Ja, dat zou wel lekker zijn zeg, dat je, omdat je nu eenmaal een beroemde filmregisseur bent, plotseling voor een gruwelijk misdrijf, al is het dan tweeëndertig jaar geleden, niet meer vervolgd hoefde te worden.
Prachtige films, daar niet van, Rosemary’s Baby natuurlijk, beter nog: The Pianist.
Maar je blijft hoe dan ook een onwaarschijnlijk laag sujet dat langdurig achter de tralies moet als je een meisje van dertien eerst drogeert en daarna verkracht. Dat moet allemaal nog wettig en overtuigend bewezen worden en het slachtoffer stelt geen prijs meer op vervolging, heeft zelfs een schadevergoeding geaccepteerd maar dat dondert allemaal niks. (Alleen weet ik niet of dit in de VS een klachtmisdrijf is. Maar dat is een detail.)
Waar ik meer op aan wilde sturen was dat de schrijver AFTh, waar Adri van der Heijden achter schuilgaat, twee jaar geleden al de AKO Literatuurprijs heeft gekregen voor het boek Het schervengericht, waarin Polanski wegens datzelfde misdrijf in een gevangenis in Californië zit, en daar terecht komt op dezelfde ‘gang’ als Charles Manson, wiens sekte jaren tevoren Polanski’s vrouw Sharon Tate, hoogzwanger en wel, vermoordde; ook geen fris optreden, als je het mij vraagt.
Zie voor mijn mening over het boek trouwens dit.
Van der Heijden heeft kennelijk reden gehad de beide protagonisten niet bij hun echte naam te noemen. Manson heet in het boek Scott Maddox, Polanski is Remo Woodehouse. Maar voor de rest lijkt het boek een zorgvuldige reconstructie van wat er wel eens echt gebeurd zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld dat Sharon Tate niet bewust was uitgezocht, maar dat de Mansonvrouwen haar aanzagen voor een willekeurig slachtoffer.
In Van der Heijdens boek voeren Maddox en Woodehouse tijdens het poetsen van vloeren en pleeën wekenlang een bizarre, hoogst filosofische en psychologiserende discussie met elkaar, waarbij ze elkaar natuurlijk herkennen en ook wel eens aanvliegen. Voor de rest: lees het boek.
Ik vind de acties eigenaardig die nu in allerlei kringen worden gevoerd om Polanski niet te laten uitleveren aan de Verenigde Staten, zodat hij alsnog, maar nu onder eigen naam, belandt in die Californische gevangenis waar Adri hem al zag zitten.
De man is een schoft, zo luidt de redenering, maar hij is ook een zeer bekende en goede filmregisseur en als zodanig een goede kennis van ons. Iedereen heeft zijn fouten, zoiets. Hier speelt een soort Stockholm Syndroom, een verschijnsel dat vrijwel onvermijdelijk leidt tot verbroedering tussen gijzelnemer en gijzelaar.
En de Amerikaanse justitie is óók al een krakkemikkig systeem, zie Guantanamo Bay, de doodstraf, de juryrechtspraak, de rol die advocaten kunnen spelen. Allemaal goed en wel. En Polanski is al 76. Allemaal prima. Toch voor de zekerheid maar de bak in.
________