Het begint nu zelfs tot mij door te dringen dat het 24-uurs interview van Wilfried de Jong met menig bekend Nederlander een vlijmscherp middel is om vooral de zwakke broeders onder ons eens flink onderuit te halen. Ik herinner mij levendig die keer dat het de beurt was aan de vleesgeworden Barbie, die helaas niet in de Playboy wil en toch al zestig is: Marijke Helwegen. Die kreeg onder regie van De Jong haar ware image van een zieligerd, die de hele dag druk in de weer is om haar broze gestalte in dezelfde conditie te houden ─ ook als daar drie pruiken over elkaar aan te pas komen. Een zinnig woord kwam er niet uit, en dan kijk ik altijd naar het gezicht van Wilfried. Let maar eens op: het belangrijkste in dit programma is het commentaar dat je kunt lezen op het strakke, hoogstens een klein beetje pijnlijk glimlachen van de interviewer.
Afgelopen weken hebben we Gordon volkomen zichzelf zien zijn, een eenzame man die zijn leven als min of meer mislukt beschouwt en tot de conclusie komt dat hij datgene waar hij de kost mee verdient háát. Dat was behoorlijk boeiend, eigenlijk.
Gisteren was het de beurt aan Heleen van Royen. De echte tv-kijker grinnikt alvast: de béúrt aan Heleen van Royen.
Heleen sleepte een rode rolkoffer achter zich waar ze zonder veel omhaal een stapel boeken uit haalde; ik zag exemplaren van haar eigen werken, die ze voordelig op een tafeltje uitstalde. En Anna Karenina was erbij, die dikke pil van Graaf Tolstoj. Huh?
Het werd meteen duidelijk dat Heleen mikte op een klassiek interview, waar zij als een intellectuele vrouw uit tevoorschijn wilde komen. Ze deelde mee dat het kloeke boekwerk van Tolstoj tot haar lievelingsliteratuur behoorde, maar dat zij het gaarne eens onderhanden zou nemen zodat het flink wat dunner werd.
Ze had nog wat voorbereid: de vraag aan De Jong wat hij verwachtte dat op zijn sterfbed zijn laatste woorden zouden zijn. De Jong was wat verbaasd om deze omdraaiing der rollen, wist ook niet veel te verzinnen, en kaatste de vraag terug. Heleen had er een schoolbladeninterview van willen maken, maar dít was niet de bedoeling: ze kreeg tranen in de ogen en verdween voor twintig minuten naar de badkamer en wilde er na terugkeer niet meer over praten.
Waardoor je dus als vanzelf terecht komt op haar zo nu en dan optredende psychoses. We waren aangeland bij het enige niet-gefakete deel van het interview ─ niks nieuws, want hoe vaak hebben we dat verhaal al niet gehoord en gelezen? ─ maar Van Royen wist het zo pakkend te vertellen dat De Jong verschrikt vroeg: heb je een telefoonnummer dat ik moet bellen, als het gebeurt?
Daarna gingen ze in stilte een dvd-tje kijken en pokeren ─ de tijd vloog om. ‘s Nachts las Heleen wat, keek twee dvd‘s en ging douchen, maar dat zagen we dus niet, dus we moeten het met haar mededeling terzake doen.
Toen Wilfried en Heleen opstonden was het al bijna tijd om afscheid te nemen.
Ik denk dat de interviewer daarna een gesprek heeft gehad met de redactie van zijn programma dat aanzienlijk pakkender was dan dit interview dat voornamelijk afwisselend uit stilte en zwijgen had bestaan.
Ik denk dat we de volgende keer interessanter stof voorgeschoteld krijgen. Eens kijken. Kyteman? Toch hoop ik wel met dat hele hiphoporkest, anders gaat de wereld dus echt aan verveling ten onder.
__________
Laatste reacties