SanteLOGie

Product met een goede naam

Dit behoeft uiteraard verder geen aanbeveling, dat moet een saus van hoge kwaliteit zijn.

Dat ze dat voorlopig alleen in Denemarken weten – of wisten, want het zakje is minstens vijftien jaar oud -- dat is uiteraard een detail, zij het geen onbelangrijk detail.

Veel inkomsten heb ik uit deze brun, eh bron, nog niet mogen ontvangen.

Ik ben gefascineerd door dingen waar mijn naam op staat. Zie mijn prosecco-story. Ja, ik weet dat in Zuid-Frankrijk vrijwel iedereen Brun heet, en dat daar een koekjesmerk van die naam bestaat. Heb ik ook een doos van.

Titanenstrijd in de Tweede Kamer

De nieuwe ‘inrichting’ van de Tweede Kamer heeft een paar interessante aspecten. Zo zit Femke Halsema nu zo dicht achter de eerste interruptiemicrofoon, dat ze nóg iets beter moet gaan letten op wat ze aan heeft, met name qua decolleté. Verder: prima plek; terwijl je naar Mark Rutte of Cees van der Staay luistert kijk je naar dat mooie beweeglijke gezicht van de GroenLinks-diva, die daarmee overduidelijk reageert op het besprokene – heel vaak een brede lach, waarbij het hele gezicht meedoet – soms ook boos gefronste wenkbrauwen, ook prachtig.

Job Cohen had gistermorgen nog net op tijd het originele apparatsjikpak aangekregen uit Moskou, zo’n pak in de maat one size fits all, gemaakt van gemalen nucleair afval – ik kan er niks mooiers op bedenken.

Emile Roemen trad aan als de verdrietige verlegen goedzak die om de een of andere reden niet mag meedoen met het knikkeren op het schoolplein. Niemand kon precies verklaren waarom niet, maar ik weet het wel: iemand moet toch uitgesloten worden; Geert, die niet wil knikkeren met zwarte knikkers, mag niet worden uitgesloten, dus is het de beurt aan Emile.

Alexander Pechtold had iets raars met zijn haar gedaan en hij had inderdaad wel iets van een stripfiguur, daar kon ik Geertje geen ongelijk in geven. Maar Alexander was wel degene met de tekst die de Leider volledig op het verkeerde been zette. ‘U bent niet eens bereid vijf meter te lopen voor de rechtsstaat,’ zei Alexander en daar had hij natuurlijk gelijk in, vooral toen Wilders duidelijk met zijn houding geen raad wist, wegkeek, een onhandig ongedurig wegwerpgebaar met de hand maakte.

En verder somberde. Hij zat erbij als de tovenaarsleerling bij wie het water over de schoenen loopt. Waar deed die steeds duisterder wordende kop me eigenlijk aan denken? Ja, aan die van Maxime Verhagen. Trouwens ook aan die van Femke, gewoon de laatste dagen veel in de zon gezeten met de ogen dicht.

Hoeveel balpennen at Geert op tijdens het debat? Van die goedkope, van de Action, schat ik. Ja, de politiek is iets voor idealisten en dus geen vetpot. Maar we zagen hier een Shylock, en ik zou hem wel Shakespeare’s tekst willen horen uitspreken waarin De Koopman van Venetië betoogt dat zelfs hij een mens is. Ik kan me vergissen, maar Fleur Agema naast hem keek een beetje naar haar Leider met een gezicht dat uitsprak: Waar zit je nou met je grote bek? Geef die lui hun vet!

Maar Geert wist wel beter en dacht: dit door mijzelf aangestoken vuurtje blus ik nog wel. Of wie weet, stook ik het nog eens op.

Ik heb er maar een half uurtje naar gekeken, hoor, dus verwacht van mij geen conclusies. Wat ik gezien heb moet op de kiezers een eigenaardige indruk hebben gemaakt. Iedereen haat daar iedereen, ze willen niet met elkaar in gesprek worden betrapt, nou ja, voor deze keer dan, omdat dit de Tweede Kamer is.

Waar dan wel weer iedereen Job van harte feliciteert met zijn maiden speech.

Ja, het hoort erbij, maar snappen jullie het nog? Dat iedereen regeringscombinaties zat aan te bevelen die ze eergisteren nog onaanraakbaar hadden verklaard?

________

hhBest

Het lekkerste doktersdrankje

Vanavond is het weer eens gebeurd: de aangename tik die je krijgt als je na een paar weken weer eens een pure Campari drinkt. Het drankje blijkt dit jaar honderdvijftig jaar te bestaan, des te meer gelegenheid om er eens over te beginnen.

De echte alcoholgenieters hier te lande halen de neus op voor Campari, maar ik vind het ’t lekkerste doktersdrankje dat er is. Met als merkwaardigste effect dat iedere keer als ik het weer onder de neus krijg leiden de aromatische geur en smaak, gecombineerd met de fel rode kleur tot, wat zal ik zeggen, groot genot.

Wat Campari eigenlijk is, dat hult zich uiteraard in nevelen. Het recept is, zegt men, in de honderdvijftigjarig bestaan, nooit gewijzigd. Het enige dat er echt van valt te zeggen ligt voor de hand: de basis is wijn, aangevuld met alcohol om aan de 25 procent te komen, suiker en kruiden, waarvan ongetwijfeld alsem met zijn bittere smaak deel uitmaakt. Maar de archieven maken melding van twintig tot zestig ingrediënten, dus dan weten we nog niks.

En ik had het kunnen weten. Een jaar of vijftien geleden heb ik in Novara, een plaats in het uiterste Noorden van Italië, een excursie gemaakt naar de fabriek waar Crodino wordt gemaakt, een drankje dat als alcoholbvrij aperitief op de markt wordt gebracht en waarvan de smaak enigszins in de buut komt van die van Campari. Bij het betreden van de fabriek was ik van mening dat het hier iets betrof dat zijn smaak, geur en kleur ontleende aan chemische bestanddelen. Maar de mevrouw die de rondleiding verzorgde bracht me naar een zolder waar tientallen kruiden en andere smaakstoffen uit de gehele wereld lagen opgeslagen en die in een uitgekiende combinatie de smaak van Crodino maken. Helaas kan ik de aantekeningen die ik destijds maakte, niet terugvinden.

Waarom ik op Crodino kom is eenvoudig: Novara is de bakermat van de familie Campari. Crodino is onderdeel van de Camparigroep. In Novara maakt Campari ook enorme hoeveelheden mineraalwater uit een bron waar een straal water van een meter dik uit spuit, met een temperatuur van 38 graden. (En voor zover ik weet is de hele ‘winkel’ onderdeel van de Nederlandse Bolsgroep.)

Dus kort samengevat: aan mij heb je niks, als gewoonlijk.

Nou goed, dan een enkele tip: bestel in Italië nóóit Campari, want dan krijg je de inhoud van een klein flesje die grotendeels uit water bestaat. Vraag om Bitter Campari’ en wijs desnoods de grote fles karakteristieke fles aan die altijd wel ergens achter de bar te vinden is. Drink Campari zoals ik: met ‘solo ghiaccio.’ Met ijs dus, of hoogstens een scheutje mineraalwater, of liever nog een schijfje van een goed rijpe sinaasappel. Ingewikkelde mengsels met andere dranken, enorme scheuten sinaasappelsap, die verpesten het superieure doktersdrankje maar. Nou goed, een scheutje prosecco, dat kan nog net.

Dat kan wel met Crodino: dat maak je definitief alcoholhoudend met een fikse scheut grappa. Ook zeer wel te genieten, mits uiteraard met mate.

Naschrift: over mixen gesproken, let u maar niet op mij. In 1960 vond ik in een bar op Piazza Italia in Maniago de legendarische nonstarter de colappa uit: cola met een scheut grappa. Gisteren, na exact vijftig jaar, opgevolgd door de Bloody Paddy, tomatensap met een scheut Ierse whiskey. Yech.

_____

De foto’s zijn afkomstig van de website www.campari.it

_____

hhBest

Fragolino

Fragolino is een ietwat kunstmatig bubbeldrankje met de smaak van bosaardbeitjes. Ik heb al eerder geschreven over de echte Fragola, een als bier schuimende wijn met een nog veel sterkere, aan aardbeien herinnerende smaak. Niet veel mensen kunnen dit meer waarderen met als gevolg dat het product vrijwel van de markt verdwenen is, maar de laatste jaren werd vervangen door de ‘kunstmatige’ fragolino. Ik heb er een paar flessen van liggen, en dezer dagen dronk ik weer eens zo’n slokje, wel gepimpt met witte bosaardbeitjes uit eigen tuin.

Een goed bewaard geheim

Vorige week had ik nog het sportieve winterjackje aan, het was 14 graden en er stond een ijzige wind. Precies een week later is het 30 graden en loop ik, gehuld in off white linnen, de nieuwe Stetson Panama op de kop, door een gebied dat je zou verwachten in Zuid-Frankrijk of misschien zelfs Noord-Portugal.

Maar dit is het Limburgse Heuvelland, adequater bekend als ‘de Nederlandse Ardennen’, we komen dan ook langs de enige plek in Nederland waar de leisteen uit de Eifel aan de oppervlakte komt, ja zelfs hoog boven ons uittorent – de plek waar de seismograaf staat die onze aardbevingen registreert. Lang niks meer van gehoord, trouwens.

Het is 30 graden en windstil, maar het is heerlijk koel in de schaduw van de enorm dikke en hoge populieren – hier canadassen geheten – langs het riviertje de Geul, dat soms net doet of het een wildwaterstroom is met heuse stroomversnellingen, maar de meeste tijd een bruinig watertje is dat nauwelijks lijkt te bewegen. Maar het kan hier spoken, zo te zien aan de vervaarlijk uitgesleten oevers van de meanderende rivier, waardoor een groot aantal populieren nog nauwelijks houvast heeft en vervaarlijk op de rand van de steile oever balanceert – een enkele is pas nog omgedonderd en ligt midden in de rivier, levend en wel.

Andere populieren eindigen in een splinterende onthoofding, want als de bliksem inslaat gaan de broze oude bomen er onherroepelijk aan.

We lopen langs de rivier op de feilloze aanwijzingen van de 89-jarige die gewend is dat er naar hem geluisterd wordt en die hier zo ongeveer elk grassprietje persoonlijk kent; dit is zijn geboorteland en hij komt hier nog geregeld.

Alsof het in deze zomer al wekenlang dagelijks werk is, zie je op diverse plaatsen aan de rivier vrijende stelletjes in het hoge gras, of schaars geklede groepen jongelui die zich ook nog wel eens in de ondiepe rivier wagen. Ineens begrijp je Le Déjeuner sur l’herbe van Edouard Manet helemaal, hoewel het op deze zondag in de buurt van Cottessen zo te zien niet tot gehele ontkleding komt. We zien ook taferelen voor alle leeftijden, zoals zinkviooltjes en moerasvergeet-mij-nietjes.

Onze gesprekken zijn redelijk vrolijk, hoewel ook onze zorgen over de onvolwassenheid van de jongvolwassen jeugd ter sprake komen en de ravage die het Nederlands onderwijs pleegt te veroorzaken.

Onderweg bij een rustieke boerderij een biertje dat gebracht wordt door een rank serveerstertje die zich met enige moeite losrukt van het tafeltje waar ze met haar vriendje zit – geeft haar eens ongelijk.

We schuiven aan voor een vroeg diner en kijken onze ogen uit naar al die moderne hobby’s die op de weg langs het terras worden beoefend, met cabriolets in alle stijlen en jaargangen, een club met Zündapp brommers, de berijders allemaal zo lullig mogelijk gekleed, bekroond met een Willempie-hellempie, en natuurlijk de motorrijders die bij het passeren van het terras nog eens goed laten horen waarvoor ze die motor ook weer hadden: BWAAAA! Voor de herrie, natuurlijk.

Maar wij hebben de absolute stilte, onderbroken en daardoor geaccentueerd door een slaperige merel en andere vogels die we nog moeten determineren (“Was dat geen kramsvogel?’), nog in het hoofd, van het prachtige wilde gebied, een van de best bewaarde geheimen van Zuidelijk Zuid-Limburg.

_______

hhBest

Een kabinet van adel

Even dacht ik van doen te hebben met Hans Prins, die onder een boete probeert uit te komen door het meest originele argument aller tijden aan te voeren, namelijk dat hij ‘van adel’ is. Ja, en ik ben niet van suikergoed, zou ik daarop willen repliceren.

Maar mijn misverstand kwam dus door die rare bril.

Want al snel bleek dat het hier iemand betrof die wel degelijk ‘van adel’ is, als je daarvoor als bewijs tenminste wilt aanvaarden dat hij geregeld onze geliefde Vorstinne bezoekt en bovendien een dubbele naam heeft, te weten de vice-voorzitter van de Raad van State Herman Tjeenk Willink.

Hij houdt een ruim zeven minuten durende rede, waarin hij uiteen zet wat hij zojuist met het staatshoofd heeft afgesproken. Hij is benoemd tot informateur, zo deelt hij mede, maar wel een informateur in een geheel andere betekenis dan we de laatste jaren van informateurs gewend zijn, hij gaat namelijk eigenlijk niet kijken wat voor kabinet er momenteel in elkaar te zetten is, want hij gaat niet aan bepaalde combinaties te denken. Ik denk koortsachtig na over wat hiermee bedoeld kan worden (ik zie Frits Wester nergens) en hoor Herman intussen zeggen dat wij eens moeten ophouden te denken dat hij van de Partij van de Arbeid is, hoewel hij dat wel degelijk is, al zou je denken dat mensen van adel slechts na grote aarzeling zich tot die partij zouden willen bekennen, en dat zelfs uitsluitend in een vlaag van onbegrijpelijk altruïsme, gezien het feit dat de PvdA ervoor is opgericht hem zijn kasteel, zijn landgoed en zijn adellijke titel te ontnemen.

Wat hij óók zegt, en daar zien wij het harige handje van de aap al een beetje uit de onberispelijke mouw van Herman steken, is dat hij de opdracht vooral heeft gekregen omdat de koningin wil vermijden dat bij Land en Volk de mening post vat, als zou zij zich persoonlijk met de politiek willen bemoeien. Waarmee maar weer eens ingewikkeld omschreven is, dat die mevrouw op Paleis Noordeinde zich er wel degelijk mee bemoeit en dat neutrale Herman dat nu ook gaat doen.

Voor mijn geestesoog doemen de beelden op van de formatie van het kabinet Den Uyl dat naarmate de tijd voortschrijdt steeds duidelijker het origineelste kabinet aller tijden was – in mijn herinnering zat het gehele gezelschap voortdurend in vrolijke dronkenschap bijeen in Nieuwspoort, daarbij gezamenlijk friemelend aan Viola van Emmenes, zeg maar de Marieke de Vries van het tijdperk van de kolengestookte televisie. Alleen Joop zelf was er vaak niet bij, die stond in een naar zweet stinkend hokje tegen een parlementaire journalist te pingpongen.

Waarna onvermijdelijk Jaap Burger opduikt die men met een gerust hart de vader van Den Uyls kabinet kan noemen. En dan gaat een licht aan: Herman T.W. is de Jaap Burger van het desinformatietijdperk, de Jack de Vries van Job Cohen, wiens eerste kabinet dus nog vóór 1 juli aantreedt. Als Herman T.W. het allemaal niet zo doorzichtig voorzichtig had geformuleerd, natuurlijk.

__________

De onderste foto maakte ik vrijdagmiddag, toen Mark Rutte nog nietsvermoedend onderweg was naar het staatshoofd voor consultatie. Marieke de Vries van de NOS probeert haar cameraman vóór de voeten van de beminde politicus te duwen, zodat deze struikelt. De truc mislukt.

__________

hhBest

Ze wacht op haar amant

Hoe het gebeurt, dat begrijp je niet. Op de Dagelijksche Groenmarkt in Den Haag zijn op enig moment een stuk of honderd mensen te zien. Maar als zij het terrein betreedt, zijn aller ogen op háár gericht.

Ze kan nog geen twintig zijn, misschien zelfs maar zestien of zeventien. Ze is lang, ik schat haar op 1 meter 90. Ze is vooral dun, ik heb oneerbiedige kennissen die haar zouden rangschikken onder de categorie ‘aangeklede bezemsteel’. Haar benen zijn haar opvallendste attribuut, niet alleen lang en zéér slank, maar wel heel erg lang en wel heel erg slank. Zó lang dat mijn achternichtje uitroept: ‘Die benen zijn net zo lang als ik!’ Nou, niet overdrijven. Bovendien moet erbij vermeld worden dat mijn achternichtje niet buitengewoon lang van stuk is. Dan roep je al gauw zoiets.

Niet alleen lang en slank, maar ook grotendeels zichtbaar voor het blote oog.

Ze telefoneert. Zo’n meisje telefoneert namelijk altijd. Ze heeft hier een afspraak – halverwege de Dagelijksche Groenmarkt stopt ze en draait om, loopt een paar meter en draait opnieuw om, en beëindigt het telefoongesprek. Het is duidelijk wat hier gebeurt: ze heeft afgesproken met een amant en die is niet op tijd. Ik hoor niet wat ze zegt, maar haar houding zegt: ‘Hee, hallo zeg, komt er nog wat van?’

Dan ziet ze, door de enorme glazen van haar zonnebril, dat mijn telelens op haar gericht is. Ze neemt snel achtereen een aantal poses aan, zoals een fotomodel zou doen – hoofd in de nek, benen gekruist, benen een beetje uit elkaar, opnieuw gekruist, de middelhoge hakjes duidelijker zichtbaar, en zo voort. Ik maak gehoorzaam de bijbehorende foto’s.

En ze vindt het heel gewoon dat de mensen naar haar kijken, opmerkingen maken over haar opzienbarende verschijning – zo kijken de mensen, zowel mannen als vrouwen, nu eenmaal naar haar.

Dit duurt even, tot ze ineens strak kijkt in de richting van het Buitenhof; na een seconde of twee begint ze ook in die richting te lopen, korte pasjes, een heel klein beetje gehinderd door het strakke zwarte rokje dat nog niet halverwege haar bovenbenen reikt.

We kijken allemaal gespannen toe. Komt daar de Porsche van haar vriend, een rijke man type James Bond, van tussen de 35 en 40 jaar?

Achter De Bonneterie uit komt een jongen van twintig jaar in een spijkerbroek met geruit overhemd, ik zie hem maar kort, maar de titel ‘Meedogenloze Jongen’ komt me voor de geest – ik lees de verkeerde boeken.

Ze ontmoeten elkaar op de hoek, zij kust hem op de wang, ze moet ietsje bukken want hij is een paar centimeter kleiner dan zij. Zij neemt zijn arm en samen verdwijnen ze, de Passage in.

Het wordt iets donkerder op de Dagelijksche Groenmarkt.

_______

hhBest

Een opvallende woning

Aan de rand van Landgoed Het Laar in Ommen staat dit fascinerende huis. Ik heb er een hele tijd naar staan kijken. Het roept beelden op van Amerikaanse huizen uit het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw, ik zie een zekere invloed van de wereld van Frank Lloyd Wright (dat eigenwijze bovenlicht!), maar verder kom ik niet. Het is een enorm gebouw, want achter dit ‘voorhuis’ zit nog een flink lang stuk ‘bijgebouwen’. Weet iemand meer over de architectuur?

Een egocentrische maniak

Wie nog een geïdealiseerd beeld heeft van Gerard Reve, en dat zo wil houden, die zou ik willen afraden deel 2 van de door Nop Maas geschreven biografie ter hand te nemen. Want in ruim achthonderd pagina’s schetst Maas een genadeloos beeld van de Volksschrijver van Land en Volk. Wie dacht dat Reve een begenadigd schrijver is die moeiteloos de ene roman na de andere produceerde – dat zou, met een blik achteruit, best kunnen – krijgt hier een aanzienlijk schriller beeld te zien, namelijk dat van de werkelijkheid in de jaren 1962 tot 1975, door de Auteur Soleil zelf achteraf wel gekenschetst als ‘De Rampjaren’, door Maas gekozen als de titel van deel 2 van de Kroniek van een schuldig leven.

Natuurlijk, het is de tijd waarin Op weg naar het einde en Nader tot u verschenen, later, veel later gevolgd door Lieve Jongens, De Taal der Liefde, Ik had hem lief en Een Circusjongen. Reve verdiende er veel geld mee, al werden de verkochte oplagen in die periode ook steeds kleiner. Reve kocht twee huizen in Greonterp die vervolgens eindeloos verbouwd werden, hij woonde in een huurhuis in Amsterdam, bij een van zijn ’vrienden’, Woelrat, in Veenendaal, bij een andere vriend, Guus van Bladel in Weert, in zijn kampeerbus, bij Franse boeren in Vesc in Zuid-Frankrijk waar hij een huis bouwde en in La Grace, het huis in Le Poet-Laval dat hij kocht toen hij dacht een vaste relatie te hebben met Jakhals. Overal werd enorm verbouwd, mede omdat Reve eigenaardige eisen stelde. Zo mochten de huizen weinig of geen ramen hebben waardoor inkijk mogelijk was. En toilet was van minder belang: Reve kakte op een krant en verbrandde het resultaat in de haard.

Maar in feite was hij zelfs een deel van de tijd min of meer dakloos, toen hij pendelde tussen Veenendaal en Weert.

Het was ook de periode waarin hij als gevolg van zijn verslaving aan alcohol en ‘middelen’ verwoestende deliriums had en langdurig aan diepe depressies leed. Na een aanvankelijk min of meer harmonieuze relatie met Teigetje en Woelrat – waarbij iedereen een adembenemende reeks andere vrienden en ‘zonen’ afwerkte, werd de relatie binnen het trio minder en minder en begon de schrijver aan een schier eindeloze reeks ‘verloofden’, onder wie trouwens ook nog eens zo ongeveer alle bekende en/of beroemde homo’s van Nederland, zoals Willem Nijholt. Veel van die verloofden waren wel, als het Reve meezat, hem onderdanig, maar niettemin kostten veel van die jongens, doodgewone profiteurs soms, hem handenvol geld, allemaal opgeofferd aan een ongekende, ik mag wel zeggen ademstokkende mate van sadomasochistisch getinte geilheid. Al het bouwen, verhuizen en schrijven van liefdesbrieven hielden hem lange periodes af van het schrijven van boeken – een deel van de boeken bestond ook uit bij elkaar geraapte stukken proza en brieven aan vrienden en kennissen. Maar het verkocht, dat was de hoofdzaak.

In die tijd werd hij katholiek, maar dan wel als lid van een geheel eigen merk katholicisme, waarover hij zowel in zijn gesprekken als in zijn brieven enorm kon voort-ouwehoeren, waarbij menigeen hoofdschuddend moest afhaken wegens volstrekt onbegrip van het gebodene. Dat waren dan de mensen ‘die alles letterlijk namen’, mensen waar Reve niet van hield. Hij hield trouwens steeds minder van mensen. Hij kon weliswaar niet tegen alleen zijn, maar deed wel eindeloos zijn best om iedereen van zich te vervreemden en van zich af te stoten. Dat ging vaak in de vorm van een irritant puberale dwarsigheid, Reve lééfde als hij de mensen kon epateren. Een akelige pestkop.

Ook in politiek opzicht ‘ontwikkelde’ Reve zich. Aanvankelijk werden zijn rabiaat racistische uitspraken nog aangezien voor ‘typisch de ironie van Oom Gerard’, maar met name zijn optreden tijdens een poëziefestival in Kortrijk in 1975, waarin hij een opruiende racistische toespraak hield, gekleed in een kiel met daarop een hakenkruis en hamer en sikkel (en een ban-de-bomteken, dat dan weer wel) werd het ook de liefhebbers een beetje te bar en gingen zijn overgebleven vrienden druk op hem in praten om een poosje gewoon zijn mond dicht te houden. Reve bleef net iets te lang denken dat dit soort praat de verkoop van zijn boeken kon bevorderen. Dat keerde zich uiteindelijk tegen hem.

De meeste tijd komt de Grote Volksschrijver op de lezer – en door diverse sprekend ingevoerde ooggetuigen, onder wie zijn ex Hanny Michaelis – over als een waanzinnige, egocentrische maniak, bij wijlen fysiek gevaarlijk voor zichzelf en anderen.

Het boek eindigt met een cliffhanger: namelijk op het moment dat Matroos Vosch, alias van Joop Schafthuizen, binnentreedt, die een einde maakte aan het rondhoereren en die tot het eind van Reve’s leven bij hem zou blijven. Maas’derde deel beslaat die laatste negenentwintig jaar.

PS: Een Circusjongen nog eens gelezen. Meer dan destijds kwam het op me over als een pastiche op negentiende-eeuwse boeken, zowel wat betreft taal en stijl als inhoudelijk: destijds ‘excuseerde’ de auteur zijn schunnige inhoud ook door er een hypocriet getint moreel oordeel bij in te bouwen. Het kostte me nu zelfs moeite het boek uit te lezen.

__________

hhBest

Een keurige familie

Mark Rutte heeft nog niet gemeld dat hij spijt heeft, omdat hij een grote mond heeft gehad vóór hij wist waar hij het over had. Namelijk dat hij op 1 juli een nieuw kabinet zou kunnen presenteren. Maar dat komt misschien nog.

Hoe dan ook, aan de kabinetsformatie tot nu toe hebben we drie foto’s in nrc.next te danken die ik nu al meer dan een etmaal lang bestudeer. Te weten: een foto waarop Femke Halsema met haar schoonvader Job Cohen onder het Hollands-truttige poortje doorloopt dat van het Binnenhof naar het Buitenhof voert. Ze heeft een swingende gang die nog geaccentueerd wordt door haar gérende rokje. Job heeft zijn jasje nog aan.

Dan een foto van haar neef Alexander Pechtold, die samen met de echtgenoot van de zus van Femke, Mark Rutte, over het Lange Voorhout wandelt. Alexander met zijn wijs- en middelvinger door het lusje van zijn jasje, want het is een warm voorjaar, Mark met zijn jasje keurig opgevouwen over zijn onderarm.

En de derde foto is gemaakt op het plein, voor het voormalig ministerie van Justitie, Femke en Job zitten op een bankje – ze heeft, zo blijkt nu, de juiste schoenen aan met de roodgelakte nagels die door de open neus van de schoen te zien zijn, Mark heeft een vertrouwelijke linkerhand op de schouder van Job, ze moeten alle vier ergens om lachen.

Ze zijn even weggelopen, zo lijkt het, van de huwelijksreceptie van weer een ander familielid, die gehouden wordt in Hotel Des Indes.

Dit is allemaal heel ver weg, gelukkig ver weg, van het kalekoppen-tatouage-oranje publiek dat de verkiezingen heeft gewonnen. Dit is waar het in Nederland om draait: nuchtere, keurige, zeer goed opgeleide jongelui als uit een verhaal van Cissy van Marxveldt, met een lichte neiging tot kamperen, hockey, dineren bij Sauer en geregeld een gezellige familiereünie.

Helemaal niet erg dat er eerst nog omtrekkende bewegingen worden gemaakt voordat deze vier, zo ongeveer als laatste in verstandig Nederland, besluiten, dat zij de komende vier kabinetsperiodes met vermoedelijk groot succes, de regering zullen moeten vormen. Aan het eind waarvan Nederland in de wereld bekend staat als een stabiel, rijk land dat zijn zaakjes in orde heeft, geen malle fratsen meer uithaalt met avonturen in het Midden-Oosten en Amerika aan een touwtje heeft.

Het zou de eerste regering zijn zonder clowns, waarvan we er een lange reeks, een te lange reeks achter de rug hebben met Balkie, met Van Agt, met Luns, met Piet de Jong, met Joop de Uyl die voor het kiezerspubliek vooral het laggûh voor hun rekening namen.

Kan inderdaad nog vóór 1 juli, dus vóór het begin van het kampeerseizoen, voor elkaar zijn.

_______

hhBest