Een beetje verleid door de naam van gitarist Mike Roelofs, want de rest van de line-up was niet veel bijzonders, reisde ik naar die kapitale boerderij aan de rand van Heerlen, ook alweer bekend van bruiloften en partijen. Niemand die je waarschuwt dat dit natuurlijk weel een typisch geval is van ‘uit in Heerlen.’
Alsof het 1937 is en je met je zelfgebouwde kristalontvangertje zit te luisteren naar Radio Beromünster, als jullie dat nog wat zegt. Alleen de Mexicaanse Hond blijft voornamelijk achterwege. Met andere woorden: je luistert naar een radiozender die is afgestemd net náást de plek waar je glasheldere ontvangt mag verwachten. En dat duizend maal versterkt. Waardoor de gitaar van Mike Roelofs godlof zeer goed te horen en te verstaan is, maar de blueszanger van The Blues Tigers helaas niet, hij schreeuwt een lange tekst in de microfoon waarvan geen woord verstaanbaar tot me doordringt; daarna begint hij te zingen en omdat hij dat óók niet kan, zet hij gewoon de stem op van Tom Waits.
Het geluid wordt in de loop van dat concert steeds harder, scherper. Tot ik niet anders kan dan mijn oren dichtduwen en spijt hebben dat ik geen geluiddempers heb meegenomen, terwijl ik dat nog wel heb overwogen.
En ik ben nog wel zo doof als een kwartel, hoe kunnen die paar honderd mensen die zich rond de statafels hebben geschaard met hun veel te dure consumpties dat allemaal verdragen?
Sterker nog: ze lijken er niet eens iets van te merken. Met name de dames in het samengestroomde publiek, waarvan sommige in ultrakortgerokte feestkledij, staan met de rug naar de muziek en schreeuwen zonder ophouden en zonder naar elkaar te luisteren, ononderbroken door wat dan ook, in elkaars oren. Als je probeert een algemeen beeld van het geluid te krijgen hoor je dus de muziek, met als schetterende ondertoon het gekwetter van een miljoen spreeuwen die de plaatsen in hun nachtelijke roestplek onder elkaar verdelen.
Na Mike Roelofs is het de beurt aan een zekere Leo Janssen, saxofonist. Ik stel me even voor dat hij met zijn saxofoon zonder versterking gemakkelijk de hele zaal zou kunnen bereiken, maar dat blijkt toch niet de bedoeling. Bij de eerste snerpende tonen grijp ik naar mijn oren, dat doet echt pijn. Het onmiskenbare sein om te vertrekken.
Op de autoradio is Maarten van Rossem bezig. Ook al zo’n ouwe nurks.
Maar die kan ik gelukkig zachter zetten.