Hebben jullie dat nou ook? Dat het opeens zo ongelooflijk stil is? Natuurlijk is het helemaal niet stil, alleen al door de lichte vorm van tinnitus die ik heb, waardoor ik voortdurend een geluid hoor of de vijand een kilometer of tien verderop begonnen is met de inleidende artilleriebeschietingen. Dus even herformuleren: ik hoor de laatste dagen mijn tinnitus beter dan ooit. Niet dat we hier veel last hebben van vliegtuiglawaai, hoewel de Awacs Boeings van de vliegbasis hier vlak over de grens wel eens een ongelooflijk scherp gierend geluid maken als ze overkomen. Dat komt door die prachtige motoren – van General Electric, meen ik – uit 1954, waar ze er vier van hebben. En waardoor ze op geen enkel ander vliegveld mogen komen dan die vliegbasis hier in de buurt.
Maar die vliegen dus ook al een paar dagen niet.
Intussen kijk ik aan tegen een staalblauwe hemel, waaruit absoluut geen enkel vulkanisch stofje valt, waardoor bij mij het vermoeden begint post te vatten dat wij hier om de een of andere nog niet ontdekte reden enorm ‘aan de neus rond gevoerd worden’. Wat nog een beetje sterker is dan ‘bij de neus genomen worden’.
Maar het is natuurlijk toch typisch een geval van ‘Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan’. Op een ‘normale’ zaterdagochtend zou het staalblauw van de hemel namelijk al voor de helft weg zijn door de dikke bossen condensstrepen die hier voortdurend van Oost naar West getrokken worden – jullie denken wel dat ik in het arcadisch en idyllisch Zuid-Limburg woon waar je hoogstens een veldleeuwerik hoort kwinkeleren, juichend en jubelend boven het vers geploegde bouwland, maar niets is minder waar. (Nou, er zijn natuurlijk veel dingen nog héél wat minder waar. Maar ik bedoel dit ‘bij wijze van spreken’, dus.)
Behalve dat we hier op korte afstand een autoweg hebben lopen die binnenkort ook nog uitgebreid wordt en geschikt gemaakt voor honderd per uur, en die nu al bij oostenwind voor veel geraas zorgt, hebben we dus ook boven onze hoofden de naar men zegt drukst bevlogen luchtweg van de wereld, ik neem aan die van Frankfurt naar Londen of zoiets. Die luchtweg maakt overigens nauwelijks geluid, maar die honderden strepen elke dag, die vergallen toch wel een beetje het genot van al dat arcadische idyllische gedoe, hier in het wormvormig aanhangsel van Nederland.
Ik hoop nu dat de diverse weermannen en –vrouwen helemaal verlekkerd onderzoek aan het doen zijn naar de invloed van de afwezigheid van enig luchtverkeer op het klimaat, en dat we als gevolg van dat onderzoek deze of gene voor de kadi kunnen slepen ten einde er een fikse schadevergoeding aan over te houden. Ik hoor dat de luchtvaartmaatschappijen er 150 miljoen per dag bij inschieten, nu zij gebukt gaan onder de IJslandse vulkanische as, dus die paar bescheiden tonnen die ik wil hebben voor de heropening van de luchtweg, die kunnen daar nog wel bij.
Lekker stil dus, tijd voor een meditatief moment, waarbij gedachten aan ‘Ach, dat vliegen, dat is eigenlijk tegennatuurlijk, kom we gaan met de trein’ als vanzelf komen bovendrijven.
Ja, de trein naar Maastricht, bijvoorbeeld. Tot later.
__________