SanteLOGie

Stilte op tv kan ook heel mooi zijn

Het begint nu zelfs tot mij door te dringen dat het 24-uurs interview van Wilfried de Jong met menig bekend Nederlander een vlijmscherp middel is om vooral de zwakke broeders onder ons eens flink onderuit te halen. Ik herinner mij levendig die keer dat het de beurt was aan de vleesgeworden Barbie, die helaas niet in de Playboy wil en toch al zestig is: Marijke Helwegen. Die kreeg onder regie van De Jong haar ware image van een zieligerd, die de hele dag druk in de weer is om haar broze gestalte in dezelfde conditie te houden ─ ook als daar drie pruiken over elkaar aan te pas komen. Een zinnig woord kwam er niet uit, en dan kijk ik altijd naar het gezicht van Wilfried. Let maar eens op: het belangrijkste in dit programma is het commentaar dat je kunt lezen op het strakke, hoogstens een klein beetje pijnlijk glimlachen van de interviewer.

Afgelopen weken hebben we Gordon volkomen zichzelf zien zijn, een eenzame man die zijn leven als min of meer mislukt beschouwt en tot de conclusie komt dat hij datgene waar hij de kost mee verdient háát. Dat was behoorlijk boeiend, eigenlijk.

Gisteren was het de beurt aan Heleen van Royen. De echte tv-kijker grinnikt alvast: de béúrt aan Heleen van Royen.

Heleen sleepte een rode rolkoffer achter zich waar ze zonder veel omhaal een stapel boeken uit haalde; ik zag exemplaren van haar eigen werken, die ze voordelig op een tafeltje uitstalde. En Anna Karenina was erbij, die dikke pil van Graaf Tolstoj. Huh?

Het werd meteen duidelijk dat Heleen mikte op een klassiek interview, waar zij als een intellectuele vrouw uit tevoorschijn wilde komen. Ze deelde mee dat het kloeke boekwerk van Tolstoj tot haar lievelingsliteratuur behoorde, maar dat zij het gaarne eens onderhanden zou nemen zodat het flink wat dunner werd.

Ze had nog wat voorbereid: de vraag aan De Jong wat hij verwachtte dat op zijn sterfbed zijn laatste woorden zouden zijn. De Jong was wat verbaasd om deze omdraaiing der rollen, wist ook niet veel te verzinnen, en kaatste de vraag terug. Heleen had er een schoolbladeninterview van willen maken, maar dít was niet de bedoeling: ze kreeg tranen in de ogen en verdween voor twintig minuten naar de badkamer en wilde er na terugkeer niet meer over praten.

Waardoor je dus als vanzelf terecht komt op haar zo nu en dan optredende psychoses. We waren aangeland bij het enige niet-gefakete deel van het interview ─ niks nieuws, want hoe vaak hebben we dat verhaal al niet gehoord en gelezen? ─ maar Van Royen wist het zo pakkend te vertellen dat De Jong verschrikt vroeg: heb je een telefoonnummer dat ik moet bellen, als het gebeurt?

Daarna gingen ze in stilte een dvd-tje kijken en pokeren ─ de tijd vloog om. ‘s Nachts las Heleen wat, keek twee dvd‘s en ging douchen, maar dat zagen we dus niet, dus we moeten het met haar mededeling terzake doen.

Toen Wilfried en Heleen opstonden was het al bijna tijd om afscheid te nemen.

Ik denk dat de interviewer daarna een gesprek heeft gehad met de redactie van zijn programma dat aanzienlijk pakkender was dan dit interview dat voornamelijk afwisselend uit stilte en zwijgen had bestaan.

Ik denk dat we de volgende keer interessanter stof voorgeschoteld krijgen. Eens kijken. Kyteman? Toch hoop ik wel met dat hele hiphoporkest, anders gaat de wereld dus echt aan verveling ten onder.

__________

hhBest

Een blauw oog op Blauwe Maandag

Francisco van Jole reist staand eerste klasse tussen snotterende medereizigers, twittert hij vanmorgen. Blauwe Maandag. Bert Wagendorp schrijft de somberste column ooit, zeker voor zo‘n vaak erg optimistische sportgast; hij heeft een interview in de Volkskrant gelezen met ene Frank Ankersmit dat ik natuurlijk weer had overgeslagen, nadat ik de foto met ‘s mans prachtige bruine jas had bewonderd en de bijpassende sjaal en de bril die hij op had ─ ik hóórde hem zeggen: ‘Ik ben van adel, ik hoef me toch niet als misdadiger te laten behandelen?' Dat soort interviews, daar heb ik al járen de buik vol van.

Volgens Wagendorp was Ankersmit somber over de economie. Ook een boek dat Wagendorp had gelezen droeg niet bij aan een jolige stemming; Santiago Niño Becerra had de crisis van 2008 voorspeld, en kondigt nu een nieuwe voor halverwege dit jaar aan, die de moeder van alle crises dreigt te worden. (Ik hou me maar vast aan het feit dat Becerra werkt aan de reëel bestaande Ramón Llull Universiteit.) Het is Blauwe Maandag.

En over moeders gesproken ─ naar aanleiding van een column van een zekere Olga in De Pers ontstond op de chatsite van Genootschap Onze Taal een discussie over het ‘scheidingsjargon‘, daar werd vrolijk gedaan over al die leuke woorden die in verband met de Hollandse huwelijksproblemen waren ontstaan: liefmoeders en meemoeders en meekinderen en zelfs leasekinderen. Ja, dacht ik, voor veel ouders die scheiden lijkt het een elegante oplossing voor een probleem, en de kinderen zullen het wel accepteren als er allemaal van die leuke woorden voor zijn, en anders stel je ze een nieuwe laptop in het vooruitzicht. Maar zelden hoor je zeggen dat het voor de ouders eenvoudig een nieuwe fase in hun leven is, en voor de kinderen een regelrechte aanslag op hun existentie.

Ik kijk naar buiten en ik denk: het is vandaag Blauwe Maandag, de somberste dag van het jaar, en het weer doet, waratje, ook nog mee. Het ziet er buiten uit als Moskou waar ik ooit op 8 maart was, nog hier en daar een verraderlijk plakje ijs, een lichte mist, een grauwe bewolking. Mij werd toen voor de eerste keer gewaar dat zoiets als Internationale Vrouwendag bestond, dat was natuurlijk geen Blauwe Maandag, hoewel ik me voorstelde dat Vrouwendag in Rusland de dag was waarop de Russische vrouw van de Russische Dronkaard een extra portie muilperen krijgt, waardoor het daar verder Blauwe Ogendag wordt en dan denk ik: toch liever Blauwe Maandag op 18 januari.

Waarop één lichtpuntje, gelukkig.

Dat ene lichtpuntje is dat nrc.next-columnist Jan Blokker de hartstilstand heeft overleefd die hij op 28 december kreeg. Vooral omdat hij het begrip ‘het leven moet doorgaan‘ vanmorgen zo omschrijft: ‘….of de toevallig net langsgekomen dokter moet helaas een hartstilstand vaststellen ─ maar dat kan nooit een excuus zijn om niet bijtijds met de afgesproken kopij over de brug te komen.'

Dus vandaar dat ik niet kon achterblijven.

Haïti, past er ook bij. Krijgen we nog gelegenheid genoeg voor. Net als, helaas, voor de kaakchirurg.

__________

hhBest

Half gesmolten sneeuw en Audrey Hepburn

Eerst maar eens even de radiatorfolie van Vroege Vogels van hedenmorgen. (Ik realiseer me ineens dat ik dit radioprogramma op zondagochtend met weinig onderbrekingen al een jaar of veertig, vijftig volg, al is Bert Garthoff natuurlijk al lang dood ─ in zijn tijd bestond het milieu ook nog niet, natuurlijk.)

Radiatorfolie, voor een habbekrats te bekomen bij de dhz-handel, achter op de radiator plakken en je bespaart zomaar een hoop euro‘s aan gasverbruik en dus ook aan persoonlijke kooldioxidegasuitstoot per jaar. Werkt vooral bij enkelglas achter de radiator, waarbij een extra attractie is dat je die mooie glimmende folie aan de buitenkant ziet, een hele opvrolijking van het aanzien van je woning.

Ook bij enkelsteensmuren of spouwmuren zonder isolatie heeft het effect, hoor ik. Dan moet je natuurlijk wel eerst zo‘n huis zien te vinden. Ik heb even rondgekeken: hier in de buurt komt alleen het fietsenschuurtje in aanmerking, maar daar moet dan eerst een radiator ingebouwd worden. Bij het rondkijken viel me op dat achter veel radiatoren een geheel eigenstandig ecosysteem is ontstaan van spinnenwebben, dode spinnen en dito pissebedden en ander ongerief dat, vrees ik, bestaat uit menselijk haar en huidschilfers. Verder zijn sommige radiatoren van achteren zodanig geribbeld, dat je daar geen folie op kunt plakken. Gelukkig zijn er ook radiatoren bij die in een convectorput zitten, of tegen een binnenmuur.

Kortom, er valt het nodige in te brengen tegen dit soort vormen van milieubestrijding.

Wenden wij ons vervolgens naar buiten. Ik heb wel eens op een bergtop gestaan, ergens in de zomer, waarbij je jezelf in een wolk wist, het zachtjes regende met om je heen plakken grauwe, half gesmolten sneeuw, waar zojuist de eerste exemplaren van Gentiana bavarica hun leven waagden. Het was een triest stemmende omgeving, die vaak nog werd gecompleteerd door een snijdende ijskoude wind.

Maar je verdroeg dat dapper, omdat je wist: ik hoef maar een paar honderd meter af te dalen om me, slechts gehuld in een zwembroek, in een zwoel meertje te laten zakken of in een zwembad, en daarna eens flink bergbruin te worden met een glas van dit of dat onder handbereik.

De mist, de regen, de grauwe plakken half gesmolten sneeuw, die zijn hier vanmorgen ook volop aanwezig. Helaas ontbreekt alleen de troostende gedachte aan de mogelijkheid om binnen afzienbare tijd mij te koesteren in de stralen van de verzengende zon ─ ik zou er tijdelijk dat glas van dit of dat voor willen inleveren, als ik maar lekker kon liggen, met een goed boek ondersteboven opengevouwen op de zwembroek, slapend in de zon.

Gisteren zag ik een film uit 1961, The Children‘s Hour, met Audrey Hepburn in de hoofdrol. Dat had ik eigenlijk liever niet gezien ─ voor mij was zij altijd het sterretje uit Roman Holiday gebleven, met haar ranke figuurtje (zo heette dat in de jaren vijftig) en dat hertengezichtje. In deze film kreeg ik helaas haar stevige fleskuiten te zien, waarmee zij kans zag buitengewoon onelegant te lopen. Daar was ik wel graag tevoren voorzichtig voor gewaarschuwd.

En dan die regen, die mist, die grauwe, half gesmolten sneeuw. Een mens krijgt tegenwoordig wat te verduren.

_________

hhBest

Houzee! Voor Nederland en het fascisme!

Van Menno Hurenkamp mag het: Weert Gilders een fascist noemen.

Fascist! Fascist! Fascist!

Maar het lucht eerlijk gezegd weinig op, te meer omdat ik het al dacht en meermalen uiteen heb gezet dat ook ik die mening was toegedaan. Ik ben volgens mij geen fascist, ook al omdat niet precies vaststaat wat een fascist is. In het met name door de Sovjet-Unie geïnspireerde koude-oorlogjargon van de jaren vijftig waren vooral Hitler en Franco fascisten (en hun volgelingen revanchisten). Terwijl Hitler niet beter wist of hij was een nationaalsocialist en Franco vroom katholiek en falangist ─ dat laatste woord kent alleen de spellingchecker van Word nog. En ik dus.

De enige echte fascist is nog altijd de uitvinder van de politieke idee, Benito Mussolini, die daarbij vooral teruggreep op de oude Romeinen, voor hem de verzinnebeelding van macht, mannelijkheid en nationalisme. De staat die daarbij hoorde werd geleid door een dictator met absolute bevoegdheden, in Italië Il Duce, de Leider genaamd, van het Latijnse woord Dux.

Maar dat zal de kiezers van de PVV natuurlijk allemaal worst zijn. Instinctief kiezen zij voor Weert Gilders, omdat ze daarmee hun onmacht overdragen aan iemand die zij beschouwen als degene die alles weet en alles in orde zal brengen ─ niet alleen hun onrust zal wegnemen door de vreemdelingen uit hun omgeving te verwijderen, maar die ook hun woede begrijpt over de ‘politieke elite‘ die hen niet ziet staan, hun problemen niet kent en alleen bezig is zichzelf in veiligheid te brengen.

Of de Leider nu wel of niet veroordeeld wordt in het proces dat woensdag begint, lees ik ook al in de krant, dat maakt niks uit: hij zal er, zoals dat heet ‘garen bij spinnen‘. Wij moeten ons er op voorbereiden dat wij uiterlijk in 2011 een regering krijgen onder leiding van een man die er niet voor terugdeinst hele bevolkingsgroepen naar de tweede rang te verwijzen en een begin te maken van het losscheuren van Nederland uit de Europese Unie. Dat klinkt misschien verstrekkend, maar hij heeft het zelf gezegd of geïmpliceerd.

Volgend jaar mei zijn de verkiezingen voor de Tweede Kamer en zoals het er nu naar uitziet wordt de PVV in grootte de eerste of tweede partij van het land, en wordt regeren zonder de PVV een groot probleem. Het CDA zal er trouwens niet eens zo‘n probleem van maken om met Weert in zee te gaan.

Ik begin te neigen naar een pragmatische oplossing: laat het maar gebeuren, dan zul je eens zien wat er gebeurt, wanneer Fleur Agema op Verkeer en Waterstaat zit.. Óf Gilders begint met de uitvoering van zijn gedachtegoed, of hij loopt, net als destijds Yes Minister tegen de onwrikbaarheden van de politiek en de bureaucratie aan.

Van mij mag het, het worden interessante tijden.

Aan een select gezelschap maak ik binnenkort bekend op welke camping buiten Nederland ik de verkiezingen van 2015 ga afwachten.

_________

hhBest

Een vrijdagochtend in Den Haag

‘Wij schakelen nu over naar café ‘Ons PVV‘tje‘ in het Laakkwartier in Den Haag, waar een keur van dekselse politici bijeen is om de actuele situatie te bespreken. Jeroen, ben je daar?'

‘Yep.'

‘En, geanimeerde discussie? War gaat het over? Balkenende, zeker.'

‘Eh, ja en nee. Ze hadden het daarstraks even over de stelling dat als Femke Halsema tijdens dat debat nou dat korte rokje van Agnes Kant aan had gehad…‘

‘Ja, dat snap ik best. Maar ook nog iets interessants?'

‘Ja. Het gaat nu over Haïti. Ik leg de microfoon te luisteren.'

‘Zag je die vent? Klagen dat er geen water was, en geen eten, en geen telefoon. Telefoon, wat moet je daarmee, bij een aardbeving?'

‘De pizzaboer bellen?'

‘Waar ligt dat trouwens, Tahiti? Volgens mij is dat een camping bij Barcelona. Dus die aardbeving kan niet veel zijn geweest, dan hadden we het hier toch wel gevoeld?'

‘Nee joh, Haïti is een ander woord voor Hawaiï. Met die hoelahoelarokjes, die lui hebben altijd mooi weer, een huis is nergens voor nodig en ze halen de vis zo uit de zee.'

‘Ik hoor dat het bij de Dominicaanse Republiek in de buurt ligt. Daar ben jij toch vorig jaar geweest?'

‘Dat was eens maar nooit meer. Hartstikke heet, hartstikke duur en hartstikke ver. En niks te zuipen in dat vliegtuig.'

‘Ik snap het trouwens niet goed. Dat is zo‘n land waar wij zo dringend ontwikkelingshulp naartoe moeten sturen. En heb je dat presidentieel paleis gezien? Beatrix mocht willen dat ze zoiets moois had. Ja, het was kapot, het was duidelijk van karton, maar dat komt door de corruptie. Dat geld dat wij sturen komt allemaal terecht bij de drugshandelaars.'

‘Drugs, ja. Henk, mogen we even een jointje opsteken? Pas controle gehad? Dus het kèn? OK!'

‘Als ik dat zo allemaal hoor, en dat ze ook nog die arme speurhonden daarheen sturen om de opa‘s van die lui onder het puin uit te halen terwijl ze zelf zogenaamd gewond in bed liggen, verschrikkelijk. Maar ja, dat is dit kabinet weer, met die Wouter Bos van de linkse kerk. En maar geld sturen en mensen en honden, daar gaat natuurlijk ook nog wat van naar de bankrekening van meneer, ik zag op internet dattie een tweede huis heeft op Aruba, waar dat ligt weet ik natuurlijk ook niet, maar je kunt er donder op zeggen dat het er warm is en het bier goedkoop. Zeg Henk, hoe lang moeten we hier nog droog staan? En geef Radio 1 d‘r ook een.'

‘Je hoort het Lara, dat wordt opnieuw een gezellige dag in het Laakkwartier.'

‘Ja, Jeroen, zeker. Nu over naar de gemeenteraad van Maastricht. Die nieuwe burgemeester schijnt heel wat Mans te zijn! Ha ha!'

Het debat van de twitteraar

Menig twitteraar had het in de gaten: dit was het eerste parlementaire debat waarbij de in het politieke spel geïnteresseerde deel van de natie gezamenlijk op de groot uitgevallen bank hing, lag of zat en onderling allerlei min of meer melige gein en ongein uitwisselde. Af en toe leek iemand naar een andere tv te kijken en begon dan over een zekere Leers.

Eén concreet feitje leverde het getwitter toch wel op. Namelijk dat het enorme sieraad dat Femke Halsema aan een ketting om de hals droeg ─ een stuk ijzer waarmee je absoluut in geen enkel vliegtuig binnenkomt ─ een uil voorstelde, en dus niks met voodoo te maken had. Ze twitterde het zelf naar haar aanhang. Dus het moet waar zijn.

Daarna ging ik naar bed en heb ik vijf uur lang gewandeld en gefietst met Femke. Er is ook een afspraak uit gekomen: vanavond ga ik met haar dansen op de oudjaarsborrel van een bedrijf waar ik vermoedelijk ooit gewerkt heb. Soms levert de politiek nog verrassende doorkijkjes.

Niet bij de politici in de Tweede Kamer, want daar heeft het debat van gisteravond alleen maar bijgedragen aan de raadselachtigheid. Kan iemand mij bijvoorbeeld inzicht verschaffen in het gedrag van Wouter Bos? De hele dag gisteren had hij al met een brede grijns rondgelopen en geroepen dat er niets aan de hand was, en toen Balkenende alweer zijn vastberaden mondje stond te trekken en te roepen dat hij alles, een klein beetje, of helemaal niks terugnam van wat hij eigenlijk niet gezegd had, niet namens zichzelf en ook niet namens Herman Heinsbroek, of dat laatste juist wel, doorhalen wat niet van uw gading is, kreeg Bos het te kwaad, hij legde zijn gierende hoofd op zijn vloeiblad en trommelde met beide vuisten op tafel: zelden zo‘n vertoon van ongelimiteerde vreugde gezien.

Pieter van Geel, Jan Peter Balkenende, deze twee, en de derde man van die partij Leers, gezamenlijk vertegenwoordigende de drie zuidelijke provincies van Nederland, daar ging het gisteren om. Leers stond intussen in Maastricht in die raadszaal, tevens koortsdroom van de schrijnwerker, te vertellen wat hij allemaal voor prachtigs voor Maastricht en dus voor Nederland had gedaan, maar dan komt toch van pas dat je wat spreekwoorden kent en bij mij kwam feilloos bovendrijven: ‘Als de vos de passie preekt: boer, let op je kippen‘. Ach gut, hij was twee ton zuinig opgespaarde centjes in een corrupt zootje in Bulgarije kwijt geraakt en had toen tegen de Bulgaren geroepen: ‘Pas op jullie, ik ben wel de burgemeester van Maastricht, hoor!' Tot zijn verbazing had die truc niet gewerkt, maar hij had wel het bewijs geleverd dat je zo‘n burgemeester beter kunt inleveren tegen de eerste de beste Bulgaarse oplichter.

Nog een beroemde Limburger speelde een rol. Nou, rolletje. Weert Gilders zei in de Tweede Kamer een stuk of drie, vier zinnen waarin het woord van de jaren 2000-2010 voorkwam: spuugzat. Hij twitterde het niet. Hij twittert weinig.

Wat zal ik vanavond aantrekken naar die Oudjaarsborrel?

_________

hhBest

Wanhopige politieke overwegingen

Onze Geliefde Eerste Minister, de Grote Roerganger Naast God wiens Naam wij al niet meer durven noemen uit pure eerbied ─ hij durft (of kan) het zelf niet eens meer, ook die van anderen niet, ik hoorde hem gisteren zeggen: ‘heedeepseffe‘, waarmee hij volgens de hofpiskijkers ‘de heer De Hoop Scheffer‘ bedoelde ─ die dus, gezegend zij zijn naam, noemde gisteren in zijn onfeilbare toespraak nog een puntje dat verder niemand nog heeft opgepikt.

Namelijk dat de coalitie van ‘the willing‘ in 2002 en 2003 helemaal niet hoefde te bewijzen dat Saddam Hoessein ‘MVW‘ had ─ massavernietigingswapens ─ maar dat de inmiddels van het schavot gestruikelde snorrebaard had moeten aantonen dat hij ze NIET had. Dat is een filosofisch probleem: hoe kun je bewijzen dat je iets níet hebt?

Voorzitter Davids vond gisteren dat Balkenende wel heel snel ─ binnen vijf uur ─ zijn oordeel klaar had over het Irakrapport, waar Davids zowat een jaar aan bezig was geweest. Gisteravond gebruikte Balkie de verwante zender Eén Vandaag dus om nog even de opvallendste vuiltjes uit zijn drieste toespraak weg te vegen: die reactie was natuurlijk voorlopig, hij kwam er nog op terug, het was misschien volkenrechtelijk destijds niet helemaal kosher, pardon: halal, maar achteraf moet je toch zeggen dat de inval in Irak tot een glorieuze conclusie had geleid: de Irakezen zijn er blijkbaar blijer mee dan de Nederlanders, bovendien heeft de politiek niks met regels te maken.

Dat was en is zo‘n beetje het standpunt van het CDA.

En waarom verwondert mij dat niks? Je hoeft helemaal niet ver terug te gaan om te zien wat deze partij op politiek gebied allemaal normaal vindt. Vooral als het gaat om het beschermen van onze boerenstand, die weliswaar zonder Yvon Jaspers nooit een vrouw kan vinden, maar wel precies weet met welke activiteiten je veel geld kunt verdienen: het verspreiden van dodelijke ziekten  en het verwoesten van de laatste restanten van het milieu.

Dat dat allemaal gebeurt met veel mooipraterij en achterbakse manoeuvres, tja, welke politicus heeft schone handen?

Hoe nu verder? De PvdA gaat opspelen, neemt binnen een week genoegen met een halfhartig compromis (‘we zullen het nog eens goed uitzoeken‘) en met de terugtrekking van de troepen uit Uruzgan, die zodanig in elkaar wordt gezet dat ze er gewoon blijven. Maar wat iedereen met een beetje fatsoen in zijn lazerij al sinds jaar en dag vindt dat hoe dan ook zou moeten gebeuren, namelijk dat de Grote Onnoemelijke eindelijk eens definitief op zijn bek gaat en wel zodanig dat het tijd is voor een nieuwe premier, dat stellen we zo nog even uit.

Ik ben zelf bijna zover dat ik begin te denken: dan nog liever Weert Gilders. Die kan ook liegen, en doet dat ook veel, maar zijn doortraptheid lijkt in niets op het talent van Onze Grote Schier Ongrijpbare Vriend.

_____________

hhBest

Rapport commissie Davids

Balkenende had wel wat anders aan zijn hoofd dan Irak, in 2002: Heinsbroek en Margarita, om maar meteen man en paard te noemen. Ja, dan houdt natuurlijk alles op. Dan gaat het leger gewoon zijn gang en trekt ten strijde. God wil het! En dat is nog een andere instantie dan Balkenende en de erfgenamen van Pim Fortuyn.

Ook een mooie conclusie: Nederland had in dit geval schijt aan het volkenrecht, en gaf de voorkeur aan de Atlantische solidariteit, lees: het likken van de hielen van het Verenigd Koninkrijk en die van de Verenigde Staten.

De inlichtingendiensten ─ we hebben er twee in Nederland, de AIVD en de MIVD ─ hadden helemaal niet als taak de weg te weten in het buitenland, ze wisten, bij wijze van spreken, niet eens waar Irak lag, als ze al wisten dat een dergelijk land bestond. Toen het ging om de vraag of Saddam Hoessein katapulten en gillende keukenmeiden had, kopieerden ze gewoon de stukken die ze even konden lenen van de twee staten aan de andere kant van Noordzee, respectievelijk de Atlantische Oceaan.

Bovendien had de AIVD weinig tijd, want ze had al de handen vol aan de Ali ‘s en Ahmeds en Mohammeds van deze wereld, die allemaal in de gaten moesten worden gehouden. En wat ze wel echt wisten, dat hadden ze keurig uitgeselecteerd met het oog op het voorgenomen beleid.

Belangrijke conclusies: handelsbelangen hebben geen rol gespeeld, politieke motieven hebben geen rol gespeeld, Nederlandse militaire hebben niet handelend opgetreden in Irak. En iedereen, zei de commissievoorzitter, was eigenlijk een beetje vergeten waar het ook alweer over ging. Wat dat betreft had het onderzoek veel eerder moeten plaats vinden, zei commissievoorzitter Davids. Nu had Alois Alzheimer natuurlijk op grote schaal toegeslagen.

Daar valt geen andere conclusie uit te trekken dan dat Nederland er met een blinddoek om ruggelings in gevallen is, dat niemand echt tijd had voor deze kwestie die tenslotte ging om een zandbak vol moslims ─ dat laatste is natuurlijk mijn interpretatie, dat geef ik onmiddellijk toe. Conclusie nummer 50, zeg maar.

De commissievoorzitter was ook een beetje lui, hij had geen zin in het schrijven van vijf of zes delen, waar meer in had kunnen staan, zei hij.

Het woord is nu aan Femke Halsema en Agnes Kant. Hmmmm.

Ondertussen in Den Haag (dinsdagmiddag) Balkenende werpt alle kritiek van van zich af. 'Ik heb een ander beeld'. Waarom stel je die commissie dan in? Als je dusdanig groot gelijk had, waarom heb je dat dan niet even bewezen, een jaar of vijf geleden?

___________

hhBest

Helaas geen cyberkindjes

Vele jaren geleden viel eens de stroom uit in New York. Negen maanden later werden vele kindertjes van de duisternis geboren, en dan niet die uit de bijbel. Die stroomstoring had niks te maken met sneeuw en ijs, geloof ik, maar ik moest er toch aan denken toen ik het bericht las dat Engelse dating sites enorm profiteren van de ergste koude in het land sinds dertig jaar. Waarvoor het precies in de plaats kwam, dat weet ik natuurlijk niet ─ kroeg- of discobezoek, misschien ─ maar de chatsites waren blijkbaar niet de enigen die enorm veel bezoek mochten noteren.

Dit weblog, op zondag doorgaans goed voor rond de honderd pageviews, noteerde er nu 220, en dat was nog niets vergeleken bij de site waar de columns van Sylvia Witteman worden gearchiveerd, waar zaterdag en zondag samen een dikke driehonderd reacties werden geplaatst ─ en natuurlijk waren er veel meer pageviews, helaas zijn de statistieken van die site niet openbaar.

Op Twitter zag ik enorm veel lui die wel wilden schaatsen, maar toch thuis bleven. En ik denk dat met wat zoekwerk je voor een heleboel andere sites dezelfde opmerkelijke verschillen te zien zou kunnen krijgen.

Niet zo gek natuurlijk: er is niks op de televisie, de deur uit gaan is niet aantrekkelijk, de drank is zo langzamerhand op. Een goed gesprek in huiselijke kring, dan? De gespreksstof is natuurlijk óók al lang op. (‘Wat een sneeuw, hè? Hoe lang is dat nou geleden? Nou, wat mij betreft mag het alweer afgelopen zijn. Heb je gemerkt dat de dagen al weer wat langer zijn geworden? Ja, als de dagen lengen gaan de nachten strengen. Ja, dat ook wel weer. Ik zal blij zijn als het maart is. Nou, dan kan het ook nog sneeuwen hoor, ik herinner me maart 1955…‘)

Helaas komt deze unieke winter ─ hopelijk blijft hij zo uniek ─ maar eens in de dertig jaar voor. En dus moeten we het voorlopig doen zonder te verwachten nieuwe verworvenheden van de elektronische revolutie. Op de computerbeurs CES in Las Vegas is een tv te zien met een doorsnee van bijna vier meter ─ ik heb even gekeken, ik zou niet weten waar ik die zonder ingrijpende verbouwing zou moeten plaatsen, en er hangt ongetwijfeld een prijskaartje aan ─ en een tv die zo dun is dat je er tevens de kaas mee kunt snijden. Een camera waarmee je een gebeurtenis kunt filmen en tegelijk je eigen reactie er op, ook mooi, maar op één gadget zullen we toch dertig jaar moeten wachten: zwanger maken/worden tijdens een chatsessie op MSN.

Daar hebben we voorlopig nog de good old stroomstoringen voor nodig.

Toch benieuwd hoe dat er over negen maanden voorstaat in de bollenstreek.

16 september is de datum.

______

hhBest

Weer een weeralarm van niks

Eerlijk gezegd had ik gehoopt op een beetje Dunkirk Spirit, maar daar moet je in Landgraaf blijkbaar niet mee komen aankakken. Niemand die op deze vrijdagmiddag een arme bejaarde bij zijn brommobiel een betrouwbare arm geeft, hem of haar geheel gratis een winkelkarretje ter hand stelt of, mooier nog: in het karretje tilt en tot in de C1000 rijdt. Niemand die de violist voor de deur van de super een tientje in de hand duwt.

Nee, wat je vooral opvalt is dat de mensen die komen winkelen elkaar beloeren en bereid zijn een fikse deuk in hun auto te riskeren in de race naar de laatste parkeerplaats.

Eenmaal aangeland in de C1000 merk je dat daar de boodschappen blijkbaar gratis worden uitgedeeld. Althans: ik heb nog nooit een supermarkt gezien die zo volkomen afgeladen is met mensen die elkaar in de weg rijden met hun volgeladen karretjes; de enkeling die zich uitgerekend op deze vrijdagmiddag met zijn scootmobiel in de winkel heeft gewaagd, wordt met gefronste wenkbrauwen bekeken: daar hadden drie mensen kunnen lopen!

Het principe ‘als er bij de kassa drie mensen staan, openen we er een bij‘ is inmiddels een lachertje geworden, want alle kassa‘s zijn in vol bedrijf, ik zie er zelfs een die bemand is door de filiaalchef zelf. Voor elke kassa staan tien, vijftien karretjes van mensen met strakke gezichten die scherp alle would be tussenkruipers in de gaten houden. Het halve assortiment van de winkel is alleen te bereiken door languit over een wachtend winkelwagentje te gaan liggen.

Iedereen heeft blijkbaar gehoord van het weeralarm Ik ook, want anders was ik niet getuige geweest van dit apocalyptische tafereel.

Weeralarm, sneeuwjacht, het huis verdwenen in een sneeuwduin, gevoelstemperatuur min 15 graden ─ dan grijp je, zolang het nog kan, natuurlijk naar de balkenbrij, de boerenkool, de rookworst, de glühwein, de varkenspoten en andere vette happen, het enige dat je zal helpen het barre poolweekend te overleven.

Thuis haal ik diverse kratten openhaardhout binnen, de gordijnen gaan dicht ─ morgen moet het vuur aan, als het gruwelschema zich gaat ontrollen.

Zaterdagmorgen, een uur of elf. Het sneeuwt een beetje. Motsneeuw. Als je goed kijkt zie je dat het een heel klein beetje waait. What the fuck? De balkenbrij fietst er nog wel in, al is de originele winterse poolvraatzucht ver te zoeken. De eieren laat ik maar, net als de enorme plakken vettig spek die ik in gedachten had voor het ijstijdontbijt.

Op de Wadden is de temperatuur boven nul. In Zuid-Limburg fietsen wij gezellig onder de sneeuwbui uit.

Gisteren dacht ik nog aan de Elfstedentocht. Nu niet meer. Ik denk alleen nog aan dat arme KNMI. Weer een weeralarm de motsneeuw in.

____

hhBest