De Digitale Agenda die mijn leeftijdgenote Neelie Kroes moet gaan bijhouden, die heb ik alweer een paar jaar geleden weggedaan. Ik was er vroeg mee, met die Digitale Agenda, ik had er al een in 1999, een Psion 7 Series. Vermoedelijk door een klein defect in de backupbatterij (zo‘n knoopje) raakte ik een jaar of drie geleden alles kwijt dat er inzat, e-mail- en huisadressen en een complete agenda die toen nog wat meer items bevatte dan tegenwoordig. En alle verjaardagen.
Sindsdien gebruik ik weer gewoon een papieren boek, pocketformaat, één dag per pagina, met ringband en elegante zwartlederen omslag.
En daar word ik dus om uitgelachen. Ze trekken allemaal de iPhone, de Blackberry, de weet ik veel Samsung of Sony Ericsson maar ik ben conservatief, dus ik houd telefoon, agenda, televisie en fotografie gewoon uit elkaar. Want die apparaten zijn te ingewikkeld voor mij ─ hoewel ik zeker weet dat ik ze allemaal kan leren beheersen, maar het is de vraag of ik dat allemaal wel wil.
Ik heb dus die gewone mobiele telefoon ─ ik ben zelfs zo iemand die in een zin als deze even achteruitkijkt naar het woord ‘gewone‘ ─ waar ik pas de noodzaak van inzag toen ik in 1996 in de stromende regen met een defecte auto op de vluchtstrook stond en besloot dat ik nog één keer naar een praatpaal zou lopen en daarna vooral naar de telefoonwinkel voor een mobiele telefoon.
Die ik daarna nog met veel moeite mijn huisgezin in moest praten.
Dat gold ook voor de Psion 7 Series trouwens, hoewel ik me die als betaling in natura liet sturen wegens een opgeknapt karweitje. Een geweldig apparaat trouwens, ver zijn tijd vooruit, je kon er zelfs mee internetten, al moest je daar iedere keer lange codes voor intikken. Ik heb me jarenlang afgevraagd waarom er geen laptops in dat formaat op de markt waren. Tot vorig jaar inderdaad laptops verschenen met 8 tot 10 duims schermen ─ de Psion had 7 inch.
In de Samsung NC10 bewaar ik nu niks van betekenis, want het ding hoeft maar uit je hand te glippen en op de grond te kletteren en je bent van alles kwijt ─ vooral als hij niet op de grond maar in de rioolput valt die zich altijd bevindt recht onder het sleutelgat in je autoportier.
En mijn agenda is dus gewoon weer van papier. Weet je dat er agenda‘s zijn die er aanzienlijk sjieker uitzien dan zo‘n lompe iPhone? Dat is als een Maserati zich verhoudt tot een botsauto, echt waar.
Er zijn tijden geweest dat ik zelfs een papieren agenda niet nodig had, ik onthield eenvoudigweg alles. Na een kleine operatie onder narcose was kennelijk de backupbatterij leeg, dus moest ik vanaf dat moment wel een agenda.
Het wachten is nu op een agenda die in je hoofd wordt ingebouwd. En die dan erfelijk wordt.
Als Neelie dáár even voor wil zorgen?
______