In Nederland vinden we dat heel gewoon: dat boeken verfilmd worden. Afgelopen maanden zelfs weer twee, waarbij we zien dat we loskomen van de ‘zware’ literatuur en zelfs van de Tweede Wereldoorlog.
De Italiaanse cinema had dat heel lang niet nodig. Fellini, Bertolucci, Visconti, De Sica, die waren zelf literaire schrijvers, hun films waren hun romans.
Die tijd is al lang achter de rug en net als in Nederland is een auteur in Italië tegenwoordig pas geslaagd, lijkt het wel, als zijn of haar boek verfilmd is. In Italië is zelfs een opvallende symbiose waar te nemen tussen de filmwereld en de wereld van het boek. Ik denk daarbij aan Andrea Camilleri die toneel- en filmregisseur en –producent was en die op zijn oude dag ‘romans’ ging produceren, voornamelijk ‘gialli’met als hoofdfiguur Commissaris Montalbano – welke boeken vervolgens weer werden verfilmd tot een uiterst succesvolle tv-serie.
Met name de laatste drie, vier jaar is er geen houden meer aan. Caos Calmo van Sandro Veronesi, Gomorra van Roberto Saviano zijn verfilmd, diverse boeken van de zeer populaire auteur Niccolò Ammaniti zijn verfilmd of gaan verfilmd worden, de cultboeken van Ferderico Moccia – oa Ik heb zin in je, zijn films geworden.
Als je zelf al werkt als scenarioschrijver of acteur, dan zit je dicht bij het vuur, en daarmee is al enigszins verklaard waarom een boek als Parlami d’amore van scenarioschrijvers Silvio Muccino en Carla Vangelista inmiddels ook al verfilmd is. Met een broer van Silvio als vertolker van een van de hoofdrollen.
Het boek van die twee is iets bijzonders: je ziet wel vaker boeken die door twee personen geschreven zijn. Maar in dit geval hebben ze om en om een hoofdstuk geschreven, waarbij je overigens niet veel verschil in stijl ziet, en je vaak even moeite hebt te beseffen wie er aan het woord is.
Het verhaal: Sasha, een man van 24, is net ontslagen uit drugsverslaafdenopvang en werkt als restaurateur van parketvloeren. Nicole, veertig jaar, is een Française die getrouwd is met een rijke zakenman, maar het is een kil huwelijk. Zij geeft een beetje Franse les. Ze komen elkaar tegen door een verkeersongeluk dat door Sasha wordt veroorzaakt, bij een halfsalchtige zelfmoordpoging. Doordat er ook een hond bij betrokken is houden de twee contact met elkaar.
Sasha is verliefd op de dochter, Benedetta, van een klant van hem, maar hij durft niks te ondernemen, en hij vraagt Nicole om raad. Zij is ook nog een soort amateurpsychoanaliste en hoewel haar adviezen onorthodox zijn, of juist daardoor, krijgt Sasha toch een relatie met de behoorlijk extravagante Benedetta.
Maar ondertussen ziet de geoefende lezer, die When Harry met Sally gezien heeft, al aankomen wat er werkelijk gaat gebeuren: Sasha en Nicole zijn feitelijk verliefd op elkáár. Er zijn nog veel avonturen voor nodig om daar eindelijk achter te komen, maar alles wijst er op dat ze uiteindelijk nog lang en gelukkig leefden.
Naar mijn smaak zijn er nogal wat losse eindjes aan het verhaal, ik noem maar het feit dat hij veel jonger is dan zij – waarom is dat? In werkelijk is het leeftijdsverschil (tussen de schrijvers) nog veel groter, zij is van 1954 en hij van 1982, en wij zijn nog niet klaar met ze, want op de flap staat dat dit hun eerste gezamenlijke boek is. Daar staat trouwens ook dat het bij hun eerste ontmoeting meteen klikte omdat ze eenzelfde horloge. En ze zijn allebei Ram.
Alleen al om die laatste horoscopische flauwekul denk ik: wil ik nog meer lezen? Ach, misschien wil ik de film wel eens zien. Een tweede boek is er, na vier jaar, trouwens nog niet.
______
Nederlandse vertaling bij de Wereldbibliotheek.
_______