Even dacht ik van doen te hebben met Hans Prins, die onder een boete probeert uit te komen door het meest originele argument aller tijden aan te voeren, namelijk dat hij ‘van adel’ is. Ja, en ik ben niet van suikergoed, zou ik daarop willen repliceren.
Maar mijn misverstand kwam dus door die rare bril.
Want al snel bleek dat het hier iemand betrof die wel degelijk ‘van adel’ is, als je daarvoor als bewijs tenminste wilt aanvaarden dat hij geregeld onze geliefde Vorstinne bezoekt en bovendien een dubbele naam heeft, te weten de vice-voorzitter van de Raad van State Herman Tjeenk Willink.
Hij houdt een ruim zeven minuten durende rede, waarin hij uiteen zet wat hij zojuist met het staatshoofd heeft afgesproken. Hij is benoemd tot informateur, zo deelt hij mede, maar wel een informateur in een geheel andere betekenis dan we de laatste jaren van informateurs gewend zijn, hij gaat namelijk eigenlijk niet kijken wat voor kabinet er momenteel in elkaar te zetten is, want hij gaat niet aan bepaalde combinaties te denken. Ik denk koortsachtig na over wat hiermee bedoeld kan worden (ik zie Frits Wester nergens) en hoor Herman intussen zeggen dat wij eens moeten ophouden te denken dat hij van de Partij van de Arbeid is, hoewel hij dat wel degelijk is, al zou je denken dat mensen van adel slechts na grote aarzeling zich tot die partij zouden willen bekennen, en dat zelfs uitsluitend in een vlaag van onbegrijpelijk altruïsme, gezien het feit dat de PvdA ervoor is opgericht hem zijn kasteel, zijn landgoed en zijn adellijke titel te ontnemen.
Wat hij óók zegt, en daar zien wij het harige handje van de aap al een beetje uit de onberispelijke mouw van Herman steken, is dat hij de opdracht vooral heeft gekregen omdat de koningin wil vermijden dat bij Land en Volk de mening post vat, als zou zij zich persoonlijk met de politiek willen bemoeien. Waarmee maar weer eens ingewikkeld omschreven is, dat die mevrouw op Paleis Noordeinde zich er wel degelijk mee bemoeit en dat neutrale Herman dat nu ook gaat doen.
Voor mijn geestesoog doemen de beelden op van de formatie van het kabinet Den Uyl dat naarmate de tijd voortschrijdt steeds duidelijker het origineelste kabinet aller tijden was – in mijn herinnering zat het gehele gezelschap voortdurend in vrolijke dronkenschap bijeen in Nieuwspoort, daarbij gezamenlijk friemelend aan Viola van Emmenes, zeg maar de Marieke de Vries van het tijdperk van de kolengestookte televisie. Alleen Joop zelf was er vaak niet bij, die stond in een naar zweet stinkend hokje tegen een parlementaire journalist te pingpongen.
Waarna onvermijdelijk Jaap Burger opduikt die men met een gerust hart de vader van Den Uyls kabinet kan noemen. En dan gaat een licht aan: Herman T.W. is de Jaap Burger van het desinformatietijdperk, de Jack de Vries van Job Cohen, wiens eerste kabinet dus nog vóór 1 juli aantreedt. Als Herman T.W. het allemaal niet zo doorzichtig voorzichtig had geformuleerd, natuurlijk.
__________
De onderste foto maakte ik vrijdagmiddag, toen Mark Rutte nog nietsvermoedend onderweg was naar het staatshoofd voor consultatie. Marieke de Vries van de NOS probeert haar cameraman vóór de voeten van de beminde politicus te duwen, zodat deze struikelt. De truc mislukt.
__________