SanteLOGie

De fatale boycot van Nieuwspoort

De Kamerleden van de Partij voor de Vrijheid mogen van Geert Wilders niet meer naar Nieuwspoort om dronken te worden. Naar verluidt overweegt Nieuwspoort daarom surséance van betaling aan te vragen. Je zult maar een klant als Hero Brinkman kwijt raken.

Dat Nieuwspoort nog wel bestaat, mag natuurlijk op zich een wonder heten. Het is in feite een besloten club waar je lid van moet zijn. Je kunt er collega’s en poltici ontmoeten op voorwaarde dat je over alles dat je hoort en ziet buiten de deur je mond houdt. Een gouden formule voor mislukking, dus.

Ik was lid van 1975 tot en met 1977 en ik heb dan ook Joop den Uyl in het halve uurtje vóór de persconferentie van de minister-president op vrijdagmiddag zien pingpongen in het uitdrukkelijk naar mannenzweet ruikende sportzaaltje van Nieuwspoort. Na afloop van die conferentie verzamelde zich driekwart van de regering-Den Uyl aan de bar van Nieuwspoort, want er waren er meerdere bij die vrijwillig bereid waren de omzet van Nieuwspoort op een gelijkmatig peil te houden.

Ger Klein, Henk Vredeling, Hans Gruijters, Wim Duisenberg, Jan Schaefer, Marcel van Dam, en dan allemaal heendrommen om Viola van Emmenes, de enige vrouw die toen in Nieuwspoort kwam, als we even afzien van Nel Slis. Maar die werkte toen voor Associated Press. Waar Viola voor werkte, al sla je me dood.

In ieder geval hield ze het kabinet Den Uyl bij elkaar, zal ik maar zeggen. Of daar ooit iemand van achter de bar is geklommen om zichzelf eens duchtig in te schenken, ik zou het niet weten, ik hing daar echt niet alle dagen rond zoals bijvoorbeeld Frits van de Poel, zaliger gedachtenis. Als die het geprobeerd had, zou hij vrij baan hebben gekregen, trouwens. Frits was Hero niet, zal ik maar zeggen.

Maar de bruinhemden, o sorry, de Kamerleden die onder de strenge discipline staan van de man met het blonde haar, meergenaamd Blonde Dolly uit Venlo, die moeten dus nu omzien naar een andere gelegenheid. Geen enkel probleem, natuurlijk, in de directe omgeving van Binnen- en Buitenhof zijn weliswaar geen bierbrouwkelders te vinden, maar wel diverse bruine cafés (steeds weer die kleur) die reeds om negen uur in de ochtend aan het tappen slaan en daar kunnen we Hero Brinkman dus in alle rust raadplegen.

Heel verstandig besluit van Geertje om dat elitaire geval Nieuwspoort te boycotten, want de kiezertjes van de PVV komen natuurlijk meer in genoemde bruine tenten dan in Nieuwspoort. Nog gek dat ze nu pas op het idee gekomen zijn, want direct contact met de achterban, waar in de politiek vind je dat tegeswoordig nog? In het bruine café, waar ook al die bruine ideeën van de Opperste Leider zijn ontstaan, behalve dan dat hij zelf niet in cafés mag komen, zelfs niet in bruine of in Nieuwspoort, van de bewaking.

En in Nieuwspoort zijn we weer gewoon onder ons. Ook mooi.

_________

hhBest

Hup, de gevangenis in

Ja, dat zou wel lekker zijn zeg, dat je, omdat je nu eenmaal een beroemde filmregisseur bent, plotseling voor een gruwelijk misdrijf, al is het dan tweeëndertig jaar geleden, niet meer vervolgd hoefde te worden.

Prachtige films, daar niet van, Rosemary’s Baby natuurlijk, beter nog: The Pianist.

Maar je blijft hoe dan ook een onwaarschijnlijk laag sujet dat langdurig achter de tralies moet als je een meisje van dertien eerst drogeert en daarna verkracht. Dat moet allemaal nog wettig en overtuigend bewezen worden en het slachtoffer stelt geen prijs meer op vervolging, heeft zelfs een schadevergoeding geaccepteerd maar dat dondert allemaal niks. (Alleen weet ik niet of dit in de VS een klachtmisdrijf is. Maar dat is een detail.)

Waar ik meer op aan wilde sturen was dat de schrijver AFTh, waar Adri van der Heijden achter schuilgaat, twee jaar geleden al de AKO Literatuurprijs heeft gekregen voor het boek Het schervengericht, waarin Polanski wegens datzelfde misdrijf in een gevangenis in Californië zit, en daar terecht komt op dezelfde ‘gang’ als Charles Manson, wiens sekte jaren tevoren Polanski’s vrouw Sharon Tate, hoogzwanger en wel, vermoordde; ook geen fris optreden, als je het mij vraagt.

Zie voor mijn mening over het boek trouwens dit.

Van der Heijden heeft kennelijk reden gehad de beide protagonisten niet bij hun echte naam te noemen. Manson heet in het boek Scott Maddox, Polanski is Remo Woodehouse. Maar voor de rest lijkt het boek een zorgvuldige reconstructie van wat er wel eens echt gebeurd zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld dat Sharon Tate niet bewust was uitgezocht, maar dat de Mansonvrouwen haar aanzagen voor een willekeurig slachtoffer.

In Van der Heijdens boek voeren Maddox en Woodehouse tijdens het poetsen van vloeren en pleeën wekenlang een bizarre, hoogst filosofische en psychologiserende discussie met elkaar, waarbij ze elkaar natuurlijk herkennen en ook wel eens aanvliegen. Voor de rest: lees het boek.

Ik vind de acties eigenaardig die nu in allerlei kringen worden gevoerd om Polanski niet te laten uitleveren aan de Verenigde Staten, zodat hij alsnog, maar nu onder eigen naam, belandt in die Californische gevangenis waar Adri hem al zag zitten.

De man is een schoft, zo luidt de redenering, maar hij is ook een zeer bekende en goede filmregisseur en als zodanig een goede kennis van ons. Iedereen heeft zijn fouten, zoiets. Hier speelt een soort Stockholm Syndroom, een verschijnsel dat vrijwel onvermijdelijk leidt tot verbroedering tussen gijzelnemer en gijzelaar.

En de Amerikaanse justitie is óók al een krakkemikkig systeem, zie Guantanamo Bay, de doodstraf, de juryrechtspraak, de rol die advocaten kunnen spelen. Allemaal goed en wel. En Polanski is al 76. Allemaal prima. Toch voor de zekerheid maar de bak in.

________

hhBest

Schudden met de billen bij C1000

‘Jij doet toch ook boodschappen bij C1000?’

Ai, betrapt. Het is met C1000 als vroeger met het automerk Lada: de auto reed heel aardig, maar je wilde er niet in gezien worden. Gelukkig kan ik tot mijn verdediging aanvoeren dat ik ook wel boodschappen doe bij de Sligro en de Hanos, hoewel je daar ook mee moet uitkijken; bij de groenteturk, op de markt, bij een Italiaans winkeltje in België en bij de rewe en de Real in Duitsland – bij de rewe zag ik zaterdag tien kilo varken voor 17 euro, waar krijg je dat tegenwoordig nog?

En inderdaad, we halen de meeste dagelijkse boodschappen bij C1000 in het dorp. Waarom? Kwenie, doen we al vijftien jaar, of twintig, weet ik veel. Vroeger kwamen we vaak bij Albert Heijn, tot hij uit het dorp verdween. Hij is intussen terug – heeft een C1000 overgenomen – maar een AH moet groot zijn, en deze is piepklein.

Het is mijn dochter die me die strenge vraag stelt, in het verre Den Haag. Ik ben op de verjaardag van een van mijn kleindochters die vijf jaar is geworden en die tijdens het stellen van de vraag een enigszins ondefinieerbaar vormgegeven stukje gekleurd plastic onder mijn neus duwt.

Een GoGo, zo blijkt.

GoGo’s krijg je bij de C1000, het schijnt, dat lees ik althans vanmorgen in de als altijd weer filosofisch getinte dagelijkse ontboezeming van Aaf Brand Corstius, een enorme rage te zijn onder kleine kinderen. En mijn kleindochters zijn blijkbaar helaas niet bestand gebleken tegen dat virus. Ze ‘sparen’ GoGo’s.

Bij de C1000? Denk ik hardop. Nooit gezien.

‘Ja, maar de caissière vraagt toch: wilt u Gogo’s?’

Daar gaat de lamp aan: bij onze C1000 hebben ze lieve caissières, maar sinds ze er ook kassa’s hebben waar je zelf je boodschappen kunt laten piepen, kom ik uitsluitend nog dáárlangs. Dat komt: bij ons het dorp heb je heel veel mensen die bang zijn voor zo’n ding. Ik ben bij de automaat dus sneller klaar.

Geen GoGo’s dus.

Ik kijk een beetje rond op internet. GoGo’s zijn schaarse geklede Japanse meisjes die de billen naar je toe keren en er dan flink mee schudden. Suggestief schudden, zeggen ze in Amerika. Weten ze dat eigenlijk, bij C1000?

Ineens bedenk ik dat ik bij C1000 al een paar dagen een roze (of gele) opblaaspop heb zien staan die nauwelijks voldoende ruimte krijgt in de gang van het winkelcentrum. Er staat ‘e=mc2’ op, en dat leek me leerzaam, al staat het op een rare plaats. Op de site van C1000 zie ik dat de felgekleurde plasticjes ook al uit Japan komen, uit de mangastripcultuur. De opblaaspop is een hele grote GoGo.

Als het waait, schudt hij een beetje met zijn billen. Stel ik me voor.

_______

hhBest

Wie lost ons af in Afghanistan?

Moeten de kruisvaarders nog een poosje in Afghanistan blijven? Ja, ik stel het maar een beetje cru, ik probeer het te bezien met de ogen van de mensen daar. Mij verwondert het niks, dat het er nu toch op uitdraait, ik heb het meen ik al eerder gezegd, die gristenen willen toch de muzelmannen een lesje leren, daar helpt geen lievemoederen aan. En helemaal als die muzelmannen een zootje eikels zijn die vooral geïnteresseerd zijn in de opbrengst van de drugshandel, en als dat met zich meebrengt dat je de vrouwen dwingt ingepakt thuis te blijven, wat is het probleem?

Met welke bewoordingen het gebeurt, dat fascineert mij toch wel. Maxime Verhagen hoorde ik deze week zeggen dat we ‘toch niet alles op anderen kunnen afschuiven’, terwijl we weten dat die anderen er gewoon geen zin in hadden en de andere kant op keken toen Nederland als een bedelaar op zoek ging naar iemand die de Nederlandse troepen wilde aflossen.

En Eimert van Middelkoop vindt plotseling dat Nederland geen krijgsmacht heeft om in de kazerne op de Veluwe te zitten. Nou, daar hebben we anders de eerste negentig jaar van de vorige eeuw wel degelijk een krijgsmacht voor gehad, ik kan het me nog goed herinneren, al zat ik van 3 december 1957 tot 8 augustus 1959 niet op de Veluwe maar voornamelijk in de Johannes Post Kazerne in Steenwijkerwold, waar we geen bermbommen hadden maar wel een bioscoop, waar de officieren met hun dames, de onderofficieren met hun echtgenotes en de gewone soldaten met elkaar gingen kijken naar Roy Rogers en Doris Day, en ons de rest van de tijd kapot verveelden.

Daar komt dan nog bij dat onze moderne krijgsmacht allemaal woestijnvoertuigen heeft waar je in de zompige moerassen van de Kop van Overijssel alleen maar mee kunt zinken, dus dan is beslissing natuurlijk gauw genomen: naar Uruzgan, waar je vaste grond onder de voeten hebt, meestal, want ik heb wel eens gezien wat zo’n bermbom doet met het wegdek – daar moet een bekwame wegenbouwer bij komen, wil dat nog ooit op iets gaan lijken.

En dat is het nu precies. Landen als Polen, Hongarije en Roemenië – Bulgarije doet niet mee, daar wonen veel muzelmannen, dus dat ligt gevoelig – hebben zorgvuldig uitgekeken en nooit enig materiaal aangeschaft noch ooit de manschappen in iets getraind dat met enige fantasie van nut zou kunnen zijn in een land als Afghanistan.

Dus je kunt de collega’s in de NAVO wel vragen: willen jullie ons niet aflossen, maar dan wijzen ze mistroostig op hun grotendeels tot stof vervallen tanks, hun neergestorte straaljagers en hun dronken manschappen en dan weten Verhagen en Van Middelkoop precies hoe laat het is.

We blijven in Afghanistan. Anders wordt Obama boos. En dat is het laatste wat we willen.

__________

hhBest

Netwerken en organiseren

Hoeveel studies zou die jachtvlieger, die ze bij Defensie zo graag willen houden dat ze hem een bonus van tachtigduizend euro overhandigen (en nog het een en ander) achter de rug hebben? Atheneum, maar dat is geen opleiding, officiersopleiding, jachtvlieger, dat kun je, met wat fantasie, twéé afgemaakte studies noemen waarvan één hbo. Ik stel me voor dat hij had bedacht dat hij nu eindelijk eens zijn droom waar wilde maken en tuinman worden, maar dat hij als jachtvlieger zo goed was – hij leek Buck Danny wel – dat ze hem met alle geweld wilden houden, al zette hij nooit meer een voet in een F-16.

Op dezelfde pagina in de krant staat het relaas van een jonge vrouw die twee studies achter de rug had, voetstoots aannam dat ze daarmee ruggelings in een ‘droombaan’ zou vallen maar sindsdien een uitzendbaantje heeft, waar ze om de haverklap op de klok kijkt ‘of ik al naar huis mag’.

Nu wil ik even afzien van mijn eigen mening dat je je werk nog zo fantastisch kunt vinden, maar op tijd naar huis en daar nauwelijks aan je werk denken, dat is toch zo ongeveer het belangrijkste aspect ervan. Je hoeft dat niet tegen je baas te zeggen, want dan krijg je die bonus natuurlijk nooit, maar niettemin.

In het kader van twee opleidingen voor één baan moet ik opmerken dat ik zelf helemaal geen opleiding heb, dus ik kan over het verschijnsel objectief oordelen.

Ik ben namelijk verklaard vóórstander van het voltooien van twee goede opleidingen. Ik heb zelf les gegeven aan een ‘tweede opleiding’, de postacademische opleiding journalistiek in Tilburg (toen die nog bestond) waar mensen terecht kwamen die psychologie, biologie, chemie, economie, rechten hadden gestudeerd en besloten hadden journalist te worden. Dat daar geen volledige vierjarige hbo-opleiding voor nodig was, dat hielden we geheim; een paar maanden opleiding is genoeg om van een econoom een uitstekende journalist te maken, maar ook dit terzijde. Het komt er op neer dat ik vind dat je om journalist te worden, een universitaire vóóropleiding onontbeerlijk is. Maar ja, in de journalistiek heb je tegenwoordig voornamelijk freelancers die nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden, dus een garantie voor een droombaan is zelfs deze duidelijk wederzijds bevruchtende combinatie van opleidingen ook al niet meer.

Wat had die mevrouw uit de krant eigenlijk voor opleidingen? Luister en huiver. ‘Media en cultuur’ aan de Universiteit van Amsterdam, een instelling die grossiert in dat soort studietjes. Toen bleek dat Endemol alleen nog maar mensen ontsloeg, ging ze weer studeren, ditmaal ‘cultuur, organisatie en management’ aan de Vrije Universiteit. Geen baan te vinden: ze was te goed opgeleid, of ze had geen ervaring.

Nu handelt ze als uitzendkracht bezwaarschriften af – ‘niet mijn niveau en niet inspirerend, zeker niet voor iemand met mijn hoge ambities’ – ze wilde bij Endemol, ochgot. Nu is ze volop aan het netwerken en organiseren, en daar knapt ze enorm van op. Ik stel me daar niets bij voor, ondanks die twee geweldige opleidingen, maar ik ben enorm blij en opgelucht voor haar dat ze het gevonden heeft.

Nog wel even een vraagje: netwerken, dat is toch iets dat je doet met een glaasje prosecco in de hand? Precies.

________

hhBest

De failliete boedel van de showbiz

Weer zo’n figuur die de last van de weelde niet kan dragen en daarom huilend de pers te woord staat: Marco Borsato. Wel een grote ingewikkelde firma oprichten in een branche waar het wemelt van de schavuiten en dan zeggen: ja, voor de aandeelhoudersvergadering had ik geen tijd. Ik bedoel: als je moet zeggen dat je je twintig jaar kapot hebt gewerkt, dacht dik en dik miljonair te zijn en er dan achter te komen dat de schavuiten er met de poen vandoor zijn – hetgeen uiteraard van het begin af aan het doel was – dan ben je dus heel dom bezig geweest.

En hij is uiteraard niet de eerste. De beroemdste die tien miljoen op de bank dacht te hebben maar bij onderzoek straatarm bleek te zijn was natuurlijk Johan Cruyff. Die schijnt er daarna, onder andere door op hoge leeftijd weer te gaan voetballen, nog aardig bovenop te zijn gekomen. Wat ik Borsato nog niet zie lukken, want hij heeft een beetje een verlopen kop, de laatste tijd, en die liedjes blijven ook niet meer hangen, althans niet bij mij. Als je alleen nog maar op de tv komt om te vertellen dat ze je te pakken hebben gehad, en hoe, dan kom je dus om de verkeerde redenen op de tv.

Hans Kazan, nog zo eentje, maar die heeft nog kans gezien zijn, mogelijk via zijn talent voor toveren, uit zijn ongeluk nog een paar leuke tv-uitzendingen te slaan. Hij investeerde al zijn geld in een tovertheater op een plek waar je alleen maar in het zand in de zon wilt liggen, Marbella of zoiets, en als hij er al een marktonderzoek naar heeft laten doen, dan toch door iemand die daar geen verstand van had want de zonaanbidders gingen nog niet voor niks in dat duistere theater naar goocheltrucs zitten kijken.

Patty Brard, die hoeft niet te rekenen op mijn medelijden. Borsato in het kwadraat: geen tijd voor moeilijke dingen en geen verstand van geldzaken, maar ook deze onsmakelijke mevrouw beklaagde zich op tv uitvoerig over haar neiging om foute mannen de toegangscodes van haar bankrekening te overhandigen. Ik meen dat zij er ook nog wel iets mee verdiend heeft, het verschijnsel ‘realitysoap’ is toch een geluk voor veel dom volk, zie de Pfaffjes, de Brardjes, de Frogertjes (‘ik zeg: dóen’) en de Bauertjes van deze wereld.

Adam Curry staat ook in het lijstje. Moet al lang geleden zijn, want hij had laatstelijk toch een goed lopend bedrijf en die lijkt me ook heel gehaaid; alleen al omdat hij tijdig tot de conclusie is gekomen dat een mooie jonge meid toch aantrekkelijker is dan een grondig verbouwde zestiger. Als die al eens failliet is geweest, dan voel ik bij deze met hem mee.

En voor de rest: voetballers en zangers moeten gewoon gedwongen worden niet zulke enorme bedragen te beuren maar na de voorstelling met de pet rond te gaan. Dan gaan ze nooit meer failliet.

________

hhBest

Een jas van wolvenbont

Gelukkig zijn de meeste verkiezingen nog ver weg, maar intussen zit ik toch maar mooi, politiek gezien, in zak en as. Ik heb namelijk vanmorgen twee ‘stemwijzers’ geraadpleegd, de Stemmentracker (die al in bedrijf is) en de Stemwijzer (die alleen maar een soort ‘oefenenquête’ heeft voor de verkiezingen in de gemeente ‘Raeden’) en nu is de totale verwarring een feit.

Als je een peiling wilt beschouwen als een reële afspiegeling van wat er werkelijk aan de hand is in Nederland, dan kom je tot de conclusie dat het land nog nooit zo democratisch is geweest: PvdA, D66, SP, VVD en CDA allemaal ongeveer evenveel zetels, alleen de PVV heeft er iets meer en is daardoor de grootste. Gelukkig zijn PVV-stemmers mensen die al gauw níet gaan stemmen. Daardoor is de kans op een regering-Wilders vrijwel nihil, want het CDA alleen kan hem niet aan een meerderheid helpen.

Dus mijn neiging om als tegenwicht tegen zwart rechts eens een paar flinke radicaal linkse standpunten in te nemen (‘PVV-Kamerleden moeten een zwart hoofddoekje dragen’) wordt daardoor enigszins getemperd.

Niettemin zit ik dus in zak en as. De Stemmentracker geeft bij de eerste poging als advies: Partij voor de Dieren. Ik schrik me het lazarus. Ik bedoel, nog niet in mijn dromen zal ik ooit op de PVV, het CDA, de VVD of zelfs de SP stemmen, maar op een partij die niet eens over politiek gaat (politiek gaat namelijk over mensen, het woord zegt het al) dat is werkelijk te absurd voor woorden.

Gelukkig kun je bij Stemmentracker op je schreden terugkeren. Ik was in de eerste ronde vóór afschaffing van ‘dieren houden voor bontproductie’, maar door me daar nu tegen verklaren (ik wil tenslotte ooit nog een jas van wolvenbont, bedacht ik ineens) was ik van Marianne Thieme af, al bleef ze wel tweede keus na GroenLinks.

Stemwijzer dan, die altijd braaf maakte dat mijn keuze voor GroenLinks gul bevestigd werd. Dat ik GroenLinks vooral koos voor Femke deed er niks aan af. Weer trok ik bleek weg: bij de gemeenteraadsverkiezingen moet ik stemmen op een lokale middenstandspartij, partijen die in de buurt komen van mijn echte keuze, staan op mijn lijstje bij Stemwijzer geheel onderaan.

Ik kijk naar buiten en zie dat het weder zich al geheel heeft aangesloten bij mijn neerslachtige stemming, een druilerige motregen die in de verte overgaat in een novemberse nevel. Een heel zwak windje uit het Noordwesten. Temperatuur van 14 graden.

In het bos hoor ik de wolven zachtjes huilen.

__________

hhBest

Groepsfoto met dame

In de nrc.next van vanmorgen staat een groot stuk over secretaris-generaal Ban Ki-moon. Dat hij, als secretaris-generaal van de Verenigde Naties, wel erg weinig charisma heeft. Ik zou dat willen aanvullen: voor mijn gevoel hebben de Verenigde Naties als zodanig ook al verdomd weinig charisma. Ik wijs op één klein puntje: deze week mag JPB er het woord voeren. Ook al zo iemand die zich eens op zijn positie als charismaticus zou moeten beraden.

Maar ik ben, net als de moderne jeugd, nogal visueel ingesteld en laat het artikel grotendeels ongelezen, omdat mijn oog getrokken wordt door de foto die er boven staat. Die is op 10 juli genomen in l’Aquila in Italië, aan de heersende duisternis te zien rond ’s morgens een uur of vijf. Of er hangt nog veel stof van de aardbeving in de lucht, kan ook.

Op de foto staan zestien mensen, waarvan één vrouw, Angela Merkel, en één persoon in een jurk, een meneer die ik niet ken maar die wel een leuk kalotje op heeft. Ik ben dol op gekke petjes. De roomschen onder ons zullen het te kleine jasje van Angela intussen herkend hebben: een soort minikazuifel voor de derde zondag van de Vasten. Heel toepasselijk.

Links en rechts van haar vijftien heren, dus, waarvan ik de rechter twaalf eerst zal behandelen. Hosni Moebarak bijvoorbeeld, die door pagina 4 en 5 van nrc.next precies in tweeën wordt gesplitst. Hij wordt geflankeerd door twee zwarte meneren in pak, naar rechts gaand komen we vervolgens tegen een meneer met een grijs baardje, genoemde jurk, een Aziatische uitziende meneer, een zwarte meneer met een zonnebril en naast Angela dan nog de twee grootste mannen van het gezelschap, in de meest rechtse waarvan ik de Britse premier Gordon Brown meen te herkennen. Hij valt bijna van de foto, maar kan daar wel om lachen.

Nu weer even naar links. Daar staat nog iemand met een zonnebril, een modieus sikje, warrig haar en een wit pak onder een openhangende zwarte bruidsjapon. Het is Muammar El Ghadaddi, hij staat in de houding omdat er wellicht een volkslied wordt gespeeld, of dat hij zijn uit vrouwen bestaande lijfwacht ziet aankomen. Naast hem twee heren die in de rij staan voor de communie, of aan een geopende groeve: Ban Ki-moon en de leider van de westerse wereld, Barack Obama. Allemaal leuk, maar wel allemaal heel erg serieus.

Helemaal links, daar wordt het echt lachen geblazen. Wat hebben die drie kleine mannetjes een lol. De Russische president Medvedev vertelt een leuke mop aan de Franse president Sarkozy naast hem, waarbij beiden olijk lachen. De laatste uiterst links (een onwennige plek misschien voor hem, maar je kunt er ook van achteren naar kijken, natuurlijk) Silvio Berlusconi die nauwelijks zijn lachen kan houden, het moet dus wel een goede mop zijn al ligt het er natuurlijk aan in welke taal hij ten gehore wordt gebracht.

Het kan ook zijn dat die twee Berlusconi er op betrapt hebben dat hij, met die opgeheven kin van hem – waaraan herinnert ons dat – kijkt in de richting van de tamelijk nabije hoofdstad Rome, waar ongetwijfeld het bed van Poetin warm wordt gehouden door twee of drie veline voor het geval de bewindsman straks snel nog even móet; en dat Sarkozy en Medvedev zich juist daarover vrolijk maken.

Duidelijk is in ieder geval dat die twee niet hier zijn voor het charisma, maar gewoon voor de lol. Dat noem ik nog eens charisma.

________

hhBest

Een mooi en ingenieus boek

Het boek heeft een rare titel: ‘Toen er nog geen internet was’. Natuurlijk kan het ook een mooie titel zijn, maar als je even nadenkt kun je die naam geven aan alle boeken die spelen vóór 1985. Ook al omdat internet verder hoegenaamd geen rol speelt in het boek dat geschreven is door Angelo Morino, Het werd gevonden op de harde schijf van zijn computer nadat hij in 2007 plotseling was overleden, net geen 58 jaar oud.

Angelo Morino schreef het boek kennelijk in de loop van een aantal jaren, en het was ook uitdrukkelijk voor publicatie bedoeld. (Daarnaast schreef hij een zestal andere boeken, voornamelijk van wetenschappelijke aard.)

Op het eerste gezicht gaat het over de speurtocht van Morino, professor in de Spaans-Amerikaanse literatuur aan de universiteiten van Turijn en l’Aquila, vertaler van de belangrijkste romans uit die literatuur voor het Italiaanse publiek en verklaard homoseksueel met een voorkeur voor jonge jongens, over María Luisa Bombal, een Chileense schrijfster van wie Morino toevallig een boekje ontdekt. Hij denkt lange tijd dat dit het enige is dat ze ooit heeft geschreven. En dat hij haar ‘ontdekt’ heeft. Morino maakt plannen om het boekje in het Italiaans te vertalen, maar zoals meestal in Italië, zo’n vertaler wil dan aan de vertaling een voorwoord meegeven waarin ‘leven, dood en wonderen’ van de auteur worden opgesomd, waardoor de lezer het boek beter kan plaatsen.

Maar het lukt maar moeizaam om aan gegevens te komen. Uiteindelijk ontdekt hij alles, waaruit blijkt dat Bombal in Parijs heeft gewoond, in Buenos Aires, in Californië en New York, een agressief standje was (ze schoot op straat een man neer die haar liefde niet wilde beantwoorden) en stierf berooid en wel, met achterlating van een dikke map ongepubliceerde teksten in het Spaans en Engels. Ongepubliceerd omdat ze enorm precies was en niet gauw tevreden over haar werk. Dan houd je een klein oeuvre.

Morino ontdekt ook dat Bombals boekje niet zozeer een vergeten stukje werk was, maar in de loop der jaren in een tiental talen vertaald en uitgegeven. Uiteindelijk heeft hij dus zijn voorwoord bij elkaar, maar hij heeft tegelijkertijd een boek geschreven waarin zijn ’ontdekkingsreis’ naar het leven van Bombal verweven is met zijn eigen leven; het boek verhaalt van een studieuze jongeman die steeds meer verloopt, vooral in de homodisco te vinden is, aan alcohol en drugs verslaafd raakt, maar uiteindelijk, naar het schijnt met hulp van Maria Luisa Bombal, weer op het rechte pad komt en alsnog carrière maakt.

In zijn eigen ‘Avvertenza’ schrijft Morino dat zijn boek op twee manieren gelezen kan worden: je leest en als je een voetnoot tegenkomt, stop je met lezen en lees je de voetnoot; de tweede manier is het boek in één ruk uit te lezen en daarna pas de voetnoten. Morino vindt de laatste manier de beste, en dat is het ook. De voetnoten bestaan namelijk om mooie korte stukken over aspecten van zijn leven en zijn kennissenkring, waaruit onder andere blijkt dat Morino absoluut geen academische professor was, maar een man die voor de literatuur leefde, hij las alles dat los en vast zat, hield veel van strips en van detectives, zag literatuurbeoefening, zowel actief als passief, vooral als ‘eten en drinken’ en helemaal niet als academisch-abstracte wetenschap.

Het is jammer dat het bij dit boek zal blijven. Maar het is waard vertaald te worden, omdat het een wat somber en soms cynisch en vooral heel herkenbaar beeld geeft van de vrolijke jaren zestig tot en met tachtig van de vorige eeuw.

_________

hhBest

Nog één keertje Italië

Dankzij het feit dat ik de inlogcodes van mijn kranten-abonnementen thuis had laten liggen, deed zich als altijd het aardige feit voor dat wanneer je je in het buitenland bevindt, Nederland niet meer bestaat. Je kunt natuurlijk denken dat je dat kunt repareren door de aanschaf van De Telegraaf, maar omdat bij mij na het lezen van die krant altijd de neiging opkomt om te denken: nu wil ik wel eens weten wat er ècht is gebeurd, heb ik me het forse bedrag dat met die aanschaf gemoeid is, bespaard, of althans uitgegeven aan een dubbele ristretto met een exemplaar van La Repubblica. Dat is zelfs goedkoper.

La Repubblica is de krant die vrijwel in zijn eentje de sappige avonturen van Silvio ‘Il Cavaliere’ Berlusconi ontdekt en onthult, hoewel ook de Corriere della Sera en andere bladen soms een duit in het zakje doen. Voor de ijverige lezer is de term ‘het bed van Poetin’ niks geheimzinnigs, want dat is een groot bed in een Romeins paleis waarin de minister-president van Italië, Il Cavaliere, jonge ordinaire hoertjes pleegt te bestijgen, die hem aldaar ‘papi’ plegen te noemen, en dat spreek je uit als het Nederlandse ‘pappie’. ‘Opa’ zou misschien beter passen, maar vooruit.

Berlusconi wordt niet moe te beweren dat het natuurlijk niet waar is; dat politiek, de pers en de televisie geheel bestaan uit schurken die het op hem hebben gemunt. En dat hij voor de rest niet anders is dan de meerderheid van de Italianen: hij houdt van voetballen en van mooie vrouwen. Hij raadt de jeugd aan geen kranten te lezen en hun tijd beter te gebruiken (al heeft natuurlijk niet iedereen daarvoor ‘het bed van Poetin’ ter beschikking.)

Zelf doet hij het anders: hij heeft een hele ploeg juristen die voor hem de kranten uitpluizen en daar is al een aanklacht tegen onder andere La Repubblica uit voortgevloeid. Mocht die rechtszaak, die natuurlijk jaren gaat duren, er op uitdraaien dat Berlusconi ongelijk krijgt, gaan we over op plan B: dan is die rechter een vuile communist die het op Berlusconi gemunt heeft.

Bij terugkeer uit Italië werd me gevraagd of ik het politieke debat in Nederland had gevolgd, maar helaas had ik alleen een flard meegekregen van (ik meen) Mariëtte Hamer die in de Tweede Kamer meedeelde de blote billen van Pieter van Geel eens te willen zien, en dat is dan toch weer een geheel ander niveau.

Over de Italiaanse politiek als zodanig moet ik jullie verwijzen naar andere deskundigen. Ik behandel nog wel even de openingskop van La Repubblica van afgelopen donderdag. Bovenkop: ‘De verdediging van Palazzo Chigi over de beraadslagingen aangaande het wetsontwerp Alfano: ‘Gevaar voor een nieuw geval Leone’. Garimberti tegen de Cavaliere: hou op met het beledigen van journalisten van de Rai’. Hoofdkop: ‘Zonder wet-Alfani risico dat de premier moet aftreden.’

De Lodo Alfani is het voorstel om Berlusconi immuun te maken voor (broodnodige) rechterlijke vervolging. O ja, Palazzo Chigi is het Italiaanse antwoord op ‘Het Torentje’. Toch had ik het internet nodig om alleen al uit die bovenkop een paar dingen te verifiëren, en over het geval Leone vond ik heel veel, maar geen uitsluitsel over wat het eigenlijk is of was. Garimberti is een door de wol geverfde journalist die momenteel directeur is van de Italiaanse staatsradio en –televisie Rai – hij is een linkse man, blijkbaar, en dan ben je in de ogen van Berlusconi, die uiteraard wel beter weet, een door Moskou gestuurde communist.

Ach, wat ingewikkeld allemaal. Maar of ik het zou willen ruilen voor de billen van Pieter van Geel, daar moet ik nog over nadenken.

__________

hhBest