SanteLOGie

De Schaatsende Sneeuwman

De eerste sneeuw is nauwelijks gevallen of groepen Japanners hebben ergens in de Himalaya weer eens sporen van de Verschrikkelijke Sneeuwman gevonden. Het is altijd hetzelfde liedje: de Japanners blijken de eigen blote poot behoorlijk op de foto te kunnen krijgen, maar de foto van de poot van de Yeti, zoals de Verschrikkelijke Sneeuwman vriendschappelijk wordt genoemd, die staat er opnieuw wazig op; het lijkt er nog het meest op dat de Sneeuwman een lomp soort schaats aan heeft. En het is er altijd ook maar ééntje – de Sneeuwman, in het Engels trouwens ‘The Abominable Snowman’ geheten, moet dus een soort engel der wrake zijn die zo’n beetje op één schaats door de sneeuw van de Himalaya hink-stap-springt.

Toch gek dat al die tienduizenden bergbeklimmers, die inmiddels blindelings precies weten waar overal de colablikjes en de lijken van collega’s liggen en die soms wel honderd kilometer ver kunnen kijken, de Sneeuwman nooit hebben zien vliegen, terwijl hij toch een spanwijdte van een meter of tien moet hebben.

Hier is nader onderzoek noodzakelijk. Eerst maar eens naar de betrouwbaarheid van de rapporten van wat in de krant veelbetekenend ‘Japanse avonturiers’ wordt genoemd. Hang er verder een satelliet boven. Tip: de Sneeuwman moet een soort aap van drie meter hoog zijn. En hij heeft misschien vleugels.

De door mij vorige week beschreven straatmakers waren toen voor geen kleintje vervaard, maar vanmorgen in de stromende regen lieten ze het dus massaal afweten. De aannemer stond op ons immense plein mobiel met ze te telefoneren en vroeg mij, na bot te hebben gevangen, nederig of het goed was dat hij morgen kwam? Ik zag zijn vuile poten – niks schaatsvormig – op het maagdelijke, zonnig bedoelde terras en riep opgelucht dat dat natúúrlijk kon, morgen, ja morgen dan is het een geheel nieuwe dag, die, zo belooft Weathernews me al dagen, weer fraai herfstweder zal brengen, weliswaar zeer ongunstig voor de Verschrikkelijke Sneeuwman, maar prachtig voor de Straatmakers, die zich de Stratenmaker Op Zee Show weliswaar niet herinneren, maar geen zin hadden in de Stratenmaker-te-Land in de stromende regen-Show.

Dat laat mij alle tijd om alsnog de griepspuit te gaan halen.

Dat zou de Sneeuwman ook eens kunnen doen. Wel even de schaatsen uit bij het betreden van de dokterspraktijk in Lhasa.

_____________________
hhBest

Nee! Geen remakes!

Vorige week zei ik tegen de straatmakers – allemaal onder de 25 – dat ik binnenkort te zien zou zijn in 2voor12. Ze knikten beleefd, maar bleken geen idee te hebben waar ik het over had. Ik was niet verwonderd, want mijn kinderen, die wel eens meekijken naar quizzen, vragen zich dan steeds hardop af: ‘Waarom zou je dat eigenlijk allemaal willen weten?’ 2voor12 is een gerecycled programma. Hoewel Astrid Joosten natuurlijk niet te versmaden is, smachten de echte liefhebbers nog altijd naar Joop Koopman in dat kartonnen decortje.

En dan lees ik in de Volkskrant dat RTL4 een remake gaat uitzenden van Zeg ‘ns AAA, met Mien Dobbelsteen, pardon: Carry Tefsen als (ongeveer) enige uit de oude ‘cast’ die er alweer jaren geleden de brui aan gaf. Ik moet het nog zien, volgens mij was het onderwerp indertijd al definitief uitgemolken en Carry heeft met het klimmen der jaren ongetwijfeld nog een aanzienlijk schellere stem gekregen. Nieuw is wel dat het programma van drie kwartier minstens drie keer zal worden onderbroken voor een reclameblok van tien minuten. Gelukkig is het scenario zo simpel dat de meeste kijkers na de reclame nog wel zullen weten waar we ook alweer gebleven waren.

Het record is uiteraard voor de remake van Ti-Ta-Tovenaar, dat in 1974 al van de buis verdween – dat is het jaar waarin ik mijn eerste tv kocht, een zwart/wit Blaupunkt. Wat de Avro gaat uitzenden borduurt voort op de versie die in De Efteling al enige jaren triomfen viert, dus daar hoeven we niet naar te kijken. Geen Maroesja Lacunes krijgen we te zien als Tita, die nog wel altijd in business is, in tegenstelling tot de tovenaar zelf, Ton Lensink, al heel lang in de hemel. Hoewel hij vandaar wellicht nog gemakkelijker zou kunnen toveren dan toch al.

Showroom, lees ik in de krant, komt ook terug. Helaas zijn de Brabantse vrouwtjes die leefden van de eieren van hun drie kippen en van eikenhakhout van het eigen erf ook al lang uitgestorven. Evenals de mannetjes die Napoleon nog hadden gesproken en de laatste jaren uitsluitend leefden van hun uitgespogen pruimtabakssap. Die remake is trouwens volstrekt overbodig, sinds we Man Bijt Hond hebben – voor mij onnavolgbaar en onsterfelijk geworden door de Leeuwarder voddenkoopman die tijdens een wandeling door de stad zich tot de camera wendt en roept: ‘Zeg man bijt hond, heb je geen lekker wijf voor me?’

Banana Split, gepresenteerd door Frans Bauer zal ik zorgvuldig mijden, tenzij Fransje natuurlijk zelf iedere keer weer het slachtoffer is, hetgeen helemaal niet zo ondenkbaar hoeft te zijn. Dat zou meteen een ander probleem oplossen: de mensen zijn tegenwoordig veel te camera conscious voor een dergelijk programma.

Frits Sissing, zo gaat het stuk verder, treedt in de voetsporen van Mies Bouwman, met het programma ‘In de Hoofdrol’. Niet doen, zou ik zeggen: Dat kan Frits niet, net zo min als Martijn Krabbé.

Zo. Nou, met de Gooische Vrouwen amuseren we ons nog wel even, maar S1ngle mag van mij weg, voor deze serie naar aanleiding van de strip van Hanco Kok en Peter de Wit is de uitzending een veel tye groot risico.

Beide slechte remakes. Remakes, kortom, dat is echt niks. Bedenk iets nieuws of bemoei je met iets anders. Ga straten maken. Bijvoorbeeld Op Zee.

_____________________
hhBest

De foto is afkomstig uit Zeg 'ns AAA in de Vlaamse versie. Foto De Graaf&Cornelissen Producties

Wat zitten jullie nou te griepen?

Wat IJsland is voor de spaarder, is Lourdes voor de bejaarder. (Ja, anders rijmt het niet.) Dat is een voorlopige conclusie die wij mogen trekken na de berichten uit die Zuid-Franse plaats, waaruit blijkt dat mensen die voor genezing daarhenen waren getrokken – gesleept, meestal – er integendeel zieker vandaan gekomen zijn dan dat ze er heen gingen. Sterker nog: intussen zijn er enkele overleden, en de oorzaak blijkt de noro-griep te zijn. Een aandoening waarvan ik nog nooit had gehoord, maar ik heb ook niet doorgeleerd in de griepologie.

(Ik wens u allen, tussen haakjes, een godvruchtige zondag.)

Wat mogen we hieruit afleiden?

Het is dit jaar honderdvijftig jaar geleden dat de Heilige Maria, Altijd Maagd, Moeder van God, zich in de Grot van Massabielle nabij Lourdes openbaarde aan het herderinnetje Bernadette Soubirous. En dat niet één keer, maar wel achttien keer; net zo makkelijk.

Uit het oude roomsche hoofd weet ik me er niet alles van te herinneren (ik was er trouwens ook niet bij) en het kan ook de Verschijning in Fatima, Portugal zijn geweest, die er melding van maakte, daar wil ik van af zijn. Maar stel dat Maria tijdens die achttien Verschijningen te Lourdes Zich in de conversatie met Bernadette óók een paar voorspellingen had laten ontvallen. Bijvoorbeeld: aangaande de Eerste en Tweede Wereldoorlog  en daartussenin de Spaansche Griep. Dat kan ik me voorstellen dat ze óók zou hebben gezegd: ‘Over precies honderdvijftig jaar zal een nieuwe epidemie het zondige volk treffen, met name de bejaarden uit Brabant en Limburg, die daardoor hun geloof op wankelmoedigheid getest zullen zien worden.’ Maria drukt Zich altijd wat moeizaam uit, heb ik me laten vertellen.

Wellicht dat Zij die voorspelling zelfs deed onder vermelding van de reden: in plaats van zich naar de dokter te spoeden voor de gratis griepprik, gingen deze lichtgelovigen naar Lourdes, zogenaamd wegens het 150-jarig jubileum van de Verschijningen. En je kunt van de Moeder Gods zeggen wat je wilt, bij de pinken is Zij wel, en Zij zag meteen hoe dat zou aflopen.

Maar meergenoemde bejaarden hadden gehoord dat de griepprik eigenlijk niet hielp. Om een kwart procent meer zekerheid omtrent toekomstig leven en gezondheid ondernamen zij de verre reis naar het land van stokbrood en croissants, in plaats van zich te vervoegen bij de huisarts. 

En nu moet Wouter Bos zeker weer ingrijpen. Die man maakt overuren, als je het mij vraagt.

Ik bedenk nu dat ik zelf die griepprik ook nog niet heb gehaald. Dat ik nog niet dood ben, dat mag waarachtig een wonder heten: en dat, zonder dat ik Lourdes ben geweest.
____________
hhBest

Vrolijke week in de tuin

Het stratenmakersgilde, dat is een vrolijk stel. Natuurlijk hebben ze de normale bouwvakkerstrekjes, zoals de knalgele DeWalt radio die afwisselende muziek over de buurt blèrt – gisteren was het eerst urenlang de technodreun van een te Aken gevestigde zender, daarna Claudia de Brey, van wie ik me juist afvroeg waar die toch gebleven was. Maar ze was er dus nog en brulde voluit door onze tuin (en die van de buren) hoe dat was gegaan met haar coming out – Claudia is namelijk beroepslesbienne.

De hele week kijk ik naar een schier onnavolgbaar spel. Behalve het karwei in onze tuin zijn de vier, vijf zes jongelui, allemaal onder de dertig, ook bezig met een andere tuin in de buurt. De trilplaat, het mini-minigravertje en ander gereedschap rijden heen en weer. ‘Morgen om half acht zijn we er weer!’

Ja ja, die eerste ochtend zorg ik dat ik er om half acht ben, maar voor achten verschijnt niemand. De volgende morgen denk ik: je kunt me wat, staat er om kwart over zeven al een op het raam te kloppen. De eerste dag is iedereen om twee uur weg, de volgende dag werken ze gezellig door tot half zeven, weer een dag later moet er een zijn moeder naar Schiphol brengen, staat ineens een man van wie ik schatte dat hij op het andere karwei thuis hoorde bij mij tegels te leggen – de rest van de week komt hij alleen af en toe keurend kijken.

En intussen hoor je van alles. Wat je ziet is namelijk niet de werkelijkheid. De hardgekookte blonde vierkante knul die alleen maar goed is in sjouwen van zand en stenen blijkt juist het atheneumdiploma te hebben gehaald en bouwkunde te gaan studeren. Zijn relatie met zijn vriendin is net uit en zij heeft van hem, in zijn goeiigheid, de auto meegekregen. Hij gaat weer op de fiets. In het weekend moet hij tappen in een goedbeklant jeugdcafé.

Nee, dan M., de eigenlijke aannemer; het stratenmakersvak heeft zijn tol al geëist van zijn rug, hij moet misschien wel geopereerd worden, maar hij vreest het mes en vraagt dus, onder het werk op de miniminigraver, telefonisch een second opinion.

En T., dat is een perfecte stratenmaker, een Piet precies, als je het mij vraagt, hij legt alle tegeltjes na het leggen nog eens goed recht. Navraag leert dat hij nog een paar tentamens moet doen, dan is hij civiel ingenieur.

Ze werken zonder een duidelijk hiërarchisch verband, ze hebben een karwei en dat moet te zijner tijd af, ze schaften lang met veel geouwehoer, drinken liters en liters frisdrank, hebben niet het geringste oog voor de waarde van kostbare planten, maar smalen niet als ik een plantje probeer te redden van onder hun voeten. ‘Zullen we dat vloertje in de schuur ook nog effe goed leggen?’ Nou jongens, ik had er zelf niet over willen beginnen, maar ja, graag.

De week is omgevlogen. Niet helemaal. Want ze werken natuurlijk ook op zaterdag. Leve de lol.

________________

hhBest

Kwestie van criteria veranderen

Jongelui die piloot willen worden bij de luchtmacht moeten natuurlijk wel scherp kunnen zien, hoewel een F16 uiteraard nóg scherper ziet en schiet. Het is wel een dom gezicht, zo’n bril op de neus van een snelle straaljagerpiloot. Maar ja, er zijn er maar weinig meer die in Afghanistan alles dat beweegt overhoop willen gaan schieten. Dus heeft minister Van Middelkoop bedacht, dat er onder briltypes, die vroeger alleen maar in aanmerking kwamen voor mietjesfuncties als hospik en administratiepief, misschien wel vastberaden jongelui zijn die alleen de ogen even hoeven te laten laseren, en ze zijn klaar voor de strijd.

Dat opent perspectieven.

Ik noem een matroos die bij de Marine ook mag zwemmen met zwembandjes. Ik noem een verkenner (levensverwachting in oorlogstijd toch maar drie minuten) die geen gezichtsvermogen nodig heeft om perfect te kunnen functioneren. Ik noem een piloot met vliegangst. Een tankchauffeur met claustrofobie. Een pacifist. Een parachutist met een rolstoel. Ik noem een infanterist die niet verder is gekomen dan de kroegtijgerzuipgang, een sergeant-majoor die niet kan schreeuwen, een korporaal die de kooktemperatuur van water verwart met de rechte hoek. Een parachutist met hoogtevrees. Een commando in een boerka.

En dan hebben we het alleen nog maar gehad over de eerste vijf van de criteria die worden aangelegd om te zien of iemand geschikt is voor de militaire dienst (Algemeen, Boven, Onder, Horen, Zien, (dit is geen grap, dit is echt waar) en dan zijn we nu toe aan de interessantste: Intelligentie en Stabiliteit. Men placht vroeger van de leden van het Regiment Grenadiers te zeggen dat ze Lang, Dom en Gewillig waren, en de weinige resterende Grenadiers zijn dat nog altijd. Om de vacatures in het regiment op te vullen verlaagt Eimert de vereiste minimumlengte tot één meter, en dat mag ook in de breedte gemeten worden; wordt ‘Dom’ voortaan omschreven als ‘Gymnasium B met negen tienen’, en ‘Gewillig’ als ‘Kutmarokkaan ‘.

Stabiliteit, daarop zullen de spectaculairste resultaten worden bereikt. Je veegt de psychiatrische ziekenhuizen plus alle daklozenverblijven leeg en je hebt een compleet leger bij elkaar. Dat is nog eens twee vliegen in één klap.

En eerherstel voor al die bekende Nederlanders – Jeroen Krabbé, Henk Bernlef, Henk Krol (Gaykrant) – bekend dus uit kunst en cultuur, die ooit in Kamp Austerlitz werden opgesloten wegens hun originele ideeën. Jammer dat de meeste te oud zullen zijn om nog naar Afghanistan gestuurd te worden.

Hee, wacht effe: te oud? Dat is tegenwoordig een aanbeveling voor een gevechtsfunctie!
__________
hhBest

Beledigen is een kunst

Vernederen zou in ieder geval niet helpen bij die wethouders die de spaartegoeden van de gemeente – zeg maar ten onrechte geheven belasting, die feitelijk terugbetaald had moeten worden – in de strot van een illegaal geviste IJslandse walvis hebben gestort, ‘and proud of it’.

Vernederen lukt in ieder geval ook (nog) niet bij de mensen van wie wij niet weten dat zij in het kader van het graaien voor gevorderden een handje hebben geholpen bij het introduceren van de kredietcrisis in de Lage Landen bij de zee, ten einde daar beter van te worden – en daar nog in geslaagd zijn ook.

Hoe verneder je, trouwens, Marokkaanse jongens die vrouwen bespugen, ruiten ingooien, brommers jatten en in het algemeen hinderlijk op straat rondhangen?

Columnist Nico Dijkshoorn dacht dat je misschien een bestelling moest plaatsen in de trant van ‘drie shoarma met hutspot en driemaal je dochter’ maar dat richt zich toch meer tot oudere Marokkanen die niks gedaan hebben en die dus niet beledigd hoeven te worden – die zelfs blijkbaar werken.

Kortom: hoe beledig je iemand die feitelijk niet te beledigen is? Ik bedoel, een normaal mens zorgt niet in de gevangenis terecht te komen, en zelfs als dat toch een keer gelukt is, dan schep je daar niet over op, integendeel, je probeert het tot elke prijs verborgen te houden.

Naar verluidt zien Marokkaanse jongens dat anders. Die liggen ’s nachts te fantaseren: wat moet ik doen om achter de tralies te verdwijnen, zodat ik eindelijk iemand met aanzien word? Je kunt dat zielig vinden, maar daar beledig je zo ook niet mee. De Wildersmethode dan: het land uit, naar het Rifgebergte, waar je een knal voor je kanus kunt krijgen als je één stap verkeerd doet.

Ik weet het niet hoor. Misschien moet je ze toch aan het werk zetten. Wie moe is verveelt zich niet.

En het wordt weer winter. Op straat zwerven wordt heel wat minder aantrekkelijk. Eh, en de opwarming?

De klimaatverandering heeft ons al de tijgermug gebracht, de knokkelkoorts  en de olijfboom.

En dus de kutmarokkaan.

_____________

hhBest

De lift een plekje geven

Wie rijker is geworden van de kredietcrisis, dat is ongetwijfeld de Nederlandse taal. Weliswaar hoor je helemaal niets meer van de effectenbeurzen die ‘in de lift’ zitten, veel ‘op te hoesten’ viel er ook niet, maar ze hadden allemaal wel enorm veel moeite het ‘een plekje te geven’ nadat ze dagen achtereen ‘hard onderuit’ waren gegaan. Hoewel ik zoals bekend geen aandelen bezit, kan ik niet wachten tot de kranten berichten dat de beurzen er weer ‘bovenop gaan’. Wat zeg ik: ‘er voor gáán’. Daarna volgt al heel snel ‘gaan met die banaan.’

Intussen begreep ik gisteren dat Wouter Bos het ‘spuugzat’ is dat gemeenten en provincies een beetje liggen te gokken met gemeenschapsgelden. Ze hadden een wat ongelukkige hand, met andere woorden, om hun liggende gelden een veilig ‘plekje te geven’. Ze meenden met een kwart procent meer rente ‘in de lift’ te zitten, maar in plaats daarvan gingen ze ‘hard onderuit’, het lijken de beurzen wel. En nu kan de staat dus weer de nodige miljarden ophoesten omdat de gemeente anders de lantaarnpalen niet alleen niet langer ‘een plekje kan geven’, maar ze zelfs niet meer kan aanschaffen.

Het wachten is trouwens op het bericht dat het zand om dat Tulpeneiland voor de kust op te spuiten uit IJsland moet komen, en daar keihard bevroren blijkt, of zelfs volledig afwezig omdat de Landsbankii Islands, vrezend ‘hard onderuit’ te gaan, er alle gaten in de kas mee had gedicht. Het zand zit nu ‘in de lift’ en niemand weer waar de sleutel van de lift ‘een plekje’ heeft gevonden. Hebben we de laatste tijd nog wel eens iets gehoord van de IJslandse luchtvaartmaatschappij Loftleidir? Die zal toch nog wel af en toe ‘in de lift’ zitten? Anders moeten we lopen, om onszelf ‘een plekje te geven’.

En dan zwijg ik nog even van de prachtwijken die het misschien ook ‘spuugzat’ zijn om steeds maar weer cellen voor Marokkaanse randdebielen ‘op te hoesten’, en er al helemaal niet aan toekomen om de jongelui ‘een plekje te geven’ waar ze rustig een beetje kunnen rotzooien. ‘Ik rotzooi maar wat an’, jammer dat die uitdrukking al een jaar of vijftig geleden is bedacht voor Karel Appel.

Het milieu ging vanmorgen ook ‘hard onderuit’, omdat er een ruzie is uitgebroken over de vraag wat je onder ‘klimaatneutraal’ moet verstaan. De meeste mensen denken dat ze gewoon zuchtend vijf euro meer kunnen betalen voor een vliegticket naar Buenos Aires of Machangulo, en dat daarmee de broeikasgassen zich beleefd terugtrekken op een plekje waar ze geen kwaad kunnen – waarna de gemiddelde temperatuur ‘hard onderuit zal gaan’ en de gedachte aan een Elfstedentocht, of twee, weer ‘in de lift’ komt te zitten, waarna onze verwende jeugd er weliswaar na het ophoesten’ van de nodige moed ‘er helemaal voor’, maar bij Bartlehiem ‘hard onderuit’ gaat,  het ‘spuugzat’ is, en vervolgens de schaatsen een definitief ‘plekje geven’ in de Kliko. Naast de banaan.

___________________
hhBest

Tuinpad van 200 miljard

Tweehonderd miljard, dat is een 2 met elf nullen, JP zei het of hij het over de spaarpot van zijn dochter had. Dat is 12500 euro per Nederlander. Ik heb nog altijd niet veel begrepen van die hele crisis, hoewel het nergens op gebaseerde vermoeden zich over mijn persoonlijkheid verspreidt, dat het hier gaat om de grootste beurszwendel aller tijden: als je tegen de baisse speculeert, doe het dan meteen goed. Ik hoor het mijn oude leraar economie, Van Zandvoort, nog zeggen.

.Maar afgezien van die mogelijkheid: die tweehonderd miljard gaat JP gelukkig niet echt aan de banken geven, hij zou niet kunnen want hij heeft al die poen gewoon niet. Hij zegt alleen dat hij het geld achter de hand heeft zodat de banken elkaar niet meer hoeven te vertrouwen: als deze of gene smiecht zijn collegab anken of desnoods de hele wereldeconomie een loer draait, dan pas past JP wat bij. Zou dat de banken niet aanzetten om weer ouderwets riskant te gaan leven?

En verder: om principiële redenen beleg ik niet, maar zelfs ik kom één seconde in de verleiding als ik verneem dat je tegenwoordig op de beurs op één dag tien procent winst kunt maken. Maar ja, om die winst te houden moet je die aandelen weer verkopen, en dan gaat de beurs weer omlaag omdat iedereen dan het vertrouwen weer kwijt raakt.

Nee, dan het toeval. Vanmorgen lees ik in de nrc.next het woord ‘welkom’, en tegelijk hoor ik iemand op de radio datzelfde woord uitspreken. In Lelystad gebeurt nooit iets, maar sinds ik er eind vorige week even was, fikt de boel er af – alleen de Batavia en de Zeven Provinciën niet, vermoedelijk door de VOC-mentaliteit. En vanmorgen stond in diezelfde krant (de rest moet ik nog doornemen, het is net half acht) het schilderij afgebeeld waarop je de gebroeders de Witt ziet, nadat het Haagse publiek met ze had afgerekend: ondersteboven aan een galg, grotendeels gevild – gistermiddag stond ik in de boekhandel en bladerde in het nieuwe boek van Blokker & Zonen en kwam daar oog in oog met datzelfde schilderij.

Dus daaruit mag worden opgemaakt dat dit allemaal geen toeval kan zijn en ik een helderziend medium ben. Voeg daar de autorit bij die ik vannacht maakte met naast mij een bekende columniste, en we zijn rond.

Of we daar wat aan hebben, dat is zeer de vraag. Ook of ze het in Deurne, Noord-Brabant, leuk vinden om aan een nieuwe straat te wonen genaamd ‘Het Tuinpad van mijn Vader’.

Helpdeskmedewerker: ‘Wat is uw adres?’ ‘Het Tuinpad van mijn
Vader.’ ‘Nee, ik bedoel, het adres.’ ‘Het Tuinpad…’ ‘Nou, geeft u dan postcode en huisnummer maar, dan zoek ik het zelf wel op. En ik ben vandaag niet in de stemming voor grapjes. Eerst die tweehonderd miljard, en dan die gebroeders De Witt. En ik krijg ook maar tien euro per uur aan deze helpdesk.’

Op de achtergrond zong Wim Sonnveld het lied waar dat tuinpad in voorkomt. Het kwam mij voor dat de illustere overledene wel erg ouderwets plechtig zong.

_____________________

hhBest

Een korte trip naar Overijssel

Een paar dagen niet gezien. Oorzaak: de camping in Holten heeft wel internet, met wel vier antennes, maar helaas geen bruikbare verbinding kunnen maken. Zoals hieronder te lezen had ik ook de beschikking over mobiel internet; dat werkte er prima, maar ik moest het weinige beltegoed dat ik had, gebruiken voor enkele zakelijke aangelegenheden, en die gaan vóór: er moet brood en wijn op de plank.

Ach, wat had ik ook te melden. Drie dagen geen radio en tv en je bent volledig teruggeworpen op de Holterberg, het dorpje Holten en de eeuwig ruisende bossen, vol beeldige paddenstoelen en eeuwenoude eiken.

Dan gebeuren ook meteen die dingen die zo lekker schokkend zijn: Ernst Hasselbach en Jörg Haider verongelukt. Nee, niet tegen elkaar, al zou me dat niet verwonderd hebben, want het klinkt als een intern Oostenrijks conflict. De Telegraaf waar ik het in las, lag treurig te loeren in het stalletje bij de gesloten receptie van de camping.

Voor de rest weinig treurigheid. Van de camping was het 1.7 kilometer bospad naar Hotel-restaurant De Swarte Ruijter, waar wij meteen al even de lunch gebruikten, begunstigd door prachtig weder. Daarna terug, even een potje vloeken bij de laptop omdat er niks te internetten viel, en daarna maar languit in de zon, ook leuk.

En tegen zeven uur terug naar De Swarte Ruijter, voor het werkelijk voortreffelijke gastronomisch viergangendiner. Van de boterzacht gegaarde rogvleugel op in sojasaus gemarineerde sjii-take heb ik sindsdien al tweemaal gedroomd, van die dromen waar je liever niet uit wakker wordt.

Nou, en als je dan bij alle gerechten een bijpassend glas wijn hebt genuttigd en buiten is het pikdonker behalve dan dat de bijna volle maan oogverblindend door de bomen schijnt terwijl Sinterklaas nog ver weg is: veel dichter bij een perfect leven kun je niet geraken. Ik vergeet nog te melden dat de bediening volstrekt professioneel en geruisloos was, de tent vol en bijna iedereen smaakvol gekleed.

Nu weer de harde werkelijkheid: eens kijken hoe Vodafone aankijkt tegen de kwestie Beltegoed.
_______________
hhBest

Onze oom, een duister boek

Onze oom is een godheid die ergens diep in een goudmijn huist en door de mijnwerkers met sigaretten en drank tevreden moet worden gehouden. Daarmee is in ieder geval de titel van de nieuwste roman van Arnon Grunberg enigszins verklaard. Enigszins, want wie wil weten wat de rol van die godheid is in het boek, die moet daar voorlopig even niet bij mij zijn. Onze oom is een boek van meer dan zeshonderd pagina’s waarvoor ik enkele nachten ben opgebleven – om tot de eerste conclusie te komen dat het een duister boek is waarvan ik niet goed weet wat ik er mee aan moet.

Het boek is de geschiedenis van Lina, een meisje in een (kennelijk) Zuid-Amerikaans land (mogelijk Bolivia), een land dat in staat van ontbinding verkeert, dat wil zeggen dat er een revolutie aan de gang is die kennelijk slaagt, want het gezag bestaat nog slechts uit een gedemoraliseerd leger dat in het stadium is aangeland van het in de wilde weg arresteren en minstens opsluiten maar vermoedelijk ook systematisch afslachten van mensen die verdacht worden van staatsondermijnende activiteit. En dat in de hoofdstad, het laatste bolwerk van de regering.

Lina is de dochter van een stel ‘verdachten’ die tijdens de nachtelijke arrestatie gedood worden onder verantwoordelijkheid van majoor Anthony. Majoor Anthony heeft ‘dood zaad’ en kan dus geen kinderen krijgen en denkt zijn vrouw een plezier te doen door het meisje mee naar huis te nemen en als dochter te laten fungeren. Maar de vrouw van de majoor is niet geïnteresseerd en is al lang een verhouding begonnen met een superieur van Anthony, die wordt aangeduid als ‘de luitenant-generaal’, die heeft beloofd haar zwanger te maken. Buitengewoon interesseert deze zich trouwens niet echt voor haar en dat zie je in dit boek steeds: de mensen gaan wel relaties aan maar hebben daar altijd een geheime agenda bij.

Majoor Anthony is een schlemiel die niet ziet dat het land verkeert in het stadium van ‘redden wat er te redden valt’, hij is weliswaar geen buitengewoon goede officier, maar hij heeft wel principes. Hij is feitelijk een malloot met een potsierlijk soort militair plicht- en eerbesef. En een bijna zielige trots op het zwembad in zijn tuin.

Als hij aanbiedt enkele legereenheden die door ‘rebellen’ van de rest zijn afgesneden via vijandelijk gebied te hulp te schieten, laat de luitenant-generaal dat maar al te graag gebeuren – het bijbelse verhaal van David, Uriah en Bathseba. Kort samengevat: de eenheid van de majoor loopt in een hinderlaag; de majoor komt terecht voor een volkstribunaal in het mijnwerkersdorp, dat hem veroordeelt tot – ja, tot wat? Niet van belang, eigenlijk, want we zien hem nooit meer terug.

Lina gaat intussen op zoek naar haar ouders en op die zwerftocht komt zij in hetzelfde mijnwerkersdorp terecht. Of in een ander, want wat je verwacht, namelijk dat ze de majoor tegenkomt, dat gebeurt niet.

Wat wel gebeurt dat is dat ze behalve ‘onze oom’ ook de Dirigent ontmoet, de man die de revolutie leidt, en die haar als zijn zoveelste vrouw meeneemt. De Dirigent is ook weer iemand die zich eigenlijk niet interesseert voor de revolutie, alleen maar gedreven wordt door het feit dat zijn (kennelijk joodse) ouders in dit Zuid-Amerikaanse land geen behoorlijk draaiende boekhandel hebben kunnen opzetten.

Lina krijgt een kind van de Dirigent, maar dat is een probleem in het ‘safe house’ waar ze met de hele harem van de Dirigent huist, want het kind krijst op de meest ongelegen momenten, en dat komt hem al snel duur te staan.

De laatste episode speelt zich vele jaren later af als Lina een rijke wapenhandelaar is geworden en zich laat interviewen door een jonge journalist.

Lina wordt door dat alles nauwelijks geraakt, misschien nog wel een beetje door de verdwijning van haar ouders, maar niet door de haat van de vrouw van de majoor, niet door de vreemde toestanden in het mijnwerkersdorp, waar ze een buitenbeen blijft – de sfeer daar doet denken aan de film Dogville; Lina doet me ook steeds denken aan Nicole Kidman. Ook wordt ze niet geraakt door de snelle seks met de mijnwerkers, niet door de seks met de Dirigent, niet door de relatie met de vrouwen in het ‘safe house’, nauwelijks door de dood van haar kind. Ze is zelf immers al dood, meent ze te weten.

Misschien is dit wel het verhaal van een totaal kille ziel, verkild door de bruutheid van het leven om haar heen, waartegen ze zich beschermt met haar Mauser, waar ze goed mee kan schieten en die haar eigenlijke ‘kind’ is.

Verder een typische Grunberg: krachtig proza, vaak licht onbeholpen geschreven, maar dat lijkt juist de kracht van het boek. Verblijf in Angelsaksisch buitenland begint merkbaar te worden, al gaat het voorlopig nog maar om één woord: een coffeetable is geen koffietafel maar een salontafel. Er staan ook enkele storende fouten in, maar ach. Onderwerp, schrijfstijl, de (duistere) spelers, ze maken ook van dit boek een fascinerend werk dat mij in ieder geval nog lang zal bijblijven.

Arnon Grunberg, Onze Oom, Uitg. Lebowski, ISBN 9789048801336

_______________
hhBest