Waar was het? Iwo Jima? Corregidor? Bataan? Dachten jullie echt dat die Marines in de jaren veertig geheel en al nuchter die stranden in de Stille Oceaan werden opgestuurd waar ze vrijwel allemaal over een uurtje dood zouden zijn? Welnee. Die kregen allemaal een stevige borrel te drinken, anders zouden ze gewoon geweigerd hebben, natuurlijk. Dat feit heb ik uit een ver verleden overgehouden aan de lezing van boeken als Battle Cry en het zien van films als From Here To Eternity (met Frank Sinatra en Montgomery Clift), en ik zou absoluut niet paf staan als ze allemaal ook nog een lijntje coke of een shot heroïne hadden gekregen.
De oorlog heeft, kortom, soms menselijke trekjes. Net als de soldaten zonder dewelke geeneens oorlog.
Kapitein Marco Kroon ─ bekijk even zijn door het ministerie van Oorlog gepubliceerde portret, dat ik hier zonder commentaar even reproduceer, en bedenk: deze man heeft vorig jaar van de majesteit (van harte, 72, je zou het werkelijk niet zeggen) een klapje op de schouder gekregen en de hoogste onderscheiding die het Koninkrijk der Nederlanden te vergeven heeft. Dat was wegens moed beleid en trouw, meen ik, maar dat kun je ook vertalen als: deze rouwdouw is voor den duivel en zijn oude moeder niet bang en die omstandigheid heeft aan een niet nader gespecificeerd aantal Afghanen het armzalige leven gekost.
Of hij bij zijn acties ook half dronken was of onder invloed van van rijkswege verstrekte cocaïne, speed, rohypnol of extasy, dat vermeldt de geschiedenis uiteraard niet. De Nederlandse krijgsgeschiedenis meldt, zoals bekend, alleen maar feiten die wij aankunnen en die niet de wenkbrauwen doen fronsen van de soldaten die voor het grootkapitaal de suikerplantages en de oliebronnen uit de vurige tengels van Soekarno moesten redden. Zo heet de koloniale oorlog tegen de republiek Indonesië nog altijd politionele actie, alsof het er om ging de pelopors te bekeuren die zonder achterlicht fietsten.
Maar als Marco dan even een paar dingen door elkaar haalt, en denkt dat cocaïne érgens goed voor moet zijn, ook als hij die zelf moet kopen, dan wordt hij streng door de marechaussee ondervraagd, terwijl hij er juist van uit mocht gaan dat de Militaire Willems Orde geen loos lintje was, maar de betrokkene minstens vrijwaarde van bemoeienis door dat stelletje types van de prinsemarij, toch al de natuurlijke vijanden van het Korps Commandotroepen, waar kapitein Marco zo fier onderdeel van is. De marechaussee, zou je kunnen zeggen, is de vleesgeworden politionele actie, zij het dan dat dit er een is deze wel degelijk de wenkbrauwen doet fronsen van de soldaten die voor Volk, Vaderland en Kogelin in Afghanistan ─ ja wat eigenlijk aan het doen zijn.
Ik heb al mensen gehoord die zich er over verwonderden dat Marco Kroon, toch door de majesteit geslagen tot ridder zonder vrees of blaam, er een café op nahoudt, en nog wel in Den Bosch. terwijl, als je bovenstaande zorgvuldig gelezen hebt, zonneklaar is dat je je eigenlijk zou moeten afvragen: wat moet een soldaat in actieve dienst zónder café? Ik wed dat er een paar huizen verderop ook een goedlopende coffeeshop te vinden is.
Want een soldaat is ook maar een mens. Zelfs een kapitein van de commando‘s laat soms onwillekeurig menselijke trekjes zien. Marco, sterkte! En trek nog eens een lijntje.
_______