SanteLOGie

Overwegingen omtrent de luchtvaartmaffia

Midden in een reportage over de ellende waarin de roomsche kerk zichzelf heeft gestort kwam er ineens een ingelaste uitzending, en zag ik een nieuwe drievuldigheid, ditmaal uitgezonden door een maffia die ook al kan vliegen, desnoods door een asbak: de directeuren van de KLM en van Schiphol, met in hun midden hun uitverkoren zoon, J.C. Eurlings.

Zelden heb ik een excellente minister van de Kroon zodanig en in het openbaar zien slijmen tegenover degenen die in Nederland werkelijk aan de macht zijn, te weten de vertegenwoordigers van het internationale bedrijfsleven, kort samengevat als ‘de poen’.

Ik had op dat moment wel aanwezig willen zijn in een willekeurige woonkamer in Aalsmeer of daaromtrent, waar iedereen genoten had van vijf dagen rust, maar nu zag aankomen dat het daarmee niet alleen gedaan was, maar dat de herrie en de stank in verdubbelde hevigheid op hen af zou komen, te beginnen bij gisteravond. En ik zou mogen meemaken dat het natuurlijk dubbel aankwam, na de weldadige, haast negentiende-eeuwse stilte die vijf dagen lang de landelijke boerendorpen rond Schiphol in arcadische rust had gedompeld.

Daar was waarschijnlijk geween en geknars van tanden omdat die jongeman uit Zuid-Limburg geen woord vuil maakte aan degenen die werkelijk belang hadden bij het al of niet vliegen van en naar Schiphol. ‘In Amerika vliegen ze ook allemaal door die vulkaanaswolken,’ hoorde ik de bewindsman zeggen, maar hij zei er niet bij dat in Amerika geen enkel vliegveld van enige omvang dusdanig in de bebouwde kom ligt als Schiphol.

En helemaal repte hij niet van het feit dat Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen veel piloten in dienst hebben die de trucs hebben geleerd in de oorlogen in Irak en Afghanistan, (die uit Vietnam zijn intussen met pensioen) en die om der wille van het commerciële belang werkelijk onder alle omstandigheden vliegen – ik heb zelf meegemaakt desgewenst dwars door een daverende onweersbui. Op de vliegtuigongelukkentelevisie zie je vaak van die ongelukken uiteengerafeld worden, waarbij steevast uiteindelijk wordt vastgesteld dat de piloten zo ongeveer rechtstreeks van de aandeelhouders het bevel hadden gekregen het risico maar te nemen, en daarbij faalden.

De echte nachtmerrie moet natuurlijk nog beginnen, niet alleen voor de Aalsmeerders maar ook voor de passagiers – wij zullen ze dezer dagen met elkaar op de vuist zien gaan om de laatste zitplaatsen.

Intussen rijdt de hogesnelheidstrein vrijwel leeg naar Parijs. En verder.

Vliegen was ooit heel modern en vooruitstrevend en sjiek, maar het is iets oerconservatiefs en achterhaalds geworden voor het banale volk. Een primitief soort veevervoer waar een normaal mens niks mee te maken wil hebben.

Neem toch de trein!

__________________

De foto stond vanmorgen op de voorpagina van de Volkskrant.

__________________

hhBest

Recept voor een volmaakte wereld

Zelf loop ik gehuld in een grijze fleecedeken door het huis. Niet alleen is het vijftien graden kouder dan gisteren, de hemel is ook loodgrijs, alsof het elk moment kan gaan sneeuwen.

Bij het dragen van de fleecedeken word ik geïnspireerd door de Poolse officieren die aanwezig waren bij de begrafenis van hun president. Ze zagen er uit alsof ze meespeelden in een film over een obscuur incident uit de Eerste Wereldoorlog, met vreemde kepi’s op de kop en een grote legergroene mantel aan één schouder. In Polen is het leger maar net bijgekomen van de doortocht van Napoleon onderweg naar Moskou annex de Slag aan de Vistula. (Ik ga er even vanuit dat er ooit een slag aan de Vistula was. Vast wel. Ik kijk het zó even na.)

Daarbij zou de aanwezigheid van president Obama, prins Willem-Alexander en al helemaal die van JP Balkenende zwaar gedetoneerd hebben.

En zo zien wij ineens de voordelen van de afschaffing van het luchtverkeer, die dezer dagen geoefend wordt. Angela Merkel die onderweg van Rome naar Berlijn overnacht in een hotel in Bolzano, Bozen zal ze ongetwijfeld gezegd hebben, dat soort perspectieven hadden de inwoners van Tirol waarschijnlijk toch voor definitief onmogelijk gehouden. En verdammt noch mal, ze was eer toch maar.

Ook op kleiner niveau waren er redenen tot grote vreugde en dankbaarheid jegens IJsland en deszelfs vulkanen. Niet alleen dat we eens te meer beseften dat de wereld een klein dorp is, maar ook dat er nog altijd mogelijkheden tot natuurramp zijn die de nietigheid van het menselijk streven zwaar aan de kaak en aan de orde stellen. (Dat zijn twee verschillende dingen, menig scribent haalt dat wel heel hinderlijk door elkaar, tegenwoordig.)

Ik bedoel daarmee bijvoorbeeld dat maar liefst beide dagelijkse columnisten van de Volkskrant – die ooit verkering met elkaar hadden, ik meldde dat onlangs nog uitvoerig – door de vulkanische activiteit hebben moeten afzien van een familiereünie. In het geval van Aaf Brandt Corstius duidelijk tot haar opluchting, in het geval van Arnon Grunberg eigenlijk ook wel.

Op wel twintig plaatsen, zowel in kranten als op internet kon je vanmorgen afbeeldingen vinden van strakblauwe luchten zonder chemtrails. Wij haten de luchtvaart, als puntje bij paaltje komt, is een besef dat voorzichtig tot me doordringt. Web hebben allemaal vliegangst, we zijn een beetje opgelucht als we dat niet alleen beseffen, maar ook niet afgunstig hoeven te zijn op al die mensen die onverveerd zo ongeveer dagelijks in een vliegtuig stappen.

Om bijvoorbeeld naar de begrafenis te gaan van iemand die is omgekomen bij een vliegramp, een ramp die voorkomen had kunnen worden als die vulkaan een paar dagen eerder had willen uitbarsten.

Dat moeten we nog zien te regelen, dat die vulkanen daar een beetje rekening mee houden. Dan zal de wereld volmaakt zijn.

__________

hhBest

Is het boek anders dan de film?

In Nederland vinden we dat heel gewoon: dat boeken verfilmd worden. Afgelopen maanden zelfs weer twee, waarbij we zien dat we loskomen van de ‘zware’ literatuur en zelfs van de Tweede Wereldoorlog.

De Italiaanse cinema had dat heel lang niet nodig. Fellini, Bertolucci, Visconti, De Sica, die waren zelf literaire schrijvers, hun films waren hun romans.

Die tijd is al lang achter de rug en net als in Nederland is een auteur in Italië tegenwoordig pas geslaagd, lijkt het wel, als zijn of haar boek verfilmd is. In Italië is zelfs een opvallende symbiose waar te nemen tussen de filmwereld en de wereld van het boek. Ik denk daarbij aan Andrea Camilleri die toneel- en filmregisseur en –producent was en die op zijn oude dag ‘romans’ ging produceren, voornamelijk ‘gialli’met als hoofdfiguur Commissaris Montalbano – welke boeken vervolgens weer werden verfilmd tot een uiterst succesvolle tv-serie.

Met name de laatste drie, vier jaar is er geen houden meer aan. Caos Calmo van Sandro Veronesi, Gomorra van Roberto Saviano zijn verfilmd, diverse boeken van de zeer populaire auteur Niccolò Ammaniti zijn verfilmd of gaan verfilmd worden, de cultboeken van Ferderico Moccia – oa Ik heb zin in je, zijn films geworden.

Als je zelf al werkt als scenarioschrijver of acteur, dan zit je dicht bij het vuur, en daarmee is al enigszins verklaard waarom een boek als Parlami d’amore van scenarioschrijvers Silvio Muccino en Carla Vangelista inmiddels ook al verfilmd is. Met een broer van Silvio als vertolker van een van de hoofdrollen.

Het boek van die twee is iets bijzonders: je ziet wel vaker boeken die door twee personen geschreven zijn. Maar in dit geval hebben ze om en om een hoofdstuk geschreven, waarbij je overigens niet veel verschil in stijl ziet, en je vaak even moeite hebt te beseffen wie er aan het woord is.

Het verhaal: Sasha, een man van 24, is net ontslagen uit drugsverslaafdenopvang en werkt als restaurateur van parketvloeren. Nicole, veertig jaar, is een Française die getrouwd is met een rijke zakenman, maar het is een kil huwelijk. Zij geeft een beetje Franse les. Ze komen elkaar tegen door een verkeersongeluk dat door Sasha wordt veroorzaakt, bij een halfsalchtige zelfmoordpoging. Doordat er ook een hond bij betrokken is houden de twee contact met elkaar.

Sasha is verliefd op de dochter, Benedetta, van een klant van hem, maar hij durft niks te ondernemen, en hij vraagt Nicole om raad. Zij is ook nog een soort amateurpsychoanaliste en hoewel haar adviezen onorthodox zijn, of juist daardoor, krijgt Sasha toch een relatie met de behoorlijk extravagante Benedetta.

Maar ondertussen ziet de geoefende lezer, die When Harry met Sally gezien heeft, al aankomen wat er werkelijk gaat gebeuren: Sasha en Nicole zijn feitelijk verliefd op elkáár. Er zijn nog veel avonturen voor nodig om daar eindelijk achter te komen, maar alles wijst er op dat ze uiteindelijk nog lang en gelukkig leefden.

Naar mijn smaak zijn er nogal wat losse eindjes aan het verhaal, ik noem maar het feit dat hij veel jonger is dan zij – waarom is dat? In werkelijk is het leeftijdsverschil (tussen de schrijvers) nog veel groter, zij is van 1954 en hij van 1982, en wij zijn nog niet klaar met ze, want op de flap staat dat dit hun eerste gezamenlijke boek is. Daar staat trouwens ook dat het bij hun eerste ontmoeting meteen klikte omdat ze eenzelfde horloge. En ze zijn allebei Ram.

Alleen al om die laatste horoscopische flauwekul denk ik: wil ik nog meer lezen? Ach, misschien wil ik de film wel eens zien. Een tweede boek is er, na vier jaar, trouwens nog niet.

______

Nederlandse vertaling bij de Wereldbibliotheek.

_______

hhBest

Wat is het toch stil

Hebben jullie dat nou ook? Dat het opeens zo ongelooflijk stil is? Natuurlijk is het helemaal niet stil, alleen al door de lichte vorm van tinnitus die ik heb, waardoor ik voortdurend een geluid hoor of de vijand een kilometer of tien verderop begonnen is met de inleidende artilleriebeschietingen. Dus even herformuleren: ik hoor de laatste dagen mijn tinnitus beter dan ooit. Niet dat we hier veel last hebben van vliegtuiglawaai, hoewel de Awacs Boeings van de vliegbasis hier vlak over de grens wel eens een ongelooflijk scherp gierend geluid maken als ze overkomen. Dat komt door die prachtige motoren – van General Electric, meen ik – uit 1954, waar ze er vier van hebben. En waardoor ze op geen enkel ander vliegveld mogen komen dan die vliegbasis hier in de buurt.

Maar die vliegen dus ook al een paar dagen niet.

Intussen kijk ik aan tegen een staalblauwe hemel, waaruit absoluut geen enkel vulkanisch stofje valt, waardoor bij mij het vermoeden begint post te vatten dat wij hier om de een of andere nog niet ontdekte reden enorm ‘aan de neus rond gevoerd worden’. Wat nog een beetje sterker is dan ‘bij de neus genomen worden’.

Maar het is natuurlijk toch typisch een geval van ‘Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan’. Op een ‘normale’ zaterdagochtend zou het staalblauw van de hemel namelijk al voor de helft weg zijn door de dikke bossen condensstrepen die hier voortdurend van Oost naar West getrokken worden – jullie denken wel dat ik in het arcadisch en idyllisch Zuid-Limburg woon waar je hoogstens een veldleeuwerik hoort kwinkeleren, juichend en jubelend boven het vers geploegde bouwland, maar niets is minder waar. (Nou, er zijn natuurlijk veel dingen nog héél wat minder waar. Maar ik bedoel dit ‘bij wijze van spreken’, dus.)

Behalve dat we hier op korte afstand een autoweg hebben lopen die binnenkort ook nog uitgebreid wordt en geschikt gemaakt voor honderd per uur, en die nu al bij oostenwind voor veel geraas zorgt, hebben we dus ook boven onze hoofden de naar men zegt drukst bevlogen luchtweg van de wereld, ik neem aan die van Frankfurt naar Londen of zoiets. Die luchtweg maakt overigens nauwelijks geluid, maar die honderden strepen elke dag, die vergallen toch wel een beetje het genot van al dat arcadische idyllische gedoe, hier in het wormvormig aanhangsel van Nederland.

Ik hoop nu dat de diverse weermannen en –vrouwen helemaal verlekkerd onderzoek aan het doen zijn naar de invloed van de afwezigheid van enig luchtverkeer op het klimaat, en dat we als gevolg van dat onderzoek deze of gene voor de kadi kunnen slepen ten einde er een fikse schadevergoeding aan over te houden. Ik hoor dat de luchtvaartmaatschappijen er 150 miljoen per dag bij inschieten, nu zij gebukt gaan onder de IJslandse vulkanische as, dus die paar bescheiden tonnen die ik wil hebben voor de heropening van de luchtweg, die kunnen daar nog wel bij.

Lekker stil dus, tijd voor een meditatief moment, waarbij gedachten aan ‘Ach, dat vliegen, dat is eigenlijk tegennatuurlijk, kom we gaan met de trein’ als vanzelf komen bovendrijven.

Ja, de trein naar Maastricht, bijvoorbeeld. Tot later.

__________

hhBest

Schaf toch eindelijk die voetballerij af

Als ik me niet wil opwinden kan ik natuurlijk het beste over de IJslandse aswolk, of de Aslandse ijswolk beginnen, hoewel daar de leukste grappen al van binnen zijn. Maar wat kan het mij schelen, dan maar een beetje opwinding.

Bijvoorbeeld over de jurist en voormalig advocaat Prem Radakishun die twintig jaar gevangenisstraf eist voor op heterdaad betrapte voetbalhooligans. Het probleem is niet die absurde straf, maar het feit dat de wetgeving zo in elkaar zit dat zelfs op heterdaad betrapte voetbalhooligans maar moeilijk te veroordelen zijn. Je kunt in Nederland gemakkelijk levenslang krijgen voor tien moorden die jij niet en niemand niet heeft gepleegd, maar als je gefilmd bent terwijl je een agent probeert neer te knallen, dan sta je binnen de kortste keren weer met je marktkraam stropdassen te verkopen aan het bewonderend toegestroomde publiek.

Bovendien: na die ‘feestelijkheden’ van augustus op het strand van Hoek van Holland ging de grootste aandacht niet uit naar opsporing, aanhouding, opsluiting en voorgeleiding en passende bestraffing van het stelletje bosapen onder invloed van handenvol pillen die gewoon uit waren op rotzooi trappen; maar vooral naar de politiecommissaris en al helemaal de burgemeester van Rotterdam, nota bene een Amsterdammer uit Marokko moesten en moeten het ontgelden.

Dat bleek gisteravond weer in DWDD waar ze alle voetbalwaanzinnigen onder leiding van sportidioot Matthijs van Nieuwkerk bij elkaar hadden gebracht om iets ongelooflijk belangrijks te bespreken, namelijk de finalewedstrijd om de KNVB-beker waarover de voetbalbond kort daarvoor letterlijk een salomonsoordeel had geveld: in plaats van de wedstrijd gewoon af te gelasten omdat Ajax-supporters gedreigd hadden Rotterdam plat te bombarderen – ik acht ze daartoe in staat – werd het evenement in tweeën gedeeld zodat de fans nu uitsluitend hun eigen dorpen kunnen plat gooien. Hetgeen ze natuurlijk niet zullen nalaten.

De uitzending duurde maar enkele minuten, zoals gebruikelijk in DWDD, maar daar kwam het een en ander voorbij. niet alleen was burgemeester Aboutaleb overal de schuld van, nee, deze actie van de KNVB had het definitief onmogelijk gemaakt dat het wereldkampioenschap voetbal van 2018 naar Nederland zou komen. Dat zou ik beschouwen als een lichtpuntje, maar dat was niet de overheersende stemming bij DWDD.

Kortom, ik denk dat ik, tegen mijn politieke opvattingen in, maar eens een partij ga oprichten die een volledig verbod op voetbal gaat nastreven. Al maak ik me geen illusie dat ik daardoor ooit in de Tweede Kamer terecht kom – maar dan toch wel minstens één keer in DWDD.

Oh, nog even dit: mocht het politieoptreden bij twéé bekerwedstrijden toch nog financieel uit de klauw lopen, wijs ik er op dat de bruiloft van voetballer Wesley Snijder met Kabouter van Kasbergen €400.000 (vierhonderdduizend euro) gaat kosten.

Stuur dáár de rekening heen, dan.

_____________

hhBest

Jiskefet is nu echt dood

Dit had ik liever niet meegemaakt. De absolute teloorgang van Jiskefet. Ze hadden er nog wel de Heineken Dinges in Amsterdam mee vol gekregen, maar wat ze te bieden hadden, dat viel waratje niet mee.

De afgelopen maanden hebben we ’s avonds na tienen enige fraaie oude afleveringen tien of vijftien jaar oud gezien en geconstateerd: dit is onsterfelijke televisie; niet zo onsterfelijk als Van Kooten en De Bie, natuurlijk, verschil moet er zijn. Maar de genialiteit van de meligheid van Debiteuren Crediteuren en de Lullo’s, dat bleek gisteren toch iets eenmaligs te zijn geweest. Wat vertoond werd bij de firma Heineken miste alleen al één belangrijke eigenschap van die oude programma’s, de laatste tv-programma’s waarvoor je thuis bleef, namelijk dat ze, zoals Romeyn, Prins en Koch althans beweerden, die uitzendingen improviseerden en in één take op de band hadden gezet.

Voor hun optreden in de Heineken Music Hall hadden ze gewoon een paar zinnen die sinds de legendarische uitzendingen die, misschien hier en daar zelfs vandaag nog, tot de household espressions van menig kantoor gingen behoren bij elkaar geveegd en die om de paar seconden te berde gebracht, onder luid gejuich en applaus van het massaal toegestroomde publiek.

Het publiek van Hans Teeuwen, zal ik maar zeggen. Dat zich al onbedaarlijk verkneukelt wanneer maar voldoende vaak in het openbaar neuken wordt geroepen in al zijn vervoegingen, en ook voor de rest flink grof vrouwonvriendelijk wordt opgetreden in woord en gebaar.

Maar daar ging het bij het echte Jiskefet natuurlijk niet om. Romeyn, Prins en Koch maakten vooral satire op het kantoor, het studentenmilieu, de reclamewereld, het nichtencircuit, de achterbuurt en de wereld van advies en netwerk. En ze deden dat op een manier die bij de aldus neergezette groepen als volstrekt dodelijk moest aankomen. En dat lukte ook, zo dodelijk zelfs dat zeker kantoormensen en studenten er zich mee identificeerden.

Gisteravond zagen we dus enkele slappe sketchjes van de Lullo’s, en een totaal mislukte Debiteuren Crediteuren, waarin alleen Anniek Pheifer, als vervangster van juffrouw Jannie (verhinderd wegens vocht in de benen, je kon er op wachten) nog het oude Jiskefetvuur uitstraalde. Natuurlijk zagen we de twee onvermijdelijke Wehrmachtsoldaten nog een keer (de uniformen waren een beetje nauw geworden), weer met een volslagen ongeïnteresseerd optreden vol clichés van zichzelf.

En als eenzaam dieptepunt het schone lied Ik heb een haar in mijn glas, dat Kees Prins niet eens helemaal af maakte. Blij dat zijn lijdensweg hiermee definitief ten einde was.

Ze droegen, wat mij betreft, Jiskefet hiermee ten grave. Drie oude, enigszins afgeleefde mannen deden een bij voorbaat mislukte poging om de wilde jonge honden van weleer te spelen. Maar ze liepen wat mij betreft heel treurig en kwalijk riekend te lekken, om maar eens een Jiskefet-uitdrukking te gebruiken.

_________

hhBest

Ciao ciao, bambina

Het is zaak, merk ik, om ter wille van de nodige variatie en de algemene behoefte aan vrolijkheid het aantal necrologieën op deze pagina enigszins aan banden te leggen. Daar is natuurlijk één groot probleem mee: de overledenen houden zich niet aan het gewenste ideale ritme van eens in de veertien dagen en zodoende sta ik nu voor de taak Teddy Scholten uit te zwaaien. Schrijf dan helemaal niet over die dojen, zullen jullie misschien schampertjes opmerken, maar ja: dan vallen er weer gaten in mijn eigen ritme van een stukje per dag, ongeveer.

Teddy Scholten. Kan ik de live uitzending van het Eurovisie Songfestival van 1959 gezien hebben, gehouden in Cannes, waarop zij glansrijk won met Een beetje? Het songfestival was dat jaar op 11 maart, en als ik toevallig lang weekendverlof had van militaire dienst, dan zou het kunnen. Ik bracht die weekends door bij mijn ouders, die toen net een televisietoestel hadden, een Philips met zo’n grote knop aan de zijkant waarmee je, klak klak, naar wel tien zenders kon draaien, en in Nijmegen hadden we de luxe dat er twéé konden ontvangen, Nederland en Das Deutsche Fernsehen. Dat uiteraard op diezelfde avond, datzelfde Eurovisie Songfestival uitzond.

Gisteren zag ik nog even een beeld van de winnares met haar schattige liedje, voorzien van een behoorlijke male chauvinist tekst – in die tijd waren vrijwel alle vrouwen nog bij de SGP. Toen werd het nog gezien als een normaal natuurverschijnsel dat mannen buiten de deur honger kregen – als ze maar thuis kwamen eten.

Het is een wonder dat het beeld er nog is en stel je voor: het zag er destijds net zo uit als nu, niettemin zaten we er met open mond voor. Het was de tijd dat een of andere nerd een tv-antenne had bedacht die nog het meeste leek op een kerstboom. Daar klom hij dan mee in een kerktoren, en door het ding handig te draaien kon op het tv-toestel op de grond een wazig testbeeld worden ontvangen, dat, na enige verhitte discussie op het dorpsplein tussen de lokale deskundigen, werd gedetermineerd als het testbeeld van de Hongaarse televisie. Men bleef er gefascineerd naar staren tot het langzaam wegvaagde. Dat kwam door het dalen van de luchtdruk en het draaien van de wind. Of zoiets.

In die sfeer dus.

Later dat jaar was ik weer eens op vakantie bij familie in Italië, die ons ditmaal juichend ontving, roepend ‘Oembètje’, want dat straalde toch een beetje op hen af, dat ze Hollandse gasten hadden die het Songfestival hadden gewonnen. Natuurlijk vonden ze het beter als Domenico Modugno, Il Mimmo Nazionale, had gewonnen met Piove, een liedje dat sindsdien, in tegenstelling tot Oembètje, tot de internationale canon is gaan horen, maar Domenico werd in Cannes slechts zesde. Ciao ciao bambina zong Domenico, en dat zouden we nu tegen Teddy kunnen roepen, al was die natuurlijk al lang de leeftijd ontgroeid waarop een volwassen vrouw in het openbaar bambina werd genoemd.

Toch bedankt Teddy. Dat doen ze je tegenwoordig niet meer na. Eénentwintig punten, woehoe!

__________

De illustratie laat de officiële uitslag van het festival van 1959 zien.(Wikipedia)

__________

hhBest

Doe publieke omroep maar weg

Altijd gedacht dat programma’s als dat van Paul de Leeuw en sportuitzendingen heel goedkoop waren en toch goed scoorden, qua kijkcijfers, maar nu lees ik in de krant dat dat juist dúre programma’s zijn, dat de uitzending van voetbalwedstrijden de inkomens van beroepsvoetballers zelfs ten goede komen. Wat een schande.

Het onderwerp komt ter sprake nu de politieke partijen hun programma’s te berde hebben gebracht, en daar moet dan natuurlijk ook de publieke omroep bij ter sprake komen. De meningen variëren van ‘niks aan doen’ (PvdA) tot ‘helemaal afschaffen’ (PVV). Wat de PVV betreft: die hebben het ook steeds over ‘massa-immigratie’, dus die kunnen hoe dan ook niet tellen. Het programma van Wilders is trouwens een geweldige grap: ‘We schrappen alle radiozenders af en twee van de drie tv-netten’, wat ik dan weer een vorm van pappen en nathouden en toegeeflijkheid vind: waarom nog één publieke tv-zender? O, zeg dat dan meteen: dan kan Geertje, als hij eenmaal aan de macht is, gratis zendtijd vorderen voor zijn urenlange schreeuwtoespraken, tijd die bij de commerciëlen duur betaald zou moeten worden.

En voor mij mag het, hoor; zowel muziek als film, voor mij de belangrijkste ‘producten’ van de publieke omroepen kun je tegenwoordig voor een habbekrats overal kopen en/of downloaden. En we komen zo goedkoop van Paul de Leeuw af.

En van de sport, natuurlijk. Voetballen, fietsen, tennissen, allemaal dingen die prima bij de commerciële zenders ondergebracht kunnen worden, ik zie het al voor me: een voetbalwedstrijd zeventien keer onderbroken door een reclameblok, of gehalveerd omdat het tijd is voor As the world turns, allemaal dingen waar ik niet naar hoef te kijken: mijn idee van de hemel op aarde.

Dus de PvdA kan nu definitief niet meer op mijn stem rekenen, ook al omdat Femke die hard nodig heeft – zie de peilingen.

Nee, nu even serieus: zowel de publieke als commerciële omroepen, producten uit een technisch primitief verleden, zijn intussen eigenlijk overbodig, nu je alles op internet kunt vinden.

En als we behoefte hebben aan een klassieke-muziekzender, of een nieuwszender, dan worden we daar wel abonnee van en die zendt gewoon óók via internet uit.

Moeten de abonnementen van de telefoonaanbieders wel een flink stuk omlaag, natuurlijk.

__________

hhBest

Dan maar naar Minsk, jongens

De laatste keer dat ik in een Toepolev-154 zat, ruim twintig jaar geleden, vloog het toestel van Sjeremjetjewo 2 naar Schiphol, met aan boord de crème de la crème van de Nederlandse journalistiek, onder wie een toekomstige hoofdredacteur van NRC Handelsblad en dus ondergetekende. Wij hadden het over onze favoriete uitvoering van de 1812 Festival Ouverture van Tsjaikovskij, meen ik me te herinneren, waarbij we enige moeite hadden boven het geloei van de motoren uit te komen.

We waren stuk voor stuk geroutineerde Sovjetvliegers, dus we waren gewend aan de vreemde trekjes van de Sovjetluchtvaart. Zo stond een vliegtuig van Aeroflot altijd twee volle minuten met volgas draaiende motoren aan het begin van de startbaan stil en als dan de remmen los gingen begon je na een poosje te vermoeden dat we helaas ons schamele leven gingen eindigen in een eindeloos Russisch woud, omdat de start maar duurde en duurde. Pas later kwam ik er achter dat dat kwam doordat de vliegtuigen van Toepolev en Iljoesjin en al die andere steevast waren uitgerust met iets te slappe motoren, zodat op snelheid komen een probleem was, dat werd opgelost met een eindeloze startbaan. De Tu-154 haalde vervolgens maar net de 2500 kilometer van Moskou naar Amsterdam, want dan waren de tanks bijna leeg.

Waar we het ook allemaal over eens waren: dat met name de toestellen die waren bedacht door de heren Toepolev en Iljoesjin – die toen nog gewoon leefden – technisch misschien niet geheel up to date waren, maar qua vormgeving de mooiste vliegtuigen ter wereld waren. De Tu-134, vooral de versie met geschutskoepel in de neus, was een aerodynamisch prachtig toestel, een roofvogel met scherpe snavel en dreigend afhangende pijlvleugels. De Tu-154 had dat wat minder, maar met name bij de landing zag je, als vliegtuigfreak, dat elegant naar achteren gestrekte onderstel.

Kort daarvoor was ik in een Tu-134 van de Poolse firma LOT van Gdansk naar Hamburg gevlogen. Het toestel zag er van binnen uit alsof er zojuist tachtig Ajaxfans in waren vervoerd. Dat beeld zag ik gistermorgen voor me toen ik het bericht hoorde over de luchtramp die de leiding van de Poolse Republiek had getroffen.

De discussie over de vraag waarom het Poolse regeringsvliegtuig nog altijd die elegant vormgegeven Russische strijkbout was, gaat nu gevoerd worden.

Maar het ongeluk gaf mij vooral stof tot nadenken over Darwin, en meer in het bijzonder over the survival of the fittest. De Poolse president Kaczyński heeft, zo werd gisteren herhaaldelijk gesuggereerd, de piloot van het toestel bevolen toch te landen in Smolensk, ondanks dat de verkeersleiding op het vliegveld hem dat afried, en ondanks drie eerder mislukte pogingen. Een ultrarechtse man die geen tegenspraak duldt, ook niet van de hem ter beschikking staande deskundigen. Een linkse bangerd had gezegd: dan maar naar Minsk, jongens. Maar de rechtse bal wilde vooral geen pleefiguur slaan, en gokte. En gokte verkeerd.

De fittest is links, maar daar kennen we véél meer voorbeelden van.

__________

hhBest

_______

Op de foto het gisteren bij Smolensk neergestorte toestel.

Gristenen moeten de politiek uit

Als ik soms even niet oplet, word ik besprongen door het besef dat ik, net als iedereen om me heen, binnen afzienbare tijd of in ieder geval op enig moment in de toekomst, dood zal gaan. Ik weet het, en zijn leukere inleidingen te denken op een maar net begonnen zaterdagochtend, maar je houdt het niet tegen. Ook al omdat het feitelijk niks, maar in zekere zin ook weer alles, te maken heeft met het onderwerp waar ik sinds gisteren mee worstel.

Te weten de Staatkundig Gereformeerde Partij van Bas van der Staaij en Kees van der Vlies. Deze beide heren, die zo te zien allebei de 85 reeds jaren gepasseerd zijn, hebben geen televisietoestel in huis. Dat valt te prijzen. Ze hebben hun vrouwen en kinderen onder de duim, daar ben ik soms, niet openlijk natuurlijk, maar toch, behoorlijk jaloers op. Onder verwijzing naar een buitenlandse, nee, buitenaardse mogendheid doen zij dat moeiteloos. Uit interviews met de heren, waar ze dus blijkbaar wel aan doen, maak ik zo uit het hoofd op dat hun vrouwen en kinderen hun bewind fantastisch vinden en mocht er twijfel rijzen dan ligt daar de Statenbijbel open op de bladzijden waar de grootste prammen hangen. En laat het maar aan Bas en Kees over om te weten wat te doen met al dat hout voor de deur.

Mij kan het trouwens geen zak schelen of er vrouwen verkiesbaar zijn namens de SGP of niet, laat ze dat op de Veluwe in vredesnaam zelf uitmaken.

Maar een belangrijke voorwaarde waar de Hoge Raad gisteren met geen woord over repte, dat is dat ze hun eigenaardige hobby ook uitsluitend op de Veluwe moeten blijven uitoefenen. En dus niet, bijvoorbeeld, in de Tweede Kamer der Staten-Generaal te Den Haag. Godsdienst, hoe extremistisch ook, is, net als modelspoorbouw, een eigenaardige hobby voor rare mannen die verder geen vlieg kwaad doen. Behalve dan wanneer ze in de Tweede Kamer proberen te komen om daar met misprijzen te gaan zitten kijken naar al die andere leden die geen van alle iets moeten hebben van die stomme treintjes.

En een geheel ander, of eigenlijk hetzelfde punt, dat tegelijk met een verbod op de SGP aan de orde moet komen: wat is eigenlijk het verschil tussen de SGP enerzijds en de GristenUnie en het CDA anderzijds? Alle drie toch zeker gebaseerd op dat dikke boek vol folklore uit het Midden-Oosten, maar dat rechtstreeks (CU) of via omwegen (CDA) gebruikt wordt als smoes voor het ingrijpen in de Handelingen van de Tweede Kamer door een buitenaardse mogendheid?

Ik zag de farizeeër Rouvoet gisteren nog even bij Pauw Zonder Witteman zitten kijken, hij zei niet veel, maar je zag hem denken: als de SGP overstag gaat en vrouwen verkiesbaar stelt, hoeveel zetels zou ons dat gaan kosten?

Gelukkig zal het nooit zo ver komen. Ik hoorde gisteren bij Stand Punt NL verschillende blije SGP-vrouwen, ik stelde mij voor bij het baren van hun negentiende kind, roepen dat ze ab-so-luut niet verkiesbaar wilden zijn, omdat dat de Heere een gruwel was of zoiets.

Daar ben ik trouwens ook wel eens een beetje jaloers op, dat je niet alleen niet in de gaten hebt dat je nooit naar Live4You mag kijken op zondagmiddag, maar dat je helemaal blij bent omdat Bas en Kees alles voor je opknappen zodat ze je niet storen bij de afwas.

_________

hhBest