Dankzij het feit dat ik de inlogcodes van mijn kranten-abonnementen thuis had laten liggen, deed zich als altijd het aardige feit voor dat wanneer je je in het buitenland bevindt, Nederland niet meer bestaat. Je kunt natuurlijk denken dat je dat kunt repareren door de aanschaf van De Telegraaf, maar omdat bij mij na het lezen van die krant altijd de neiging opkomt om te denken: nu wil ik wel eens weten wat er ècht is gebeurd, heb ik me het forse bedrag dat met die aanschaf gemoeid is, bespaard, of althans uitgegeven aan een dubbele ristretto met een exemplaar van La Repubblica. Dat is zelfs goedkoper.
La Repubblica is de krant die vrijwel in zijn eentje de sappige avonturen van Silvio ‘Il Cavaliere’ Berlusconi ontdekt en onthult, hoewel ook de Corriere della Sera en andere bladen soms een duit in het zakje doen. Voor de ijverige lezer is de term ‘het bed van Poetin’ niks geheimzinnigs, want dat is een groot bed in een Romeins paleis waarin de minister-president van Italië, Il Cavaliere, jonge ordinaire hoertjes pleegt te bestijgen, die hem aldaar ‘papi’ plegen te noemen, en dat spreek je uit als het Nederlandse ‘pappie’. ‘Opa’ zou misschien beter passen, maar vooruit.
Berlusconi wordt niet moe te beweren dat het natuurlijk niet waar is; dat politiek, de pers en de televisie geheel bestaan uit schurken die het op hem hebben gemunt. En dat hij voor de rest niet anders is dan de meerderheid van de Italianen: hij houdt van voetballen en van mooie vrouwen. Hij raadt de jeugd aan geen kranten te lezen en hun tijd beter te gebruiken (al heeft natuurlijk niet iedereen daarvoor ‘het bed van Poetin’ ter beschikking.)
Zelf doet hij het anders: hij heeft een hele ploeg juristen die voor hem de kranten uitpluizen en daar is al een aanklacht tegen onder andere La Repubblica uit voortgevloeid. Mocht die rechtszaak, die natuurlijk jaren gaat duren, er op uitdraaien dat Berlusconi ongelijk krijgt, gaan we over op plan B: dan is die rechter een vuile communist die het op Berlusconi gemunt heeft.
Bij terugkeer uit Italië werd me gevraagd of ik het politieke debat in Nederland had gevolgd, maar helaas had ik alleen een flard meegekregen van (ik meen) Mariëtte Hamer die in de Tweede Kamer meedeelde de blote billen van Pieter van Geel eens te willen zien, en dat is dan toch weer een geheel ander niveau.
Over de Italiaanse politiek als zodanig moet ik jullie verwijzen naar andere deskundigen. Ik behandel nog wel even de openingskop van La Repubblica van afgelopen donderdag. Bovenkop: ‘De verdediging van Palazzo Chigi over de beraadslagingen aangaande het wetsontwerp Alfano: ‘Gevaar voor een nieuw geval Leone’. Garimberti tegen de Cavaliere: hou op met het beledigen van journalisten van de Rai’. Hoofdkop: ‘Zonder wet-Alfani risico dat de premier moet aftreden.’
De Lodo Alfani is het voorstel om Berlusconi immuun te maken voor (broodnodige) rechterlijke vervolging. O ja, Palazzo Chigi is het Italiaanse antwoord op ‘Het Torentje’. Toch had ik het internet nodig om alleen al uit die bovenkop een paar dingen te verifiëren, en over het geval Leone vond ik heel veel, maar geen uitsluitsel over wat het eigenlijk is of was. Garimberti is een door de wol geverfde journalist die momenteel directeur is van de Italiaanse staatsradio en –televisie Rai – hij is een linkse man, blijkbaar, en dan ben je in de ogen van Berlusconi, die uiteraard wel beter weet, een door Moskou gestuurde communist.
Ach, wat ingewikkeld allemaal. Maar of ik het zou willen ruilen voor de billen van Pieter van Geel, daar moet ik nog over nadenken.
__________