SanteLOGie

Klein Italiaans avontuur 2

Nooit ben ik te beroerd om een onhoudbare stelling te betrekken. Het is alweer even geleden, zeker een dag of twee, dus het wordt weer tijd. En de onhoudbare stelling van vandaag luidt: Vergeleken bij de gemiddelde en willekeurige overdekte markt in Italië legt elke groentejuwelier, vleeskannonier en vismoezenier in Nederland het ruimschoots af. Althans vergeleken met de overdekte markt hier in Levanto aan de Ligurische kust.

En waarom dan wel? Om te beginnen uiteraard omdat het gebodene uiterst vers kan zijn omdat de aanvoerlijnen extreem kort zijn – de zee is driehonderd meter weg, en sommige visvangsten zijn zo recent dat de visser niet de tijd heeft gekregen zijn vissen te sorteren en de vangst dus gemengd wordt aangeboden, als het ware nog naar adem happend; de vleeskoeien lopen op de omringende berghellingen hun eigen kruidenmarinade weg te knagen en overal; zie je weelderige moestuinen die profiteren van weldadige warmte, ook ’s nachts en af en toe een mals buitje bestaande uit water van meer dan 20 graden.

Met de Nederlandse vleeskoe die gevoed wordt met uit onduidelijke uit Brazilië stammende hondenbrokken, is de Italiaanse T-bonesteak of stukje kalfslever een niet te vergelijken product, waar bijvoorbeeld geen spatje bloed uit loopt. Natuurlijk wordt hier in Italië ook veel gekweekte vis aangeboden en dat is vooral uit milieu-ethisch oogpunt een achtenswaardige wijze van produceren. Maar hier krijg je nog gewoon wild gevangen vis in vele soorten aangeboden waarvoor vergelijking met het gekweekte product iets beledigends heeft.

En eerlijk is eerlijk: de kroon wordt gespannen door groente en fruit. Niets is overgebleven van gisteren. Hier geen aardbeien die een half uur geleden nog tegen het vriespunt in de koeling werden gehouden en in de tas van klant onderweg naar huis reeds een zachte dood sterven. Hier rucola zoals rucola bedoeld is: genereuze bladeren als van jonge slaplanten. Allerlei soorten radicchio, voor een deel bestaande uit bosjes jonge blaadjes met een elastiekje er om, grote bloemen van courgettes, met een kleine courgette er onderaan, waarmee een verrukkelijke omelet te maken valt, buitenaards gevormde paprika’s, ossehart tomaten die niet op hun sterfbed liggen, vriendelijke reuze saladetomaten die nog net dat beetje groen zijn waardoor de smaak is zoals hij hoort te zijn, allerlei pruimen, peren, vijgen nectarines, witte en gele perziken, alles vers en rijp en bij voorkeur uit het eigen dorp. Alle kleuren aubergines, hele dunne kleine komkommers met stekeltjes, lekker droog van binnen.

Dit nalezend merk ik dat ik niet zo overtuigend ben als ik wel gewild had. Nou dan moeten jullie het maar hiermee doen. Geloof me maar gewoon, het is echt waar.

Klein Italiaans avontuur 1

Alsof er niets gebeurd is zit ik gezellig te tikken onder de luifel van de camper. Het is kwart over zes in de ochtend en nog 25 graden en al een uur lang raast er zo´n mediterraan onweer, het bliksemen en donderen houdt niet op, maar het is meer een oorlog op afstand; het waait niet, het regent niet. Dat is voor later.

Het is nog steeds een klein wondertje. Nee, niet het onweer maar dat we hier zitten. Het is alweer anderhalve dag geleden dat we de handdoek in de ring gooiden. Het reparatieproces van de camper had niet geleid tot goedkeuring voor de APK: de linker achterrem gaf een fors verschil in remkracht met rechts. Roger, de eerste monteur, stond de wanhoop in de ogen: alles ging mis wat mis kon gaan. Het was half drie, hij draaide voor de zoveelste keer de brug omhoog met de camper er op, wielen er af, remtrommels open: de linker was nat van de remolie, die er in geraakt was bij het ontluchten van het systeem. Poetsen, schuren, drogen, monteren, afstellen en weer naar de keuring. Gelukt!

Zo’n nieuw remsysteem, zou dat wat zijn? Het ijzer-op-ijzergevoel, waar ik zo aan gewend was, is weg. Er voor in de plaats is er het gevoel dat er een slappe ballon onder de rempedaal zit. Roger maakt geruststellende geluiden, niks aan de hand.

De al verloren hoop maakt plaats voor woeste haast. Weg! Weg! Weg! Water in de tanks, alle gereedstaande spullen naar binnen en zoveel mogelijk op hun plaats, achteraf blijkt: maar één ding vergeten, namelijk de grillplaat die mee moest wegens de noodzaak visjes te bakken en het centrale gerecht van de Italiaanse keuken zoals ik die ken: de bistecca fiorentina van een kilo.

Komt allemaal goed, als we eerst maar eens in Italië zijn. Daarvoor moet de beladen camper in die richting worden gestuurd, eerst maar eens dat eindeloze stuk Duitsland.

Om 11 uur  ‘s avonds hebben we daar 500 kilometer afgelegd en licht slaperig stuur ik de camper de parkeerplaats van tankstation Schauinsland op. Daarna de bekende dingen: om half vier wakker, om kwart over vier achter het stuur, de Gotthardtunnel, even na de ochtendspits de rondweg van Milaan, de westelijke, om kwart over een op de plaats van bestemming waar al sinds 2 januari een keurige plaats voor ons vrij gehouden wordt.

Geen enkele file, nauwelijks druk, de dingen waar ik me zorgen over heb gemaakt doen zich niet voor, maar eenmaal heb ik iemand moeten laten kennismaken met mijn luchthoorn omdat ik bezwaar heb tegen zijn weggedrag.

Het dorp aan zee weer eens bewonderd, zijn okerkleurige huizen, zijn keurige straatjes, de veertiende-eeuwse kerk van Sint Andreas tussen de weelderig bloeiende oleanders, de boekhandel die precies op tijd de juiste boeken in huis heeft. Prosecco, om half acht rauwe ansjovisjes en spaghetti vongole. En onderhoudend gezelschap, onbeschadigd en onbekommerd bijeen.

Het is intussen zwaar gaan gieten. Ik vang aan de luifel het afwaswater op.

Een mens heeft voor zijn geluk maar weinig nodig. Je moet alleen opletten dat het je kant op komt.

Wat je niet wilt weten van drank

De nrc.next van hedenochtend confronteert ons met de fascinerende wereld van de smerige drankjes. En dan bedoel ik niet Jinx, Pinxz en Klinkxx, of hoe die hoogalcoholische suikerwaters voor meisjes van veertien ook weer allemaal heten – als het maar op een z of een x eindigt – maar op, om maar meteen het eerste voorbeeld bij de kop te pakken, het nieuwe product van Brewdog brouwerij in Schotland. Met name de originele verpakking heeft het nieuwe product al meteen een slechte naam gegeven, of het ook smerig smaakt, dat kan ik op die afstand niet zeggen, hoewel, het is een biertje met 55 procent alcohol en het kost 600 euro per flesje, maar dat zegt nog niks, qua smaak. Alleen verkrijgbaar per setje van twaalf trouwens.

De verpakking zou ik trouwens wel origineel vinden: Vier van de flesjes zitten lekker warmpjes in het velletje van een eekhoorn, één houdt er zich schuil in het vel van een haas en de overige zeven stuks hebben de tweedehands jas van een hermelijn meegekregen. Mijn levensmotto staat dus wel even op de tocht, het zou moeten worden omgebouwd naar ‘Ik ben gek op kleine huisdieren, mits met 55 procent alcohol.’ (De oorspronkelijke tekst was: ‘Ik ben gek op kleine huisdieren, mits goed klaargemaakt.’) Als u nu al van verbijstering van uw stoel bent gevalle,n bent u beter bij uw hoofd dan de uitbaters van Brewdog, lijkt mij. Kijk verder maar hier.

Kookschrijfster Janneke Vreugdenhil is al voor de dertigste keer dit jaar op vakantie en laat zich twee weken vervangen door Meneer Wateetons (hier)  arguably de origineelste schepper van voedsel en drank ter wereld. Op die lui van Brewdog na, dan, misschien. Het gaat deze week over zelf maken van alcoholhoudende dranken. Gisteren was het bramenwijn (die volgend jaar gedronken kan worden, waarna er een goede kans is dat je er aan overlijdt) en vandaag over cider, die over een paar maanden al goed is, als tenminste de door Wateetons aanbevolen PET-flessen niet ontploft zijn, intussen.

Wateetons kan het niet laten ons nog even kennis te laten maken met twee interessante cocktails, die trouwens die van de Schotse brouwerij in de schaduw stellen. En zelfs de Tequila met een larf er in, die ik persoonlijk ook laat staan. Het gaat ten eerste om Baby Mice Wine, en dat is wat je denkt: rijstwijn met daarin een paar pasgeboren muizen. Ze schijnen zelf naar binnen te moeten wandelen, heb ik elders al eens gelezen. Ach, ze zien er uit als witte boontjes, weet ik uit ervaring, je merkt er niks van.

Dit in tegenstelling tot ten tweede: de favoriete cocktail van onze barman Don, genaamd de New Jersey Turnpike. Het recept: wacht de sluitingstijd af in zo’n Amerikaans café met tien beeldschermen met daarop honkbal, als jij als laatste klant bent overgebleven, grist Don de barmatjes bij elkaar mitsgaders de vaatdoekjes, knijpt die goed uit in een glas (stirred, natuurlijk, not shaken) en stelt je het geheel gratis ter hand. (Er hoeven geen muizen in.) En proost, meneer Wateetons, thanks for sharing!

__________

hhBest

Jan Marijnissen hield stand

Hij was wel leuk zo lang hij Russisch praatte, Jelle Brandt Corstius. Je zag wel dat hij nogal onbeholpen te werk ging in die tv-serie van een paar maanden geleden, maar hij had wel de absurdste Russen gevonden, gewoon door een beetje lullig en schijnbaar ongericht rond te reizen.

En toen dacht de VPRO: die moeten we hebben als presentator voor dat onmogelijke programma van ons, Zomergasten. En bleek dat Jelle BC, zoals hij liefkozend wordt genoemd, een stuntelige beginner is als interviewer.

Jan Marijnissen bleek met gemak overeind, maar ik zie in de lijst dat Paulien Cornelisse een van de volgende slachtoffers is – dat wordt gedenkwaardige televisie, zij is weliswaar heel erg leuk met taal en zo, maar ik vrees dat er enorme misverstanden tussen Jelle en Paulien gaan ontstaan. We wachten af.

Een van de laatste tenenknijpers die ik gisteravond zag, was de opmerking van Jelle BC, die hij ter plaatse bedacht (dat mag natuurlijk) waarom er maar twee vrouwen voorkwamen in de door Marijnissen uitgezochte tv- en filmfragmenten? De moeder van bisschop Bekkers met een koddig Brabants petje op, gefilmd door het raam van een volgauto bij de begrafenis van de bisschop in 1966, en de moeder van Jezus bij diens kruisiging in Il Vangelo Secondo Matteo van Pierpaolo Pasolini, door Jelle BC losjesweg ‘Maria Magdalena’ genoemd en door Marijnissen niet tegengesproken. Want die dacht koortsachtig na over een goed antwoord dat deze pijnlijke omissie zou kunnen goedmaken.

Eerder had BC nog een onzinnig draadje aangelegd door dóór te vragen of de pijn van de hernia het karakter van Marijnissen niet had aangetast. En een andere rare vraag: als je die hernia niet had gekregen, was je dan nu nog fractievoorzitter? Daar kun je toch geen zinnig antwoord op geven?

Het gestuntel werd ruimschoots goedgemaakt door de schitterende keuze aan fragmenten van Marijnissen, de column van Boudewijn Büch over het lawaai bij de begrafenis van Pim Fortuijn, de stijve stijl van de begrafenis van Bekkers, een klassieker van André van Duijn, Gerhard Schröder die de verkiezingen heeft verloren en min of meer dronken smaalt dat men toch ‘im Ernst’ niet ging denken dat Angela Merkel in zijn plaats bondskanselier ging worden. Angela zat er zwijgend bij en was twee maanden later bondskanselier.

Natuurlijk ontbrak een fragment uit de meesterlijke Zuid-Afrikaanse serie van Adriaan van Dis niet. Er was dat prachtige moment waarin premier Loemoemba, bij de onafhankelijkheidsplechtigheid in Leopoldstad in een volle zaal koning Boudewijn in het gezicht zegt dat de Belgen Congo hebben uitgebuit en de mensen gemarteld,vernederd en vermoord; een gesprek tussen Galileo en een leerling over de vraag, of je de mensen moet verontrusten met nieuwe kennis of niet, uit die prachtige film van Joseph Losey; een mooi fragment uit de eerste Don Camillo-film – door Marijnissen gekenmerkt als ‘subtiele humor’.

Nog twee uitspraken: ‘We weten niet waarheen we op weg zijn.’ En: ‘D66 en GroenLinks kunnen beter fuseren.’ Hij zei het een beetje bitter, maar ik heb het ook wel eens gedacht. Ik ben een beetje Jan en absoluut niet Jelle.

_________

hhBest

Als alle nippeltjes meedoen

Mijn grote mond ook altijd, met name tegenover lui die een caravan prefereren boven een camper: ‘Dat is het mooie van een camper, die staat altijd klaar voor de deur, je gooit er je boek, wat eten en flessen wijn in, en je bent onderweg, vakantie vanaf de eerste meter.’

Maar dat veronderstelt dan een camper die technisch in orde is. Een camper waar elk boutje, moertje, nippeltje gewoon vastzit en zwijgend zijn werk doet.

Korte inhoud van het voorafgaande. De camper kwam in mei uit de stalling, we gingen er een weekendje mee proefdraaien in Ommen, en daarna moest hij een grote beurt hebben (twee jaar niet gebeurd) en gekeurd worden. Op 6 juli leverde ik hem in bij de garage en helaas heb ik niet goed opgelet op welke dag de receptionist me belde om toestemming te vragen een enorme berg onderdelen te bestellen, zonder welke de keuring niet goed zou aflopen.

Begin vorige week belde ik maar weer eens omdat het angstwekkend stil bleef. ‘Die onderdelen zijn moeilijk te vinden’, meldde Marvin, de receptionist. Maar hij verwachtte wel dat alles op het nippeltje, ik bedoel nippertje, op tijd zou zijn.

In de loop van de week werden de geluiden steeds somberder. De oliekeringen voor de homokinetische koppelingen zouden pas zaterdag komen en op donderdag klonk de onheilspellende boodschap: ‘Als er niks meer afbreekt, dan is de camper zaterdag klaar.’ Als er niks meer afbreekt?

Vrijdag kon Marvin zelfs melden dat als alles goed ging, de camper zelfs vrijdagmiddag klaar zou zijn. Maar het ging niet goed, het ontluchtingsnippeltje aan een van de remklauwen was bij het uitdraaien afgebroken, alleen een gespecialiseerd bedrijf zou daarbij hulp kunnen bieden maar ja, die bedrijven werkten niet op zaterdag.

De baas van de garage gebeld. Gezegd dat de auto zeventien dagen eerder was ingeleverd en dat we zondag wilden vertrekken en wat nu? Hij had zich er al mee bemoeid zei hij, hij zou zien iets te regelen. Om elf uur vrijdagavond belde Marvin: zaterdag zou een serieuze poging worden gedaan.

Zaterdag om elf uur ging ik er maar eens aan. ‘Nee, het is mislukt.’ ‘En wat nu?’ ‘Maandag, misschien.’ Positief nieuws was er ook: ze hádden al een nieuw nippeltje. Gaat het zeker gebeuren, maandag? ‘Ik geef nergens garantie op.’

Als het maandag mislukt treedt een nieuw plan in werking: donderdag kan ik over een huurcamper beschikken. Intussen zijn de kinderen, die maar veertien dagen vrij hebben, met een van onze auto’s naar Italië vertrokken. Ach, Djamila had zich zo voorgesteld onderweg idyllisch met de kinderen te picknicken.

Ik citeer nog even mezelf: ‘Dat is het mooie van een camper, die staat altijd klaar voor de deur, je gooit er je boek en wat eten in, en wat flessen wijn, en je bent onderweg, vakantie vanaf de eerste meter.’

Maar dat veronderstelt medewerking van alle nippeltjes.

Ik heb het vaker gezegd: wandelen, dat is de beste manier van vakantie vieren. Dat gaat namelijk zonder nippeltjes, boutjes en moertjes.

________

hhBest

Het dubieuze bezit van een zwembad

En toen wilde iedereen een zwembad, want het was al een paar dagen boven de dertig graden. Een streven dat ik kan billijken. Dat we hier in de tuin nooit een zwembad hadden aangelegd was een gevolg van een nuchtere redenering. Het is in Nederland maar zelden warm genoeg om een zwembad intensief te kunnen gebruiken. Er gaat een enorme smak water in zo’n ding, goed leidingwater waar ze in Afrika en India naar smachten, en een zwembad vergt een enorme hoeveelheid kostbaar en tijdrovend onderhoud. Dat bovendien tot gevolg heeft dat je, met name wanneer je er dagelijks een paar baantjes in trekt, altijd een lichte chloorlucht om je heen hebt.

Maar het was zogezegd al een paar dagen meer dan dertig graden en dan wil je wel. Bovendien, zo’n rond badje dat je opstelt in de tuin, daar gaat toch niet zoveel water in en dat onderhoud, dat valt dan ook wel mee.

Bij de automaterialenhandel, de kampeerwinkel en bij de restantenuitdragerij waren ze niet aan te slepen. Wie zich in een van die winkels een ogenblik terzijde opstelde zag de dozen met bovengrondse zwembaden wegvliegen als in een versneld afgedraaide film.

Die middag moet het vullen van al die baden merkbaar zijn geweest, bij de Waterleidingmaatschappij Limburg die onverdroten blijft aanbevelen zuinig te zijn met water, geen auto’s te wassen en de tuin niet te besproeien.

Het bad dat met trots hier werd binnengedragen was groter uitgevallen dan bedoeld: die van drie meter waren uitverkocht, maar van 3.66 meter – twaalf voet, eigenlijk – was er nog wel eentje en nauwelijks duurder. Oeps, even niet gedacht dat het toch een gevaarte is, past dat hier wel? Het past wel, zo blijkt als het ‘staat’, zoals een koekoeksei wel past in het nest van een tuinfluiter. Tot nu toe was het achterterras gedacht in licht terracotta voor de vloer en donkergrijs voor de meubels, maar dat wordt nu allemaal anders: de enorme knalblauwe cirkel vaagt alles weg.

Maar ze zijn er dolgelukkig mee en als de 5700 liter water er eenmaal in zit laten we ons allemaal lekker in de verkoeling zakken. Zwemmen of iets dat daarop lijkt is onmogelijk, bommetje ook, het is meer gezellig langs de kant zitten en een beetje bewegen met armen en benen. Met al gauw op zijn Hollywoods een glaasje van dit of dat erbij. Tot het toch wel erg fris wordt, en dan gaan we er weer uit. Het echte zwembadgevoel.

De dagen daarop zijn wat frisser en gaan we er niet meer in. Ook al omdat er van alles invalt: bladeren, oorwurmen, stof. En de bodem wordt glad, van de beginnende algengroei. Werk aan de winkel: de raamwisser gaat over de bodem, een speciaal netje vangt het drijvende spul eruit. Je bent er flink mee bezig. Een afdekzeil helpt de boel schoon houden.

Dan komt de dag dat het afdekzeil er niet eens meer af gaat. En de dag daarna dat het bad leeg moet, omdat het daar niet het hele seizoen kan blijven staan.

We hebben er alles bijeen twee uur gebruik van gemaakt, het schoonmaken heeft een uurtje of tien gevergd, het legen van het bad en het roemloos afvoeren van de 5700 liter water neemt zowat een etmaal in beslag, waarbij geregeld corrigerend moet worden opgetreden.

Het zal mij benieuwen of het dit jaar nog eens gevuld wordt. En volgend jaar.

__________

hhBest

Boekrecensies

Op http://santelogie.wordpress.com, de reserve blog die ik sinds deze week heb, plaats ik voorlopig oudere recensies van boeken en films.

De Opperdoezer doet de ronde

Niet veel aardappels zullen het tot een eigen website hebben geschopt, maar de Opperdoezer Ronde dus wel. (Hier.) Daar is onder andere het volgende, gedeeltelijk in geheimtaal geschreven, passage te vinden:

Men verbouwde vroeger in Opperdoes naast graan, vooral mosterd en karwijzaad terwijl men in de wintermaanden wat koeien opzette. Deze vorm van leven was al sinds 1500 in Opperdoes gebruikelijk. Na 1860 veranderde dit. In die tijd deed ook de Opperdoezer-ronde zijn intrede. Al in 1865 werden in Opperdoes veel zogenoemde negenwekers verbouwd. Een uit Broek op Langedijk afkomstige snel groeiende vroege aardappel. De uit Andijk afkomstige tuinder J. Sluis kruiste de negenwekers met uit baaien gekweekte variaties. (baaien zijn de zaadbollen van de aardappelplant). Het resultaat was de sluis. In 1867 begon K. Rustenburg deze nieuwe soort te veredelen. De eerste oogst ventte hij uit in Opperdoes en Twisk. De sluizen of Opperdoezers, in de volksmond "ronden" geheten zouden al rond de eeuwwisseling het belangrijkste product van het dorp worden en tot op heden vormen deze, nu officieel in de rassenlijst opgenomen aardappelen als uniek voor Opperdoes, een belangrijke bron van inkomsten.

Ik zou met name van die opgezette koeien iets meer willen weten, vooral of die nog ergens te bezichtigen zijn, maar dat is misschien iets voor later. Nu eerst de aardappels.

Ooit werd de wijn uit de Italiaanse Chiantistreek verkocht in flessen met een mandje er omheen. Tegenwoordig weten wij dat in die flessen meestal een inferieure vloeistof zat, maar door een uitgekiende campagne waar gitaren, wijnranken, mannen met grote snorren en die mandfles aan te pas kwamen, ontstond er een enorme vraag naar Chianti. Iemand heeft wel eens uitgerekend dat voor de hoeveelheid Chianti die in de wereld aan de man werd gebracht, vrijwel heel Italië, inclusief enkele meren, stranden en autowegen met de bijbehorende druivensoort beplant moest zijn.

Ik vrees dat het met de Opperdoezer Ronde net zo gegaan is. Van een bijzondere smaak heb ik nog nooit iets gemerkt, het enige dat je kunt zeggen van de Ronde is dat het een goed eetbare aardappel is met ontzettend veel ‘ogen’ die na het pitten ook nog lelijk verkleuren. Ja, je moet ze in de schil koken maar daar is ook lang niet iedereen van gediend.

Nog maar een paar jaar geleden was de Opperdoezer Ronde iets geheimzinnigs waar je wel van had gehoord maar nooit iets gezien had. Daarna zag je ze steeds vaker, eerst bij de groentejuwelier en in de culi-bladen, toen bij de betere supermarkten en sinds dit jaar bij álle supermarkten. Alleen op de markt heb ik ze nog niet gezien. Ik wil niet beweren dat de Opperdoezer Ronde sinds kort wegens hoge opbrengst ook buiten Opperdoes wordt geteeld. Dat mag namelijk niet. Maar ik sluit niet uit dat half Noord-Holland tegenwoordig ook wel ‘Opperdoes’ wordt genoemd.

Waarmee de exclusiviteit er wat mij betreft dan wel zo’n beetje vanaf is. Hoe is het trouwens met de bintjes? Lang niks van gehoord. Hé, heeft ook een website. (hier.)

_____

Op de foto: De Opperdoezers van C1000

________

hhBest en Sante's recensies

Serious English, spoken seriously

Het is eigenlijk niet nodig het nog eens te benadrukken: Nederlanders denken dat ze de Engelse taal beheersen.

Met name in de reclame zie of hoor je nóóit ook maar een Engelse slagzin die ook echt klopt. ‘Let’s make things better’, een slagzin die Philips ooit hanteerde, was daar een voorbeeld van, bij Philips heeft niemand blijkbaar gezien dat ze daarmee beweerden dingen op de markt te brengen die nog wel even beter gemaakt moeten worden. En waarin bovendien wordt toegegeven dat ze dan toe maar een beetje rotzooi op de markt hebben gebracht.

Ik heb me er zelf ook wel aan bezondigd, ik heb in het archief een aantal artikelen die zelfs werden gepubliceerd, in het Engels, die ik sindsdien al tien keer voor me heb gehaald en er iedere keer weer fouten uit heb gehaald. Onzinnige activiteit, natuurlijk, maar toch.

Gerard Reve was er bijna onderdoor gegaan toen bleek dat hij niet in staat was een roman of verhaal ook maar in bij benadering te kunnen schrijven in iets dat op Engels leek.

Engels lijkt een heel gemakkelijke taal, maar is dat absoluut niet. Ik heb een tijdlang iemand meegemaakt die Engels studeerde; het drong al snel tot hem door dat het zeer idiomatische Engels nauwelijks te bevatten is, en dan hebben we het nog niet over de volstrekt niet aan te leren uitspraak van Brits of desnoods Amerikaans Engels. Engels heeft een enorme woordenschat, die voor een zeer belangrijk deel uit leenwoorden uit het Frans, Latijn en Italiaans bestaat, gebaseerd is op Noorse en Deense dialecten en een geschiedenis heeft die leest als een roman, de enige taal met een echte geschiedenis.

Engels is ook de lingua franca van deze tijd, de markttaal.

Een mooi voorbeeld van een geweldige Nederlandse gebruiker van de Engelse taal.

In een markttaal kun je uitsluitend hele basale dingen zeggen en schrijven. Als het enigszins precies moet zijn, dan kan dat niet in de markttaal, doe het in het Nederlands (als je dat al beheerst) en laat het aan een tweetalig opgevoede vertaler over om er Engels van te maken, als dat nodig is.

Behalve in de reclame wordt ook elders misplaatst opgeschept over de zogenaamde geweldige kennis van het Engels waarmee Nederlanders behept zijn. Ik schrijf dit naar aanleiding van een ‘Ochtendhumeur’ van Maarten van Rossem (hier) waarin die op onnavolgbare wijze de draak steekt met de neiging om het gehele onderwijs in ‘steenkolen-Engels’ te doen.

Ik zelf heb talloze congressen over medische onderwerpen in Nederland bijgewoond die in het Engels werden gevoerd wegens de aanwezigheid van één wetenschappelijke grootheid uit Amerika, in een gezelschap dat verder geheel uit Nederlanders bestond. Af en toe schrik ik nog wel eens wakker als ik droom van een dokter die op zo’n bijeenkomst vertelde over zijn wetenschappelijk onderzoek, dat voor een deel was gerealiseerd in het ziekenhuis in ‘Kurkreet’.

Weet iemand wat de juiste vertaling is van de uitdrukking, ‘Serious money, taken seriously’ in reclame van een bank gebruikt? Verried de bank hier bezig te zijn met het plegen van fraude, de kiem van de huidige economische crisis?

________

hhBest

Hallo hier Bandoeng

Nadat het bestuur van de VVD – bekend om zijn domme standpunten – ‘ja’ had gezegd tegen de Paars+ onderhandelingen, en de VVD-kiezers van 9 juni alweer het hazenpad naar Geert Wilders hadden gekozen, kon je natuurlijk weten dat Mark Rutte zou inzien dat zijn gesprekken alleen al met Job Cohen, Femke Halsema en Alexander Pechtold neerkwamen op politieke zelfmoord. Mark is van ultrarechts, en daar zouden ze linkse partijen het liefst verbieden, laat staan ermee regeren.

Maar wat nu? Of zoals Wladimir Iljitsj Oeljanov, beter bekend als Lenin, ooit dacht: Sjto djelatj? Dit is gewoon opschepperij met mijn brede algemene ontwikkeling. Hoewel: Lenin voerde ook gesprekken over coalitievorming, maar dat deed hij voor de schijn. Hij wist op dat moment al zeker dat de bolsjewieken, immers de grootste, alleen zouden gaan regeren. Wat te doen? was voor hem geen vraag maar een weet.

Dat heeft Mark met hem gemeen, dat voor hem vast staat dat hij gaat regeren. Ondanks dat inmiddels is gebleken dat zonder enorme concessies van andere partijen en er geen meerderheid in de Tweede Kamer is waarmee drastische hervormingen door te voeren zijn. Dat Mark in een wanhopige situatie verkeert mag wel blijken uit het feit dat hij toch weer gaat proberen CDA en PvdA zover te krijgen dat ze met hem gaan regeren.

Tel even na: de VVD wil niets te maken hebben met de PvdA, de PvdA heeft de buik definitief vol van het CDA, dat lijkt me dus een lekkere regering te worden.

Nee, Mark zal moeten aankloppen bij zijn enige echte concurrent, de PVV, en daarna het enorme karwei moeten klaren om ook het CDA over de brug te krijgen, dan is er een regering met een krappe meerderheid. Maar gelukkig voor Mark is dan weer dat het CDA te koop is: vèrgaande concessies ten behoeve van de agrarische sector (en tegen een fatsoenlijk milieubeleid) en van de neringdoende middenstand ten plattelande zullen Maxime Verhagen en zijn vriendinnen en vrienden over de brug helpen.

Ik heb een suggestie: probeer het eens met een smakelijk tête à tête over een dinertje bij Le Bistroquet in Den Haag, daar is al eerder een regering uit voortgekomen die kon rekenen op 77 stemmen in de Tweede Kamer en die regering Van Agt-Wiegel hield het keurig de hele zittingsperiode vol.

Dus dat is de weg die Nederland te gaan heeft, voor het verstandig wordt: de Verelendung, een leerstuk van Karl Marx waar Lenin ook al zoveel baat bij heeft gehad. Een leerstuk dat overigens nog gestroomlijnder uit de verf zal komen als we nieuwe verkiezingen uitschrijven en Wilders premier wordt van een bolsjewistische regering anno 2010.

Dan weten we in ieder geval zeker Sjto djelatj?: wegwezen! Vaarwel, tot betere tijden! (Juist, naar Bandoeng. Alsnog die bungalow in Lembang, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?)

 

________

hhBest