De echte sportliefhebbers moeten dit stukje maar niet lezen, want ik er weer eens flink tegenaan. Zoals Sven Kramer, van wie eigenlijk, diep in het hart van de Hollandse fan werd gedacht: waarom moet die helemaal naar Canada om die gouden plakken te pakken? Die kunnen ze hem toch gewoon thuis sturen? Samen met anderhalf miljoen honorarium? Hoe vaak, vraag u af, meneer Zonneberg, heeft die Kramer die wissels al gedaan van zijn leven? Sterker nog, ik heb berichten gehoord dat hij, drie maanden oud en nog niet kunnende zitten, de wissels reeds perfect beoefende. Dus waarom moest hij dat gisteravond alwéér voordoen? En wat ging er toen mis?
Oh, het was zijn trainer, ene Gerard Kemkers. Ik begrijp dat dat iemand is die, terwijl zijn pupil zich de kloten afdraait om te winnen op die eeuwige eindeloze saaie schaatsbaan, ‘dingen opschrijft‘ op zijn ‘whyteboard‘. Dat heb ik ook, een whyteboard. Staat die Kemkers met dat enorme bord langs de schaatsbaan? Dan kan hij zijn pupil toch niet eens meer zíen? Wat is dat toch een rare wereld, die sport.
Nee, hoor ik hier mompelen, het is geen whyteboard, ook dat haalt Kemkers door elkaar, het is een klembord. Nou, okee, een klembord. Maar daar schrijft hij dus ‘dingen‘ op. Dat doet anders altijd een assistent voor hem, maar die was kennelijk gediskwalificeerd, die mocht in dit uitzonderlijke geval niet naast hem staan. Als het kabinet nog zou bestaan was er nu wel een bewindslied te vinden die zou willen zeggen: ‘Het moet niet gekker worden‘.
Wat voor dingen moet je uitgerekend op dat moment opschrijven, op je ‘whyteboard‘, Gerard? Dat heb ik nog niemand horen vragen, eerlijk gezegd. Maar ik kan wel raden, natuurlijk. Emotionele oprispingen, natuurlijk, wat er door je heen gaat, bijvoorbeeld, of misschien wel mooie woorden en zinnen voor zijn volgende dichtbundel, of de bedragen die hij niet moet vergeten te declareren bij Essent, of bij Urnst en Jong, want die gaan over de trainers, begrijp ik van Umberto Tan. Ja, het is een verwarrende wereld.
Wel zou ik Gerard willen adviseren als hij weer eens met dat bord in de hand langs de baan gaat staan ─ als hij dat nog ooit mag ─ in oranje letters op dat papier of leitje te laten voordrukken: Sven vertellen dat hij elk rondje even van baan moet wisselen!
Het was in ieder geval een mooie smoes voor WA en ET om eens behoorlijk diep in het glaasje te koekeloeren, en daarbij de goede stad Vancouver eens grondig onveilig te maken. Waarbij opviel dat ze dan weer links en dan weer rechts over Main Street zwalkten.
_____