SanteLOGie

Sport en ik, geen gelukkig stel

Onder mijn ‘volgelingen’ op Twitter zijn, niet geheel onbegrijpelijk, veel (oud)journalisten. En die zijn allemaal, zonder enige uitzondering, sportgek. Die zitten echt dagenlang aan de tv gekluisterd om te kijken naar voetballen, fietsen, tennissen, golfen en hockeyen; ze zitten er intussen ook weer niet dusdanig aan vast dat ze niet kunnen toegeven aan hun andere afwijking, namelijk dat ze er verslag van doen via Twitter. Ze doen daar verslag van het verslag op de tv.

Ik heb een vreselijke afwijking: ik kijk niet naar sport op tv. Ik ga trouwens ook niet naar ‘live’ sportwedstrijden kijken, dat is in mijn ogen nog veel vervelender, ik spreek uit ervaring, ik heb het voor mijn werk wel eens een enkele keer moeten doen. Zelfs het schitterende geluid van een Formule 1 Ferrari gaat na een uurtje enorm de keel uithangen.

Mijn afkeer van alles dat te maken heeft met sportbeoefening wortelt in mijn vroege jeugd. Vandaag is het 31 augustus en het is zestig jaar geleden dat het op deze dag voor het laatst Koninginnedag was. Ik had al twee jaren van die ellende achter de rug: met loden schoenen ging ik naar de Wedren in Nijmegen, alwaar het zaklopen en koekhappen een aanvang nam. Koek, die toen nog niet ‘apaart verpaakt’ was, kreeg ik nauwelijks te pakken tussen al die agressieve jongens en meisjes die elkaar eerst tegen de grond sloegen alvorens toe te happen. Bij het zaklopen viel ik in de eerste meters op mijn gezicht, en in 1949 trof ik zelfs een zak met een gat, waardoor ik nog een lelijke ‘knieblessure’ opliep.

Op dat moment had ik al een tragische sportgeschiedenis achter de rug. Meester Grotens ging met de klas naar het Galgenveld waar gevoetbald moest worden. Ondanks zijn vriendelijke aandrang weigerde ik halsstarrig mee te doen, bang voor trappen van en botsingen met klasgenoten die zich met doodsverachting in de sportbeoefening stortten. Op de middelbare school was er geen onttrekken meer bij, hoewel ik vrijwel altijd als laatste overbleef bij het vormen van ‘ploegen’. De koelste jongens van de klas wisten intussen wel wat ze aan me hadden: niks.

In militaire dienst kwam ik als allerlaatste van de stormbaan, als ik die ramproute al afmaakte.

Alléén lopen, dat beviel me wel. En ik ontwikkelde een neiging om in mijn eentje hele einden hard te gaan lopen. Ik werd lid van Quick atletiek, maar na één seizoen kwam daar een einde aan; Quick beoefende het neutrale hardlopen en ik moest bij de katholieken – en bij de katholieken wilden ze geen leden uit de straat waar ik woonde.

Ik heb nog wel eens een racefiets gehad, ik vond het maar onverantwoord gevaarlijk. Ik heb twee tennislessen gehad (van Reinier Paping) maar stond daar dusdanig voor schut dat ik het voor gezien hield. Ik heb eens een proefles golf meegemaakt, ik sloeg veel beter mis dan alle andere beginnelingen. ‘Jij golft zeker ook?’ mompelde een vriend die ik jaren niet gezien had. Hij wel, het was enorm goed voor je netwerk. ‘Behalve als je je netwerk per ongeluk met een ‘acht hout’ voor de kop slaat’, dacht ik geruisloos. Ik zou trouwens niet weten wat ik met een netwerk moet: als ze me nodig hebben, weten ze me te vinden.

Dáárom Twitter ik nooit over sport.

Wie bepaalt of een foto nieuws is?

Zoals ik vorige week al stelde: de rechter die Koning Willem IV liet winnen van een Amerikaans fotopersbureau had kennelijk het gevoel niet veel anders te kunnen doen dan de partij te kiezen van de mevrouw in wier naam in Nederland wordt recht gesproken; en van de kinderen van die mevrouw. Ik ken mensen die dat normaal vinden, zelfs mensen die zelf ook min of meer normaal zijn.

Zo zijn er ook mensen die tamelijk normaal overkomen en toch in god, kabouters, tarotkaarten en de dierenriem geloven.

Dus heeft het geen zin daar nog eens over proberen te zaniken. Kort en goed: kabouters bestaan niet en bovendien zijn het klootzakken – dat geldt mutatis mutandis ook voor de rest van die duvels en hun respectieve oude moeren.

Maar één opmerking van de rechter viel mij toch wel op, met name door het pedant soort arrogantie ervan: de foto’s waar het om ging hadden gepubliceerd mogen worden als de publicatie een algemeen belang had gediend, en als ze nieuws waren geweest. Maar dat was dus niet zo, zei de rechter, dus is het strafbaar ze te publiceren. Foei, niet meer doen, maar in de hoek staan.

De macht van de Nederlandse rechter strekt zich gelukkig niet uit tot buitengaats, respectievelijk Lobith, Nieuweschans en Baarle-Hertog en nog een paar Antillen. Zodat we nu weer terug zijn in de interessante tijden van Greet Hofmans, toen de hele wereld het fijne wist van de toverachtigheid van het bewind van Tante Juul en Oom Benno, behalve de meeste bewoners van ons nietige strandje aan de Noordzee.

Maar hoe komt die rechter er nu bij dat publicatie van de foto’s geen algemeen belang zou (kunnen) dienen? Met hoeveel dedain kijk je neer op de milieuproblemen van de overbevolkte wereld als je besluit om eens lekker in Argentinië te gaan skiën als in Nederland de klassieke mussen dood uit de al even klassieke dakgoot vallen? De fotografische bewijzen daarvan zijn toch nieuws?

Toevallig had ik die fotograaf daarheen gestuurd – ja, ook onder verbruik van een tankwagen vol kerosine – om die foto’s te maken teneinde mijn argumentatie kracht bij te zetten. Namelijk dat het Nederlands koningshuis een cynisch clubje is dat met de mond beleidt dat er wat moet gebeuren tegen het milieu, meer in het bijzonder tegen het water, al of niet in de vorm van skibare sneeuw, maar de consequenties er niet van willen trekken – het lijken wel gewone mensen.

Ja maar, ja maar. Máxima lijdt aan een ernstige vorm van heimwee, die gaat er echt dood aan als ze niet geregeld haar geboortegrond kan bezoeken.

Ja, zeg dat dan gewoon. Geef haar het advies te remigreren, eventueel met echtgenoot en kinderen. Om troonpretendenten zitten we niet verlegen.

Maar dan had de rechter misschien anders beslist. Want dan zou die niet hebben kunnen beweren dat de foto’s uit de Argentijnse sneeuw géén nieuws waren.

Hoeveel avontuur kan een kind aan?

De Volkskrant roept ouders dien bijzondere kinderen hebben – bijvoorbeeld kinderen met plannen om in hun eentje de wereld rond te zeilen – of die kinderen zelf op, hun verhaal te vertellen aan de krant. In nrc.next van vanmorgen staat een ‘tweet’ afgedrukt, die luidt: ‘Mijn zoontje van 3 wil in zijn eentje naar Zuid-Frankrijk fietsen. Ik probeer hem een beetje uit de publiciteit te houden’. Dat is natuurlijk een grapje, al moet je met die constatering tegenwoordig voorzichtig zijn. Veel verschil is er trouwens niet met Laura Dekker die iets veel ergers wil dan naar Zuid-Frankrijk fietsen, ik hoef daar toch hopelijk niet over uit te weiden.

Je kunt geen krant opslaan of je komt verhalen tegen van mensen die ook iets aparts met de kinderen hebben gedaan. Zie het stuk van Irene Hemels in de Volkskrant, die met echtgenoot en zonen van 10, 12 en 14 jaar een jaar lang op zee ging zeilen, de jongens netjes uischreef op school, ze meldde bij de Wereldschool en vertrok. Ideaal: ’s morgens in de boeken, in de pauze een duik van het achterdek. Maar de leerplichtambtenaar vond het niks en sleepte Hemels voor de rechter, waar ze werd veroordeeld zonder strafoplegging.

Een cruciale passus in haar artikel luidt: Met mooie cijfers sloten onze zonen hun schooljaar af… Veel ervaringen rijker, ook in sociaal opzicht. Jammer dat Nederland volhardt in zijn achterhaalde visie op de ontwikkeling van kinderen. Jongeren laten opgroeien tot zelfstandige, mondige wereldburgers die inspiratie kunnen putten uit moedige initiatieven is helaas niet het ideaal dat onze overheid haar burgers mee wil geven.

Hier wordt onomstotelijk geïmpliceerd dat het opvoeden van kinderen niet zal lukken als ze niet een jaar op een boot over de wereldzeeën hebben gevaren.

Eén ding is erger dan dat: je helemaal niet bemoeien met de opvoeding van je kind. De vader van Laura Dekker onttrekt zich op wel heel spectaculaire manier aan die taak, en ziet rustig onder ogen dat hij zijn dochter veroordeeld tot twee jaar eenzame opsluiting in een uiterst vijandige omgeving, maar hij is lang niet de enige.

Dat veel opvoeding wel wat avontuurlijker mag gaan, dat lijkt me ook wel. Djamila en ik zijn dan wel niet gaan zeilen – ik word al zeeziek bij de gedachte – maar wij hebben wel lange wandeltochten van enkele weken gemaakt en het gevaarlijkste was daarbij een wandeling over de graat van een berg van drieduizend meter hoog, waarbij we de jongens, toen 9 en 5 jaar oud, met bergtouw aan onze broekriemen zekerden. We vonden het achteraf eigenlijk niet verantwoord dat we hadden doorgezet in plaats van terug te gaan. De kinderen vertrouwen jou, maar hoezeer vertrouw je jezelf?

Irene Hemels schrijft zo idyllisch: ’s morgens achter de boeken en in de pauze een duik van het achterdek. Dat deden die van ons ook, al hadden we geen achterdek. Maar ze stribbelden ook geregeld heftig tegen, altijd maar dat lopen, ze wilden soms wel eens wat anders; dat we ’s avonds op een camping kwamen met een speeltuin of zwembad bood enig soelaas – maar we hebben ook geregeld moeten verdragen dat mensen misprijzend toekeken als we onze boys op hoge toon aanspoorden eens een beetje door te lopen, omdat we anders die camping niet eens zouden bereiken.

Ik geef toe, wandelen is aanzienlijk truttiger dan met een elegante boot het zeegat uit; wat ik bedoel te zeggen is, dat ik zeker weet dat die drie jongens van Hemels zich in dat jaar ongetwijfeld wegens uiterste verveling misdragen moeten hebben. En dan wordt zo’n boot maar een enge gevangenis. Maar daar hoor je nooit wat over.

‘Hij dronk. Hij zong. Hij was een Kennedy’

Drie oerlelijke kerels met hoog haar staan op de foto in veel kranten vanmorgen. Ze heetten Jack, Bob en Ted, van die oerbetrouwbare namen van Amerikanen die net hun eerste Chevrolet Bel Air of Ford Fairlane hadden versleten en op de foto gaan met een gemaakte grijns op het gezicht, alle drie met een enorme bos tanden bloot, alleen Jack komt een beetje naturel over.

De Kennedy’s. De dynastie is niet uitgestorven met het overlijden van Ted, er zitten zelfs nog enkele nazaten in vertegenwoordigende lichamen. Maar de glans is er een beetje af. Wás er al een beetje vanaf. Fokke & Sukke zeiden het vanmorgen al: ze waren nu al vergeten waar ze waren toen Ted, Edward Moore Kennedy, gisteren overleed.

De kranten proberen de mythe van de dynastie nog een beetje vol te houden, maar erg overtuigend klinkt het niet. Hoogstens is er voor de liefhebbers een klein lichtpuntje: de Bushclan doet het nog veel slechter, ondanks dat ze allemaal nog leven.

Voor het echte werk moet je natuurlijk niet bij de Nederlandse kranten zijn, maar bij de Amerikaanse. The Boston Globe bijvoorbeeld, de ‘thuiskrant’ van Ted, die het zelfs waagt te stellen dat Ted op het gebied van geslaagde wetgeving uiteindelijk kans heeft gezien zijn in 1963 vermoorde broer, president John ‘Jack’ Kennedy voorbij te streven – terwijl we van hem wel degelijk weten waar we waren toen hij werd vermoord. En zelfs Bob met zijn ‘meelevendheid’ moet het afleggen tegen Edward.

Dat is een beetje de makke van Ted: zijn broers gingen dood op zijn Amerikaans, door de kogels van een moordenaar, Ted stierf weliswaar in ‘een harmonieus tafereel dat scherp contrasteerde met de gewelddadige dood van zijn broers’ (The Globe) maar door een hersentumor. Ja, dan ben je een loser. Een beetje. The Globe trekt nog meer vergelijkingen: uiteindelijk bleek Ted de enige, echte, vasthoudende liberal in de familie die er vast van overtuigd was dat regeren ook betekent: arme mensen helpen.

Een mooie necrologie, maar de mooiste las ik in de New York Times, maar liefst elf kantjes lang, maar ik hoef maar één zin te citeren – het zou eigenlijk in dat onnavolgbare Engels moeten, maar ik doe een poging tot vertaling: ‘Hij was een Rabelaisiaans figuur, in de Senaat en in het volle leven, onmiddellijk herkenbaar aan zijn bos wit haar, zijn rood aangelopen te grote hoofd, zijn donderende zware Bostonse accent, zijn krachtige maar door pijn gehinderde tred. Hij was een Bekende Amerikaan, soms een parodie op zichzelf, een warme vriend, een geduchte vijand, een man van breed vertrouwen en grootse karakterfouten, een melancholisch man die wist van volhouden, enorm dronk en luid zong. Hij was een Kennedy.’

Ik kan zo wel doorgaan, maar nog eentje dan: ‘Mr. Kennedy kwam in zijn optreden in het openbaar op voor de verschoppelingen terwijl hij privé vele jaren lang de playboy en de schavuit uithing.’ We weten inmiddels dat hij niet de enige rokkenjager in de familie was.

Dat heb je met die linkse jongens. Drie oerlelijke ‘linkse’ jongens. Veel kranten stellen tevreden of berustend vast dat je dat type tegenwoordig niet meer tegenkomt. Arm Amerika.

______

Op de voorpagina van The Boston Globe staat rechts de foto met de ‘drie oerlelijke kerels’.

Laat Laura maar varen

Op de televisie heb ik die gestoorde types wel eens gezien, die van het ‘rond de wereld zeilen in je eentje’ hun beroep hadden gemaakt. Waarbij het hoogtepunt werd bereikt met de man die op het punt stond voor de laatste keer te vertrekken, dat kwam mededelen bij Barend & Van Dorp of Pauw & Witteman en als helemaal bij De Wereld Draait Door. Hij had dan ook de bedoeling op deze reis onderweg ergens te verongelukken. Als ik het even kort mag samenvatten. Of het ook echt zo ver is gekomen, dat herinner ik me niet.

De laatste dagen kun je op veel plaatsen verhalen lezen waar een geur van de zilt ziedende zee vanaf slaat. Over piraten en over havens waar ze je niet eens kunnen afmeren omdat ze het veel te druk hebben elkaar onderling af te maken en als het een beetje wil de eenzame zeezeiler ook. Over grote schepen die niet uitkijken. Over onvoorstelbare stormen. Over tergende windstilte.

En de zee ligt misschien niet meer zo vol met mijnen, zoals in de tijd van de Klok van Arnemuiden, maar andere troep ligt er genoeg, met name verloren containers, waar je weliswaar omheen kunt varen maar niet als je net je dutje van twintig minuten doet – eenzame zeezeilers mogen niet langer dan twintig minuten per keer slapen, namelijk. In ieder geval is bewezen dat een van die mafkezen bij zijn vierde botsing met een container verdronk.

Een meisje genaamd Laura, bijna veertien jaar oud, wil nu de jongste zeezeiler zijn die in haar eentje de aardkloot is rondgevaren en daar meieren we nu al weken over door – net als ik nu, trouwens.

Kan een meisje van dertien dat heel graag willen? Ze zeggen van wel, maar je kunt ook zeggen dat ze gedwongen wordt. Haar ouders zijn ook van die zeilers, Laura is in de Nieuw-Zeelandse wateren geboren aan boord van een zeilboot – ik stel me voor terwijl een orkaan van windkracht achttien golven van 73 meter hoog over de onverstoorbaar barende vrouw stortte. Maar ze gaf geen krimp en bracht het kind keurig ter wereld. Na een week kon de baby al het roer overnemen en het bramzeil aan de overdwarsfok knopen. Dus de kans dat Laura als gevolg van haar speciale geboorte en haar bijzondere ouders licht van de (scheeps)ratten besnuffeld is, die lijkt me niet gering.

Laura is niet de enige. Als je de kranten een beetje uitvlooit kom je van alles tegen, Ik noem een willekeurig voorbeeld: een meisje van dertien, lid van een worstelclub krijgt iedere keer dat ze niet onder het tapijt geschoffeld is van de wethouder een gouden medaille.

Zo krijg je een sfeer waarin kinderen alles mogen en niks hoeven en nog vóór hun twintigste voor eeuwig beroemd zijn, tragisch dood of niet. De Kinderwetjes uit 1873 (of daaromtrent) zijn blijkbaar uitgewerkt.

Laat Laura ook maar gaan, eigenlijk. De kans dat ze het overleeft schat ik op nihil.

Misschien is dat een mooi voorbeeld van hoe het óók kan.

De krant richt zich niet tot mij

Sinds een jaar of twee ben ik abonnee van nrc.next en dat is sinds enige tijd de enige papieren krant die hier nog in de bus valt. (eigenlijk gewoon op de vloer achter de brievengleuf. Aan een brievenbus werken we al bijna 33 jaar. Wordt een hele mooie.)

Gek eigenlijk, de modernste krant van Nederland, die je dus eigenlijk op je iPhone zou moeten lezen, stel ik me voor, komt hier, bij een bejaarde meneer, nog als enige papieren krant binnen. De andere kranten lees ik op de monitor. Een deel van de verklaring voor dat verschijnsel is dat nrc.next heel sterk lijkt op een concept dat ik al zeker vijfentwintig jaar geleden indiende bij de hoofdredactie van de krant waar ik merkte; ik kreeg het concept tien minuten later al terug met er groot en rood op geschreven: ‘Science fiction. Kansloos’. Toen wisten hoofdredacties nog waar het over ging.

Dat de core business van nrc.next totaal niet gericht is op mij is logisch, maar het, wordt me ook elke dag wel weer keihard ingewreven. Je kunt elk willekeurig exemplaar nemen. Vanmorgen bijvoorbeeld. Kop: ‘Ik was 28 en ik had nog een heel levensverlanglijstje’. Marte Kaan, freelancejournaliste aan het woord, kennelijk over zichzelf. Tja, een levensverlanglijstje, dat heeft iedereen wel, daar hoef je niet eens 28 voor te zijn en freelancejournaliste. Het wordt iets anders als je leest: ‘Als ik kinderen wilde en er klaar voor was’ (volgens mij zijn vrouwen er vanaf de eerste menstruatie klaar voor; SB) ‘moest ik niet langer aarzelen… Ik was toen 28. Ik wilde nog in New York wonen, met een auto door Afrika trekken, op retraite in een klooster in Japan. Ik wilde schrijven, romans en scenario’s, mijn Frans verbeteren en nog zo vreselijk veel boeken lezen.’ En dat viel allemaal niet te combineren met een kind, dacht ze.

Maar daarna kwam het goed met Marte, want ze kreeg op haar dertigste dat kind, nog rijkelijk vroeg, getuige een van de vrouwen die ze aanhaalt, Barbara van Erp die in VN schrijft – let op met wie ze zich vergelijkt: ‘Zesendertig was ik toen ik mijn eerste kind kreeg. Ik was er best vroeg bij, vond ik – jonger dan Madonna’.

Pagina verderop: de strijkwas. Sommige dingen veranderen nooit, de vriendinnen van de columniste Katja Teunisse strijken de sokken, de lakens en de onderbroeken. Dat is inderdaad wel heel erg old skool. Teunisse zelf doet daar niet aan mee. Jawel, één keer, ze kocht speciaal een strijkijzer om de gloednieuwe babykleertjes te strijken omdat ze gehoord had dat baby’s kreukvrij lekker slapen. ‘Van deze historische gebeurtenis zijn uitgebreid foto’s gemaakt. Daarna verdween het strijkijzer voorgoed in de kast.’ En daar istie weer: het komt er pas weer uit, schrijft Katja, als ze in Hollywood ontdekken hoe onthaastend strijken kan zijn.

Vervolgens nog een stuk met een fascinerende foto erbij over urban golfen. Met een zacht balletje mikken op dat groene bankje daar. Dat heb ik maar niet gelezen. Ook het recept van Janneke Vreugdenhil niet, die al weken studenten onderwijst, onder andere in het koken van aardappelen.

Een dagje naar de Zoo

Een dagje naar de dierentuin, dat is echt iets voor de kids, merkte ik gisteren in Planckendael, een dependance van de Antwerpse Zoo op het Vlaamse platteland, even ten noorden van Leuven. En die kids zitten dus allemaal in een wagentje – een belangrijk deel slaapt uitgeput door de hitte, met fles of speen in de mond, dus daardoor wordt de zin van het bezoek van kinderen aan de dierentuin natuurlijk enigszins gerelativeerd. Maar lekker rustig is het wel.

Planckendael, dat was ooit zo’n idyllisch dierentuintje. Je reed over die lommerrijke laan erheen, rechts van de weg was een parkeerplaats, je stak de Leuvensesteenweg over en dan stond je voor het ‘kasteel’, dat misschien wel model had gestaan voor de woning van Kapitein Haddock, Molensloot. Behalve dan dat het dak van het huis bedekt was met een tiental ooievaarsnesten, inclusief ooievaars. Naast het huis kocht je een kaartje en dan dwaalde je wat rond in de tuin, die nog alle kenmerken vertoonde van een kasteelpark, waar iemand als hobby wat dieren hield. Een ideale dierentuin, dus.

Niettemin was het een belangrijke dierentuin, want daar was het fokstation van Europa voor de Bonobo-chimpansee.

Het huis is er nog wel, al krijg je alleen de achterkant te zien, de ooievaars zijn er ook nog, al hebben ze zich ook verspreid op een aantal plekken in de tuin. Die sinds we er vijftien jaar geleden voor het eerst en voor het ;laatst waren geweest, minstens tweemaal zo groot is geworden; het accent ligt nu ook op de uitbreiding, waar een spectaculaire tropische kas een belangrijke attractie vormt. Voor bewoners van Zuid-Limburg kun je het zo samenvatten: voeg Gaiapark Kerkrade en Mondo Verde Landgraaf bijeen, maak het resultaat iets spectaculairder en je hebt het nieuwe gedeelte van Planckendael.

De pas geboren girafjes en de Bonobo-aapjes vormen belangrijke attracties, voor de rest loopt iedereen beetje blasé langs de gek geworden eenzame gnoe en de elanden – en zoals het een moderne dierentuin betaamt: veel dieren laten zich eenvoudigweg niet zien. ‘Hier zit een geelbuikneushoornkameel.’ ‘Waar dan?’ ‘Daar, het staat op dat bordje.’

Maar ach, je kunt er lekker Indisch eten – die Planckendaelers hebben nota bene ‘Ons Indië’ afgepakt – het gaat er allemaal heel relaxt aan toe, ook al omdat heel veel van die kinderen sliepen. En de moeders achter de karretjes, die vormden in dat warme weder voor de buurman – die al net zo’n gezonde Hollandse jongen is als ik – en mij een geheel gratis extra attractie met hun prachtige benen en oogstrelende decolletés. In de dierentuin komen vooral móóie vrouwen, was mijn indruk.

Waarna we in de zwoele valavond nog even voor wat witte biertjes aangingen op de Grote en de Oude Markt in Leuven, waar we veel te weinig komen, en dan maar weer zachtjes op huis aan, waar ik nog ruimschoots de gelegenheid kreeg om zowel Alexander Pechtold te zien stuntelen als de interviewster met hoog haar met de mond vol tanden te zien staan.

Nee, geef mij maar de zomergasten van Planckendael.

De stichting van de rechterhand

Vorige week ging de discussie nog over de vraag of het buitenhuis van Willem van Oranje (of zoals Pro Republica de kroonprins noemt ‘Van Amsberg’) in Mozambique ver genoeg weg lag om zich het gespuis van de fotograferende en filmende pers van het lijf te houden; nu blijkt dat het project waarvan het buitenhuis deel uitmaakt van een dusdanig geurig niveau is dat de prins zich er van gedistantieerd heeft door het onder te brengen in een stichting. De constructie zit zo in elkaar, dat als er omgekocht, gemoord, gestolen of anderszins rare dingen gebeuren in en rond het het buitenhuis, dat de prins daar dan niks vanaf kan weten. Maar als er – desnoods lang de weg van omkopen, moorden, stelen of anderszins – geld mee verdiend wordt, dan komt dat gewoon op de bankrekening van Willem van Oranje binnen.

Zo lees ik althans de oprichtingsakte van de Stichting Machangulo, zoals omschreven op pagina 1 en 3 van de Volkskrant van gisteren, die u er voor de grap toch eens even bij moet halen. Bij ontstentenis zou je ook even dit artikel kunnen doornemen, waarin ook links naar het Volkskrant-artikel staan.

Wat mij vooral opvalt is dat hier dus een actie ondernomen is, waarvoor menigeen zich zou (moeten) schamen, maar die nu botweg aan het volk, dat het allemaal mag betalen, wordt meegedeeld. Blijkbaar heerst er in de familie van Trix een mentaliteit dat ‘ons soort mensen’ dit moet kunnen doen – het wegsluizen van geld naar belastingparadijzen, het vooraf regelen dat je zelfs in je privé-transacties de onschendbaarheid van het staatshoofd geniet – omdat je anders echt helemaal niks meer kunt doen waar je wel het volste recht op hebt.

Het knoeien met een uitkering is absoluut afkeurenswaardig, en menigeen heeft al ondervonden dat de justitie in dit land op dit punt geen genade kent. Maar het knoeien op staatshoofdniveau moet kunnen en is blijkbaar niet eens meer knoeien. ‘Afstand nemen’ is de term die herhaaldelijk valt in het artikel in de Volkskrant over deze nieuwe affaire.

En waar ik tenslotte raar van sta te kijken is dat prins dat buitenhuis in Mozambique gaat verhúren – want die huurpenningen zijn kennelijk deel van de ‘opbrengst’ uit het project die rechtstreeks naar de bankrekening van Willem van Oranje verhuizen.

Het zit dus nog helemaal anders dan ons tot nu toe is voorgespiegeld: Van Oranje steekt gewoon geld in een uitzinnig duur project in Mozambique; de ruim zestig strandhuizen in dat project worden verhuurd en de naam van de kroonprins, ten koste van een enorme smak belastinggeld van een grote reputatie voorzien die nu wordt ingezet om een honderd procent bezetting van de huurwoningen te bereiken, die natuurlijk alleen door de allerrijksten dezer aarde gehuurd kunnen worden. Abramowitsj en andere maffiabazen, bijvoorbeeld.

Een kleine tip: via zo’n constructie met een stichting kun je bijvoorbeeld ook een paar honderd ramen op de Walletjes exploiteren onder het bijbelsche motto: laat de linkerhand niet weten wat de rechter doet.

Smakelijk voorgerecht

Voor degenen die mij toeroepen dat ze ook wel eens een bordje geroosterde groenten willen: ziehier.

Het moet allemaal heel anders

Minder dan vijftien procent van de 64-jarigen heeft nog een baan of zou er wel een willen hebben. Bij de 85 procent die gezellig een beetje om huis keutelt of ordinair bruin ligt te worden aan enige zuidelijke kust zitten natuurlijk veel types die al op 57- of 58-jarige leeftijd in de toen nog volop florerende vut zijn gegaan. Maar ik vrees het ergste voor een belangrijk deel daarvan, die niet in de vut zitten maar gewoon werkloos of arbeidsongeschikt zijn. Zij bewegen zich strompelend en struikelend naar de pensioengerechtigde leeftijd. Ik schat dat de helft van 65-plussers de eerste AOW-uitkering ontvangt zonder een grootse afscheidsreceptie bij de baas.

Intussen hebben de rekenaars van de overheid vastgesteld dat de AOW-leeftijd echt naar 67 jaar moet. Ik kan me best voorstellen dat dat klopt: dat is dus de leeftijd waarop je daadwerkelijk via de Sociale Verzekeringsbank van Drees gaat trekken, en door die leeftijd te verhogen van 65 naar 67 jaar, bespaar je die bank een hoop geld.

Probleem is alleen: de mensen die nu twee jaar langer op de AOW gaan zitten wachten, moeten in die tijd ook eten en drinken, al wordt de behoefte steeds kleiner. En wie zal dat betalen? Tja. Neem een baan? Dat onderwerp hebben we hierboven voldoende afgehandeld, banen zijn er niet, of ze willen je niet en lang niet iedereen heeft een dusdanige achtergrond dat een lucratief eenmansbedrijf in een en ander kan voorzien. Dat wordt dus… een uitkering, van de WIA, het ziekenfonds, de WW, maakt niet uit. Die hele discussie over verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd naar 67 is dus gewoon een kwestie van vestzak-broekzak, een onzinverhaal, het gekke is alleen dat je nooit iemand tegenkomt die zich dat ook realiseert.

En nu hebben een paar economen uitgerekend dat niet 67 jaar, maar 68 de pensioengerechtigde leeftijd moet zijn. Toe maar. Ik weet het nog veel beter: neem een variabele leeftijd als uitgangspunt, waarbij je stelt dat vijf jaar AOW-uitkering genoeg moet zijn. Je neemt dus de verwachte levensduur als uitgangspunt, en trekt daar vijf jaar vanaf, dan heb je de AOW-leeftijd. Dat is momenteel voor mannen 78 min 5 is 73 jaar en voor vrouwen 82 min 5 is 77 jaar. Jaarlijks kan dat cijfer worden bijgesteld. Het wordt dan een zaak van zuinig beleid voor de overheid om de mensen zo gezond mogelijk te maken en te houden, want daardoor stijgt de levensverwachting en dus ook de pensioengerechtigde leeftijd en blijft de AOW-kas keurig op peil. Waarmee intussen het probleem niet is opgelost, natuurlijk, integendeel.

Maar ik kan dus over twee jaar in de AOW. Klinkt zeer verjongend.