SanteLOGie

Een mooie dag in Marbella

Zagen jullie die beveiligingsbeambte achter op de bumper van de bus, waar Maxima bovenop zat – wat een stom idee, zo’n cabriolet – dat was een man met historisch besef, hij stond er precies zo als zijn collega op 22 november 1963 in Dallas, Texas stond achterop de cabriolet waarin zojuist president Kennedy was doodgeschoten.

Het ging ditmaal allemaal nogal klungelig; om te beginnen dus al die bus, en dan een ouwe Suzuki Swift – dat moest natuurlijk een BMW 320 zijn, of een illegaal opgevoerd en spoorverbreed Golfje.

Al jaren heb ik die taferelen met verbijstering aangezien, en het enige dat je kunt constateren: hoe is het mogelijk dat het niet eerder is gebeurd. Ik bedoel, gekken genoeg in Nederland, daar hebben we geen doorgedraaide Marokkanen voor nodig. Hoogstens mag je constateren: het sprookje heeft veel langer geduurd dan je volgens de statistieken zou mogen verwachten en er zijn nu zo veel gekken op een idee gebracht, dat je het Koningshuis voortaan alleen nog maar, zoals ze dat vroeger in België zeiden ‘in uitgesteld relais’ op de televisie kunt zie. Beatrix oefende daar al voor, in haar toespraak die met een zucht begon – heel erg mooi trouwens, Djamila kreeg er een brok van in de keel. ‘De telewiezie’, zei ze, prachtig.

Een zucht van verlichting ging door het land omdat de stervende dader geen Marokkaan was, al zijn er, heb ik begrepen, nog hele volksstammen die denken dat het wel een buitenlander moet zijn: een Nederlander pleegt geen aanslag op het Koningshuis.

Nog twee dingetjes: we zaten dus in de zwoele valavond te Marbella in Zuid-Spanje gewoon naar het NOS-Journaal te kijken op mijn laptopje.

En kunnen we nu eens ophouden met dat gezanik over Twitter? Prachtig natuurlijk, dat het nieuws heel snel via dat medium wordt verspreid, maar waarom gaat dan meteen de helft van de discussie over het feit dat Twitter het nieuws snel brengt en verspreidt? Ook nog met veel details die achteraf gecorrigeerd moeten worden, maar daar gaat het niet om; de voormalige hoofdredacteur van de Volkskrant Lücker zei het al in 1962: liever een kort summier bericht vandaag, dan een hele correcte reportage morgen.

Intussen riep justitie mensen op, zelfgemaakt materiaal over de wereldramp die zich of all places afspeelde in Apeldoorn in te leveren. Nou, dat wordt dan moeilijk, want ik zag en hoorde duidelijk leden van de prinsemarij tegen het persgespuis roepen: ‘Vort, maak dat je wegkomt, en niet filmen.’

Dan moet het unieke materiaal dus wel van Twitter komen.

Waarmee ook meteen alle moeizaam bevochten privacyregels, óók voor verdachten, regelrecht naar de prullenmand kunnen. Om half twee zag ik op Youtube al de verdachte met zijn bebloede handen voor zijn bebloede gezicht zitten. Toen had een medewerker van RDW al behulpzaam, wellicht via-via, aan de hand van het kenteken van de auto, de identiteit van de verdachte bekend gemaakt.

Een leuke dag in Marbella, zou je het kunnen noemen.

______________

hhBest

Het was aan de Costa del Sol, trala lalala

Als ik mijn lezers goed inschat, dan hebben ze van Torremolinos net zo’n afschuw als van Benidorm en de rest van de ‘costa’s’. Toch moet het even. Djamila wil nu eenmaal een fikse dosis strand en zee, en daar is niks tegen in te brengen. Probeer het ook maar niet. Dus doen wij menige Spaanse badplaats aan. Ik heb daar zelf trouwens helemaal niks tegen, zee, strand en verse vis, men kan mij daar voor wakker maken.

Vanmorgen zag het er in Granada naar uit dat de temperatuur er nauwelijks boven de twaalf graden zou komen, anderhalf uur later zijn we neergestreken op de enige camping van Torremolinos, die eigenlijk halverwege tussen Malaga en Torremolinos ligt – zij ‘dubbelt’ ook als camping van Malaga. En is het 26 graden.

Natuurlijk, veel overwinteraars, vaak van die rare, geheel uit donkerbruin leder opgetrokken Telegraaflezers. Wel keurige types, hoor, en aangezien de mevrouw van de receptie dusdanig taalblind is dat het een wonder mag heten dat ze Spaans spreekt en verstaat, wend ik mij in mijn behoefte aan informatie (‘waar zijn we hier ergens?’) tot de enige Nederlanders die we zagen tijdens de inspectietocht over de camping. Die trouwens terecht niet vermeld staat in de ANWB-gids, want er zijn grenzen.

De man die ik aanspreek – inderdaad, gelooid leer, zorgvuldig gekapt grijs golvend haar, zomertenue – begint onmiddellijk een toeristisch exposé. Met als opmerkelijkste zinsnede: ‘en dan moet je dáárheen, want daar zijn allerlei Nederlandse winkels en restaurants.’ Ach, ik hang soms wel de verslaggever uit, maar om nu nog eens zo’n totaal versleten reportage te maken en daarvoor de camper uit zijn hok te trekken, dat is me toch te veel moeite.

Dus lopen we naast de camping bergaf naar een redelijk sjiek restaurant op het strand. Mooi, ook nog landende vliegtuigen en van die parachuteplankers, hoe heet zoiets. Een beschaafde en aangeveegde omgeving op zijn tijd, ook daar kun je me voor wakker maken, en die hebben ze hier. Een gezellig aperitiefje te midden van een palmenwoud, met uitzicht op de zee die pas in Marokko weer ophoudt, het klinkt truttig en dat is het ook, maar het moet kunnen op zijn tijd.

Maar we moeten wel maken dat we wegkomen, want na morgen begint hier een lang feestweekend met veel agressief volk op de weg. En voor vier dagen is Torremolinos te veel van het goede. Marbella, dan?

_____________

hhBest

Lang leve de tapastent

Het is een hele keten in Granada, El Diamante en als je nou eens gewoon een lunchtijd wilt meemaken op zijn Andalusisch, dan moet je daar zijn. (Ook in veel andere tenten, hoor, maar wij waren toevallig bij El Diamante, aan het eind van de Calla Rosario.)

Het principe is: je komt om te drinken en de waard geeft je bij elke consumptie een bordje eten. Heel gezond, wist mijn oude vader al, die ook nooit dronk zonder er iets bij te eten. In Spanje vat je het samen in één woord: tapas. El Diamante is een echte tapastent.

Kaal, geen versiering, een zuiver wit marmeren toog is het enige. Zie je allemaal niet, op lunchtijd, vanaf een uur of een tot ver over drieën. De hele buurt valt er binnen, het is een geschreeuw van belang, de oude mannen staan bij elkaar, ook wat jonge mannen, de oudere vrouwen, de jonge vrouwen, de kinderen rennen er gillend tussendoor en laten we elkaar geen ‘Mietje’ noemen: er wordt duchtig ingenomen, Veel bier, rode wijn, witte wijn.

Voor wie toch enigszins rustig zijn lunch wil genieten, zijn er achterin een paar tafeltjes en stoelen. Maar het echte leven speelt zich toch af aan de bar – en in de keuken niet te vergeten. Achter de bar werken vier man zich de benen uit het lijf, maar dat is niets vergeleken bij wat er in de keuken gebeurt. Om de haverklap schuift vandaar iemand een of meer bordjes dampend voedsel op de toonbank, en slaakt daarbij een passende kreet. Als je een half uur binnen bent, heb je al een stuk of vijf, zes keukenwerkers geteld.

Bij elk glas dat je bestelt krijg je in principe een van die schoteltjes: een paar mosselen, gefrituurde sardines, gefrituurde inktvis, een schep paella. Ongetwijfeld is er veel meer, maar wij kwamen pas laat binnen, dus was misschien de grootste variatie er al zo’n beetje uit.

Niet zo de kwinkslagen tussen de keuken, het barpersoneel en de gasten die gulzig al het gebodene naar binnen werken en om de aanvoer op gang te houden nog maar eens een glas bestellen.

Bij het afrekenen blijkt hoe het werkt; je betaalt per dranksoort per glas (of fles) een bepaald bedrag en in dat bedrag is gewoon een fiks gedeelte begrepen om de kosten van de als een razende werkende keuken en van de tapas te bestrijden. Je kunt de kosten in de hand houden door te matigen met de drank, daar komt het op neer. Maar iedereen heeft vandaag honger, en dus wordt het op een zuipen gezet, geen wonder dat ze hier zo vasthouden aan de siësta.

Waar het geheel op neerkomt is een Engelse pub, maar dan overdag en niet ’s avonds, zonder darts en zonder, gode zij gedankt, geen kidneypie.

Het plan om ’s avonds nog eens terug te reizen naar El Diamante wordt in de loop van de middag op de lange baan geschoven. We hadden misschien toch al iets te veel gedronken.

______________

hhBest

Het is koud in Granada. Stervenskoud

Indrukken. Nee, niet het werkwoord, het zelfstandig naamwoord. Heuvels als een kudde bij elkaar gekropen olifanten, zacht en goedaardig, van top tot teen bekleed met een teer kleed van gele bloemen. Velden donkerrode klaprozen. Nauwelijks een levende ziel te bekennen, een gloednieuwe autoweg die op geen enkele kaart staat.

Ook ruigere bergen, kalere landschappen. Je moet nooit vergelijken maar deze dringt zich op. Terwijl we vanaf de laatste ‘Costa’ moeizaam zoekend de weg vinden naar Andalusië, rijden we door een landschap dat veel weg heeft van Kansas, Arizona, Nevada: heel licht van kleur, woestijnig, kaal, onherbergzaam. Kleiner natuurlijk, hier niet urenlang zonder één dorp, nee, elke tien minuten een wit dorp tegen een berg geplakt. Maar ook een half vervallen café, met een parkeerplaats vol gaten, twee habitués die licht verstoord opkijken als we binnen komen, een hoogzwangere blonde kasteleinse met zwart getekende wenkbrauwen – even verwacht je dat ze je zal begroeten met ‘howdy’.

Granada, dan. Midden in de stad ligt als een oase de camping Sierra Nevada. De bus brengt je naar de binnenstad, maar een taxi blijkt nauwelijks duurder en is comfortabeler. De avond valt, het wordt pas om kwart over negen helemaal donker, we zitten hier ten slotte recht ten zuiden van Londen.

In een café waar we even een sanitaire stop maken, zijn de blikken van de vele gasten gekluisterd aan de tv, natuurlijk normaal beeld, uitgerekt tot breedbeeld, hetgeen een bijzonder lange stier oplevert, een soort runderversie van een teckel. Hij is al aardig versuft van de speren in zijn nek, de matador maakt aanstalten, wij wachten het maar niet af.

Duistere kroegen stampvol met gasten; winkeltjes van soms maar één vierkante meter, grote restaurants met felle verlichting van kroonluchters en sovjetmeubilair uit de jaren vijftig van de vorige eeuw – ook al stampvol met eters. Smalle straten met moeilijk plaveisel.

Een prachtig, zwaar door bomen overschaduwd plein waarboven een wolk gierende zwaluwen. In de bomen speelt zich intussen een zo te horen dramatisch vogelleven af, waar je niets van ziet, dat je alleen maar kunt horen. Schelle doodskreten, misschien is er een leger katten op jacht in de bomen.

Voor de kathedraal is een openluchtconcert bezig, de stoelen op het plein zijn matig bezet, het is koud, tenslotte. Een zanger met gitaar zingt een smartlap, althans, ik vang het woord ‘llorar’ op, dat ‘huilen’ betekent. Verderop zingt er een iets flamenco-achtigs, begeleid door een meisje dat een djembétrom bespeelt.

Het is verschrikkelijk koud in Granada, al beweert een winkeliertje dat het hier deze week zelfs 35 graden was. Maar we blijven toch nog maar een dagje. Wie weet.

___________

hhBest

Vergeefse actie in Spanje

Spanje ligt te verwoestijnen, dat is algemeen bekend. Het regent er te weinig (behalve als ik er ben natuurlijk) en daardoor is er elk jaar weer een beetje meer water te kort. Het is zelfs zo ver dat ik overweeg Prins Pils, onze waternimf, ernaar te laten kijken. Zelfs de beroemde palmentuinen van Elche, duizenden jaren geleden door de Phoeniciërs gesticht (en gij geleuft da, hoewel: de dadelpalm heet officieel Phoenix canariensis) liggen er betreurenswaardig bij, verdroogd, omgevallen, alleen nog in gebruik als afwerkplek voor enige ook al betreurenswaardige stoephoeren. Het is allemaal in dusdanige toestand van verval dat in dit aardige stadje aan de zuidrand van Catalonië niemand er meer naar durft te verwijzen, inclusief de VVV.

et regent er te weinigh Te weinig water, dus.

Maar ik ken geen land in Europa waar zodanig met water wordt gemorst als hier in Spanje. Gisteren viel er wat regen die stof meevoerde uit die andere woestijn, de Sahara, die hier niet eens zo gek ver vandaan ligt. Alle auto’s, campers, caravans, voor- en achtertenten en andere kampeerparafernalia zagen er ineens uit of een krankzinnige filmproducent de boel eens duchtig een Bereisde-Roelenaspect wilde geven voor een film met als werktitel ‘Kapitein Haddock vs. Gekke Henkie’.

Kort gezegd: alles zat onder het zand.

Ik zou denken: dat regent er ooit wel weer af, maar daar laten Haddock en Henkie zich niet mee afschepen. Ze laten de nacht nog even voorbijgaan maar in de vroege ochtend, terwijl de zon alweer zinderend het water uit de stenen staat te pompen, rukken ze uit, met alles waar ze hand op kunnen leggen. Bezems, dweilen, tuinslangen, spuitstukken, raamtrekkers, Vim, Ata en Buisman. Sommige hebben zelfs voor deze speciale gelegenheid een overall aangetrokken en dan begint het. Het hoogtepunt is ook letterlijk; een oudere heer met een martiale krulsnor staat op het dak van zijn caravan en veegt met een bezem aan een slang het dak van de voortent. Ik wacht hoopvol op het onvermijdelijke, dat niet komt. (steekwoord: gat in caravan of voortent.)

Tegen het einde van de ochtend staan alle auto’s caravans, campers en zie boven weer de glimmen of ze zó uit de showroom komen. Het heeft wat water gekost, maar dan heb je ook wat.

Een uurtje later betrekt het, steekt een Zuid-Westenwindje op dat een laagje nieuw stof aanvoert.

Morgen weer iets te doen.

Gruweltorens en dieselnep

Als aan de horizon de skyline van Benidorm opduikt, dan weet je dat de verhalen die je gehoord hebt nog een zwak afgietsel zijn van de werkelijkheid. Het is een beeld dat je alleen kent van gruwelijke toekomstfilms, waarin een tsunami wordt gecombineerd met een aardbeving kracht 11 op de schaal van Richter en matige zuidwestenwind met af en toe een buitje.

Nog erger: het dringt tot je door dat al die zielloze torens elk jaar weer volbezet zijn met de aliens uit Noord-West-Europa, die er op zoek zijn naar seks en vergetelheid in de drank, en wij zien niet eens dat zulks te maken heeft met een heleboel ondergangsverschijnselen.

En zo somber ben ik dezer dagen nog niet. Ik neem maar een voorbeeld aan de mevrouw in de navigatie-apparatuur, die er vermoedelijk tureluurs van wordt, maart volkomen stoïcijns blijft. In het kader van het steeds vlotter opbergen van al dat volk in die woontorens wordt het hele wegennet langs de Spaanse Oostkust alweer opgebroken en verlegd nog voor het helemaal af is – op een gegeven moment schakel ik de apparatuur maar uit, wat ik voor me zie geeft meer duidelijkheid dan de radeloze adviezen om linksaf te slaan, op de volgende rotonde de zeventiende zijstraat rechts nemen, rechtstandig op te stijgen of over de koop te slaan. Met tussendoor tientallen herberekeningen die nergens toe leiden.

Blijft nog het raadsel waarom werkelijk elke stad, elk dorp dat we tot nu toe hebben mogen aanschouwen, in razend tempo wordt voorzien van een alles overstijgend aantal bulten aan fantasierijk vormgegeven Vinexwijken, waar onze oer-Hollandse boerderettes nog wonderen van prachtarchitectuur bij lijken. Hier hebben de zelfmoorddozen allemaal minimaal vijf torentjes en drie ingenieuze dakkapellen. Wie moet daar allemaal in wonen?

Gauw het binnenland in, waar de grootschalige verwoesting van het landschap misschien wat minder drastisch heeft toegeslagen dan langs de kust.

Waar ook eens op gelet moet worden: dat ze het woord ‘diesel’ bij het tankstation alleen vermelden op plaatsen waar ook echt diesel te tanken valt. Wat moet er van de wereld terecht komen als er ook op de benzineslang ‘diesel’ staat? Of is dat meer in het kader van de verkapte staatssteun voor bergingsfirma’s en zieltogende garagebedrijven? In ieder geval meldt de ANWB-post in Barcelona dat het soms een paar keer per dag gebeurt dat er weer iemand benzine bij de diesel doet, gewoon door die eigenaardige inrichting van Spaanse tankstations.

Tjonge jonge, wat een klachten toch allemaal. Uit de van gasten te eisen beleefdheid had ik eigenlijk moeten volstaan met vermelden dat de drank bespottelijk goedkoop is. En dat een behoorlijke maaltijd, mits genoten in een rustieke volksbuurt, niet meer hoeft te kosten dan zeven euro, inclusief water, wijn en brood.

________

hhBest

Een opmerkelijke camping

Zo afgelegen en onlogisch ligt de camping die in de ANWB-gids als een ‘Spa Resort’ staat aangeduid, maar in de wandeling Azahar Bungalows heet, dat de motoragent van Peñiscola geregeld een verdwaalde kampeerder vóór moet gaan om de weg te wijzen.

De zee is in geen velden of wegen te bekennen, wel een kippenfarm die enorm kan stinken en sinaasappelboomgaarden die enorm lekker ruiken.

Halverwege de langgerekte camping bevindt zich een fitnessruimte waar Indiase muziek uit klinkt, maar gelukkig is drank er niet verboden, integendeel, en ook internet hoort hier tot de mogelijkheden.

Achter de balie de baas van de tent, zo te zien een Thai, en een grote Amerikaan met zwarte krullen, zodat de gehele conversatie in het Engels kan, waar het op andere Spaanse campings nog wel eens aan wil ontbreken.

Wat doen mensen hier? Nou, gewoon, overwinteren. Het blijkt een hele kolonie voornamelijk Britse types te zijn, waaronder mensen met een, zal ik maar zeggen, geheel eigen smaak van zich kleden; er is een broodmagere oude mevrouw bij met steunkousen en een vrolijk kinderjurkje die tijdens de filmquiz in de kantine water drinkt en een ijsje eet. En verder voor zich uitkijkt en zich nergens mee bemoeit. Ze is de moeder van de quizmaster en ze is kennelijk gezellig mee komen overwinteren.

Quiz? Jawel, want wat doet een overwinteraar in Spanje? Spelletjes! Overal op de camping hangt een gezellige nieuwsbrief van Beryl, de echtgenote van de quizmaster, waarin een overvol programma aan bijeenkomsten in de kantine wordt aangekondigd.

Omdat we ons verplicht voelen getrouw verslag te doen van wat we tegenkomen, gaan we even bij de quiz zitten – ik roep zelfs voortijdig het antwoord op een van de vragen. Dat kwam natuurlijk door de aguardiente uit de diepvries, die hier maar één euro per glas kost, en mijn ingreep komt mij op een verwijtende blik van de quizmaster te staan.

Op de tv is een voetbalwedstrijd met allemaal hele dikke voetballers die spelen met een rugbybal. Ik denk even dat ik droom of zo, maar dan blijkt dat ook hier de breedbeeld-tv te hebben toegeslagen. De Spaanse televisie zendt die wedstrijd niet in breedbeeld uit, maar je hebt zo’n duur toestel niet voor niks, tenslotte.

Ik zit dit ’s morgens om vijf uur te tikken. Naast mij duikt de zwarte jeep van de Britse buurman op.

Waar komt die vandaan? Ben ik hier iets louche op het spoor? Vanavond maar weer eens gewone camping, aan zee of zoiets.

Bril

Iedereen die mij sinds gisteravond per mail of sms op de hoogte heeft gebracht van het overlijden van de grootste colunist aller tijden, tevens uitvinder van Rokjesdag, hartelijk dank. Wij hebben hier te Spanje reeds een welgemeende toast op hem uitgebracht. En 22 april uitgeroepen tot Rokjesdag. Met de aantekening dat hier in Spanje de rokjes reeds plaats hebben gemaakt voor onbegrijpelijk kleine broekjes.

Jeugd verovert Barcelona

Barcelona is een schone stad, dat weet iedereen. Schoon in de betekenis van ‘mooi’, eigenlijk ook wel tamelijk rein. Barcelona is vooral ook een grote stad, een uit zijn krachten gegroeide stad. De camping, die vroeger eenzaam in een soort moeras naast de luchthaven lag, is bijna ingehaald door een haastige bouwerij en ook brekerij. Niemand heeft tijd om te wachten tot de rommel is opgeruimd, dan bouwen we er maar naast. Want vandaag is het krankzinnige idee van de dure architect nog the talk of the town, misschien is het morgen wel ouwe rotzooi die zo gauw mogelijk tegen de grond moet.

De verkeerschaos is navenant. Machteloos claxonerend staan ze in de file, meestal telefonerend – dat ze wat later zijn, neem ik aan.

Eenmaal in de stad wacht je weer wat anders. Je kunt werkelijk over de koppen lopen op de Ramblas, en al snel heb je in de gaten dat de menigte grotendeels bestaat uit Spaanse, Franse, Nederlandse, Duitse een Italiaanse scholieren.

Dat hadden we gisteren ook al gezien in het Museum voor Galà dat Salvador Dalì had gewenst in Figueres (vroeger Figueras). Een prachtig gebouw uit de negentiende eeuw, dat op werkelijk schitterende wijze is omgetoverd tot een Dalì-doolhof. Jammer dat je er nauwelijks rustig van kunt genieten want in de gangen en zalen is het een en al geginnegap van tientallen kinderen die vooral oog hebben voor elkaar en minder voor de vaak volstrekt absurde invallen van Dalì. Zelfs in uniform gestoken lagereschoolkinderen lopen enigszins beduusd rond tussen opengereten Jezussen, doodshoofden en uitbundige naakten.

Dus terwijl we over de Ramblas zwerven, mompelen we bijbels klinkende verwensingen als ‘kunnen jullie die kutkinderen niet gewoon op school les geven?’

In de metro naar het Park Güell neemt de hoop toe, dat het aldaar een beetje rustig zal zijn.

Helaas. Het aantal kinderen dat dit werk – met uitzicht op zijn eeuwig in de bouwkranen gehulde Sagrada Familia – van Gaudì heeft betreden en nauwelijks een blik waardig keurt, is aangezwollen tot een paar duizend.

Ach, het is natuurlijk gewoon jaloezie. Ik mocht destijds, als onderdeel van de economieles, naar AaBee wollendekenfabrieken in Tilburg, en daarna de brouwerij van Bavaria in Lieshout.

Waar ik voor het eerst van mijn jeugdige leven straalbezopen raakte. Dat wel.

Van oude dingen

Van die plaatsen waar je heel lang geleden wel eens bent geweest. Neem Cap d’Agde. Ik kan me nu niet meer voor de geest halen waarom ik er ooit heen ging. Wellicht omdat ik van de overige habitués van café Bijsmans in Heerlen had gehoord dat daar een heel lang en mieters naaktstrand was; de clientèle van Bijsmans ging daar, begreep ik, massaal kijken hoe elkaars geslachtsdelen er bij zonlicht uitzagen.

Ik kwam er destijds toch langs, dus ik ging gezellig even buurten op dat strand. Geen bezoekers van Bijsmans gezien, wel veel blote types die in het zand lagen of langs de vloedlijn flaneerden.

Het wonderlijkste van alles was een lokale boerenfamilie die door de duinen kwam aanzeulen. De jongelui van de familie haalden enorme handdoeken te voorschijn en onder bescherming daarvan begon een verkleedpartij. Na een kwartier worstelen en wroeten binnen de door anderen behulpzaam en met afgewend hoofd omhoog gehouden handdoeken, kwamen ze enigszins besmuikt naar buiten, gehuld in een door oma in 1924 in huisvlijt gebreide zwemhansop. Daarbij viel wel op dat de jongens dusdanig zwaar geschapen waren dat ze een sieraad voor het naaktstrand waren geweest, als hun cultuur zich daar niet tegen had verzet. De meisjes waren voorzien van krachtige borstpartijen, ik zal verder mijn jeugdherinneringen een beetje toom houden. Resten mij twee dingen: de ouderen van het groepje gingen, de hoed respectievelijk de hoofddoek stevig op de kop, in het zand zitten, met een gezicht dat uitstraalde: nou goed dan, een kwartiertje, maar laat het uit je hoofd zelfs maar te merken dat de klanten van Bijsmans er ook zijn. In hun blote kont.

Verderop was Rosas, waar ik in 1960 geheel per ongeluk terecht kwam met een wrak VW-busje dat inderhaast was gevuld met in totaal acht mensen die alleen met elkaar gemeen hadden dat ze even oud waren en die avond toevallig ook in een Nijmeegs café, zodat ze voor de reis gecharterd konden worden. Hoe dat afliep vertel ik een andere keer, maar vandaag was ik weer in Rosas dat intussen Roses heet en dat voor mij nog maar één ankerpunt had: Hotel Terraza, dat in 1960 eenzaam in de duinen lag en waar ik voor het eerst van mijn leven calamares a la romana at, die daarna nooit meer gesmaakt hebben als toen – net als nog eerder de eerste olijven en champignons.

We reden wat rond langs de totaal verwoeste Costa Brava, kwamen in de stromende regen aan bij Camping Tres Estrellas, die nog altijd geen internet bleek te hebben. Sommige dingen veranderen, andere blijven hetzelfde, dat werd ons vandaag wel duidelijk.