Hij was wel leuk zo lang hij Russisch praatte, Jelle Brandt Corstius. Je zag wel dat hij nogal onbeholpen te werk ging in die tv-serie van een paar maanden geleden, maar hij had wel de absurdste Russen gevonden, gewoon door een beetje lullig en schijnbaar ongericht rond te reizen.
En toen dacht de VPRO: die moeten we hebben als presentator voor dat onmogelijke programma van ons, Zomergasten. En bleek dat Jelle BC, zoals hij liefkozend wordt genoemd, een stuntelige beginner is als interviewer.
Jan Marijnissen bleek met gemak overeind, maar ik zie in de lijst dat Paulien Cornelisse een van de volgende slachtoffers is – dat wordt gedenkwaardige televisie, zij is weliswaar heel erg leuk met taal en zo, maar ik vrees dat er enorme misverstanden tussen Jelle en Paulien gaan ontstaan. We wachten af.
Een van de laatste tenenknijpers die ik gisteravond zag, was de opmerking van Jelle BC, die hij ter plaatse bedacht (dat mag natuurlijk) waarom er maar twee vrouwen voorkwamen in de door Marijnissen uitgezochte tv- en filmfragmenten? De moeder van bisschop Bekkers met een koddig Brabants petje op, gefilmd door het raam van een volgauto bij de begrafenis van de bisschop in 1966, en de moeder van Jezus bij diens kruisiging in Il Vangelo Secondo Matteo van Pierpaolo Pasolini, door Jelle BC losjesweg ‘Maria Magdalena’ genoemd en door Marijnissen niet tegengesproken. Want die dacht koortsachtig na over een goed antwoord dat deze pijnlijke omissie zou kunnen goedmaken.
Eerder had BC nog een onzinnig draadje aangelegd door dóór te vragen of de pijn van de hernia het karakter van Marijnissen niet had aangetast. En een andere rare vraag: als je die hernia niet had gekregen, was je dan nu nog fractievoorzitter? Daar kun je toch geen zinnig antwoord op geven?
Het gestuntel werd ruimschoots goedgemaakt door de schitterende keuze aan fragmenten van Marijnissen, de column van Boudewijn Büch over het lawaai bij de begrafenis van Pim Fortuijn, de stijve stijl van de begrafenis van Bekkers, een klassieker van André van Duijn, Gerhard Schröder die de verkiezingen heeft verloren en min of meer dronken smaalt dat men toch ‘im Ernst’ niet ging denken dat Angela Merkel in zijn plaats bondskanselier ging worden. Angela zat er zwijgend bij en was twee maanden later bondskanselier.
Natuurlijk ontbrak een fragment uit de meesterlijke Zuid-Afrikaanse serie van Adriaan van Dis niet. Er was dat prachtige moment waarin premier Loemoemba, bij de onafhankelijkheidsplechtigheid in Leopoldstad in een volle zaal koning Boudewijn in het gezicht zegt dat de Belgen Congo hebben uitgebuit en de mensen gemarteld,vernederd en vermoord; een gesprek tussen Galileo en een leerling over de vraag, of je de mensen moet verontrusten met nieuwe kennis of niet, uit die prachtige film van Joseph Losey; een mooi fragment uit de eerste Don Camillo-film – door Marijnissen gekenmerkt als ‘subtiele humor’.
Nog twee uitspraken: ‘We weten niet waarheen we op weg zijn.’ En: ‘D66 en GroenLinks kunnen beter fuseren.’ Hij zei het een beetje bitter, maar ik heb het ook wel eens gedacht. Ik ben een beetje Jan en absoluut niet Jelle.
_________