Het is zaak, merk ik, om ter wille van de nodige variatie en de algemene behoefte aan vrolijkheid het aantal necrologieën op deze pagina enigszins aan banden te leggen. Daar is natuurlijk één groot probleem mee: de overledenen houden zich niet aan het gewenste ideale ritme van eens in de veertien dagen en zodoende sta ik nu voor de taak Teddy Scholten uit te zwaaien. Schrijf dan helemaal niet over die dojen, zullen jullie misschien schampertjes opmerken, maar ja: dan vallen er weer gaten in mijn eigen ritme van een stukje per dag, ongeveer.
Teddy Scholten. Kan ik de live uitzending van het Eurovisie Songfestival van 1959 gezien hebben, gehouden in Cannes, waarop zij glansrijk won met Een beetje? Het songfestival was dat jaar op 11 maart, en als ik toevallig lang weekendverlof had van militaire dienst, dan zou het kunnen. Ik bracht die weekends door bij mijn ouders, die toen net een televisietoestel hadden, een Philips met zo’n grote knop aan de zijkant waarmee je, klak klak, naar wel tien zenders kon draaien, en in Nijmegen hadden we de luxe dat er twéé konden ontvangen, Nederland en Das Deutsche Fernsehen. Dat uiteraard op diezelfde avond, datzelfde Eurovisie Songfestival uitzond.
Gisteren zag ik nog even een beeld van de winnares met haar schattige liedje, voorzien van een behoorlijke male chauvinist tekst – in die tijd waren vrijwel alle vrouwen nog bij de SGP. Toen werd het nog gezien als een normaal natuurverschijnsel dat mannen buiten de deur honger kregen – als ze maar thuis kwamen eten.
Het is een wonder dat het beeld er nog is en stel je voor: het zag er destijds net zo uit als nu, niettemin zaten we er met open mond voor. Het was de tijd dat een of andere nerd een tv-antenne had bedacht die nog het meeste leek op een kerstboom. Daar klom hij dan mee in een kerktoren, en door het ding handig te draaien kon op het tv-toestel op de grond een wazig testbeeld worden ontvangen, dat, na enige verhitte discussie op het dorpsplein tussen de lokale deskundigen, werd gedetermineerd als het testbeeld van de Hongaarse televisie. Men bleef er gefascineerd naar staren tot het langzaam wegvaagde. Dat kwam door het dalen van de luchtdruk en het draaien van de wind. Of zoiets.
In die sfeer dus.
Later dat jaar was ik weer eens op vakantie bij familie in Italië, die ons ditmaal juichend ontving, roepend ‘Oembètje’, want dat straalde toch een beetje op hen af, dat ze Hollandse gasten hadden die het Songfestival hadden gewonnen. Natuurlijk vonden ze het beter als Domenico Modugno, Il Mimmo Nazionale, had gewonnen met Piove, een liedje dat sindsdien, in tegenstelling tot Oembètje, tot de internationale canon is gaan horen, maar Domenico werd in Cannes slechts zesde. Ciao ciao bambina zong Domenico, en dat zouden we nu tegen Teddy kunnen roepen, al was die natuurlijk al lang de leeftijd ontgroeid waarop een volwassen vrouw in het openbaar bambina werd genoemd.
Toch bedankt Teddy. Dat doen ze je tegenwoordig niet meer na. Eénentwintig punten, woehoe!
__________
De illustratie laat de officiële uitslag van het festival van 1959 zien.(Wikipedia)
__________