Nee, natuurlijk heb ik geen wijngaard. En al helemaal geen waar een goeie proseccodruif groeit, was het maar waar. Maar ik mag toch wel een beetje kinderachtig trots zijn op een wijngaard die mijn achternaam draagt? Val de Brun, dat klinkt toch voortreffelijk. En het is helemaal nog geen slechte prosecco ook. Hij is heel droog, de smaak doet enigszins denken – alleen heel in de verte, als een soort overpeinzing vlak voor je in slaap valt – aan muskaatdruiven. Misschien zit er in het geheim wel wat Müller Thurgau bij, in ieder geval valt je de term ‘aromatisch’ al snel te binnen. Ach, laat ik maar niet de vinoloog uithangen, dat is misschien het beste. Ik vind de prosecco uit de Val de Brun gewoon erg lekker.
Voor het eerst zag ik hem in een delicatessenzaak op het Venetiaanse Lido, ik nam er drie flessen van mee en vond het een wonder: mijn achternaam op een proseccofles.
Nadat de flessen leeg waren begon ik te denken: die moet toch ergens te krijgen zijn? Op het Lido kom je niet elke dag, en ik zocht op het internet en vond al gauw het wijnhuis Astoria in Crocetta del Montello, in de buurt van Valdobbiadene. Ik stuurde een mailtje, maar de reactie was afwijzend – ze exporteerden weinig, en dan alleen nog naar erkende drankenhandels. Onzin, natuurlijk, maar Italianen liepen toen en lopen nog altijd flink achter op internet, die drijven graag handel, maar wel face to face, en al helemaal niet met rare buitenlanders die een prosecco alleen willen kopen omdat hun naam op het etiket staat.
Een beetje bij toeval vond ik het e-mailadres van een medewerkster van het bedrijf, Natalia, die me vriendelijk terugmailde dat ik misschien een kans van slagen had als ik me in persoon bij het bedrijf zou melden. Ze leverden weliswaar niet aan particulieren, maar als ik een flinke hoeveelheid zou kopen, wie weet.
De eerstvolgende keer dat we naar Italië gingen, reden we vanaf de A22 bij Trento meteen naar Feltre en verder naar Crocetta. Een aardig plaatsje in de provincie Treviso dat gedomineerd wordt door een aantal bedrijven die prosecco maken – een ervan maakt een vrijwel ondrinkbare variant die dan ook verkrijgbaar is in alle grote Duitse supermarktketens. Ik reed de camper het terrein van Astoria Vini op. Een grote prozaïsche opslagloods met een heel luxe kantoor met nog luxere dames achter bureau en balie. En Natalia. Ze smoesde wat met collega’s en voor ik het wist had ik zestig flessen met de prosecco die mijn naam droeg ingeladen.
Daarna heb ik nog een keer een flinke lading opgehaald, maar sindsdien antwoordt Natalia niet meer. En aan de website te zien is Astoria veel te sjiek geworden voor een toerist met een ‘ervaren’ camper.
Maar geen nood, de Val de Brun is inmiddels op meerdere plaatsen te krijgen. In Delft, bijvoorbeeld. En ergens in Oostenrijk, nog enige euro’s per fles goedkoper dan in Delft, goedkoper zelfs dan toen ik ze ophaalde in Crocetta. Nog altijd even lekker. Vanmorgen werden twee dozijn flessen bij mij binnengedragen door een Duitse vrachtwagenchauffeur die schattig Nederlands sprak en een blonde paardenstaart had.
Salute!
________