Gisteren was het de dag van afscheid, dreigend afscheid, dood en verderf.
Zo nam Jan Dijkgraaf, tot nu toe hoofdredacteur van HP/De Tijd, afscheid van die prachtige stijlvolle post en werd bekend dat hij vanaf 1 juli hoofdredacteur zal zijn van Powned, het onechte omroepkind van de website GeenStijl. Dijkgraaf gisteren: ‘Ik vind dat Powned me als een tweede huid past’. ‘Het is, en dat bedoel ik gekscherend, toch een beetje puberen voor volwassenen. Dat vileine, pesterige past goed bij mij. Ik ben ook al vanaf de eerste dag fan van GeenStijl, en dat kan zeker niet van alle journalisten gezegd worden.’
Ik heb wel eens hoofdredacteuren meegemaakt die iets meer van hun leven wilden maken. Wij zien hier dus een hoofdredacteur die van stijlvol naar GeenStijl gaat, een mooie vorm van journalistieke zelfmoord.
Hoezeer moet hij zich in bochten gewrongen hebben toen hij nog hoofdredacteur van HP De Tijd was? Dat was onder zijn leiding weliswaar een ietwat belachelijk orgaan geworden, een far cry van de twee bladen waar het ooit uit ontstond, maar hoe dat zo snel voerde naar de volledige ontkenning van enig belang van een normaal journalistiek product waar een mens wat aan heeft – behalve laggge – daar staat een mens toch wel een beetje van te kijken. Dijkgraaf gaat dus, om maar eens iets te noemen, in zee met een stuk onbenul als Rutger Castricum.
Nog iemand die ik niet erg hoog had ruimt het veld, namelijk hoofdredacteur Pieter Broertjes van de Volkskrant, die tot bij wijze van spreken een uur vóór hij zijn aftreden bekend maakte, heftig ontkende dat zulks in het voornemen lag. Halen wij ons verder nog even voor de geest hoe hij samen met Jan Tromp de hielen van Bernilo Biesterfeld likte, en je hebt een idee van de opluchting in journalistiek Nederland. Misschien kan Pieter Jan Dijkgraaf opvolgen. Broertjes deed of hij vrijwillig ging, maar dan moet je toch één zinnetje uit het stukje dat de Volkskrantredactie op de website zette, nog eens goed lezen: ‘Broertjes benadrukte dat hij niet onder druk is gezet om op te stappen en zelf het moment heeft kunnen kiezen’. Sau hee, hij heeft zelf het moment mogen kiezen.
Wie ik dezer dagen ook zie opstappen is Noud Wellink, al at Jan de Wit gisteren bijna zijn tong op in DWDD, om het niet te hoeven zeggen, wat zeg ik: eisen.
Tegelijk ging de grootste hork na Churchill (gooi anders Thatcher ook niet weg) Gordon Brown naar Canossa, in dit geval vermomd als aanstaand ex-premier die zulks in het Verenigd Koninkrijk pleegt te doen door zijn spreekgestoelte midden op het asfalt vóór zijn ambtswoning neer te zetten.
Een sieraad voor de politiek (en voor Bokma) Hero Brinkman, deed gisteren nog even een poging tot politieke zelfmoord. Dat is nog afwachten.
En het verstandigst van allemaal was Hans Dijkstal. De saxofoon al lang aan de wilgen, niet al te lang nadat hij met een klein briefje aan de voorzitter van de Tweede Kamer afscheid had genomen van de politiek, is hij zacht en kalm overleden.
Hij hoeft in ieder geval niet meer mee te maken dat Powned, Dijkgraaf, Broertjes, Brinkman, Castricum en Wellink en wij verder allemaal, Stijl of GeenStijl, zullen worden meegesleurd door het niets dat de ondergang van de euro met zich mee zal brengen.
__________