SanteLOGie

Van een overtollige tomaat

Dat heeft iedereen natuurlijk wel eens: de tomaten op de markt lachen je verleidelijk aan, ze zijn goedkoop, dus een kilo of drie, vier is zó gescoord. Mogelijkheden genoeg: allemaal verwerken tot een pastasaus, of er met ui, knoflook, paprika en basilicum er een koude soep van maken.

Of een smakelijke lunch, met varianten op het klassieke bruschettamengsel.

Gisteren maakte ik er vier.

De klassieke: tomaat, knoflook, basilicum. Alles min of meer grof gehakt, zout en peper (zwarte lampong) erbij en een scheut olijfolie, mengen en even koel wegzetten.

Dat mengen en koel wegzetten, dat geldt natuurlijk ook voor de andere drie. De peper is een variant die ik lekker vind, je kunt die weglaten of vervangen door fijngehakte spaanse peper. Dat is dan eigenlijk een extra variant.

Dan ditzelfde mengsel, maar uitgebreid met fijngesneden mozzarella.

Heel anders dan: tomaat, fijngehakte platte peterselie, een flinke hand fijn gehakte bieslook, olijfolie.

En de laatste: tomaat, knoflook, koriander, mozzarella, zonnebloemolie.

De verse koriander als laatste verwerken, anders gaan de andere drie varianten er óók naar smaken.

Je kunt een heel klein beetje azijn toevoegen, of een paar druppels limoen- of citroensap.

Wegens de toestand van mijn gebit houd ik het hier bij, maar erg lekker is natuurlijk de klassieke opstelling: geroosterd brood en daarop iets van het mengsel.

Desgewenst kun je de mengsels natuurlijk ook vloeibaar maken in de keukenmachine, even laten uitdruipen en dan op het brood smeren. Of als koude soep eten.

Drink er (niet te veel: het is lunchtijd en u moet nog werken) een Verdicchio dei Castelli di Jesi bij. Of een wit biertje.

______

Op de foto met de klok mee vanaf linksboven: De klassieke, met mozzarella, mozzarella met koriander, de klassieke met peper, tomaat met ui en peterselie.

________

hhBest

Te diep in het glas

De kenners zullen het hebben zien aankomen: dat met die Calvados, dat gaat niet goed komen. En inderdaad.

Maar er was ook een complicerende factor. De kantine van de camping was weliswaar afgeladen, maar er heerste een elektriserende stilte, want ‘zaterdagavond, bingo-avond’. Ik schoof bij de bar aan naast Mariëlle, een opzienbarende blondine uit Ootmarsum, 42, maar ik zou zweren dat ze 32 was, ook nog met vertederende hobby’s: haar vaste seizoenplaats op de camping, bingo en natuurlijk hubby: Wim, twintig jaar ouder dan zij.

Wim heeft een ouderwetse smaak, hij is namelijk een liefhebber van jonge jenever. Dat is een drankje waar ik sinds jaar en dag met een boog omheen loop, want ik ken het vervolg: nachtelijk lawaai, niet rechtuit kunnen lopen en niet kunnen lezen of schrijven en de volgende morgen een kater. Zo’n grote, dikke zwarte.

Maar de Calvadosfles hield het niet erg lang uit, en terwijl de bingomeester, of hoe zo iemand heet, gul de cijfers noemde en al even gul de prijzen uitdeelde – zoals bekend ondrinkbare wijn uit Moldavië en een oneetbaar levend varken – monotoon de cijfers opsomde, lieten we ons door Wim een jonkie aanbieden. De meiskes achter de bar, die van Calvados nog nooit hadden vernomen maar de jonge klare uit hun hoofd kenden, schonken onbekrompen. Nog een complicerende factor: de conversatie moest op fluistertoon, want anders konden de kieners de opgenoemde cijfers, waar hun leven van afhing – win ik die bos plastic rozen of moet ik wachten tot de overjarige Legodoos – niet behoorlijk vernemen.

We hielpen Mariëlle zo goed en zo kwaad als het ging bij het invullen van de formulieren, en, eerlijk is eerlijk: de jonge keiltjes hielpen daar nauwelijks bij. Maar ineens riep ze ‘bingo!’ en snelde naar de bingomeester naast de tafel met de aldaar uitgestalde prijzen – en wat ik al gedacht had: Mariëlle was zo verstandig om als prijs de emmer met schoonmaakmiddelen te scoren.

Kijk, dat is nu het type vrouwen dat Nederland op de rails houdt. Ze zijn jong, ze zijn mooi, ze zijn nuchter. Geen malle fratsen met reizen over de hele wereld en langdurig in dubieuze cafés hangen, nee, een caravan aan de Overijsselde Vecht en de boel blinkend schoon aan kant.

Ik snapte die Wim wel, die al zijn haar nog had en tevreden te diep in het glaasje keek. Net als ik.

_____

hhBest

Een koele middag in Ommen

In maart heb je dat wel eens, zo’n dag dat de zon zich af en toe laat zien en de temperatuur boven de tien graden komt. En als je dan een beetje stilletjes uit de wind in de zon gaat zitten, dan voel je de eerste stralen die je botten verwarmen, en die maken dat je ’s avonds in de spiegel kijkt en denkt: verdomd, vandaag ben ik een beetje bijgekleurd.

Maar het is helemaal geen maart, het is juni, drie dagen voor de langste dag, en het is tien graden, om de hoek waait een ijskoude wind uit het Noordwesten, als de zon af en toe doorkomt dan voel je dat je botten een beetje warmen en je denkt: zou ik hier nog van bijkleuren?

We zijn nog steeds in Ommen, waar een eigenaardige sfeer heerst. Driemaal kruisen wij het pad van een stel, zij in een ultrakort oranje jurkje – zeker niet dat van Bavaria – met stevige, tevens verstandige kuiten aan haar korte beentjes, hij een flink stuk groter, de torso ternauwernood omspannen door een oranje T-shirt met achterop het woord ‘Holland’, what else.

Op het pleintje in het stadje zijn twee of drie kroegen die met succes hebben samengespannen en dan ook alle voetballiefhebbers van de omgeving bij elkaar hebben gekregen, ook allemaal gehuld in de kledij die hoort bij het vierjaarlijkse carnaval dat Wereldkampioenschappen Voetbal heet. Opvallend veel goed uitziende meiden trouwens, als u mij zo’n frivole opmerking veroorlooft, met de bijbehorende lange benen en allemaal met een plastic pilsje in de hand. Hier moet je, als voetbalhater, over twee of drie uur niet zijn, de minste foute opmerking kan je komen te staan op een afstraffing die je zal heugen.

Sommige winkels geven tijdens de wedstrijden van het Nederlands elftal twintig procent korting, en daar komt nog het nodige volk op af: we zijn wel gek op voetbal, maar wij bent ook zunig. Af en toe striemt een korte regenbui de menigte, maar dat gift allemoale niks, want wie holt van mekoar. Of stamt dat lied van een eind verderop, in Twente? Weet ik veel.

In de windschaduw van een bosje op de camping is het nog goed toeven in de sporadische uitbarstingen van de zon en ondanks dat we knoflook, uien en basilicum vergeten zijn, flansen we toch nog enige opzienbarende tapas in elkaar, met brood, ansjovis, hele kleine blokjes rookspek, boter en goed rijpe tomaten – laat ons maar schuiven.

Als de temperatuur onder de negen graden daalt trekken we deur achter ons dicht en een smakelijk flesje rood open, ja dat is een Tante Betje, weet ik ook wel. Straks nog even naar de kantine. Eén euro vijftig voor een bel Calvados, hebben we ontdekt.

En straks een extra dekentje, schat ik.

Een tentje opzetten in Ommen

We hebben maar weinig kennissen die begrip hebben voor het feit dat wij gezellig een weekendje naar de camping gaan. Met name de mythische gang naar het toilet met een rol toiletpapier onder de arm alleen al boezemt menigeen definitieve afkeer in van het ‘kampeergebeuren’. We gaan natuurlijk ook geen gezellig weekendje naar de campling. Deze keer heeft ons bijvoorbeeld naar Camping De Koeksebelt aan de rivier de Vecht tegenover de Overijsselse plaats Ommen gevoerd als een soort nostalgiereis; het is zowat twintig jaar geleden dat we hier te voet kwamen, onderweg van Pieterburen naar Maastricht. Ommen is een van die talloze knusse Hollandse plaatsjes met een riviertje en een molentje, een pizzeria, een Chin. Ind. Spec. Rest., een Olde Raadhuus, een Blokker en een Kruidvat. En twee kastelen, waarvan een eigenlijk een achttiende-eeuws landhuis, gebouwd door een of andere op beter niet na te pluizen wijze over de ruggen van de plaatselijke bewoners van plaggenhutten rijk geworden landjonker.

Dat dus. En dit: we zitten onder de luifel van de camper wat te lezen. Het regent in Ommen, het giet niet, kleine buitjes, eerder. Op een kleine honderd meter naar links zien we een stel staan, man en vrouw. Zij is gehuld in een groot stuk geel doorzichtig plastic waar ze een rugzakje onder aan heeft, hij is gewoon in burger. Ze staan op een open plek op de camping, lopen druk gebarend heen en weer. Eerst doet zij het woord, trekt denkbeeldige lijnen, wijst denkbeeldige hoogtes en breedtes aan. Hij wacht tot ze haar zegje heeft gezegd en doet het geheel nog eens dunnetjes over. Daarna lopen ze weg, naar de receptie, komen nog eens terug, weer die gebaren. Je gaat denken dat ze een ingewikkeld plan hebben om zeventien kleine tentjes zó neer te zetten dat ze een soort pleintje overhouden waar het ‘s avonds goed deeg roosteren is boven het kampvuur. Waar je innig tevreden de trommel, de harmonica, de blokfluit en de ocarina bespeelt en goedkope Franse landwijn drinkt.

Behalve dan dat een kampvuur op de moderne nette camping niet mag.

Dat hebben we beiden altijd fascinerend gevonden: hoe besluiteloos mensen kunnen zijn. In de hele wereld – nou ja, voor zover die bestaat uit Europa en Amerika – hetzelfde lied: mensen zijn van plan een week, twee weken op een camping te blijven en hebben besloten daarvoor de allerallerbeste plek te bezetten. Een streven dat gecompliceerd wordt doordat alle medebeslissers een ander idee hebben van wat de allerallerbeste plek is, daarbij flink geholpen door de lage dunk die men van elkaars beoordelingsvermogen heeft.

We hebben mensen gezien die vijfentwintig plekken bezichtigden, er zelfs de caravan heen zeulden, er hoofdschuddend bij gingen staan, weer met hoogte-, breedte- en lengtegebaren en dan toch wegreden. Het hoogtepunt waren de mensen op een camping in Spanje, die een hele ochtend heen en weer liepen, reden en zeulden, en die we twee dagen later op een ándere camping zagen staan.

Zo spannend verloopt het niet, op De Koeksebelt, vanmorgen. We zien ons tweetal van straks een tijdje later in een heel andere hoek van de camping tevreden bezig de tent op te zetten.

En mevrouw kijkt of ze gewonnen heeft.

De drieëntachtigste begroting van JPB

Even een schema opzetten van wat er de komende maanden gebeurt.

Eerst gaan we nu een kabinet proberen van VVD, PvdA, D66 en GroenLinks. Wat een verademing: eindelijk eens geen godsdienst als onderwerp. Twee dingen gebeuren vrijwel direct: Mark Rutte wordt uiteraard uitgesloten als premier, omdat hij besmet is geraakt doordat hij zelfs maar overwogen heeft om met de ‘nationale’ ‘socialisten’ in zee te gaan. Dat kan meteen al de boel op scherp zetten, of de VVD wil zo graag regeren dat ze zeggen, nou ja, we willen wel iemand anders leveren.

Daarna vliegen de PvdA, GroenLinks en D66 elkaar in de haren, uitgerekend de partijen waar ik de afgelopen dertig jaar op heb gestemd. Dus ik het weten: als het om scherpslijpen gaat, staan die hun mannetje. Stuk voor stuk vertegenwoordigen ze zeer verschillende delen van de samenleving. Het enige voordeel van GroenLinks en D66 is dat ze geen feitelijke pressiegroep zijn zoals de meeste andere partijen, die zich gebonden achten aan een achterban die concrete resultaten verwacht.

Maar stel het onwaarschijnlijke geval dat de drie het met elkaar eens worden. Het resultaat zal zeker door de VVD van de hand worden gewezen, vooral wanneer ook nog geëist wordt dat Job Cohen premier moet worden. Meer water bij de wijn doen is geen optie, zeker niet voor GroenLinks en D66 – met name die laatste partij heeft op dat punt een geschiedenis; denk aan Boris Dittrich.

Uri Rosenthal begint zich een beetje Uri Geller te voelen nu hij weer naar de koningin moet met de onherstelbaar gebogen lepels. Het is inmiddels half augustus en JP Balkenende schaaft aan de drieëntachtigste begroting van pappen en nathouden van zijn politieke bestaan, want het is zo Prinsjesdag.

Het Nationale Kabinet van VVD, PvdA en CDA dan maar? Mark Rutte voelt daar wel voor, want daar wordt hij dan toch zeker premier van, ook al omdat het programma van het CDA bij nader inzien wel erg veel op dat van hemzelf lijkt. Maar de PvdA wil niet bukken, bovendien heeft Rutte bedenkingen; Job Cohen heeft hemzelf nog afgewezen als premier, een paar weken geleden, moet hij die man nu, als bonus, vicepremier maken in zijn kabinet? Bovendien kunnen PvdA en CDA elkaar nog altijd niet luchten of zien, na het Uruzgandebacle.

Direct na Prinsjesdag valt er een eigenaardige stilte. Wat gebeurt er? Er gebeurt wel degelijk iets, op een heel vertrouwde plek: de achterkamertjes. Want Maxime Verhagen, beter bekend als de Homo Rattus Catholicus heeft laten merken dat hij het land wel wil redden door alsnog samenwerking met twee feitelijke geestverwanten, te weten de PVV en de VVD, niet meer helemaal uit te sluiten.

Onder één voorwaarde: dat of JP Balkenende, of beter nog, hijzelf premier wordt.

Op 12 januari 2011 gaan we weer naar de stembus.

_______

hhBest

Tijd voor een woord van uw weblogger

Afgelopen week kreeg ik diverse felicitaties voor het overschrijden van de 300.000 pageviews in de Bravenetteller op dit weblog. Hartelijk dank, maar zelf ben ik meer onder de indruk van de ruim 200.000 views van Motigo. Dat zit zo: Bravenet telt sinds de dag in september 1999 waarop ik bij een provider van wie me de naam nu ontschoten is een website kocht, die ik opsierde met de domeinnaam www.santebrun.com. Heel sjiek, maar zoek maar niet: ik heb die naam laten schieten. Destijds moest je die nog kopen in Chicago, voor 150 dollar of zoiets.

De site die ik kocht was ongeschikt voor een dagelijkse column. Het was zo’n statische pagina die vooruitstrevende bedrijven destijds lieten maken, en waar maar sporadisch iets aan veranderd hoefde te worden. Dat ging dan gepaard met ingewikkelde HTML-codes waarin ik, in mijn slordigheid, steevast fouten maakte waardoor de pagina er soms potsierlijk uitzag. Ook was de provider geregeld een week of twee uit de lucht, samen met mijn ‘dagelijkse’ column.

Trouwens, ik roep wel heel stoer dat ik nu al bijna elf jaar elke dag een column publiceer, maar dat klopt ook niet. Met name de eerste vier maanden van het jaar 2002 schreef ik geen letter, als gevolg van een calamiteit die ons gezin had getroffen, en ook de rest van dat jaar schreef ik er maar vijf of zes per maand, en dat ging zo door tot in 2003. De moeizaamheid van de publicatie bracht dat ook met zich mee en het geringe bezoek deed ook een duit in het zakje.

In januari 2005 zag ik dat verschillende bekende columnisten de firma Typepad en Movable Type als provider hadden en mede op aanraden van Guido t’Sas in Best, mijn oude leermeester, begon ik daar een weblog – een term die me tot dan toe enigszins denigrerend in de oren had geklonken. De eenvoudige vormgeving van destijds – niet bepaald gemakkelijk, maar wel beter – heb ik in essentie gehandhaafd tot gisteren, toen ik door Typepad min of meer gedwongen werd over te gaan op een van hun nieuwe mogelijkheden.

Ik koos de huidige vormgeving wegens een zekere zakelijkheid, opgevrolijkt door een eigen banner, die zich gemakkelijk laat wijzigen en ik ben van plan daar de komende tijd gebruik van te maken, eerst maar eens met foto’s uit eigen tuin. Het motto stond al jaren op de pagina, maar is nu ineens zichtbaar: Heden gij, morgen ik. Hij stond, of staat, uiteraard omgekeerd, op het hek van de begraafplaats bij de kerk van de Heilige Antonius van Padua aan de Groenestraat in Nijmegen. Misschien maak ik daar nog wel eens een foto van, voor de banner.

Verder ziet de pagina er een beetje uit als een leuk nieuw huis waar de uit het vorige meegebrachte spullen nog wat slordig links en rechts staan, daar gaat de komende dagen ook verandering in komen.

Maar het ging dus over de teller. Tussen 1 september 1999 en 5 juli 2005, toen de Motigo-teller in werking trad, verliepen bijna zes jaren, waarin ik 100.000 pageviews had, een kleine 1500 per maand, wat me trouwens nog enorm meevalt. In de vijf jaar die verstreken sinds 2005 had ik ruim 200.000 views, dat is meer dan 3300 paar maand. Daarmee is deze pagina natuurlijk nog altijd geen massamedium, maar we zijn op de goede weg. Je kunt mijn Motigo-statistieken trouwens bekijken door in de rechterkolom op een klein groen blokje te klikken.

Nou, wat vinden jullie ervan?

______

hhBest

De eenzame jazzliefhebber

Dit schreef ik op 31 januari 2004: ‘Jazz moet in een hol, in een kelder, zo bedompt mogelijk. In 42nd Street in New York gebeurde dat. Maar daar kom ik niet dagelijks meer, bovendien is de Blue Note al tientallen jaren gesloten. Ook in de onderste straten van Harlem is wel veel te doen op jazzgebied, maar ook dat is acht uur vliegen te ver.

Dat is wat de jazzliefhebber kenmerkt: hij is vrijwel overal te lui voor. Hij komt ’s avonds om tien uur uit zijn bed om zich moeizaam schuifelend naar zijn bedompte jazzkelder te begeven waar een wenende saxofonist, alvorens zelfmoord te plegen, een lijntje coke snuift en ons nog eenmaal naar hoger sferen scheurt. Of waar een zangeres de laatste sigaret uit haar drie dagelijkse pakjes Marlboro oprookt alvorens met haar volstrekt doorrookte stem haar eigen leed en dat van de wereld te bezingen. Of waar een pianist diep over de toetsen gebogen vanonder zijn gebreide mutsje onbegrijpelijke arabesken bij elkaar pingelt.

Ik stel mezelf dan graag voor als de doorgezopen journalist die, één oog gesloten voor de uit zijn peuk omhoog kringelende rook, door de muziek geïnspireerde aantekeningen zit te maken die dan later de basis vormen voor een diepzinnige recensie in een door niemand gelezen jazzblad.’

En daar kan ik nog helemaal achter staan. Wat ik niet vermeldde waren de jazzfestivals, bijvoorbeeld dat van Comblain la Tour in de jaren zestig in Wallonië, waar de toen actuele jazzwereld eens per jaar in de modder en de stromende regen bijeen was, ik herinner me vooral het optreden van Julian Cannonball Adderley, waar later nog een live LP van uitkwam. En dat laatste gloeiende kooltje ervan, een piepklein festival, ook al in Wallonië, dat van Gouvy, waar ook de onmisbare modder aanwezig is. Maar ook de keldersfeer, gelukkig.

North Sea Jazz, daar ben ik ook nog een paar keer geweest, toen het nog was waar het hóórde, in Den Haag. Ook daar was op het laatst de jazz natuurlijk ver te zoeken. Hoewel we het laatste nummer van de half dode Miles Davis niet hadden willen missen, moesten we daar ook de Big Band van de Bundeswehr voor lief nemen.

North Sea Jazz is tegenwoordig in Rotterdam. Daar treedt dit jaar weer zo’n stervende man op, Sonny Rollins. Ik kijk de lijst verder na: Diana Krall, Joss Stone, Caro Emerald, Earth Wind and Fire. Het was toch een JAZZ festival? Maar ja, hoor ik dan steeds om me heen, voor een programma met alleen jazz verkoop je geen dure kaartjes. Of onbeleefder: ‘Lazer toch op met je klazzieke muziek en je jazz’, want de echte muziekliefhebber gooit die twee niet alleen op één hoop, die wil een stevige beat en een krijsende zangstem, en niet dat geneuzel met dat gebreide mutsje. Ik ken zelfs lui die alleen de stevige beat willen horen en verder niks.

No problemo, natuurlijk: ik luister wel alléén naar muziek die niemand wil, en schrijf daar een stukje over dat niemand leest. Dan ben ik namelijk in mijn element. Daar ben ik goed in.

_________

De foto maakte ik op 5 augustus 2005 in de schuur van de Ferme de la Madelonne in Gouvy (B)

_________

hhBest

Een regelrechte omwenteling

Hebben we daar in de geschiedenis wel eens een parallel van gezien? Dat een abjecte fascist in een week tijd het grootste gelijk van de vismarkt blijkt te hebben?

Vanmorgen las ik bijvoorbeeld – maar het was wel Joost Eerdmans die het zei – dat het laten vallen van het verzet tegen verhoging van de aow-leeftijd een meesterzet was van Wilders: daarmee kon je namelijk alsnog regeren met die geestverwanten van je, te weten de loopjongen van de couponnetjesknippers Mark Rutte en de Maastrichtenaar – need I say more – Maxime Verhagen, die in genen dele te lijden lijkt te hebben van zijn meisjesvoornaam, en meedeelt dat er nog heel wat moet veranderen aan het programma van Wilders, maar wat hem betreft: toffe peer om mee te regeren. Laat hem maar oppassen dat het programma van Geert niet binnen twee weken valt samen te vatten als ‘Op socialisten sluit de rijen, het rode vaandel volgen wij’, want dat willen Mark en Maxime niet, maar Job en Femke en Emiel wel en dan hebben we alsnog een kabinet met de PVV. En daar was het allemaal om begonnen.

Iedereen schuift. Deze week was de oogst al overweldigend. Zo las ik in een lang artikel dat wij in Europa beter kunnen ophouden met het terugdringen van de CO2-uitstoot, het zet hoe dan ook geen zoden aan de dijk want China, India en Brazilië en onze eigen Shell in Nigeria blijven gewoon blazen, dus waarom economisch achterop raken door die Prinzipienreiterei?

En vanmorgen weer een heel stuk over een Marokkaans meisje dat graag meedoet met de dames die alleen maar denken aan tassen en schoenen en mede daarom liever niet door haar vader werd gedwongen achter het aanrecht plaats te nemen met een kopvod om. Op zich is dat natuurlijk een mooi streven en is die vader een lul, maar het verhaal is koren op de molen van alle drie de beoogde coalitiepartners, ook al omdat de aanschaf van veel tassen en schoenen de economie uit het slop trekt.

Zelfs het principe ‘Sluit de grenzen’ is al ongeveer gelukt, was dat natuurlijk al, want komt er nou nog voor zijn lol naar Nederland? En daar zijn we Geert ook al dank voor beschuldigd.

Nee, het is toch nog onverwacht helemaal goed gekomen. Nu die scooterrijdertjes met hun bontkraagjes nog allemaal in een kamp, en we zien Blonde Dolly naast Blonde Bea op de trappen van Huis ten Bosch staan.

Zien jullie dat? Ze blazen op de vuvuzela!

________

hhBest

Tijd voor democratisering

En dan valt het me nog mee dat de koningin, ter voorbereiding van de kabinetsformatie, niet heeft laten uitzoeken wie in de nieuwe Tweede Kamer de grootste bek heeft, of de grootste lul is. Hoewel, realiseer ik me ineens, het ditmaal wel daarop is neergekomen, al waren de criteria anders. Dus ik stel mijn vraag nog eens: waarom moeten de grootste partij en de grootste winnaar altijd als eerste proberen een kabinet te formeren? Het juiste antwoord is natuurlijk: je moet toch wát.

Want als je er even over nadenkt is het systeem hoe dan zo amateuristisch als de pest. Een partij oprichten, veel kiezers voor je winnen, veel zetels in de Tweede Kamer bezetten is één ding, een kabinet samenstellen dat op deskundige en gezaghebbende wijze het door het volk gekozen verkiezingsprogramma uitvoert, dat is iets geheel anders.

Volgens mij moet je daarvoor bijvoorbeeld leidinggevende capaciteit hebben en je moet een kei zijn in het vak dat je gaat uitoefenen. Daar komen wij in Nederland maar zelden aan toe. Bij ons bestaat een kabinet simpelweg uit de partijleiders en een bij elkaar geraapt stelletje mannen en vrouwen die bij voorkeur geen verstand hebben van wat zich op het hen toegewezen departement afspeelt, of misschien ook wel, maar die vooral zijn gekozen doordat ze bij de partijleider in het gevlij zijn, of ooit een baan beloofd is, of aanbevolen zijn door iemand die nog een gunst tegoed had.

Ideaal zou trouwens zijn om, alvorens een kabinet te gaan formeren, eens te bekijken of de programma’s van de partijen die de verkiezingen hebben gewonnen, wel zo gunstig zullen uitpakken voor het land, de komende periode. Maar ja, ik zou niet weten hoe je dat organiseert: de grootste geleerden van het land laten samenkomen en de boel door een vergrootglas bekijken? Een recept voor corruptie.

Wat wel zou moeten gebeuren: een lijst opstellen van programmapunten die hoe dan ook uitgevoerd moeten worden. We horen nu al tientallen jaren dat kabinetten met prachtige plannen aantreden en daar dan, door gelanterfant, geruzie en door kuiperij en ellebogenwerken, in het geheel niets van uitvoeren. Wat ik voorstel: stel de ministers een riant salaris in het vooruitzicht, dat ze pas zullen beuren aan het eind van de kabinetsperiode, mits ze het regeerakkoord naar behoren hebben uitgevoerd.

Ik kan me nu al verkneukelen bij de gedachte.

__________

hhBest

Bejaarden en sociale media

Hebben ‘ouderen’ – zeg toch rustig bejaarden – al gehoord van het bestaan van ‘sociale media’? Goeie vraag natuurlijk, want er bestaat nog steeds een algemeen beeld dat mensen van boven de zestig nog nauwelijks een computer hebben of de aan/uitknop van dat toestel weten te zitten, laat staan dat ze iets weten van Hyves, Facebook, Twitter, LinkedIn, Plaxo en noemt u er zelf ook nog maar een paar. Dat zijn ‘sociale media’, ze worden min of meer massaal gebruikt om contact te onderhouden met vrienden, kennissen en familieleden, of, zoals in het geval van LinkedIn en Plaxo, te netwerken met collega’s, (potentiële) zakenrelaties en dergelijke.

Volledigheidshalve moet ik ook een op een chatsites noemen als Skype en MSN.

Het antwoord op de eerste vraag hierboven moet ik helaas schuldig blijven, ik ken namelijk nauwelijks ‘bejaarden’. Maar van de tien of twaalf die ik wèl ken gebruikt iedereen internet en e-mail, een paar doen aan Facebook en Hyves, nog minder aan LinkedIn, Skype en MSN worden sporadisch nog gebruikt, want net als jongelui vinden ouderen die twee ook al een beetje ouderwets. Ik heb daar natuurlijk geen cijfers over, en ik ga die ook niet opzoeken. Dit is gewoon maar een indruk die ik heb.

Die ik nog wat verder wil uitspinnen. Ik ken namelijk tientallen mensen van tussen de 20 en de 60 jaar die óók vrijwel allemaal internetten en e-mailen, een belangrijk deel heeft geen account bij Hyves, Facebook of LinkedIn, tegen Twitter merk ik zelfs sterke weerstand in die leeftijdsgroep: het is kinderachtig, vindt men, en het voegt vaak niets toe.

Ik heb nooit een Hyves account gehad, Facebook heb ik afgesloten (en ik erger me er aan dat je het niet onmiddellijk definitief kunt ‘wegdoen’.) De voornaamste reden: het is een ongelooflijk ingewikkelde en onoverzichtelijke bende, je kunt eigenlijk net zo goed gewoon mailen met je relaties, en het is, net als Hyves, nogal kinderachtig. ‘Vind ik leuk’, kun je op die site overal aanklikken, en dan denk ik al, okay, dat is iets voor basisschoolleeftijd.

LinkedIn heeft voor mij enkele speciale betekenissen; zo zijn daar interessante groepen gevormd, onder andere die van Genootschap onze Taal waar je over allerlei taalkwesties kunt discussiëren en sinds een paar weken ook een groep die zich bezighoudt met allerlei journalistieke kwesties. Het is een volwassen netwerk, vooral voor mensen die op zoek zijn naar opdrachten voor hun bedrijf of zelfs naar een baan. Regionale LinkedIn-groepen organiseren min of meer regelmatig bijeenkomsten waar fysiek genetwerkt kan worden. Voor mij persoonlijk is LinkedIn ook een manier om contact te houden of op te nemen met collega’s en kennissen ‘van vroeger’, waar dan inderdaad weer weinig bejaarden bij zitten.

Toeval speelt ook een rol. Zo heeft een groepje mensen die elkaar kennen van de site van een kookschrijfster een paar weken geleden een eigen weblog ingericht zodat ze zonder de kookschrijfster te hinderen hun adremme en andere discussies kunnen voortzetten en elkaar linkjes voorzetten met muziek, filmfragmenten en dergelijke die de hele club min of meer interesseren. Ik, als bejaarde, neem daar ook aan deel, ondanks het feit dat de andere deelnemers/sters mensen zijn van tussen de 20 en de 60, met het accent op geboortejaar 1965. De gezamenlijke noemer is feitelijk dat we allemaal min of meer iets met taal en/of muziek hebben. En ze zitten vaak niet of met grote tegenzin op een of meer sociale media.

Afgelopen vrijdag was ik gast op een middagsymposium waarop de vraag over ‘bejaarden en sociale media’ ook nog eens tegen het licht werd gehouden, nu met het oog op de vraag: moeten er aparte sociale media voor ouderen komen, en zou dat commercieel interessant zijn, en hoe gebruiken ouderen de bestaande sociale media etc.

Tijdens de bijeenkomst werden korte samenvattingen van wat de sprekers zeiden naar een groot scherm getwitterd. Toen ik vertelde dat de sociale media mij in staat hadden gesteld contacten te leggen met veel jongere mensen dan ik, gewoon, omdat ik mezelf ook tamelijk jong voel, vaak, toen verscheen op het scherm aan de wand de tekst ‘Sante Brun gebruikt sociale media om in contact te komen met generatiegenoten.’

Waarmee mijn betoog min of meer de mist in ging. Maar gelukkig heb ik een weblog waarop ik dat recht kan zetten. En dan twitter ik even een link naar mijn account – ik heb sinds vrijdagmiddag een paar volgers erbij gekregen die ook op dat symposium waren, dan kunnen die nu dus lezen wat ik ervan vind en vond.

Handig hoor, sociale media.

________

hhBest