Gelukkig, we zijn weer thuis: het is allemaal de schuld van het onderwijs. Vorige week behandelden we op deze plaats al op afdoende wijze het zesjeswezen, vandaag blijkt er veel meer mis dan we dachten.
Daar is ten eerste de staking van het middelbaar onderwijzend personeel. Helemaal ongelijk hebben ze niet: maanden geleden wordt hen zeven procent salarisverhoging beloofd, met goede argumenten, neem ik aan, maar de schoolhoofden, zeg maar de bovenmeesters, vinden dat niks. Ik weet niet waarom niet, want het wordt toch allemaal uit de staatskas betaald, maar misschien willen de schoolhoofden van dat extra geld wel nóg meer onderwijskundigen en boekhouders, managers en leden van de Raad van Bestuur aanstellen.
Intussen brengen de ouders van basisschoolkinderen in toenemende mate hun kroost naar school met de automobiel. Dat heeft verscheidene drijfveren: de ouders zijn toch al onderweg naar hun werk, of ze willen laten zien wat voor ordinaire Koreaanse bak ze nu weer hebben aangeschaft. Het argument dat wordt uitgesproken is vooral: het is veiliger voor de kinderen. Dat zal ongetwijfeld het geval zijn, maar het is wel véél gevaarlijker voor de rest van het mensdom dat het tragisch lot te beurt valt om langs die school te moeten op het moment dat de ouders zich aldaar verzamelen. Niet zelden laten ze de auto midden op straat staan met alle portieren open en blijven een half uurtje kwekken met andere ouders, die óók vinden dat hun kroost – zag maar hun geluk – het belangrijkste op aarde is waar alles voor moet wijken.
Het wachten is op de eerste ouder die met de auto de klas binnenrijdt, en het kind zonder de vloer te raken (smetvrees) afzet op het verantwoord vormgegeven stoeltje.
In nrc.next van heden lees ik nog iets waarom het onderwijs nodig ter verantwoording moet worden geroepen: het is namelijk veel te vrijblijvend, met name kleine Turkjes en Marokkaantjes zien dat verheugd aan en maken enthousiast gebruik van de mogelijkheid die het ‘gaan jullie maar een beetje voor jezelf werken’ op als een mogelijkheid om voor zichzelf te werken aan een toekomst als straatslijper.
In diezelfde krant komt een jeugdige lerares aan het woord die na een korte periode voor de klas al vindt ‘dat het best wel zwaar is allemaal’.
Geef haar die zeven procent: misschien wordt het dan een beetje lichter. Te duur? Ben je mal, de staat strooit al weken met miljarden, dat kan er nog wel bij.
___________
hhBest