: dat het onbegrijpelijk is, terug in de tijd, vrouwonvriendelijk en zo nog het een en ander. Het is, kortom, een schande.

Vanmorgen putten sommige media zich uit in het publiceren van lijstjes met vrouwen die wel degelijk capabel zijn om minister te worden. Alsof het dáár in de politiek om gaat, dat je als formateur op zoek gaat naar mensen die capabel zijn. terwijl de zoektocht in werkelijkheid gaat over de vraag of iemand ministeriabel is, en dat blijkt dan gelukkig vrijwel iedereen te zijn. Ik bedoel, kijk eens naar de ministers die we alleen al deze eeuw hebben gehad. Ik noem een Hilbrand Nawijn. Of een Ella Vogelaar.

Een minister is namelijk iemand die zich bereid verklaart blindelings het beleid van een ministerie voort te zetten, een beleid dat sinds jaar en dag ongeveer dezelfde kant op gaat en hoogstens per kabinet een beetje wordt bijgestuurd, zoals een supertanker. Beter nog: zoals een racemonster dat op een Amerikaanse zoutvlakte gaat proberen harder te rijden dan duizend kilometer per uur: daarvan kan het stuur ook niet meer dan 3 millimeter naar links, en drie millimeter naar rechts. Een departement is daarmee goed te vergelijken, als je de snelheid flink naar beneden bijstelt, natuurlijk. Zie verder de Britse tv-serie Yes, Minister.

Als ik de vrouwen was, quod non, natuurlijk, dan zou ik blij zijn: een rechts kabinet is per definitie vrouwonvriendelijk, daar vind je geen vrouwen met gevoel van eigenwaarde voor; als je daarin gaat zitten verdien je terecht het wantrouwen van je seksegenoten. Daarin zijn mannen en vrouwen trouwens wel heel erg gelijk: Opstelten, Leers, Hillen, met name deze drie, verdienen ten volle het wantrouwen van iedereen en vooral van hun eigen seksegenoten.

Mijn persoonlijke mening is trouwens dat rechtse vrouwen veel erger zijn dan rechtse mannen, correct me if I’m wrong. Ik noem Margaret Thatcher en Indira Gandhi. En niet te vergeten Neelie Kroes, die zich gisteren al twitterend bemoeide met deze heikele kwestie, en daarin sprak van ‘just 2 women ministers’, hetgeen natuurlijk moet zijn ‘just 2 woman ministers’.

Nee, laat Rutte nou maar even met dat coterietje van hem, vrijwel allemaal mannen die een feestje pas leuk vinden als ‘de meisjes’ er niet bij zijn. Hengstenbal dus, en als die club kans ziet Geert Wilders koud te stellen*) – zodat Fleur Agema nóóit minister wordt – dan zul je mij niet meer horen mopperen.

*) Voor deze uitdrukking – germanisme, natuurlijk – verkeerd begrepen wordt: koudstellen betekent: politiek uitrangeren.

_________

hhBest

Een zondagse wijnproeverij

De voormalige Oostelijke Mijnstreek, tegenwoordig weids aangeduid met de makelaarsterm ‘Parkstad Limburg’ mag er dan vooral uitzien als een kaalgeslagen voormalig industrieterrein – de Borinage en Sheffield gecombineerd – er zijn ook nog wel leuke dingen te zien in Limburg.

Gisteren was ik bijvoorbeeld in Holtum, ik meen dat dat al hoort tot het West-Limburgse Maasland. Wegens eeuwige wegwerkzaamheden in het gebied moet je zo ongeveer over het terrein van de NedCar autofabriek om er te komen, maar komaan: eenmaal onder de A2 door ben je ineens in een knus boerendorpenlandschap. We landen aan op een sterk door hoge oude bomen belommerd graspleintje, een soort brink, met oude huizen rondom.

We moeten zijn in een eind achttiende-eeuwse boerderij, die op wonderbaarlijke wijze is verbouwd, zodat je vaak niet weet of je binnen, buiten of allebei bent. Het huis was behoorlijk vervallen, maar de mensen die er al heel lang wonen, hebben er zo aan geknutseld dat allerlei oorspronkelijke elementen er nog staan, zoals een vakwerkmuur met het oorspronkelijke leem er nog tussen, oude totaal vermolmde balken waarvan de taak is overgenomen door nieuwe stoere eiken.

Het in-exterieur waar we binnen komen heeft veel van een landelijk restaurant met een kaart vol stoere boerengerechten. Maar het kenteken van enkele auto’s die buiten geparkeerd staan, en ‘wegwijzers’ met daarop ‘NiceWine’ (hier) wijst in een andere richting. De kentekens zijn Italiaans en die ‘aardige’ wijn ook. Behalve sta- en zittafels is er een tafel van enkele tientallen meters lang waarop zeventig flessen staan uitgestald met, zoals blijkt, de smakelijkste Italiaanse wijnen.

We zijn, bij wijze van verrassing, terecht gekomen op een Italiaanse wijnproeverij.

Dat zie je de laatste jaren veel, in Nederland: mensen die, naast of na hun oorspronkelijk beroep liefhebberen in de wijnhandel. De een houdt het bij het eigen keldertje met een paar honderd flessen, de mensen van NiceWine hebben een bergsportzaak gehad (ook al een hobby van de eigenaar), respectievelijk werken in menslievend beroep en hebben de import van Italiaanse wijnen groot aangepakt.

Ik heb er menige smakelijke wijn geproefd en moeten constateren dat er een strakke relatie is tussen de kwaliteit en de prijs.

En daar is ook Harry Lindelauf, die hier staat met zijn uit Toscane, Puglia en Sicilië geïmporteerde olijfolie. (hier) Harry en zijn vrouw wonen nota bene bij mij in het dorp, maar ik heb hem 38 jaar niet gezien: de laatste keer was hij 19, student journalistiek en stagiair bij de krant. Net als veel andere journalisten heeft hij, met name uit onvrede met de wijze waarop in Nederland journalistiek wordt bedreven, voor ‘iets anders’ gekozen. Hij is nog wel werkzaam als voorlichter, maar de olijfolie heeft hem in zijn greep, dat zie je aan alles.

Van wijn heb ik niet veel verstand, ik ken het verschil tussen lekker en niet lekker. Bij NiceWine geldt: lekker is duur, niet zo lekker is minder duur. Een nadeel van zo’n proeverij waar je niet veel kunt kopen wegens het financieel aspect: de wijnen die je je wel kunt veroorloven (en elders moet kopen) steken er bleekjes bij af.

De aanwezige Italianen zijn grage praters die wel verstand hebben van wijn. En ik ben daar gevoelig voor. Wat zou ik graag een paar dozen Morellino di Scansano van Podere 414 hebben gekocht. Maar ja, 15 euro per fles. Die geur van kersen blijft gelukkig lang hangen, in de neus.

Vandaag op SanteLOGie -- boeken en films: Schervengericht van A. F. Th.

Een echt ouderwets herenkabinet

Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus, oude tijden herleven, is de conclusie als je de naam van deze aanstaande minister van Infrastructuur en Milieu even voorzichtig tot je laat doordringen. Voor de Tweede Wereldoorlog kon je om twee redenen geen minister worden in Nederland: als je geen dubbele naam had en als je vrouw was. Wat dat betreft mag het aanstaande kabinet-Rutte wel vooruitstrevend worden genoemd: Rutte zelf heeft een wel erg proletarische achternaam en er komt minstens één vrouw in zijn ministersploeg, Melanie, tevens, voor zover ik kan zien, de jongste bediende. (Ik vergeet Edith Schippers). Ik zou wel aanwezig willen zijn bij het constituerend beraad waarin Piet Hein Donner en Ivo Opstelten vol verwachting rondkijken of Melanie nog niet met de koffie en de taartjes binnenkomt.

Maar voor de rest is het natuurlijk allemaal restauratie wat de klok slaat, het wordt echt een oer-ouderwets herenkabinet, al zijn de beoogde ministers wel allemaal jonger dan ik, natuurlijk. Dat is een misser van formaat: dat ze de oude smiecht Lubbers, inderdaad, van mijn leeftijd, er niet bij genomen hebben.

En er zijn meer barstjes te zien. Vroeger zaten er ook wel journalisten in regeringen, zoals nu Hans Hillen en Ben Knapen. Maar vroeger waren de bewindslieden/journalisten tevens hoofdredacteur van een leidend dagblad, en alleen Ben Knapen is wel eens hoofdredacteur geweest, van NRC Handelsblad, maar die heeft zich sindsdien wel enigszins misdragen als directielid van PCM – heeft die de Volkskrant niet uitgeleverd aan het Britse hedge fund dat de krant aan de rand van het faillissement bracht? ‘Had toen maar doorgezet,’ hoor ik Mark Rutte tegen Knapen zeggen.

Onze eigen Gerd Leers, een man met het type populariteit als die van André Rieu – ‘hij is wel een onbekwame burgemeester, maar hij is wel ónze onbekwame burgemeester’ – krijgt een plaatsje in het kabinet, dus daar gaan we nog mee lachen.

Typisch trouwens dat vrijwel iedereen, op Lubbers na dus, die bij de formatie van het kabinet een rol heeft gespeeld, in het kabinet zit. Zelfs Henk Bleker. Opvallend is ook dat de kannegin geen leuk staatssecretariaat heeft gekregen. ‘Ik heb het wel aangeboden,’ zei Rutte, ‘Maar zij wou niet.’ Die mensen zijn tijdens die onderhandelingen dusdanig goede vrienden geworden dat ze maar geen afscheid kunnen nemen.

Die blijven nog regerinkje spelen onder het vierde kabinet-Halsema. Maakt niks uit, natuurlijk zo goed als dit kabinet ook niks uit gaat maken.

Ik verkneukel me ook nu al. Het nieuwe kabinet heeft geen echt regeringsprogramma, daar hebben ze namelijk geen tijd voor, ze zullen fulltime bezig zijn met recht praten van wat Geert allemaal toetert.

Behalve Melanie, dus. Die zorgt voor de koffie.

_________

hhBest

Mijn eigen allochtoon

Op ongeregelde momenten kom ik hem tegen, we zullen hem Ali noemen, afkomstig uit een Afrikaans land met veel oorlog. Hij heeft inmiddels de Nederlandse nationaliteit, hij woont tevreden in een eengezinswoning in het dorp en is niemand tot last. En, laten we niet omheen draaien: erg veel moeite om aan werk te komen doet hij niet, zijn Nederlands laat ook na dertien jaar het nodige te wensen over.

Hij heeft een knappe echtgenote meegebracht en drie mooie kinderen, die flink presteren op de middelbare school. Hij zelf heeft, eh, iets karakteristieks, hij heeft Arabische trekken maar heeft een donkerder huid dan de meeste Arabieren. Hij heeft altijd een baard van een week en zijn schotelantenne is vast gericht op Dubai tv, want zijn eigen taal is Arabisch.

Bijna tien jaar geleden heb ik hem een aantal maanden begeleid bij zijn introductie in Nederland. Ik vond het prachtig, iemand te kunnen verrassen met een groot wonder: je steekt een plastic kaartje in de muur, tikt een nummer in en uit de muur komen èn het plastic kaartje, en het gewenste geldbedrag. Hij kon het bijna niet geloven, maar hij accepteerde het wonder meteen, wegens de lucratieve gevolgen.

Destijds heb ik nog wel eens geprobeerd een gesprek met hem te beginnen over werken. Wat voor beroep had hij eigenlijk? Uit zijn spaarzame mededelingen maakte ik op dat hij uit een hutjesdorp ergens in een soort woestijn kwam, dat daar zijn familie half was uitgemoord en het vee gestolen – en toen kwam de aap uit de mouw: hij was koeienhoeder van beroep. Zijn koeien waren van die beesten met een slap vel en enorme hoorns, hij herkende Hollandse koeien helemaal niet als zodanig. Net zo min als hij al die groenheid, ons gras, kon thuisbrengen.

Dus mijn aanmoediging om eens bij een geitenboerderij hier ter stede te informeren naar de mogelijkheden van een baan, vielen op onvruchtbare grond, om even in de bijbelse terminologie te blijven. Misschien was geiten verzorgen ook beneden zijn waardigheid.

Hij is moslim, maar ik mag zijn vrouw aankijken en een hand geven en hij is ook zo beleefd dat hij blijft lachen, ook als ik zijn huis betreed zonder mijn schoenen uit te doen. Betrad, want ik ben dus al die jaren niet meer bij hem binnen geweest. Ik zie hem vaak bij de bushalte staan en soms kom ik hem dus tegen in het winkelcentrum. Hij lacht breed, geeft me een stevige handdruk. ‘Hoe ies? Alles choed? Vrou ook choed, kiender choed? En jij, Ali, ook in orde? Ja, met een brede, scheve hoofdknik, alles goed. ‘En je Nederlands?’ Ik kan het niet laten. ‘Niet so choed. Moeilijk!’ roept hij.

Na de noodzakelijke informatie over de kinderen – 4 havo, 5 havo, vmbo – nemen we afscheid, hij loopt door naar de pinautomaat.

Aardige man, doet geen vlieg kwaad. Gelukkig kunnen ze mensen met alleen een Nederlands paspoort niet wegsturen naar hun geboorteland, waar hij zeker vermoord zal worden.

------

hhBest