SanteLOGie

In de knieën schieten

Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben: je maakt jezelf heel stoer door te roepen dat je de grenzen zult dichtgooien voor de massa-immigratie van dieven en moordenaars, dat je de dieven en moordenaars die vorige slappe regeringen met een kopje thee hebben binnengehaald óf in de knieën zult schieten, of heel lang in de gevangenis zult zetten of naar een ‘land van herkomst’ zult sturen. Om het geheel af te ronden begin je een oorlog tegen hoofddeksels, en je krijgt zo 24 zetels in de Tweede Kamer.

Dat de massa-immigratie helemaal niet bestaat, dat onder de immigranten het aantal dieven en moordenaars niet buitengewoon groot is, dat het verboden is wie dan ook in de knieën te schieten en dat er meer jongens met een capuchon dan meisjes met een hoofddoekje op straat lopen, dat vertel je er natuurlijk niet bij, het is nu eenmaal normaal dat een politicus liegt of het gedrukt staat, dat doen de andere partijen al honderd jaar.

En het resultaat is dat juist honderdduizenden mensen die niets merken van immigratie, niets merken van hoofddoekjes, zelf voldoende dieven en moordenaars produceren om zich bovenmatig dik te maken over die uit andere landen, op jou stemmen. Onder het motto: ‘boven in Holland’, daar is het een zootje, daar komen elke dag tienduizend negers en moslims binnen die meteen aan het stelen en moorden slaan, nadat ze hun uitkering hebben afgehaald. Het wordt tijd, denken die mensen die hun nieuws halen bij Ranking the Stars en RTL Boulevard, dat die eens in de gevangenis worden gezet, het land uit gestuurd of in de knieën geschoten want voor we het weten komen ze allemaal hierheen en dan wordt het straatbeeld ontsierd door die rare hoofddoekjes.

In Limburg hebben we dan nog een extra reden: de partijleider is ‘inne va os’, al ziet men daarbij over het hoofd dat dit er wel eens van ons met een sterk van het gangbare Limburgse afwijkende levenswandel en gedachtegoed.

Ik zag gisteren het stukje waarin Humberto Tan bij K&B citeerde uit het partijprogramma van de nieuwe Jezus – daarin schijnt te staan, het is bijna niet te geloven, dat mensen met één in het buitenland geboren ouder, zoals bijvoorbeeld schrijver dezes, het risico lopen in de knieën te worden geschoten, of het land uit gezet, want die mensen horen bij de multiculturele afgrond.

Er is één lichtpuntje: Wilders is bereid willekeurige speerpunten van zijn programma in te leveren, als hij daardoor makkelijker aan de macht komt. Want dat gezellige partijtje met zijn goddelijke Leider, gaat ons, als het aan kogelin Bea en Mark Rutte ligt, regeren.

_________

hhBest

Daar komt het griezelkabinet

Als ik vandaag of morgen naar de supermarkt ga, dan zal ik toch anders aankijken tegen het gedweeë volkje dat voor en achter me in de rij bij de kassa staat. Want één op de drie Landgravenaren, ruim zevenduizend kiesgerechtigden, heeft gestemd op de PVV. De cijfers in de omliggende gemeenten liggen ongeveer op het zelfde niveau. Maar ook de SP scoort nog hoog, de PvdA is de derde partij. Er zijn lichtpuntjes: voor het eerst hebben duizend mensen op GroenLinks gestemd, D66 is meer dan vijfmaal zo groot geworden. Op zondag braaf naar de kerk gaan en meelopen in de processie leidt nog niet tot CDA-stemgedrag: die partij, die ooit souverein en onbedreigd domineerde in de regio, werd gisteren gehalveerd. Maar toch: de VVD is ook gegroeid en als het aan de Landgravenaren had gelegen, had zelfs Rita Verdonk twee zetels gekregen.

Dus daar sta ik in de rij bij de kassa en denk: hoe kan dit? De PVV wil moslims marginaliseren, maar hoeveel moslims hebben wij hier? Zo weinig dat wanneer ze naar de moskee willen, ze toch een reis moeten maken. Ik ken één islamitisch gezin, Soedanezen die stilletjes hun gang gaan en waarvan de kinderen uitstekend presteren op een gewone Nederlandse middelbare school. Kutmarokkanen op scooters, kettingrukkers: nooit van gehoord. Vrouwen met hoofddoekjes zijn zo zeldzaam dat de straat uitloopt als er een voorbij komt. En dan blijkt het vaak nog een autochtone bekeerlinge te zijn. De kleine criminaliteit van vernielingen en dergelijke kunnen wij gewoon overlaten aan de autochtone jeugd.

Jaren geleden gaven de bezoekers van een café in Noord-Limburg toe, dat ze vóór Wilders waren wegens ‘die boerekaas en zo.’ Ik dacht toen nog even aan Frico, eerlijk gezegd. Met de conclusie: ja, daar in Noord-Limburg, daar kennen ze alleen vreemdelingen als er asperges gestoken moeten worden.

In het Zuiden bestaat ook de traditie om te stemmen op partijen met extreme standpunten. In het stemhokje, daar durven die timide Limburgers. De LPF scoorde hier geweldig, maar ook de SP profiteerde van het verschijnsel. Het gekke is: onder de kiezers in Zuid-Limburg bestaat een hoog percentage mensen van buitenlandse afkomst. In de mijnen werkten ooit mensen uit Polen, Tsjechië, Italië, Spanje, Joegoslavië, Turkije, Marokko en uit Duitsland en Noord-Nederland. Op het oog allemaal keurig geïntegreerd. En veelal tweede en derde generatie. De mensen zijn oppervlakkig allemaal aardig tegen elkaar maar ik zelf, ook niet van vreemde smetten vrij, ga door voor een ‘Hollender’, en weet al vele jaren: al woon je hier een eeuw, ze staan je niet toe dat je echt inburgert. (Zou ik ook niet willen, maar dat is een ander verhaal.) En daar doet het telefoonboek van Kerkrade, van Oostelijk Zuid-Limburg, minstens half vol met exotische namen, braaf aan mee: alle groepen sluiten elkáár blijkbaar liever uit.

Dit had een jolig stukje moeten worden onder het motto: stik toch allemaal de moord.

Maar het is ernst. Nog vóór eind volgende week hebben wij het originele griezelkabinet van PVV, VVD en CDA.

Gisteren werd op verschillende chatsites de mogelijkheid van emigratie genoemd. Suggesties, iemand?

________

hhBest

Rosanne liegt in commissie

Rosanne Hertzberger is een columniste van nrc.next die behalve haar krant geen blad voor de mond neemt, vaak. Dat is uiteraard ook de bedoeling van een columnist(e), als je niks te sneren hebt, dan heb je geen aanleiding om columns te schrijven.

Maar vanmorgen schaarde Hertzberger zich in de rijen waar we ook Marieke Stellinga van Elsevier staat te roepen. U weet wel, Marieke die op hoge toon op radio en tv laat horen dat haar opvatting van de taak van ‘economisch redacteur van Elsevier’ is: de leugens van Mark Rutte verbreiden. Mark Rutte is, weet u toch wel, kom graaf eens in uw geheugen, die man die de traditie voortzet van het conservatieve gedachtegoed.

Zijn partij is, zo niet opgericht als, dan toch geworden tot, de lobbyclub van de vastgoedmaffia, de middenstand en het bedrijfsleven. Het is opmerkelijk dat deze gewaardeerde leden van de samenleving niet automatisch, gewoon omdat ze daar toch recht op hebben, het voor het zeggen krijgen in de maatschappij. Nee, ze moeten braaf als iedereen proberen zetels in de Tweede Kamer te bezetten. Ze zijn daarvoor feitelijk met te weinig mensen en dus is er behoefte aan een list. De list is eenvoudig: vertel het domme kiezersvolk een paar dingen die het volk graag hoort, zoals ‘je krijgt brood en spelen als je op ons stemt’, of ‘wij zorgen dat u meer centjes krijgt en dat pakken wij voor u af van die buitenlanders.’ Na de verkiezingen kun je dan voluit je rijke vriendjes bevoordelen en de rest kan verrekken. Ja, it’s a jungle out there.

Marieke Stellinga trad de laatste weken minimaal éénmaal op in een verkiezingsprogramma op RTL4. Ik heb een aantal van die programma’s gezien en die hebben al eerder tot mijn conclusie geleid dat in dat programma degene die het meeste betaalt, de meeste zendtijd krijgt, en dat was in dit geval de VVD, daarbij niet in de weg gelopen door de persoonlijke gezindte van de presentatoren. RTL4 is verder de zender die JP Balkenende zich als een idioot laat gedragen in hetprogramma Boulevard van de ultrarechtse privacyschender en presentator Albert Verlinde en in Life and Fucking, of hoe dat debiele programma op zondagmiddag ook mag heten.

Dan Rosanne. Ze haalt vanmorgen venijnig uit naar de publieke omroep, die partijpropaganda uitzendt waar de ‘belastingbetaler verplicht aan moet mee betalen’. In die programma’s geven de omroepen zelfs stemadviezen en halen, aldus Rosanne, alleen maar linkse woordvoerders voor microfoon en camera. Ik citeer: ‘…DWDD alleen maar PvdA’ers aan het woord laat’. Ik beperk me even tot die laatste kreet. De afgelopen zeven dagen zag ik in DWDD Jort Kelder, Alexander Pechtold, J.P. Balkenende, Hero Brinkman, Peter R. de Vries en Mark Rutte. DWDD heeft zich het vuur uit de sloffen gelopen om Wilders aan tafel te krijgen, maar die durfde niet. Toch allemaal geen mensen die je in de schoenen zou kunnen schuiven dat ze PvdA’ers zijn.

Maar met die saaie werkelijkheid had Rosanne natuurlijk geen provocerend stukje kunnen schrijven. En ze is geslaagd: Ik reageer er op, toch?

_______

hhBest

Helemaal Mis met Zeven Heren

Hoe zal ik het beschrijven? Jord Kelder applaudisseert als, ja, als wat? Als een oude Amerikaanse senator uit New England? Nee, meer als een enigszins verarmde jonkheer die opgewekt een in elkaar stortend kasteel nabij Gendringen bewoont, lijkt me eerder. Bijna had ik gezegd: zoals je verwacht van Hans Wiegel, maar die is net een tikje vulgairder. Bij gebrek aan foto- of filmmateriaal hier een eigen beschrijving: hij houdt de linkerhand niet helemaal vlak stil voor zijn lichaam, en slaat daar, heel traag, met zijn rechterhand op, waarbij hij de vingers van die rechterhand telkens bijna helemaal om de linkerhand vouwt. Ach nee, het kan veel eenvoudiger: hij klapt zoals hij kijkt.

Nog zo’n figuur, Stephen Fry. Hij heeft voor The Guardian uitgemaakt wat hij de mooiste hem bekende tweet vindt. (Voor de leken onder ons: een tweet is een berichtje op Twitter. Dit is de laatste keer dat ik zoiets uitleg. Je googlet maar een potje, hoor.) De tweet luidt, en ik vertaal: ‘Ik geloof dat we een betere wereld kunnen bouwen! Natuurlijk hebben we daar een enorme hoop rotsen, water & grond voor nodig. En ik zou ook even niet weten waar we haar gaan laten.’ Hij was van een onbekende, maar eigenlijk had ik liever gehad dat Fry hem zelf had bedacht.

Ik zag gisteren iemand in een politiek tv-debat, Roemer Visscher heet hij, geloof ik. Die man heeft het figuur en het accent om de succesvolle leider van een middenstanderspartij te zijn. Leuke grappen, ook.

Een citaat uit het verre 1966. Gerard Reve heeft de tekst van een interview ter inzage (en correctie) gekregen van Elsevier. Hij zit met de koptekst van het stuk De piëtist van Greonterp. Reve is bang dat die kop niet begrepen zal worden. ‘Uw lezers zullen denken dat ik een typiste ben die in de ziektewet loopt omdat zij haar water niet kan ophouden… Ik ben helemaal geen typiste, & ik kan mijn water best ophouden, dus zou het woord ongewenste misverstanden wekken.’

De neiging om pagina’s lang uit de biografie van Oom Gerard te citeren kan ik ternauwernood onderdrukken.

Ik neem het ook nog even op voor een oud mens. Job Cohen, om precies te zijn. Dat is typisch iets voor iemand op wat hogere leeftijd, dat hij ‘koran’ bedoelt, maar ‘islam’ zegt. Misschien hebben jongere mensen dat ook wel, dat weet ik eigenlijk wel zeker, maar bij oudere mensen wordt het gezien als een teken van beginnende dementering. Dat deden ze in dat rare debat van gisteravond ook.

Nog een leuke, nu van Alexander Pechtold, als antwoord op de vraag in DWDD, of hij er nog niet genoeg van had, van de verkiezingscampagne. ‘Als ze me morgen zouden zeggen: we knopen er nog twee weken aan vast, dan zou ik zeggen: Ja daahaag.’

Wat ik maar wil zeggen: dat het allemaal net mensen zijn. Ik zou de hier genoemde en aangehaalde heren trouwens wel eens samen in een tv-debat willen zien. Ik moet hoe dan ook meer tv kijken, merk ik.

__________

hhBest

Een middag in de Engelse Tuin

De Botanische Tuin in Terwinselen is eigenlijk helemaal geen botanische tuin. Als je tenminste denkt dat een botanische tuin de planten bevat die een paar universitaire faculteiten – plantkunde, medicijnen – nodig hebben (of liever: ooit hadden) als materiaal voor hun studie. Terwinselen heeft niet eens een universiteit, de meeste lezers van deze regelen wisten niet eens dat er zoiets is als ‘Terwinselen’. Het is een voormalig mijnwerkersdorp dat ingeklemd ligt tussen Landgraaf en Kerkrade, en is feitelijk een wijk van die laatste gemeente.

De Botanische Tuin is er intussen wel degelijk.( Hier. ) Het was oorspronkelijk een Engelse landschapstuin, ontworpen door de beroemde en trouwens ook onvermijdelijke John Bergmans. Tegenwoordig kent niemand hem meer, maar hij ontwierp drieduizend tuinen waarbij een groot aantal beroemde zoals het Arboretum in Kalmthout. Bergmans begon in 1938 aan de aanleg rond de kerk van Terwinselen, maar feitelijk was de tuin feitelijk pas ‘af’ in 1952. Het verhaal wil, dat de mijndirecties met de tuin de mijnwerkers wilden laten zien dat ze met hun ruime tuinen wel wat anders konden doen dan prei en piepers kweken.

Nauwelijks vijftien jaar later begon het sluiten van de mijnen en werd de tuin, van het begin af aan toch al geen core business van de mijnindustrie, een blok aan het been dat later overging op de gemeente Kerkrade. Die heeft zelfs nog op het punt gestaan de tuin te veranderen in een onderhoudsarm stadspark, maar uiteindelijk werd de tuin, die zwaar verwaarloosd was door enkele ondeskundige hortulanussen, een instituut; de tuin was niet meer vrij toegankelijk en er werd van alles mee gedaan, onder andere voor onderwijsdoeleinden. Ook werden er ‘evenementen’ georganiseerd, zoals exposities van fuchsia’s en orchideeën. De laatste jaren draait de tuin mee in het circuit van commerciële jaarmarktachtige evenementen.

Zo was er gisteren de ‘Engelse Garden Fair’. Veel bezoekers namen de gelegenheid te baat om verbijsterd te kijken naar de nieuwste ‘aanwinsten’ van de tuin, een oerlelijke vijver en een kale rotstuin – maar die kunnen nog wel mooi worden, over een paar jaar.

Verder waren er kramen met antiek porcelein, een whiskeyproeverij, ambachtelijke jams en chutneys, degelijke zeer Britse kleding en zo nog het een en ander en daar tussendoor flaneerde het publiek, soms zelfs elegant en enigszins Brits gekleed – denk aan Ascot. Een Kerkraadse brassband speelde The Floral Dance – what else – (hier) en ik moet zeggen dat me er zeer senang voelde en natuurlijk dacht wat je hier allemaal mee zou kunnen.

Nergens in Zuid-Limburg heb je zoiets: een overwegend mooi park met veel bijzondere oude bomen met aan de rand een schilderachtige uitspanning met terras en met helaas een beperkt horeca-aanbod. Een sfeer als deze wordt er een keer of tien in het seizoen geschapen. Als hier elk weekend in de zomer levende muziek zou zijn, een full service bar en een restaurant van enig niveau, zou dat niet wonderbaar kunnen worden?

Ik weet het, ik stap nu makkelijk heen over economische haalbaarheid, over de vraag of de bevolking at large er wel op zit te wachten.

Maar kom op, ík zit er op te wachten, is dat niet genoeg?

________

hhBest

Dit mag je ‘rechts’ niet aandoen

Dominique Weesie (‘Fleischbaum voor zijn vrienden, if any) en Rutger Castricum, die vrijdagavond een proefuitzending maakten, daar gaat de nieuwe mensen-tv-zender Powned (spreek uit Poont, maar vraag me niet wat het zou kunnen betekenen, al sla je me dood) op drijven. Nou, daar zijn we dan mooi klaar mee. Diepgaande politieke analyse (‘ja, zo gaat dat bij die linksmensen’) en leuke visuele elementen, zoals aan Job Cohen een roos overhandigen met geknakte steel en een vlotte reportage waarin een paar jongelui, gehuld in PvdA-kleding, bij inderdaad te weinig vermoedende bejaarden de stempas ophalen – waarbij achterwege wordt gelaten wat hiermede beweerd zou kunnen worden: Is dat een actie die door de PvdA wordt overwogen? Dat is toch eerder iets voor de PVV? Het was geloofwaardiger geweest als een stunt van TON, om tenminste tien of twaalf stemmen te krijgen.

Ik weet niet of jullie het zagen, vrijdagavond, maar Castricum is op jij-en-jouwbasis met Mark Rutte. Castricum beheerst, zagen we, een belangwekkende techniek; hij kan tegelijkertijd laten zien dat hij dikke mik is met Mark, maar tevens niet vergeet in kronkelende onderdanigheid voor Dooh Nibor te kunnen kruipen. En hij is er in de korte tijd dat we van hem kunnen genieten, al in geslaagd de koning van het tot absolute platitude verworden cliché te zijn.

Zouden we echt vanaf september dit soort uitzendingen krijgen? Kopspijkers, maar dan zonder kop? Wat ook niet duidelijk werd: is dit nu echt bedoeld als een soort parodie op jaren-vijftig-cabaret annex amateurtelevisie, of zou het, en daar heb ik bange vermoedens over, echt bedoeld zijn als een nieuw soort actualiteitenrubriek, de actualiteitenrubriek van de internetgeneratie, de actualiteitenrubriek die Netwerk, Nova, 2Vandaag, Buitenhof, Zembla en what have you niet alleen overbodig ging maken, maar ook op slag zou doen vergeten?

Wie niet bekend is met het GeenStijljargon zal wellicht enigszins verbaasd hebben opgekeken van de baarlijke onzin waarmee Powned denkt de publieke omroep om zeep te helpen. Ik denk trouwens dat de echte GeenStijl-liefhebbers maar zelden kijken naar programma’s op tv die op een bepaalde tijd worden uitgezonden, of die op iets stoffigs ouderwetsch als ‘Uitzendinggemist’ (hier) terug te zien zijn. Waarom eigenlijk niet gelijk een dodenbomenkrant ermee gevuld? (ja, zeg, du-huh, dan moet Rutger gaan zitten typen, kom op.)

Het is natuurlijk flauw om Weesie en Castricum op deze ene proefuitzending te beoordelen. Maar persoonlijk vrees ik toch dat dit rechtse geluid het niet gaat worden. Trouwens, ik denk dat zelfs rechts Nederland, dat zich beklaagt over de linksheid van de journalistiek, niet echt dit in gedachten had toen het riep dat het anders moet.

Trouwens, rechtse journalistiek bestaat niet, dat bewezen Castricum en Weesie ook even – alleen al dat gekruip voor Rutte (‘kom op, Mark!’) was daar een ondubbelzinnig bewijs van.

__________

hhBest

De moderne Chinees wokt

Ze zeggen dat de Chinees met zijn tijd meegaat. Het aantal Chinese restaurants die nog gewoon ‘Chin. Ind. Rest.’ heten, neemt zienderogen af en zal binnen afzienbare tijd verdwenen zijn. Ervoor in de plaats wordt er aan tafel geflambeerd, staat er een rijk menu aan interessante gerechten op de kaart – maar nog altijd wel ‘Ind. rijsttafel Istimewa voor 2 pers.’ ‘Sambal bij’ wordt niet meer gevraagd, hoewel ik dat een verarming vind, maar gelukkig vraagt de serveerster wel, als ik tong in een gloeiend heet pannetje (‘Ti-pan’) heb besteld: ‘Rijst, nasi of bami erbij?’ waarop dan steeds vergeet te antwoorden: ‘Doet u maar helemaal niks.’

Iedereen aan tafel heeft zo’n pannetje besteld, het blijkt allemaal hetzelfde te zijn, vlees/vis op nauwelijks gebakken groente, het verschil wordt gemaakt door de ossenhaas, kip en dus die vis van mij (‘Dat is een hele vis, met graten en al meneer, wilt u dat?’) Maar het ziet er goed uit, alles wordt geflambeerd, overal gaat diezelfde smakelijke bruine saus overheen en kanen maar.

Deze Chinees is zo modern dat hij een wok-afdeling heeft. Helaas is dat ten koste gegaan van het prachtige aquarium waarin lui rondzwemmende koi-karpers, die mij wel eens op de gedachte hadden gebracht of die ook lekker zouden zijn.

De afdeling wokken heb ik niet goed bekeken, maar de mensen die er gebruik van maken zitten om me heen en bij mij rijst het vermoeden dat het concept dat van ‘all you can eat’ is. Terwijl wij langzaam werken aan de ti-pan onder gezellige conversatie, wordt er om ons heen zwijgend, bijna verbeten, geschrokt.

En ik observeer dat de Chinees misschien een beetje met de tijd is meegegaan, van het publiek kun je dat nauwelijks zeggen. Aan de lange tafel naast ons zitten dames die zich voor de gelegenheid hebben opgetoefeld, maar ze zijn in gezelschap van heren die gemeend hebben zich te moeten hullen in een verwassen en gekreukt T-shirt en een korte broek die vrij uitzicht verleent op enorme wit behaarde fleskuiten, witte sokken en afgetrapte gymnastiekschoenen.

Aan het tafeltje schuin voor me zit eerst een broodmagere blonde vrouw met een al even blond klein meisje. Die zijn al een paar keer heen en terug geweest naar de wok-afdeling als een man aanschuift. Hij heeft een wanstaltige buik die kennelijk zijn trots is, anders kan ik zijn te kleine oranje T-shirt met de tekst Chicago niet verklaren. Hij eet van een bord kleine loempia’s en friet. Hij kan niet met mes en vork eten, want hij schuift het voedsel, nadat hij het half aan zijn vork heeft geprikt, met de linkerhand nog eens aan, waarna hij zijn vingers afveegt aan zijn T-shirt. Hij slobbert er duchtig bier bij. En zwijgt. Zij ook, alleen het kind kwebbelt een beetje. Hij werpt daar af en toe een neutrale blik op en verdiept zich dan weer in zijn bord met kindermenu.

Volgende keer misschien toch weer naar een Chin. Ind. Rest. zonder wokafdeling en zonder flamberen en zonder Ti-pan. Gewoon sambal bij.

__________

hhBest

Echt leuke knul, die Joran

We gaan nog leuke tijden tegemoet, met onze grote vriend Joran van der Sloot. Want wij gaan zien dat een mede-Nederlander, weliswaar niet de sympathiekste persoon, slachtoffer gaat worden van een verschijnsel dat we al lang hadden zien aankomen: dat er veel landen in de wereld zijn die de beginselen van het Romeinse recht op geheel eigen wijze toepassen, en dat die geheel eigen wijze vooral geldt voor ons, arrogante blanke bewoners van twee meter lang en met blauwe ogen van een uithoekje van de wereld, genaamd Europa.

Om dat te constateren hoef je maar even naar een aantal journaals te kijken. Op het gehele Amerikaanse continent, Noord-, Midden- en Zuid blijkt Joran van der Sloot gewoon nog te gelden als de moordenaar van Natalee Holloway, alleen kon daarvoor het bewijs helaas niet geleverd worden. Maar gelukkig is Van der Sloot zo stom geweest zijn beroep van pokeraar in Zuid-Amerika te gaan uitoefenen, het werelddeel waar deze vuige koloniale ‘seriemoordenaar’ (zo wordt hij inmiddels al genoemd) al eens eerder toesloeg.

Het bewijs tegen Van der Sloot dat wij kennen is tot nu toe uitsluitend dat hij te boek staat als de huurder van de hotelkamer waar het vermoorde meisje Stephany Flores maandag is aangetroffen, en er zijn wat vage berichten dat hij gezien is in gezelschap van de studente en dat hij onder verdachte omstandigheden het hotel heeft verlaten. Feit is ook dat hij in vrij korte tijd drieduizend kilometer wegreisde van de plek des onheils. En dat de taxichauffeur die hem Peru uitreed heeft verklaard dat Van der Sloot, die wij allemaal kennen als een enorme kletsmeier als hij eenmaal in een auto zit, de hele reis gezwogen heeft.

Tot zover een poging tot objectiviteit. Want neem me even niet kwalijk zeg, wat een lul is die Van der Sloot. En dan doel ik vooral op het bericht dat ik vanmorgen hoorde, waarin wordt gemeld dat hij de moeder van Natalee Holloway probeert een kwart miljoen dollar af te persen in ruil voor informatie over de verblijfplaats van Natalee’s lichaam. Hoe stom kun je zijn?

Ondertussen speelt er nog iets door mijn hoofd. Wie was er de afgelopen vijf jaar ook wel eens in Chili? Jawel, de beste vriend van Joran van der Sloot, Peter R. de Vries, misdaadverslaggever. De vraag rijst dan ook: wat weet Charlie da Silva, die ook wist van ‘de vrouw van die lange’, Klaas Bruinsma, te weten prinses Mabel, van dit geval?

Ik zou niet verbijsterd staan te kijken als Peter voor de zekerheid nog eens naar Charlie afreist, en dat Charlie dan komt verklaren dat hij erbij was toen Joran Stephany een ‘tik op het hoogste punt’ gaf. ‘Zij was die vriendin van die lange,’ zou wel eens opnieuw uit diens mond geciteerd kunnen worden.

Gisteren zag ik Balkenende op een stilstaande fiets tegen een stormwind in trappen. Kwenie, hoor, maar Joran fascineert me meer. Al zullen we op deze manier nooit te weten komen wat hij nu echt wel of niet misdreven heeft. Daarvoor heb je namelijk betrouwbare rechtspraak nodig en geen veroordeling by television.

________

hhBest

Heel even over oranje

Het is nog lang geen carnaval en toch stond ik gisteravond voor een café dat er uitzag als een tent waar het bierhijsen annex meebrullen van onzinnige liederen elk ogenblik kan beginnen, compleet met door een karikaturist geschilderde portretten – zelfs ik, rijkserkend voetbalfabeet, zie dat de gezichten goed getroffen zijn, Cruijff, Gullit en Van Basten. Denk ik. (Het zijn andere, maar die namen kan ik niet onthouden.)

Voor mijn huis-aan-huisblad moet ik hier zijn, het eerste café dat trots in de krant wil met zijn totale oranjewaanzin, en het zal ook niet het laatste zijn.

Het is een typisch café waar, als het effe kan, nog wel gerookt wordt, maar wanneer ik binnentreed, ruik ik niks. Althans niet van rook. Wel iets anders: het verse rubber van ballonnen. Want het plafond van het café is geheel bedekt met een dikke laag strakgespannen oranje ballen. En ook verder is alles, maar dan ook alles waar iets aan kan hangen behangen met vlaggen, ballonnen en andere opblaasdingen. De uitbaters van het café hebben de gehele oranjefeestwinkel leeggekocht, dat kan niet anders.

De eigenaar heeft zijn kleinzoon op de arm, het kind heeft een oranje T-shirt aan en kijkt geschrokken naar de opgeblazen fufuzela (als je dat woord zo schrijft, tenminste) die zijn grootvader voor zijn neus heen en weer zwaait.

Terwijl ik de foto maak en wat flarden neerkrabbel voor het onderschrift, bedenk ik wat een armoedige kleur oranje eigenlijk is. Hoe vrolijk zou het café er uitzien als de kleuren rood, wit en blauw zouden zijn geweest? Maar je moet niet klagen: in de supermarkt aan de andere kant van de grens moeten ze het doen met ‘schwarz, rot, gold’ en dat lijkt nog het meest een kleurencombinatie voor een nette begrafenis.

Dat café is er dus maar één, maar het is onderdeel van de oranjerage, geen enkele winkelier of andere adverteerder op de televisie waagt het net te doen of er niks aan de hand is op voetbalgebied, iedereen buitelt over iedereen heen, er is geen ontkomen meer aan, ook niet voor mensen zoals ik die van die hele voetballerij niks moeten hebben – alleen al omdat ik zeker weet dat het wereldkampioenschap natuurlijk al lang verkocht is aan de hoogstbiedende en bovendien die wereld afzichtelijk crimineel en maffioos is.

Waarom ik er dan toch, voor één keer, aan meedoe? Natuurlijk omdat de verkiezingen me nog meer de keel uit hangen dan de voetballerij. Maar zoals ik al zei: er is niet aan te ontkomen. En voor je dan moet doen, daar hebben de Amerikanen een mooie uitdrukking voor: ‘If you can’t beat them join them’. Dus.

_______

hhBest

Een echte Reve-mystificatie

Het was de derde of vier oktober dan wel 14 of 18 november van het Jaar des Heeren 1964 dat ik in de door collega, mentor, tutor maar bovenal Vriend Boet K. in diens gehuurde automobiel afreisde naar Friesland, meer in het bijzonder naar Greonterp in de gemeente Blauwhuis, alwaar Boet K. de destijds zeer gevierde kandidaat-katholiek, zelfbenoemd mysticus en volksschrijver van Stad en Land Gerard Kornelis van het Reve aan zijn scherpe interviewtechniek zou onderwerpen. Waarom ik mij van het gehele avontuur in het geheel niets herinner, of hoogstens vagelijk iets, zelfs dat heeft zich aan mijn geheugen onttrokken.

Ik zoude het allemaal niet eens meer aan mijn geestesoog voorbij zien trekken, laat staan aanleiding doen zijn tot een geschrift van komische aard, ware het niet dat op dit moment vanaf mijn bureau de stofomslag in het stemmige paars van het kazuifel voor de Tweede Zondag van de Vasten, met daarop de geschrokken blik van de Grote Bard, mij aanstaart; de stofomslag is die van het tweede deel van de onweerstaanbare mensenbiografie aangaande het ‘schuldig leven’ van de Eenzame Dichter, waarin biograaf Nop Maas in zijn geheel eigensoortig proza Reve’s reilen en zeilen in de jaren 1962-1975 beschrijft. (‘De Rampjaren’.)

Weliswaar ben ik bij de lezing pas op ongeveer een kwart van de ruim achthonderd bladzijden aangeland, maar de bovenvermelde feiten noopten mij het register van het ruimschoots geannoteerde boek eens door te nemen op een aantal trefwoorden.

Maar eerst moet ik een paar weken teruggaan, toen ik van Nop Maas een elektronische poststuk ontving. De aanhef trok meteen mijn onverdeelde aandacht: ‘Geachte heer Kockelkoren, Met verontschuldiging voor de storing val ik u lastig in verband met de annotatie van een tekst in het vijfde deel van het Verzameld werk van Karel van het Reve.’ Volgde een vraag om inlichtingen die hier niet zo ter zake doet. Ik gaf antwoord op de vraag met een korte brief, met de volgende aanhef: ‘Geachte heer Maas, Uiteraard vind ik het een hele eer dat u zich per e-mail tot mij richt, althans tot mijn mailbox, want ik ben geenszins de Kockelkoren die u zoekt.’

Geen wonder dan ook dat ik aanleiding zag het register van Deel 2 eens door te vlooien. Allereerst Jules Kockelkoren. Volgen het register was die in dienst van het Maastrichtse dagblad De Limburger, in 1973 interviewde hij Reve driemaal voor die krant. Een vierde artikel van zijn hand verscheen in de Haagse Post in maart 1974. Weliswaar werkte ik destijds op de redactie van het Limburgs Dagblad, toen nog een geheel andere krant dan De Limburger, maar Jules Kockelkoren kende ik niet. Wij Heerlense journalisten hielden ons goeddeels afzijdig van deze gruwelijke concurrent, en dat was wederzijds. Hoogstens urineerde een van mijn collega’s, Urias N., daarvoor achteraf luide toegejuicht door directie en hoofdredactie van de Heerlense krant, bij het redactiepand aan de Maasttrichtse Wolfstraat in de redactionele brievenbus onder het slaken van bijpassende invectieven.

Ik interviewde Reve dus nooit zelf, hetgeen in tot op de dag van vandaag ten zeerste betreur, hoewel ik dus wel bij hem op bezoek was en van lieverlede een adept werd van hem en zijn geschriften, gezegend zij zijn naam. Ik schreef ook geregeld recensies van Reve’s boeken, en enkele daarvan worden door Maas in zijn biografie heel kort aangehaald. Vandaar dat ik vervolgens in het register zocht op mijn achternaam. Die staat er niet in, onder de B. Omdat veel mensen denken dat ik een dubbele achternaam heb, keek ik voor de zekerheid ook bij de letter S. En jawel: ‘Sante Brun (ps. van Jules Kockelkoren), 673, 782’. De eerste vermelding betreft een voetnoot waarin melding wordt gemaakt van een met SB ondertekende recensie van Reve’s boek Lieve Jongens in het Limburgs Dagblad van 24 februari 1973. Behulpzaam formuleert Nop Maas het zo: (S[ante] B[run], ps. van Jules Kockelkoren), de tweede betreft een recensie van Ik had hem lief in het Limburgs Dagblad van 1 maart (Sante Brun) waarbij dus dat hatelijke ‘pseudoniem van Jules Kockelkoren’ achterwege werd gelaten. Daarna verdwijn ik geruisloos uit het boek.

Wat ik wel eens haarfijn zou willen weten hoe die mystificatie in de stukken van Maas terecht is gekomen. En een andere belangrijke vraag dringt zich op: is de rest van Maas’ geschriften even betrouwbaar als deze details?

Oom Gerard zou gezegd hebben: ‘Geoudehoer is goed, zolang er God’s zegen op rust’. Maar ik kijk toch reikhalzend uit naar Maas’ antwoord op mijn vragen, die ik hem reeds per elektronische post heb doen geworden. Uiteraard Ad Majorem Dei Gloriam.

___________

hhBest