SanteLOGie

Regen en storm over Nederland

Buienradar, vanmiddag omstreeks 16.00 uur

De politiek dromt samen

Het was lenteachtig weer, maar de politieke partijen van het dorp bestaan kennelijk uit koukleumen, want ze waren vrijwel allemaal samengedromd op het centrale kruispunt in het overdekte winkelcentrum, waardoor je ook meteen kunt zien dat ook ons dorp weliswaar niet vol is, maar wel druk.

Van de VVD leken wel vrijwel alle kiezers aanwezig, allemaal keurig in het wit, echt nette mensen. Daarnaast het vale groen van ondervoed gras van het CDA, waar maar een paar mensen de lijsttrekster kwamen ondersteunen. Dat heb je in een dorp: de lijsttrekster is de echtgenote van een voormalig collega van de krant, dus ze kijkt me vol hoop aan. Ik zwaai maar een beetje wezenloos.

Dan komen we terecht in de lokale partij die tegenwoordig de lakens uitdeelt in het dorp. En vandaag ook de sleutelhangers. De wethouders, die ik in mijn dagelijks leven als redacteur van de dorpskrant, natuurlijk voortdurend tegenkom, die zijn er gelukkig geen van allen. Wel de voormalige onderwijzer van onze kinderen, die een paar dagen geleden zelfs de moeite heeft genomen een persoonlijk schrijven in mijn brievenbus te stoppen, voorzien van het portret van zijn sympathieke hoofd. Hij weet natuurlijk niet dat ik nooit zou stemmen op een partij die links noch rechts is, maar zich ditmaal wel in drieën heeft gesplitst, langs de grenzen van de sinds 1982 samengevoegde gemeenten ─ en dat is iets te kneuterig naar mijn smaak. En conservatief.

Dan maar langs GroenLinks. Namaakteleurgesteld roep ik tegen een van de enigszins bedaagde dames die, gehuld in frisgroen en rood, de folders uitdelen: ‘En waar is Femke?' ‘Die komt misschien straks nog.' Ja, dat zal wel.

En dan hebben we het zo‘n beetje gehad. Wacht, aan het eind van de gang, in de openlucht, zijn nog twee partijen actief. De SP heeft ergens een suikerspinkraam vandaan getoverd en beplakt met zijn affiches. Helaas is niemand van de aanwezigen bereid een radslag te doen. Enigszins afzijdig daarachter de PvdA, maar dat is wel de partij van Djamila, dus die neemt helemaal tevreden een roos in ontvangst.

Rita Verdonk is wel in de buurt geweest, de afgelopen dagen, maar haar aanhangers vinden het blijkbaar niet nodig in het centrum van de gemeente, voor de deur van het raadhuis, campagne te voeren. Als dat maar goed gaat.

Terwijl we doorlopen en ik nadenk over de vraag wat al die rozen zo midden in de winter niet moeten kosten, zie ik de lijsttrekker van GroenLinks in serieuze discussie met een raadslid van de PvdA.

Moet je met coalitiebesprekingen niet wachten tot ná de verkiezingen?

________

hhBest

Mijn private delen en ik

En nu willen jullie natuurlijk weten of er ook wel eens een Salesiaan aan mijn sacrament heeft gezeten. Daar kan ik kort over zijn: Nee, tot vanmorgen dacht ik zelfs dat de Salesianen een klein clubje gezellige paters en broeders was, dat zich belangeloos inzette voor onze geliefde hangjeugd, nog vóór die bestond. Maar nu blijkt zelfs de bisschop van Rotterdam een Salesiaan te zijn ─ ineens valt het puzzelstukje ‘Marco Pastors‘ op zijn plaats.

En ook Pim Fortuijn. (Het is so wie so jammer dat Pim dood is, hoe graag zou ik hem nog eens bij DWDD zien zitten om haarfijn aan Matthijs van Nieuwkerk en Marc-Marie Huybregts uit te leggen hoe het sperma smaakt van minderjarige Marokkaanse jongens. For the record: Fortuyn was wel katholiek, maar geen priester.)

Wel heb ik op deze plaats herhaalde malen melding gemaakt van een leraar Engels op het Jezuïetencollege waar ik het hbs-diploma haalde, een pater die wij aanduidden als ‘Pater Paard‘ wegens zijn sterk naar voren stekende voortanden. Hij was moderator van de hockeyclub en in die functie kon hij geregeld worden aangetroffen bij het grondig inspecteren van bepaalde lichaamsdelen van kleine hockeyers die juist onder de douche waren geweest. Toen dat zelfs de sex crazed leiding van het college te bar werd, deed niemand aangifte bij de politie, maar plaatste men Pater Paard over naar een bevriend instituut in Australië, waar het kennelijk wel mocht.

Sex crazed: in de jaren vijftig van de vorige eeuw ging ik, net als alle jongens van veertien, vijftien, nog in korte broek naar school, maar op zekere dag moest ik bij pater prefect komen, die mij verzocht voortaan een plusfours aan te trekken. Hij zei er niet bij waarom, maar achteraf reconstruerend kan ik er wel iets bij bedenken. Daar was ik, kortom, toch maar mooi door het oog van de naald gekropen.

In die tijd wist ik nog niets van homoseksualiteit. En van allerlei interessante vormen van seksueel misbruik van kleine jongens en meisjes had ik al helemaal niet vernomen. Daardoor dachten wij ook niet na over het frappante verband tussen het roomsche geloof en zijn bedienaren enerzijds, en allerlei al of niet strafbare vormen van seksualiteit aan de andere kant..

Toen de homoseksuele prins carnaval van Reusel twee weken geleden per se de communie wilde ontvangen, vroeg ik me vooral af: waarom wil je dat eigenlijk, bij een club die in essentie vijandig is aan wat jij bent?

Wat ik ook nog niemand heb horen opmerken: veel van die types die kleine jongetjes en meisjes aan hun respectieve private delen zitten of willen zitten, of die openlijk homoseksueel zijn, mogen die door homo‘s kennelijk zo begeerde hosties wel omtoveren in het lichaam van Christus, maar dat lichaam dus niet terecht laten komen in het lichaam van een homo.

Beginnen jullie nou te snappen waarom ik al heel lang geleden gillend het lidmaatschap van die perverse club heb opgezegd?

En nu wil ik alleen nog maar in de krant lezen dat er ergens een club paters is gevonden die het uitsluitend met elkaar doen.

__________

hhBest

Geert is de Hadjememaar van 2010

Wat zou jij doen als je lijsttrekker was van een partij met een dusdanig van de pot gepleurd programma dat iedereen ─ behalve de gebruikelijke hoeren, natuurlijk ─ niet met jou samen gezíen wil worden? Geert Wilders deed in ieder geval meteen na de val van het kabinet een poging: vrijwel het gehele partijprogramma aan de kant gooien.

Maar sindsdien deed hij twee dingen (goed onthouden, zou Joop den Uyl zeggen) die verwarring zaaien: hij hield voet bij stuk op het punt van de AOW op 65-jarige leeftijd, en sinds gisteren is daar het hoofddoekjesverbod in alle openbare en/of gesubsidieerde instellingen bij gekomen.

Het is tevens en dubbele boodschap. Drievoudig, welbeschouwd. Ten eerste: die AOW-leeftijd is een goedkope eis: ook onder de huidige economische omstandigheden zal het maar zeer sporadisch voorkomen dat iemand echt doorwerkt tot 67 jaar.

Ten tweede: maar dat was voor diverse andere politieke partijen, zelfs de rijksgediplomeerde hoerenpartijen, al voldoende aanleiding om te zeggen: dan maar niet regeren met Wilders. Hoewel ik terzake zou willen adviseren de gristelijke partijen nauwkeurig in de gaten te houden.

(BTW: Nederland is momenteel, net als Iran, de facto een theocratische staat. Leuk hè? Gelukkig is Gerdi Verbeet daar dwars vóór gaan liggen, maar of dat voldoende is tegen de gristelijke dadendrang, die ook al een stel leuke knullen in Afghanistan vergeefs het leven heeft gekost, dat staat nog te bezien.)

En ten derde: Nu er de hoofddoekjes bij zijn gekomen is het debat gearriveerd bij de verkiezingen van 3 maart, in plaats van die van 9 juni. Ik hoorde vanmorgen diverse gedecideerde stemmen in Den Haag en Almere zeggen: dat is een truc om niet mee te hoeven regeren. Hetb is ook een truc met hoog Hajememaargehalte. (Zie Wikipedia.)

Als dat zo is, dan had Geert het natuurlijk helemaal ludiek kunnen maken door te beloven dat hij, eenmaal aangeland op Haags en Almeers pluche, zal zorgen dat iedere vrijdagmiddag van 5 tot 7 uur in alle Haagse/Almeerse tapperijen geheel gratis en onbeperkt bier en/of jajem zal worden geschonken. Zie daarvoor nóg eens Hadjememaar. Ik schat dat de score dan de honderd procent dicht zou naderen en dan hoeft Geert niet eens meer coalities af te sluiten.

Maar hij houdt het dus bij het hoofddoekjesverbod.

Nee, nou even serieus: ik kom geregeld in een Haags bejaardentehuis waarvan het personeel voor een belangrijk deel bestaat uit lieve, opgewekte, zorgzame meisjes met zo‘n strak hoofddoekje, of soms zelfs twee, om de kop geknoopt, tot groot genoegen van de hele club 90+ers die er woont. Hun vertrek zou een grote leemte achterlaten. De ouwe mensen die Geert wil lokken met ‘AOW65‘ komen daar dus alsnog op de koffie door het weinig consistente politieke gezwalk van hun aanbeden Blonde Roerganger.

__

hhBest

Paul Theroux zijns ondanks

In ‘A Dead Hand ─ A Crime in Calcutta‘ van Paul Theroux is Jerry Delfont een reisschrijver die stukjes maakt voor ‘reisbladen‘, maar die in Calcutta is gestrand met een ‘writer‘s block‘. Delfont is de ikfiguur. Theroux is ook altijd de ikfguur in zijn boeken, maar in dit geval is hij dus ook iemand anders, namelijk Jerry Delfont. Tijdens zijn verblijf in Calcutta wordt Delfont door een medewerker van het Amerikaanse consulaat zelfs voorgesteld aan de echte Paul Theroux, die een beetje neerbuigend tegen deze mindere collega doet en door hem dan ook een eikel wordt gevonden. Delfont heeft zelfs het gevoel dat Theroux hem het onderwerp dat hij intussen gevonden heeft, afhandig probeert te maken.

Dat onderwerp is een steenrijke Amerikaanse, Mrs. Merrill Unger, die kennelijk ook in Calcutta woont, en daar een aantal weeshuizen blijkt te ‘runnen‘. De schrijver komt met haar in contact op haar initiatief: ze roept zijn hulp in bij het oplossen van een ‘misdrijf‘, waar een aangenomen zoon zijns ondanks in betrokken is.

Al snel raakt die affaire enigszins op de achtergrond, als er een relatie groeit tussen Unger en Delfont ─ van Delfont kun je rustig zeggen dat hij smoorverliefd wordt op Unger, alles behoorlijk aangewakkerd door wederzijdse tantrische massage, die in Indiaas verbloemde bewoordingen maar duidelijk genoeg en zeer gedetailleerd beschreven wordt. Niks bijzonders trouwens, Theroux is de meester van het detail ─ hij merkt alles op, een licht opgetrokken wenkbrauw, een beweging van een bovenlip, een plotseling veranderde manier van lopen, subtiele geuren en zo voort. Net als in veel van zijn andere romans spelen die subtiliteiten een hoofdrol.

Behalve dat Unger en Delfont veel in elkaars gezelschap zijn, en onder andere een grote treinreis maken naar Assam ─ de reisbeschrijving is een pláátje, al is het beschreven landschap dat niet altijd ─ is Delfonts writer‘s block plotseling verdwenen. Hij begint aan het boek dat wij aan het lezen zijn (re: Escher‘s hand die een tekenende hand tekent; vandaar ook de passage over Theroux.)

Unger is dus ook die filantropische mevrouw, die weliswaar heel wat af te dingen vindt op Mother Teresa ( ‘uit op geld en eigen roem‘) maar zelf liefst in anonimiteit werkt ─ wie het boek leest zal aan het eind ook weten waarom.

Als Delfont intussen toch een soort onderzoek doet aangaande het misdrijf uit de brief, blijkt dat rechercheren een door mrs Unger minder gewenste wending te nemen. Theroux beschrijft met enorme accuratesse de verkoeling die als gevolg daarvan optreedt tussen Delfont en Unger. Een dood kinderhandje en een stuk tapijt, die terloops zijn langs gekomen, spelen ineens een grote, uiteindelijk beslissende rol in het verhaal.

De erotische aantrekkelijkheid van de tantrische massage is plotseling verdwenen, maar de writer‘s block keert niet terug.

Natuurlijk zijn er voldoende Indiase schrijvers die dit soort verhalen schrijven over hun eigen land en steden. Maar Theroux is er in geslaagd een eigen plaatsje tem veroveren in dat literair universum, sinds de verhalen in The Elephanta Suite. Theroux wordt nog altijd beschouwd als enerzijds een van de grootste levende reisschrijvers, maar een beetje tweederangs als romancier. Dat laatste is ten onrechte. Hij leeft zich met groot gemak in zijn figuren in, die moeiteloos tot leven komen, zoals nu weer de merkwaardige Mrs Unger, die een zeer dubbel karakter heeft: enerzijds een meelevende, warme persioonlijkheid, waarachter een meedogenloze misdadigster schuilgaat.

Een leuke voor de liefhebbers, tenslotte: de uitbater van het hotel waarin het misdrijf heeft plaatsgevonden is een meedogenloos en smerig sujet. Hij heet dan ook Biswas, en dat is een van de namen waarachter de schrijver V.S. Naipaul schuilgaat, met wie Theroux in onmin leeft.

Paul Theroux, A Dead Hand, A Crime in Calcutta, Uitg. Hamish Hamilton. Nederlandse vertaling bij uitg. Atlas.

___

hhBest

Schaatsen lijkt me geen goede baan

De echte sportliefhebbers moeten dit stukje maar niet lezen, want ik er weer eens flink tegenaan. Zoals Sven Kramer, van wie eigenlijk, diep in het hart van de Hollandse fan werd gedacht: waarom moet die helemaal naar Canada om die gouden plakken te pakken? Die kunnen ze hem toch gewoon thuis sturen? Samen met anderhalf miljoen honorarium? Hoe vaak, vraag u af, meneer Zonneberg, heeft die Kramer die wissels al gedaan van zijn leven? Sterker nog, ik heb berichten gehoord dat hij, drie maanden oud en nog niet kunnende zitten, de wissels reeds perfect beoefende. Dus waarom moest hij dat gisteravond alwéér voordoen? En wat ging er toen mis?

Oh, het was zijn trainer, ene Gerard Kemkers. Ik begrijp dat dat iemand is die, terwijl zijn pupil zich de kloten afdraait om te winnen op die eeuwige eindeloze saaie schaatsbaan, ‘dingen opschrijft‘ op zijn ‘whyteboard‘. Dat heb ik ook, een whyteboard. Staat die Kemkers met dat enorme bord langs de schaatsbaan? Dan kan hij zijn pupil toch niet eens meer zíen? Wat is dat toch een rare wereld, die sport.

Nee, hoor ik hier mompelen, het is geen whyteboard, ook dat haalt Kemkers door elkaar, het is een klembord. Nou, okee, een klembord. Maar daar schrijft hij dus ‘dingen‘ op. Dat doet anders altijd een assistent voor hem, maar die was kennelijk gediskwalificeerd, die mocht in dit uitzonderlijke geval niet naast hem staan. Als het kabinet nog zou bestaan was er nu wel een bewindslied te vinden die zou willen zeggen: ‘Het moet niet gekker worden‘.

Wat voor dingen moet je uitgerekend op dat moment opschrijven, op je ‘whyteboard‘, Gerard? Dat heb ik nog niemand horen vragen, eerlijk gezegd. Maar ik kan wel raden, natuurlijk. Emotionele oprispingen, natuurlijk, wat er door je heen gaat, bijvoorbeeld, of misschien wel mooie woorden en zinnen voor zijn volgende dichtbundel, of de bedragen die hij niet moet vergeten te declareren bij Essent, of bij Urnst en Jong, want die gaan over de trainers, begrijp ik van Umberto Tan. Ja, het is een verwarrende wereld.

Wel zou ik Gerard willen adviseren als hij weer eens met dat bord in de hand langs de baan gaat staan ─ als hij dat nog ooit mag ─ in oranje letters op dat papier of leitje te laten voordrukken: Sven vertellen dat hij elk rondje even van baan moet wisselen!

Het was in ieder geval een mooie smoes voor WA en ET om eens behoorlijk diep in het glaasje te koekeloeren, en daarbij de goede stad Vancouver eens grondig onveilig te maken. Waarbij opviel dat ze dan weer links en dan weer rechts over Main Street zwalkten.

_____

hhBest

Waarin een klein land kleiner wordt

Het heeft ernstige politieke en economische consequenties voor Canada dat de Olympische bobsleebaan in Vancouver op een paar plaatsen gevaarlijke bochten maakt. Ik fantaseer dit niet: ik hoorde het gewoon op Radio 1, vanmorgen, weliswaar in de sportrubriek, maar toch.

Het trof heel aardig dat ik op dat moment in bed een artikel in nrc.next lag te lezen van de hand van prof. dr. Eric Schliesser, die als filosofie- en moraalprofessor verbonden is aan de universiteit van Gent. Ik ga daar uitvoerig uit citeren, omdat ik het geheel en al met hem eens ben, en het zelf niet beter had kunnen verwoorden. (Ik parafraseer hier en daar even, om het stuk te kunnen samenvatten.)

‘Een bondgenootschap met de VS en het daarbij horende NAVO-lidmaatschap, noch het handhaven van een internationale rechtsorde zijn primaire belangen van Nederland… te lang vasthouden aan een achterhaalde oriëntatie kan voor een klein land fataal zijn. De neutraliteit die in de Eerste Wereldoorlog nog gunstig was, bleek catastrofaal verkeerd in de tweede. Ook nu vaart Nederland een koers die is uitgestippeld in andere tijden…‘ Of het nu Kosovo, Irak of Afghanistan betreft, de regering kan alleen in zeer abstracte termen over het handhaven van de internationale rechtsorde en het bevorderen van ‘onze‘ geloofwaardigheid of reputatie spreken… In Afghanistan kunnen misschien strategische belangen te vinden zijn voor de direct omgevende landen. ‘Maar Nederlandse militairen mag niet gevraagd worden hun levens daarvoor op het spel te zetten.'

‘Ons land heeft, met het opkomen van China, India en Brazilië in de nieuwe wereldorde niks in te brengen. Ons beleid moet er op gericht zijn om met onze nietigheid (zoals die van Zwitserland of Finland) verstandig om te gaan, zodat onze verworvenheden aan onze kinderen doorgegeven kunnen worden. Voor het afdwingen van een internationale rechtsorde is Nederland niet nodig.'

‘Wij begrijpen dat onze politici graag zichtbaar aanschuiven bij fotosessies van wereldleiders. Regering en pers presenteren dit als bewijs dat ‘we‘ nog meetellen. Dat suggereert een minderwaardigheidscomplex en een gebrek aan realiteitsbesef. We tellen helemaal niet meer mee ─ dit werd pijnlijk duidelijk op de klimaattop in Kopenhagen, waar op het cruciale moment Amerika, China en Brazilië ongestraft alle Europese politici negeerden.' Geld uitgeven om ex-politici mooie baantjes bij de VN en andere instellingen te zorgen, daarmee is geen enkel landsbelang gediend. Geef het geld liever uit aan topsport, ‘dat levert mooie plaatjes op en gaat nauwelijks in tegen ons algemeen belang.'

Dat moet Nederlandse politici toch óók aanspreken: in plaats van al die miljoenen te steken in dat gedwaal door de woestijn in Afghanistan of de aanschaf van volstrekt overbodige straaljagers, alleen omdat je anders Obama niet meer onder ogen kunt komen (en al helemaal niet meer met hem op de foto mag) geef je een paar tientjes aan Canada om die bobsleebaan een beetje recht te trekken. Koop dan meteen ook even die gouden medaille voor de Nederlandse bobsleeërs en je hoort er zelfs de kiezers van CDA en VVD al niet meer over.

________

hhBest

De Partij van de Q-koorts

Eerst maar eens Sjarel. Wie? Sjarel, Sjarel Verhagen, een rare achternaam trouwens, voor zo‘n oer-Mestreechteneer. Zijn baas Balkie deed wel zijn best in Buitenhof ─ als er iets mis is gegaan, was dat vóór mijn tijd of ná mijn tijd, en als het eventueel toch tijdens mijn tijd was, dan was het in ieder geval niet mijn schuld ─ maar in Met het oog op morgen was het Sjarel die de CDA-toon voor de komende tijd zette. Je verklaart je misdragingen weg door het gebruiken van termen die de gemiddelde Nederlandse kiezer niet begrijpt. (De gemiddelde Nederlandse kiezer, die al dagen de stempas en de kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in huis heeft, weet nog maar voor ongeveer de helft dat die verkiezingen op 3 maart zijn.)

Minister Plasterk (wat heerlijk voor die man dat hij van die onzinbaan af is) had zich laten ontvallen dat Sjarel in de nacht van vrijdag op zaterdag had gedreigd op te stappen als de PvdA-bewindsliederen bij hun standpunt bleven. ‘Ik heb helemaal niet gedreigd op te stappen, dat is een smerige leugen, ik heb wél gezegd dat ik consequenties zou verbinden aan die houding‘. ‘Consequenties‘ kan natuurlijk van alles zijn, maar als een dolle tekeer gaan met de honkbalknuppel, dat is toch meer iets voor een later stadium van de campagne, als de strijdt zich verhardt. Maar iedereen hoort te weten dat ‘consequenties verbinden‘ in parlementair jargon gewoon ‘aftreden‘ betekent.

Vooral als je je realiseert dat Sjarel van het CDA is (en dat moet ook zo blijven) en dat dat de partij is die ten bate van de roomsche geitenfokkers rustig de Q-koorts zijn gang liet gaan ─ en dit is maar één voorbeeld van CDA-wanbeleid ─ dan weet je wel hoe laat het is. Te laat, valt te vrezen: van Sjarel zijn we nog niet af, wat ik van Balkie nog niet zo zeker weet.

Weert Gilders liet zich interviewen door zijn partijblad, De Telegraaf. Een verbazend stukje journalistiek. Ik zal hem trouwens voortaan maar weer gewoon Geert Wilders noemen, nu hij weliswaar dat Mozartkapsel nog wel heeft, maar niettemin zijn wilde haren in één nacht heeft verloren: hij wil werkelijk alles doen om in de regering te komen, na de verkiezingen, hij wil bij wijze van spreken desnoods de islam omarmen en de poorten van het land wijd open zetten voor de immigratie. Met andere woorden: een stem op het CDA is een stem op de PVV, en omgekeerd.

Intussen hebben de Amerikanen, behulpzaam als altijd, geholpen het gelijk van de PvdA en andere partijen in de Tweede Kamer te bewijzen, door in de provincie Uruzgan driëndertig Afghaanse mannen, vrouwen en kinderen naar allah te bombarderen, daarmee hun eeuwige dankbaarheid aan de NAVO verwervend.

Kan Sjarel niet met een verdacht busje naar Afghanistan worden gestuurd?

________

hhBest

Ons wekelijkse sporthoekje

Mark Tuitert pakt goud, hoorde in vannacht de nieuwslezer zeggen, maar hij vermeldde er niet bij van wie hij dat goud pakte, en of de betrokkene daardoor ernstig gedupeerd was. Later begreep ik dat dat goud iets te maken had met de eerste plek, daar was Mark op terecht gekomen. Ook zo‘n fraaie sportuitdrukking.

Uiteraard had ik nog nooit van Mark Tuitert gehoord, tot ik even op internet snuffelde: het blijkt inderdaad een artiestennaam te zijn. Er achter gaat Sjeng Dabekausen oet Sjummert schuil, maar met zo‘n naam kom je nooit op het schavotje in Vancouver terecht, natuurlijk.

Ik hoorde vanmorgen in het sportief half uurtje dat brutaal de Vroege Vogels terzijde had geschoven, dat er nogal wat aan de hand was in Vancouver. Die Tuitert bijvoorbeeld, over hem hoorde ik zeggen: hij ging maar door, hij ging maar door! Ik dacht: ik krijg echt nooit verstand van sport. Ik bedoel, die Tuitert moest bij mijn weten anderhalve kilometer schaatsen, dat doet een beetje schaatser tegenwoordig in honderd seconden, dan ga je toch niet dóór en dóór? Dat is in dik anderhalve minuut afgelopen, en daarna wekenlang wachten tot je weer het ijs op mag om iets te pakken.

Wie uiteraard ook iets pakten, hoorde in dat zelfde mooie stukje radio, waren Willem-Alexander en Erica Terpstra. Ze stonden naast elkaar het Wilhelmus te zingen en ik zou het dan wel heel plechtig hebben gevonden als ze daar beiden het geweer bij hadden gepresenteerd. Maar wapens mogen misschien dat stadion niet binnen, dus ik neem aan dat WA zijn pils presenteerde en ET (ET!) een hele fles wijn. Naar verluidt hebben ze verder nog een duetje ten beste gegeven met als tekst: ‘Jajem, jajem, jajem moet er zijn!' Laat het feest maar beginnen, zou ik zeggen.

Nu we het toch over de royaliteit hebben: een jongeman die als stagiair (in de horeca, neem ik aan) ook naar het verre Vancouver was afgevaardigd, schreef ergens in een blog dat hij enorm had staan hijsen met Máxima en met staatssecretaris Jet Bussemaker, en dat hij met ‘deze twee leuke meiden‘ nog de binnenstad van Vancouver onveilig had gemaakt, nadat het Holland Beer House was gesloten.

Jet zal intussen wel heel wat minder vrolijk terug zijn in land van Balk&Bos, ze is zelfs geen staatssecretaris meer.

Ik vind dat ik de laatste tijd wel verdacht vaak over sport schrijf, trouwens. Maar ja, als ik me niet met de sport bemoei, dan bemoeit de sport zich wel met mij.

__________

hhBest

Mooi, soldaten weg uit Afghanistan

Goed, mijn vorige voorspelling, namelijk dat het kabinet ook dit wel zou overleven, is niet uitgekomen, dank daarvoor. Wouter Bos liet zich vanmorgen om vijf uur ontvallen dat ze hard hadden gevochten om er uit te komen, ‘bijna letterlijk soms‘. Hetgeen Hagenees is om te vertellen dat het uitgedraaid is op schreeuwsessies, waarin met name de twee CDA-ratten Maxime Verhagen en Jack SF de Vries wel het voortouw zullen hebben genomen, nauwelijks aan de riem gehouden door JP, die zwijgend met zijn lippen stond te knijpen. Arme Wouter.

JP, Jack en Maxime verbóden Bos te praten over het feit dat de Tweede Kamer het ermee eens was dat de Nederlandse troepen definitief uit Afghanistan worden teruggetrokken , al sinds 2007 toen de PvdA schoorvoetend akkoord was gegaan met een verlenging van twee jaar van de ‘missie‘. Die verlenging, het is misschien nuttig dat ook nog even te vermelden, was nodig omdat geen enkel ander NAVO-land zin had om het werk van ‘onze jongens‘ over te nemen. Het enige dat de PvdA nu wilde, was zich houden aan die afspraak met het parlement om er na die verlenging echt mee op te houden.

De fout die de PvdA heeft gemaakt: niet te zorgen dat de schuld voor het debacle duidelijk ligt bij het CDA, dat zich in een paar dagen tijd van een gezapige middenpartij geheel op rechts heeft teruggetrokken en nu zelfs antidemocratisch en antiparlementair mag heten. Sinds vanmorgen acht ik Jack de Vries en Maxime Verhagen gevaarlijker voor ‘s lands stabiliteit en democratisch gehalte dan Weert Gilders ─ die nu echt ineens een raar kereltje lijkt met zijn eeuwige mantra‘s. Die moet zich nog maar eens goed bedenken of hij zich echt bij de straatvechters van het CDA wil aansluiten bij de formatie van een volgende regering.

Wie de laatste dagen opvallend grote bekken opzetten zijn hedendaagse en gewezen generaals en de militaire vakbonden, haastig nagepraat door Mark Rutte ─ dat hier politiek wordt bedreven over de ruggen van onze jongens die de Afghanen, de NAVO, de wereld en, sterker nog: zelfs Nederland verdedigen (waartegen wordt in het midden gelaten) en dat die mensen daar zijn gesneuveld voor niks. Kunnen die houwdegens even een twittertje krijgen in de trant van: militairen moeten bevelen opvolgen en verder hun bek houden'? De Nederlandse militairen zijn in het gunstigste geval in Afghanistan in afwachting van aflossing door anderen. Ik noem Grieken en Turken, die zitten lekker dichtbij.

En verder had Nederland natuurlijk van het begin af aan niks te zoeken in Afghanistan. Nu wordt geschermd met het feit dat de situatie veranderd is: 'Obama wil het‘. Yeah, right. Die gaat ook twee kerncentrales bouwen. Daar hoor ik niemand over.

Hoe dan ook, het doel is bereikt: eind van het jaar zijn er geen Nederlandse soldaten meer in Afghanistan. Het heeft wat gekost, maar dan heb je ook wat.

________

hhBest