SanteLOGie

Wat moet een soldaat zonder drugs?

Waar was het? Iwo Jima? Corregidor? Bataan? Dachten jullie echt dat die Marines in de jaren veertig geheel en al nuchter die stranden in de Stille Oceaan werden opgestuurd waar ze vrijwel allemaal over een uurtje dood zouden zijn? Welnee. Die kregen allemaal een stevige borrel te drinken, anders zouden ze gewoon geweigerd hebben, natuurlijk. Dat feit heb ik uit een ver verleden overgehouden aan de lezing van boeken als Battle Cry en het zien van films als From Here To Eternity (met Frank Sinatra en Montgomery Clift), en ik zou absoluut niet paf staan als ze allemaal ook nog een lijntje coke of een shot heroïne hadden gekregen.

De oorlog heeft, kortom, soms menselijke trekjes. Net als de soldaten zonder dewelke geeneens oorlog.

Kapitein Marco Kroon ─ bekijk even zijn door het ministerie van Oorlog gepubliceerde portret, dat ik hier zonder commentaar even reproduceer, en bedenk: deze man heeft vorig jaar van de majesteit (van harte, 72, je zou het werkelijk niet zeggen) een klapje op de schouder gekregen en de hoogste onderscheiding die het Koninkrijk der Nederlanden te vergeven heeft. Dat was wegens moed beleid en trouw, meen ik, maar dat kun je ook vertalen als: deze rouwdouw is voor den duivel en zijn oude moeder niet bang en die omstandigheid heeft aan een niet nader gespecificeerd aantal Afghanen het armzalige leven gekost.

Of hij bij zijn acties ook half dronken was of onder invloed van van rijkswege verstrekte cocaïne, speed, rohypnol of extasy, dat vermeldt de geschiedenis uiteraard niet. De Nederlandse krijgsgeschiedenis meldt, zoals bekend, alleen maar feiten die wij aankunnen en die niet de wenkbrauwen doen fronsen van de soldaten die voor het grootkapitaal de suikerplantages en de oliebronnen uit de vurige tengels van Soekarno moesten redden. Zo heet de koloniale oorlog tegen de republiek Indonesië nog altijd politionele actie, alsof het er om ging de pelopors te bekeuren die zonder achterlicht fietsten.

Maar als Marco dan even een paar dingen door elkaar haalt, en denkt dat cocaïne érgens goed voor moet zijn, ook als hij die zelf moet kopen, dan wordt hij streng door de marechaussee ondervraagd, terwijl hij er juist van uit mocht gaan dat de Militaire Willems Orde geen loos lintje was, maar de betrokkene minstens vrijwaarde van bemoeienis door dat stelletje types van de prinsemarij, toch al de natuurlijke vijanden van het Korps Commandotroepen, waar kapitein Marco zo fier onderdeel van is. De marechaussee, zou je kunnen zeggen, is de vleesgeworden politionele actie, zij het dan dat dit er een is deze wel degelijk de wenkbrauwen doet fronsen van de soldaten die voor Volk, Vaderland en Kogelin in Afghanistan ─ ja wat eigenlijk aan het doen zijn.

Ik heb al mensen gehoord die zich er over verwonderden dat Marco Kroon, toch door de majesteit geslagen tot ridder zonder vrees of blaam, er een café op nahoudt, en nog wel in Den Bosch. terwijl, als je bovenstaande zorgvuldig gelezen hebt, zonneklaar is dat je je eigenlijk zou moeten afvragen: wat moet een soldaat in actieve dienst zónder café? Ik wed dat er een paar huizen verderop ook een goedlopende coffeeshop te vinden is.

Want een soldaat is ook maar een mens. Zelfs een kapitein van de commando‘s laat soms onwillekeurig menselijke trekjes zien. Marco, sterkte! En trek nog eens een lijntje.

_______

hhBest

Jan Blokker en de echte journalisten

Jan Blokker is 82 en ons vóór zijn 83ste verjaardag nog bijna ontvallen, zodat zijn boekje ‘Nederlandse journalisten houden niet van journalistiek‘ nog net niet postuum is verschenen. Veel lezers van deze regelen zullen nu vragen: ‘Wie is Jan Blokker?' En dat is een goede vraag, want wie is Jan Blokker? In nrc.next van afgelopen vrijdag werd Jan Blokker aangeduid als ‘nrc.next-columnist‘, maar dat vind ik toch aan de magere kant, voor iemand die in bijna zestig jaar journalistiek een korte periode als leerling-verslaggever bij Het Parool is geweest, filmredacteur bij het Algemeen Handelsblad, medewerker op diverse manieren aan VARA- en VPRO-programma‘s, schrijver van het scenario van Bert Haanstra‘s film Fanfare, voorzitter van het Productiefonds van de Nederlandse Film, vele jaren gezaghebbend columnist van de Volkskrant en  winnaar van de Reina Prinsen-Geerlingsprijs.

Het nieuwe boekje is al ‘optimistisch‘ Blokkers testament genoemd, maar daarvoor is het toch te veel een aanvulling met herschrijving van redevoeringen en andere publicaties uit de afgelopen tientallen jaren. Waaruit trouwens tegelijk blijkt dat Blokker een man is van vaste principes: het eerste hoofdstuk bijvoorbeeld is voor een deel gebaseerd op een stuk uit 1978.

Om een belangrijk deel van het boekje goed te begrijpen moet je trouwens weten dat Blokker de huidige hoofdredacteur van de Volkskrant, Pieter Broertjes absoluut ondermaats vindt. Die krijgt er dan ook flink van langs. Vorig jaar (of het jaar daarvoor) werd Blokker er uiteindelijk door Broertjes uit gezet, waarna hij asiel kreeg bij nrc.next ─ een krant die, al vermeldt Blokker dat alleen impliciet, ook niet voldoet aan diens strenge normen.

Korte inhoud: Nederlandse journalisten hebben de afgelopen honderdvijftig driemaal de kans gehad echte kranten te gaan maken ─ na het afschaffen van het dagbladzegel, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog en tijdens de opkomst van het internet, en hebben het er in alle drie de gevallen bij laten zitten. Ergo, inderdaad: Nederlandse journalisten houden niet van journalistiek. Helemaal duidelijk maakt hij die stelling niet, omdat hij ook zelf andere oorzaken aandraagt die hebben geleid tot de huidige min of meer deplorabele toestand van de geschreven journalistiek. Zoals onbekwame hoofdredacteuren, onbekwame directies, de opkoopfondsen die onder andere de Volkskrant en NRC Handelsblad aan de rand van de financiële afgrond brachten. En niet in het minst de neiging van hoofdredacties ─ weer bedoelt hij vooral Pieter Broertjes en diens Genootschap van Hoofdredacteuren ─ om gaarne te bukken voor de majesteit en aanverwanten.

Natuurlijk heeft hij gelijk als hij zegt dat de neiging van de kranten om de lezers te omarmen als ‘burgerjournalisten‘ verderfelijk is, net als het feit dat ze zich erbij hebben neergelegd dat de mensen het nieuws gratis van internet kunnen halen. Journalisten zijn juist de mensen die ervoor hebben doorgeleerd om nieuws desnoods van internet te plukken, naar waarde te schatten, samen te vatten, aan te vullen en kort en zakelijk te presenteren

Hetgeen moeilijker is dan je denkt. Jan Blokker heeft, maar dit terzijde, wat dat betreft gemakkelijk praten: hij was een ‘echte journalist‘ naar zijn eigen maatstaven tussen 1952 en 1954, waarna hij film- en boekenrecensent werd.

Vandaar dat ik het aandurf kanttekeningen te maken bij ‘s mans ideeënwereld, en nog wel in die door hem zo verfoeide vorm: dit weblog, toch onderdeel van de ‘burgerjournalistiek‘.

________

hhBest

Het wordt stil in Den Haag. O ja?

Het is meteen ook het bijpassende weer: neergutsende sneeuw bij Zuid-Westenwind, temperatuur één graad boven nul. En ik zit hier en overweeg de oprichting van de Osservatore Popolare (zelf in het Duits vertalen) nu ik het verkiezingsprogramma van de Haagse PVV heb gezien. Je kunt zeggen van de PVV wat je wil, maar die partij heeft wel in de gaten wat Jan met de Pet wil: de OZB en de parkeerbelasting halveren en afschaffen van de hondenbelasting. Wat ook moet worden afgeschaft: alles dat Jan met de Pet raar vindt, zoals moskeeën, islamitische scholen en hoofddoekjes (dat laatste is natuurlijk onzin: als ik wegens de kou een das om mijn kale kop trek, ben ik dan in overtreding?)

Als ik even onbevooroordeeld mag zijn: islamitische scholen zijn natuurlijk onzin en gevaarlijk, net als alle scholen die in de greep zijn van deze of gene ándere godsdienst. Datzelfde geldt voor moskeeën, die zijn bovendien vaak verschrikkelijk vormgegeven, omdat ze nu eenmaal zijn gemodelleerd naar de moskeeën in achterlijke dorpen in Anatolië en het Rifgebergte. Kijk liever eens naar de architectonisch prachtige kerkgebouwen in  Abu Dabi of Qatar .

En over Den Haag gesproken: hebben jullie die Waterstaatskerk aan de Parkstraat wel eens goed bekeken? Hier staat zij.

Dus dat zit wel goed met de PVV in Den Haag, die worden na 3 maart alleenheersers in die fraaie gemeente. Medio april komt er een klassiek vormgegeven ruiterstandbeeld van Weert Gilders en Fritse Sietsma op het Hobbemaplein. Samen op één paard, dat is goedkoper.

Heel typerend voor de gapende kloof tussen de gevestigde en de nieuwe volkse orde was natuurlijk de reactie van een zittend raadslid, vanmorgen op Radio 1, dat vooral bezorgd was over de door de PVV voorgestelde afschaffing van subsidies voor kunst en cultuur. ‘Dan kunnen dus alle theaters dicht en verdwijnen andere culturele manifestaties, het wordt wel heel stil in Den Haag,‘ zei die mevrouw.

Precies mevrouw, de aanhangers van Geert vinden die maffe beelden die in de zomer op het Lange Voorhout staan een rare linkse hobby, de schouwburg daar vlakbij hebben ze nog nooit van binnen gezien en ze voelen ook geen aandrang voor een bezoek omdat er toch rare toneelstukken over homo‘s en gekke muziek te zien en te horen zijn.

En de stilte in de stad: zelfs mensen die geen aanhangers van Weert Gilders zijn, kijken er reikhalzend naar uit. Hoewel beide groepen onder ‘stilte‘ ook al geheel verschillende dingen verstaan. De afschaffing van de hondenbelasting gaat natuurlijk enorm veel poep op straat opleveren en nachtelijk geblaf als in een Afrikaanse stad.

Nou ja, we lezen het wel in de Osservatore Popolare (zelf in het Duits vertalen) die na 3 maart De Posthoorn gaat vervangen.

_______

hhBest

Dokter, mag ik een Saab?

Kennen jullie de Saab 340? Ik heb er wel eens in gezeten. Sterker nog: ik heb erin gevlógen. Een mooi klein toestelletje met twee turbopropmotoren die bijvoorbeeld door grote luchtvaartmaatschappijen worden ingezet op lijnvluchten over korte afstand op zaterdag- of zondagmorgen. Je kunt er net rechtop in lopen, je moet je glas of je kopje in de gaten houden want als je niet uitkijkt trilt het naar de rand van je tafeltje en klettert op de grond en verder valt er weinig te doen want het oorverdovende geloei van de motoren maakt elke pogingen tot bijvoorbeeld conversatie onmogelijk. Er is één lichtpunt: een Fokker 50 maakt nog aanzienlijk méér herrie.

Een ander product van dezelfde Zweedse firma, die voluit oorspronkelijk Svenska Aeroplan Aktiebolaget heette, is bijvoorbeeld de Saab Gripen, een geduchte straaljager, schitterend vormgegeven, die buiten de Zweedse, Tsjechische, Hongaarse, Zuid-Afrikaanse, Thaise en Kroatische luchtmachten niemand wil hebben. Ja, Denemarken en Zwitserland denken er over na. De rest mag niet van Amerika. Vraag anders maar aan staatssecretaris Jack ‘Kuifje‘ de Vries.

Zweden is een heel groot en heel mooi land met evenveel inwoners als Haïti (negen miljoen) die niettemin een fantastische vliegtuigfabriek, een wereldberoemde fabriek van naaimachines en grasmaaiers  en ja, we kunnen er niet omheen: twee fabrieken heeft van oorspronkelijk heel bijzondere auto‘s.

Allebei, Volvo en Saab, trokken zich in de jaren vijftig en zestig geen reet aan van de toen gangbare vormgeving en techniek. Vooral de oude Saabs waren daar beroemd om, al kon niemand zeggen welke details ze precies bedoelden. Onder mijn vroegere collega‘s waren er twee die zo‘n gekke Saab hadden, een van de twee wist trouwens wèl precies waarom: het apparaat was loeizwaar en daarom had hij een goede wegligging, vooral op gladde wegen, die ze zoals bekend in Zweden veel hebben. (Hij noemde de auto ook, terecht ‘Soap’. Op zijn Zweuds.)

Andere echte liefhebbers konden niet wachten tot de ‘kattenrug‘ héél oud was, dan kon je hem namelijk prachtig restaureren.

Intussen zagen ze er bij Volvo geen been in om de Hollandse DAF‘jes van het kostelijke Volvo-logo te voorzien, er waren Volvo‘s met een Renaultmotor en tegenwoordig heeft Volvo zelfs een heel Amerikaanse SUV. Saabs zijn sinds tien jaar vooral Opels en ik moet nog zien dat Spijker daar iets tegen doet.

Voor beide is het te hopen dat advocaten en dokters en Garp aan beide zijden van de oceaan nog steeds bij voorkeur een Volvo of een Saab blijven rijden, ze zijn de opvolgers van die excentrieke types die veertig jaar geleden met die rare auto‘s reden. En verder zie ik weinig perspectief.

Ik zou dus wel een Spijker willen. Want dat blijft natuurlijk het enige echte bijzondere product van de nieuwe firma Saab-Spijker.

Of nee, doe me eigenlijk maar gewoon een Maserati Quattroporte. Trouwens net zo onbetaalbaar.

__________

hhBest

Moeder en kind in de De Storm

Een mooie, bijna on-Hollandse combinatie voor een oer-Hollandse film: de eeuwige strijd tegen het water, en daarin de onverbrekelijke band tussen moeder en kind. Ziedaar de samenvatting van de in september uitgekomen film ‘De Storm‘ van regisseur Ben Sombogaard.

Julia (Sylvia Hoeks) is een meisje van zeventien in een Zeeuws dorp dat, tot haar eeuwige schande, een buitenechtelijk kind heeft gebaard ─ enkele weken later is het 1 februari 1953 en zet de Watersnoodramp het leven van honderdduizenden mensen op zijn kop. Julia is ‘s avonds door de opstekende storm nog naar de feestavond van de harmonie geweest waar haar duchtig is ingepeperd dat zij een uitgestotene is. Kort na haar thuiskomst breekt de dijk en komt het water en voor ze het kan beseffen is haar familie weg en zit zij alleen met haar in een kist opgeborgen baby Ernst op de zolder van het instortende huis.

Als het licht is komt een helikopter (een legendarische Sikorsky S-51) overvliegen, juist op het moment dat Julia haar houvast verliest en te water raakt. Ze wordt door een van de inzittenden van het vliegtuig, marine-officier Aldo, gered, maar het kind blijft achter.

Julia begint samen met Aldo een paar wanhopige speurtochten naar het kind, hoewel ze er halverwege de tochten die ze maken door het verdronken landschap al zeker meent te weten dat ze haar kind in hetzelfde nog overeind staande en met vluchtelingen overvolle hotel, waar zij ook zelf verblijft, heeft horen huilen.

De film is gemaakt naar het boek ‘1953‘ van Rik Launspach, het scenario is er een sterk ingedikte versie van. In de film wordt de nadruk vooral gelegd op de mogelijkheden van zeer dramatische landschappen, de verdronken dorpen, de bergen wrak- en drijfhout, het verdronken vee, de desolaatheid, de stille verbijstering van de slachtoffers van storm en water.

Ik zou nog eens moeten speuren naar een ‘making of‘, maar ik moet zeggen dat de hele enscenering werkelijk verbluffend is. Hier moet gebruik zijn gemaakt van de laatste mogelijkheden die de computeranimatie biedt, waardoor je helemaal opgenomen wordt in de eindeloze watervlakten, de kou, de regen, de armzalige troep en rotzooi ─ ik heb de Watersnoodramp meegemaakt, ik was 14, ik voelde bij het zien van de film dezelfde beklemming, de machteloosheid, de ellende die we toen in het Polygoonjournaal en in de kranten voorgeschoteld kregen.

De enscenering heeft zelfs dusdanig de overhand gekregen dat alleen de figuur van Julia echt uit de verf komt, als het enigszins lichtzinnige en wulpse meisje dat haar omgeving trotseert en tijdens de overstromingen haar ware karakter toont: een moederdier dat voor zichzelf opkomt en voor haar kind. (Ik had nog nooit van Sylvia Hoeks gehoord. Zij is op slag de mooiste actrice in de Nederlandse filmwereld.)

Door de fraaie tekening van dat ene karakter is de film niet het definitieve Watersnoodramp-epos geworden, daarvoor zou wat meer nodig zijn dan dit.

Maar ik vond het een hele verademing weer eens een professionele, volwassen en toch Nederlandse film te zien die niet onder de verderfelijke invloed van Paul Verhoeven staat.

______

hhBest

Avonturen in Ethiopië

Ethiopian Airlines, dan denk je aan vliegtuigen die de Italianen bij hun overhaaste vlucht in 1941 uit Addis Abeba hadden achtergelaten, mooie ontwerpen, slimme vliegtuigen maar natuurlijk intussen enigszins gedateerd. Als je een beetje rondreed in Addis en omgeving ─ de laatste keer dat ik er was is alweer vijfendertig jaar geleden ─ was de algemene indruk van absolute stagnatie, van mensen die zich zeer waardig gedroegen maar geen cent te makken hadden en een bevolking die vooral bestond uit honderdduizenden honden die de mensen van de stad en omgeving ‘s nachts wakker hielden met hun golven van geblaf. Op de markt van de stad, toen nog ‘mercato‘ geheten, krioelde het van de mensen maar nog meer van katgrote ratten. Nou ja, daarover later meer details. Bijvoorbeeld over haviken die de ratten tijdens de vlucht uit de rechterpoot nuttigden.

Ik was in Addis aangekomen vanuit Nairobi in Kenia, met een vliegtuig van Ethiopian Airlines, en ik vond dat toen wel een wondertje. Het toestel was een aftandse Boeing 707 die er uitzag alsof hij diverse aanrijdingen had gehad en ook de nodige parkeerschade had opgelopen. Het was vrijwel geheel gevuld met pelgrims die onderweg waren naar Djeddah. Sommige mensen hadden levende kippen of geiten op schoot en ik kreeg al een visioen van een in het gangpad gestookt houtvuurtje.

Het toestel reed naar de startbaan en bleef daar vervolgens twee uur staan met de airco uit, omdat een instrument in de cockpit verwisseld moest worden en dat maakte eigenlijk wel een betrouwbare indruk: voor hetzelfde geld waren ze gewoon opgestegen zónder dat apparaat. Het rook niet buitengewoon aangenaam in het toestel toen het eindelijk opsteeg.

In Addis was het de bedoeling dat ik door zou reizen naar Asmara in Eritrea. Ik zat al in de Dakota die erheen zou vliegen toen een Ethiopische officier het toestel betrad en mij meedeelde dat hij niet voor mijn veiligheid kon instaan. ‘Dat doe ik dan zelf wel,‘ zei ik stoer, maar dat was niet de bedoeling ─ ik mocht gewoon niet naar Asmara.

Zo kwam ik in het Hilton Hotel in Addis Abeba terecht, waar ik voornamelijk zat te verlangen naar een idee van de Ethiopische keuken. In het hotel kreeg je namelijk uitsluitend eerste klas uit Europa ingevlogen voedsel, waaronder dikke sappige biefstukken. Er waren veel westerlingen in het hotel, niet alleen wegens de Hollandse suikerfabriek in de buurt maar ook omdat veel vliegtuigen uit Europa op het vliegveld van Addis een grote onderhoudsbeurt kregen. Dat droeg al een beetje bij aan een gevoel van betrouwbaarheid van het lokale luchtwezen.

Op de dag van vertrek naar Nederland kreeg de uit Kigali afkomstige Boeing 747 van Air France bij de landing in Addis zes lekke banden. Daardoor miste ik in Caïro het KLM-toestel naar Amsterdam en bracht ik een eenzame nacht door in Parijs, in plaats van de geplande gezellige nacht in Amsterdam.

Maar over Ethiopian Airlines: wat mij betreft geen kwaad woord.

__________

hhBest

Bekijk die enquête nou eerst eens

Toch goed dat ik even gewacht heb met het onderwerp ‘ANWB-referendum kilometerheffing‘. De meeste hooggeachte columnisten hadden afgelopen dagen hun mening al klaar, zoals gisteren Bert Wagendorp in de Volkskrant: ‘Zo bepalen één krant en één op de twintig leden van de Wegenwacht dat een in het regeerakkoord vastgelegd plan van tafel gaat.'

Nog even afgezien van het feit dat Bert desgevraagd vermoedelijk nog wel meer dingen bij referendum uit het regeerakkoord had willen schrappen: hij kon het ‘referendum‘ als zodanig nog niet op zijn scherm hebben gehad.

Ik intussen wel.

Nadat de bondsraad zaterdag had beslist dat die ‘enquête‘, want dat bleek een betere term dan ‘referendum‘, door moest gaan, stond hij prompt online en was ook meteen onbereikbaar.

Geheel onbevooroordeeld als ik ben dacht ik toen: de door de Telegraaf opgehitste harde kern van schreeuwend Nederland heeft zich reeds toegang verschaft om keihard ‘teuge!!' en ‘neuh!!' te schreeuwen, om vervolgens de site te hacken zodat niemand ‘op voorwaarden ‘ja‘‘ zou kunnen zeggen.

Maar je blijft, als vooroorlogs columnist, natuurlijk toch proberen en omstreeks een uur of zeven gisteravond kreeg ik de enquête voor me. Zij bleek te bestaan uit diverse A4-tjes met reeksen vragen en nergens de mogelijkheid om rechtstreeks ‘ja‘ of ‘nee‘ te antwoorden. Om de vragenlijsten naar behoren in te vullen moet je een gehard invuller van vragenlijsten zijn, waarbij je bij elke vraag de mogelijkheid hebt te antwoorden: ‘helemaal niet goed, niet goed, neutraal, goed, heel goed en weet niet/niet van toepassing‘. (De juiste termen kan ik nu even niet zien: de site is weer geblokkeerd door grote toeloop en bovendien kan ik er waarschijnlijk so wie so niet meer bij omdat je maar één keer kunt invullen.)

Dat is natuurlijk een selectiemogelijkheid waar niemand aan gedacht had: dat alleen de geroutineerde invuller het karwei na twintig minuten geduldig nulletjes invullen met succes zou kunnen afronden. Echt alle vragen beantwoorden, anders doet je antwoord niet mee bij de einduitslag.

En de geroutineerde invuller is ook degene die eerst nog eens even de kilometertarieven vóór en na invoering, ook te vinden op- dezelfde pagina‘s, van de eigen auto heeft nagekeken en tot de conclusie is gekomen dat alleen heel dure leasebakken een stuk duurder gaan rijden, maar de eigen kleine, middelgrote en tweedehandse bakken allemaal goedkoper: twee euro, om precies te zijn, per jaar.

Met de mogelijkheid de prijs eigenhandig te drukken door een beetje minder te gaan rijden. En nog een leuk voordeel: als je veel in het buitenland rijdt ─ wat hier in Zuid-Limburg zelfs vrijwel onvermijdelijk is ─ die hoeft daar voortaan alleen nog maar de benzine/diesel van te betalen.

Ook mooi. Tot ze daar ook de ‘Kilometergebühr‘, of hoe dat daar gaat heten, invoeren. Benieuwd of er ook een creatieve Vlaamse term voor de vinden is.

________

hhBest

Evert en Patty maken de dienst uit

Henk Hagoort, dat is de volgende gristen die scherp in de gaten gehouden moet worden. Hij zat gisteravond in De Wereld Draait Door, vooral om te laten merken dat hij gewoon de dictator is van de publieke omroep en dat hij met genoegen de protesten en argumenten tegen zijn beleid aanhoort, maar dan wel het ene oor in en het andere uit.

Hij en de bazen van de diverse omroepen waren er uit: het moest maar eens afgelopen zijn met die linkse journalistiek op de publieke omroepen, vooral met Nova, met die journalisten die soms wel bar hinderlijke vragen stelden. Henk had met de omroepbazen al een hele tijd jaloers gekeken naar Hart van Nederland, dat was nog eens journalistiek voor het volk: klein leed, daar zaten de mensen op te wachten, niet op die uitzendingen waarin scherp werd doorgevraagd tot de hoogwaardigheidsbekleder in kwestie door de mand viel.

En zo zien we gebeuren dat de stuk voor stuk steekhoudende argumenten tegen de beschuldiging van ‘linkse‘ journalistiek ook alweer het verkeerde oor van de omroepbazen uitgevlogen waren, en dat er gewoon wordt ingegrepen in de journalistieke vrijheid. Als het ware in het voorbijgaan vernemen wij dat Wakker Nederland een dagelijks ochtendprogramma op tv krijgt ─ zo sterk is de rechtse lobby (van onder andere De Telegraaf) dat de beginnende omroep er geheel onwettig meteen maar een heleboel zendtijd bij krijgt.

Zodat de brief van de apostel Paulus aan de Efeziërs bewaarheid wordt: ‘Neem geen deel aan de onvruchtbare praktijken van de duisternis… Want wat deze mensen in het geheim uitvoeren, is zo schandelijk dat men er maar beter niet over kan spreken.' Dus vooral niet de rechtse kuiperij aan de kaak stellen die zorgt voor aanschaf van overbodige straaljagers en het laten doorvechten van het kruisvaardersleger in Uruzgan.

Aad van den Heuvel was weer eens van stal gehaald om zijn licht te laten schijnen op de desastreuze gebeurtenissen die voor de deur staan, waarin de beste journalisten van Nederland, Clairy Polak voorop, zullen sneven. Maar Matthijs van Nieuwkerk liet toe dat Hagoort Van den Heuvels zuivere betoog over het verschil tussen ‘goede journalistiek‘ en ‘linkse journalistiek‘ afkapte, met Henks bekende lekenpraat over ‘objectieve journalistiek‘, die uiteraard neerkomt op ‘niet over praten, dan bestaat het niet‘. Henk haalde zelfs een zeer oud paard van stal: de afspraak dat als één omroep een nieuwsonderwerp te pakken heeft, dat een andere omroep er dan van afblijft. Een journalistiek volstrekt onnatuurlijk concept.

Aad zat er enigszins bedremmeld bij, je zult maar een jongen zijn die weliswaar als journalist in dienst bij een katholieke omroep zijn grenzen kende, maar niettemin alles wat hij deed liet leiden door zijn criteria van ‘goede journalistiek‘. Maar Aad is zowat 75, en dan weet je het wel: wat hij te berde bracht was zó 1960, dat moest zelfs Matthijs van Nieuwkerk toegeven: met Van den Heuvels gedateerde principes mag je natuurlijk nooit meer in smoking aanschuiven bij het snelle volk dat in de journalistiek tegenwoordig de dienst uitmaakt, uitsluitend naar de kijkcijfers kijkt en de adverteerders naar de ogen.

Jawel: Evert Santegoeds en Patty Brard.

__________

hhBest

Haïti heeft zo‘n beetje de jackpot

Hoeveel bedroeg die enorme jackpot van een van onze loterijen laatst? 36 miljoen euro? Om die bij elkaar te krijgen was duidelijk geen nationale benefietavond nodig geweest. Als de winnaar zich nu eens gul had getoond en het hele bedrag aan Haïti had geschonken, dan hadden wij niet een hele dag hoeven te kijken, eerst naar elkaar vermoordende DJ‘s, Matthijs van Nieuwkerk en Marc Marie Huijbregts die niet voor marktkooplui in de wieg gelegd zijn en daarna die hele benefietavond. Sinds wanneer heet dat ineens benefiet? Een benefietwedstrijd is toch een voetbalwedstrijd tussen een basisschoolelftal en een elftal voormalige beroepsvoetballers van 82 jaar en ouder die op die manier Johan Cruijff eindelijk aan die sigarenzaak helpen?

Ach, er waren ook lichtpuntjes. Zoals HKH prinses Margriet, die zich gewoon met ‘prinses‘ liet aanspreken; als verwend Boulevardkijker denk ik dan: haar grote zus zit nu stikjaloers in Huis ten Bosch voor de tv te beseffen dat ze toch nog het verkeerde vak heeft gekozen. Ik had wel graag geweten hoe Margriet zich bekend maakte aan de bellers. U spreekt met mevrouw Van Vollenhoven?

En daar zat Weert Gilders, naast zijn vrienden Rouvoet, Rutte en Bos lekker een beetje te bellen met ‘de mensen in het land‘. (Nee, in Haïti wonen geen moslims, wel tachtig procent katholieken, net als vroeger in Venlo.) Ik keek instinctief achter hem. Waar waren zijn lijfwachten? Hadden die ook een rood T-shirt aan? Of zaten die in de kantine van de studio een biertje te drinken onder het motto ‘Linda de Mol of Beau van Erven Dorens zullen toch zeker niet…‘

Gekke combinaties ook: Karin Bloemen en André van Duyn, Kane met Carice van Houten, Trijntje Oosterhuis met Youtube-heldin Esmée Denters. Nog gekker: Wilders en Koenders voor één zaak op de bres. Het eerste dat premier Wilders doet is het helemaal afschaffen van het departement van Koenders.

En als running gag ─ in de loop van de dag zag hij er steeds meer uit als een rennende gek ─ minister Bert Koenders, die de hele dag riep dat hij persoonlijk de opbrengst zou verdubbelen, en ik zou ze de kost niet willen geven aan de mensen die dat echt geloven, uit eigen zak, denken ze, nou die is wel binnen, daar hoeven we de volgende keer niet op te stemmen.

C1000, Kruidvat, McDonalds, allemaal een ton, gegarandeerd gaan de prijzen binnenkort omhoog. Nog meer lui die het op een koopje deden: de beroepsvoetballers van Ajax en AZ, de man goed voor een half miljoen salaris per jaar (bij problemen door de gemeente bij te schokken) gaan zondag voetballen met een shirt met daarop het gironummer!

Nog twee aantekeningen: een mevrouw op de tribune met een prachtige, door de Columbiaanse beeldhouwer Botero persoonlijk in brons uitgevoerde kop. En Roxanne Hazes, die blijkt te kunnen telefoneren en schrijven.

Voor de fijnproevers was er Radio 1, waar ze zowaar een Vlaming hadden gevonden die een complottheorie had: Amerikaanse mariniers gingen alleen maar helpen in Haïti om zo het land definitief te kunnen bezetten. Niks ten nadele van de Amerikanen, maar een land bezetten waar je alleen maar ellende van hebt, dat hebben ze nog nóóit gedaan en dus nu ook niet. Denk ik.

En Brun, wat heb je zelf gegeven? Nou, dit stukje dus en o ja, via Bert Koenders 2 euro 57.

Dat doet me er aan denken dat ik aangifte inkomstenbelasting moet doen.

_____

hhBest

Het land gaat naar de kloten (37)

Het wordt, geloof ik, echt tijd dat Nederland weer eens ergens wereldkampioen in wordt, voor mijn part in het gehandicapten korfballen, want anders gaat het helemaal mis met de natie. (Nu roept iemand meteen: ‘Wat natie! je bent zelf een natie!') Maar zoiets zou dus kunnen bewerkstelligen dat we weer als één man achter die gouden bal gaan staan. Een watersnoodramp, misschien ook een ideetje. Volgende week of zo is het alweer 1 februari, dus het kan nog best.

Weert Gilders wrijft zich permanent in de handen en niet alleen omdat het zo koud is in de rechtszaal: hij had al een grote handigheid in het genereren van publiciteit, maar nu helpt het hele justitiële apparaat hem daarbij, en als dat nog niet genoeg is, heeft hij ook Bram Moszkowicz zover gekregen dat hij de verdediging op zich heeft genomen, zodat het met de zoveel mogelijk verwarring zaaiende publiciteit rond het proces ook al snor zit. De giften van de Ku Klux Klan en/of aanverwanten voor Gilders‘ partij komen daarbij natuurlijk als geroepen, want Bram is wel goed maar niet gek.

En nu we het over poen hebben: jaha, de oplossing van de financiële crisis ligt natuurlijk voor de hand, dat we daar nog niet aan gedacht hebben ─ Noud Wellink ontslaan! Alle crises in Nederland worden namelijk opgelost door de bijbehorende bankdirecteuren en de burgemeesters te ontslaan.

Wouter Bos brengt zichzelf intussen de genadeslag toe door de salarissen van de directeuren van de ABN/Amro te verlagen, waardoor die aan de bedelstaf raken. Zeshonderdduizend euro, daarvoor ben je toch niet met jarenlang sappelen opgeklommen tot een bescheiden functie aan de top van het op lemen voeten gebaseerde bankwezen. Je had ook liever voor 1300 euri netto sleuven staan graven, als je je zin had gekregen. Dat zou trouwens inderdaad meer op eerlijk werk hebben geleken. De mensen stromen toe om die arme bankdirecteuren die door een links complot alleen nog bij de Voedselbank terecht kunnen, gul geld te geven.

Morgen gaan we er weer tegenaan voor Tahiti, oh nee, Haïti. Helaas heeft dat niet het in de eerste alinea omschreven effect want we geven wel geld, met mate uiteraard, maar weten intussen ook dat er tussen hier en de Caraïbische Zee enorm veel strijkstokken zijn waar zo ongeveer alles aan zal blijven hangen. Bijvoorbeeld in de vorm van salarissen van de mensen die het geld moeten verdelen en daar ook nog vaak een leuke bonus aan overhouden. De eenheid is steeds verder te zoeken.

Misleiding, spoken, misinformatie en geestendrijverij gaan ertoe leiden dat het beste en meest gezaghebbende nieuwsprogramma, te weten Nova, vervangen gaat worden door Nieuwsuur ─ een slappe vertaling van Newsnight ─ waarbij uiteraard slimme en bekwame interviewers als Clairy Polak geruisloos via de achterdeur zullen verdwijnen. En daar mag ze nog blij mee zijn, want de tijd is niet ver meer dat ‘linkse‘ journalisten ─ dat zijn journalisten die zich geroepen voelen aan gezagsdragers onwelgevallige vragen te stellen ─ meteen doorgaan naar een interneringskamp. Naar verluidt gaat Nieuwsuur gepresenteerd worden door Harry Mens, die deze week nog een Britse poenmaker complimenteerde in zijn beste Engels: ‘A nice prestation.'

Snap je nou dat het land naar de kloten gaat?

_______

hhBest