Twee mailtjes worden door mij altijd reikhalzend afgewacht. Dat is ten eerste op zondag het weekoverzicht van Webshots, een website waar ik mijn foto’s heb staan. Een echt Amerikaans lijstje: totaal 1,1 miljoen views (sinds april 2000), tegenwoordig elke week rond de 2500 views, met overzichten van hoeveel views per album en per onderwerp het rangnummer dat je hebt. Ik sta op 20 voor de Italiaanse albums, dat is mijn hoogste score en ik ben daar trots op, hoewel ik ooit op 14 heb gestaan.
Het tweede mailtje is dat van Synovate, de Politieke Barometer, die keurig op vrijdagochtend verschijnt. In politiek luwe tijden om de twee weken, de laatste tijd elke week. Ik vind Synovate betrouwbaarder dan Maurice de Hond omdat de zetelaantallen minder snel op en neer flitsen; mijn onbewijsbare stelling is dat de mensen niet zo snel van mening veranderen als Maurice ons wil doen geloven.
Als je die Politieke Barometers eens een beetje bekijkt, dan zie je dat een andere stelling er wel degelijk mee te bewijzen valt, namelijk dat je sterke verhalen hebt, en sprookjes, en politieke peilingen.
Maar hoe de peilingen ook luiden, ze maken in mij altijd emoties los. Ik schreef woeste antifascistische stukken als ik zag dat een mevrouw die in vis doet dertig zetels haalde in de peiling en een meneer die met rotte vis gooit ook.
Grote vreugde maakte zich van mij meester als twee partijen die mij na aan het hart liggen – D66 en GroenLinks – gestaag stegen naar onwaarschijnlijke aantallen zetels, waarbij ik in mijn achterhoofd het waarschuwende stemmetje hoorde, dat zei: ‘dat hadden we bij de vorige verkiezingen ook, en kijk eens wat er van terecht kwam.’ Een groot gevoel van medelijden maakte zich daarentegen van mij meester bij de uitslagen voor de belangrijkste linkse partij, de PvdA, die het blijkbaar zo bij de kiezers verbruid had dat ze zelfs een keer op 12 zetels stond. Nee, niet bij Synovate, daar waren het er 15, maar toch. Maar daar stond dan weer grote tevredenheid tegenover dat de domme arbeiders die de neiging hadden te stemmen op de VVD van hun bazen, zich daar massaal vanaf keerden.
En toen verdubbelde Synovate de frequentie van de peilingen en gebeurde er iets raars. GroenLinks is inmiddels weer terug op het huidige aantal zetels (plus of min een of twee) zodat Femke Halsema afstevent op haar derde verkiezingsnederlaag op rij, is D66 bezig te ontnuchteren, zijn het CDA en de partij van de rottevisventer op een zeer tevredenstellend retour, staat de PvdA bovenaan – beter dan niks – maar is de VVD zodanig gegroeid dat die volgende week zonder twijfel bovenaan staat. Dan is Nederland weer even het middenstandersland van weleer, en stemmen de arbeiders als vanouds tégen zichzelf.
Weer even. Want de verkiezingen zijn op 9 juni (tien procent van de Nederlanders weet nog niet eens dat er verkiezingen aankomen, weet ik ook van Synovate) en de verkiezingen, mijn dames en heren lieve lezertjes, zijn iets geheel anders dan peilingen.
Dus eigenlijk zeggen Synovate en De Hond helemaal niks, nada, noppes.
Maar ik verheug me er, ondanks dat droevige besef, elke week weer even hard op.
_________