SanteLOGie

Heel even heimwee

Alles is inmiddels achter mij afgebroken, eerst de lagere school waar ik triomfen vierde, het CanisiusCollege waar de triomfen al iets minder werden, het Canisius Ziekenhuis waar ik elf weken vertoefde met een gebroken been en het huis waar ik bijna zeventig jaar geleden geboren werd. Dat huis heeft nog enige weerstand geboden, maar begin dit jaar verdween het toch onder de slopershamer, zoals dat heet.

Mijn enige overgebleven zuster woont nog steeds in Nijmegen, zij het dan dat zij inmiddels de ‘Waalsprong’ heeft gemaakt en in Lent woont. Zij stuurt mij geregeld dingen uit de plaatselijke krant die herinneren aan ons beider jeugd in de stad der Bataven, o stad aan de Waal. Vandaag was er weer een artikel bij de post. Het is van de hand van Eric Reijnen, en het gaat over de Brederostraat.

Elke stad heeft wel een Brederode- of Brederostraat. Maar als je om de hoek geboren en getogen bent, dan vind je die van Nijmegen wel uniek. Wij spraken trouwens van Brederóstraat, volgens het eigenaardige verschijnsel dat mensen hun zeer vertrouwde straatnamen met een verkeerd accent gaan uitspreken.

Wij, om de hoek in de Thijmstraat, voelden ons enigszins verheven boven het volk dat in de Brederostraat woonde. De mensen daar hadden de WC (zonder waterspoeling) in de keuken, dat was geloof ik de reden.

Ach, het waren allemaal ‘nette mensen’, laten we daar op houden, al ging de buurt langzaam achteruit. Vlak voordat ik de buurt verliet, was er al sprake van huisprostitutie, woonden er koppelbazen, hadden er een paar al in de lik gezeten. Het spectaculairste dat ik met eigen ogen heb gezien waren buurvrouwen die, elkaar het haar uit het hoofd trekkend, over straat rolden: een van de echtgenoten had een keer de overstap naar het bed van de buurvrouw gemaakt, zoiets moet het geweest zijn.

Mijn zus heeft vijfenzestig jaar in het ouderlijk huis gewoond. Ze was er niet vaak, want ze was als reisleidster vaak weken achter elkaar weg. Maar ze zag wel wat er gebeurde, en dat was geen incident, want Eric Reijnen maakt melding van soortgelijke dingen: veel allochtonen, drugshandel, nog steeds prostitutie, echtelijke ruzies die op straat werden uitgevochten. ‘Dankzij de dunne muren kon worden meegedanst op de muziek van de altijd dronken buurman.’ Bij mijn zus was het een buurvrouw, en uiteindelijk hield ze het niet meer uit en heeft ze de politie gebeld. Die meedeelde feitelijk niets te kunnen doen.

Toch overvalt me wel eens – heel kort, gelukkig –  een soort van heimwee, naar dat kleine huisje in die volksbuurt waar alles heel eenvoudig en overzichtelijk was – zelfs de burenruzies waren niet moeilijk te begrijpen, voor een jongen van tien of twaalf jaar.

Dat het allemaal is of wordt afgebroken maakt eventueel sporadisch heimwee volledig overbodig.

Het huis waar ik nu zit, dat zie ik voorlopig nog niet instorten.

Hoewel, vannacht heb ik ervan gedroomd.
______________
hhBest

Domme vragen en rechtse ballen

Eerst maar eens even de domste vraag van het jaar, mogelijk zelfs van het decennium. Hij was werkelijk prachtig. Een seismoloog wordt op Radio 1 ondervraagd door anchorwoman Katrien Straatman, over de aardbeving die zich vanochtend in de provincie Groningen heeft voorgedaan. Drieënhalf op de schaal van Richter, je moet een prinses van den bloede zijn als die erwt voelt.

Maar de anchorwoman is behoorlijk onder de indruk. Een aardbeving in Nederland! Hoe bestaat het! En dan komt de vraag: ‘Er zit al een beetje vorst in de grond, maakt dat de beving erger?’ Je hoort enig gestommel uit de luidspreker, want de seismoloog is natuurlijk van zijn stoel gevallen, en ditmaal niet als gevolg van een aardschok.

‘Nee, mevrouw. Die beving was op drie kilometer diepte en dan maakt wat bevroren grond niet veel uit.’

Dat is een heel beleefd antwoord. Want hij had eerst in homerisch gebrul moeten uitbarsten en dan moeten roepen: ‘Vorst in de grond, mevrouw? Dan zal het toch eerst moeten vriezen! En hard! En minstens een week!’

Nou goed, dan maar gauw naar Obama. Hoorden jullie het ook? ‘Ik zeg wat in denk, en ik doe wat ik zeg.’ En inderdaad, Obama wordt door Nederlanders als veel te progressief ingeschat. Hij is tegen abortus, tegen het homohuwelijk en tegen euthanasie, vóór wapenbezit voor iedere Amerikaan en hij was ook vóór de inval in Irak, om maar eens een paar ‘linkse’ hete hangijzers te noemen.

Gisteren las ik al ergens dat Obama rechts van de VVD ingeschaald moet worden. Dat zal best, maar dan wel rechts van de liberalen van vóór 1848. In Amerika is immers uitdrukkelijk de rijkdom aan de macht; het staat in de Grondwet dat de minderheid beschermd moet worden tegen de meerderheid, en dat wil in het geval van Amerika zeggen: de rijke minderheid moet tegen het arme gepeupel worden beschermd, dat geen benul heeft van de rechten van de rijken.

Een belangrijk deel van de Amerikanen – ik hoor wel eens zeggen: de helft – gaat niet eens stemmen, volgende week. Daar is het echt een geval van ‘of je door de hond of de kat wordt gebeten, gebeten word je toch.’

En dus hoop ik nu dat mijn leeftijdgenoot, wiens traagheid ik heel goed herken, president wordt, gauw ziek wordt of dood gaat en dat dan Sarah Palin president wordt. Er valt toch al zo weinig te lachen, tegenwoordig.

__________
hhBest

Sport, oftewel het nut van de nietskunde

De privacywetgeving, de arbowetgeving, zelfs het medisch beroepsgeheim bestaan gewoon niet voor de sportverslaggeving, en dan met name niet voor die over de voetbalsport. Evenmin wetgeving op het gebied van medezeggenschap, afspraken over ‘hoe ga je met elkaar om op het werk’; en het allerergste: als mensen zich zouden houden aan de ongeschreven wet dat je niet roddelt als de betrokkenen er niet bij zijn en zich te weer kunnen stellen, dan zou de hele voetbaljournalistiek komen te vervallen.

Wie mij kent weet dat ik daar geen traan om zou laten. Aan een oude sportcollega placht ik vroeger wel eens te vragen: ‘En, Harry heb je nooit heimwee naar de journalistiek?’ Daar gaf hij nooit een duidelijk antwoord op. Nu hij al lang gepensioneerd is heeft hij wel eens een sterk relativerend geluid laten horen over deze ‘tak van sport’.

Van wie je nooit enige relativering zult vernemen, dat is Matthijs van Nieuwkerk. Zijn programma DWDD is amusant en levert vrijwel elke avond wel een leuk moment op, al is het maar een van de bloopers die vast onderdeel van het programma zijn. Voor de rest is Matthijs natuurlijk een ijdeltuit die maar van twee dingen echt ‘verstand’ heeft, namelijk van popmuziek en van voetballen. Twee onbenullige onderwerpen, maar voor Matthijs zijn hele leven. Het is knap dat hij zich met deze beperkte middelen er toch zo lekker doorheen slaat.

Hij valt pas echt door de mand door de gretigheid waarmee hij, volstrekte voetbalidioot die hij is, zich stort in een partij roddelen over deze of gene voetballer of een andere betrokkene bij deze ‘sport’. Omgeven door ‘betrouwbare’ maten zoals ene René van de Gijp, Henk Spaan en Jan Mulder ging hij gisteravond los over Willem van Hanegem, oud-voetballer en (misschien nog) trainer van FC Utrecht.

Voor de grap zou je de uitzending nog eens moeten bekijken op de website van DWDD. Dit gesprek was toch zelfs te gênant voor aan de bar na vijf pils de man? Het hele leven, de persoonlijkheid, het hele karakter, de carrière, de voetbalkunde van Van Hanegem kwamen aan de orde en zijn kwaliteiten als voetbaldeskundige, er bleef werkelijk geen spaan van hem heel, zelfs práten bleek de krullebol eigenlijk niet te kunnen. Het gesprek had twee dieptepunten, nee drie: ten eerste las Henk Spaan een van zijn rijmseltjes over voetballen voor dat plechtig werd aangekondigd met de term ‘gedicht’ en een korte, eerbiedige stilte, en vlak daarvoor hadden we de huisarts van de lijder voor diens huis een verklaring zien afleggen met daarin details die nooit in het openbaar uitgesproken hadden mogen worden.

Het derde dieptepunt zou ik bijna vergeten, maar dat komt omdat het vast onderdeel is van elke discussie over sport: het eindigde in het niets. Waarin het natuurlijk ook begonnen was.
____________
hhBest

De recessie komt er aan, hoera!

Het is ongetwijfeld éénmaal te vaak, maar ik wil er toch even de aandacht op vestigen dat ik niet kan wachten tot de pleuris daadwerkelijk uitbreekt. Herinnert iemand zich nog dat we bij wolkenloze lucht en schreeuwend dure benzine een zonnige en onbekommerde met vonkelwijn overgoten toekomst tegemoet gingen, luid zingend van holadiejee, holadiejo?

Dat is zes pas weken geleden! En nu hebben we recessie. Perfecte timing. Ik bedoel, in de lente, als de bloesems om je heen dwarrelen en het prille groen uitbot en de lammetjes en de kuikentjes je om de oren klapwieken, dan denk je alleen nog maar aan glaasjes prosecco, oesters, smakelijke dames en lauwe middagen, plus de drie of vier vakanties die je voor de boeg hebt, de komende maanden.

Maar nu, bijna eind oktober, is het echt een tijd voor recessie, vroeg invallende vorst, tegenvallende resultaten, kettingbotsingen in de sneeuw nog vóór acht uit ’s morgens, onheilstijdingen die je van alle kanten om de oren klapwieken, snel donker wordende dagen, Sinterklaas met de pepernoten van vorig jaar en de Sint zelf in een oud, muf gordijn, kerstdiner met de hele familie bij elkaar met volop koolsoep, knolraap, prei, paardenhart en oud brood; stakingen waarbij met scherp wordt geschoten; werklozen in lange rijen voor wie geen uitkering beschikbaar is, en die dus hun eigen onderbenen afhakken en die van hun kinderen en die dan samen op straat gaan liggen kermen en de hand op houden.

En dan, op het dieptepunt, breekt de Al Qaidagriep uit, die vele miljoenen ten grave zal dragen, of ze nu in Lourdes zijn geweest of niet. Tevens zullen vele doden vallen doordat men zich massaal vergrijpt aan alternatieve alcoholhoudende dranken. De meeste wijnproducenten zijn immers failliet en de rest is ten prooi gevallen aan een geheime schimmelziekte die de wijnstokken een spookachtig blauwig pulserend licht doet uitstralen. Dus men grijpt naar de spiritus en de eau de cologne of stookt zelf uit een walgelijk mengsel van koemest, duivelskervel en kreupelhout een drankje dat via een spectaculair delirium eveneens tot de dood leidt.

Dat is natuurlijk allemaal heel erg voorgesteld. Is dat allemaal wel zo? Maar neem me nou even niet kwalijk: zelfs een als druk, maar ook vrolijk bedoeld programma als De Wereld Draait Door de onheilsboodschap dagelijks in onze lege wijnkelken stort – gisteravond ging daar zelfs de steun en toeverlaat van Matthijs van Nieuwkerk, de autocue kapot – ik neem aan dat we dan wel weten hoe laat het ongeveer is. Te laat.

Ik wil niet beweren dat het nooit meer goed komt, natuurlijk komt het goed. Als alle onheilsprofeten hartje winter het loodje hebben gelegd, we de eerste kievitseieren geraapt hebben en lekker gebakken met een oud kaaskorstje erbij, dan gloort toch weer een zekere hoop. Het fileprobleem is opgelost, we hebben geleerd dat een moestuin een eerste levensbehoefte is en hoezeer we kunnen genieten van een avondje accordeonmuziek.

En dan zul je zien: dan zijn we ineens tevreden met een heel klein beetje.
______________
hhBest

Geef ze die zeven procent

Gelukkig, we zijn weer thuis: het is allemaal de schuld van het onderwijs. Vorige week behandelden we op deze plaats al op afdoende wijze het zesjeswezen, vandaag blijkt er veel meer mis dan we dachten.

Daar is ten eerste de staking van het middelbaar onderwijzend personeel. Helemaal ongelijk hebben ze niet: maanden geleden wordt hen zeven procent salarisverhoging beloofd, met goede argumenten, neem ik aan, maar de schoolhoofden, zeg maar de bovenmeesters, vinden dat niks. Ik weet niet waarom niet, want het wordt toch allemaal uit de staatskas betaald, maar misschien willen de schoolhoofden van dat extra geld wel nóg meer onderwijskundigen en boekhouders, managers en leden van de Raad van Bestuur aanstellen.

Intussen brengen de ouders van basisschoolkinderen in toenemende mate hun kroost naar school met de automobiel. Dat heeft verscheidene drijfveren: de ouders zijn toch al onderweg naar hun werk, of ze willen laten zien wat voor ordinaire Koreaanse bak ze  nu weer hebben aangeschaft. Het argument dat wordt uitgesproken is vooral: het is veiliger voor de kinderen. Dat zal ongetwijfeld het geval zijn, maar het is wel véél gevaarlijker voor de rest van het mensdom dat het tragisch lot te beurt valt om langs die school te moeten op het moment dat de ouders zich aldaar verzamelen. Niet zelden laten ze de auto midden op straat staan met alle portieren open en blijven een half uurtje kwekken met andere ouders, die óók vinden dat hun kroost – zag maar hun geluk – het belangrijkste op aarde is waar alles voor moet wijken.

Het wachten is op de eerste ouder die met de auto de klas binnenrijdt, en het kind zonder de vloer te raken (smetvrees) afzet op het verantwoord vormgegeven stoeltje.

In nrc.next van heden lees ik nog iets waarom het onderwijs nodig ter verantwoording moet worden geroepen: het is namelijk veel te vrijblijvend, met name kleine Turkjes en Marokkaantjes zien dat verheugd aan en maken enthousiast gebruik van de mogelijkheid die het ‘gaan jullie maar een beetje voor jezelf werken’ op als een mogelijkheid om voor zichzelf te werken aan een toekomst als straatslijper.

In diezelfde krant komt een jeugdige lerares aan het woord die na een korte periode voor de klas al vindt ‘dat het best wel zwaar is allemaal’.

Geef haar die zeven procent: misschien wordt het dan een beetje lichter. Te duur? Ben je mal, de staat strooit al weken met miljarden, dat kan er nog wel bij.
___________
hhBest

Een land als een zeepbel

In Nederland hebben ze tegenwoordig enorme bewondering voor Italië. Althans: voor Italiaans design, Italiaans eten, Italiaanse auto’s. Veel schoorsteenvegers en ijscoboeren komen er niet meer vandaan, wel zien we af en toe een boekenschrijver of een filmregisseur opduiken, en dan moeten we vreselijk lachen om diens steenkolen-Engels. Alsof we zelf zo veel beter zijn in de vreemde talen, tegenwoordig.

Vakantie in Italië, daar aarzelen veel Nederlanders nog bij. Nergens een behoorlijke bak pleur te koop, ze proberen je toch altijd af te zetten en heb je wel eens meegemaakt hoe die lui rijden? En dan dat gezwaai met die handen als ze praten.

Alsof dat in Frankrijk, Turkije of Spanje zoveel beter is.

Nadat we in de tuin met een palm en een olijfboom en bruine tegels en een paar omgevallen vazen een Toscaans sfeertje hebben geschapen zijn we, kortom, wel zo’n beetje klaar met Italië.

O ja, ze hebben daar maffia, camorra en ‘ndrangheta, maar daar hebben we in principe niks mee te maken: wie is er nou zo gek om naar plekken ten zuiden van Rome op vakantie te gaan?

Aan de Italiaanse politiek komen we helemaal niet toe en dat is maar goed ook: daar valt namelijk helemaal niets aan te begrijpen. Berlusconi is een handige zakenman van het type ‘voddenkoopman’: half legaal, ordinair, asociaal en vooral: brutaal. Hij is in de politiek gegaan om strafvervolging voor talloze economische en fiscale vergrijpen te ontlopen, en hij heeft zelfs kans gezien wetten te laten aannemen waardoor hij niet meer zal worden vervolgd.

Italië staat al vele jaren aan de rand van een bankroet (‘banco rotto’ betekent ‘gebroken bank’, onze banken vallen alleen maar om – banco caduto). Wat in Amerika nog betrekkelijk nieuw is: de hele staat leeft op de pof, dat is in Italië al tientallen jaren een zeer gewaardeerd onderdeel van de cultuur. De Italiaanse economie is een zeepbel die maar niet leek te willen knappen.

Nu hij dan toch op knappen staat, hebben de Italianen Berlusconi. Ze hebben gezien dat Il Cavaliere (genoemd naar een ridderorde die hij dertig jaar geleden kreeg) de meest onmogelijke dingen heeft opgelost; omdat Italië iets onmogelijks is, ligt het voor de hand ‘il presidente’ het heft in handen te geven. Hij heeft de belastingen verlaagd, komt met geen vinger aan de pensioenen, ‘redt’ het ‘nationale instituut’ Alitalia – met de centen van de belastingbetaler, maar die heeft het er voor over om trots op Italië te kunnen blijven.

Italië is, inderdaad, een land waar zelfs Rita Verdonk (Rita Verdunque) het nog zou redden in de politiek.

______________
Zie ook hhBest

Ver van de zesjescultuur

Raar land, Nederland. Niet alleen mag je openlijk wettelijk verboden drugs kopen; je kunt ook met vlag en wimpel slagen voor je eindexamen middelbare school, als je tenminste één voldoende hebt. Oh, wacht, nou geef ik weer toe aan mijn zucht tot overdrijven. Je mocht een aantal onvoldoendes hebben, tot nu toe, hoeveel, dat kan ik niet zo snel nagaan. Daar gaan ze over twee jaar verandering in brengen. Eén onvoldoende is dan het maximum.

Als je goed met de zakjapanner wist om te gaan, dan kon je tot nu toe berekenen hoeveel onvoldoendes en verder zesjes je moest halen om probleemloos dat diploma te halen, waarna je doorkon naar de levertransplantatie, de oerknal, de brug over of de tunnel onder de Atlantische Oceaan en de Nobelprijs voor literatuur. Nou ja, je kón omgaan met een rekenmachine.

En als je ondanks kunstig rekenen toch zakte, dan kwam je vader gewoon met een honkbalknuppel en dan corrigeerde de zwaar gehavende rector wel even je cijferlijst.

Nou begint hij weer over vroeger, fluistert men op een moment als dit in mijn gezin. (Ik was deze week in een huis waar boven de aanrecht een bordje hing met de tekst: ‘Home is where Dad can say anything he wants because nobody listens’)

Vroeger, wij spreken van de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw, toen de indruk bestond dat de staartdeling ten eeuwigen dage zou blijven bestaan en je niet op de hbs werd toegelaten als je de stelling van Pythagoras niet kon opdreunen (‘De som van de kwadraten van de rechthoekszijden van een rechthoekige driehoek is gelijk aan het kwadraat van de hypotenusa’) streefde je naar zo goed mogelijke cijfers – maar nu kom je er, geloof ik, ook als je weet welke triomfen U2 in 1985 vierde.

Mijn vader was geen slavendrijver. Hij vond dat zesjes goed waren: als je maar slaagde. Ik trok me weinig aan van wat mijn vader allemaal vond, en ging voor goud. Zonder veel moeite overigens. Als het moeite had gekost, had ik me beperkt tot zesjes. Maar ik zat op een kansarme lagere school – hij was katholiek, dat was voldoende, vond mijn moeder. Die trouwens vandaag de gezegende leeftijd van 104 jaar zou hebben bereikt, als ze al niet achttien jaar geleden was gestorven.

Zonder er veel aandacht aan te besteden was ik jarenlang de beste van de klas, maar dat kwam dus doordat de rest kansarm was, en dat was arm, tussen 1945 en 1951, dat kan ik je verzekeren.

Op de hbs werd ik ruw wakker geschud, want daar gingen ze uit van een geheel ander uitgangsniveau. Het is me een raadsel hoe ik door het toelatingsexamen ben gekomen. Ik dacht ongetwijfeld nog dat Piet Agoras en Hypo Tenusa nieuwe klasgenoten waren. Uiteindelijk bleef ik in de derde klas zitten, maar dat kwam doordat ik achter de meiden aanzat. Dat was toen hetzelfde als nu, maar logistiek een probleem: de meiden zaten namelijk niet bij je in de klas maar in een soort concentratiekamp, kilometers verderop. Vandaar.

Daarna heb ik manmoedig de draad weer opgepakt en slaagde met een cijferlijst met twee negens, acht achten, twee zevens en een zes.

Die zes was voor boekhouden. Niettemin heb ik er nog altijd spijt van.
_______________
hhBest

De stroom is groener bij de buren

Kennelijk zit er een uiterste houdbaarheidsdatum op je verzoek om niet meer gebeld te worden met allerlei aanbiedingen, want de laatste dagen is het weer vaak raak.

Gisteren stond het breeduit in de krant: veel van die groene stroom die de energiemaatschappijen ons, voornamelijk via die telefoontjes maar ook heel agressief aan de voordeur, hebben aangesmeerd blijkt hele gewone stroom te zijn, niet groen, niet rood, niet grijs, maar van een onbekende kleur. Ik heb nog nooit stroom gezíen, jullie wel? Nou dan.

Ik heb dat soort argumenten steevast gebruikt om aanbiedingen af te wimpelen, ik vond mezelf altijd een geweldige held die die grote maatschappijen eens flink de waarheid had gezegd. Zonder te weten hoe dicht ik bij de waarheid was, bazuinde ik op verjaardagen en bruiloften uit, dat die groene stroom pure nep was, zoiets als de nieuwe kleren van de keizer.

Maar sinds ik iemand in de familie heb die overwogen heeft bij een callcenter te gaan werken waar stroom en gas verkocht wordt, kijk ik er toch een beetje anders tegenaan. Hij was, opmerkelijk genoeg, nogal enthousiast over wat daar allemaal geboden werd. Om me maar meteen te beperken tot de inkomsten: je kreeg een basisbeloning van vier  (4!) euro per uur; voor elk verkocht contract kreeg je daar bovenop nog eens vier (4!) euro extra. Op die manier kon je gemakkelijk aan een bruto inkomen per maand van zevenhonderd euro komen, voor een dertigurige werkweek. Dat betekende dus 55 contracten afsluiten voor de levering van (groene) stroom en gas. En hongerlijden.

Sinds de berichten over de fraude van de energiemaatschappijen zegt natuurlijk iedereen ‘nee’ tegen de bellers van het callcenter – intussen blijken de firma’s – over de ruggen van die armoedzaaiers aan de telefoon – zomaar 280 miljoen achterstallige belasting te kunnen betalen en worden ze niet vervolgd. Arme medewerkers van het callcenter.

Ze proberen het nog wel. Ik kreeg vorige week een heel aardig klinkende jongen aan de telefoon die blééf vasthouden, dat het maatschappelijk verantwoord was, dat ik in feite ‘goed bezig’ zou zijn als ik zo’n contract afsloot en ik moest alsmaar denken: ik gun je die vier euro wel, maar ik wil geen contract. Even overwoog ik hem zijn gironummer te vragen, maar ook daar bood ik weer stand aan. Met de lamme smoes: waar begin je aan?

Gisteren een mevrouw met een zwaar Surinaams accent aan de lijn, die me een hypotheek probeerde te verkopen. Het argument dat ik boven de 65 ben, geldt ineens niet meer. Moeite zat om haar af te poeieren. Ik suste mijn sociale gevoel met de gedachte: Jaja, wij zitten hier in de kou, en jij zit lekker in Paramaribo.
______________________
hhBest

De strategie van het krijtstreeppak

Je kunt van de kapitalisten zeggen wat je wil, maar niet dat ze zich snel uit het veld laten slaan. Ja, goed, we hebben ze een paar weken niet gezien, op de persconferenties zag je vooral Wouter Bos en andere hoogwaardigheidsbekleders, en de enige bankier die je ook nog wel eens zag, onveranderlijk met een olijke grijns op zijn gezicht, dat was Nout Wellink, Onze Nout, mag ik wel zeggen, van De Nederlandsche Bank.

Maar de bankiers en de top van het bedrijfsleven, die hun hand hadden overspeeld – en dan druk ik me netjes uit, maar dat doe ik alleen omdat ik ‘graaien’ ook alweer zo’n afgekloven woord vind – die zaten niet achter de tafel, of voerden in ieder geval het woord niet. De NOS moest zelf uitrukken om het volstrekt idiote hoofdkantoor van ING te filmen, een neergestort vliegtuig, een gestrand schip, dat ook nog voor miljoenen verlicht was.

Maar de revival staat voor de deur.

Eerst verscheen Jord Kelder in pak in De Wereld Draait Door. Heel ongebruikelijk, want dan zie je zijn bretels niet. Maar dat pak was een statement, wat zeg ik: een standpunt, een manifest. Het pak was er een met de ordinairste krijtstreep die Jord in zijn verkleedkist kon vinden. De krijtstreep, sinds meer dan een eeuw het symbool van maar één ding: het onversneden kapitalisme. Jord heeft er de gestalte niet voor, maar doet weinig af aan zijn manifest, dat je rustig ‘Das Kapital’ kunt noemen. Het jasje ging schielijk weer uit, maar vanmorgen had ik de publicitaire strategie van Jord door, toen ik zijn stuk in nrc.next las. Kort samengevat: ‘Ik ben net zo’n graaier als jij en dat is maar goed ook’, en ‘over het egalitaire alternatief van (Jan Marijnissen) zullen we maar zwijgen, dat is in Pyongyang en Havana dagelijks te bewonderen’. Het graaikapitalisme behoeft correctie, natuurlijk, maar het is wel wat we moeten hebben, daar komt het stuk van Jord op neer.

Kennelijk bracht Jord de VVD’er Frans Weekers op het idee voor zijn optreden in Nova later op de avond – als het krijtstreeppak voor iemand is uitgevonden, dan is het voor hem, een boerse dikzak die nog dikker lijkt door dat provocerende pak. Als hij er nog een hoge hoed en een dikke sigaar bij had gehad, leek hij zo op een karikatuur uit het oude Sovjetblad ‘Krokodil’. Bijna een veehandelaar, eigenlijk.

Hij maakte, dacht hij, korte metten met het magere mannetje Kees Vendrik van GroenLinks. Uiteindelijk waren ze het nog eens ook: de uitwassen moeten weg.

Nou, ook daar zijn we nog niet van af. Vanmorgen lees ik het nieuws, dat na de getrapte overname van Fortis door Wouter Bos een aantal mensen bij Fortis twéémaal fikse bonussen hebben gekregen. De meeste waren namelijk te dik geworden voor hun oude krijtstreeppak. Bovendien kon het wel wat provocerender, vond de top van de bank.
_____________
hhBest

De foto is genomen van het scherm tijdens de NOVA-uitzending.

Een Hollandse spagaat

Hebben ze echt zéventien dominees in Urk? Hoe groot is Urk eigenlijk? Elf vierkante kilometer, zie ik, als je het water niet meetelt. En duizend gelovigen per dominee. Wat een luizenbaan. Geen wonder dat ze het moeilijk hebben met het vinden van interessante onderwerpen. Of eigenlijk wel een wonder: Urk zuipt en neukt zich suf, van de wieg tot het graf en als even niemand kijkt dan rijgen ze er een kabeljauw aan, stel ik me voor. Dus daar ligt voor zeven maal zeventien dominees werk tot ver na hun pensionering.

Maar nee, ze laten zich kennen door zich niet te buigen over het zielenheil van hun beminde gelovigen (of is dat een katholieke uitdrukking? ) maar slaan de handen ineen om de concurrentie een harde slag toe te brengen.

De dominees zijn namelijk een actie begonnen tegen Halloween. En niet om de voor de hand liggende reden, dat Nederland meer dan ooit van vreemde smetten vrij gehouden moet worden, maar omdat Halloween een heidense uiting is, een uiting van de concurrentie dus.

Halloween, aldus een dominee die zegt niet te weten of op Urk Halloween wordt gevierd,  is een oud Keltisch gebruik, en dus  het ‘spelen met de aartsvijand van God’.

Mijn eerste reactie: nou ja, dan in godsnaam maar Halloween. Ik bedoel, je moet Hem treffen waar je kunt, niet dan?

Maar dan kom je dus lelijk in een spagaat terecht. Want Halloween hoort net als Valentijnsdag, Moeder- en Vaderdag en Kerstmis (voorzover gemonopoliseerd door de Kerstman) tot de afzichtelijkste importproducten uit Amerika (McDonald’s, cola en oorlog even buiten beschouwing latend.). Een maand geleden waren we nog verplicht om alles mooi en leuk te vinden wat Amerika ons voorschreef, maar de kredietcrisis heeft dat toch wel heel mooi veranderd. Wij hoeven jullie zoete koek niet meer! En ik voorspel dat dit jaar Sinterklaas uitbundiger dan ooit gevierd zal worden.

Komen we meteen die zeventien dominees weer tegen, want die zijn natuurlijk ook al tegen Sinterklaas, die net als Halloween ‘de aartsvijand van God’ is. En bovendien een onderzaat, een spion, zeg maar rustig de vijfde colonne van die andere vijand, het Vaticaan. Hij is feitelijk een landverrader door zijn geheul met de paus.

En daar hebben die dominees weer een punt. Ik bedoel, denk even aan JP2 en B16.

Kan iemand een poging doen mij uit dit Zuiderzeemoeras te trekken?
_______________
hhBest