SanteLOGie

Een wijn uit eigen gaard

Nee, natuurlijk heb ik geen wijngaard. En al helemaal geen waar een goeie proseccodruif groeit, was het maar waar. Maar ik mag toch wel een beetje kinderachtig trots zijn op een wijngaard die mijn achternaam draagt? Val de Brun, dat klinkt toch voortreffelijk. En het is helemaal nog geen slechte prosecco ook. Hij is heel droog, de smaak doet enigszins denken – alleen heel in de verte, als een soort overpeinzing vlak voor je in slaap valt – aan muskaatdruiven. Misschien zit er in het geheim wel wat Müller Thurgau bij, in ieder geval valt je de term ‘aromatisch’ al snel te binnen. Ach, laat ik maar niet de vinoloog uithangen, dat is misschien het beste. Ik vind de prosecco uit de Val de Brun gewoon erg lekker.

Voor het eerst zag ik hem in een delicatessenzaak op het Venetiaanse Lido, ik nam er drie flessen van mee en vond het een wonder: mijn achternaam op een proseccofles.

Nadat de flessen leeg waren begon ik te denken: die moet toch ergens te krijgen zijn? Op het Lido kom je niet elke dag, en ik zocht op het internet en vond al gauw het wijnhuis Astoria in Crocetta del Montello, in de buurt van Valdobbiadene. Ik stuurde een mailtje, maar de reactie was afwijzend – ze exporteerden weinig, en dan alleen nog naar erkende drankenhandels. Onzin, natuurlijk, maar Italianen liepen toen en lopen nog altijd flink achter op internet, die drijven graag handel, maar wel face to face, en al helemaal niet met rare buitenlanders die een prosecco alleen willen kopen omdat hun naam op het etiket staat.

Een beetje bij toeval vond ik het e-mailadres van een medewerkster van het bedrijf, Natalia, die me vriendelijk terugmailde dat ik misschien een kans van slagen had als ik me in persoon bij het bedrijf zou melden. Ze leverden weliswaar niet aan particulieren, maar als ik een flinke hoeveelheid zou kopen, wie weet.

De eerstvolgende keer dat we naar Italië gingen, reden we vanaf de A22 bij Trento meteen naar Feltre en verder naar Crocetta. Een aardig plaatsje in de provincie Treviso dat gedomineerd wordt door een aantal bedrijven die prosecco maken – een ervan maakt een vrijwel ondrinkbare variant die dan ook verkrijgbaar is in alle grote Duitse supermarktketens. Ik reed de camper het terrein van Astoria Vini op. Een grote prozaïsche opslagloods met een heel luxe kantoor met nog luxere dames achter bureau en balie. En Natalia. Ze smoesde wat met collega’s en voor ik het wist had ik zestig flessen met de prosecco die mijn naam droeg ingeladen.

Daarna heb ik nog een keer een flinke lading opgehaald, maar sindsdien antwoordt Natalia niet meer. En aan de website te zien is Astoria veel te sjiek geworden voor een toerist met een ‘ervaren’ camper.

Maar geen nood, de Val de Brun is inmiddels op meerdere plaatsen te krijgen. In Delft, bijvoorbeeld. En ergens in Oostenrijk, nog enige euro’s per fles goedkoper dan in Delft, goedkoper zelfs dan toen ik ze ophaalde in Crocetta. Nog altijd even lekker. Vanmorgen werden twee dozijn flessen bij mij binnengedragen door een Duitse vrachtwagenchauffeur die schattig Nederlands sprak en een blonde paardenstaart had.

Salute!

________

hhBest

Erger dan Wilders

In de inmiddels onsterfelijke aflevering van EO-Netwerk van vorige week donderdag op vrijdag (zou ik moeten nakijken) zagen we heel even, en vermoedelijk onbedoeld, het ware gezicht van Mark Rutte, en dat bevestigde wat ik al een beetje meende te kunnen vermoeden: dat wij, gewone bijstandstrekkers, ergens in september alle haren uit ons hoofd zullen trekken omdat we niet gewoon op Geert Wilders hebben gestemd, en dat die dan premier was geworden. Rutte is een keiharde saneerder, zoals al eerder opgemerkt, die over voldoende schaamteloosheid beschikt om te maken dat het geld blijft waar het hóórt, namelijk bij rijke mensen. A;ls rijke mensen geen geld hebben, dan zijn ze namelijk niet rijk meer.

Rutte wordt uitgestuurd om te zorgen dat rijke mensen via een belastingaftrekpost die, indien nu ingevoerd, zou maken dat Nederland door de Europese Unie zou worden buitengestoten, te weten de hypotheekrenteaftrek, een mooie cent staatssubsidie kunnen blijven opstrijken. Om te zorgen dat al die min of meer goed verdienende hardwerkende Nederlanders een door de staat gesubsidieerde leasebak kunnen blijven rijden op veel bredere asfaltwegen. Dat men met zijn vuile graaipoten afblijft van de bonussen, tantièmes en hoe die cadeautjes verder ook heten waarmee de kern-VVV’ers elkaar al jaar in jaar uit blij maken. Dat we wèl nieuwe straaljagers kopen, omdat daar opnieuw een aantal Nederlandse rijken nog rijker van kan worden. En we en passant ook toegang houden tot de vleespotten van Amerika.

Het ziet er zelfs naar uit dat Nederland onder Rutte weer aan een paar oorlogen gaat deelnemen, want als er al VVD’ers in de krijgsmacht zitten dan zijn het officieren die niet aan het sneuvelen hoeven mee te doen.

Ik sluit zelfs helemaal niet uit dat de VVD, halverwege de regeerperiode, in haar machtsroes grijpt naar een beproefd middel: het opbergen van paupers (lees: bijstandsmoeders) in werkkampen, zoals in de negentiende en nog tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw bestonden in Veenhuizen.

Alles vanuit de diepste overtuiging dat het land van óns is, van ons, dat wil zeggen van de rijke mensen die de rest beschouwen als huispersoneel dat geen malle fratsen moet hebben. Het land is van de zelfbenoemde hardwerkende Nederlanders, wier hardwerken overigens op het laagste peil staat van zo ongeveer alle landen van de wereld die er een beetje toe doen.

Maar de cijfers waarmee, hoe ze heet van de EO, Jitske of Fitske, zo schutterig aankwam, kloppen die dan helemaal niet? Natuurlijk wel. Die dag ervoor had het al in een helder artikel van de hand van Femke Halsema in de Volkskrant gestaan – en helaas zien nog veel te weinig mensen het in, dat de VVD opgericht is en bestaat om geld af te pakken van wie ze maar kunnen, en in eigen zak te steken. Daar hebben diverse volstrekt incompetente figuren als Bolkestein, Wiegel en nu Rutte altijd aan vastgehouden.

En ook ditmaal verkijken de bijstandsmoeders die op die aardige vrijgezelle knul gaan stemmen zich, zoals destijds op Wiegel. Die had en heeft die kop die uitstraalt ‘dat hij al die zwartjes wel eens op een lek schip de Noordzee op zal sturen’, en dat gaat Rutte ook doen. Denken ze.

Zucht. Hadden we Geert Wilders maar premier gemaakt.

________

hhBest

Pinkpoppers geen sociaaldemocraten

Zo ben je gewaardeerd staatssecretaris, en zo sta je op een eenzame achterweg in Landgraaf bij een lullige, met foto’s van Job Cohen beplakte aftandse rode dubbeldekse bus rozen uit te delen aan te voet passerende mensen, veelal voorzien van een roze petje – dit is Pinkpopland, en de voormalige staatssecretaris is Frans Timmermans. Hij en zijn collega-campagnevoerders ondergaan hetzelfde lot als vrijdagmiddag Job Cohen: de aanstaande verkiezingen inclusief de PvdA zullen de gemiddelde Pinkpopper aan de reet roesten, en vrijwel absolute onverschilligheid is zijn deel.

Nog geen honderd meter verder zie je de eerste achteloos weggeworpen rozen al liggen, ze zijn ook wel een beetje onhandig met die doorns als je al een bierblikje en een campingstoeltje meezeult, en al helemaal als aan dat bierblikje er vandaag al verscheidene vooraf zijn gegaan. En dan vind ik het ook nodig om hem mee te delen dat mijn voorkeur naar Femke uitgaat. Wanneer houd ik toch mijn grote mond eens een keer?

De temperatuur is aangenaam, al waait er een fris windje, maar dat heeft vele Pinkpoppers er niet van weerhouden grote delen van hun fysionomie aan de blikken van de omstanders prijs te geven. Dit is een onderwerp dat mij zeer fascineert, weten de trouwe lezertjes al, ik kan er urenlang naar kijken, naar die niet aflatende stroom voorbij trekkende mensen in de meest onwaarschijnlijke uitdossingen en vooral maten van ontkleding. Met name de meer onsmakelijk vormgegeven medemensen hebben de stoute schoenen aangetrokken, nee, hebben bijna alleen de stoute schoenen nog aan, nu ze toch in de scene van sex and drugs and rock’n roll zijn.

Hoewel, moet ik daar haastig aan toevoegen, taferelen als destijds in Woodstock en Kralingen, die horen definitief tot het verleden, dames die zich geheel ontkleden ter verhoging van de feestvreugde worden, ben ik bang, ter plaatse opgepakt en in het gevang geworpen.

We maken vanmiddag ons traditionele jaarlijkse rondje langs de stallen, want het festivalterrein komen we niet op, hoe zielig we ook kijken naar de dubbelrijige controle. Je kunt wel binnen, ik zie dat een dagkaart 85 euro kost en zelfs passepartouts van 150 euro zijn nog verkrijgbaar, anders dan vorig jaar is Pinkpop ditmaal niet uitverkocht.

Maar de enorme optocht langs de kramen met prullen en basaal voedsel en drank geven voldoende vertier. We drinken het al even traditionele tapbiertje (uit plastic, wat dacht je) en eten een ook al traditionele Vietnamese loempia, dit jaar hoe dan ook de aangewezen kost wegens aanhoudende gebitsproblemen.

Terwijl het zwerk dichttrekt lopen we terug naar huis. De rode dubbeldeks bus mitsgaders Frans Timmermans en zijn vrienden zijn naar elders vertrokken, mogelijk in de hoop op meer toeschietelijkheid.

We komen vele Pinkpopbezoekers tegen met een rood T-shirt aan waarop de veelzeggende tekst: ‘Ik heb geen idee’. Valt nog mee dat het geen groene is met daarop ‘U kijkt zo lief’. Hoe dan ook: sociaaldemocraten zijn hier met een kaarsje te zoeken. Dat is ooit wel eens anders geweest.

_________

hhBest

Bück dich even op Pinkpop

Je woont in een gat in een uithoek van het land. Als het niet 250 kilometer dichter bij Italië was, zou je overwegen nog eens naar een andere plek te zoeken om je metterwoon te vestigen.

Maar eens per jaar is het hier Pinkpop, zijn we het middelpunt van de wereld en weten ze je te vinden, uit Maassluis, uit Den Haag, uit Amsterdam en uit Arnhem, deze keer. De echte habitués, die al jaren hier neerstrijken en ook gaarne worden voorzien van een bed en stevig ontbijt zijn van een generatie die slechts met de grootst mogelijke tegenzin zou neerstrijken met een tentje op de eindeloze, uitgestrekte campings die door de haast militaire Pinkpoporganisatie worden ingericht en bewaakt – al betekent dat niet dat het, vooral met regen, niet binnen de kortste keren in de modder getrapte vuilnisbelten worden.

In het leven van sommige kinderen is de eerste keer Pinkpop een mijlpaal van grote betekenis, al hebben de echte popliefhebbers al maanden zware kritiek op het middelmatige programma dat dit weekeinde wordt gedraaid. Pinkpop is dan ook niet uitverkocht deze keer.

Maar een collega van de krant twittert me het bericht dat hij zelf niet voor de eerste keer Pinkpop bezoekt, maar wel voor de eerste keer als begeleider van zijn dochter van 12. Hij spreekt de hoop uit dat ze het Duits niet voldoende beheerst om de teksten van Rammstein te verstaan. En inderdaad, een van de nummers van dit jolige en enigszins belegen groepje Duitsers begint met de volgende zinsneden: ‘Bück dich - befehl ich dir / Wende dein Antlitz ab von mir / Dein Gesicht ist mir egal / Bück dich’. Je zou bijna de oude mantra roepen: ze hebben nog niks geleerd. Bijna.

De moeder van twee jongens van zestien die ook hier onderdak gaan vinden – ze is zelf niet onbekend met sex, drugs and rock ’n roll als ik me goed herinner – mailt: ‘Wat ontzettend tof van jullie dat onze G. en zijn vriendje D. tijdens Pinkpop voor een nachtje een slaapzak bij jullie mogen uitrollen! Om heel eerlijk te zijn was het deze bezorgde ouders net iets te veel van het goede om G. toe te staan om na afloop in gezelschap van al die beschonken of stoned(d)e rockers te gaan kamperen – het wordt sowieso al zijn allereerste mega-event. Die vuurdoop leek ons al heftig genoeg. Zonder jullie generositeit was het festijn  dan ook niet doorgegaan.’ Die jongens weten nog niet dat het Pinkpopterrein van hieruit alleen te voet te bereiken is via een stikdonkere route door bos en veld.

Onze eigen kotertjes zijn dat prille stadium al ruim gepasseerd. Zij voltrekken het al jaren bestaande ritueel: de hele nacht voor Pinkpop wordt doorgebracht op een naburig tankstation, waar het bier rijkelijk vloeit. De campings gaan pas om 12 uur ’s middags of zoiets open, maar de bevolking van het tankstation beukt rond acht uur ’s morgens de poorten al open van camping A en bezet met tent en al de beste plaatsen en haalt, voor de herrie begint, nog wat slaap in. Als het daarvan komt.

Pinkpop is namelijk vooral het feest van het uithoudingsvermogen.

________

hhBest

Unieke voorstelling in Carré

Het had iets priesterlijks, die foto vanmorgen in de Volkskrant, waar je Femke Halsema naar het spreekgestoelte met de moeilijke vragen ziet schrijden in die CDA-groene japon – bijna een pak, wat zeg ik: bijna een kazuifel, met die fraaie damesbenen eronder en nu eens geen laarzen.

Op de andere zender was ze intussen in het Lagerhuis in een bekvechtgesprek met beroepsleuge- en Maastrichtenaar Maxime Verhagen. Die rechtse lui hebben het toch maar gemakkelijk, van hen worden leugens, onzin en beuzelpraat gegeten als zoete koek, maar Cohen en Halsema krijgen de geringste struikeling onmiddellijk op hun brood gesmeerd – temeer daar de grootste verkiezingsevenementen, die van RTL, kennelijk betaald worden door het CDA.

Want RTL zendt niks uit als er niet voor betaald wordt, en zodoende was de laatste, en dus meest indrukwekkend bedoelde kardinaal van het debat op RTL4 Jan Peter Balkenende. Die trouwens verrassend stevig aan de tand werd gevoeld. Zonder het met zoveel woorden te zeggen ‘gaf hij aan’ dat het wat hem betreft niet meer hoeft in de politiek, als hij niet weer die baan kan krijgen waarin hij getoond heeft er niks van te kunnen.

Dat debat in Carré, dat had hoe dan ook veel weg van een kruising tussen de musicals Jozef, of de geweldige technicolor droomjas enerzijds, en Les Misérables anderszijds. Ik kan die vergelijking rustig maken, hij zal ongetwijfeld nergens op slaan, want ik háát musicals, ik heb Jozef nooit gezien en ik ben wel bij een voorstelling van De Ellendelingen (misschien is het wel De Ellendigen, en dat scheelt een slok op een borrel) geweest, maar ik ben er finaal doorheen geslapen, zodat ik na afloop na een korte boottocht monter aan het souper kon verschijnen, in het Amstel Hotel.

Maar de opiniepeilers gisteren hadden het meteen te pakken: Carré, Carré, dat was toch André van Duin, Toon Hermans, Wim Sonneveld en die andere knakker, die de koningin kuste, weliswaar in Scheveningen, maar dat is, in wereldverhoudingen, om de hoek, tenslotte. Dus er moest vooral gekeken worden naar het optreden, wat zeg ik, de performance en ja, dan heb je het als enige vrouw in het gezelschap natuurlijk gemakkelijk, hè, Femke? Draai nog eens af, zoals ze daar liep, nee, schreed, met haar eigen versie van de droomjas aan.

Peiler Synovate (mijns inziens de beste) gaf de uitslag: In de rol van Saaie Corpsbal annex Leugenaar kreeg Mark Rutte 23 procent, Femke Halsema als Mooiste op de Rode Loper 13 procent – da’s gemakkelijk, zeg – Roemer Visser als De Jolige Kwinkslager 12 procent, Balkenende &Cohen als Droogstoppel & Co 11 procent. Wilders als The Joker kwam in het verhaal niet voor. Hij begint ook echt vervelend te worden.

Was het maar 10 juni. Ik bedoel 2011, want tegen die tijd zullen we toch wel een nieuwe regering hebben die al die mooie plannen lekker niet gaat uitvoeren.

________

hhBest

Ladies’ night in Hilversum

Eindelijk zagen we haar dan ook eens, Marieke Stellinga, redacteur economie bij Elsevier. Vorig jaar schreef ik al eens over haar, na een door mij gehoord radio-optreden. Ik citeer mezelf: ‘Met haar schelle stem bleef ze doordreunen op dezelfde toon waarin ‘hardstikke rijke bejaarden’ die niet bereid waren iets in te leveren voor jongere generaties de hoofdrol speelden. Bij Elsevier heeft, maar dit terzijde, het begrip ‘hartstikke rijk’ verschillende betekenissen. Een bejaarde met een pensioen van 2000 euro bruto per maand is daar inderdaad ‘hartstikke rijk’ maar iemand uit de vriendenkring van Harry Mens (villa in het Gooi, Jaguar, huis op Aruba, Quote 500) ‘niet onbemiddeld’.’ Marieke zat dus bij het clubje dat in wisselende samenstelling onder leiding van Frits Wester en Rick Nieman over de verkiezingen discussieert bij RTL4. Die panels worden zorgvuldig zo samengesteld dat het (ultra)rechtse geluid domineert.

Marieke deed weer op die boven aangehaalde toon mee, weer dat VVD-programma – kort samengevat: stelen van de armen en het opgehaalde geld inleveren bij de rijken (zie ook hier) – dat zij verwart met economische wetenschap. In de trant van: die rijke mensen zijn de steunpilaren van Nederland, die moet je zo weinig mogelijk belasting laten betalen, anders gaan ze huilen.

Maar nu zágen we haar ook. Hoe omschrijf je zo’n blik? Hoe slaagt iemand er in voortdurend te kijken alsof ze onverwacht binnen mocht op de Libelle Zomerweek, zich verheugt op het kinderfeestje waar ze eindelijk eens voor is uitgenodigd, en tegelijk een aap ziet neuken? Ik vind het een wonder.

Het was gisteravond ladies’ night bij Knevel & Van de Brink, en die moeten opzij kijken van god als ze een aap zien neuken, maar anders was daar ook wat te genieten geweest. Ik mag het van Wouke van Scherrenburg (via twitter) niet zeggen maar ik doe het toch: ik stond met de rug naar de tv de schoenen uit te schoppen en kon, afgaande op het geluid, me niet onttrekken aan de vergelijking met een hoenderhok waar zojuist de spreekwoordelijke knuppel in was gegooid. Twitteren, precies, dat was het woord waar ik naar zocht.

Ik kan naar zo’n programma, waarin iedereen voorleest uit eigen programma, niet lang kijken. Maar deze keer lang genoeg om twee dingen vast te stellen: Fleur Agema is de Alessandra Mussolini van de Lage Landen (zie voor vergelijkingsmateriaal hier). En, Wouke, wat ik ook nog vond, dat was dat Albayrak véél beter lijsttrekker van de PvdA had kunnen worden dan Job Cohen, die met zijn versprekingen en gehakkel afstevent op een tragische afgang.

De tuin op dinsdag

In de volstrekt volgeplempte tuin zijn afgelopen weken zowaar wat plekjes vrijgekomen voor nieuwe planten. Maar wat dan wel? Op één plekje dat een beetje erg in het zicht ligt heb ik voor de duur van de zomer een noodoplossing bedacht: Cosmea’s en Spaanse margrietjes. terwijl ik door de tuin dwaal denk ik aan narcissen, waarvan we er zo weinig hebben – de grond is er ook veel te droog voor, zodat ze de neiging hebben te verdwijnen. Of aan Fuchsia magellanica, een winterharde vorm van de ‘bellenplant’. Nou, winterhard. Ik heb één exemplaar, de cultuurvariëteit Riccartonii. Maar éénmaal in de afgelopen dertig jaar is hij niet bovengronds afgevroren, nu is de klap zo erg geweest dat hij helemaal niet meer terug lijkt te komen

Toch is de plek onder de sneeuwvlokkenboom – Chionanthes virginicus ideaal voor zo’n Fuchsia.

Intussen voltrekken zich, als elk jaar, allerlei drama’s in de tuin. Ik vind een zojuist overleden wijngaardslak. Het huisje staat wel decoratief in de rotstuin van lavabrokken (de andere rotstuinen zijn van mergel). De woeste klimplant Akebia die wonderlijk bloeit met bordeauxrode, naar ouderwets oudedamesparfum geurende bloemetjes, heb ik helaas naar het plantsoen moeten verbannen, de ongelooflijke woekeraar bedreigde de haagbeukheg. De bijna obsceen prachtige Wisteria sinensis, beter bekend als blauwe regen – maar die van mij heeft witte bloemtrossen van dertig centimeter lang – is een mooie herinnering aan de man die hem leverde, Erik Bakker. Het ding stond vijftien jaar lang in de tuin en deed niks. Pas de afgelopen vijftien jaar is hij gaan bloeien. Hij doet dat nu. De zware zoete geur van de trossen is niet lang te verdragen.

En dan komt onvermijdelijk het tragisch vergaan. De plant levert een berg eerst bruinig geworden en daarna afgevallen bloemen en begint dan als een idioot te groeien. Daar blijf je dagelijks met de schaar bij staan.

Nee, dan de witte boompioen. Ook die vergaat onglorieus in bruinige blaadjes, maar daar hoeft maar één keer de schaar aan te pas te komen, om de zaaddozen, die de plant verzwakken, af te knippen.

Al bijna een maand staat daar Choysia Aztec Pearl, ook al zo’n familiestuk, gegroeid uit een stekje gekregen van tuinarchitect Han Njio in Bemelen. Ook die plant is eindelijk op zijn retour – vreemd dat je deze Choysia maar weinig ziet, terwijl hij meer winterhard is, guller bloeit met grotere bloemen dan de alom bekende Choysia ternata Sundance.

De weemoed gaat intussen weg als ik zie hoe woest platte peterselie om zich heen grijpt, dille (voor de nieuwe haringen!), grove bieslook en basilicum met, zoals het Italiaanse zaadzakje vermeldt, bladeren als kropsla.

En nog vrolijker word ik van de ongekende vijgenoogst die er aan komt, toch nog moerbeien aan de drastisch gesnoeide boom, en de ineens enthousiast uitlopende olijfboom die nu wel echt dood leek na een koude winter – en wellicht in september weer een flinke oogst aan zwarte olijven laat zien.

Nog vijftien meter heg, dan kunnen we weer tekeer gaan tegen akkerwinde, hanenvoet, paarde- en boterbloem.

September, ik moet er niet aan denken.

Poging tot een stemadvies

Niet gekeken naar het premiersdebat. Dat besluit stond helemaal vast toen Jos Heijmans gisteren twitterde: ‘Met Frits Wester aangekomen in De Rode Hoed’. Stop de persen, zou ik zeggen.

We weten het trouwens al. De premier wordt degene wiens partij bij de verkiezingen de meeste stemmen haalt. Dat is al raar: wie de meeste stemmen haalt is daarmee toch niet meteen de verstandigste? De Telegraaf heeft de meeste abonnees, maar dat wil toch helemaal niet zeggen dat het dús de beste krant is? Volgens mijn (strenge) criteria is dat blad niet eens een krant.

De premierskandidaten, bijeen te Amsterdam, zijn, als je het stel even van een afstand met je geestesoog bekijkt, een sorry lot.

Nummer één is een vrijgezel. Ik wil niet discrimineren, als het aan mij ligt mag een premier desnoods een maintenée hebben, maar vrijgezel – dat kan dus absoluut niet. Die is namelijk niet voor niks boven de veertig nog steeds vrijgezel. Die kan niet met mensen omgaan, en al helemaal niet met vrouwen. Ja, met zijn moeder, maar dat telt niet. (Ik bedoel natuurlijk een 'verstokte vrijgezel'. Een oud geworden corpsbal.)

Nummer twee blijkt een man te zijn die het niet interesseert wat hij doet. Ze hebben het hem opgedrongen, maar zijn huiswerk maken, ho maar, en het kan hem niet schelen als dat blijkt ook. Zelfs wanneer hij in de peilingen omlaag schiet, blijft hij voorthakkelen. Bovendien is hij gewoon al te oud voor het vak.

Nummer drie heeft al vier kabinetten laten mislukken en hij schijnt de enige in het land te zijn die dat nog niet in de gaten heeft. Een wereldvreemde lippenknijper die negentig procent van zijn woorden inslikt, en dat schijnt dan volgens kenners nog minder erg zijn dan dat hij die teksten helder over het voetlicht zou werpen.

Nummer vier is een mysterieuze figuur, die nog altijd geen goede verklaring heeft gegeven waarom hij zijn haar blondeert, en die voortdurend aantoonbare onzin uitkraamt – en de rest doet de moeite niet dat ook even aan te tonen.

En dan is er natuurlijk nummer vijf, voorlopig nog hors concours, een mevrouw van zowat zeventig, wier persoonlijke geschiedenis zwaar overschaduwd wordt door het feit dat zij het ooit zinvol en nuttig heeft gevonden te trouwen met Bram Peper. Ik hoef dit toch niet nader toe te lichten? De keren dat ik haar aanschouwde bij Matthijs van Nieuwkerk leek zij niet ten volle te beseffen waar ze was, en haar na enig nadenken gegeven antwoorden werden – door die ingelaste stilte – meteen als wijs en profetisch uitgelegd. Ik ben zelf óver de zeventig, en ik weet dus beter: op die leeftijd ben je alleen nog alert in je eigen omgeving. Daarbuiten voel je je in toenemende mate ontheemd.

Nog twee dingen. Stem niet op de VVD, want als die partij de grootste wordt, zal dat voor bankiers en andere snelle jongens uit het geldwezen, het signaal zijn om meteen weer toe te staan. De paupers betalen. En ten tweede? Ja, ten tweede… Dat was ik vergeten. Nou ja, een ander ten tweede dan maar: Stem op GroenLinks. Maar dat wisten jullie natuurlijk al.

_______

hhBest

Water en rijen fietsers

Is dit de Maas? Het Julianakanaal? En grintplas? Wat doet het ertoe. De zon staat aan een lichtgesluierde hemel, ik lig in een strandstoel op het ruwe kinderkoppenplaveisel met links en rechts water, en terwijl tijdens het indommelen het boek uit mijn hand valt, denk ik nog net dat ik eigenlijk een hoofddeksel op mijn kale harses zou moeten doen. Maar dat moet je dan wel bij je hebben. Een zonneklep van Djamila biedt, gecombineerd met een in de camper gevonden servet, uitkomst. Waar is je hoedencollectie dan? Ja, thuis, natuurlijk. En de camper is nog verre van compleet, daar moet de checklist nog aan te pas komen.

Al jaren is het een terugkerende opmerking van Djamila, wanneer we ter hoogte van Maasbracht, onderweg naar Den Haag, de brug over een breed stuk water kruisen. ‘Daar zouden we eens een dagje met de camper moeten gaan staan.’ Ik heb al eens op de kaart gekeken en gezien dat dit probleem niet zo eenvoudig op te lossen lijkt.

Water, dat is niet het eerste waar je aan denkt in Zuid-Limburg. Ja, de Geul en de Gulp die kronkelen tussen heuvels. In Eygelshoven hebben we zelfs een beekje dat door het dorp kronkelt en o ja, de rivier de Worm, compleet met stuwmeer. Stuwmeren, die hebben we hier: vlak over de grens in Duitsland, styuweren die nog een rol speelden in de Tweede Wereldoorlog. En in België hebben ze ook van die meren.

Meren met één centraal kenmerk: of ze liggen in een natuurgebied, verboden voor auto’s, of het is gewoon verboden voor auto’s omdat de meren de omgeving van drinkwater voorzien.

Dus dan wordt ‘een dagje met de camper aan het water’ een probleem. waarom trouwens ‘met de camper’? Wat zou je denken van een smakelijke maaltijd met kaviaar, tomatensla met gebakken feta, geroosterde tonijn en chardonnay-ijs met koude meloen na? Dat lukt je niet goed zonder camper.

Ik besluit dat we naar Panheel moeten, ziet er goed uit, op maps.live.com. Maar vanuit de lucht kun je niet zien dat al die wegen gereserveerd zijn voor fietsers.

Vanaf de brug in de A2 zien we een camper staan, zo te zien op een eiland. Die moet daar varend zijn gekomen. Of niet? Eerst nog even geprobeerd in Wessem, maar daar kunnen alleen rijen kleurige fietsers langs het water terecht. ‘Zeg, dat Brand’s Bier wordt toch al lang niet meer in Limburg gebrouwen?’ Belangrijke vraag, want het stikt van de terrasjes, zie je van de brug af.

Maasbracht dan, op de oostelijke oever. Helemaal door het bedrijvige havenplaatsje heen, over de sluis, daar is een weggetje rechts. Tevreden nemen we plaats onder de rij eerbiedwaardige essen langs het water diep onder ons. Maar de zon staat niet stil en voor we het weten zitten we in de schaduw. Een verkenningstocht te voet wijst uit dat we een heel eind verderop terecht kunnen.

Het is een soort pier, een brede krib met aan twee kanten water, niets dan water. Hij bestaat uit grote ruwe blokken basalt, maar hij is goed te berijden. Hier moet die andere camper ergens gestaan hebben – al is hij intussen weg. Meer mensen weten deze plek te vinden, al is het rustig, zeer rustig, op het water is het drukker dan op de pier.

Ik word wakker en tuur door de tegen de zon grotendeels geloken oogleden in de verte. Een tjalk met slap hangende zeilen tuft vrijwel geruisloos voorbij.

__________

hhBest

Wij maken onze eigen stank

De IJslandse vulkaan hebben wij hier in Landgraaf helemaal niet nodig. Wij hebben hier namelijk nog steeds veel boerenbedrijven en bij een van die bedrijven lag een berg stro van drieduizend kubieke meter die afgelopen donderdagavond in brand vloog. Zoals gebruikelijk door onbekende oorzaak. De brandweer was snel ter plaatse, er werd hulp ingeroepen van de luchtmachtbasis vlak over de grens en van de brandweer van Scherpenseel, ook al in Duitsland, maar al gauw bleek dat er weinig te blussen viel. Alle clichés uit de kast, zie verder Godfried Bomans.

De stroberg ligt op een kilometer of twee, misschien wel drie bij mij vandaan, maar vanmorgen was het buiten ineens mistig, maar niet echt: het was een zeer lichtbruine nevel – mooie kleur wel – die de gehele omgeving doordrong van de verpestende stank van brandend stro.

Op het moment dat ik dit schrijf is de hemel alweer strak blauw, de wind is kennelijk een beetje gedraaid, de rookwolk teistert nu andere bewoners van de gemeenten en zo komen we allemaal democratisch aan onze trekken.

De brandweer heeft namelijk besloten het stro ‘gecontroleerd’ te laten uitbranden. Dat klinkt goed, maar het stinkt geweldig. Om half acht gordt ik de fotocamera om en ga op pad.

Op de plaats des onheils heerst inmiddels een jolige stemming onder de zes of zeven aanwezige brandweerlui. Uit de berg zwartgeblakerd stro schiet hier en daar nog een vlammetje omhoog, maar voor de rest vooral die lichtbruine rook. Helemaal aan het eind is een graafmachine bezig een hevig brandende en rokende stroberg uit elkaar te trekken. Het is er blijkbaar zo heet dat er een brandweerman bij staat die de grijper koelt zo gauw die binnen bereik van zijn waterstraal komt.

Voor de rest staan de heren er een beetje bij te ginnegappen. Nou ja, wat moet je anders, het is mooi weer, het waait nauwelijks en waar ze staan ruik je de brand niet eens.

Door de modder naar de brand ploeterend kom ik nog een hoofdschuddende Duitse brandweerman tegen. ‘Ze hadden het meteen moeten laten branden, dan was het uit geweest. Nu hebben ze er water ingespoten, ja en dan qualmt het,’ deelt hij me desgevraagd mee. Ook al zo’n cliché: Duitsers weten alles beter.

Hoe dan ook, met die brand zitten we nog wel even. Ook op een mooie Pinksterdag. Vandaag maar eens ergens heen waar de rook me niet kan bereiken, morgen proberen met een barbecue flink wat tegengas te geven.

Zo zorgen we zelf voor wat avontuur in het leven.

_________

hhBest