Het was 12 november 1999, het was half tien ’s morgens, het was nauwelijks licht en uit de duistere hemel viel een vermoedelijk eindeloze regen. Ik stond voor het raam, iedereen was weg, naar school en kantoor en ik dacht: ’Wat heb ik gedaan?’ Het was de eerste dag van de vut en tevens mijn 61ste verjaardag. Ik had ook gewoon kunnen blijven werken tot mijn 65ste, maar ik was blij te kunnen gaan, tijd voor van alles en nog en vooral: nooit meer reorganisaties, functioneringsgesprekken, eindeloze vergaderingen. Maar nu leek het wel of ik spijt had.
Ik stond voor het raam en ik dacht: moet ik eigenlijk geen stukje schrijven? Het laatste anderhalve jaar van mijn leven had ik dagelijks een stukje geschreven voor pagina 3 links onderaan, wat ze tegenwoordig een ‘column’ noemen en het was, zoals het hoort, een dagelijkse gewoonte geworden. Ik was het gemakkelijker gaan vinden wèl een stukje te schrijven dan géén stukje te schrijven en een dagelijks stukje is gemakkelijker dan een wekelijks en dus zette ik de computer aan en schreef een stukje.
Eerlijk gezegd was ik al enkele maanden tevoren op het idee gekomen, ik had al een website ingericht en had dat als onhandig en ongemakkelijk ervaren. Ik had wel gehoord van het verschijnsel weblog maar om de een of andere reden dacht ik dat een columnist daar bóven moest staan en zo modderde ik de eerste vijf jaar met die pagina die, zo drong langzaam tot me door, vooral bedoeld was voor statische mededelingen. Destijds was het al modieus geworden dat een bedrijf een website had, maar dat was bijna uitsluitend een statische advertentie die nooit veranderde – en ook nooit door iemand bekeken werd. Zo’n pagina had ik bij de provider Tripod, die ik bestookte met vragen ‘of het allemaal niet wat makkelijker kon’. Ik kreeg nooit antwoord.
Eind 2004 zag ik steeds meer weblogs en met name die van Adriaan Jaeggi, een door mij gewaardeerde columnist, trok mij aan. In diezelfde periode hervond ik het contact met Guido t’Sas, die er ook al op aandrong dat ik een ‘weblog’ zou maken. Na enig wikken en wegen besloot ik bij Jaeggi’s ‘provider’, Typepad in Californië, een weblog te openen en die ging eind januari 2005 in de lucht. Wat een gemak – je kon er gewoon een stukje in tikken en opslaan en klaar is Kees.
De problemen met de Tripodpagina – de ‘service’ was soms een paar weken achter elkaar eenvoudig uit de lucht – hadden er overigens toe geleid dat ik me steeds minder had gehouden aan het voornemen ‘minstens 300 columns per jaar’. Ook door andere omstandigheden schreef ik er in totaal maar ongeveer honderd in de jaren 2002 en 2003 samen.
Vanaf januari 2005 heb ik de 300 stuks per jaar gemakkelijk gehaald. Niet allemaal even goed natuurlijk en ze zijn van lieverlede ook steeds langer geworden, een moderne tabloidkrant zou er inmiddels geen weg meer mee weten. Met de totale productie zou ik gemakkelijk tien boeken van ieder 250 pagina’s kunnen vullen. Vreest niet: ik ga dat niet doen.
Ook het bezoek nam gestaag toe. In de eerste jaren gingen er soms weken voorbij zonder dat er iemand keek. Tegenwoordig zijn het ongeveer 100 mensen per dag die de moeite nemen dit weblog te openen. En sinds die twaalfde november 1999 hebben gemiddeld vijftig mensen per dag 72 pagina’s van de blog opgeslagen.
Ik ga gewoon nog een poosje door.
Ik sta trouwens nooit meer moedeloos voor het raam naar de neerdrenzende regen te kijken.