SanteLOGie

Frustraties van een boekenlezer

Ook in de wereld van de literatuur geldt: je hebt werkpaarden en je hebt luxepaarden. De een zit met een prachtige jurk aan bij De Wereld Draait Door – nee, ik bedoel niet Heleen van Royen maar Susan Smit – de ander ligt zich op de ochtend na het Boekenbal, terwijl het aarzelend licht wordt en het licht vriest, te verbijten dat hij nog altijd niet al die mooie plannen met zijn boeken heeft uitgewerkt.

De meest ver strekkende spijt betreft die enorme perfect geairconditioneerde kelder waar ruimte is voor zevenduizend boeken. Ik heb er ruim vierduizend, maar het lijkt me zo enorm luxe om die ruimte hebben, waar ik nog wel een jaar of zestig mee vooruit zou kunnen. (Vijftig boeken per jaar, dus.)

Veel andere spijt is aanzienlijk tastbaarder. Het zwaarst op de maag ligt is Caesarion, het werkelijk prachtige boek van Tommy Wieringa, over de onverbrekelijke band van een jongen met zijn moeder en zijn speurtocht naar zijn vader. Ik heb het wel gelezen, maar al vele jaren hoort bij ‘lezen’ ook: er een stukje over schrijven. En dat is er niet van gekomen, ik kan niet meer achterhalen waardoor.

In de volledige werken van Leonardo Sciascia, drie dikke pillen, een sieraad voor de boekenkast, heb ik buiten Il Giorno della Civetta nog maar twee of drie verhalen gelezen – als ik een oudere schrijver lees moet ik altijd denken: er zijn ook veel actuele boeken, moet ik die niet eerst zien bij te houden? Ik ben jaloers op mensen die rustig alles van Couperus lezen, daarna alles van Dostojevskij en Toergenjev, vervolgens Titaantjes (voor de vijfde keer), Faulkner en Hemingway en dan de moeite nemen naar Cuba te reizen om de kamer te zien, waar de bard zelfmoord pleegde.

Ik lees altijd het laatst binnengekomen boek het eerst en dat is werkelijk funest, net als een aantal boeken tegelijk lezen. Zo liggen her en der in huis de half gelezen biografie van Soekarno, de half gelezen geschiedenis van De Telegraaf en de half gelezen geschiedenis van het bombardement van Nijmegen, wel alle drie met het excuus dat ze wegens gewicht en/of omvang zich niet gemakkelijk in bed laten lezen, de plek waar ik het meeste lees zonder meteen in slaap te vallen.

Ik lees nu Six Suspects van Vikas Swarup, de auteur van Q&A, beter bekend als Slumdog Millionaire, dat boek is al ruim een jaar oud maar ik heb het pas vorige week ontdekt en daarom lees ik het nu. In een goedkope versie waardoor ik door het openhouden ervan pijn aan de handen heb. Zelfs Wild Child van T.C. Boyle, echt in januari uitgekomen, moet daar op wachten.

Er zijn ook plannen. Bijvoorbeeld eens een half jaar géén boeken kopen, en dat is maar goed ook, anders had ik gisteren uit de boekhandel de biografie van Nina Brink (‘Ongeautoriseerd!’) meegenomen en een afgeprijsd boek met Honderd wonderen van Italië. Daar lag ook het nieuwste boek van John Irving, maar gelukkig in vertaling, en vertalingen uit talen die ik zelf kan lezen, die koop ik niet. Geen boeken kopen, hoeveel geld zou dat niet opleveren? Maar op die manier raak ik ook achter, natuurlijk, en hoe haal je dat ooit weer in? Door een boekhandel te beroven?

In ieder geval heb ik tot nu toe vastgehouden aan het besluit geen mailtje te sturen aan een collega die in India Engelse les geeft: om weer eens langs te gaan bij die boekhandelaar in Benares, die me dan in zijn opdracht een aandoenlijk pakket per zeepost stuurt met de laatste juwelen der Brits-Indische literatuur.

Nog een omvangrijk plan: eindelijk het bestaande boekenbezit eens rigoureus in te delen naar genre en vervolgens de boeken alfabetisch op auteursnaam te zetten. Dat plan bestaat al lang, en zal helaas nooit uitgevoerd worden.

Net als het plan om alle recensies eens bij elkaar te vissen uit alle harde schijven en die dan misschien wel in een boekje op te nemen en in eigen beheer uit te geven. Of het plan om de CD’s eens te ordenen. Of het plan om iedereen in mijn kennissenkring die ziek of zielig is, eens troostend te bellen of te mailen.

Of, of… O ja, eens echt een dappere poging te doen Quer pasticcaccio brutto in Via Merulana van Carlo Emilio Gadda te lezen.

En kijken of er alweer een nieuw boek uit is van Andrea Camilleri. Maar dat dachten jullie al.

_______

hhBest

Een zeer ergerlijk onderwerp

Een onderwerp dat mij sinds jaar en dag intrigeert: het gevoelsleven van een bouwvakker. En dan met name dat deel van het gevoelsleven dat de gemiddelde normaal aangelegde mens ertoe brengt een beetje zorgvuldig om te gaan met andermans spullen.

Ik heb het nu dus niet over het onderwerp ‘al of niet vakbekwaam uitvoeren der werkzaamheden’, maar over de manier waarop de gemiddelde bouwvakker zich gedraagt ten huize van een klant die niet alleen achteraf met de rotzooi blijft zitten, maar ook in de gelegenheid wordt gesteld soms astronomische bedragen neer te tellen voor de geleverde diensten.

Ook laat ik buiten beschouwing dat bouwvakkers de neiging hebben het recent gereed gekomen werk van collega’s te niet te doen, zoals het met pijpleidingen bekrassen van nieuw geschilderd hout of het inslaan van ruiten, het kapotstampen van een pas gelegde ondervloer om ergens heen te lopen waar je eigenlijk even een dagje mee zou moeten wachten.

Nee, het gaat mij nu vooral om een paar andere dingen. Zoals ‘het werk niet naar behoren afmaken en van het ontstane probleem de opdrachtgever de schuld geven.’ Fouten maken en die stiekem proberen te verdonkeremanen, ook met het doel er de opdrachtgever er achteraf op aan te kijken.

En er is meer. In de offerte staat dat alle puin en ander afval door de aannemer zal worden afgevoerd. De opdrachtgever ziet daar in de offerte een aanzienlijk bedrag voor genoteerd. Maar na het vertrek van de heren bouwvakkers blijkt een belangrijk deel van het afval terecht te zijn gekomen in de vuilnisbakken van de opdrachtgever, daaronder ook de gft-bak.

De tegelzetters die in de functie van onderaannemer eigenlijk wel zorgvuldig werk leveren, maken er verder een enorme puinzooi van. Ze maken de benodigde specie aan op zorgvuldig gelegd sierplaveisel, waar nu tot in lengte van jaren een grijze cementvlek zal tonen hoe nijver zij te werk zijn gegaan; vanaf die plek loopt een ook al onuitwisbaar cementspoor naar de plek waar de tegels gelegd worden.

En als eenzaam hoogtepunt krijgt de opdrachtgever een lichte hartverzakking als hij, na het zetten van de zoveelste bak koffie voor de hardwerkende arbeiders, in de tuin terugkeert en ziet dat ze de diamantzaag inmiddels hebben gepositioneerd te midden van een mooi stukje grond vol ontluikende voorjaarsbloemen die dapper sneeuw en vorst hebben getrotseerd, maar nu, als het ware op de valreep, alsnog het loodje hebben gelegd onder de onverschillige voeten van drie vriendelijk glimlachende bouwvakkers.

Waarna, voor de zekerheid, nog even een paar emmers cementwater over plaveisel en tuin worden gestort,. onder het motto: we gaan toch zeker die emmers niet vuil mee naar huis nemen.

Aarghh.

_______

hhBest

Elke dag is Vrouwendag

Wie mij een beetje kent zal er niet verbijsterd van opkijken: voor mij is het elke dag niet eens Internationale maar zelfs desgewenst Interplanetaire Vrouwendag. Want zeg nou zelf: het heelal zou er geheel anders uitzien als er geen vrouwen waren. Sterker nog: de hele zin zou aan het heelal ontvallen als deze aparte wezens, terecht vaak aangeduid als ‘de betere helft’, niet zouden bestaan.

Internationale Vrouwendag op 8 maart bestaat al 102 jaar, maar ik moet tot mijn onuitwisbare schande bekennen dat het bestaan ervan pas tot mij doordrong toen ik in 1988 mijmerend over een balustrade leunde in het Gasoedarstwjennij Oeniwjersalnij Magasin, een warenhuis beter bekend als het GOEM aan het Rode Plein in Moskou. Voor mij zag ik opeens een affiche met daarop een groot cijfer 8 en daaronder Marta – mijn kennis van het Russisch reikte zelfs zover dat ik wist dat dat ‘maart’ betekende. 8 maart, en dan? Dat was ongeveer het onderwerp van mijn mijmering.

Naast mij doemde een gestalte op, die net als ik op de balustrade ging leunen. Ik keek opzij en zag dat het een mevrouw was met een dikke jas aan en een muts op, zoals je die toen met miljoenen door Moskou zag schuiven. Zij was duidelijk naast mij komen staan om een praatje aan te knopen, waarbij zij allereerst zeker wilde stellen dat ik ervan overtuigd was dat zij niet van de straat was, zij sprak namelijk Duits, zoals Duits eigenlijk gesproken dient te worden, namelijk met een rollend Russisch accent, als van een aanstormende onweersbui.

Nog geen tien minuten later was ik op de hoogte. Ze woonde in Dnjepropitróvsk – tegenwoordig in Oekraïne – in de Joerij Gagarinstraat. Zij was tegen de zeventig jaar, schatte ik, en ze had een zoon van veertig jaar die als dienstplichtige in Afghanistan had gevochten, en daar geestelijk gestoord vandaan was gekomen. tegenwoordig zouden wij dat PTSS noemen, maar dat wisten ze toen in Rusland nog niet. Tot dan toe had de zoon Joegoslavische medicijnen gebruikt die goed hielpen, maar de Joegoslaven hadden de toezending gestaakt, mogelijk wegens de financiële problemen die de Sovjet-Unie toen al had. En daar kwam de aap uit de mouw: of ik, als inwoner van een West-Europees land, niet kon regelen dat de toezending van medicijnen, maar nu vanuit Nederland, hervat zou worden? En ze overhandigde me een lijstje.

Ik beloofde mijn best te zullen doen, het verhaal strandde op een Nederlandse arts die geen medicijnen kon voorschrijven zonder de patiënt te hebben gezien.

Maar ik vroeg ook nog aan de vrouw wat ‘8 maart’ toch kon zijn. Ze keek me enigszins bestraffend aan: ‘Internationale Frauentag’, wist ik dat niet? Ja, nu dus wel, haastte ik me. Dus zodoende.

Gisteren zag ik een mooie vrouwenaflevering van de serie ontroerend stuntelige Ruslandreportages van Jelle Brandt Corstius.

Daaruit bleek dat het in Rusland in ieder geval nog vaak Internationale Vrouwendag zal moeten zijn. Treffend citaat: ‘Het is hier in Rusland bijna onmogelijk een man te vinden die niet drinkt.’ En dat gaat niet over thee, vrees ik.

___________

hhBest

Een plebaan met onbevlekt blazoen

Het vak ‘plebaan’ klinkt mij trouwens ook behoorlijk verdacht in de oren. Antoine Bodar oefent dat vak uit, maar daar ging het interview in de Volkskrant van zaterdag niet over, of misschien ook wel – omdat Bodar daarin liet doorschemeren dat hij het wel degelijk met zichzelf doet. Ik zeg: doen. Ga vooral je gang, je doet er niemand kwaad mee en als je de boel maar netjes opruimt, kraait er geen haan naar.

Onze Twan had er ook nog een opmerkelijke stellingname bij: hij had uit de literatuur begrepen dat met name in Amerika ook getrouwde dominees het met kleine jongetjes deden als ze de kans kregen, dus het celibaat had er niks mee te maken dat in Nederland op allerlei internaten het een geruk en getrek was van jewelste. Het is nu weliswaar veel minder, natuurlijk, maar dat komt voornamelijk door de opheffing van die internaten.

Aldus geheel gerustgesteld kunnen we ons verder concentreren op de contemporaine politiek van Nederland en daartoe lezen wij een column van Thomas van der Dunk, die er de volgende geruststellende zinsnede in vermeldt: ‘Mijn voorspellingen komen altijd uit.’ De kop van het stukje vat de inhoud perfect samen: ‘Wilders wordt geen premier’. We zouden het nu eerst kunnen hebben over de vraag of deze zin de waarheid bevat, of dat het een zinledige opmerking is wegens gebrekkige formulering, maar komaan: Van der Dunk, betrouwbaar rechts columnist, bedoelt: ‘Wilders wordt niet premier’.

En waarom niet? Ja, waarom niet. Natuurlijk omdat Nederland, net als in 2002 met Pim Fortuijn, ook nu in het buitenland met zo’n premier een pleefiguur zou slaan, zoals de politieke profeet en knuffelfossiel Frits Bolkestein het destijds al zo treffend verwoordde. Sterker nog: Nederland sláát in het buitenland al een pleefiguur, nu Mozart Junior in zijn persconferentie te Londen met gemak Hans Teeuwen als nationale clown naar de kroon stak. De aanwezige journalisten trokken unaniem de conclusie dat men in Nederland gek moest zijn geworden.

Ergens anders las ik dat Geertje vermoedelijk niet eens een Kamerfractie van vierentwintig man bij elkaar krijgt, laat staan aan dat kabinet waar het CDA popelend naar uitkijkt enige geloofwaardige ministers zou kunnen leveren. Henk Bres? Ik bedoel maar.

Wat wel gaat gebeuren: er komt een minderheidskabinet van CDA en VVD, dat gedoogsteun krijgt van de Venlose Dondergod, en dat onder leiding staat van de onverwoestbare JP. Na drie maanden, waarin het kabinet zich uitsluitend heeft gebogen over de hoofddoekjes en het halalvlees, valt het wegens gebrek aan voldoende steun in de Kamer, het CDA heeft dan een goede reden om Balkenende terug te sturen naar ’s Heer Arendskerke en zijn we helemaal terug bij af. Het is zonde van de tijd, maar geláche dat we hebbe…

Daarna is het de beurt aan Antoine Bodar. Een vrome man met onbevlekt blazoen. Wat zeg ik daar nou toch weer.

__________

hhBest

Heeft Twitter wel invloed?

Een merkwaardige exitpoll bij de gemeenteraadsverkiezingen heeft te weinig aandacht gekregen. Voornamelijk doordat je niet weet hoeveel waarde je er aan moet hechten. De poll probeerde uit te maken, wat voor stemgedrag Twitteraars vertonen. Helaas valt niet uit te maken in hoeverre een representatief aantal Twitteraars heeft meegedaan, maar het waren er wel ruim vijfduizend. Van die vijfduizend bleken er bijna 1200 GroenLinks te hebben gestemd, bijna honderd minder stemden op D66, negenhonderd op de PvdA en 660 op de VVD. Het CDA moest het doen met 229 kiezers, iets meer dan de PVV (159). De SP haalde 316 stemmen.

Vanmorgen werd op Radio 1 Kirsten Verdel geïnterviewd. Kirsten is bekend geworden doordat zij deel uitmaakte van het campagneteam voor de verkiezing tot president van Barack Obama, ze is campagnestrateeg en heeft de afgelopen jaren onder andere gewerkt voor de Partij van de Arbeid.

En ze twittert, onder de naam ‘Locuta’, een woord dat volgens mijn rudimentaire kennis van het Latijn ‘gesproken’ betekent. Ze heeft de afgelopen weken op Twitter vooral melding gemaakt van haar eindeloze schaatstochten en de problemen die ze daarbij ondervond met haar voeten.

In het interview op Radio 1, dat ging over de nieuwe lijsttrekker van de SP Emile Roemer, bracht Verdel ter sprake dat wat haar betreft ‘sommige partijen’ er wel eens verstandig aan zouden doen flink te gaan twitteren. Ze haalde het voorbeeld aan van Femke Halsema die mede dankzij Twitter in gezag en leiderschap zou zijn gegroeid, dat ze daardoor qua media-aandacht Alexander Pechtold voorbij was gestreefd. De D66-voorman zou, zei Verdel, voor de zekerheid moeten gaan twitteren. Net als Emile Roemer.

Dat is allemaal maar de vraag. Natuurlijk, op Twitter kom je vooral politici en journalisten tegen in de leeftijdscategorie 30 tot 45 jaar, zei Verdel ook nog. Uit de boven aangehaalde exitpoll kun je nog meer opmaken: daar kom je dus vooral kiezers van D66 en van GroenLinks tegen. Maar is het wel waar dat Halsema’s gezag mede door Twitter is toegenomen? Preekt Femke op Twitter niet tegen de bekeerden? Maxime Verhagen was een van de eerste politici die twitterden, maar het CDA heeft dat niet geholpen, blijkbaar, en ook Geert Wilders en Emile Roemer hebben er vooralsnog niks aan.

Zou het niet zo kunnen zijn dat vooral journalisten die op GroenLinks stemmen geneigd zijn tot twitteren? Zo ja, dan kan Twitter tot een gesloten systeem worden verklaard.

Twitter is een pas in het oerwoud ontdekt zeldzaam dier, waarvan we nog heel weinig weten. Of het kan vliegen, eieren legt, en zo ja hoeveel, daar gaan we de komende maanden achter komen.

Bij ‘Locuta’ klonk het al een beetje als de opkomst van ‘government by Twitter’. Jaja. De computer zou ook ooit het papierloze tijd inluiden.

_______

hhBest

Geen land van socialisten

Eigenlijk had ik een gezellig stukje in gedachte waarin vooral zou worden ingegaan op de kwaliteit van het gezicht van Agnes Kant, met name tijdens de persconferentie van gisteravond: het behuilde gezicht van een kind uit een armoedig gezin met dertien kinderen, omstreeks 1934.

Maar opeens voelde dat aan als een soort verraad.

Want ik ben zelf dan wel niet geboren in een gezin met dertien kinderen, en in 1934 werd er wel hevig naar mij verlangd (veronderstel ik), maar het was wel een armoedig maar net gezin in een uitgestrekte arbeiderswijk waar nog niemand een douche had of toiletspoeling en waar, zo stel ik mij voor, het gemor over de onderliggende positie die wij met elkaar deelden niet van de lucht was. Dacht ik. Maar ik weet wel beter: ze stemden katholiek, toen, daar. Behalve misschien mijn vader, die lid was van de 'moderne bond', een eufemisme voor 'de socialistische vakbond' -- en daar werd hij door collega's en buurtgenoten scheef op aangekeken. Hij werd zelfs eenmaal ontslagen omdat hij opkwam voor arbeidersrechten - zijn collega's keken vroom even de andere kant op.

Wie het aandurfde radicaal af te zien van burgerlijk conformisme, kon niet op veel sympathie rekenen.

Dat zag je tijdens het slotdebat op 3 maart ook: Balkenende, Bos, Pechtold, Halsema: hun persoonlijke achtergronden ken ik niet goed, maar ze keken en glimlachten allemaal meewarig naar Agnes Kant die haar armoegezicht weliswaar had verborgen achter veel te felle make-up, maar ineens dat kind was uit die arbeidersbuurt, die haar lotgenoten wilde leiden naar óók een stuk van die taart, zonder zich eerst aan het burgemansfatsoen te moeten conformeren. Voor Pechtold was het zelfs aanleiding om te mompelen: maar mevrouw Kant toch.

Nederland is een land van gegoede burgerij, die heeft het hier voor het zeggen. Ook Geert Wilders heeft zich daar niet van los weten te maken.

En Agnes Kant heeft moeten meemaken dat ze dáárom niet serieus werd genomen, eigenlijk. Wat haar dreef tot haar radicale stap van gisteren, dat was iets anders. Dat was dat andere verschrikkelijke feit, namelijk dat ze leiding gaf aan een partij, waarvan de helft van de eigen kiezers er zomaar voor een belangrijk deel geen been in zagen naadloos over te stappen op het fascistoïde burgerdom. Ze kwam er achter dat Nederlanders hoogstens een proteststem uitbrengen, maar nooit echte socialisten zullen worden.

Daarom liep ook Jan Marijnissen huilend weg.

__________

hhBest

Een avond voor een mooi touchscreen

Agnes Kant spreekt haar achterban aan met ‘dames en heren‘. WTF? Pechtold geeft het goede voorbeeld:, ‘Democraten!' Op socialisten, sluit de rijen! Het rode vaandel volgen wij. Maar zoals deze week al bleek: wel allemaal in een andere optocht. Dus, Agnes: het is ‘Kameraden!' Nee, de kameraadskes laten we natuurlijk aan Blonde Dolly over.

Mariëtte Hamer heeft inmiddels de stijgende lijn te plakken. Ik hoorde het haar duidelijk zeggen. Maar of dat gouden plakken worden? Advies inwinnen bij Sven Kramer, die weet tegenwoordig haarfijn het verschil tussen twee en drie gouden plakken, en kan daar buitengewoon onsportief mee uit de hoek komen.

Het allermooiste van de verkiezingsavond vond ik dat touchscreen van de NOS, dat een vermogen gekost moet hebben, zeker als je de prijs hoofdelijk omslaat over de inwoners van de winnaar van de verkiezingsrace, de Gelderse gemeente Rozendaal. Ik ben daar nooit geweest, maar ik laat mij vertellen dat de inwoners van die ongetwijfeld riante plaats dat geld ook makkelijk zouden kunnen opbrengen. van plaatsen als Onderbanken en Lekstreek zou ik dat weer zo net niet weten. gelukkig was dat ‘omslaan‘ ook niet nodig, (toen nog) minister Plasterk heeft het vermoedelijk als laatste daad de aanschaf van het verbazende stukje techniek met zijn eigen handtekening bekrachtigd. Nu alle scholen nog zo‘n ding.

Mooi, dus dat nieuwe ding, waardoor we konden zien hoe Herman van der Zand een prachtig aangepast gebaar ontwikkelde om de gemeenten Millingen aan de Rijn en Schiermonnikoog met een natuurgetrouw achteloos handgebaar van het scherm te vegen.

Wat de andere kopstukken verder beweerden, ik moet daar mijn mond over houden, want ik heb het niet gehoord of gezien. Tegen half twaalf was maar liefst 4.2 procent van de stemmen geteld en toen dacht ik: dat gaat me mijn nachtrust kosten, ik zie het morgen wel. En de komende drie zware maanden. En ik vrees dat de afgelopen twee explosieve weken zeker 99.9 procent van wat men gaat beweren al voorbij is gekomen.

Vanmorgen werd ik geconfronteerd met de uitslag van de gemeente mijner inwoning. Wat leven we hier toch in een stabiel land. Dankzij een grappige truc had de enige overgebleven lokale partij een aantal zetels winst binnen gehaald, het CDA heeft er nog maar drie van ooit een glorieuze meerderheid, de PvdA verloor er een, ik heb eigenhandig mijn eigen kandidaat van GroenLinks in de raad weten te houden ─ ik sta ongeduldig achter de voordeur af te wachten tot hij mij die fles wijn komt brengen ─ en de zetel van Rita Verdonk ging naar de man die tot voor kort deel uitmaakte van de VVD-fractie, die dan ook één zetel inleverde. De grote winnaar was trouwens die aardige wethouder van de PvdA, die bijna 1700 stemmen op zich verzamelde. In zijn eentje goed voor een zetel of vier in de raad.

En daarmee, dames en heren, kwam er een einde aan deze episode van ‘De Kleine Man zegt het zijne van‘.

________

hhBest

Politiek met diverse middelen

Je hebt overdrijvingen, leugens en politiek en wie met alle drie wegkomt, zelfs als winnaar, is natuurlijk onze vriend met de Mozartpruik uit Venlo. Je overdrijft als je spreekt van ‘massa-immigratie‘, je liegt als je zegt dat de Partij van de Arbeid die immigratie bevordert en je bedrijft politiek als je de PvdA ‘de Partij van de Arabieren‘ noemt. Bij dat laatste stappen we maar even heen over het feit dat onze geliefde kutmarokkanen, Berbers zijnde, niet alleen aan joden en christenen, maar vooral aan Arabieren de pest gezien hebben. Het blijft een haatdragend volkje. Maar dit terzijde.

Blonde Dolly toont zich inmiddels echt negentiende-eeuws reactionair, door te beginnen over verkiezingsposters in vreemde talen. In Spanje, Frankrijk en Engeland heeft men tot ver na de Tweede Wereldoorlog geprobeerd respectievelijk Catalaans, Baskisch, Galicisch, Bretons en Welsh te onderdrukken door het gebruik ─ ook bij de huiselijke haard ─ van die talen te verbieden. De gemiddelde burger vond dat maar griezelig, lui die er raar uitzien een taal spraken die hij niet verstond, dan neem je automatisch aan: die hebben het over ons, vermoedelijk zweren ze tegen ons samen!

Intussen leveren al die debatten tussen de lijsttrekkers van 9 juni helemaal nul komma niks op. De oogst tot nu toe: Femke Halsema heeft wel een hele dikke halsslagader, is dat wel normaal?

En het allerleukste van de laatste dagen was het beteuterde gezicht van de lijsttrekster van Rita Verdonk in Eindhoven, die door haar flamboyante voorvrouw niet als zodanig werd herkend. Je vraagt je af: hoe goed is die mevrouw dan gescreend door Rita, als die nog denkt dat er sprake is van een lijsttrekker?

Wie ongeveer wil kunnen schatten hoezeer de kiezer bij de taas gepakt wordt, moet toch eens in de week eens kijken naar DWDD, wanneer Felix Rottenberg en Jack JSF de Vries uit de doeken doen hoe zij hun politieke voorlieden zodanig instrueren dat hun overdrijvingen, hun leugens en hun politiek worden aangezien voor de waarheid, de gehele waarheid en niets dan de waarheid. Gelukkig kan ik zeer genieten van het optreden van openlijk, en met een innemende glimlach opererende politieke bandieten als Felix en JSF.

Maar de argeloze kiezer wordt wel genaaid waar hij bij staat.

__________

hhBest

Deze column gaat nergens over

In Conception, aan de westkust van Chili, staat een flatgebouw. Ja, het staat er nog steeds, maar het staat scheef. Of duidelijker: het is verticaal in tweeën gebroken, de linkerhelft is naar links, de rechterhelft naar rechts gezakt, alsof de helften genoeg van elkaar hadden. Dat is nog eens aardbevingbestendig bouwen. En voor goed glas moet je ook in Chili zijn: de bovenste ruiten van het gebouw zijn in ieder geval nog intact. Voor de rest zien we natuurlijk vooral als spaghetti al dente verfrommelde bruggen en viaducten.

Je hebt er verder niks aan, natuurlijk, de mens past zich weliswaar snel aan, maar een vloer die onder een hoek van 45 graden staat, daaraan kunnen zelfs de meest flexibele geesten moeilijk wennen.

Nee, dan wij. De berg blad die ik zaterdagmiddag bij elkaar had geveegd heeft zich door de storm van gisteren weer door de gehele tuin verspreid ─ had ik het maar meteen in de groenbak moeten stoppen. Het pannendak heeft het wederom gehouden, hetgeen er op wijst dat ook hier in Nederland solide gebouwd wordt, daarvoor hoef je niet per se naar Chili.

Na een ritje door stad en land kom ik tot de conclusie dat na het sneeuwdek er nu sprake is van een dode-takkendek.

Trouwens, het is alweer erg lang geleden dat we hier een aardbeving hebben gehad, of wat daar bij ons voor doorgaat. Laatste keer was op 23 juni 2001, ik zie de grote koffiestruik in de slaapkamer nog, ‘s morgens om kwart voor acht, gezellig staan wapperen. Waarna ik kon constateren dat onze aanbouw anno 1997 ook al erg solide was. geen barstje mevrouw, en nog altijd niet.

De Libanese vader en zoon die hier in de badkamer aan de slag zijn, kwetteren in zoetvloeiend Arabisch tegen elkaar, en ruimen na afloop alles pijnlijk netjes op; kan iemand dat even melden aan de Blonde Leider? De zoon spreekt trouwens ook accentloos Nederlands, en hij heeft een beugelbekkie: het beste van twee werelden, zoals ze dat zeggen in het patsersblad Villa d‘Arte, dat vanmorgen in de bus viel.

Ik heb intussen al een hele tijd in de gaten dat dit geen samenhangend stukje wordt.

Dus ik laat het erbij. U ziet maar wat u ermee doet. Misschien kunt u proberen het in uw eigen woorden na te vertellen, en er een tekening bij maken. De beste inzendingen worden beloond met de Pluim van de Week.

________

hhBest