SanteLOGie

Ga toch twitteren, man

Femke Halsema mocht woensdagavond in Nova optreden als politiek commentator, en dat deed ze natuurlijk geheel en al naar mijn zin, al werd ik enigszins afgeleid door het nogal spectaculaire gewaad waarin ze zich voor de gelegenheid had gehuld, waarin ik enkele pauwenogen meende te ontwaren.

Vanuit de taxi onderweg naar de studio twitterde ze aan haar volgers of ze haar op de hoogte konden brengen van wat Martijn van Dam van PvdA, die op dat moment in Netwerk geroosterd werd door Ghislaine Plag, allemaal zei. Wie zal dat mevrouw Halsema weigeren? Dus zijn volgers begonnen zwaar te twitteren, hetgeen na een minuut of twintig leidde tot een tevreden dankwoord van mevrouw Halsema: ‘Ik heb zo ongeveer een woordelijk verslag bij elkaar‘.

Je kunt van Twitter.com zeggen wat je wil, maar dit is toch een mooi voorbeeld van modern gebruik van communicatiemiddelen ─ al zit er natuurlijk het risico in dat een deel van de volgers van Femke haar wat op de mouw hebben willen spelden.

Ik zit te kijken naar het debat in de Tweede Kamer, waar alle woordvoerders dusdanige vragen stelden dat je denkt: nou, daar komt het illustere drietal absoluut niet uit, en we zien, met hoeveel weerzin ook, Balk, Bos en Rou al met de billen bloot.

Maar dan hebben we toch allemaal, met al onze intelligentie en politieke ervaring, en van links tot rechts, zeg maar rustig kamerbreed, gerekend buiten de ongelooflijke manier waarop Balk kans ziet zijn opzienbarende spraakgebrek dusdanig in te zetten, dat je al na de eerste vijf minuten duizelig naar je hoofd grijpt: hij wil dít niet zeggen omdat er nog niet over gesproken is, hij wil dát niet bevestigen, hij gaat niet in op de besluitvorming in het kabinet, hij zegt obstinaat niks over wat Bos allemaal geroepen heeft de laatste dagen en waar hij nu een wel erg rooie kop van heeft. ‘Dit luistert heel erg nauw!' Maar luisteren helpt al bijna niet meer.

Balk kon de regie niet goed in de hand houden als hij in Vancouver is, zei hij tegen Femke. Hij zat niet dronken bij Edwin Evers, zoveel is zeker, maar een beetje twitteren had kunnen helpen.

Sterker nog: de hele discussie in de Kamer met de regering zou het beste via Twitter kunnen gaan. Wel zo kort en wel zo democratisch.

En volgens mij weet Balk niet wat twitteren is, dus zijn krakkemikkige geluid zijn we daarmee ook kwijt.

Al moet ik zeggen dat ik dan wel heel erg die toornige blik van Femke Halsema bij de interruptiemicrofoon had zullen missen.

Op dit moment draait Bos bij. Dat kabinet zit de rit uit.

_________

hhBest

Het wachten is op het échte boek

Fong-Leng, de naam van deze figuur uit de Nederlandse modewereld zegt inmiddels niet buitengewoon veel meer. Ze zat laatst in DWDD en daar deed ze nogal laatdunkend over het boekje dat de aanleiding was tot haar optreden daar, getiteld ‘Fong-Leng‘ door Karin Schacknat. Daar had ze niet helemaal ongelijk in, het boekje ziet er nogal onooglijk uit, waardoor met name de essentiële illustraties er vrij magertjes uitkomen. Ook typografisch is het boekje niet veel beter dan een ramp.

De (nogal summiere) inhoud geeft Studio Fong-Leng vooral een achtergrond in de vorm van een beeld van de modewereld van de jaren zestig, zeventig en tachtig. Fong-Leng wordt volgens de gegevens in het boekje dit jaar 72, en haar glorietijd in de mode ligt inmiddels al meer dan vijfentwintig jaar achter ons (en haar). Volgens Schacknat schildert ze nu en doet ze aan binnenhuisarchitectuur. Veel krijgen we daar niet van te zien. Ze woont al vele jaren samen met de schilderes Gerti Bierenbroodspot, naar verluidt in Toscane.

Uit het boekje van Schacknat blijkt dat Fong-Leng in 1971 een (aanvankelijk piepkleine) eigen zaak opende in Amsterdam. Vanaf 1974 produceerde haar ‘studio‘ de extravagante kledingstukken waardoor zij beroemd zou worden. Het waren ingenieus in elkaar gezette constructies, die weliswaar draagbaar waren maar soms loodzwaar en door hun omvang enigszins hinderlijk bij het verrichten van activiteiten. Niettemin vonden ze een tijdlang aftrek bij met name nieuwe rijken in de Randstad, voor wie geld nauwelijks een rol speelde. Een van haar grote klanten was de magisch realistische schilder Carel Willink, die veel geld besteedde aan het aankleden van zijn toenmalige vrouw Mathilde den Doelder.

De kenner zag onmiddellijk aan de kledingstukken dat deze door vaklui in elkaar gezet moesten zijn, en Fong-Leng had geen enkele opleiding in deze sfeer. Ze was van beroep feitelijk persfotografe. Het is dan ook niet buitengewoon wonderbaarlijk dat de glorietijd van Studio Fong-Leng samenviel met het dienstverband van een jongeman die in 1974 in haar dienst was getreden, Berry Brun ─ mijn broer, toevallig. Na zijn vertrek omstreeks 1985 draaide de al ingezette neergang uit op een faillissement in 1987.

Volgens het boekje van Schacknat noemde Fong-Leng Berry haar ‘kroonprins‘, maar insiders wisten al die tijd dat Berry Brun vooral een soort slaaf was ─ waar hij zich vrijwillig in schikte. Haar rol was in die periode vooral die van het scheppen van faciliteiten voor de steeds uitzinniger wordende creaties.

Berry zou uiteindelijk door zijn relatie met Fong-Leng zijn carrière kunnen voortzetten op een manier die hij geheel op eigen houtje, onzakelijk als hij was, wellicht niet voor elkaar gekregen zou hebben.

Karin Schacknat interviewde Berry in 1994, ruim twee jaar voor hij overleed. Ook toen bleef hij loyaal aan Fong-Leng en beet niet door, zijn kritiek op haar was vooral dat ze was blijven vasthouden aan inmiddels verouderde ideeën over mode en kleding. ‘Wat afschuwelijk om net op modegebied met verjaarde gegevens te werken,‘ zei hij. Hij was toen zelf al een toonaangevend docent aan de gezaghebbende modeopleiding van de Arnhemse Kunstacademie, en had hij bijvoorbeeld Victor en Rolf onder zijn hoede gehad.

Feitelijk mogen we al blij zijn dat mevrouw Schacknat Berry tenminste nóemt in haar boekje ─ zij het dan dat ze dus niet tot het noemen van man en paard komt ─ en dat is wel anders in de autobiografie van Fong-Leng die enkele jaren geleden uitkwam en waarin zij, in haar onverbloemde zelfverheerlijking, Berry nauwelijks noemt.

Karin Schacknat heeft een dappere poging gedaan de ware geschiedenis van Fong-Leng zo dicht mogelijk te benaderen. Maar gezien het feit dat ze kennelijk niet bij álle bronnen kon en te veel waarde heeft gehecht aan de mededelingen van de ‘ontwerpster‘ zelf, is het verhaal toch onaf gebleven. Mede doordat de schrijfster wel enkele belangrijke figuren buiten Fong-Leng heeft geinterviewd, maar er zijn er veel meer. Het is jammer dat die buiten beschouwing zijn gebleven.

Het echte boek over Fong-Leng moet nog geschreven worden, dus.

_________

Op de onderste foto Berry’s nichtje Cleo in 1975, in de door hem ontworpen communiejurk

__________

hhBest

Rob Wijnberg: hear hear

Columnist van nrc.next Rob Wijnberg sloeg vanmorgen dusdanig de spijker op de kop dat ik dacht: what the heck, wat zou ik moeite gaan doen om überhaupt zelf iets dergelijks te bedenken. Dus:

De wegwerphelden van de sport

Geen buitengewoon knappe jongen, Sven, vooral niet met de tong uit de mond, maar ik ben natuurlijk geen expert op dit gebied, en bovendien: dat schaatspak houdt dat ‘normaal‘ allemaal voor ons verborgen. Toch zie je hem vanmorgen in de meeste kranten zonder muts of bril. Daarboven staan juichende koppen, maar wat ik, onverbeterlijke optimist, eigenlijk denk: dat is de jongeman die nog vóór zijn zevenentwintigste zal eindigen op de twaalfde plaats, en door de natie honend verguisd zal worden. Zijn sponsor Essent heeft hem dan al jaren tevoren verlaten, men kan natuurlijk als onderneming niet het risico lopen vereenzelvigd te worden met een loser.

Gelukkig wordt aan het uiterlijk van sportcommentatoren geen eisen gesteld, zodat Sven daarna misschien nog iets in die sector kan betekenen.

Loser word je altijd, in welke sport dan ook. Je bent al loser als je niet de gouden medaille (beter bekend als plak, of als medalje) hebt gehaald, en onderin het putje ben je aangeland als je zelfs niet ‘op het schavot‘ mag staan, om een zilveren, bronzen of desnoods vetlederen medalje in ontvangst te mogen nemen.

Loser ben je, als je het zelf nog niet in de gaten had, wanneer je Gio Lippens op je af ziet komen, terwijl je de eerste vraag al van zijn gezicht kunt lezen: ‘Hee, Ireen, een zevende plaats, dat prikt zeker wel even?' En dan vakkundig doorzuigen, want daar zitten de kijkertjes en de luisteraartjes aan de andere kant van de aardkloot op te wachten, dat Ireen, ooit als oppermachtig, onverwoestbaar, onverslaanbaar en kampioen der kampioenen door dezelfde Gio op het schild getild, de traantjes de vrije loop laat. Als ze het zelf nog niet in de gaten had, dan zorgt Gio er wel voor dat ze het in de gaten kríjgt: hierna gaapt het zwarte gat, bij DWDD hoef je niet meer aan te kloppen, hoogstens mag je nog voor spek en bonen erbij zitten bij een meewarige Pauw & Witteman en daarna hup, naar huis, ga eens iets nuttigs doen.

Renate Groenewold zag ik vanmorgen, een vrouw van 33 jaar, wat zoekt die nog tussen het grut? Ze verloor met boter en suiker van een kind van 23 en ineens zag je wat iedereen zag: hoe is een vrouw met zo‘n gestalte ooit op het idee gekomen dat ze wel iets zou kunnen gaan betekenen in de schaatserij? En toch heeft ze een interessante palmarès (of is dat woord voorbehouden aan de fietserij?) zij het dan met weinig eerste plaatsen, maar de laatste jaren altijd wel ergens tweede of derde van geworden. Waar ik voor zou tekenen, als ik aan sport deed, maar wie verstand heeft van sport weet: alleen goud telt, de eerste plek (nee, sufferd, niet plááts: plek).

Groenewold werd niet eens meer aan een zuig-interview onderworpen, ze moest geheel op eigen houtje in snikken uitbarsten, omdat het allemaal voorbij was, de volgende halte de eerste feestelijke ontvangst van de aow. ‘Die oude mevrouw kon vroeger goed schaatsen, zou je niet zeggen, hè?'

__________

hhBest

Het winnende onderschrift van Masturzo

Om de werkelijkheid enigszins te benaderen gaat er niets boven de beelden van een automatische bewakingscamera. Ik heb vanmorgen een keer of dertig de Georgische rodelaar zien verongelukken: zijn sleetje neemt netjes de bocht, maar de Georgiër vliegt rechtdoor. Je ziet hem niet tegen de paal knallen, maar je ziet wel al die palen en je begrijpt: dat lijkt me moeilijk te overleven. Een rare sport, dus; als de rodelaar de veiligheidsriem aan had gehad, zou hij nu nog leven.

Een andere manier om de werkelijkheid vast te leggen is ouder dan film of video: de fotografie. Hoe goed fotografen ook zijn, hoe goed hun apparatuur ook is, altijd maken ze een stilstaand beeld dat heel vaak een volstrekt toevallige keuze uit alle bewegende beelden is.

Een goed voorbeeld is de foto die Robin Utrecht maakte van de aanslag op de koningin op 30 april. Wat een suf onderwerp zou moeten worden (Maxima zwaait naar de toegestroomde Oranjefans) veranderde in een fractie van een seconde in een enorm tumult en Utrecht drukte af. Het resultaat: inderdaad, die zwarte Suzuki Swift zaait dood en verderf, een van de slachtoffers zweeft nog naast de auto boven het wegdek, en links staat een agent in de plaats-rusthouding en heeft kennelijk niets in de gaten. Interesseert het hem niet? Natuurlijk wel, een halve seconde later is hij gewonden aan het helpen.

Utrecht kreeg voor deze foto een eervolle vermelding op de World Press Photo. Dat had wel iets beter gekund, dacht ik. De foto toonde wel iets, dat niet nader verklaard behoefde te worden door middel van een onderschrift.

Maar nee, de winnaar van de WPP is het onderschrift bij een foto van een dakterras. Het zou een foto kunnen zijn die ik in Venetië had gemaakt, daar hebben ze zulke dakterrassen. In Athene, ook, zoals overal rond de Middellandse Zee. Op het dakterras zie je, als je goed kijkt, drie vrouwen. Een van drie zit op een stoel of een bankje tegen een muurtje, de middelste is een vage zwarte schim, de derde houdt haar handen aan weerszijden van haar mond. Wat hier gebeurt, moet door het onderschrift worden verklaard. ‘Vrouwen op een dak in Teheran protesteren tegen het regime in Iran, na de omstreden verkiezingen‘.

Daar valt het nodige bij af te dingen. Om te beginnen: ik zie maar één vrouw die kennelijk iets zegt of roept. De andere twee doen er wijselijk het zwijgen toe. De Italiaanse fotograaf Pietro Masturzo die de foto maakte, verstaat misschien Farsi en weet dus dat de vrouw protesteert tegen het regime. Maar daarvoor lijkt me de afstand te groot. Precies even geldig de bewering dat ze vóór het regime is. Of dat ze naar de buurvrouw aan de overkant roept of die nog wasknijpers over heeft. Of even een bakkie komt doen. Of dat ze roept: ‘bel even 112, oma is onwel geworden‘. Waar kan ik aan zien dat de foto in Teheran is gemaakt? Nergens aan. Vrouwen met zwarte hoofddoeken hebben we ook in Nederland, heb ik begrepen. Nog een puntje: de vrouw staat zo ver van de balustrade dat ze niets kan zien van wat zich op straat afspeelt. De protesten speelden zich toch niet op de tweede verdieping af?

Ik heb niet veel van de ingezonden foto‘s gezien, tot nu toe. Maar wat mij betreft had Robin Utrecht eerder de WPP mogen winnen dan Masturzo.

Daar in Apeldoorn gebéurt iets dat niet voor andere uitleg vatbaar is.

Ik vind dat de foto die terecht de WPP wint, zonder onderschrift kan. Anders wint het onderschrift en niet de foto.

_____

hhBest

Haal de sleutel bij de raad van elf

Al duizend keer heb ik het jullie gezegd, maar misschien is het nuttig dat ik het nog eens voor de derde keer doe, namelijk uiteenzetten hoe het eigenlijk zit met carnaval.

Iemand is ooit op het idee gekomen dat er, vóór Pasen, veertig dagen gevast moest worden. Dat viel niemand erg moeilijk, vooral de arme boeren en buitenlui niet, want die begonnen al aardig door de opgeslagen wintervoorraad rapen en wortelen heen te raken.

Toch voelde men op de avond vóór het begin van de vastentijd de neiging om nog eens duchtig toe te tasten, en eens een flink rapen-wortelentaart te bakken, met daarbij degelijke hompen brood en een fikse nap al dan niet verschraald bier en andere dranken die door gisting alcohol waren gaan bevatten.

Het feest begon zelfs al op de middag van die dinsdag, hetgeen door de autoriteiten ─ pastoor en burgemeester ─ met licht leedwezen werd aangezien. Het dreigde zelfs de spuigaten uit te lopen toen de half of helemaal dronken plaatselijke holbewoners op het idee kwamen de altijd wel aanwezige dorpsidioot een dode fazant op de kop te zetten en een vuile boerenkiel aan te trekken, als scepter een halve boomstam mee te geven, en hem vervolgens naar het gemeentehuis te jagen met de boodschap: vraag jij nou maar eens de sleutel van het dorp aan de burgemeester, dan ben jij vandaag de prins.

Na enige aarzeling en overleg met de pastoor (doe nou maar, anders krijgen we nog meer ellende met dat bezopen zootje, morgen peper ik ze wel in dat ze toch dood moeten, als ze al niet denken dat ze al dood zijn, van dat vuile bocht dat ze zuipen) kreeg de dorpsidioot de sleutel en dat was het sein voor de dorpelingen om joelend in optocht door het dorp te trekken en er daarna nog een in te schenken.

Kortom, typisch een verschijnsel van een ondemocratische, zeg maar gerust autoritaire maatschappij, waarbij het overhandigen van de sleutel (‘wel vanavond om 12 uur terug, denk eraan‘) gezien kan worden als een gebaar van repressieve tolerantie ─ kennen jullie die uitdrukking nog?

De volgende morgen was alles weer normaal, de pastoor gebruikte intussen het askruis om de boeren de stuipen op het lijf te jagen en de preek om de orde voor honderd, wat zeg ik: voor twééhonderd procent te herstellen. Waarna de boeren weer het land op konden.

Die oorsprong is inmiddels helemaal uit het oog verloren. De moderne prins carnaval is een ondernemer in het dorp die gewoon aan de beurt is. Het kost hem een hoop centen, maar hij komt er niet onderuit, op straffe van klandizieverlies. Carnaval is tegenwoordig strakker georganiseerd dan menig goed lopend bedrijf, om van het raadhuis maar te zwijgen. De carnavalsvereniging heeft een PR-functionaris en de feesten worden georganiseerd door een evenementenbedrijf.

Maar wie goed kijkt ─ vooral in de lagere regionen van de raad van elf ─ daar zie je die mannetjes lopen die zich graag verbeelden dat zij ècht de nieuwe autoriteiten zijn. De raad van elf is het saaiste gezelschap van het jaar met stijfdeftige heren met veel te veel eigendunk.

De echte carnavalistische feestganger zou eigenlijk de sleutel moeten ophalen bij de raad van elf, dan dúrf je echt wat. Zoals vroeger.

_________

Op de foto prins Chris I van het dorp waar ik woon. Hij is toevallig geen ondernemer, maar werkzaam geweest als beveiliger van een Amerikaans legerdepot, een dorp verderop.

__________

hhBest

De maffiacties van Maxime oet Mestreech

Femke Halsema vergeleek op Twitter de nieuwste CDA-actie al met een episode uit The Soprano‘s, en ik mag toch van harte hopen dat de PvdA sinds het vorige kunstje dat maffioos rechts haar flikte een strategie heeft ontwikkeld. Toen hield Balkenende met dat smakkende mondje gewoon vol dat Wouter Bos een draaikont was, en ik zou wel eens willen weten wat de gristenen De Telegraaf hebben betaald om die campagne te ondersteunen. Zoals ook nu weer. De PvdA zou dubbel spel hebben gespeeld. de PvdA is mijn partij niet, maar zó dom zullen ze niet zijn: binnenskamers ergens mee akkoord gaan en naar buiten lopen en dat akkoord meteen glashard ontkennen. Dat is bovendien typisch CDA.

Wat is er aan de hand?

De Partij van de Arbeid heeft van het begin af aan laten weten dat de Nederlandse militaire aanwezigheid in Afghanistan een beperkte houdbaarheid had en dat vanaf eind 2010 anderen maar het karwei moesten overnemen, als er al sprake was van een karwei, wat ik waag te betwijfelen: voor de positie van Nederland in de wereld doet daadwerkelijke islambestrijding in Afghanistan eerder slecht dan goed.

Voor de Verenigde Staten, ook onder Obama, is de bestrijding van de Taliban een kwestie van de christelijke beschaving tegen de islamitische barbarij, met als bijkomend doel een machtspositie in het Midden-Oosten, onder andere met het oog op de daar aanwezige aardolie.

De Nederlandse buitenlandse politiek wordt met een eufemisme wel ‘atlantisch‘ genoemd, dat wil zeggen dat met name de elkaar opvolgende succesregeringen van Jan Peter elke ochtend naar Washington bellen om te vragen of ze de ogen mogen open doen. Dus de ‘missie‘ in Afghanistan moet hoe dan ook doorgaan. (Ik moet er ineens aan denken is het feit dat het woord ‘missie‘ het roomsche smaldeel waartoe Maxime Verhagen behoort heel bekend moet voortkomen: vroeger de negertjes in Afrika, nu de moslimmetjes in Afghanistan. Aan André Rouvoet moet je nog uitleggen dat het hier om ‘zending‘ gaat.)

Hoe regel je die ongestoorde voortgang ─ wie sneuvelt komt in de hemel, over 72 maagden wordt nog onderhandeld ─ van de ‘missie‘ in Uruzgan? Gewoon, door de onwillige coalitiepartner voor een voldongen feit te stellen. Iedereen weet (minstens sinds vanochtend) dat de NAVO alleen een formeel verzoek stuurt om militaire steun als dat vooraf al met de regering is geregeld. Balkie belt Obama om te zeggen dat het goed komt, Maxime Verhagen drinkt nog een pèlske in de Struys in Mestreech en belt Schaap de Joop Heffer, hartstikke goed ingevoerd bij de NAVO; die regelt dat er een briefje naar Den Haag gaat met als inhoud: ‘Hey, guys, stay in Uruzgan, will ye? Wherever that may be.'

Dat briefje is het waterdichte bewijs dat de PvdA daar al mee akkoord was. Ik zoek nog uit wie van het CDA gebeld heeft met Sjuul Paradijs, want die moet natuurlijk wel meedoen, voor een zacht prijsje. Ik denk Jack JSF de Vries.

Maar ach. Zelfs als Wouter Bos de poot stijf houdt en niet het kabinet laat vallen, dan valt het toch wel, want volgens de laatste peiling van Synovate kan Balkenende gemakkelijk een regering vormen met PVV, VVD en Rita Verdonk.

Meteen doen, joh. Hoewel: de PVV is ook tegen uitzending naar Afghanistan. Maar daar weet Maxima Verhagen ongetwijfeld wel een Soprano-trucje op.

_____

hhBest

Deze column wordt mogelijk gemaakt…

‘De klok wordt mede mogelijk gemaakt door Klaas Kobussen Knapkoek‘. Daar komt Klaas goedkoop vanaf, dacht ik altijd, als ik die reclame-uiting op tv zag, vlak voor of vlak na het RTL Nieuws: digitale klokken, al dan niet atoomklokgestuurd, zijn in talloze mate en geheel gratis te downloaden van internet.

‘Het weer wordt mede mogelijk gemaakt door Sunweb.' Dat is kennelijk alweer iets duurder, vandaar dat ‘mede‘. Dat duidt er op dat er nog anderen zijn die het weer mogelijk maken, maar die liever niet in dit verband genoemd willen worden. (Ik zou trouwens wel eens willen weten of er ook firma‘s zijn die het weer ónmogelijk maken.)

In beide gevallen zou het een pertinente leugen zijn: gelukkig kunnen we het weer maar in zeer beperkte mate beïnvloeden ─ we weten inmiddels dat we daarvoor met een paar miljard mensen tientallen jaren lang elk jaar weer honderdduizend kilometer met de auto moeten rijden, en dan nog is het niet zeker of het lukt. Dat zien we pas als het te laat is.

‘Het weer wordt mede mogelijk gemaakt door Sunweb.' Sunweb is een reisbureau, en dat maakt het weerbericht dat volgt er niet betrouwbaarder op. Wie garandeert mij dat Helga van Leur niet op verzoek van het reisbureau het weer in Nederland een tikkeltje richting ‘kutweer‘ bijstelt, zodat meer mensen een impulsweekendje met Sunweb naar de Canarische Eilanden of daaromtrent boeken?

Kennen jullie trouwens Gray‘s Anatomy? Nee, niet Gray‘s Anatomy of the Human Body uit 1918, dat onwaarschijnlijk fraaie kunstwerk tevens studieboek, maar de tv-serie. Nee? Nou dan kort even: de serie gaat over de co-assistenten die zich in een groot ziekenhuis in Seattle bekwamen in de chirurgie. Het is by far de meest absurde ziekenhuisserie aller tijden, waarbij de co-assistenten in de rij voor de linnenkast staan om een nummertje met elkaar te maken en het wachten is op de geslachtsdaad tussen twee van de assistenten terwijl ze samen een ingewikkelde hersenoperatie uitvoeren ─ de chirurg zelf ligt even een potje te neuken op de intensive care met een bewusteloze patiënt.

Gisteravond werd een hoogtepunt bereikt toen ongeveer tegelijkertijd een ingrijpende hartoperatie werd uitgevoerd bij een ambulancemedewerker die ondersteboven in zijn verongelukte ambulance hing, voor de deur van de Eerste Hulp, en tegelijkertijd ergens in het ziekenhuis de halsslagader van een patiënt met een luide knal ontplofte, waarbij vrijwel al diens bloed over de co-assistent spatte.

En nu komt het.

Terwijl die scene bezig is, wordt het tijd voor de reclame, en daar zijn we wel aan gewend, al ergeren we er ons absoluut kapot aan.

Maar ditmaal was er een verrassing. ‘Dit programma werd mogelijk gemaakt door Honig (of Koopman) ouderwetse boerenappeltaart‘ ─ terwijl in beeld iemand de bakvorm van die taart aftrekt, en je even denkt dat het de voortzetting met andere middelen is van de bloedige actie in de serie.

Dit moet echt anders, hoor. Anders kijk ik voor straf niet meer naar de serie, en de boerenappeltaart komt er hier hoe dan ook al niet meer in. Dan behelp ik me wel met De Betuwe ultramoderne kersentaart met pizzasmaak, als het moet.

________

O, nog even dit: wat heel veel goed maakt is de aanwezigheid in de serie van Katherine Heigl. Hierbij haar portret.

__________

hhBest

Akela, wij doen ons best!

Eerst maar eens het Vragenuurtje in de Tweede Kamer, gistermiddag. PVV-er Hero Brinkman wil weten van minister Terhorst waarom de korpschef van Rotterdam Meijboom is ontslagen wegens de rellen op het strand van Hoek van Holland in een ver verleden, en niet burgemeester Aboutaleb.

Minister Guusje kijkt meteen al vermoeid, maakt een opmerking in de trant van ‘Het is zeker verkiezingstijd‘ en zegt dat Meijboom zelf ontslag heeft genomen en dat de positie van de burgemeester maanden geleden al is opgeklaard in samenwerking met de gemeenteraad van Rotterdam.

Brinkman mompelt nog iets dat neerkomt op ‘Ja, maak het maar ingewikkeld‘. Maar hij heeft zijn punt gemaakt en kijkt tevreden rond. Het is inderdaad verkiezingstijd en in zoverre zijn kiezers TellSell even links hebben laten liggen voor het Vragenuurtje in de Tweede Kamer is hen wel duidelijk geworden: de linkse kerk ontslaat de Hollanders en laat de Marokkanen rustig doormodderen. Guusje heeft gelijk en Hero krijgt de stemmen.

Vanmorgen, de generaal buiten dienst Dick Berlijn. Gisteren reeds op alle schermen, vanmorgen in Radio 1. Hij wordt aangekondigd als voormalig commandant der strijdkrachten.

Hoe moet het nu verder het Uruzgan, ja zelfs met Afghanistan. De generaal b.d. zet een heel betoog op waar ik, als u mij toestaat, de krentjes uitpik. Zo impliceert de generaal dat wie helemaal weg wil, gepakt en gezakt, uit Uruzgan, met achterlating van een paar gymleraren, die hoort tot de padvinderij. De generaal zelf is daarentegen van de echte stoere soldaten. De Partij van de Arbeid is dus van de padvinderij, danst en zingt op de Paasheuvel en heeft geen idee van wat er in de grote boze wereld speelt. Laat staan in Afghanistan.

Bovendien houdt het vertrek van de Nederlanders de overwinning van de NAVO op al het gespuis in Afghanistan maar onnodig op.

Dus die gymleraren (Berlijn spreekt van instructeurs) moeten wel degelijk daar blijven, een paar honderd liefst, en die moeten natuurlijk worden beschermd, want we doen daar wel ontzettend goed werk, maar dat ziet nog niet iedereen.

Vertel dan maar eens waarom die instructeurs daar moeten blijven? Om het Afghaanse leger te trainen? Welnee, die kunnen al heel goed vechten, dat zijn dus geen padvinders. Nee, de Nederlanders moeten daar blijven om de Afghaanse soldaten te leren hoe ze met de bevolking moeten omgaan. (De voorgaande zin nog driemaal hardop voorlezen.)

Lara Rense en Marcel Oosten blijven beduusd achter.

De linkse padvinders gaan zware tijden tegemoet.

______

hhBest

Wij zijn een land van smurfen

Het Eurovisie songfestival, dat is toch iets uit de tijd dat we nog onschuldig waren en trots op de technische ontwikkeling die het verschijnsel mogelijk maakte: de onderlinge straalverbinding tussen landen die ver van elkaar lagen, zoals Noorwegen en Griekenland, zodat je zomaar elkaars televisie kon bekijken; en tijdens het festival zelf kon je zomaar met de telefoon bellen naar de zaal waar het festival werd gehouden en de uitslagen van je plaatselijke jury doorgeven. En dan waren er ook nog mensen die al die talen spraken en vooral verstónden. Nog erger: al die juryvoorzitters waren meteen ook rechtstreeks te horen. Dat hadden we toch maar mooi voor elkaar, in Europa. Hier aar ze resolts of ze Zaaiprus djoeri.

Sindsdien is natuurlijk het nodige veranderd, het kost tegenwoordig moeite om níet de hele dag online te zijn met iedereen en alles.

Twee dingen zijn sinds die mooie tijden van wazige zwartwit-tv niet veranderd: we zijn nog altijd niet rijk en gelukkig, en de liedjes die deelnemen aan de wedstrijd zijn nog altijd even onbenullig als vijftig of zestig jaar geleden.

Alleen vonden wij dat toen niet. We waren apetrots toen Teddy Scholten met het lied ‘Een beetje‘ het festival had gewonnen ─ om je voor te stellen wat het verschijnsel ‘Teddy Scholten‘ was: of je Femke Halsema naar het festival stuurde met een tekst die gelicht was uit het programma van GroenLinks. Maar wij gingen direct na het festival naar Italië waar we door opgetogen familieleden werden verwelkomd met hun versie van het winnende lied, Oembètje. Ze hadden het allemaal kunnen volgen op de enige tv van het dorp, die tegen het plafond van een van de twee cafés hing en een oorverdovende herrie over het slaperige dorpje uitstortte.

Bij die familie ben ik jaren niet meer geweest, maar ik neem aan dat zij ondanks dat we nu werkelijk zonder enige moeite alles kunnen zien en horen doen wat de meeste Nederlanders ook doen: het plaatselijk festival is veel belangrijker geworden dan de finale, die toch altijd door Syldavië wordt gewonnen. In Italië is het sindsdien elke dag festivalfinale, althans, te oordelen naar de horden schaarsgeklede dansmeisjes die zelfs op een ‘serieuze‘ zender als Raiuno aan de orde van de dag zijn.

En wij hebben Vader Abraham. Een normaal mens zou verwachten dat deze gewezen tuinkabouter in burger reeds lang geleden tot zijn vaderen was ingekeerd, maar ik zag hem van de week springlevend op tv ─ hij had alleen zijn bolhoed ingeleverd, wat voor de vorm van zijn hoofd trouwens weinig uitmaakte.

Hij was ontstemd dat hij plotseling de uitslag van het nationale festival moest vaststellen ─ hij was ineens de gehele Dutsj djoeri. En aan zijn gezicht was vooral te zien: dat staat niet in het contract, hij zou graag vooraf hebben afgesproken wat het schoof. Toen iemand op de voorste rij een geruststellend gebaar had gemaakt, riep hij: Sieneke ─ wat trouwens bijna als Femke klinkt.

We horen binnenkort wel of Sieneke door een waterkraan kan. Ik ben inmiddels alweer blauw van de kauw.

_________

hhBest