SanteLOGie

Creatief met foto’s (en onderschriften)

De nrc.next is een leuke krant. Elke morgen vlak na vijven valt hij in de bus, en om kwart voor zes heb ik hem helemaal uit, waarna ik me weer eens lekker omdraai.

Vandaag was een uitzondering. Ik begin, zoals je misschien wel verwacht op de voorpagina. De kop luidt: ‘Doet ze ‘t, of doet ze ’t niet?’ Met daarnaast een foto van onze geliefde Vorstinne, met op haar rode japon de tekst: ‘Who’s next?’ Ja, Alex, who else? ben je geneigd te denken, maar het onderwerp is duidelijk: de koningin wordt morgen 71, net zo oud als haar moeder toen die aftrad. Het was op haar 42ste verjaardag en Alex wordt dit jaar óók 42.

Maar dit stukje gaat over foto’s. Op pagina 3 staat een kopje: ‘VN: 470 miljoen nodig voor Gaza’. Het staat onder een foto, en in het onderschrift wordt uitgeweid op het in de kop aangeroerde thema. Geen woord over de foto. Daarop zie je het bekende beeld van verwoestingen. Maar wat je vooral ziet: twee kennelijk Palestijnse jongens van een jaar of twaalf, die achter elkaar lopen, een brede grijns op het gezicht. De voorste telefoneert, althans, hij heeft een telefoonhoorn aan het oor en in de linkerhand zo’n ouderwets wit telefoontoestel dat we hier vroeger allemaal ook hadden, misschien zelfs met draaischijf; aan het toestel zit een draad van anderhalve meter die niet is aangesloten, en die door het achterste jongetje omhoog wordt gehouden.

Op pagina 4 en 5 het verhaal met speculaties over het aftreden van Beatrix. Een grote foto, waarop de vraag wordt beantwoord die Beatrix op pagina 1 stelt. Alex heeft over zijn gala-uniformhemd de tekst: ‘I am next’. Schuin achter hem staat Maxima, door de vouw van de tabloidkrant in de lengte in drieën gedeeld, ewaarbij het middelste deel is weggelaten. Daarnaast het groothertogelijk paar van Luxemburg, prins Pieter en prinses Margriet. En de kannegin, bijna vergeten, hoewel zij het er het mooist uitziet. De vraag: ‘Waarom deze foto?’ wordt niet beantwoord. Trouwens ook niet de vraag of Beatrix nu te ja of te nee gaat aftreden. Gewoon een leuk stuk met een willekeurige foto.

Op pagina 9 een grote foto die voor meer dan de helft bestaat uit een loshangende poster waarop een heer met een bril te herkennen is. De rest wordt gevuld met een typisch Arabisch straatbeeld: een soort markt en slordige straten. Bijschrift: ‘Een poster van de Iraakse premier Maliki hangt in de shiïtische stad Najaf.’ Ja, en dan?

De demonstratie in Parijs tegen het beleid van president Sarkozy wordt op pagina verbeeld door een Rottweiler met een lap op zijn rug met de beroemdste tekst van president Sarkozy: ‘Casse ton pauvre con’, Wat zoiets betekent als ‘Hou toch je grote bek’, maar dan nóg iets ordinairder verwoord. Het onderschrift luidt: ‘Honderdduizenden Fransen staakten gisteren. Zelfs de beurs euronext in Parijs was dicht.’

Pagina 13. Het artikel gaat over de Integratienota van de PvdA. Op de bijbehorende foto van een halve pagina zie je vier mensen: een oudere heer, een oude dame met een wandelstok in vriendelijk gesprek met elkaar, op een meter daarnaast een wat jongere vrouw die kijkt naar iets dat een bleke jongeman in een djellaba haar aanwijst. Onderschrift: ‘Bezoekers tijdens de opening van een moskee in het Limburgse Helden krijgen uitleg over de architectuur.’

We zijn er nog niet. Dit is het hoogtepunt, de pagina’s ‘In beeld’. Een brandweerman in Musselkanaal heeft het hoofd van een etalagepop onder de arm, op de achtergrond zijn zijn collega’s nog druk aan het spuiten. De kop luidt: ‘Gered in Musselkanaal’ en de tekst gewaagt niet van de poppenkop, wel van een kapperszaak. Sterker nog, behalve dat foto en tekst kennelijk op hetzelfde evenement slaan, is er geen verband tussen de twee. Want wie werden er volgens de tekst gered in Musselkanaal? Twee katten.

Nou, de laatste dan (al is er meer). Onderschrift bij de foto op pagina 18/19: ‘Zeiler Bernard Stamm strandde in december bij de Kerguellen.’ Even denk je dat Bernard wel erg veranderd moet zijn, want de foto stelt een zeeleeuw voor, die ons met open bek aanstaart. Nadere beschouwing leert dat de berg vuilnis op de achtergrond wel eens een gestrand zeilschip zou kunnen zijn. Bernard is nergens te bekennen. Misschien maakte hij de foto wel. Of hij ziet bij de Kerguellen op de thee.

‘Dat is een krant voor jongeren,’ bromt Djamila van onder de dekens. ‘En jij bent een ouwe brompot.’ Zeurpiet, kan ook.
______________
hhBest

Sport in de tropen

Onder welke weersomstandigheden dan ook moet je mij eigenlijk niet aan boord komen met schaken. Ik ben nooit verder gekomen dan de basiszetten, en enkele spelletjes tegen een geniepige schaker die vooral voorstander was van ‘gemakkelijk winnen van een stumper’. En dan had hij aan mij dus een goeie – ik had tijdens die martelpartijen altijd het gevoel ‘als hij me nu een paar zetten extra geeft, dan raak ik iets minder belachelijk achterop’, en die gedachte verleende mij dan ook precies het juiste gebrek aan concentratie en overzicht dat me hielp mijn koning, mijn dame, alle paarden en torens in één klap hopeloos schaak te zetten.

Dus schaken in grote hitte, het lijkt me er niet gemakkelijker op te worden.

Ik luister dan ook geconcentreerd naar de berichtgeving op Radio 1 over het ‘Australian Open’. Dat móet een schaaktournooi zijn, want het speelt zich af in Brisbane, waar het momenteel (en bijna altijd) veel te heet is om iets anders te doen stilletjes in de schaduw kleine glaasjes witte wijn met water te drinken. En misschien een potje schaken.

Hoe dan ook: aangezien de naam van de sport in de berichtgeving niet genoemd wordt, moet ik gissen. Ik kom ook op schaken omdat ik veel Russische namen hoor en ik meen me te herinneren dat Russen daar goed in waren, in schaken. Zelfs de Russische dames doen het geweldig op het Australian Open, hoor ik. Hoewel het me uitgerekend voor een schaakster nogal ongelukkig lijkt om Dementjeva te heten – daar zou ik nog wel van kunnen winnen, bij wijze van spreken. Als mijn naam niet Korsakov was.

Hee, wacht even: ik hoor de namen Roger Federer en Serena Willams, dat zijn toch geen schakers?

‘Het is tennis, sufferd,’ mompelt Djamila naast me van onder de dekens.

Ja, zeg dat er dan even bij. Zo leer ik nooit iets.

Tennissen, ook al zo’n sport waar ik niets van kan. Ik kan, kon vroeger,  hoogstens hardlopen, maar dat is dan meteen ook vluchtgedrag, natuurlijk. Ook niks in die hitte, trouwens.
_________________
hhBest

Einde aan de spilzucht

Dus even kort samenvatten: onze soms obsceen weelderig florerende economie is in een half jaar tijd verworden tot een klassieke armoe-economie uit de eerste helft van de vorige eeuw: de vraag naar producten daalt, bedrijven moeten dus minder produceren, daardoor moeten ze personeel ontslaan, het personeel dat op straat komt te staan heeft geen centen meer om nog producten van de industrie te kopen, daardoor moeten de fabrieken nog meer personeel ontslaan, hele bedrijfstakken gaan op de hond en uiteindelijk komt de economie krakend tot stilstand. Waarna de eerste gevechten om de laatste broodkorst ontstaan, geheel leegstaande winkelcentra het toneel worden van een woeste stadsguerrilla en andere boze dromen zonder enige moeite werkelijkheid worden.

Nog geen drie maanden geleden was ING nog een kerngezond bedrijf dat slechts door domme speculatie op de beurs een beetje tegenwind kracht 8 ondervond, maar gisteren werd de bank opeens op het nippertje van een faillissement gered, Wouter Bos staat nu in zijn eentje garant voor 300 miljard, meen ik vernomen te hebben. Driehonderd miljard, dat is geloof ik het bedrag dat alle Nederlanders samen in drie jaar tijd bij elkaar verdienen en weer uitgeven.

Het enige houvast dat we nog hebben is diezelfde Wouter Bos, die met de hand op het hart toezegt dat er zeventig procent kans is dat de belastingbetaler nog eens een paar miljoen gaat verdienen aan de strapatzen van het koekoeksjong genaamd ING. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van.

Waarmee nog altijd niet eens de vraag is gesteld: hoe kan dit eigenlijk allemaal? Natuurlijk, in Amerika hebben de bankiers aan iedereen die een hand kon ophouden flinke hypotheken verstrekt. Maar het lijkt er veel op dat die geschiedenis allerlei andere ballonnen heeft doen knappen.

Maar niettemin: als we er even van uitgaan dat de werkloosheid nog altijd op een ‘normaal’ niveau is en de koopkracht zelfs is toegenomen, hoe kan het dan dat er ineens minder behoefte is aan auto’s? Omdat de banken minder gemakkelijk geld uitlenen, wat ze geraden is natuurlijk. Maar dan nog. Als je een auto nodig hebt, dan koop je die toch? Of had je, op de keper beschouwd, geen nieuwe auto nodig, eigenlijk?

Philips beweert nu dat er in het laatste kwartaal minder LCD-tv’s zijn verkocht – maar hoe rijmt dat dan met de ongekende jacht op die en dergelijke apparaten in de laatste maanden van het jaar? Toch, als het klopt wat Philips zegt, ziet het er naar uit dat de mensen ineens denken: die ouwe tv doet het ook nog best.

Wat verstandig eigenlijk. Een auto gaat in het gemiddelde gezin makkelijk vijftien jaar mee, waarom dan om de twee jaar een nieuwe? Waarom zou je naar Nieuw-Zeeland vliegen als de Belgische kust ook leuk is, in de vakantie? Waarom moet je eigenlijk elke dag champagne drinken? Waarom kan het licht niet getemperd worden, de verwarming wat lager en alle voedsel uit het eigen land komen?

Ja, waarom niet, eigenlijk.

Nu blijkt dat de economie al;l;een maar kan draaien op dat topniveau dankzij een ongekende spilzucht.

Het werd tijd dat daar een einde aan kwam. Toch jammer van die champagne, elke dag.
_________
hhBest

Hoe reactionairder, hoe beter

Eigenlijk had ik het willen hebben over het enorme aandeel dat plastic verpakking inneemt in het wekelijks te produceren vuilnis – bijna driekwart! – maar toen werd ik door columnist Bert Wagendorp, columnist van de Volkskrant, geattendeerd op een interessanter onderwerp, te weten de roomsche kerk, zoals geïncarneerd in paus B16, maar evengoed in JP2 en P12, vooral die.

Paus Ratzinger, het woord zegt het al, heeft min of meer in één adem twee dingen gedaan. Hij heeft een krankzinnige Engelse bisschop, die ontkent dat er ooit Joden vergast zijn en dat er ‘maar’ 300.000 Joden zijn vermoord door de nazi’s, weer binnengehaald nadat hij jaren geleden uit de kerk gedonderd was; en tegelijkertijd zijn afkeuring uitgesproken over een daad van president Obama, die de in 2000 door Bush afgeschafte subsidie voor verenigingen die abortus willen legaliseren heeft hersteld. Het Vaticaan noemt abortus ’het afslachten van onschuldigen’ – en dat is dus heel iets anders dan het vermoorden van Joden, blijkbaar. (Ik neem nu uiteraard een paar hele grote stappen, maar de details kunnen jullie zelf heel goed bedenken.)

Wagendorp verhaalt van zijn bezoek van vorig jaar aan de basiliek van Sint Petrus aan het gelijknamige plein in Rome. Hij meldt dat hij de boel wel kort en klein had willen slaan en dat hij de eerste de beste ‘jurk’ een trap had willen verkopen. Mijn zegen heeft hij uiteraard, al komt het me wel erg Hollands voor. Ik bedoel, natuurlijk is alle roomsche pracht en praal tot stand gekomen over de ruggen van miljoenen arme sodemieters die niet eens de belofte kregen van 72 intacte maagden in de hemel – maar bij de onder andere in de Sint Pieter tentoongestelde beelden zijn wel een paar exemplaren die ik niet graag had willen missen.

Dat is nu eenmaal het vervelende: de georganiseerde godsdienst is het slechtste dat de mensheid ooit heeft voortgebracht, maar de georganiseerde godsdienst heeft wel driekwart van alle kunst die de moeite waard is doen ontstaan. Angkor Vat, Borobudur, zo’n beetje alle kunst in Italië, de kathedraal en de moskee van Cordoba, de Wasili-kathedraal op het Rode Plein, de piramides in Egypte en in Mexico, je kunt het zo gek niet bedenken of het equivalent van een krankzinnige Engelse bisschop heeft er het initiatief toe genomen.

Dat is er één.

Maar er is meer. Al vaker heb ik betoogd, dat hoe reactionairder enig kerkgenootschap wordt, hoe meer ik er bij sta te juichen. Ik vind namelijk dat je, wanneer je per se lid wilt zijn van een kerkgenootschap, je daarvoor ook het nodige moet inleveren. Je vrijheid van meningsuiting, je recht op abortus, de verrukkelijke smaak van varkensvlees  en je zondag op de Woonboulevard, om maar eens een greep te doen. Van mij mag je ook beweren dat de Joden in de Tweede Wereldoorlog miljoenen nazi’s hebben uitgeroeid en opgegeten, als je er maar wel bij vertelt door welk kerkgenootschap je tot die opmerking gedwongen bent. En of het gesmaakt heeft.

En voor de rest: anything that floats your boat, Ratzinger!

Als ik maar niet mee hoef te varen.
_______________
hhBest

Het boek is Beau van Erven Dorens

Werner is een reclameman in hart en nieren. Helaas is hij ook een heleboel andere dingen die zijn carrière behoorlijk in de weg staan, met name in de episode die beschreven staat in het boek ‘Pijn’,  het debuut van Beau van Erven Dorens, bekend van radio en tv. Werner is, daar hoeven we niet lang om heen te draaien, Beau van Erven Dorens zelf. Hij maakt bijvoorbeeld voortdurend dezelfde ondoordachte carrièresprongen als Beau. Hij is ook een man uit een licht bekakt milieu die weliswaar heftig meedoet in de nogal gewelddadige scènes in het boek, maar toch ook vaak begint met te grijpen naar zijn welbespraaktheid. Bij het lezen stond mij steeds de ironische presentator van ‘Deal or no deal’ voor ogen. Het motto van zowel die show als van het boek zou kunnen zijn: ‘Het gaat nergens over, het is au fond beneden mijn niveau, maar we amuseren er ons wat mee.’

Zijn welbespraaktheid gebruikt Werner bijvoorbeeld bij het oplossen van een gijzelingsdrama in het Rijksmuseum (‘kom je ook eens in een museum’), door de hoofdman van de gijzelnemers, uiteraard Muhammed geheten, duidelijk te maken dat diens optreden vanuit het oogpunt van een publiciteitscampagne, hoe zal ik het zeggen, weinig doordacht overkomt.

Een raadsel dat door mijn hoofd blijft zoemen is dit: Van Erven Dorens heeft aan iedereen die het maar horen wilde of niet horen wilde duidelijk proberen te maken dat hij elf jaar over het schrijven van dit boek gedaan heeft. En toch is het een werk dat er uitziet als een boek dat je achteloos in een week of twee bij elkaar schrijft. Zelfs ultramoderne uitdrukkingen als ‘Yes we can’ heeft hij er op het laatste moment nog in gefrommeld.

Werner werkt op een reclamebureau dat ooit floreerde, maar nu op de rand van de afgrond wankelt. Eén campagne kan voorlopig enig soelaas bieden: die voor Fantakaas, het product van een obscure Belgische firma. Maar het goeie idee wil maar niet boven drijven en daarom houdt Werner zich onledig met enorm veel zuipen, spuiten en slikken – en denken aan zijn onbereikbare grote liefde, Lisa, het meisje dat opruimt op het reclamebureau.

Nadat er op het nippertje toch een ideetje is ontstaan, gaat Werner met zijn neef Bink, een soapster met een onzekere seksuele status, alvast het voorschot ophalen en hier verandert het boek in een road movie. In de Chevrolet Corvette Stingray van Werner rijden de twee naar de Voerstreek. Ze komen ook nog in de moerassen van de Hoge Venen terecht – op dat moment zou een normaal mens al verscheidene keren hardstikke dood zijn geweest – en als ze de Stingray zonder contactsleutels weer aan de praat hebben gekregen rijden ze terug naar Amsterdam, waar tijdens hun afwezigheid een complete guerrillaoorlog is uitgebroken.

Inmiddels maken we kennis met een paar prachtig beschreven karakters: De Korporaal, Benny en Evert, respectievelijk een 82-jarige oud-commando, een sadistische kaashandelaar en een hobbyguerrillero met een kookhobby.

Het verhaal verder vertellen zou onaardig zijn, want dan is de lol er grotendeels af. Het boek doet soms ook denken aan Ik Jan Cremer, hoewel Werner dus minder succes heeft bij de vrouwen dan Jan. Maar dezelfde fascinatie voor wapens en snelle vervoermiddelen en dolle avonturen. Wat is dit voor genre? Een beetje James-Bondachtig, of nee, de film ‘Schatjes’; 'Home alone', kan ook nog. Ja inderdaad, weer een boek dat zich zou lenen als filmscenario, zij het dan dat het een dure grap zou worden met verscheurde 17de-eeuwse schillderijen, een leeuw in de Amsterdamse metro en tanks op de A10.

Waarom heet het boek ‘Pijn’? Nou ja, er wordt flink pijn in geleden natuurlijk, maar de titel is vooral onderdeel van het quasi filosofische sausje met platitudes over de liefde dat hier en daar de kop op steekt.

Leuk boek hoor, zelden een Nederlands boek gelezen waarin zoveel fucking en fokking voorkomt. Leuk met name als je even moet wachten tot de tandarts aan je wortelkanaalresectie kan beginnen – de pijn van Beau is altijd erger.
___________

Beau van Erven Dorens, ‘Pijn’, uitg. Carrera, ISBN 9789048800278
____________
hhBest

Een drama in Sint Gillis

Dit is een onderwerp waar je maar beter niet verkeerd in begrepen kunt worden. Vandaar een kleine preambule. Natuurlijk ben ik ook een ouder die ongeveer elke tien minuten even denkt aan zijn kinderen, of ze nu groot zijn of klein: zijn ze veilig, voelen ze zich lekker, kan ik iets doen?

En dan word ik keihard overgeplant naar Sint Gillis-Dendermonde, en wel naar kinderdagverblijf Fabeltjesland in de Vijfde Januaristraat, op 23 januari 2008, waar een volkomen onverdachte knul van twintig jaar even binnenloopt en baby’s en een leidster overhoop steekt.

Moet ik het hebben over Nederlandse media die moeiteloos overschakelen naar het onderwerp: Zie je wel, België weer, Dutroux is niet dood! Dat we een vergelijkbaar geval een paar jaar geleden in Nederland hadden, vergelijkbaar omdat het ook in dat geval ging om een jongeman die een plek waar kinderen zijn binnenloopt en er willekeurig een uitzoekt en vermoordt.

We denken er ook maar even niet aan dat in Nederland zowel als in België zowat elke maand wel een geval voorkomt waarin een man die zijn eigen gezin uitmoordt, of een vrouw haar kinderen om het leven brengt. Vaak is de taak van de gerechtelijke autoriteiten dan wat lichter want de dader maakt zijn/haar karwei af door de hand aan zichzelf te slaan.

Gisteren hoorde ik vóór twaalf uur al deskundigen op de radio geïnterviewd worden die precies wisten wat de moordenaar had gedreven en vooral ook: wat er tegen gedaan moest worden. Bijvoorbeeld: houd de deur op slot. Later hoor je dan weer dat in Dendermonde de deur op slot wás, de jongeman belde gewoon aan en werd binnengelaten.

Korte tijd later interviewt een verslaggeefster van RTL4 in die typische Belgische Vijfde Januaristraat in Sint Gillis een vrouw die meedeelt dat ze haar kind BIJNA op dat kinderdagverblijf had gedaan, en uit dankbaarheid om haar eigen voorzienigheid barst ze in snikken uit. Vervolgens zien we het interview nog een keer of tien terug.

Intussen verschijnen de eerste boeketten, de eerste briefjes met één woord: ‘Waarom?’ Ik had niet de indruk dat de aanvoer van beren en andere knuffels al massaal was, maar in het weekeinde komen er ongetwijfeld voldoende Nederlandse aasgieren die op dat punt een nadrukkelijke duit in het zakske doen. Hoe ver is Dendermonde helemaal van de Nederlandse grens? En het is mooi weer.

Ik moet intussen niet dénken aan wat er omgaat in die ouders die hun baby ’s morgens hebben ingeleverd en het kind een uur later voor altijd kwijt zijn.

Waar ik wel aan moet denken, waar iedereen aan moet denken: wat is het toch in de menselijke natuur, in de natuur van heel veel zoogdieren trouwens, dat zoiets ontzettends laat gebeuren dat zo tegengesteld is aan het evolutionaire streven naar behoud van de eigen soort? Of misschien moet je zeggen: het streven naar ‘survival of the fittest’, en hoe past het willekeurig doodsteken van niettemin speciaal uitgezochte slachtoffers daar dan in?
_____________
hhBest

Een Boeing 747 aan de grond zetten

Als filmliefhebber en vliegtuigfreak ben ik natuurlijk veroordeeld tot films waarin beide een rol spelen. Uiteraard gaat mijn voorkeur uit naar films met grote diepgang, prachtig gefotografeerd, met mooie en vooral goede acteurs – sinds ik Hiroshima mon amour heb gezien, gaat geen zee me te hoog.

Maar een film waarin iemand die alleen maar een schriftelijke cursus zweefvliegen achter de rug heeft, een Boeing 747 min of meer heel aan de grond zet, daar kun je mij elk moment van de dag voor wakker maken.

Het moet natuurlijk ook weer niet te gek worden. Jaren geleden zag ik er een, waarin de actrice Karen Black inderdaad een Boeing 747 veilig aan de grond zet, nadat zo ongeveer alle essentiële onderdelen van het toestel zijn afgevallen en, dat is natuurlijk van het grootste belang, beide piloten dood zijn. Dat was nog allemaal tot daar aan toe, maar één aspect deed mij hoofdschuddend voor de buis zitten. Wat namelijk ook van het toestel was afgevallen dat waren de voorruiten. Karen Black probeerde, gezeten achter de knoppen en luisterend naar de verkeerstoren die haar vertelde wat ze moest doen, geloofwaardig over te komen terwijl ze, schaars gekleed en wel, de vaartwind van tegen de driehonderd kilometer per uur in haar gezicht krijgt. Gevoelstemperatuur 250 graden onder nul of daaromtrent.

Nee, dat is te gortig.

Maar deze week was het wel weer raak. In ‘Executive decision’ is een Boeing 747 onderweg van Europa naar de VS en halverwege nemen kapers het toestel over. Ze hebben een gifbom aan boord gebracht die ze boven Washington willen laten ontploffen. Ik dacht even: wat doet Inspecteur Poirot daar, maar de bendeleider was dus de acteur David Suchet. Met een spectaculaire actie komt een team terroristenbestrijders aan boord, weten alle terroristen te doden en de bom onschadelijk te maken; maar helaas, de beide piloten zijn dood. Natuurlijk.

Geen nood, de leider van de groep die aan boord is gekomen, Kurt Russell, neemt plaats achter het stuur. Hij is geen piloot, maar een heldhaftige stewardess, gespeeld door Halle Berry, neemt het handboek Boeing 747 ter hand en daardoor weet Kurt Russell dat de aanvliegsnelheid van het toestel 140 mijl moet zijn (wonderbaarlijk genoeg vliegen ze al vrij laag, op koers voor de landingsbaan.)

En dan kom ik in actie. De ‘piloot’ weet waar de gashandels zitten en neemt zoveel gas terug dat de snelheidsmeter daalt naar 140. ‘Je flaps!’ roep ik. Hij moet natuurlijk de remklappen aan de vleugels uitschuiven, anders kom je nooit aan de grond. De stewardess vindt dat gelukkig ook in het handboek, maar dan daalt de snelheid uiteraard te veel. ‘Meer gas!’ brul ik tegen de tv -- ik kan ook niet vliegen -- en ook dat gebeurt. Maas helaas, het gaat niet goed. ‘Je zit veel te hoog!’ roep ik tegen Russell. Gelukkig ziet hij het zelf ook, trekt de flaps en de wielen weer in en geeft wat gas. Een leek kan natuurlijk onmogelijk de vervolgens vereiste bocht maken – dat lukt je nog niet met een ultralight als je het nooit geoefend hebt – maar komaan, dat zijn details.

Weer komt Kurt voor de landingsbaan terecht, hij doet het nu goed, gas er op houden en tegelijk de flaps uit. ‘Denk aan de wielen!’ brul ik hem nog toe en ook daar gehoorzaamt hij net op tijd aan. Eenmaal geland schiet het toestel verschrikkelijk lang door (dat is ook standaard in dit type films) zodat je alsnog begint te wanhopen aan de goede afloop. Mijn commando: ‘Motoren in reverse! Remmen!’ helpt niet. Naast  het vliegtuig scheuren gelukkig de brandweerauto’s mee.

Maar: eind goed, al goed. Het vliegtuig komt in een berg zand terecht en vliegt niet in brand.

De nieuwbakken piloot wordt snel opgehaald met een dienstauto. Natuurlijk nodigt hij Halle Berry uit om mee te gaan en die doet dat maar al te graag. Intussen glijden de passagiers min of meer onbeschadigd uit het toestel en zoeken de heldhaftige piloot. Maar die heeft zich dus bescheiden teruggetrokken. Ik hoop in een goed verwarmd hemelbed zonder remflappen. En een handboek zal hij daar ook wel niet nodig hebben gehad.

________________

De foto is afkomstig uit een reclame-uiting van Volkswagen waarin een Touareg een Boeing 747 voorttrekt -- geen bijzondere prestatie, trouwens. Ik heb hem gekozen omdat je kunt zien wat een flatgebouw een 747 eigenlijk is.

________
hhBest

Laat Wilders toch kletsen

Lijkt me niet zo’n geweldig probleem, om Geert Wilders veroordeeld te krijgen. Zijn illustere voorganger en inmiddels wijlen Hans Janmaat kreeg voor aanzienlijk minder een fikse straf. Het vervelende voor Hans was dat iedereen een beetje meesmuilde over zijn uitspraken, vaak gedaan naast een bosje inderhaast bij een tankstation aangeschafte bloemen in ‘door de regering ten behoeve van politieke partijen gevorderde zendtijd’. Hans vulde die tijd met die halve verontwaardiging van hem in krakkemikkig Nederlands – als de inburgeringcursus indertijd had bestaan, was hij er misschien wel voor in aanmerking gekomen.

De tijden zijn veranderd, en dan vooral in de moslimwereld. Daar zijn inmiddels een soort uitzendorganisaties voor ‘protesteerders’ ontstaan. Het bureau zorgt voor Noorse, Deense, Nederlandse en noem-maar-op-vlaggen, strooien poppen waar je elk attribuut aan kunt toevoegen, bijvoorbeeld een blonde pruik, en in de fik steken maar. Hoe dat gaat kun je bij Joris Luyendijk nalezen. En daar niet alleen.

Ik hoorde ze vanmorgen alweer op de radio, de Hollandse tegenpolen van de Arabische protesteerders, dat je in Nederland ‘ook echt helemaal niks mag zeggen’. Radio 1 had de moeite genomen voor dat soort uitspraken en erger helemaal naar Amsterdam-Noord te gaan. Ik kom daar zelden, maar ik neem aan dat het één uitgestrekte Vogelaarwijk is waar iedereen op Wilders gestemd heeft of daar plannen toe heeft.

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, en ik heb al duizend keer tegen Wilders gezegd en ik zeg het nu voor de derde keer (minstens): ‘Ik walg van uw mening, maar ik zou me kapot vechten om te zorgen dat u haar mag uiten.’ (Voltaire, geloof ik.)

Er is een politieke overweging die mij ertoe brengt te stellen dat vervolging van Wilders alleen maar foute gevolgen heeft. Hij krijgt de gelegenheid nog eens uitvoerig zijn mening over islam en koran ten beste te geven, en dat leidt dan weer tot werk voor de uitzendbureaus en boycot van het Nederlands bedrijfsleven. En bij de volgende verkiezingen meer zetels voor zijn sinistere partijtje dat een zeer zwart gedachtegoed hanteert.

Maar juridisch is er natuurlijk niks mis met vervolging, althans, bij de ‘juiste’ interpretatie van de bestaande wetstekst.

Daar zit nu juist het probleem. Lees de overweging van het Amsterdamse Gerechtshof: ‘de vrijheid van meningsuiting… is geen vrijbrief om een bevolkingsgroep ten diepste te kwetsen door een relatie te leggen tussen hun geloof en het nazisme.’ En dat is natuurlijk geen zuiver juridische redenering, maar een redenering die óók gebaseerd is op de lengte van de tenen van een bevolkingsgroep.

Ik krijg de behoefte om de aldus verwoorde begrenzing van de vrijheid van meningsuiting te vergelijken met het in Nederland nog altijd bestaande wetsartikel betreffende de smalende godslastering; die gaat over het belasteren van iets dat niet bestaat, te weten god.

Een beetje rechter zou me al kunnen veroordelen op het voorgaande zinnetje.
_____________
hhBest

Wacht nog even met juichen

Dat wordt me wel vaker verweten, dat ik niet positief genoeg ben. Er zijn van die momenten waarop iedereen vindt dat je positief moet zijn, en gisteren was natuurlijk zo’n moment. Moet ik hier gaan argumenteren waarom ik vind dat positief staan tegenover Obama best nog een jaartje kan wachten? Maar ik kan ook zeggen: als ik positief moet zijn, dan worden mijn columns wel erg saai. Goed nieuws is géén nieuws, dat is er bij mij zo ingepompt (en terecht) daar kom ik nooit meer vanaf. Links naast mij komt juist de zon op, dat is elke dag weer het beste nieuws, maar het is natuurlijk ook géén nieuws.

Vanmorgen die rede van Obama nog eens doorgelezen. Prachtig, prachtig, zelfs Jan Blokker was er vanmorgen positief over gestemd. Maar ja, behalve journalist en columnist is hij ook een en al historisch besef en als een Amerikaan er maar Lincoln bij haalt of Roosevelt, dan kan voor een historicus de boel niet meer stuk. Kom daar in Nederland maar eens om, hebben jullie Rutte, laat staan Balkenende of Bos, ooit horen refereren aan Thorbecke? Nou dan.

Vanmorgen, nog in bed, heb ik even liggen rekenen. Obama wordt dit jaar 48 jaar. Zijn vader is toen hij twee jaar was, teruggegaan naar Kenia. Hij was in 1959 in de VS gaan studeren. Hoe kan hij dan in 1948 al om zijn huidskleur geweigerd zijn in een restaurant? Toch zei Obama dat in zijn rede.

Waarin hij wel meer zei waarvoor ik gaarne de feestvreugde een beetje wil vergallen. Al dat gedoe met god, wat moeten we daar mee? Ja, zul je tegenwerpen, maar hij heeft ongelovigen ook uitdrukkelijk genoemd naast moslims en hindoes. Dat is winst, ik geef het toe. Maar wat moeten we, bij een belangrijk moment in een seculiere staat, met de ‘zegen’ van een dominee die radicaal conservatieve ideeën aanhangt? Die trouwens, naar verluidt, ook de ideeën van Obama zijn?

En dat is ook mijn voornaamste bezwaar tegen die prachtige rede van Obama: dat ik ‘naar verluidt’ moet zeggen, omdat hij zijn ware aard als aartsconservatieve Amerikaan gisteren niet liet zien.

Natuurlijk kan zijn rede worden bijgezet als een strak voorbeeld van een echte klassieke Amerikaanse speech, samen met de Gettysburg Address van Lincoln en de ‘Ich bin ein Berliner’speech van Jonh F. Kennedy. Mooi gesproken en nu de meer weerbarstige werkelijkheid. Die van Kennedy kennen we: hij bracht ons, mooie speeches of niet, aan de rand van de derde wereldoorlog – toen was Obama anderhalf  en dacht zijn vader al aan vertrek naar Kenia.

Maar om toch maar positief te eindigen – behalve kritisch ben ik net als iedereen een beetje conformist – zelden werd een aftredende president, nota bene in diens bijzijn en ten overstaan van een slordige miljoen toeschouwers, zo als een schooljongen met een rapport vol onvoldoendes naar huis gestuurd als George W. Bush. Maar die had dan ook weinig nagelaten om het zover te laten komen.

Nu wachten we eerst even op het Paasrapport van de kleine Barack.
_____________
hhBest

Een zielig oud vrouwtje

Je moet toch eens goed nadenken alvorens je vierentwintig uur met Wilfried de Jong in dat enge hokje gaat zitten. Vorige week liep Theo Maassen wat mij betreft al enige imageschade op, gisteravond ging Marijke Helwegen volledig voor de bijl.

Nu zal de gemiddelde lezer van deze regelen misschien zeggen: moest dat dan nog? En daar heeft die gemiddelde lezer dan ook weer gelijk in. Maar tot nu toe viel althans voor mij de snoeverij van Helwegen over haar geweldige uiterlijk en haar leeftijdloosheid nog min of meer samen met wat je van haar te zien kreeg: die enorme blonde krullenbol, die ‘borstjes vooruit en lipjes getuit’, die poppenkop daartussen.

Maar televisie is veel genadelozer dan Marijke zich in haar stoutste nachtmerries heeft kunnen voorstellen.

En dan wil ik nog niet eens al te uitdrukkelijk hebben over de loze prietpraat die ze aan één stuk door ten beste gaf, of haar zielige pogingen zich interessant te maken met een klasgenootje dat wel naar de hbs mocht en dat ze nog altijd te vuur en te zwaard moet bestrijden, en een poes met een TIA.

Behalve de televisie als medium was interviewer De Jong ook al tamelijk genadeloos, maar het meest genadeloos was de regisseur, die een nachtelijke opname uitvoerig toonde. Helwegen ligt in bed en drinkt uit een fles San Pellegrino mineraalwater. De fles schokt hevig op en neer op de tremor die ze in haar handen blijkt te hebben, ze moet de fles ook met beide handen vasthouden. Dat maakt dat je daarna op die handen gaat letten. Ze trillen hevig en dan merk je dat ze ook voortdurend met het gezicht heen en weer schudt.

En je ziet nog meer tekenen van verval. Vreemde rimpels in het gezicht door de herhaaldelijke verbouwingen, ze heeft ongevoelige lippen (ze merkt niet dat er kruimels op zitten) ze voelt zelfs niet dat er tranen langs haar wangen biggelen. (‘Ik huil nooit.’)

Als ze iets eet – allerlei vreemde dingetjes uit rare potjes – bedekt ze zich helemaal met papier, echt  waar, ze heeft een wel zeer eigenaardige vorm van leeftijdloosheid.

Als ze haar pruik verwijdert – ze heeft dus een hoge blonde en een lage bruine – blijkt ze van zichzelf enigszins spaarzaam, hennarood geverfd haar te hebben, dat haar eindelijk haar eigen leeftijd teruggeeft: ze moet inderdaad bijna zestig zijn.

Wat een zielig oud bibbervrouwtje. Met dank aan Wilfried de Jong en de VPRO. Ze kan haar leeftijdloze cosmetische snoepwinkeltje wel sluiten.
_____________
hhBest