De Lintjesregen, jawel. Hier in het dorp zijn er ook dertien gevallen, allemaal leeftijdgenoten van mij of ouder, nog altijd druk met de duivenclub, de kaartbond, het uitdelen van de bidprentjes na de uitvaartmis.
Veel verschil dus niet met die engerd van een Albert Verlinde, nou ja, die lijkt me iets jonger, een jaar of 55, 56.
Conclusie is dat je niks gepresteerd hoeft te hebben om een lintje te krijgen. Je moet, geloof ik, een aanhanger van de majesteit zijn, om haar te kunnen behagen (brrr) en verder hoef je dus niet veel, bidprentjes uitdelen, een relnichtenprogramma presenteren, leg mij het verschil uit. Een voor de hand liggende en al vele jaren geleden getrokken conclusie: die Lintjesregen stelt echt geen flikker voor (oebs), het belangrijkste is dat iemand er een voor je aanvraagt.
Wat natuurlijk erger is: dat onze vriend Albert Blonde Dolly heeft uitgenodigd om een avondje het programma RTL Boulevard mede te presenteren. Dus terwijl Wolfgang uit Venlo alles dat vreemd is en er raar uitziet verrot scheldt en Albert daar goedkeurend bij zit te knikken moet ik denken aan van alles dat er vreemd uitziet en raar is, te weten van Patricia Paay tot Gordon, dat er waarschijnlijk niet uit hoeft. Van Geert.
Nee, dat is me vandaag allemaal te veel de boze buitenwereld.
Vanmorgen betreed ik de druivenkas waar de muskaatdruif aanstalten maakt te gaan bloeien, en daartussen ontwaar ik een grijzig bolletje aan het dak. Zie hier. Een aanstaand wespennest! In de tuin heb ik de laatste dagen al bijzonder dikke wespen zien cruisen, dat zijn de koninginnen die overwinterd hebben met de buik vol eieren en voorbereidingen treffen voor de invasie tijdens de barbecue in de tweede helft van augustus.
Ik heb wel eens per ongeluk in een volwassen nest geknipt bij het snoeien van de heg en dat heb ik toen geweten, nog dagen daarna kwamen de wespen woedend op me af als ik dichterbij dan twee meter kwam. Dus ik heb een lange hark gehaald, ben naar de kas gelopen en zag nog net de koningin het bolletje verlaten. Een mooi moment om onbespied met een handige beweging de gehele behuizing los te maken van het plafond. Een kunstig dingetje van vederlicht vloeipapier, wij mogen wel zeggen een wonder der natuur. Op een andere plaats, bijvoorbeeld anderhalve kilometer van mijn grondgebied, zou ik het ongemoeid hebben gelaten, maar hier moet ik nog een hele zomer onderdoor, al snoeiend en krentend. Dus jammer, maar helaas.
Moe maar voldaan liep ik terug over het tuinpad en werd daar opnieuw verrast, ditmaal door twee elkaar tegemoet lopende wijngaardslakken. Omdat ze op die manier wel anderhalve dag naar elkaar onderweg zouden blijven, heb ik ze voor de foto even op een rotsblok gezet, zie dit, en daarna in een vochtig, schaduwrijk grotje in datzelfde rotsblok geplaatst, waar ze direct de bedoeling begrepen. Een uurtje laten lagen ze nog in innige omhelzing. En met dat huis op de rug! Leuke dieren, slakken. Intelligent, ook.
Maar die krijgen net als ik nooit een lintje en mogen ook nooit Boulevard presenteren. Ik ben solidair. Laten die wespen het maar doen. Niet vergeten Albert flink te steken!
_______