Reizen naar Amerika wordt weer leuk.
Maar eerst de teloorgang van de commerciële luchtvaart. Dat begint met een schitterende film, waarin Jasper Schuringa als een knight in shining armour de vileine draak in de vorm van een ‘beetje domme‘ Nigeriaan aan zijn lans rijgt. Die film overtuigt de helft van de potentiële reizigers naar de Verenigde Staten ervan dat vliegen naar het Beloofde Land een wat ingewikkelde vorm van zelfmoord is.
Dan: de invoering van de totale bodyscan op Schiphol helpt niet veel. Een deel van de passagiers haakt al af omdat ze niet willen dat de marechaussee hun geslachtsdelen ziet, bovendien krijgen de mensen die de apparatuur bedienen steeds meer ervaring zodat ze na enkele weken hardop mompelen ‘darmkanker‘, ‘dreigend hartinfarct‘. En dan gaat de zin om eens lekker te gaan shoppen in de Big Apple bij veel slachtoffers wel over.
Dan maar geen handbagage meer. Als gevolg daarvan zien veel potentiële passagiers alsnog van hun tripje af ─ je wilt toch op die eindeloze vluchten een boek kunnen lezen.
Maar een volgend incident toont aan, dat ook dat geen oplossing is. Umar de Nigeriaan had zijn explosieven ook niet in zijn handbagage. In wanhoop kondigen de luchtvaartmaatschappijen aan dat de vliegtuigen voortaan beter zullen worden verwarmd en dat de passagiers, gekleed in zo klein mogelijke zwemkledij, aan hun handen (desgewenst ook aan hun voeten) opgehangen naar Amerika zullen worden vervoerd.
Dat is het sein voor het sluiten van de hele taxfreetoestand op alle luchthavens, een tsunami-achtige golf van faillissementen onder de luchtvaartmaatschappijen en het haastig herinrichten van scheepswerven, die passagiersschepen bouwen.
Een gouden tijd breekt aan. Over niet al te lange tijd legt de Willem Ruys weer aan bij het gebouw van de Holland-Amerika Lijn, de Rotterdam kan zó uitvaren. Passagiers gaan enkele dagen voor vertrek aan boord, ze worden ontvangen met champagne op de tonen van een live spelende André Rieu. De reis naar de VS duurt een dag of tien, die een feest zijn voor iedereen die zo gelukkig is geweest een slaapplaats aan boord te veroveren.
In New York koop je de laatste overgebleven winkels leeg, dat schip heeft eindeloos veel vrachtruim. Het tripje van vier dagen van vroeger loopt uit tot zes weken, maar wat een rust, wat een ruimte, wat een ervaring.
En die Nigerianen, die zijn we nog niet kwijt. Die bouwen namelijk die schepen.