Eindelijk zagen we haar dan ook eens, Marieke Stellinga, redacteur economie bij Elsevier. Vorig jaar schreef ik al eens over haar, na een door mij gehoord radio-optreden. Ik citeer mezelf: ‘Met haar schelle stem bleef ze doordreunen op dezelfde toon waarin ‘hardstikke rijke bejaarden’ die niet bereid waren iets in te leveren voor jongere generaties de hoofdrol speelden. Bij Elsevier heeft, maar dit terzijde, het begrip ‘hartstikke rijk’ verschillende betekenissen. Een bejaarde met een pensioen van 2000 euro bruto per maand is daar inderdaad ‘hartstikke rijk’ maar iemand uit de vriendenkring van Harry Mens (villa in het Gooi, Jaguar, huis op Aruba, Quote 500) ‘niet onbemiddeld’.’ Marieke zat dus bij het clubje dat in wisselende samenstelling onder leiding van Frits Wester en Rick Nieman over de verkiezingen discussieert bij RTL4. Die panels worden zorgvuldig zo samengesteld dat het (ultra)rechtse geluid domineert.
Marieke deed weer op die boven aangehaalde toon mee, weer dat VVD-programma – kort samengevat: stelen van de armen en het opgehaalde geld inleveren bij de rijken (zie ook hier) – dat zij verwart met economische wetenschap. In de trant van: die rijke mensen zijn de steunpilaren van Nederland, die moet je zo weinig mogelijk belasting laten betalen, anders gaan ze huilen.
Maar nu zágen we haar ook. Hoe omschrijf je zo’n blik? Hoe slaagt iemand er in voortdurend te kijken alsof ze onverwacht binnen mocht op de Libelle Zomerweek, zich verheugt op het kinderfeestje waar ze eindelijk eens voor is uitgenodigd, en tegelijk een aap ziet neuken? Ik vind het een wonder.
Het was gisteravond ladies’ night bij Knevel & Van de Brink, en die moeten opzij kijken van god als ze een aap zien neuken, maar anders was daar ook wat te genieten geweest. Ik mag het van Wouke van Scherrenburg (via twitter) niet zeggen maar ik doe het toch: ik stond met de rug naar de tv de schoenen uit te schoppen en kon, afgaande op het geluid, me niet onttrekken aan de vergelijking met een hoenderhok waar zojuist de spreekwoordelijke knuppel in was gegooid. Twitteren, precies, dat was het woord waar ik naar zocht.
Ik kan naar zo’n programma, waarin iedereen voorleest uit eigen programma, niet lang kijken. Maar deze keer lang genoeg om twee dingen vast te stellen: Fleur Agema is de Alessandra Mussolini van de Lage Landen (zie voor vergelijkingsmateriaal hier). En, Wouke, wat ik ook nog vond, dat was dat Albayrak véél beter lijsttrekker van de PvdA had kunnen worden dan Job Cohen, die met zijn versprekingen en gehakkel afstevent op een tragische afgang.