SanteLOGie

Nijmegen is de oudste. Punt.

Begint het gezeik weer: Nu is Venlo weer de oudste ‘stad’ van Nederland. Lang is beweerd dat het Maastricht was, daarna kwam langzaamaan vast te staan dat het Nijmegen moest zijn – overigens niet gelegen op de plek waar de stad nu ligt, maar iets oostelijker – en nu zijn er weer muntjes gevonden in Venlo, die moeten bewijzen dat Venlo ouder is dan Nijmegen. De Nijmeegse stadsarcheoloog, altijd op zijn qui vive, riep dat in Nijmegen véél meer van die muntjes waren gevonden en ook nog ouder. En een flamingant onder mijn toehoorders, die me ook het desbetreffende bericht stuurde, mompelde er bij: en anders Tongeren wel.

Hier stapelen de vragen zich op. Bijvoorbeeld: wat is een stad? Wat kunnen muntjes daarvan zeggen? Wat heeft het voor belang als je de oudste stad bent, zo oud dat van het begin van die stad in het geheel niets hebt, geen steen, hoogstens dus een paar muntjes, wat heb je daar dan aan?

De laatste vraag is misschien de gemakkelijkste: je trekt er een bepaald type goed in de slappe was zittende categorie toeristen mee aan. Denk ik.

Maar wat is een stad? Als je de gehele wereld als maatstaf neemt, dan kijken ze vanuit Tokio, Mexico Stad, Jakarta en Rio de Janeiro enigszins medelijdend glimlachend naar die stoere Hollanders, die vinden dat Rotterdam en Amsterdam niet alleen stéden zijn, maar zelfs gróte steden. Terwijl men er tegenwoordig van uitgaat dat een stad begint bij drie, vier, vijf miljoen inwoners. De enige oplossing is: verklaar de Randstad tot stad; maar dan nog, al die slootjes, molentjes, koetjes en kalfjes die je dan collectief tot stad verklaart, brengen die de mensen niet nog meer aan het lachen? Nederland is een buitenwijk van Parijs.

Terug naar het begin, zo’n dikke tweeduizend jaar geleden. Neem Maastricht, neem Venlo, neem Nijmegen. Alle drie dorpen aan een rivier, dorpen die wij nu geneigd zouden zijn gehuchten te noemen. Een stel hutjes van stro en riet, en een eerste begin van een Romeinse kazerne of boerderij, met de weidse naam ‘villa’.

Maar zoals velen van jullie al vermoedden, ben ik er zeker van dat Nijmegen de oudste en nog enige bestaande stad van Nederland is.

Anders zou Claudius Civilis, door ons, melige middelbare scholieren van het Canisius College, steevast ‘Claudius op Wieletjes’ genoemd, as opposed to Julius Racekar, voor niks in het jaar 69 op het Valkhof in Nijmegen hebben gestaan, tussen de Waalbrug en de Belvedère door keek en daar de Romeinse legioenen aan zag komen, door de Ooypolder, waarbij de zonnestralen weerkaatsten op de gouden adelaars die de soldaten bij zich hadden.

Waarna de volgende dag in quotidinianus Folium Noviomagus stond: Hic stetit, hic frendens Aquilas, hic lumine torvo, Claudius ultrices vidit adesse manus. Met name dat adesse manus heeft mij jarenlang als een mantra door het hoofd gespeeld. En dat is trouwens een verder bewijs: in Maastricht en Venlo hadden ze toen geeneens een trots dagblad als de Folium, maar respectievelijk vodjes als De Leugeneer en Tante Bet en daar stond niks in over een grote plaatselijke stadsheld, want die hadden ze niet.

Trouwens, die Latijnse tekst staat nog steeds op het hekketje langs het Valkhof in Nijmegen, overschrijding waarvan tot een diepe val kan leiden.

________

Op de foto het ‘hekketje’ met de tekst van Smetius, waarvan de meeste Nijmegenaren in ieder geval de eerste woorden begrijpen: Hier steet ut. Op de bovenste foto, op veler verzoek, nogmaals de Karolingische kapel op het Nijmeegse Valkhof.

_________

hhBest

Probleem opgelost

Ziggo noch Typepad vinden het nodig enige verklaring te geven, maar hoofdzaak is dat de problemen blijkbaar zijn opgelost, ik kan nu ook zelf weer het dashboard van de Typepadsite bereiken. Ik overweeg sterk om de nieuwe Wordpresssite te blijven gebruiken, identiek aan de Typepadblog. Later meer.

Problemen

Ik kan zelf niet vanaf mijn eigen computer op mijn site komen. Het lijkt een Ziggoprobleem te zijn. Om gewoon door te kunnen gaan met mijn weblog, heb ik een tidelijke vervanger aangemaakt op Wordpress:

http://santelogie.wordpress.com

Daar staan voorlopig mijn blogs, aangezien het er naar uitziet dat de storing bij Ziggo voorlopig niet opgelost wordt.

Verklaarbaar gewichtsverlies

Ineens ben ik een expert op het gebied van de slanke lijn en hoe je die kunt realiseren voor jezelf. Het is een kwestie van weinig eten, vooral van weinig koolhydraten. Dat is, zo geformuleerd, natuurlijk niks nieuws, gewoon een bestaand modieus dieet, dat low carb, heet en daarom heb ik er altijd een beetje smalend over gedaan, en degene die dat dieet wanhopig trachtten te volgen gehoond omdat het ondanks rigoureuze toepassing niet lukte er meer dan een paar gram van af te vallen. Vooral wanneer je, als je een kilo bent afgevallen, je zelf beloont met een vijfgangendiner met veel brood en pasta.

Weinig brood en pasta is ook niet de hele oplossing. De oplossing is: gewoon van álles heel weinig eten en dat is me duidelijk geworden op een hoogst onaangename manier, namelijk als gevolg van problemen met mijn gebit. Het is zoiets als een koffiemolen waarvan de mesjes kapot zijn: het heeft geen zin er bonen in te doen want er komt toch geen gemalen koffie uit.

Hoe dan ook, sinds een paar maanden, waarin ik vijftien procent van mijn gewicht verloor (en nog altijd BMI 26.4 heb), deel ik geheel gratis adviezen uit aan vrienden, kennissen en familieleden die te kampen hebben met overgewicht. Stom, ik zou er natuurlijk ook een goed verkopend boek over kunnen schrijven en minstens kunnen proberen een goedbetalende tv-show bij SBS6 of beter nog: Net5 te krijgen met dit alles omver werpende thema. ‘Vast je dun’, dat zou een mooie titel zijn.

Om me heen zie ik ineens nog veel meer wanstaltig dikke mensen dan toch al – het is alsof je, na jarenlang in Duitse, Franse of Japanse gekneusde tweedehandsjes te hebben gereden een gloednieuwe Maserati hebt aangeschaft en ineens ziet dat vrijwel iedereen in een Opel Kadett van 1982 rijdt. Het is eenzaam aan de top, zoiets.

Vanmorgen zag ik in mijn gewichtsadministratie – daar wordt wel eens over gegniffeld: ik heb een zich over vele jaren uitstrekkende administratie waarin opgenomen mijn dagelijkse gewichtswaarnemingen – dat ik al twee maanden op een mooi laag gewicht zit, maar dat er de laatste dagen, wegens elkaar opvolgende feestelijkheden, toch een iets opwaartse tendens in zit. Nog niks om ongerust van te worden, maar een gewaarschuwd mens meet 82 kilo. (In plaats van 97).

Er zitten natuurlijk ook schaduwzijden aan. Ik noem maar gewoon mijn ingevallen gezichtje – al wekenlang heb ik niemand horen zeggen: ben jij eenenzeventig? Ik had je niet ouder geschat dan zestig! Of: je bent toch niet ziek of zo? Zodat ik nu op zoek ben naar een methode om slank te blijven maar een iets dikkere kop te krijgen.

Gisteren had ik ook een prettig moment, toen bleek dat een broek van maat 24 me net paste. Ik nam er toch een van maat 25, maar het punt dat ik wil maken is: 24 en 25 zijn nog altijd buikmaten, maten voor dikke mannetjes met korte beentjes. Ik ben gewaarschuwd.

Boeken vullen de gaatjes

Het was deze week boekenweek. Nee, natuurlijk niet Boekenweek, maar boekenweek zoals het elke dag een beetje boekenweek is. Gisteren Italiaanse websites doorgevlooid zodat ik nu een lijstje heb met boeken die ik volgende week in Italië bij elkaar ga grabbelen, als ik de kans krijg. Met name verheug ik me op het boek dat de Premio Strega 2010 kreeg, Canale Mussolini van Antonio Pennacchi. En ook dat boek van Silvia Avalone, Acciaio, die net als Pennacchi op de shortlist stond en staat voor zo ongeveer alle literaire prijzen in Italië.

Ook was het boekenweek omdat ik met een aantal boekenliefhebbers foto’s uitwisselde van de eigen boekenkasten, waarbij je meteen even een glimp opvangt van de inrichting van hun huizen. Ik ben vooral een beetje afgunstig op mensen die van die ouderwetse boekenkasten hebben met glazen deuren ervoor. Ook een beetje afgunstig was op het beduimelde exemplaar van het Synoniemenwoordenboek van Van Dale, onder handbereik op het bureau van een vertaalster – afgunstig omdat ik ook wel weer eens tegen betaling een boek zou willen vertalen. (Of ik op nóg meer werk zit te wachten.)

Tegelijkertijd is in de sectie van Genootschap Onze Taal op LinkedIn een ‘draadje’ begonnen met als onderwerp ‘Een tweede leven voor boeken’. Een gevoelig onderwerp, want je doet natuurlijk nooit boeken weg, maar als je blijft kopen is je huis op zekere dag gewoon vol. En dan? Nou het is nog niet zo ver, hoor, en anders improviseer ik wel iets. Veel mensen brengen de boeken naar de kringloopwinkel,zo blijkt, of geven ze weg aan vrienden en kennissen en in sommige groepjes liefhebbers reizen hele pakketten boeken rond.

Vanmorgen zag ik in de Volkskrant de longlist van boeken die meedingen naar de Grote geschiedenisprijs. Tien boeken – ik dacht dat ik het aardig bijhield, maar tot mijn schrik zie ik dat ik acht van de tien boeken niet gelezen had, en van de meeste zelfs nooit gehoord. En allemaal boeken om van te watertanden, over het laagland fundamentalisme, over Pieter Jelles Troelstra, de revolutie van 1795 in Nederland, de vrouw des huizes, de Congo, de NSB (alwéér!), Nederlanders en hun natuur en politieke tradities in Nederland. Tot nu toe heb ik alleen de biografie van Prins Bernhard door Annejet van der Zijl (die de prijs moet winnen) en de geschiedenis van De Telegraaf van Mariëtte Wolf gelezen.

Dus daar gaat voornemen om de laatste overgebleven gaatjes in de boekenkasten wat langzamer te vullen…

_______

Op de foto: Boekenkast in mijn woonkamer

________

hhBest

Schoonmoeder van 100 jaar

Dat ik dàt nog mag meemaken. Dat een familielid, al is het dan van de kouwe kant, honderd jaar wordt. Dat gebeurt vandaag, met mijn schoonmoeder. Ze blijft maar zeggen dat het voor haar niet nodig was geweest, maar je zult zien dat ze vandaag als de ware koningin van Den Haag de égards zal waarnemen. Horen en zien zijn haar een beetje vergaan, maar ze houdt nog alles scherp in de gaten en heeft, als het nodig is, een woord van ongezouten kritiek bij de hand, waarbij zij virtuoos gebruik maakt van het bekende Hollandse vingertje. Dat blijkt ze zelfs met haar genen te hebben doorgegeven, want Djamila kan er ook wat van, qua opgeheven vingertje. Die wordt trouwens ook honderd, maar dan over nog een hele poos.

Ze was flink jonger dan ik nu ben, toen ik haar voor de eerste keer zag, en zij mij. Het was een hartelijke kennismaking en toen ook nog bleek dat we een gezamenlijke liefhebberij hadden, de tuin en de planten, toen kon ik niet meer stuk.

Daar had het een tijdlang absoluut niet naar uitgezien, want zij was er aanvankelijk niet van harte mee akkoord gegaan dat haar enige dochter zich afgaf met een woesteling met grote baard en lang haar. De details daarvan doen hier niet ter zake, natuurlijk, hoofdzaak was, dat ze min of meer als een blad aan de boom omdraaide na de kennismaking, inmiddels al ruim vierendertig jaar geleden.

Ze heeft ongeveer twintig jaar, tot haar zesennegentigste, alleen gewoond in haar grote Haagse huis, en hoewel dat alleen zijn haar niet erg beviel – gelukkig had ze voortdurend veel aanloop van familie en kennissen – ging ze uiteindelijk wel uit vrije wil, maar niet van harte daar weg, naar het verzorgingstehuis waar ze sindsdien woont. En waar ze vandaag weer eens teleurgesteld wordt: er komt een eenvoudige wethouder van de gemeente Den Haag, en ze rekent vast en zeker op de burgemeester zelf, Jozias van Aartsen. Maar die schijnt op vakantie te zijn.

Wat in ieder geval is gebleven, dat is dat ze áltijd vindt dat je te laat bent (‘Wat zijn jullie laat!’) en áltijd vindt dat je te vroeg vertrekt (‘Gaan jullie nu alweer?’ Er is dan een ruime halve dag verstreken en we moeten nog bijna drie uur rijden.)

En ik denk dat ze dat gewoon blijft doen. Voorlopig.

Want ze heeft nog altijd het commando. Denkt ze.

_____

hhBest

Twee verrassingen

Sommige dingen gebeuren elk jaar weer en elk jaar weer komen ze als een verrassing. Nee, niet goed geformuleerd. Ze komen niet als een verrassing, maar ze zijn altijd mooier dan je je vooraf kon voorstellen.

Neem de lente. De hele herfst en winter denk je: nog even de tanden op elkaar, het wordt wel weer lente. In januari en februari geniet je al van de zon bij windstil weer, in een beschut hoekje. Maar nog altijd denk je: het wordt gauw lente – zonder te beseffen hoezeer je dat zal raken als het eenmaal zo ver is.

Februari en maart verstrijken vaak zonder dat er veel van lente te merken valt, al kun je steeds vaker in dat beschutte hoekje je gezicht met gesloten ogen naar de zon heffen. April is vaak ook nog heel guur, en je word al een beetje ongeduldig, voor mij mag de lente nú doorkomen.

En ineens, eind april, begin mei, dan kijk je op een ochtend naar buiten en is alles, nou, bijna alles, prachtig lichtgroen. Duizelingwekkende schakeringen van groen, zul je bedoelen, je kijkt je de ogen uit, het ruikt heerlijk, je krijgt zin om eindeloos te lopen door bossen en langs weiden, over heuvels en door holle wegen – je zou er poëtisch van worden. Overal om je heen zie je de dingen die je je in herfst en winter maar niet kon voorstellen.

En dan begint de zomer. Nee, de zomer begint niet. Het blijft weken lang veel te koud voor de tijd van het jaar, je gaat de zomer van dat jaar al als verloren beschouwen, en dan, op een ochtend, en zo voort, zie boven.

Ineens doe je wat je anders alleen maar doet als je in Italië bent, ’s morgens heel vroeg op, om half zeven je eerste espresso – hier moet je daar zelf voor zorgen natuurlijk, maar je hebt zulke goeie zin dat je even niet denkt aan de koffiebarretje naast de camping waar je ook al terecht kunt voor een croissant. Natuurlijk wordt het die dag veel te warm, je zoekt de schaduw op, in het beschutte hoekje zou je levend verbranden, nu. Na twee dagen is buiten eten al de norm, en ook het tijdstip verschuift ongemerkt naar achteren. Zelfs de siësta lijkt ineens een nuttige uitvinding en geen hobby van slaapkoppen. Buiten, natuurlijk.

Vanmorgen was ik om half vijf in de tuin. Het was 18 graden, de tegels voelden heerlijk koel aan onder mijn blote voeten, de planten hadden zich volgezogen met het water dat gisteren nog gevallen was, het is stil, op een merel na die onvermoeibaar zijn territorium verdedigt, en daarmee de stilte benadrukt.

Binnen slaapt iedereen nog. Dat is ook mooi: je bent alleen met je gedachten.

Ineens is het niet meer zo erg dat je moet vastellen, ik heb geen onderwerp voor een stukje.

Dan maar eens een dag géén stukje. Het is hoogzomer, verdikkeme.

 

____

hhBest

De nieuwe kleren van de keizer

Het is weliswaar voetballe, maar het houdt me niettemin bezig. Na lezing van vele internetsites van kranten in binnen- en buitenland had ik gisteren het niet onaangename gevoel, de plank niet ver mis te hebben geslagen met mijn mening over de elf ordinaire schoppers, die in de finale van het wereldkampioenschap dingen deden die, wanneer ze op de openbare weg waren vertoond, voor alle elf niet zozeer een gele of rode kaart zouden hebben opgeleverd, als wel een fikse onvoorwaardelijke celstraf.

Maar de natie, die normaal klaar staat om de doodstraf te eisen voor verkeersovertredingen waar ze zelf de dupe van denkt te zijn, is zo ver doorgeschoten in volstrekt ongezond lokaalchauvinisme dat zij vandaag de Nederlandse voetballers, een kleine twintig miljoen euro rijker, fêteert alsof zij zojuist eigenhandig een geheel arm land van de ondergang hebben gered met hun edelmoedig en zichzelf wegcijferend optreden.

Was ik echt de enige die met een enorm gevoel van vervreemding naar het Journaal keek, waarop je eerst twee F16-straaljagers laag over Schiphol zag schieten en toen het vliegtuig zag landen, de nationale driekleur uit het cockpitvenster gestoken, door een ereboog van bluswater rijdend? Alleen de opgekomen journalisten mochten zien hoe de voetballers de vliegtuigtrap af kwamen. gelukkig waren er close-ups, en ik meende te zien dat verschillende van deze harde, onsympathieke koppen een beetje angstig of wellicht zelfs ietwat schuldbewust keken. Uiteraard was dat projectie van mij: ze hadden immers hun werk gedaan zoals hen was opgedragen en waarvoor ze waren getraind. ‘Trap ze kapot, maar zorg dat de scheidsrechter het niet ziet.’

Intussen ging de vervreemding door, de verslaggevers van de tv ronkten verder, over ‘huldiging’ en ‘triomftocht’ en over de ontvangst door het staatshoofd en door de voorzitter van de regering en dat een miljoen mensen van plan waren in de hoofdstad de helden te gaan toejuichen. Ik was beslist de enige die dacht: dat moeten de nieuwe kleren van de keizer zijn, en ik riep tegen de tv: maar hij heeft helemaal geen kleren aan! Niemand gaf antwoord. Iemand had zondagavond al tegen mij getwitterd: ‘Je hebt gelijk, maar het is allemaal voor het Vaderland’.

De afgelopen jaren, sinds de moorden op Fortuyn en Van Gogh is al vaker betoogd dat dat Vaderland, Nederland, in zichzelf is gekeerd en zich geïsoleerd heeft van de rest van de wereld. Dit is een nieuwe stap in die richting. In de hele wereld is verontwaardigd gehuil opgegaan over de ordinaire trappartij van zondagavond, maar in Nederland worden de daders gehuldigd en, wie weet, voorzien van een ridderorde.

Een roofridderorde, dan toch.

________

hhBest

Barbaren zijn het

Oud-sportverslaggever Ben de Graaf analyseerde het al messcherp in een interview in de Volkskrant: Nederland had al uitgeschakeld moeten worden in de wedstrijd tegen Uruguay, vorige week. Het eerste doelpunt werd geforceerd met een gemene overtreding, het tweede doelpunt was een geval van buitenspel.

Maar goed, tot gisteravond had ik geen enkele wedstrijd van het WK gezien en zo viel de finalewedstrijd, waarvan ik de eerste helft zag en stukjes van de verlenging, me toch wel behoorlijk rauw op het lijf. Ik zal niet beweren dat de Spaanse voetballers lieve jongetjes waren, maar wat een moordenaarsbende is het Nederlands elftal zeg, neem me nou even niet kwalijk, met als absoluut dieptepunt Nigel de Jong, die het blijkbaar een goed idee vond om een gerichte keiharde trap tegen het borstbeen (hier) van de Spaanse speler Alonso te geven – een actie die even goed had kunnen resulteren in een klaplong of zelfs hartstilstand. Ik blijf van mening dat iemand die zoiets doet, al is het in het kader van een voetbalwedstrijd, een flinke poos achter de tralies dient te verdwijnen. De kopstoot van Zidane in 2006 is daarbij vergeleken een vriendelijke handdruk.

Aan de andere kant, het optreden van het Nederlands elftal was natuurlijk wel een kenmerkende afspiegeling van vele eeuwen Hollandse geschiedenis, van bekken snijden op de kermis, zeeroven tot je erbij neer valt, botte slavenhandel en ongegeneerde uitbuiting in de koloniën tot en met enkele wrede koloniale oorlogen direct na WOII, waar je tot op de dag van vandaag niks over mag zeggen.

Dat is ook zoiets: je mag er niks over zeggen. Dus is de afgelopen weken het Nederlands voetbalelftal tot ongekende hoogte opgehemeld, overal waar je keek riepen in oranje gehulde mensen dat ze trots waren op ‘onze jongens’, zelfs mensen die ik voor intelligent en beschaafd verslijt deden daar aan mee. Ik begon zowaar te geloven dat het kundige en elegante voetballers waren. Maar zondagavond bleken het ordinaire trappers.

Het lijkt mij dan ook dat de Fifa en de Uefa voortaan twee soorten voetbal moeten onderscheiden. De eerste soort is de Nederlandse, met als verbetering de afschaffing van gele en rode kaarten, inclusief de bijbehorende scheidsrechter; en experimentele invoering van één pistool per speler, met een of twee scherpe patronen. Of anders een ‘goedendag’. (Hier). De oranje meute zal met volle teugen genieten.

De tweede soort is mooi voetbal, een streling voor het oog van de kijker, voetballers als balletdansers en acrobaten, jongens die van de balbehandeling een kunst hebben gemaakt, die het samen- en tegenspel tot in de puntjes beheersen, een soort voetbal dat de noodzaak tot het maken van doelpunten doet vergeten en recht doet aan de verlangens van mensen van beschaving en goede smaak.

Ze zeggen dat voetbal promotie is voor de economie. Zou kunnen, als je er van uitgaat dat economie hetzelfde is als Hollands voetbal. De Japanners noemen de Hollandse kooplui al eeuwenlang de rode barbaren.

De oranje barbaren, zul je bedoelen.

______

hhBest

Ik kleed mezelf aan

In winkels die gespecialiseerd zijn in mannenkleding ben ik vaak de enige man. Voor de rest zijn het vrouwen die druk in de weer zijn met kopen van kleding. Soms is de man erbij, maar die zit lijdzaam te wachten tot hij iets moet passen. Als er ondergoed moet worden ingeslagen en zelfs voor overhemden, jasjes en broeken komen heel vaak vrouwen alleen. Dat is, volgens mij, er een van de oorzaken van dat mannen er vaak zo suf bij lopen: de dames kleden hun hubby het liefst zo onopvallend en ouwelijk mogelijk, waarom zou je hem aantrekkelijk maken voor andere vrouwen.

Ik koop mijn kleding uitsluitend zelf. Een heel enkele keer koopt Djamila iets voor me, een trui, een winterjekker. Ze gaat ook wel mee, en moedigt dan vaak de aanschaf van te dure en te opvallende kleding aan, die ik dan ook prompt koop, want ze heeft er wel kijk op. Maar voor de rest doe ik het zelf.

Heel vaak zijn het impulsaankopen, ik kan er zo een paar noemen. Een mooi bruin colbertje uit een kledingzaak, gevestigd in het Hilton hotel in München; een mooie crèmekleurige trui in een winkeltje in Sneek, mijn eerste Paul and Sharktrui uit een sjieke herenmodezaak aan de Grote Staat in Maastricht, ruim twintig jaar geleden, die ik nog altijd draag; een mooie korte broek, type ‘langeafstandswandeling’ bij de jongerenmodezaak Britain waar ik alleen maar was als drager van de portemonnee; prachtige Bostonians in een mall in New Orleans; een geruite overhemdblouse in een mall bij Philadelphia, waar de diefstalbeveiliging niet uit was gehaald waardoor ik de rest van de mall luid piepend afwerkte; een complete outfit, keurig ter plaatse op maat gemaakt, in een kleine modezaak aan de Via del Corso in Rome; en laatstelijk het zandkleurige linnen kostuum waar ik al jaren naar uitkeek, in de outlet in Roermond.

Dezer dagen heb je meestal vooral kleren úit. Maar er zijn grenzen: een man, zeker wanneer die een bepaalde leeftijd heeft bereikt, hoort niet in een onderhemd en een gebloemde of zelfs effen bermuda op straat gesignaleerd te worden, zeker niet met daaronder hoog opgetrokken zwarte sokken en geklede schoenen.

Wanneer ik de stad in ga, voor boodschappen of gewoon een terrasbezoek, dan hecht ik aan wat vroeger terecht ‘tenue de ville’ werd genoemd: een kostuum, dan wel een broek – in de zomer vrijwel altijd wit – met bijpassend overhemd en een colbert, dan wel dunne katoenen trui met V-hals. Aan de voeten bij voorkeur brogues, geschikt om een dansje te maken, als dat zo uitkomt. Stropdassen draag ik vrijwel nooit. Heel conventioneel eigenlijk: ik imiteer Spaanse of Italiaanse mannen die je niet gauw in een rare combinatie op straat zult zien.

Naar een begrafenis/crematie doe ik niet mee aan de heersende mode; men komt in campingtenue, vooral veel felle kleuren en niet bij elkaar passend; dan wel in overall met liefst veel verf of cementvlekken. Ik val daartussen wel op, in mijn donkerblauwe pak met azuren krijtstreep, wit overhemd, stemmige das en zwarte brogues.

Zelfs op de camping zul je mij zelden in een korte broek aantreffen. Thuis wel. Thuis ga ik heel ver. Ik heb een op Java aangeschafte gebatikte sarong die ik draag op warme dagen, al of niet in combinatie met een bijpassend overhemd. ’s Avonds – maar ook ’s morgens vroeg, zoals nu, een in Algiers aangeschafte djelebbah, heel wijd van witte zachte katoen, een van de comfortabelste kledingstukken die ik heb. Een typisch Arabisch lang overhemd, ooit aangeschaft tijdens het overstappen in Bahrein, heeft helaas een slechte pasvorm en is van nylon, een zweterig stofje, dus dat draag ik maar niet. (Alleen even voor de foto.)

Ik heb een kast vol kleren, maar een belangrijk deel daarvan draag ik nooit: ze zijn mooi maar passen niet (meer) goed, ze zijn versleten maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. Dat geldt ook voor schoenen.

En ik moet toch eens omzien naar broekriemen in diverse kleuren. Bruine en zwarte heb ik genoeg, maar af en toe zou een rode, een hemelsblauwe of een witte ook wel ergens bij passen.

____

hhBest