SanteLOGie

Teloorgang van een Kamerlid

Roderik-Jan Bommelsteijn gaat nog een zweterig weekje tegemoet, want de majesteit laat het er niet bij zitten en lamme excuses ergens in die armoedige gangen van het Tweede-Kamergebouw zullen ongetwijfeld niet voldoende blijken te zijn. Nee, Erik-Jan Blommesteijn zal met de billen bloot de trappen van Huisch ten Bosch moeten opkruipen en nederig de onderzijde van Hare Majesteits schoenen grondig schoonlikken, dan kan hij misschien nog ontkomen aan het lot dat andere tegenstanders van Oranje, de gebroeders De Witt, ten deel is gevallen. Gevild ondersteboven aan de Gevangenpoort, dat zal hem leren, zal ik maar zeggen.

Van twee dingen één: óf wat het staatshoofd zegt tijdens welk gezellig samenzijn dan ook is, conform de Grondwet van het Koninkrijk der Nederlanden, van geen enkel belang en kan dus rustig verzwegen worden. Of de bemoeizucht van wat de Nederlandse republikeinen ‘mevrouw Van Amsberg‘ plegen te noemen blijkt in de praktijk toch wèl van belang te zijn, en het enige dat je dan met haar uitspraken kunt doen is: het besprokene in een debat in de Tweede Kamer aan de orde stellen.

Wat mij betreft mag er dan die broodnodige wet uit rollen die het formele staatshoofd niet alleen verbiedt zich met staatszaken te bemoeien, maar ook precies beschrijft wat de relatie is van individuele Kamerleden met dat staatshoofd. Volgens mijn verwarde hoofd hebben Kamerleden namelijk helemaal geen relatie met het staatshoofd, maar uitsluitend met de voorzitter van de ministerraad en diens kabinet.

Maar nee hoor, je zag ze naar buiten komen, alle vijftig, na het kopje thee bij de majesteit. Met nagloeiende wangen van de klappen die zij uitdeelde. Met een uitgesproken bedrukte uitdrukking op het edele gelaat. Oei oei, we doen het niet goed, we doen te veel spoeddebatten en de kogelin ziet het parlement eigenlijk helemaal niet zitten, ze maakte allerlei grappen over ons functioneren, je hoorde duidelijk dat ze bedoelde: jullie spoeddebatteren maar een eind weg, ik regel toch op de achtergrond alles met JP. De enigen die voortaan nog enigszins met opgeheven hoofd naar het Binnenhof kunnen, dat zijn de Kamerleden van de SP, die geen heil zagen in dat kopje thee en wel iets anders aan de kop hadden, nu de Wildersstemmers in toenemende mate de SP als het alternatief zien voor de PVV. (Ik vind rood ook een mooiere kleur dan bruin.)

Er is één lichtpuntje: net zoals Sarah Palin na haar promotiecampagne eindelijk eens dat boek kan gaan lezen dat ze geschreven heeft, kan Arend-Jan zich daar nu ook eens rustig op gaan bezinnen en zich verkneuteren over het feit dat hij voortaan werkelijk álles kan schrijven zonder daar ooit voor op de vingers te worden getikt, door wie ook.

Behalve natuurlijk als hij verlangens koestert als die van Palin: Boekesteijn for president! En dat gaat nog lukken ook. Wij Nederlanders zien graag clowns op de troon.

________

hhBest

Als de school maar een naam heeft

‘Create your future‘. Een slagzin die betekent: ‘Schep je toekomst‘. Dat is natuurlijk een rijkelijk optimistisch advies: alsof het mogelijk is je eigen toekomst te scheppen. De meeste mensen moeten achteraf constateren: ‘De toekomst heeft mij geschapen‘. Een optimistische toonzetting, staat daar tegenover, is ook niet altijd af te raden. Het zou raar zijn als een school als motto zou hebben ‘There is no future‘, al ligt dat natuurlijk dichter bij de waarheid, het zou een stelling kunnen zijn uit een college dat wordt gegeven over het onderwerp: ‘De tijd bestaat niet‘.

Sinds dit schooljaar hebben we hier in Oostelijk Zuid-Limburg ─ in makelaarstaal ‘Parkstad Limburg‘ ─ een groot complex van middelbare scholen, Charlemagne College genoemd. Daarin zijn scholen opgegaan die vroeger een uitdrukkelijk regionale component hadden: het College Rolduc heette naar een oud klooster in Kerkrade, op de (huidige) Duits-Nederlandse grens, een gebouw met een lange, bewogen geschiedenis; en het Eijkhagencollege in Landgraaf, dat heet naar een bosje waarin het eerste noodgebouw van de school stond.

De vergrijzing van de bevolking en de vermindering van het aantal scholieren hebben tot de fusie geleid. Geen buitengewone creativiteit kwam te pas aan het vinden van een naam voor het nieuwe instituut: op luttele kilometers afstand bevond zich meer dan duizend jaar geleden de hoofdstad van Verenigd Europa, Aken, onder leiding van een keizer die vermoedelijk geen erg hoge cijfers zou hebben gehaald op het college dat nu zijn naam draagt: Charlemagne. Naar verluidt was hij namelijk analfabeet.

Je zou natuurlijk kunnen zeggen: waarom heet die school niet ‘Karel de Grote College‘? En daar weet ik het antwoord niet op. Wel op die Engelse slagzin: ‘Create your future‘. Een school met een Franse naam en een Engels motto. Was het niet beter geweest, als het toch in een vreemde taal moet, Charlemain College te schrijven, beide in het Europees Esperanto, het (steenkolen) Engels?

Ik heb er dezer dagen al tweemaal een stukje over geschreven in andere persorganen, maar ik kom een beetje terug van mijn kritiek. Want wij vonden het destijds heel normaal dat we op het Canisius College zaten, wij noemden het zelf trouwens ‘Het Hok‘. Heeft iemand er ooit aan gedacht dat het een passende naam was voor een school die naar de Nijmeegse jezuïet Piet de Hond was genoemd?

Hier in Zuid-Limburg had je sinds jaar en dag verenigingen die een Latijnse of Franse naam hadden, ten teken dat de oprichters niet van de straat waren. De leukste blijft altijd nog een fanfare in Ransdaal, die Les Amis Reunis heet, De Verenigde Vrienden ─ niemand haalt het nog in zijn hoofd die naam in het Frans uit te spreken; iedereen zegt ‘les amis reunis‘, waarbij reunis rijmt op Theunis.

Create your nickname, dat zou een betere zijn, dat zou de Hyvesgeneratie ook beter begrijpen.

_______

hhBest

'Voor jou ben ik nog altijd 'u''

Op een chatsite van Genootschap Onze Taal ─ te bereiken voor wie op het LinkedIn netwerk zit ─ worden allerlei onderwerpen die in enig verband staan of kunnen worden gebracht met taal onderworpen aan discussie met deelnemers. Hoewel er, vooral als het onderwerp net aan de orde is gesteld, vaak serieuze en steekhoudende argumenten worden gebruikt, beginnen de meer jolige deelnemers (onder wie uw columnist, wat dacht u) na een paar dagen kolderieke bijdragen te leveren die vaak een vrij hoog humorgehalte hebben, al zeg ik het zelf. Dit is ook zo'n site die niet ontdekt is (of zal worden, wat mij betreft) door schreeuwend Nederland.

Wel zijn enkele volkomen normale geplogenheden van internet ook hier dagelijkse kost ─ men spreekt elkaar zonder enige uitzondering aan met 'jij' en 'jou'.

Dat brengt me op een recent daar aan de orde gesteld onderwerp: het om zich heen grijpende gebruik van het informele 'jij' en 'jou' in allerlei sociale situaties. Veel verrassends zit er eigenlijk niet bij. De een vindt dat 'u' niet mag verdwijnen, net zo min als het grijze pak met de stropdas, de ander slaakt een zucht van verlichting dat dat stomme ge'u' uit de wereld is, tegelijk met de stropdas.

Bij mij maakt de discussie wel iets los. Ik heb sinds jaar en dag de neiging om met iemand die ik interview en die wat jonger is dan ik voor te stellen op 'jij' en 'jou' over te gaan. 'U' bewaar ik voor zeer oude mensen, en mensen die ik om een of andere reden op een afstandje wil houden. Of als het echt iemand is die ik helemaal niet ken en niet zie, zoals mensen die mij bellen om me een nieuw stroomcontract aan te smeren, of die ik raadpleeg wegens een internetstoring of iets degelijks.

Zelf ben ik opgegroeid in een eigenaardige situatie: ik moest 'u' zeggen tegen mijn moeder en 'jij' tegen mijn vader, hetgeen ik volkomen gedachteloos deed, trouwens. Later deed het probleem zich nauwelijks voor: tot het begin van de jaren zeventig zei je 'u' tegen mensen die ouder/hogergeplaatst/totaal vreemd waren. Maar ik vond mezelf toch voornamelijk 'jij'. Toen ik dus stagiairs te begeleiden kreeg ─ dat is eigenaardige mensensoort die elk jaar jonger in plaats van ouder wordt ─ werd het probleem steeds groter. Tegen de meeste moest ik zeggen dat ze me konden tutoyeren, als collega's onder elkaar. Wie meteen begon te 'jouwen', daarentegen, bleef ik de hele stageperiode met wantrouwen bezien.

Nu ik de leeftijd der sterken aan het verkennen ben, wordt het probleem wat kleiner. Ik zeg tegen bijna iedereen 'jij', behalve tegen mijn schoonmoeder (tot haar verdriet, geloof ik.)

En ik ben bijna tot tranen toe vertederd door piepjonge volwassenen die eerbiedig 'u' tegen me zeggen ─ dat wil ik ze dan niet afpakken.

De allerleukste is een schoondochter die braaf 'u' blijft zeggen, nadat ik haar al tien keer heb aangemoedigd: 'zeg toch jij'. 'Het lukt me gewoon niet,' zegt ze. Over een goede opvoeding gesproken.

________

hhBest

Een avond bij De Swarte Ruijter in Holten

Zelden kom ik in een restaurant dat in alle gidsen vermeld staat, maar dit weekend kon het niet meer uitblijven: De Swarte Ruijter in Holten. Nog een primeur: voor het eerst van mijn lange leven sliep ik in een rietgedekt gebouw. (Nee, niet waar: in het Westen van Kenya sliep ik eens in een guesthouse dat met riet gedekt was. In de rieten kap hingen gezellig enige grote zwarte vleermuizen die uitbundig stonken. In Holten zijn het ook net guesthouses).

Zwart, dus, net als die Ruijter. Een nachtje slapen, een avondje eten, een middag wandelen in bos en heide. En drinken, niet te vergeten, laten we dat vooral niet vergeten.

Trots liet de ober alle boeken zien waarin zijn restaurant vermeld stond, er was er zelfs een bij dat aankondigde dat men hier binnen afzienbare tijd een ster op de gevel kon plakken. We waren dus nog net op tijd.

Waarom langer er omheen draaien: het ging om het diner, natuurlijk.

Een amuse bestaande uit een soepje, een klein wit hoopje van gegaarde ui, een bitterballetje van forel. Dan de eerste gang. Een laagje donkergroen van basilicum, daarop een verrukkelijke tartaartje van ossenhaas, waarop een flinke scampo die perfect was gebakken: net niet meer rauw, smeltend op de tong. Dan iets dat eruit zag als een plakje spekkoek, maar dat bleek te bestaan uit laagjes ganzenlever en ossenstaart. De ijslolly van dikke chocola en ondefinieerbare vulling had achterwege kunnen blijven. Hier kan vermeld worden dat de kok nauwelijks sauzen gebruikt, nauwelijks kruiden en nauwelijks zout. Over dat laatste wordt door sommige van de boekenschrijvers zelfs geklaagd, maar ik vind het een zeer welkome trendbreuk.

Dan de zonnevisfilet op een jacobsmossel – je bent geneigd te denken: de onvermijdelijke jacobsmossel; maar deze was zo prachtig gebakken, ook weer smeltend zacht, zodat de typische smaak voluit te proeven viel. Gevolgd door een mooi stukje patrijs en een knapperig gebakken pootje, alles op zeer smakelijke zuurkool, heel eenvoudig en huiselijk en waarom niet, deze kok zoekt het nooit ver en zeker niet in extravagantie. (Op die ijslolly na, dan.) Omdat het herfst is tot slot een hertenbiefstukje, zeer mals, prachtig rauw, met die typische leversmaak. Verrukkelijk. En uiteindelijk het dessert dat ik me niet goed herinner, ik ben ook niet zo’n liefhebber van desserts, zeker niet als het van die muizenhapjes zijn zoals het hele diner.

Ik haast me te zeggen: die muizenhapjes hadden ook niet groter moeten zijn, al hadden we van de ganzenlever wel een tweede ‘serving’ willen hebben. De kok houdt zich prachtig aan ‘maximaal drie ingrediënten per gerecht’, en maakt het allemaal op in die karige, keurige Japanse stijl – en dat moet je goed kunnen. Deze kok kan dat goed.

Het zou ingewikkeld worden om bij elke gang ook nog de bijpassende wijn te noemen – ik heb geen aantekeningen gemaakt en we hebben met zijn vieren een stuk of zeven flessen soldaat gemaakt. Luxemburgs, Portugees, Italiaans, veel verrassende wijnen, dingen die je maar zelden ziet en vooral proeft. Eén uitschieter: de droge Oloroso Seco bij de vis en een gezellige droge witte voor ‘ertussendoor, om op adem te komen,’ zoals het geruisloos bedienende personeel het uitdrukte.

Het geheel afgemaakt met een vrijwel ongestoorde, diepe, vermoedelijk droomloze slaap.

En dan maar weer eens op huis aan.

Het ‘feest’ dat carnaval heet

Op de elfde van de elfde moest ik bij de bijeenkomst van een carnavalsvereniging zijn. De vereniging was bezig met de opening van het seizoen, en aangezien ik nog nooit een dergelijk feest had bijgewoond, had ik me een beeld gevormd.

Dat totaal niet leek te kloppen.

In de rokerige achterzaal van het ‘partycentrum’ stond een licht overspannen orkest in koddig bedoelde kledij er een beetje langs af te blazen, aan de bar en aan de statafels stonden wat landerige jongelui biertjes te drinken en wat om zich heen te kijken. Op enkele plaatsen stonden meisjes twee aan twee in ernstig gesprek gewikkeld, de Mickey Mouse-oren vergeten op het achterhoofd.

Ik heb al vele jaren geen carnaval meer gevierd – het is meer iets voor kinderen en pubers, vind ik – maar ik had toch echt verwacht dat ik op zo’n openingsavond terecht zou komen in een bruisend, wat zeg ik: turbulent feestgedruis. Hossend de polonaise dansend, de hopsende dansmarietjes ertussendoor, de Raad van Elf voorop.

Maar nee, de raad van Elf stond er enigszins beteuterd bij; het waren voornamelijk wat oudere heren die blijkbaar aan hun eigenaardig vormgegeven muts en rokkostuum een bepaalde status ontleenden die zij niet graag te grabbel zouden gooien door iets geks te doen.

Dat laatste verwonderde me minder. Al vele jaren geleden heb ik kennis gemaakt met dat eigenaardige verschijnsel. Met name Prins Carnaval is een beklagenswaardige figuur die niet zozeer de grootste gek van het dorp is, als wel een middenstander die nu eenmaal een keer die ondankbare functie moet waarnemen, waarvan hij de kosten uit eigen zak fourneert. Vaak genoeg heb ik Prins Carnaval, en niet alleen in het eigen dorp, met een chagrijnig gezicht zien zitten, zelfs als het feest wel echt een dolle boel was geworden.

Want Prins Carnaval drinkt niet, dat hóórt niet. PC keek reikhalzend uit naar Aswoensdag, kortom.

Ik herhaal het nog maar eens: ik ben geen carnavalist en ik snap er dus ook niks van. Misschien hoort het ook niet dat je er over schrijft, en al helemaal niet in de trant van dit stukje.

Ik voelde in ieder geval een zekere opluchting toen ik het ‘feest’ weer kon verlaten. Met een enorme rooklucht in mijn kleren, dat dan weer wel.

Tien jaar SanteLOGie

Het was 12 november 1999, het was half tien ’s morgens, het was nauwelijks licht en uit de duistere hemel viel een vermoedelijk eindeloze regen. Ik stond voor het raam, iedereen was weg, naar school en kantoor en ik dacht: ’Wat heb ik gedaan?’ Het was de eerste dag van de vut en tevens mijn 61^ste verjaardag. Ik had ook gewoon kunnen blijven werken tot mijn 65^ste, maar ik was blij te kunnen gaan, tijd voor van alles en nog en vooral: nooit meer reorganisaties, functioneringsgesprekken, eindeloze vergaderingen. Maar nu leek het wel of ik spijt had.

Ik stond voor het raam en ik dacht: moet ik eigenlijk geen stukje schrijven? Het laatste anderhalve jaar van mijn leven had ik dagelijks een stukje geschreven voor pagina 3 links onderaan, wat ze tegenwoordig een ‘column’ noemen en het was, zoals het hoort, een dagelijkse gewoonte geworden. Ik was het gemakkelijker gaan vinden wèl een stukje te schrijven dan géén stukje te schrijven en een dagelijks stukje is gemakkelijker dan een wekelijks en dus zette ik de computer aan en schreef een stukje.

Eerlijk gezegd was ik al enkele maanden tevoren op het idee gekomen, ik had al een website ingericht en had dat als onhandig en ongemakkelijk ervaren. Ik had wel gehoord van het verschijnsel weblog maar om de een of andere reden dacht ik dat een columnist daar bóven moest staan en zo modderde ik de eerste vijf jaar met die pagina die, zo drong langzaam tot me door, vooral bedoeld was voor statische mededelingen. Destijds was het al modieus geworden dat een bedrijf een website had, maar dat was bijna uitsluitend een statische advertentie die nooit veranderde – en ook nooit door iemand bekeken werd. Zo’n pagina had ik bij de provider Tripod, die ik bestookte met vragen ‘of het allemaal niet wat makkelijker kon’. Ik kreeg nooit antwoord.

Eind 2004 zag ik steeds meer weblogs en met name die van Adriaan Jaeggi, een door mij gewaardeerde columnist, trok mij aan. In diezelfde periode hervond ik het contact met Guido t’Sas, die er ook al op aandrong dat ik een ‘weblog’ zou maken. Na enig wikken en wegen besloot ik bij Jaeggi’s ‘provider’, Typepad in Californië, een weblog te openen en die ging eind januari 2005 in de lucht. Wat een gemak – je kon er gewoon een stukje in tikken en opslaan en klaar is Kees.

De problemen met de Tripodpagina – de ‘service’ was soms een paar weken achter elkaar eenvoudig uit de lucht – hadden er overigens toe geleid dat ik me steeds minder had gehouden aan het voornemen ‘minstens 300 columns per jaar’. Ook door andere omstandigheden schreef ik er in totaal maar ongeveer honderd in de jaren 2002 en 2003 samen.

Vanaf januari 2005 heb ik de 300 stuks per jaar gemakkelijk gehaald. Niet allemaal even goed natuurlijk en ze zijn van lieverlede ook steeds langer geworden, een moderne tabloidkrant zou er inmiddels geen weg meer mee weten. Met de totale productie zou ik gemakkelijk tien boeken van ieder 250 pagina’s kunnen vullen. Vreest niet: ik ga dat niet doen.

Ook het bezoek nam gestaag toe. In de eerste jaren gingen er soms weken voorbij zonder dat er iemand keek. Tegenwoordig zijn het ongeveer 100 mensen per dag die de moeite nemen dit weblog te openen. En sinds die twaalfde november 1999 hebben gemiddeld vijftig mensen per dag 72 pagina’s van de blog opgeslagen.

Ik ga gewoon nog een poosje door.

Ik sta trouwens nooit meer moedeloos voor het raam naar de neerdrenzende regen te kijken.

Gij zult niet demoniseren

Het gaat dus zo: Janssen beweert iets, maakt niet uit wat, vaak tenenkrommend of als belediging opvatbaar, en als je dan zegt ho ho, dat lijkt wel haatzaaien, racisme, antidemocratisch! Dan riposteert Janssen steevast: hee hee, jij demoniseert mij, als ik nu vermoord wordt, is het mede jouw schuld.’ En dan scheppen de volgelingen van Janssen moed en roepen niet alleen dat je hun Leider demoniseert, maar tevens dat ze wel even zullen komen om je een kopje kleiner te maken. En daarna roept Janssen: ‘Ik kan dat wel begrijpen, maar dat moeten mijn volgelingen niet doen.’

Domme keus van Weert Gilders trouwens, om Bram Moszkowicz als advocaat te nemen, want dat is voor het PVV-Telegraafpubliek lang niet die sympathieke advocaat die opkomt voor de beschaafde mensheid, zoals verpersoonlijkt door Weert Gilders, die jongen van Gaus en blue eyes Fleur Agema. Bram was, de laatste keer dat we hem op tv zagen, toch de pleitbezorger van de onderwereld? Maar goed, hij kan intussen van specialisme gewisseld hebben, daar wil ik me verder buiten houden.

Het werkwoord demoniseren is de panacee voor iedereen die geen baat heeft bij intelligente discussie en die de argumenten van zijn tegenstanders vooral wil zien als ‘ik doe aangifte tegen jou, want jij brengt mensen ertoe mij te vermoorden’, in plaats van er inhoudelijk op in te gaan.

De Nederlandse politiek heeft Weert ook die ruimte gegeven. Nog niemand heeft ooit aan hem gevraagd om eens concreet te onderbouwen dat Nederland ‘geïslamiseerd’ wordt – en hoe verhoudt zich die islamisering tot de verchristelijking, zijnde de meest funeste invloed die we in dit land hebben gehad, en al zeker twaalfhonderd jaar lang?

Demoniseren betekent ‘duivels voorstellen’. Daar zou ik bijvoorbeeld niks bijzonders mee kunnen bedoelen, want ik geloof niet dat duivels, demonen en, als we toch bezig zijn, engelen en goden bestaan. Ik moet dan ook concluderen dat het hele politieke denken van Weert feitelijk een intern godsdienstige discussie is, waar een normaal intelligent mens de schouders bij ophaalt.

Was het denken van de Nationaal-Socialistische Beweging ook intern godsdienstig? In Duitsland was het nationaalsocialisme wel degelijk een soort godsdienst, maar het zou toch moeilijk vallen om NSB-leider Mussert als een godheid te zien. Een vergelijking tussen de NSB en de PVV valt hoe dan ook mank uit, want Weert kan het woord ‘socialisme’ niet uitspreken, maar uitsluitend uitkótsen. Nationaal is hij wel, maar dat zijn er meer, zonder dat ze er een vlieg mee kwaad doen.

Je laadt overigens wel de verdenking op je dat je niet zuiver op de graat bent als jij niet alleen in je eentje de leider bent van een beweging, maar daarin tevens en exclusief jouw persoonlijke ideeën formuleert en ventileert.

En van Herman van Veen kunnen we zeggen: erg slim was die opmerking van je niet. Maar zijn opmerkingen deden mij wel denken: wij mogen toch zeker wel laten merken dat we iets hebben geleerd van de recente geschiedenis?

Wie daar allemaal te fijngevoelig voor is: vernietig je e-mail-account en doe de computer de deur uit. (Harde schijf wel even wissen.) Je zult eens zien wat een rust er neerdaalt over Nederland. Zeker als je ook de radio en de tv naast de pc langs de stoeprand zet.

Paranoïde mensenhaters gesignaleerd

Ook in de behandelkamers van medische en paramedische beroepsbeoefenaren is ’t het gesprek van de dag: vaccineren of niet. Een vaccinerend onderwerp, dus. Jullie kennen mijn standpunt: baat het niet – bijvoorbeeld doordat de griep zeer mild verloopt – dan schaadt het ook niet. Dat komt doordat ik eerder allergisch ben voor complottheorieën en andere bangmakerij dan voor de griepspuit. Dus erin jassen, die spuit. Ook al omdat je er niks van voelt, niet tijdens en niet erna.

Ik lag gisteren op de tafel voor de tweemaandelijkse opknapbeurt en de therapeute begon er meteen over: wat vind jij nou van de griepspuit?’ ‘Niks,’ zei ik, ‘gewoon halen.’ Zij leek me niet zo overtuigd als ik en ik haalde dus even mijn stukje van afgelopen zaterdag aan, met name waar het betrof de malloot die op internet had gevonden dat de inenting tegen de Mexicaanse griep een gigantisch complot was van de Wereldgezondheidsorganisatie om de gehele wereldbevolking ernstig en onomkeerbaar uit te moorden, door kwik en nog meer vergif aan de spuit toe te voegen.

Een wasechte paranoïde complottheorie, die gemakkelijk valt door te prikken; als je als overheid, samenspannend met de farmaceutische industrie, de medische maffia en vermoedelijk ook het militair-industrieel complex over de ruggen van de mensen veel geld wilt verdienen, moet je ze natuurlijk niet ziek of dood maken, want met name doden kunnen volgend jaar niet meer worden ingeënt en dat drukt de omzet alleen maar. Je mag met andere woorden verwachten dat ze hun stinkende best doen het aantal slachtoffers tot het uiterste te beperken.

Ja, in sommige vaccins zit een ingewikkelde chemische verbinding waaraan ook kwik te pas komt. Niet in alle, vermoedelijk is het griepvaccin dat in Nederland wordt toegepast van andere samenstelling. Maar één ding is zeker: door het vaak eten van vis krijg je aanzienlijk meer kwik binnen dan van dat griepspuitje.

Intussen had ik op die tafel weer zo liggen oreren, dat de therapeute vroeg: ‘Weet jij eigenlijk wat er precies in dat vaccin zit?’ Het enige zinnige antwoord dat ik kon bedenken was: ‘Waarom zouden we dat willen weten? Wat schieten we er mee op?’ De meeste mensen hebben al moeite met woorden van méér dan één lettergreep – als je dus zegt dat er in de griepspuit thiomersal zit, haken ze al af, al is dat een stof met één molecuul kwik (en ook natrium, zwavel etc). Je moet er de slimme vrager dan nog even bij vertellen dat stoffen in ingewikkelde chemische verbindingen heel andere eigenschappen krijgen, en dat je het minieme beetje kwik in de spuit na een dag alweer uitgepoept hebt. Dat bijvoorbeeld botox ook een zwaar vergif is maar sterk verdund met water een prachtig middel tegen verkrampte spieren. En dat is maar één voorbeeldje. Zelfs levensnoodzakelijke stoffen, zoals zuurstof, kunnen in bepaalde vorm dodelijk zijn.

Thiomersal gaat bederf van het vaccin tegen en werd sinds 1927 gebruikt; zelden is gehoord van enige spectaculaire ongewenste bijwerking. Toch wordt het in de meeste vaccins niet meer gebruikt omdat er intussen betere producten zijn. Maar dat vinden de liefhebbers van complotten natuurlijk een ongewenste ontwikkeling.

Intussen heb ik voor die informatie enige pagina’s op internet doorgeworsteld (kijk vooral op deze link) en moeten vaststellen dat er veel giftige stoffen, maar nog veel meer giftige mensen zijn, variërend van politieke tinnegieters tot regelrechte paranoïde mensenhaters.

Of ik de therapeute heb kunnen overtuigen, zal ik over twee maanden melden. Als we dan inmiddels geen andere wereldschokkende problemen aan de kop hebben, natuurlijk.

________

hhBest

Niet naakt de deur uit

Het geouwehoer omtrent de hoofddoek begint nu toch waarlijk potsierlijke vormen aan te nemen. Nu is er weer een vertegenwoordigster van Nederland naar de Verenigde Naties uitgezonden, ene mij onbekende Elsa van de Loo, en die Elsa draagt een hoofddoek. Persoonlijk vind ik het óók geen gezicht maar ik blijf er bij dat iedereen op zijn of haar kop moet zetten, hangen of leggen wat hem of haar goeddunkt. Keurig laat de publiciteit rond Elsa in het midden waaróm ze die hoofddoek van onmiskenbaar islamitische snit draagt, en dat is misschien toch ook weer een beetje gek.

Hoe dan ook: wie een hoed, pet, doek, keppeltje, honkbalpetje of hoge zije wil dragen, ook onder de douche of in bed: prima, als ik maar niet hoef. (Ik heb zelf afwisselend drie verschillende hoeden op, een wollen schaatsmuts, een bontmuts van wasbeer, een honkbalpetje, een zonnehoedje en een regenpetje.)

In de kritiek op vrouwen die hoofddoeken dragen, klinken vaak racistisch overkomende argumenten door. Bijvoorbeeld: ‘ze doen dat omdat ze daarmee willen demonstreren dat ze bezwaar hebben tegen de Nederlandse cultuur.’ Om te beginnen staat het iedereen vrij bezwaar te hebben tegen de Nederlandse cultuur, maar wat kwalijker is: degenen die dat beweren hebben niet aan de hoofddoekdraagsters gevraagd waarom ze dat doen. Hier is dus sprake van een ongefundeerd vooroordeel tegen een hele bevolkingsgroep: racistische discriminatie, dus.

Waar ik ook nog op wil wijzen is nog een ander aspect. Veel mensen hebben de neiging zich te gaan hechten aan een bepaald deel van hun uiterlijk. Heel veel vrouwen kunnen onmogelijk de straat op zonder oogschaduw en lippenstift. Heel veel jongens en mannen zie je nooit zonder dat honkbalpetje. Een gelovige jood kan niet zonder zijn keppeltje. En dat is geen nieuwigheid, dat is zo oud als de wereld. Kijk eens naar foto’s van grote bijeenkomsten in Londen of Parijs in de jaren dertig: allemaal mannen, en allemaal met een (bol)hoed. Je kon zien dat iemand een ‘arbeider’ was aan het feit dat hij een pet droeg. Kijk eens naar foto’s van de Watersnoodramp in 1953. Opvallend veel vrouwen met een kleurig hoofddoekje, onder wie koningin Juliana.

En het gaat verder: hele generaties Nederlandse vrouwen uit het recente verleden voelden zich naakt zonder corset met aangebouwde bustehouder. Vrouwen uit gebieden waar nog klederdracht wordt gedragen voelen zich bloot zonder hun oorijzers. Nog niet zo lang geleden kon een man de straat niet op zonder colbert en stropdas. Mannen die met vrienden gaan fietsen op zondag worden uitgelachen als ze niet zo’n belachelijk wielrennerspak aan hebben met reclame voor soms reeds lang verdwenen merken er op.

Waarom praat niemand daar over maar alleen over ‘islamitische’ hoofddoekjes?

Ik heb eerlijk gezegd mijn bange vermoedens.

__________

hhBest

De Muur als bijverdienste

De Muur, dat was een van de laatste gelegenheden om nog eens een ‘internationaal avontuur’ mee te maken. Je was maar zevenhonderd kilometer van huis maar je stond oog in oog met politie- en douanemensen die het slechtste met je voor hadden – ze gingen er vanuit dat jij van plan was direct achter de controlepost niet zozeer bommen te laten afgaan of mensen dood te schieten – dat deden ze zelf trouwens al geregeld – maar dat je van plan was met inwoners van hun stad en land gesprekken over verboden onderwerpen te voeren en, nog erger, die gesprekken ook te filmen of op te nemen op band.

En dus mocht je de videocamera wel meenemen, de hoofdstad van de Duitse Democratische Republiek in, maar niet het videobandje dat er in zat. Het viel me nog mee dat ze beloofden dat ik bij terugkeer het bandje zou terugkrijgen, en sterker nog: dat gebeurde ook.

Ik passeerde een keer of vier Checkpoint Charlie in de Berlijnse Friedrichsstrasse, met het meest gefilmde en gefotografeerde bord ter wereld: ‘U verlaat nu de Amerikaanse sector – Wi vijesjajetje iz Amerikanskawo sektora’ – langs het hokje met ongeïnteresseerde GI’s – voor hen was dit geen staatsgrens – en dan via smalle grauwe gangen met prikkeldraad, naar een wand met een luikje waar je je pas door moest duwen waarachter een onzichtbaar persoon het aannam. Het duurde lang voor je het terugkreeg. Je zat al die tijd in zak en as. Je moest door een kantoortje waar iemand zat die vroeg wat je bij je had en je wantrouwig bekeek. Je moest een handvol westmarken inleveren en dan mocht je de stad in.

Na het overvolle, lawaaiierige, schreeuwend kleurige West-Berlijn was je ineens in een andere wereld met kleine stinkende auto’s van plastic, veel vervallen en grauwe gebouwen, uitgestrekte ruïnes maar ook het gruwelijke parlementsgebouw met de gouden ramen, het prachtige archeologisch museum met Nefertete, de idiote wisseling van de wacht waar de elkaar aflossende soldaten van de Volksarmee echt gaten in het plaveisel hadden gestampt. En niet te vergeten de grote boekhandel annex platenzaak, waar je buiten moest wachten tot je werd binnengelaten: je mocht er niet winkelen zonder mandje en ze hadden maar twintig mandjes. Op de Alexanderplatz was een warenhuis waar niets van betekenis te koop was, in een restaurant daar kreeg je een soort koolsoep die vroeger alleen de gevangenen in de concentratiekampen kregen, het stonk er naar die soep en naar goedkope shag en het bestek boog dubbel bij de eerste aanraking.

’s Avonds moest je vóór tienen terug zijn en als het wat laat was geworden, liep je misschien wat slordig door de Friedrichsstrasse, waar een Japans hotel werd gebouwd en het trottoir dus heel smal was.

Ik liep een stukje door de goot en daar rekenden de Volkspolizisten op. Je kreeg een bekeuring wegens onvoorzichtig deelnemen aan het verkeer en dat kostte tien westmarken.

Had die jongen ook een zakcentje.

_________

hhBest