Weer zo’n figuur die de last van de weelde niet kan dragen en daarom huilend de pers te woord staat: Marco Borsato. Wel een grote ingewikkelde firma oprichten in een branche waar het wemelt van de schavuiten en dan zeggen: ja, voor de aandeelhoudersvergadering had ik geen tijd. Ik bedoel: als je moet zeggen dat je je twintig jaar kapot hebt gewerkt, dacht dik en dik miljonair te zijn en er dan achter te komen dat de schavuiten er met de poen vandoor zijn – hetgeen uiteraard van het begin af aan het doel was – dan ben je dus heel dom bezig geweest.
En hij is uiteraard niet de eerste. De beroemdste die tien miljoen op de bank dacht te hebben maar bij onderzoek straatarm bleek te zijn was natuurlijk Johan Cruyff. Die schijnt er daarna, onder andere door op hoge leeftijd weer te gaan voetballen, nog aardig bovenop te zijn gekomen. Wat ik Borsato nog niet zie lukken, want hij heeft een beetje een verlopen kop, de laatste tijd, en die liedjes blijven ook niet meer hangen, althans niet bij mij. Als je alleen nog maar op de tv komt om te vertellen dat ze je te pakken hebben gehad, en hoe, dan kom je dus om de verkeerde redenen op de tv.
Hans Kazan, nog zo eentje, maar die heeft nog kans gezien zijn, mogelijk via zijn talent voor toveren, uit zijn ongeluk nog een paar leuke tv-uitzendingen te slaan. Hij investeerde al zijn geld in een tovertheater op een plek waar je alleen maar in het zand in de zon wilt liggen, Marbella of zoiets, en als hij er al een marktonderzoek naar heeft laten doen, dan toch door iemand die daar geen verstand van had want de zonaanbidders gingen nog niet voor niks in dat duistere theater naar goocheltrucs zitten kijken.
Patty Brard, die hoeft niet te rekenen op mijn medelijden. Borsato in het kwadraat: geen tijd voor moeilijke dingen en geen verstand van geldzaken, maar ook deze onsmakelijke mevrouw beklaagde zich op tv uitvoerig over haar neiging om foute mannen de toegangscodes van haar bankrekening te overhandigen. Ik meen dat zij er ook nog wel iets mee verdiend heeft, het verschijnsel ‘realitysoap’ is toch een geluk voor veel dom volk, zie de Pfaffjes, de Brardjes, de Frogertjes (‘ik zeg: dóen’) en de Bauertjes van deze wereld.
Adam Curry staat ook in het lijstje. Moet al lang geleden zijn, want hij had laatstelijk toch een goed lopend bedrijf en die lijkt me ook heel gehaaid; alleen al omdat hij tijdig tot de conclusie is gekomen dat een mooie jonge meid toch aantrekkelijker is dan een grondig verbouwde zestiger. Als die al eens failliet is geweest, dan voel ik bij deze met hem mee.
En voor de rest: voetballers en zangers moeten gewoon gedwongen worden niet zulke enorme bedragen te beuren maar na de voorstelling met de pet rond te gaan. Dan gaan ze nooit meer failliet.
________