SanteLOGie

De wereld is een inloopkoelkast geworden

De conferentie over klimaat- en milieubestrijding in Kopenhagen is mislukt, hoor ik aan alle kanten, maar ik weet wel beter. De dictators van nota bene Soedan en Venezuela, die tot nu toe werden versleten voor een stel machtsbeluste idioten, bleken het uiteindelijk bij het rechte eind te hebben gehad. De een zei: ‘Ik heb nu al mijn halve bevolking uitgeroeid, maar veel warmer is het daar niet van geworden,‘ de ander schreeuwde in zijn eigen televisieprogramma dat als er al iets opgewarmd werd, dan waren het de lijken die de zogenaamd Nederlandse Antillen bevolken ─ hij lustte ze rauw, riep hij.

En terwijl Jacqueline Cramer in haar privécoupé gelukzalig zwijmelend in haar milieutrein een als een dolle knipogende Arnold Schwarzenegger ontving, op de terugreis naar Den Haag, hadden de eerste tekenen van de rampzalige mislukking zich al onmiskenbaar gemanifesteerd.

Eerst was het Noord-Oosten van de Verenigde Staten aan de beurt. Met name de hoofdstad van dat mooie land, Washington DC. Het sneeuwde, meldde mij een aldaar metterwoon gevestigde kennis, maar dat is nog niet zo ongewoon, al ligt het Witte Huis op dezelfde breedtegraad als Casablanca. (‘Play it again, Sam‘, knipoogde Humphrey Bogart).

Maar vervolgens begon het daar serieus te sneeuwen en hoewel er aanvankelijk nogal lacherig over werd gedaan (‘mijn auto moet ik in maart toch eens uitgraven‘) is het lachen wel een beetje vergaan, nu de noodtoestand is uitgeroepen en het contact zelfs via internet sporadisch en vrijwel onverstaanbaar begint te worden, daar in Casablanca.

En intussen beginnen wij het in Nederland ook te voelen. Het land begint er al een beetje uit te zien als één grote Heineken inloopkoelkast en in De Bilt halen ze voorzichtig het onwaarschijnlijkste en keihard bevroren rampenscenario voor 2010 uit de kast, waarin staat dat pas over vijfhonderd jaar weer een zomer te verwachten is waarin de maximumtemperatuur enkelen keren boven het vriespunt uitkomt.

De Saabfabrieken in Zweden zijn al gesloten wegens te veel kou, te veel sneeuw en te veel ijs, en dat op zich wil al wat zeggen, die lui konden toch wel een beetje sneeuwval verdragen, die auto‘s waren gemáákt voor de ijstijd.

En het meest sinistere hoogtepunt hebben we vanmorgen mogen vernemen: de politie van Groningen, die als vanouds bekend staat als de heldhaftigste korps koddebeiers van het Europese vasteland, heeft afgelopen nacht de eerste rendieren doodgeschoten. Rendieren waren sinds de vorige ijstijd in Europa niet meer gesignaleerd. Dat is geen leuke grap uit een overdreven column, dat is de werkelijkheid, om met mevrouw S. Witteman, ingesneeuwd te Washington en nooit teruggevonden, te spreken: Ik verzin dit niet.

Het kan niet anders of een tovenaarsleerling in Kopenhagen, Andersen heet hij, geloof ik, Hans Christian voor zijn vrienden, heeft op een paar verkeerde knoppen gedrukt en die kan hij nu niet terugvinden omdat ze onder de oprukkende poolgletschers zijn verdwenen, die dus op hun beurt die rendieren voor zich uitdrijven.

In Groningen is inmiddels een man in een rode jas gesignaleerd in een slee zonder rendieren ervoor. Ho ho ho, riep hij, maar het was al te laat.

_________

hhBest

Tachtig jaar geschiedenis

Het was vanmorgen min 13 hier, en dan denk je als vanzelf terug aan december 1929. Niet dat het toen bijzonder koud was, al vroor het dat het kraakte op de negentiende van die maand, vandaag precies tachtig jaar geleden. Dat plachten althans mijn ouders later te vertellen: op die dag trouwden ze op het stadhuis van Nijmegen. Wat heet kraken: het was in de Bilt die morgen min 6.1 en het waaide nauwelijks, maar goed, warm is natuurlijk anders.

Tachtig jaar, ‘t is of je een emmer leeggooit, en ik heb een paar seconden nodig om me te realiseren dat ik die voor het grootste deel heb meegemaakt.

Hij was 26, zij 25, ze kenden elkaar een jaar of drie, vier. Hij was terrazzowerker, zij had diverse baantjes gehad, in de kunstzijdefabriek en als modiste. Hij moest geregeld op karwei, zat bijvoorbeeld enige maanden in een pension in de Van Ostadestraat in Amsterdam en stuurde vandaar liefdesbrieven aan mijn moeder in zijn prachtige handschrift en zijn onbeholpen Nederlands ('Ik lief jou zoveel‘), brieven die vrijelijk ter inzage lagen in het inmiddels met die brieven verdwenen huis aan de Thijmstraat in Nijmegen ─ ik herinner me dat wij als kinderen ze gniffelend lazen, hoe bestaat het dat je ouders elkaar liefdesbrieven schreven!

De trouwfoto is inmiddels in het onvindbare archief van de eeuwigheid verdwenen, maar gelukkig zie ik hem voor me: hij met een elegante grijze hoed op ─ hij was voor zijn tijd en zijn middelen een dandy ─ zijn elegante streepjessnorretje en die glimlach die ik me vooral van mijn broer herinner. Zij in iets wits en met dat schalkse lachje dat door haar officiële preutsheid heen schemerde.

Ze gingen diezelfde dag nog met de trein naar Parijs en vandaar naar het nietige dorpje Fanna in het uiterste Noord-Oosten van Italië, waar mijn vader geboren was en dat hij op zijn zeventiende had verlaten, en waar hij altijd heimwee naar zou blijven houden. Mijn moeder toonde de familie daar hoe de Nederlanders hun brood aten: met boter en beleg, hetgeen enige verwondering wekte. En ze leerde in de elf weken dat die de huwelijksreis duurde vloeiend Friulaans spreken.

Toen ze terugkwamen was ze in verwachting van mijn oudste zus, die eind november 1930 werd geboren en acht jaar enig kind bleef. Nee, wacht: in 1936 werd een meisje doodgeboren, Anneke ─ op mijn netvlies staat het beeld van mijn vader (dat beeld heb ik nooit echt gezien, dus) die met een klein wit kistje op de schouder naar het kerkhof achter de kerk van de Heilige Antonius van Padua aan de Groenestraat in Nijmegen liep, waar het in ongewijde grond werd begraven. Een mooi staaltje van de hardvochtigheid van de roomsche kerk. Ik denk dat bij het horen van dat verhaal de kiem werd gelegd voor mijn afkeer van godsdienst in het algemeen en de roomsche in het bijzonder.

Twee jaar later werd ik geboren. Nog geen vijf pond, een mager, paars geval dat niet wilde huilen, niet erg levensvatbaar leek en dus haastig gedoopt werd door de aanwezige huisarts ─ ik zou niet in ongewijde grond terecht komen. Huilen wil ik nog altijd niet, schreeuwen kan ik prima en ik weeg ruimschoots meer dan vijf pond. Dat paarse is er ook een beetje vanaf.

In 1941 werd mijn jongste zusje geboren en in 1944 mijn broer.

Tachtig jaar zijn verstreken. Alleen mijn zusje Lidia en ik zijn nog over van het avontuur dat op die negentiende december 1929 begon.

_________

hhBest

Dit zijn de dagen van het Dicteeuw

Jullie zijn gewaarschuwd: ik blijf Balkenendenorm gewoon met een hoofdletter schrijven, als ik het woord nog ooit gebruik, wat niet waarschijnlijk is, want mijn hoop ooit nog in de buurt van 167.000 euro per jaar te komen is vervlogen ─ de laatste kans was die enorme wietplantage, maar dan blijk je ineens heel ordinaire leveranciers, medekwekers en vooral afnemers te hebben, dat is zelfs mij te gortig. Maar die norm, die moet gewoon met een hoofdletter. Het gezond verstand overrulet hiermee Het Groene èn Het Witte boekje ─ kijken jullie nog eens goed naar die Vlaamse man met dat sikje die over het Groene gaat: daar móet het een en ander aan rammelen.

Een paar jaar geleden heb ik bedacht dat elk jaar over het Groot Dictee der Nederlandsche Taal schrijven heel saai zou worden. Samenvattend: ooit haalde ik twaalf fouten, maar de nieuwe spelling heeft aan die trend een halt toegeroepen en ik heb ooit met het schaamrood op de kaken 28 keer moeten afvinken. Meestal zat ik net boven de twintig.

Maar aandacht besteden aan de twintigste keer, daar kon ik niet aan ontkomen. Ik heb trouwens niet alle twintig keren meegedaan, door drukke bezigheden elders.

Het hoge woord moet er maar uit: ik had gisteren achttien fouten. Het was een mooie tekst van Gerrit Komrij, al had hij mij en vele anderen te grazen met ‘Bommelskonten‘, een fictieve plaatsnaam die verwant is aan Sint Juttemis, en of dat met hoofdletters geschreven moet worden, daar ben ik al eens ingestonken bij een vorig dictee.

En voor de rest natuurlijk inderdaad die hoofdletters, hoogst onlogisch toegepast ─ Komrij dreef er ter plekke de spot mee ─ aaneenschrijven (volgens mij is ‘aaneen schrijven‘ beter) en al of niet koppeltekens. Evident fout was Tweede Kamerlid, daar móet een koppelteken tussen, want anders ga je je afvragen: en hoe staat het dan met het Derde, Vierde en Vijfde Kamerlid?

Wat ik in ieder geval merk: dat de bestaande, voor een deel absurde regels, toch van buiten te leren vallen.

Ooit haal ik nog eens nul fouten. Over een jaar of vijftien, als die Vlaamse meneer van Het Groene Boekje en meneer Alzheimer me voor die tijd niet inhalen.

Dus nu over op de sneeuw. Daarover kan ik kort zijn: welke sneeuw?

_________

hhBest

Antitelefoonterrorisme

Zo. De ordinair geelblauwe dubbeldekker zoeft door het Limburgse land, de zon komt links op boven de wit berijpte bossen en dreven, eens kijken wie er allemaal al op zijn, zodat ik door middel van modern telefonisch contact hun en mijn werk op de rails kan zetten. (Waarom zijn Nederlandse treinen zo ordinair geschilderd? Waarom niet gewoon wit, of donkerblauw, of zilver? Ze verpesten het winterlandschap.)

Ik zit in een eersteklas rijtuig ─ niet verkeerd begrijpen: dat is in dit geval een rijtuig waarvoor je het eersteklastarief betaalt ─ en ik heb een reis van drie uur voor de boeg. Het is een lang compartiment waarin zich, zo te zien, ongeveer zeven mensen bevinden; de dichtstbijzijnde zit drie stoelen voor me, verborgen door een hoge rugleuning.

De agenda opengeklapt bij de ‘to do‘lijst en de telefoon gepakt, met het voornemen zacht sprekend enkele afspraken voor de komende week vast te leggen. Zacht sprekend omdat ik vind dat niemand iets te maken heeft met wat ik in de telefoon zeg.

Ik heb nog nauwelijks drie zinnen gesproken, het oog beurtelings gericht op de voorbijschuivende kerstkaart en de agenda, als ik ineens een barse stem hoor, vlak naast me. ‘Wilt u dat telefoongesprek dáár voortzetten,‘ zegt de man die hoort bij die stem. ‘Zo kan ik niet lezen.' En hij toont mij zijn boek.

Omdat ik iemand aan de telefoon heb en het gesprek nog niet afgelopen is, reageer ik helaas niet buitengewoon adequaat. Ik kijk om en zie dat ‘dáár‘ heel ver weg moet zijn, want achter ‘me strekt het tweedeklasdeel van het rijtuig zich uit, en aldaar dus geen soelaas. Dus ik mompel iets van ‘Eh, ja, nee, ik…‘ De man is weer weg, naar zijn stoel een eind voor me. Ik mompel in de telefoon een excuus en iets van ‘ik bel later nog wel eens,‘ en sluit het gesprek af.

En bedenk vervolgens dat ik hier te maken heb met het contraterrorisme. De mensen die zich in allerlei vormen beklagen over het feit dat iemand in de trein telefoneert, zijn overgegaan tot handelend optreden. Als ik daar had gezeten en in gesprek was geweest met een reisgenoot, had de man dan ook geklaagd? Dan was er zelfs luider gesproken en hard gelachen, zoals ik sinds het vertrek van de trein al hoor vanuit de tweede klas. Af en toe klinkt daar zelfs verontrustend gebonk.

Langzaam wordt mijn esprit d‘escalier wakker. In mij duiken zinnen op als ‘Flikker op, lul, met je kinderboek, ik telefoneer zo veel ik wil, dit is geen stiltecoupé, telefoneren in de trein is niet verboden, dus opzouten. Als je niet oppast kom ik vlak naast je zitten. Eikel.'

Maar nee. De lol is een beetje van het kerstlandschap af, ik besluit mijn agenda bij te werken na aankomst in Den Haag, alles doordat ik helemaal van mijn apropos ben gebracht door zo‘n lompe zak.

‘Conducteur, kunt u die man uit de trein zetten? Hij is tegen de telefoon.'

_______

hhBest

Juist omdat hij een oude man is

Twitteraar EdgeOfEurope, een dwarse Nederlander en collega die in Calabrië woont, had gisteren de ongetwijfeld origineelste reactie op de ‘aanslag‘ op Silvio Berlusconi: …Silvio is gewoon een man van 74jr, die mep je niet op zijn bek.

Ik vind het in het algemeen tamelijk ordinair om iemand iets in het gezicht te gooien, laten we dat even voor de zekerheid vermelden. Maar bij iemand als Berlusconi, 74 jaar of niet, kunnen de vingers toch enorm gaan jeuken. Kort samengevat kun je immers vaststellen dat hij ervan verdacht wordt een charlatan te zijn, een oplichter, een flessentrekker, een fraudeur en een gevaar voor de democratie, die zich gesterkt voelt doordat figuren als Balkenende en andere Europese leiders hem de hand boven het hoofd houden.

In Milaan, de meest ‘Europese‘ stad van Italië (wellicht op Turijn en Triest na) daar gebeuren dat soort dingen. Bij voorkeur laat op de zondagmiddag, als de zon al onder is en de opgewonden verslaggevers van de Italiaanse televisie in dikke jassen met nog dikkere dassen hun stand-ups doen. Hoe ver is het Piazza Duomo verwijderd van de Piazzale Loreto?

Een kilometer of vier. Milaan is van oudsher een stad van socialistische arbeiders, maar ook van gezeten bourgeoisie, de kern van de partij van Berlusconi. Die tegenstelling, die werd door iedereen meteen aangevoeld. De man die wegens de aanslag op Berlusconi werd aangehouden, Massimo Tartaglia, bleek al snel gek, maar ook werd steevast vermeld dat hij afkomstig was uit een familie die traditioneel links stemt.

Gek of niet, maar een geniale inval was het wel, om zo‘n afzichtelijk beeldje van gietaluminium te pakken, voorstellende de Dom van Milaan, en daarmee de Italiaanse premier te lijf te gaan. Ik bedoel, met de Eiffeltoren zou het ook wel gaan, maar met de Dom van Milaan, dat is een Stalinorgel onder de handwapens, met al die scherpe torentjes ─ wie in predestinatie gelooft ziet zich de bouwmeesters, die zevenhonderd jaar aan de Dom bouwden, al verkneukelen op deze toekomstige bestemming.

Hoe nu verder? Berlusconi zal er ongetwijfeld maximaal profijt van trekken, het zou wel eens een geschenk uit de hemel kunnen blijken. Hoogstens zal hij een tijdje buiten beeld blijven: hij is een enorme ijdeltuit, (‘ik ben nu eenmaal een knappe man, geliefd bij de dames‘) en wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht. Om na kostbare plastische chirurgie des te glimmender en jonger dan ooit, te voorschijn te komen.

Het hele geval zal hem sterken in het voornemen nog éénmaal een volksstemming over zichzelf te organiseren. Afgelopen week nog deed hij een giftige uitval naar zo ongeveer alle organen van de Italiaanse staat, onder wie de president Giorgio Napoletano, want hij staat steeds meer alleen. Ergens las ik dat hij ‘met één been in de gevangenis‘ staat.

Als iemand deze ‘aanslag‘ goed uitkomt, dan is het Berlusconi wel. Juist omdat hij een oude man is, zal hij veel sympathie oogsten van Italianen die vooral empathisch zijn als ze met andermans leed geconfronteerd worden. En een man op wie iedereen stemt, wie zal die in de bak durven gooien?

_________

hhBest

Had iedereen maar opgelet op school

Even paar dingetjes van gisteren. In het programma Wegmisbruikers betrapt de politiepatrouille een man in een Jaguar (in Wassenaar) tweemaal op rijden door rood licht, rechts inhalen, te hard rijden en bumperkleven. De man mag de opname daarvan zien, en voorziet die van commentaar. ‘Bumperkleven? Ik heb winterbanden, die remmen goed. Ben u wel eens in Zweden geweest? Kom ik geregeld. Over remmen gesproken. Rechts inhalen? Maar die man die bleef de hele tijd links rijden, ik moest wel. Te hard gereden? Ja, maar ju snapt toch ook wel dat je niet kunt inhalen als je niet wat harder rijdt. Rood licht? Nou, het was net oranje. (De tweede keer ramde hij bijna de auto‘s die van links kwamen en al een poosje groen hadden.) De man is zich van geen schuld bewust, hij is een superieure chauffeur en hij gaat er eens goed voor zitten om de bedremmelde politieman eindelijk eens voor te houden hoe je omgaat met iemand die zich een Jaguar kan veroorloven. Daardoor weet hij sommige dingen veel beter dan de professionele man. Sommige natuurwetten gelden immers voor hem niet. ‘s Avonds heeft hij op de VVD-clubavond groot succes met zijn overwinning.

Overdag gisteren een beetje surfen op internet. Ik kom terecht bij de klimaatsceptici. De column van iemand die schrijft: ‘Hoe kan CO2 slecht zijn? Het is de basis van alle plantaardig en dierlijk leven!' Ik moet op dat moment denken aan de griepsceptici van een paar weken geleden ─ en die spoorloos verdwenen zijn ─ die zich voor geen goud lieten volspuiten met kwik. In dat laatste geval ging het om een conserveermiddel in het vaccin, een chemische verbinding waar een minieme hoeveelheid kwik bij betrokken was en in die verbinding onschadelijk en bovendien binnen 24 uur uitgescheiden op het toilet.

Heeft het zin om zo iemand voor te houden dat CO2 dus niet de basis is van het leven, maar een gas dat je uitademt; de betrokkene had even niet in de gaten dat koolstof, inderdaad de basis van alle leven, iets anders is dan kooldioxyde, er zijn tienduizenden chemische stoffen op basis van koolstof die min of meer zwaar giftig zijn, te beginnen met CO, ook bekend als koolmonoxyde of kolendamp.

Triomfantelijk wijzen de sceptici op de fraude die klimatologen plegen om hun gelijk te halen. Ze hebben in één ‘geheime‘ e-mail ontdekt dat de deskundigen iets hebben ‘verborgen‘, zie je wel: fraude! Dat het verbergen betrekking had op het weglaten uit onderzoeksresultaten van gegevens over boomringvorming die in de jaren zeventig waren verstoord als gevolg van zure regen, waardoor die boomringvorming niet meer functioneerde als ‘thermometer‘ voor de temperatuurstijging, zo ver hadden de sceptici niet doorgelezen in die mail. Er was iets verborgen, zie je wel: fraude! Er is niets aan de hand met klimaat! We geven nog eens gas!!

Een simpel ander voorbeeld waaruit blijkt dat je als leek moet uitkijken als je je in ingewikkelde discussies begeeft met mensen die ervoor hebben doorgeleerd: je hebt buikpijn en je darmen worden onderzocht. Als leek ben je geneigd juichend op te springen en zingend en dansend het spreekuur te verlaten als de dokter zegt dat de uitslag ‘positief‘ is ─ maar helaas gebruikt de dokter de woorden positief en negatief precies omgekeerd als jij: je hebt wel degelijk darmkanker. Hoop liever op negatief.

Wat ik maar wil zeggen: als iedereen een beetje beter las en bij voorkeur ook op school een beetje had opgelet, dan hadden we niet dag in dag uit al die onzindiscussies door lui die van toeten noch blazen weten maar wel enorm hard schreeuwen.

Een beetje té hard, vind ik persoonlijk.

_________

hhBest

De omgekeerde wereld draait door

De verslaggever vroeg zich af wat dan toch wèl de consequenties moesten zijn van de chaos die ontstond op 22 augustus op het strand van Hoek van Holland, culminerend in een politiemacht die dusdanig door het oprukkend geteisem in het nauw was gebracht, dat er niets anders overbleef dan gericht schieten. Wie moest daarvoor boeten? Het was duidelijk dat hij door de redactie van Radio 1 was uitgestuurd met de opdracht: ‘vind iemand die ronduit wil zeggen dat burgemeester Aboutaleb van Rotterdam moet aftreden‘, maar helaas: de geïnterviewde hoogleraar terreurbestrijding (of zoiets) suggereerde wel een eind in de goede richting, maar echt zeggen dat Ahmed het veld moest ruimen, die kaart hield hij nog even voor de borst.

Beiden filosofeerden verder over het interessante onderwerp, ja hoor, de burgemeester had weliswaar om kwart over twaalf ‘s nachts nog gevraagd of hij persoonlijk te plaatse moest gaan, en toen de agenten hadden geroepen: nee joh, je loopt alleen maar in de weg, was hij maar gaan slapen of zoiets. ‘En pas de volgende dag, pas om ácht uur ‘s morgens, ging hij er over vergaderen,‘ zei de verslaggever . ‘Ja,‘ zei de professor, ‘dat is allemaal wel ontoereikend en te laat.'

Iedereen had kunnen weten dat bij dit feest, zo ging de geleerde verder, de hooligans zouden toeslaan. De burgemeester had dus samen met de korpschef moeten zorgen dat er een peloton ME achter de hand gehouden werd. En dat was niet gebeurd, en dus moesten ze toch eigenlijk hangen, vond met name de verslaggever van Radio 1. Toen was ik thuis, en kon de autoradio uit ─ mij in verbijstering achterlatend.

Enigszins daas zat ik te bedenken welke enorme verandering in betekenis die het woord ‘feest‘ tijdens dat ene korte radio-interview had ondergaan. Een feest was vóór het gesprek iets leuks, waar de mensen naar mooie muziek luisterden, elkaar lachend moppen vertelden, op vriendschappelijke wijze een politiek meningsverschil uitdiscussieerden, de polonaise dansten en/of bij de flakkerende open haard, het glas cognac in de hand, over literatuur of film spraken.

Tijdens en na het gesprek was een feest iets dat altijd uit de hand liep, waar men elkaar met kapotte flessen te lijf ging, waar iedereen reikhalzend uitkeek naar het binnentreden van de hooligans, dood en verderf. Hoogtepunt van het feest: het bedreigen van de aanwezige politieagenten met de dood. Een feest bleek ook iets dat achteraf geëvalueerd moest worden en waar iedereen van moest leren, desnoods hardhandig. En met name dat laatste hadden Aboutaleb en Meijboom niet begrepen, terwijl het toch heel normaal en ook goed was dat feesten zo verliepen. Zo goed als dat het geen zin had naar een feest te gaan als je niet dronken en stoned was en van plan volledig los te gaan en je door de ME in elkaar te laten rammen. Die daarvoor dan de bak zou indraaien.

Ik hoor dat in een gemeente als Rotterdam 1700 van die feesten per jaar worden georganiseerd, dus dat gaat wat burgemeesters en korpschefs kosten.

Hier in het dorp wordt elk jaar een groot popfestival gehouden waar zestigduizend mensen op af komen. Er is aardig wat politie op de been, maar de ME is er al tientallen jaren niet aan te pas gekomen en iedereen, het publiek, de omstanders, de politie spreekt er schande van als iemand tijdens dat festival probeert een portemonnee te jatten.

Mag ook helemaal niet.

Mag ik intussen nog wel even informeren: zijn jullie helemaal gek geworden dat je meteen grijpt naar het vaste ritueel: het geteisem maakt er een zootje van en dús moet de burgemeester vertrekken?

___________

hhBest

Ik ben de beste politicus

Ik heb een beetje gezocht ─ niet al te fanatiek natuurlijk, vóór je het weet draait het op werken uit ─ maar niks gevonden: ik bedoel de criteria waardoor iemand aangemerkt kan worden als ‘beste‘ of ‘slechtste‘ politicus.

Dus begrijp ik natuurlijk ook niet waarom Mark Rutte door zijn mede-Kamerleden tot de beste politicus van 2009 is bevorderd. Omdat hij vrijwel onzichtbaar is geweest? Omdat hij, als hij zijn mond open deed, alleen maar Telegraafpraat liet ontsnappen? Of omdat hij stug vrijgezel is gebleven? Wat wij niet eens weten: misschien kun je met Mark wel het beste een smakelijk glas drinken in dat kroegje op het Buitenhof, wie zal het zeggen.

Zo hebben we ook al de verkiezing gehad van het meest sexy Kamerlid, en dan komen ze (in dit geval scholieren) aankakken met Marianne Thieme, die natuurlijk op zich geen remedie tegen de liefde is, zoals Agnes Kant of Mariette Hamer, maar waarom zien ze dan Femke Halsema over het hoofd? Of desnoods Fleur Agema? Die lijkt mij deskundig in SM.

Maar wat is nu het echte criterium voor ‘beste politicus‘? Volgens mij is dat de politicus met het meeste succes in de politiek, dat wil zeggen: wie heeft in het afgelopen jaar de meeste successen geboekt, bijvoorbeeld in termen van ‘virtuele zetelaantallen‘. Die vraag is gemakkelijk te beantwoorden: Weert Gilders met stip op één, met een veelbelovende runnerup in de persoon van Alexander Pechtold en Femke Halsema als derde.

Op die manier is Wouter Bos de slechtste politicus en Agnes Kant een veelbelovende tweede slechtste.

De slechtste politicus, daar heeft de Tweede Kamer zich ook nog aan gewaagd. Dat bleken, verrassing, Weert Gilders en Rita Verdonk te zijn. Ik vind dat Rita wel in een aparte categorie had kunnen worden ingedeeld die heet: ‘Politici die het langste op nul zetels staan‘. En waarom is Weert de slechtste? Ja, ik ben het daar wel mee eens, maar dan moet je wel vinden dat heruitvinding van de demagogie, introductie van straattaal in de politiek en misbruik van de politiek voor persoonlijk gewin de criteria moeten zijn. Als ik het goed heb begrepen zou Weert het daar wel eens niet mee eens kunnen zijn.

Zo blijf je maar aanmodderen. Het lijkt wel politiek.

________

hhBest

9 december, 08.09 uur

Wij dragen allemaal ons kruis

Wat beleven we toch interessante tijden. Terwijl de gezamenlijke pers zich enorme inspanningen getroost om de politieagenten die op het strand‘feest‘ van 22 augustus in Hoek van Holland effectief, zij het hardhandig de orde hebben gehandhaafd alsnog langdurig in het gevang te krijgen, ziet het CDA zijn pogingen stranden om de geitenboeren, die zijn natuurlijke achterban en stemvee vormen, uit de wind te houden. Vanmorgen nog voor achten konden we getuige zijn van de wijze waarop burgemeester Dieudonné Akkermans van Echt-Susteren ─ mijn kop eraf als dat geen CDA‘er is, want hij twittert, en eindigt elke tweet met een uitroepteken ─ zijn eigen straatje schoon wil vegen nu datzelfde stomme CDA heeft laten uitlekken hoeveel meer met Q-koorts besmette boerderijen er in Nederland zijn dan minister Gerda Verburg gisteren nog wilde toegeven. Waaronder dus een bedrijf in Echt-Susteren.

In al dat tumult valt het nauwelijks op dat er weer een geweldige rel in de maak is over de vraag wat mensen mogen aantrekken. Gisteren zag ik een Amsterdamse tramconducteur die per se een ketting met kruis er aan op de buitenkant van zijn verder wel conservatieve pak wil dragen. Zo te horen had hij beter Nederlands kunnen leren dan katholiek kunnen worden, maar ik kan me er toch wel iets bij voorstellen. Ikzelf heb ook wel eens een metalen sieraad aan een kettinkje om de hals gedragen, en dat kan in de winter gemeen koud aanvoelen, daar te midden van het welig kroezend borsthaar.

Waarmede we dan wel weer beland zijn in de discussie die neerkomt op de vraag: moet je je kruis óp of ónder je boerka dragen?

Persoonlijk ben ik van mening dat je je particuliere opvattingen misschien toch beter ónder je kleding kunt meedragen, hoewel ik het nog urgenter vind dat je die persoonlijke opvattingen ook verbaal níet onder woorden brengt. Ik ben namelijk nogal gauw gekwetst door andermans van de mijne afwijkende opvattingen.

Maar eigenlijk moet je toch zelf weten wat je doet; waarbij dan normale fatsoensgrenzen niet uit het oog verloren moeten worden. Zo houdt ikzelf mijn inmiddels tamelijk onsmakelijke jongenslichaam zo veel als enigszins mogelijk voor de buitenwereld verborgen, maar ik zou een verbod op peilloos diep décolleté voor dames niet toejuichen. Daarentegen zou ik wel willen verplichten piercings en tattoo‘s onzichtbaar te dragen omdat ik niet graag naar verminkingen kijk en veel tattoo‘s de toets van de kunstkritiek niet kunnen doorstaan.

Ben ik niet toegekomen aan de vraag of een kerstboom een religieus symbool is en dus een dennennaald in het oog van den allochtoonschen medemensch. Ik hoor van een school die daarom die boom niet heeft geplaatst. Dat gaat natuurlijk wel erg ver. Ik stel voor de boom wel te plaatsen, maar dan gehuld in een boerka, met op de kop een piek en om de nek een ketting met daaraan een ijzeren halve maan.

_______

hhBest