Thomas Coraghessan Boyle is een van mijn vaste groepje favoriete Amerikaanse schrijvers. Hij heeft een flinke productie, net als andere favorieten als Philip Roth en Paul Theroux, dus ik heb de handen vol aan het bijhouden van alleen al deze drie.
T.C. Boyle is een merkwaardige auteur. Zijn belangrijkste werken zijn geromantiseerde biografieën van Amerikaanse ‘ikonen’, zoals Kellogg, van de corn flakes), McCormick, van de landbouwmachines, Frank Lloyd Wright, de architect en Dr. Kinsey, van het seksuele leven. Ze komen er geen van allen erg genadig van af bij Boyle – het ‘wellness’ instituut van Kellogg is totale fake, McCormick een alcoholische vrouwenhater, Wright iemand die de kunst verstaat de mensen tegen zich in het harnas te jagen, Kinsey een stiekeme seksmaniak.
Een aparte categorie vormen zijn boeken met het natuurlijk milieu als achtergrond, ook al niet al te vrolijke werken, trouwens. Maar wel allemaal geschreven met een onwaarschijnlijke precisie, je zou bijna zeggen dat Boyle een telg is van het magisch realisme.
Dat komt er goed uit in zijn enorme productie aan korte verhalen, die zich in de meest uiteenlopende omstandigheden afspelen. Ik noem als voorbeeld het verhaal over de man die ontdekt dat zijn vriendin, die in een primatenproefdiercentrum werkt, een relatie is begonnen met een chimpansee. En heel vaak zijn de verhalen nog absurder, en niettemin volkomen plausibel.
Begin dit jaar kwam een nieuwe bundel (overigens zonder uitzondering al in gezaghebbende literaire bladen gepubliceerde) verhalen onder de titel Wild Child. Het titelverhaal wijkt sterk af van de rest. Het gaat over een jongen die aan het eind van de achttiende eeuw werd ontdekt in een bos in Frankrijk, waar hij als een wild dier leefde. Boyle’s verhaal is lang niet het eerste dat over De wilde jongen van Aveyron is geschreven, in het Wikipedia-lemma over hem worden achttien artikelen en boeken genoemd. Ik heb die geen van alle gelezen, eerlijk gezegd, maar het verhaal van Boyle is vooral zo goed omdat de auteur een bijna onmogelijke vorm van inleving in de jongen (mogelijk het eerst beschreven geval van autisme) heeft kunnen bereiken, het als het ware voor hem opneemt tegenover de gevoelloze benadering van de mensen in die tijd, die de jongen bekeken als een interessante freak em zich niet konden voorstellen dat de jongen liever terugging naar het bos om er nog eens een levende rat met huid en haar te verslinden.
De andere verhalen geven verrassende doorkijkjes in het leven van alledag in Amerika. De man die zijn dochter van 12 de auto laat rijden omdat hij daar zelf te dronken voor is, een verhaal dat uitdraait op een cynische beschrijving van de mogelijkheden van het Amerikaanse rechtssysteem; een man die zijn werk niet leuk vindt en daarom, om niet te hoeven werken, ziekte en dood van zijn pasgeboren dochter fingeert; een jonge knul, lid van de white trash speelt met vuur maar dat verhaal krijgt een verrassende wending; een Mexicaanse jongen die geen pijn voelt, een man die na de dood van zijn vrouw vereenzaamt te midden van dertienhonderd ratten en zo nog het een en ander.
Als alle schrijvers nu eens leerden schrijven zoals T.C. Boyle.
________
T.C. Boyle, Wild Child, Uitg. Bloomsbury, 2010
_______