Zoiets moet er gebeurd zijn.
‘Zeg jongens en meisjes?’
‘Ja.’
‘Wanneer moeten we die voorstellen indienen?’
‘1 april. Hoezo?’
‘Maar in dat geval weet ik er nog wel een paar. Kinderopvang afschaffen, verpleeghuizen afschaffen, dienstplicht weer instellen, alle studiesubsidies afschaffen en 2000 euro eigen risico voor de zorgverzekering.’
‘Ok. Dat laatst is trouwens een beetje ongeloofwaardig. Dat vervangen we door 775 euro eigen risico en vijf piek per keer bij de huisarts.’
‘Wat mij betreft kandiso. Zeg, in dat café in de Mallemolen, daar is het nu happy hour met halve prijzen. Zie ik je daar.’
‘Ja, lagge.’
Gisteravond zag ik een mevrouw in Pauw Zonder Witteman die weet hoe je zoiets behandelt: je negeert het gewoon en zingt het oude lied, in dit geval dat het toch niet zo kan zijn dat rijke mensen óók al moeten meebetalen aan de crisis? Ik heb geen idee waar die mevrouw voor stond – een rotgewoonte van tv-programma’s om de aanliggenden maar één keer te noemen en daarna nooit meer te laten weten, ook niet ‘voor degenen die later hebben ingeschakeld’ wat voor vlees we in de kuip hadden. Ja, Donner, Wester en al helemaal Femke Halsema – die voor de gelegenheid een armoekapsel had aangeschaft, zal een [paar centen hebben gekost – die kennen we allemaal, niet van de buis te branden, maar wie was die mevrouw met dat blije gezicht als, wat ze hier in Zuid-Limburg, gelukkig onvertaalbaar, ‘ee frisj gepopte uul’ noemen? Geen idee, maar ze zat daar kennelijk namens degenen die er tot nu toe in waren geslaagd alle problemen te laten betalen door de onderliggende klassen.
Toevallig ben ik daar de laatste dagen nogal gevoelig voor: ik heb net het boek ‘Het pauperparadijs’ van Suzanna Jansen – compleet met haar bijbehorend armoegezichtje – gelezen, en ben nu net begonnen aan het lijvige werk over de geschiedenis van De Telegraaf. Even voor de duidelijkheid: vóór 1910 was De Telegraaf de kampioen van de paupers, al lazen alleen rijke tot bemiddelde mensen die krant. De lectuur van deze boeken toont je, hoezeer het normaal was dat absolute, diepe armoe eigen schuld was, die grensde aan criminaliteit. Voor armen bestond honderd jaar geleden geen recht, dat vonden de rijken echt onzin, ze zouden daar bovendien misbruik van maken.
En die mevrouw bij Jeroen Pauw – Jeroen moet eens vroeg naar bed, de jaren beginnen zichtbaar te tellen – die was daar een verre nazaat van, niet van die paupers natuurlijk. Haar standpunt is heel normaal bij Amerikaanse republikeinen – je liegt de uitgangspunten, dan zijn je daar op gebaseerde argumenten in orde. Dus ze was zeer modern, eigenlijk.
Nog even over die 775 euro, als ik dat voorstel even mag vertalen naar de situatie hier in huize Brun. Dat zou betekenen dat de komende jaren nooit meer iets hoeven te declareren bij de zorgverzekeraar. Want de gezondheidszorg is wel duur, maar voor 775 euro koop je heel wat en zodoende declareert vrijwel niemand meer iets. De zorgverzekeraars kunnen hun duizenden personeelsleden ontslaan, die robot uit de reclame van Univé of zoiets kan het werk helemaal alleen aan, de premie kan enorm omlaag en we hebben de goedkoopste gezondheidszorg ter wereld. Ook de effectiefste: wie echt dood moet, die gaat ook echt dood en wordt niet op kosten van de gemeenschap opgelapt.
Komt nog even een oude vraag naar voren: in hoeverre drukt de gezondheidszorg, die helemaal geprivatiseerd is, eigenlijk op de Rijksbegroting?
__________