SanteLOGie

Gaat Neelie Neederland redden?

Wat ook wel een interessant gegeven is: Nederlanders brengen per jaar zo’n 32 miljard euro naar het buitenland, waar het spoorloos in een allochtone economie verdwijnt. Vakantie! Minister Piet Lieftinck grijpt er weer eens naast. Nog een leuk feitje: Nederlanders brengen per etmaal acht uur nietsdoend in bed door. Ja, een beetje met de pik spelen, maar dat tellen we niet mee. Over een jaar gerekend, en dat tegen het alleszins coulante tarief van drie euro per uur, is dat een verlies voor de nationale economie van 140 miljard euro. Van de daarvan te heffen inkomstenbelasting zou niet alleen het complete begrotingstekort kunnen worden opgelost, maar ook nog even de koers van de euro opgekrikt.

Ik las vanmorgen ergens dat als je een bureau opdracht geeft een onderzoek te doen naar kansarme mensen, dan is de kans groot dat het bureau constateert: verdomd, dit zijn kansarme mensen. Maar dat bureau zal zich wel wachten tegen zo’n opdrachtgever te zeggen: zo’n flauwekulonderzoek doen we niet. Vraag je je vervolgens af of zo’n bureau geen maatschappelijke verantwoordelijkheid heeft – dat kulverhaal over de kosten van immigratie brengt de PVV ongetwijfeld weer stemmen op.

Nog een ander kulverhaal: we willen nu ineens Neelie Kroes als premier. Nou ja, 37 procent van achttienduizend Nederlandse ondervraagden wil dat.

Even ten principale: anders dan in andere landen stelt de premier in Nederland, mitsgaders zijn/haar bevoegdheden, heel weinig voor. Hij heet niet eens ‘premier’, ook niet ‘eerste minister’. Er is een minister van Algemene Zaken en die fungeert als voorzitter van de ministerraad. De verkiezingen kunnen dus nooit gaan over het kiezen van een premier.

Dat we allerlei voorzitters van de ministerraad hebben gehad die zich in hun ijdeltuiterij (en omdat ze in Frankrijk echt voor een soort president werden aangezien) presidentieel gingen gedragen, dat is interessant, maar het blijft een soort burgemeestersfunctie.

Goed. Voor Neelie, die zoals bekend al op haar retour is sinds ze haar enorm belangrijke vorige functie in de Europese Commissie is kwijtgeraakt en nu de baas is van de helpdesk, zal ik maar zeggen, is dat dus een verder stapje naar beneden, een baantje als voorzitter van een clubje dat verantwoording moet afleggen aan het hoogste orgaan in onze democratie: de beide Kamers der Staten-Generaal. Dat zal haar tegenvallen.

Maar waarom uitgerekend zij? Wie heeft haar ooit zelfs maar gezien in een aanverwante functie? Of stemmen wij echt gewoon op een ‘tof’ wijf’? Neem dan Annemarie Jorritsma, of Hans Wiegel, net zulke minkukels met een hang naar bier en Dixieland. Het antwoord is natuurlijk ‘ja’, wij stemmen altijd op iets dat vlak voor de verkiezingen uit de hoge hoed wordt getoverd, Pim Fortuyn, Geert Wilders, Job Cohen, Jan Marijnissen. Diep in ons hart zoeken wij in eigen kring naar een Redder van het Vaderland.

Ik zou wel eens bureau opdracht willen geven te onderzoeken wat al die flauwekul Nederland eigenlijk kost.

_______

hhBest

Een leuk stukje over Eva en Bram

Nee, helemaal mee eens: alle journalisten, anchor(wo)men, presentatoren, redacteuren, correspondenten moeten zich nú melden op het Centraal Station in Utrecht, ten einde te worden verscheept naar Rome, waar ze van B16 (je weet wel, die man in die witte jurk met die beeldige rode schoentjes) een strenge cursus celibaat krijgen voorgeschoteld. Aan het eind daarvan ondertekenen zij een contract waarbij zij zich verbinden nog uitsluitend solitaire seks te zullen bedrijven. Er staan strenge sancties op overtreding.

Want laten we wel wezen: het moet natuurlijk onmogelijk worden gemaakt dat, ik noem maar eens iemand, Eva Jinek ineens rechtop in bed gaat zitten en uitroept: ‘Bram, ik kan het niet meer vóór me houden, het móet er uit, op de redactie zijn ze bezig aan een onderwerp, een reportage over (vul hier de naam van een vastgoedcrimineel in), en ik weet toevallig dat dat een goeie klant van je is. Grijp in!’ Wat Bram dan weer verkeerd begrijpt. En zo voort. Dit kan dus niet en dus moet Eva van die redactie af. Het beste is dat Eva verder het huishouden van Bram gaat doen, uitsluitend om iets ongevaarlijks om handen te hebben.

Neem me nou even niet kwalijk, zeg. Wie is hier nu precies van de pot gerukt? Eva Jinek in ieder geval niet, dat is iemand van internationale allure, die zegt gewoon: ‘Niet bij Nieuwsuur? Prima hoor, ik vond het eigenlijk bij het Journaal veel leuker.’ Waarna Nieuwsuur een saaie presentator krijgt, met inderdaad een vrouw die voor hem het huishouden doet. Nou mocht dat programma van mij toch al gerust mislukken, gewoon omdat de instelling ervan, kort door de bocht, een verzinseltje was van Sjuul Paradijs en het geschifte clubje van GeenStijl. Dus komt dat even goed uit.

Ik ken vele journalisten die getrouwd zijn met een collega, die bij een concurrerend medium werkt. Of journalisten die getrouwd zijn met iemand die werkt bij een bedrijf of instelling waar nieuws te halen valt. En ik hoor nooit een wanklank als deze, die nog niet eens gebeurd is.

Natuurlijk ligt dit gradueel iets gevoeliger. Ik heb bijvoorbeeld zelf geen oordeel over Bram Moszkowicz, maar ik heb wel eens mensen horen zeggen dat Bram soms feitelijk de rol van consigliere speelt, en dat kan wel eens gevoelige raakpunten hebben met onderzoeksjournalistiek, maar in dat geval kan Eva toch gewoon op de redactie zeggen,’ jongens, jullie begrijpen dat ik dat onderwerp (noem de naam van een vastgoedcrimineel) niet behandelen’? Iets dergelijks, mutatis mutandis natuurlijk, overkomt elke journalist wel eens.

En verder is het natuurlijk weer eens een gezellig een-tweetje tussen de Goosche Matras en de PC Hooftstraat. En niet het enige. Ik verneem in de wandelgangen dat Jeroen Pauw ook menig stuntje heeft gepleegd, dat nu ineens met terugwerkende kracht als verdacht kan worden aangemerkt.

De enige die er wat aan heeft ben ik, want ik heb weer een leuk stukje.

_________

Ik kon het even niet laten, een mooie foto van Kippa uit de site van de Volkskrant knippen, om te illustreren wat ik ongeveer bedoel.

_____

hhBest

Bloemen en veren

Voor het huis-aan-huisblad dat ik samenstel krijg ik geregeld berichten aangeboden waarin ‘spirituele’ bijeenkomsten worden aangekondigd. In het begin heb ik de neiging gehad die te weigeren; men organiseert bijeenkomsten over het voorspellen van de toekomst uit vogelveren, bloemen uit eigen tuin en uit muziek. Het gekke is dat ik klassieke, en volgens mij veel betrouwbaarder voorspellers als theebladeren, kippenlevers en het klassieke koffiedik, eigenlijk nooit tegenkom. Niettemin plaats ik die berichtjes tegenwoordig gewoon. De mensen willen nu eenmaal bedrogen worden.

Voorspellen is moeilijk, vooral wanneer het de toekomst betreft. Dat hebben grote machthebbers ook in de gaten. Wat hebben we niet gelachen om erkende minkukels als Silvio Berlusconi en George Bush junior, die de deur niet uitgaan zonder hun horoscoop geraadpleegd te hebben.

In een artikel in nrc.next van vanmorgen lees ik dat Nina Brink en Neelie Smit zich ook al een of meer keren verlaten hebben op de adviezen van een astroloog. Van Nina Brink weten we hoe het afgelopen is, maar we lopen, minstens tot 9 juni, het risico dat die mevrouw met die wazige blik uit Brussel onze ‘première’ wordt en dan wordt Nederland voortaan ook bestuurd aan de hand van de dierenriem.

Het woord astrologie alleen al is misleidend, want het suggereert dat het hier om een wetenschap gaat. Maar de astrologie is ongeveer zo wetenschappelijk als de bijbel en de koran en stamt net als die twee prachtige boeken uit een duister en voor een groot deel nog onverklaard en onbegrepen verleden. Toen de aarde nog plat was en de hemel een kristallen koepel waar groepen sterren bijeen stonden in configuraties waarin je, met wat fantasie, allerlei dieren zou kunnen herkennen. Plus zon, maan en planeten. Uiteraard weten wij intussen dat die sterren alleen maar in schijn die groepjes vormen, dat ze helemaal niets met elkaar te maken hebben en voor het merendeel miljoenen lichtjaren van elkaar verwijderd zijn. Toch zegt de astrologie dat die niet-bestaande groepjes sterren op de een of andere manier invloed uitoefenen op de mens en zijn reilen en zeilen, zijn karakter en zijn toekomst. En dat die invloed ook nog te doorgronden is. Volslagen waanzin natuurlijk, maar je zou ze de kost moeten geven die er toch in geloven – net als in God en in Allah, natuurlijk. Hoe onwaarschijnlijker, hoe meer de mensen er in trappen, daar komt het in het kort op neer.

En het kan nog gekker. Managers van gewone, nuchtere Nederlandse bedrijven, zo schrijft de nrc.next vanmorgen, laten zich bijvoorbeeld leiden door bedrijfsastroloog Menno Noordervliet, die met behulp van de maan, de zon en de planeten de medewerkers van een bedrijf helpt zoeken naar hun levensopdracht. Noordervliet maakt een horoscoop van het bedrijf, met als geboortedatum de dag van inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Het staat er echt. Het helpt blijkbaar niets dat de Stichting Skepsis terecht opmerkt dat bedrijfsastrologie ‘bewezen onzin’ is.

En nrc.next vult er twee pagina’s mee.

Maar ja, ik plaats die veren- en bloemenstukjes natuurlijk ook zonder commentaar.

________

hhBest

Zet de schaar in de heg

Maar weer over fatsoen in de journalistiek? Nèè. Het weer dan? Kom op zeg. Nou, dan de aswolk. Ja, eventjes dan.

Het schijnt nu zo te zijn, aldus mevrouw Nepperus van de VVD (als ik haar was, liet ik die naam veranderen en nam ik een andere partij), dat aswolk of niet, je het de mensen niet kunt aandoen dat ze naar Schiphol komen en daar merken dat er niet gevlogen wordt. Mevrouw Nepperus vindt eigenlijk, dat iedereen die voor min twee euro een vliegticket heeft gekocht, per dag tweemaal iemand aan de deur moet krijgen die een op de persoon toegesneden weer- en asbericht komt brengen. Vanaf drie maanden voor de vlucht.

Mevrouw Nepperus vindt vermoedelijk ook dat als de aarde op zekere dag is verwoest door de inslag van een middelgrote meteoriet, de overheid, Schiphol en de KLM plannen klaar moet hebben liggen om te zorgen dat ongestoord luchtverkeer binnen twee dagen kan worden hervat.

Als u het nu toch over zinloze bezigheden hebt: Ik heb honderd meter heg, waarvan een deel 165 centimeter hoog is en een deel 2 meter 40, bestaande uit eerste kwaliteit exemplaren van Carpinus betulus, in de wandeling ook wel haagbeuk, niet te verwarren met beukenhaag, want dat is Fagus sylvatica. Die heg staat, meld ik er voor alle zekerheid bij, aan de oost- en de noordzijde zijden van de tuin, plus nog een stukje aan een noordwestzijde. Dat u dat weet.

Die heg moet in de tweede helft van mei glad geschoren worden. Niet alleen omdat dat netter staat, maar haagbeuk, indien hem gelegenheid wordt geboden te verwilderen, produceert binnen de kortste keren een boom van een meter of zes hoog en een kroon van idem dito doorsnee. Ik heb 33 jaar geleden, toen ik een groot deel van de heg plantte, besloten dat ik hem in toom zouden, en volhouder die ik ben: ik ben daar tot nu toe in geslaagd. En half augustus moet het weer.

De moderne tuinier zal nu zeggen: honderd meter, daar ben je in een uur mee klaar! Ja, inderdaad, in het geval je een elektrische schaar gebruikt. Sterker nog: ik hèb een elektrische schaar, de tweede al. Maar bij mij hoor je zeker een week lang het vredige snip-snap van de vlijmscherp geslepen heggenschaar. Dat doe ik niet alleen omdat ik zenuwachtig word van de elektrische. Ik heb namelijk tweemaal bij het karwei de stroomdraad doorgeknipt, en dat geeft een dusdanige knal dat Willem Alexander er van op de vlucht zou slaan.

De heggenschaar, waarmee je bedachtzaam blaadje voor blaadje en takje voor takje afknipt en zodoende de heg veel zorgvuldiger kunt gladscheren, die is pas nieuw en hoewel het uren en uren van saai werk is, kijk ik er toch reikhalzend naar uit, elk jaar weer. Het ruikt lekker, je produceert een lekkere berg rul blad en die mag je allemaal naar het milieupark brengen. Heerlijk, wat heb ik toch een prachtig leven.

________

hhBest

Alweer een nieuw pak

Het was 3 december 1957 en eigenlijk is het eerstvolgende ‘jubileum’ 3 december 2012, want dan is het 55 (vijfenvijftig) jaar geleden dat ik in militaire dienst moest. Een nogal onverwachte gebeurtenis, omdat ik pas een paar maanden daarvóór de Nederlandse nationaliteit had verkregen – de enige keer dat ik in de Staatscourant heb gestaan, want er stond op de voorpagina een lijstje dat als volgt begon: wet tot naturalisatie van Sante Brun en twintig anderen. Op de glorie daarvan valt nog wel iets af te dingen: de naam werd genoemd in de wetstekst omdat de namen daarin op alfabetische volgorde staan, en de Sante Brun over wie het gaat was mijn vader – ik naturaliseerde, als minderjarige, vrolijk mee.

Hoe dan ook, voor ik met de ogen kon knipperen was ik gekeurd en werd ik opgeroepen voor ‘eerste oefening’, waarvoor ik gesommeerd werd op de ochtend van 3 december 1957 mij te melden bij de Ernst Casimirkazerne in Roermond, om ingedeeld te worden als recruut-infanterist bij het regiment Oranje Gelderland. Na aankomst kregen we allemaal een stapel kleren en dekens en een kamer waar we de komende weken met 22 man zouden slapen. Op blauwgeruite strozakken, die we zelf moesten vullen. Een lange sergeant betrad de kamer, verzocht vriendelijk om stilte, stelde ons officieel onder de krijgstucht en dat was het sein om eens flink te beginnen te blaffen over wat we allemaal en als de gesmeerde bliksem geacht werden te gaan doen – een uur later stonden we in dat slordige groene pak op de koude, winderige exercitieplaats, in bange afwachting van wat te gebeuren stond.

Gisteren stond ik er weer. Het was aanzienlijk warmer, er liepen veel mensen rond in vrijetijdskledij. Ik was door het wachtgebouw gelopen en had gezien dat je er Cap&Cino kon aanschaffen, stak de exercitieplaats over en stond voor het hoofdgebouw van de voormalige kazerne, waarin nu een aantal winkels was gevestigd die allerlei keukenspullen, vooral pannen en messen, tegen afbraakprijzen te koop aanboden.

De kazerne, gebouwd in 1939, is de afgelopen jaren grotendeels afgebroken voor het vestigen van een designer outlet die na een laatste uitbreiding in 2011 de grootste verzameling winkels van Duitsland en de Benelux zijn. (Zie hier). Winkels die voor een deel schuil gaan achterste Amsterdamse ‘grachtengeveltjes’.

Behalve dat wachtgebouw en het hoofdgebouw is er niets terug te vinden van de kazerne waar ik een tweetal miserabele maanden doorbracht, vóór ik werd overgeplaatst naar de verbindingsopleiding in de Frederik Hendrikkazerne in Vught. Maar gisteren gebeurde het voor de tweede keer op diezelfde plek: dat ik een nieuw pak kreeg, ditmaal een zandkleurig linnen kostuum. Ik heb er bijna 53 jaar op moeten wachten. Maar ik ben er wel aanzienlijk tevredener over dan over dat veldtenue, kleur legergroen, van toen.

_______

hhBest

Spitten in ’s mensen voortuin

Een vraag waar journalisten dagelijks mee zitten. Of mee zouden moeten zitten: hoe ver in het privédomein van mensen die ‘in het nieuws zijn’ mag en moet je graven? Zou ik, om maar eens als journalist een beetje in mijn eigen privédomein te graven, niet een gat in de lucht gesprongen zijn als ik, feitelijk per ongeluk, de enige overlevende van een vliegramp aan de telefoon zou krijgen? Zou ik de moed kunnen opbrengen tegen de nieuwsdienst te zeggen: ‘Ik heb dat jongetje aan de telefoon gehad. En ja, er zit nieuws in, hij kan zich namelijk niets herinneren van wat er gebeurd is – maar ik wil dat stuk niet schrijven want het kind is negen jaar, zijn ouders en zijn broer kwijt en het is onze taak hier een grens te trekken, mede gezien de wetenschap die bestaat over de schade die dit soort publicaties kan aanrichten.’ Ik hoop in ieder geval dat de verslaggeefster van De Telegraaf het wel gedacht heeft. Hoe dan ook: ze heeft het stukje geschreven en de redactie maakte er een sensationele kop bij en zette het stuk op de voorpagina.

Was dit werkelijk zoiets bijzonders? Dit is toch bepaald niet de eerste keer dat De Telegraaf op dit punt niet de standpunten van de rest van de Nederlandse pers huldigt. Sterker nog: hoeveel Nederlandse journalisten kunnen met de hand op het hart verklaren dat zij nooit zoiets hebben gedaan – al was het maar per ongeluk of door even niet goed na te denken.

Of uit concurrentie-overwegingen. Denk nog maar eens aan het voortuintje van de moordenaar van Gerrit Jan Heijn, Ferdi E., waar ook de Volkskrantverslaggever vrolijk in stond te spitten.

Maar er zijn grote verschillen tussen die zaak en de situatie van de enige overlevende van de Libische vliegramp. E. was natuurlijk een volwassene, en hij werd verdacht van en later veroordeeld voor een zwaar misdrijf, dat is een groot verschil. En tussen allerlei gevallen zijn altijd dit soort verschillen aan te wijzen, die het eindoordeel over de vraag of publicatie, en de modaliteiten daarvan, de ene dan wel de andere kant op uitvalt.

Ik kreeg op de redacties waar ik werkte weinig handen op elkaar als ik vertelde dat ik tegen iemand die geen ervaring had met publiciteit had gezegd: ‘Wilt u dat wat u daar zegt wel morgen in de krant lezen?’ Dan gooi je immers je eigen mooie verhaal weg, als de betrokkene ‘nee’ zegt? Maar ik ben geen watje, hoor. Publiciteitsgeile ‘sterren’ mitsgaders politici kunnen niet op genade rekenen, natuurlijk.

Ik hoorde vandaag een radiomaker zelfs als argument gebruiken: het Nederlandse volk wel vindt dat het Rubenverhaal moet kunnen, want De Telegraaf is de ‘best gelezen krant van Nederland,’ hij bedoelde natuurlijk ‘De krant met de meeste abonnees’. Dat hoor ik al heel mijn journalistieke leven van bepaalde kanten: de methoden van De Telegraaf zijn commercieel de beste voor een krant die wordt uitgegeven met winstoogmerk. Dus is De Telegraaf de beste krant. Ik lees al maanden in het boek met de geschiedenis van De Telegraaf van Mariëtte Wolf. Het is zware kost, want De Tel heeft een groot deel van de geschiedenis getriomfeerd met precies dat soort kwajongensjournalistiek zoals gisteren weer vertoond, en de opwinding daarvan komt in het boek goed tot uiting, je wordt er gauw moe van.

Maar ook op de redactie van de kranten waar ik in mijn journalistieke leven heb gewerkt, gold als stelregel dat nieuws over ‘royalty, kinderen en dieren ‘gevreten wordt, vooral door de vrouwen’. Zoals ik Henri Beunders net op tv hoorde zeggen: heel wat mensen die het gedrag van De Telegraaf afkeuren, hebben wel gesmuld van het verhaal.

En dan heb ik het nog niet gehad over Jack de Vries. Persoonlijk ben ik blij met alle negatieve nieuws over het CDA, natuurlijk. Maar wat Jack de Vries in zijn vrije tijd doet, daar hebben wij geen bal mee te maken. ‘Komt een vrouw bij de spindoctor,’ merkte een bevriend staatshoofd zeer ter snede op.

En dan zwijg ik maar grotendeels over het blaadje dat gisteren werd afgescheiden door de redactie van de ooit stijlvolle HP/De Tijd, en dat zijn nieuws letterlijk haalt uit de vuilnisbak van politici. Dat mag, zo lang er politiek nieuws in die zak zit. Maar het bleek vooral om een negatief uitgevallen zwangerschapstest te gaan.

Met de journalistieke ethiek zijn we nog lang niet klaar, zullen we maar zeggen.

________

hhBest

Komt géén film bij de dokter

Raymond van de Klundert is, zoals de geschiedenis inmiddels heeft uitgewezen, de auteur van één boek, dat je wellicht een roman zou kunnen noemen, maar dat eerder een ego-document is. Iedereen heeft dat wel eens in zijn leven: je maakt iets spectaculairs mee, bijvoorbeeld een medisch avontuur van jezelf of van je naaste, je beschrijft die geschiedenis eerst voor jezelf in je dagboek en je besluit het op internet te zetten. Of zoals Van de Klundert, beter bekend als Kluun deed: hij was toch een beetje thuis in de wereld van de uitgeverij en zo kwamen wij aan de bestseller ‘Komt een vrouw bij de dokter’.

De aanleiding was leven en sterven van zijn echtgenote, in het boek Carmen genoemd, aan borstkanker, en de manier waarop zij beiden daarop reageerden.

De schrijver maakt zichzelf in het boek niet mooier dan hij is, Stijn is een voetballiefhebber, roker, drinker, recreatief drugsgebruiker, liefhebber van vrouwen; vrouwen bij wie hij, jongensachtige branie die hij is, wel een potje kan breken. Zijn huwelijk met Carmen verhindert hem dan ook niet om zijn vrijgezellenbestaan onverminderd voort te zetten. Het gaat er gezellig aan toe in de wereld van de reclame en glamour.

Als bij Carmen borstkanker wordt geconstateerd, heeft hij het even moeilijk – menig man in zijn positie heeft op dat moment besloten dat hij daar niks mee te maken wil hebben. Maar hij niet. Met lichte tegenzin blijft hij haar steunen, ook wanneer blijkt dat Carmen binnenkort zal sterven – hij blijkt alleen een enorme klootzak doordat hij zich niet houdt aan de belofte die hij Carmen in die situatie deed, en gaat zelfs een vrij vaste relatie aan met een schilderes, Roos.

Het boek is vaardig geschreven, het leest als een filmscenario.

Zag ook Reinout Oerlemans, die er meteen zijn eerste speelfilm van maakte. Maar ‘Komt een vrouw bij de dokter’ als boek heeft dat authentieke van een waargebeurd verhaal dat kundig wordt verteld. En de film heeft dat niet.

Te veel Turks Fruit, te veel Love Story, te veel Paul Verhoeven. Waarom moeten Gijs Scholten van Aschat en Pierre Bokma weer opdraven als dokters, figuranten bijna? Waarom wordt er zo misgecast, door Carmen – in de film een gehaaide reclametante met haar op de tanden – te laten spelen door Carice van Houten, een zachtaardig en soms zelfs wat zielig meisje? Anna Drijver als Roos, dat is pas wat. Barry Atsma is ook wel een goeie Stijn.

De film is prachtig gefotografeerd, ik doe het resultaat op dat punt ook enigszins onrecht door Paul Verhoeven te noemen, die zoals bekend nog nooit een echte film heeft gemaakt. Deze film is een echte film: laten zien wat er toe doet, weglaten wat weg kan blijven. Maar toch Verhoeven, want een overmaat aan seks – mooi gedaan maar niet nodig – en overbodige details zoals diverse braakscènes.

Maar nooit bereikt de film ergens de heftigheid, de intensiteit en de authenticiteit van het boek van Kluun. Dat komt misschien doordat het een verhaal is dat verteld moest worden door een betrokkene, Van de Klundert zelf. In de film wordt Stijn nooit een geloofwaardige feest- en vreemdganger, hij blijft een van de ‘acteurs’ uit de walk-in fridge bierreclame. De relatie tussen hem en Carmen komt niet echt tot leven, hun leven samen met geld als water blijft een beetje kabbelen, het blijft een wat benepen burgermansbestaan. Jammer. De film had een aanzet kunnen zijn voor een product van werkelijk internationale allure. Ik weet niet wat er momenteel in het buitenland mee gebeurt, maar ik hoor niks over volle zalen. Nee, dat zal wel niet.

______

hhBest

Ongeluk in een woest buitenland

Dat het hier een nationale ramp betrof drong pas tot me door toen ik de fatale combinatie van Theo Verbruggen, Benno Baksteen en J.P. Balkenende op de tv zag. De laatste met dat begrafenisgezicht waar hij zo goed in is, en met zijn zeer verstaanbare ‘Hare Majesteit de Koningin’. Prachtig. Verder merkte ik dat Radio 2 zelfs een aangepast programma uitzond, hoewel ik niet heb gecontroleerd of dat ook meteen de al even fatale combinatie van André Rieu met Eine Kleine Nachtmusik inhield. In De Wereld Draait Door verviel de grappige rubriek 'De tv draait door'. Uit piëteit. Ha!

En helemaal kwam ik op het puntje van mijn stoel terecht toen ik Geert Wilders, ook al met bijpassend huilgezicht, bekend zag maken, mede namens zijn collega-lijsttrekkers, dat het nu tijd was voor nationale eenheid. En de politiek dus, zacht in zichzelf grinnikend, een dag of twee, drie vrij nam, een onverwacht leuk Hemelvaartweekeinde. Het woord zegt het al. Op zulke dagen grijpt een abject affectparasitisme in Nederland om zich heen.

Hou me ten goede: tussen de 58 en 62 dode Nederlanders is niet niks, en ik wil daar meteen ook alles van weten, al weet je meteen óók zeker dat je pas, indien ooit, over een paar maanden wat kunt weten. Lara Westen en Marcel Oosten van Radio 1 willen dat tegen beter weten in óók en interviewen dus de hele dag lui die wel eens in Libië zijn geweest en ook van niks weten.

Indien ooit, zei ik, want in dit geval, het geval van een land onder een krankzinnige dictator, kun je er op rekenen dat de ware toedracht, indien ongunstig uitvallend voor Libië of een van zijn bewoners of instellingen, niet snel bekend zal worden.

Het ging hier immers een vliegtuig van Afriqiyah (accent op de laatste i, potverdikkeme) een maatschappij die persoonlijk eigendom is van dictator Muammar El Ghaddafi, samen met Hugo Chavez de grootste gek na Adolf Hitler die ooit aan het hoofd van een natie heeft gestaan, met dit verschil dat Muammar dat al veertig jaar volhoudt.

Als je ’s mans geschiedenis even nagaat moet het je niks verwonderen als ooit zal blijken dat de Airbus A330 op het moment van het ongeval werd bestuurd door het tienjarige blinde neefje van de Grote Roerganger, omdat die dat zo graag eens wilde. Persoonlijk zou ik dan ook niet gauw in een toestel van de firma stappen, al vloog het nog zo goedkoop. Veel mensen waren al zo verstandig geweest, het toestel vloog meer dan half leeg.

De rampenbestrijding werd, zo te zien, naar origineel Libisch recept ter hand genomen. Ik zag bijvoorbeeld drie mannen innig samenwerken, die de opdracht hadden voorwerpen van ongeveer 13 bij 9 centimeter en ongeveer één centimeter dik te verzamelen – iPods, telefoons, adresboekjes, paspoorten. Ze hadden al een hele stapel. Een andere man had de zwarte dozen gevonden en keek daar diepzinnig naar. De flight data recorder was zo te zien zwaar beschadigd, maar dat deerde de gelukkige vinder niet, hij haalde even zijn wijsvinger over zijn tong en wreef daarmee over een etiket op de recorder. Of hij er veel wijzer van werd, daar kwamen we niet achter.

Intussen verstreek de dag. Het ongeluk werd voortdurend vergeleken met andere ongevallen waar veel Nederlandse slachtoffers bij vielen. Maar niemand noemde het meest voor de hand liggende geval, toch ook het enige uit de recente geschiedenis waar iets Libisch mee was, te weten de vliegramp in Lockerbie in Schotland in december 1988.

Ik wel. Al was het maar doordat de Libische Airbus net als de 747 in Lockerbie in ultrakleine stukjes was versnipperd. Er was ook verschil: in Schotland was de neus van het vliegtuig min of meer heel gebleven, in Libië de staart.

Aan die staart kon je zien dat het een nieuw toestel was: het prijskaartje hing er nog aan, in mooie grote kleurige cijfers.

________

hhBest

Wie bedenkt het volgende stuntje?

Geloven jullie dat echt? Dat de actie van Biero Brinkman niet is geregeld met Weert Gilders? En de media (inclusief dit bescheiden medium) trappen er nog in ook. Vanmiddag was hij op Stand.nl en gelukkig liet de PVV-kiezer zich van zijn beste kant zien: niks democratiseren, dan worden namelijk alle leden van de PvdA lid van de PVV, en dan is het met die partij gedaan. Wat een inzicht. Daar kan Jack de Vries nog een puntje aan zuigen. Die had toch zeker een paar weken geleden al moeten roepen: ik doe het met mijn adjudante! En dat dan Balkenende had moeten zeggen: ik weet nergens van, ik was daar graag vooraf van op de hoogte gesteld.

Ik bedoel, voor Weert Gilders is ‘partijdemocratie’ net zo’n vies woord als ‘vreemdgaan’ voor de partij van normen en waarden, te weten het CDA (ik moet jullie ook alles vóórspellen). Maar Brinkman mocht het zeggen, van Weert; om te beginnen denken mensen nu echt dat de partij democratisch en dus iets meer salonfähig wordt, en het levert weer een hoop publiciteit op. En de democratisering stellen we uit tot na de verkiezingen. Dan wordt alles anders: Umweertung aller Weerte. Ook echt iets voor Jack.

Allerlei ander nieuws, vandaag, trouwens, bijvoorbeeld een filmpje dat toont dat Jack de Vries niet alleen ‘de oudste beweging der wereld’ beheerst, maar ook zijn mannetje staat op de drums. Interessante man, jammer dat hij zo’n vliegtuiggek is, op onze kosten. En zo ontstellend goed kan liegen. Die majoor van hem mag wel uitkijken.

Maar veruit het leukste beeld is uiteraard dat van onze Rietje. Een ouderwets zwembad afgehuurd en daar een flink aantal geheel geklede partijgenoten in het water opgesteld met het water niet alleen tót de lippen, maar zelfs even daar voorbij. Ter plaatse werd bedacht dat als we toch bezig waren, we ook wel wat ondernemers kopje onder kunnen laten gaan. Onze dochters die iedere dag door iemand met een capuchon van het trottoir worden geduwd, een oud vrouwtje dat door iemand van haar tas wordt beroofd, en de ambulancemedewerkers die haar komen helpen en daarbij door enkele jongelui worden afgetuigd – en dat allemaal in een keurige stille buitenwijk, overdag. Weten de filmers van Rietje niet dat zulke dingen zich ’s nachts plegen af te spelen in de ongunstigste krochten van de grote stad met volslagen bezopen en volgesnoven familieleden van het slachtoffer? Of is dit echt heel erg low budget gefilmd? De studio verklaarde desgevraagd dat ze er zelfs een hijskraan bij hadden gebruikt. Als dat niet professioneel is! Maar een paar lampen gingen het geslonken budget van Rietje te boven, dat zal het zijn. Zie hier.

Goed zo, allemaal weer wat publiciteit gehad, het duurt nog ruim drie weken tot de verkiezingen, welke partijen zouden het droog houden, denken jullie?

Of maakt het allemaal voor de uitslag niks uit en is het alleen maar gedoe van de media, van GeenStijl tot NRC Handelsblad?

Ik blijf in de buurt, dat kan ik wel toezeggen.

________

hhBest

Vertrek en aankomst vóór de tsunami

Gisteren was het de dag van afscheid, dreigend afscheid, dood en verderf.

Zo nam Jan Dijkgraaf, tot nu toe hoofdredacteur van HP/De Tijd, afscheid van die prachtige stijlvolle post en werd bekend dat hij vanaf 1 juli hoofdredacteur zal zijn van Powned, het onechte omroepkind van de website GeenStijl. Dijkgraaf gisteren: ‘Ik vind dat Powned me als een tweede huid past’. ‘Het is, en dat bedoel ik gekscherend, toch een beetje puberen voor volwassenen. Dat vileine, pesterige past goed bij mij. Ik ben ook al vanaf de eerste dag fan van GeenStijl, en dat kan zeker niet van alle journalisten gezegd worden.’

Ik heb wel eens hoofdredacteuren meegemaakt die iets meer van hun leven wilden maken. Wij zien hier dus een hoofdredacteur die van stijlvol naar GeenStijl gaat, een mooie vorm van journalistieke zelfmoord.

Hoezeer moet hij zich in bochten gewrongen hebben toen hij nog hoofdredacteur van HP De Tijd was? Dat was onder zijn leiding weliswaar een ietwat belachelijk orgaan geworden, een far cry van de twee bladen waar het ooit uit ontstond, maar hoe dat zo snel voerde naar de volledige ontkenning van enig belang van een normaal journalistiek product waar een mens wat aan heeft – behalve laggge – daar staat een mens toch wel een beetje van te kijken. Dijkgraaf gaat dus, om maar eens iets te noemen, in zee met een stuk onbenul als Rutger Castricum.

Nog iemand die ik niet erg hoog had ruimt het veld, namelijk hoofdredacteur Pieter Broertjes van de Volkskrant, die tot bij wijze van spreken een uur vóór hij zijn aftreden bekend maakte, heftig ontkende dat zulks in het voornemen lag. Halen wij ons verder nog even voor de geest hoe hij samen met Jan Tromp de hielen van Bernilo Biesterfeld likte, en je hebt een idee van de opluchting in journalistiek Nederland. Misschien kan Pieter Jan Dijkgraaf opvolgen. Broertjes deed of hij vrijwillig ging, maar dan moet je toch één zinnetje uit het stukje dat de Volkskrantredactie op de website zette, nog eens goed lezen: ‘Broertjes benadrukte dat hij niet onder druk is gezet om op te stappen en zelf het moment heeft kunnen kiezen’. Sau hee, hij heeft zelf het moment mogen kiezen.

Wie ik dezer dagen ook zie opstappen is Noud Wellink, al at Jan de Wit gisteren bijna zijn tong op in DWDD, om het niet te hoeven zeggen, wat zeg ik: eisen.

Tegelijk ging de grootste hork na Churchill (gooi anders Thatcher ook niet weg) Gordon Brown naar Canossa, in dit geval vermomd als aanstaand ex-premier die zulks in het Verenigd Koninkrijk pleegt te doen door zijn spreekgestoelte midden op het asfalt vóór zijn ambtswoning neer te zetten.

Een sieraad voor de politiek (en voor Bokma) Hero Brinkman, deed gisteren nog even een poging tot politieke zelfmoord. Dat is nog afwachten.

En het verstandigst van allemaal was Hans Dijkstal. De saxofoon al lang aan de wilgen, niet al te lang nadat hij met een klein briefje aan de voorzitter van de Tweede Kamer afscheid had genomen van de politiek, is hij zacht en kalm overleden.

Hij hoeft in ieder geval niet meer mee te maken dat Powned, Dijkgraaf, Broertjes, Brinkman, Castricum en Wellink en wij verder allemaal, Stijl of GeenStijl, zullen worden meegesleurd door het niets dat de ondergang van de euro met zich mee zal brengen.

__________

hhBest