SanteLOGie

Nrc.next morele winnaar

Gezellig toch, die kranten van PCM onder elkaar. Zaterdag in de Volkskrant een raar verhaal van Jan Tromp over Jan Blokker. Vandaag den hele voorpagina van nrc.next plus twee pagina’s binnenin over Martin Bril. Een mooie veldslag, waaruit de nrc.next als morele winnaar te voorschijn komt – al is die lofzang op Martin Bril natuurlijk wel een beetje overdreven.

Ik lees die eerste alinea nog eens en denk: is dit niet ietwat overdreven? Doe ik ook niet mee aan dat gedoe? Hoeveel lezertjes zouden nog begrijpen waar dit over gaat? Maar komaan, onder de lezers van deze regelen zijn toch vrij veel journalisten, en ik zit gewoon te popelen.

Eerst maar eens zaterdag. Jan Tromp, een echte Volkskrantcoryfee die, net als Jan Blokker ooit, adjunct-hoofdredacteur van de krant is geweest. Hij zoekt Jan Blokker thuis op naar aanleiding van een nieuw boek dat Blokker samen met zijn zonen heeft geschreven, ‘Nederland in twaalf moorden’ geheten. Dat boek is alleen de aanleiding, want nadat hij er kort melding van heeft gemaakt gaat Tromp over op waar hij eigenlijk voor kwam: op een onwaarschijnlijk kinderachtige manier de oude Blokker jennen met het feit dat hij, sliep uit, sliep uit, niet meer voor de geweldige Volkskrant werkt maar voor de nrc.next. Eerst krijgt Blokker trouwens nog een paar vegen uit de pan waaruit zou moeten blijken dat hij nooit loyaal is geweest aan de Volkskrant. Tot Blokker kribbig reageert: ‘Wat moest ik nou bij die krant, zeg jij almaar. Alsof het iets immoreels was.’ Tromp, onversaagd: ‘Je staat op de website van nrc.next tussen ‘Aaf’ en ‘Rob’ en ‘Sandra’, tussen het jonge grut.’ Blokker legt geduldig uit dat nrc.next bedoeld is voor jonge mensen. ‘Mijn genoegen een zo aardig mogelijk stukje te schrijven heeft er in geen enkel opzicht onder geleden.’

Tromp houdt vol. ‘Ik zie dat je af en toe gepromoveerd wordt van nrc.next naar de echte krant (cursief van mij) en dan staat er bij: Jan Blokker is columnist van nrc.next. Wat lullig, denk ik dan.’ Blokker: ‘Nou ja, je mag van alles proberen, hoor, maar ik voel me dus niet minder omdat ik tussen Aaf en Rob en Sandra sta.’

Mag ik even een teiltje, zou Jacobse zeggen, want er wil een Chinees naar buiten.’ Zouden de lezers van de Volkskrant erg gesticht zijn door dit soort kinderachtige Rechthaberei?

Nrc.next deelt vanmorgen op de voorpagina mee, dat de lezers van die uitstekende, ook voor oudere mensen zeer aanbevelenswaardige krant, waar je je van meet af aan bij betrokken voelt) voor één keertje de Volkskrant mogen lezen, omdat Martin Bril na een langdurige ziekte zijn dagelijkse column hervat. Naar mijn smaak een beetje veel eer voor deze typisch Hollandse botterik op klompen, maar komaan. Het stuk binnenin de krant hemelt Bril zo op, dat je bijna gaat denken: er moet nog een andere Martin Bril zijn, die ik blijkbaar niet ken.

Brils column van heden is niet de eerste na zijn ziekte: zaterdag stond er een in het VK Magazine. En hij heeft vrijwel al die tijd dat hij ziek was, op zijn weblog columns en gedichten geschreven.

Maar van dit gevecht was nrc.next toch de morele winnaar.
_______________
hhBest

Kleinkinderen voor de lens

Waarom schrijf je nooit eens een stukje over je kleinkinderen? Ja, waarom eigenlijk niet. Toen ik columns schreef en eigen kleine kinderen had, deed ik het wel, hoewel ook niet dagelijks. En als je over kinderen wilt schrijven, eigen of niet, moet je er gauw bij zijn, want als ze negen of tien jaar zijn beginnen ze te merken dat ze op het schoolplein óók weten dat er over ze geschreven wordt, in de krant, eventueel ook op internet. En dat is niet de bedoeling, dan val je maar op, wijk je maar af, heb je weer iets bijzonders en dat is niet de bedoeling als je kind bent en toch al moeite zat hebt om in je peergroep overeind te blijven.

Mijn kleindochters zijn vijf en vier jaar oud, de ideale leeftijd dus om voorlopig nog even onderwerp van columns te zijn. Simon Carmiggelt deed het ons allen al voor. Toen zijn eerste kleindochter werd geboren, schreef hij een Kronkel, waarin hij uiting gaf aan zijn bezitsdrang en jaloersheid met de volgende zin: ‘De klootzak die haar van me af zal pakken, loopt nu al ergens te knikkeren.’

Ik word van dat soort gevoelens enigszins afgeschermd door de fysieke afstand: ze wonen 230 kilometer hier vandaan en vaker dan vijf, zes keer per jaar – hun eigen en mijn verjaardagen en die van hun ouders – zien we elkaar niet. Mijn dochter doet wel haar best om de opamythe in stand te houden, en misschien zou ik er ook wel wat meer mijn best voor kunnen doen, maar om er leuke stukjes over te schrijven heb ik hoe dan ook gewoon te weinig contact met het onderwerp.

Toch zou het leuk zijn, minstens als afwisseling, want ik merk dat ik de laatste tijd wel erg vaak China en Amerika voor de laatste keer waarschuw.

Dus de laatste keer dat ik ze zag, op de verjaardag van een van de twee, vorige week donderdag, was ik er heen gereisd met het voornemen de receptor voor ‘onderwerp column’ te activeren met als focus die twee blonde donderstenen.

Wat ik vooraf had kunnen weten: dat lukt natuurlijk niet. Alleen al om het feit dat de jarige absoluut niet in haar normale doen is en de andere, die dus nog lang niet jarig is, zelf wel eens de voor haar zusje aangedragen cadeaus op bruikbaarheid wil testen.

Wat ik wel al jaren probeer: van het bezoek gebruik maken om een paar mooie fotoseries van die twee mee naar huis te nemen. Dat mislukt in toenemende mate omdat ze al op de leeftijd zijn waarop ze, wanneer er een camera in de buurt is, geen normaal gezicht meer wensen te trekken.

Donderdag gebeurde er toch iets leuks. De oudste van de twee leidde mij af van haar zusje door snel in allerlei standen op de grond te gaan liggen. Ze leek wel een volleerd fotomodel – en ik ging naar huis met een nieuw raadsel: waar haalt het kind dat vandaan? Heeft ze dat ergens gezien? Waar is de tijd gebleven dat kinderen stokstijf met de buik vooruit, één oog dicht en een vinger in de neus gingen staan als er een fototoestel op ze gericht werd?
________________
hhBest

De architect van Balkenende 4

Hij had het altijd wel gedacht, het verrast hem niks. Wijffels in de bocht, comfortabel gezeten in Washington, voor een interview in de Volkskrant. Even voor de duidelijkheid: het gaat om de rotzooi die de naam ‘kredietcrisis’ heeft gekregen, maar die inderdaad het failliet aantoont van het volstrekt ongebreidelde kapitalisme dat zich breed heeft gemaakt sinds het communisme de arbeiders niet meer tot morren kon aanzetten. En dat heeft Wijffels al die tijd geweten – en hij heeft gezwegen.

In  de negentiende eeuw had het zich ook al eens een keer afgespeeld, toen nog gehandicapt door het gebrek aan communicatiemiddelen en ander ongerief, waardoor bedragen als 700 miljard dollar niet bestonden. Ook toen was het volledig mislukt en moesten de arbeiders het zelf opknappen, door als socialisten de rijen te sluiten en het rode vaandel te volgen. Dat leverde de achturendag op, het minimumloon, de oudedagsvoorziening, het kiesrecht voor iedereen, ik doe maar een greep.

Toen er ook een permanente dreiging was door de Sovjet-Unie, die de westerse arbeiders wellicht te hulp zou schieten als het kapitalisme zich van een al te brute zijde zou laten zien, waren de voorwaarden geschapen voor een welvaartsmaatschappij die in de geschiedenis haar weerga niet kende.

En toen stortte het communisme, op dat moment alleen nog een dunne schil van een vrucht die nooit iets bijzonders bleek te zijn geweest, in elkaar; het kapitalisme had gewonnen en begon daar onmiddellijk de vruchten van te plukken. En de arme arbeiders, er aan gewend geraakt dat ze gewoon meedeelden bij het verdelen van de koek, zegden het lidmaatschap van de vakbond en de linkse partij op, werkten gedwee voor een steeds verder achterblijvend loon – waarvoor ze gedwongen werden aandelen te kopen – ineens was je arbeider-af en zelf kapitalist – en, oh wonder: je kon die aandelen kopen door een lening af te sluiten, weliswaar met zeer hoge rente, maar de aandelen zouden toch tot in eeuwigen dage in waarde toenemen, dus we nemen er nog een.

Tot ook deze vrucht volledig van binnen was leeggeknaagd door de gehaaide jongens die wèl wisten wat er in het verschiet lag en dezer dagen in een stofwolk ineenstortte.

Komt nu weer de moeizame tijd waarin de mensen weer overtuigd moeten worden om links te stemmen en lid te worden van de vakbond, en ditmaal zonder hulp uit Moskou.

En Wijffels van de Rabobank die wist dat allemaal. Misschien niet vanaf het begin, maar toch zeker wel toen hij Balkenende 4 in elkaar knutselde.

Maar als hij dat allemaal al wist, waarom werd dat dan zo’n superkapitalistisch kabinet?

Omdat god het wil, suffie. O, dan heb ik niks gezegd.

______________

hhBest

Willem van Oranje was moslim

Ach, wat zou ik toch graag hebben dat dit  waar was. Willem van Oranje een bekeerde moslim. Dit sieraad van het protestantisme, sterker nog, dit zwijgzame type dat als het ware van nature van het protestantisme niet alleen het nationaal karakter maakte, maar lange tijd ook de staatsgodsdienst, was een moslim – en dat is in het huidige klimaat vrijwel meteen tevens een kutmarokkaan. Balthasar Gerards is opeens een held van onze tijd die wel wist wat je met dit type terroristen aanmoest: ausradieren!

Eerlijk gezegd heb ik niet de tools, of duidelijker: ik word op dit gebied niet gehinderd door enige kennis van zaken, dus daar gaat-ie dan.

Zou het, om te beginnen, geen geweldige grap kunnen zijn? Want zeg eens eerlijk, de Leienaar die donderdag promoveert op het proefschrift waarin beweerd wordt dat Willem van Oranje, om redenen van staatsraison, zich twee jaar voor zijn dood bekeerde tot de islam, heet Tjalling Wenselaar. Schrijver F. Bordewijk beweerde wel dat hij alle namen in zijn boeken (Knotterboke, Katadreuffe) uit het telefoonboek van Vlaardingen had, maar Tjalling Wenselaar, ik weet het niet.

Nou ja, we zullen tot volgende week donderdag moeten wachten om te horen of Wenselaar echt bestaat en zo ja, of Afshin Ellian en arabist Janssen nog een spaan heel laten van het verhaal.

Wat ik wel voetstoots aanneem is dat Willems broer Maurits er niks van wilde weten, want hij was gek op wyn ende swynevleesch, en dan zijn we weer helemaal thuis. Hoewel onze bloedeigen Willem IV natuurlijk eerder aan bier denkt, en ik diens vleesvoorkeur niet ken: het streven blijft herkenbaar.

Donderdag, of het moest zijn dat Wilders, Verdonk en Rutte vóór donderdag wakker worden en de Tweede Kamer in spoedzitting bijeen roepen, om te zorgen dat dat hele proefschrift van Tjalling niet gepubliceerd wordt maar integendeel publiekelijk  verbrand op de Grote Markt van Delft, dat Tjalling levenslang krijgt en dat de fractievoorzitters, gehuld in oude zakken en met as op het hoofd naar de koningin gaan om nederig excuses aan te bieden voor het aangedane leed. Over de Grote Markt vliegt eenzaam een Spitfire.

En dan hebben we nog dat lijstje met ‘De Grootste Nederlander Aller Tijden’. Gelukkig is de discussie nooit gestopt en zijn Willem van Oranje en Pim Fortuyn – nog meer dan toch al bien etonnés de se trouver ensemble – samen op de eerste plaats geëindigd. Krijgt dom-rechts toch nog gelijk: Pim is, met terugwerkende kracht alsnog de grootste Nederlander.

Tot natuurlijk een of andere Leienaar uitpluist dat Pim leeft en een van de twee Somaliërs is die vanmorgen uit een KLM-vliegtuig is gehaald, met terroristische oogmerken in hun broekzak.
____________
hhBest

Een gloednieuwe trein

Terwijl ik dit schrijf zit ik een beetje te rillen. Ik bevind me in een ruimter waarin de airconditioning behoorlijk actief is, zo actief dat je letterlijk de haren te berge rijzen. Het is ijs- en ijskoud, hoewel er in de verste verte geen Jägermeister te bekennen valt. Ik trek zo de jas maar weer eens aan.

Wat een gemiste kans. Ik zit namelijk in een eersteklas rijtuig van de NS dat, naar de geur te oordelen, vanmorgen rechtstreeks vanaf de lopende band in de fabriek op de rails is gezet.

De airco – ik krijg nu ook al ijskoude voeten – is meteen ook het ergste. Er is ook positiefs te melden. Elke stoel heeft een vuilnisbakje en een voetsteun. Het slingeren en stampen waardoor typen bijna mogelijk is, ligt duidelijk aan het achterstallige onderhoud van het spoorwegnet, dat zoals bekend de NS niet te verwijten valt. Typen is trouwens toch al een probleem, omdat het tafeltje vóór me te klein is voor mijn bescheiden laptop. En er is geen stopcontact aanwezig, ook dat nog.

Het is verder een rustig rijtuig, waardoor dan wel weer het gebonk over wissels en ander ongerief heel duidelijk waarneembaar is.

Tussen de stoelen zit één lampje dat niet het tafeltje bereikt, aan het hoofdeinde, waar ik vanmorgen al gevoelig mijn kop aan gestoten heb.

Nog erger dan de airco: de stoel is keihard en geheel opgetrokken uit glad kunstleer, waar ik, met permissie, een natte kont van pleeg te krijgen. De zitting kan niet in de slaapstand worden gezet.

Kortom: het is ook nooit goed, of het deugt.

Lichtpuntje: de conducteur leeft volop mee. Hij somt duizelingwekkende bedragen op over wat al dat moois gekost heeft.
 

Maar hij heeft ook troost: ‘verder zijn coupé’s waar het héél warm is.

Hè gelukkig. Ik was al bang dat de hele trein een rijdende koelkast zou zijn.

Gelukkig moet ik na een uur overstappen. Op een trein die wel warm is maar helemaal geen tafeltjes heeft en geen stopcontacten. Bovendien ben ik helaas getuige van een nieuw fenomeen: conducteur Marcel Smit roept om, dat deze trein… in de file staat! Nou moe.

Moet je maar gewoon thuis blijven.

___________________
hhBest

Columnist op zoek naar een onderwerp

Dagenlang zie je nergens een onderwerp, zo erg zelfs dat je in vredesnaam dan maar een boekrecensie schrijft; en op een grauwe dinsdag vliegen ze ineens weer om je oren. De man die je vorig jaar dagelijks op tv zag, stoeiend met ijsbeertje Knut – hij is dood. Peter R. de Vries is niet dood, in tegendeel, hij heeft in Amerika een Emmy Award gekregen voor die rare tv-uitzending waarin hij aantoonde dat Joran van der Sloot denkt dat het verleden deelwoord van ‘zwijgen’ ‘gezwogen’ is. Minister Van Middelkoop die zijn politieke partijtje gebruikte om niet in militaire dienst te hoeven. Matthijs van Nieuwkerk heeft een fijn gevoel voor verhoudingen en juicht dus voor de zekerheid zonder terughoudendheid de Emmy van De Vries toe.

En dan natuurlijk Rita met die ouwe lidmaatschapskaart van de PSP en de poen voor TON van Tóth, Mensch en De Mol.

Nou, dat is een keuze die mij in ieder geval moeilijk valt. Ik bedoel, ik had ze liever uitgesmeerd gezien over de hele week, dan had ik weer eens een makkie, maar wie dagelijks een beetje actueel wil zijn, die moet morgen weer iets nieuws hebben.

Allemaal dan maar? Ik zal eens zien.

Meneer Knut Dörflein is vanmorgen reeds afdoende behandeld door Aaf BC in nrxc.next. Ik noteer: exegese van overlijdensadvertenties is misschien een onderwerpje voor het geval ik weer eens stromeloos zit. Emmy de Vries; ik zou kunnen uitwijken naar het decolleté van de moeder van Nathalee, maar misschien is het zinniger op te merken dat die Emmy Award niet veel zegt. Vorig jaar kreeg Pierre Bokma hem, en Bokma is ook al een zwaar overschatte acteur. Matthijs van Nieuwkerk blijkt steeds vaker een simpele sportcollega.

Puissant rijke types die ultrarechtse partijen (zoals TON) financieren – ik wil niet overal de Tweede Wereldoorlog bijslepen, maar het hele geval, inclusief de verontwaardiging van de betrokkenen over de onthulling, doet me toch sterk denken aan het interbellum. (Ik geef een hint: 1918-1940). Goeie onthulling dus al moet je niet denken dat De Mol, Mensch en Tóth ineens ‘sorry, ik zal het nooit meer doen’ roepen; dat doen ze in Wall Street ook niet, als ze eenmaal die 700 miljard te pakken hebben.

Middelkoop dan maar? Handboek Soldaat van zijn chauffeur gekregen en nog altijd het verschil tussen een sergeant en een kapitein niet weten – hebben we het nog niet eens over een schout-bij-nacht, of een adjudant met één zilveren en één gouden knoop. Ach, Camiel Eurlings weet ook niet hoe je asfalt stort, als het maar gestort wordt, Jacqueline Cramer zit ook niet ’s nachts op haar hometrainer groene stroom te produceren.

Dus eigenlijk heb ik nog altijd geen onderwerp. Kwestie van de lat flink hoog leggen.
__________
hhBest

Uit angst voor Korea

Laat ik beginnen met een boude bewering van enkele maanden geleden te herroepen. De bewering namelijk dat 'Exit Ghost' van Philip Roth wel eens diens laatste boek zou kunnen zijn. Ik had niet verwacht daarvoor zo snel gestraft te worden. Maar  ‘Indignation’ (‘Verontwaardiging’) liet niet lang op zich wachten.

Indignation is nauwelijks een roman. Inhoudelijk misschien, maar qua omvang is het een dun boekje dat je in een avond uitleest.

Wie het werk van Roth een beetje kent, herkent in dit boek de neiging van de grootste levende Amerikaanse schrijver om steeds maar weer zijn eigen leven te recyclen. Indignation komt nog eens terug op het leven op de universiteit van Columbus, Ohio uit 1959, getiteld ‘Goodbye Columbus’, een hilarisch boek met korte verhalen. Ditmaal speelt het zich af in 1951 op een obscuur universiteitje in Winesburg, Ohio, waar de negentienjarige  Marcus Messner is gaan studeren, feitelijk op de vlucht voor zijn vader die een maniakale zorg om het welbevinden van zijn zoon heeft ontwikkeld.

Die vader, ook zo’n gerecycled object. Ik zou de boeken moeten doorbladeren om alle beroepen van zijn vader te vinden, uit het hoofd herinner ik me in ieder geval de verzekeringsman uit 'Portnoy’s Complaint' en de handschoenenfabrikant uit 'American Pastorale'. (Dat is volgens mij Ropth's beste en mooiste boek.) Ditmaal is de vader een koshere slager. Onveranderlijk is de plaats van handeling: Newark, New Jersey.

In Winesburg is Marcus allesbehalve gelukkig, het enige dat hem daar houdt is zijn angst dat hij, wanneer hij de school zou verlaten, als dienstplichtige naar Korea zal worden gestuurd. Maar voor de rest is het kommer en kwel. De studenten en docenten zijn openlijk anti-joods, men is er fundamentalistisch christen, de schoolplichten sluiten allerminst aan bij de verlangens van Marcus. Hij is een adept van de Britse pacifistische filosoof Bertrand Russell, die op de universiteit wordt verfoeid als een vuile communist. In een gesprek met de ‘dean of men’ die hem maar een vreemde vogel vindt omdat hij geen lid is van een ‘fraternity’ en niet honkbalt, klinken deze twee veelbetekenende zinnen: ‘Marcus, miljoenen mensen zien de zin van bidden wel in.’ ‘Miljoenen mensen, deken, dachten ooit dat de aarde plat was.’

Marcus is intussen ook seksbezeten, zoals alle jongens van negentien in 1951. Als hij op een avond medestudente Olivia uit eten neemt, pijpt ze hem in de auto op de terugweg even, of er niks aan de hand is. Marcus kan daarna aan weinig anders meer denken. Olivia, die ooit al een zelfmoordpoging deed, blijkt trouwens de enige normale mens in het hele boek.

Marcus raakt steeds meer in een isolement en als op een avond na zware sneeuwval alle studenten uit hun dak gaan en het meisjeshuis bestormen om er alle slipjes en ander ondergoed te roven en/of uit het raam te gooien – Marcus doet er niet aan mee – knapt er toch iets; de school versterkt de discipline en daar wordt Marcus slachtoffer van; een paar weken later is hij in Korea.

Het boek voelt een beetje aan als een vingeroefening. Het is perfect geschreven in de weergaloze stijl van Roth. Het voegt verder weinig toe, de 75-jarige auteur drijft in dit boek meer dan ooit op zijn routine, lijkt het wel. Waarmee het geen slecht boek is – ik denk dat je zelfs de boodschappenlijstjes van Roth met genoegen zou kunnen lezen.

Je kunt ook zeggen dat Roth nog eens toont dat een boek over dit onderwerp geen 650 pagina’s hoeft te tellen, zoals ‘I am Charlotte Simmons’ van Tom Wolfe, om toch hetzelfde tot uitdrukking te brengen – de student die terecht komt op een school waar hij/zij te serieus voor is en die hem/haar uiteindelijk uitkotst.

Wat de titel betreft: hoewel Marcus in het boek een paar keer zeer verontwaardigd is, evenals de deken, zijn vader en enkele medestudenten, slaat de titel daar niet op. De titel is afkomstig uit het Chinese volkslied van voor de communistische revolutie, toen China nog een bondgenoot van Amerika was en de kinderen op Amerikaanse scholen het Chinese volkslied moesten kennen. Marcus is gek op die rebelse tekst en citeert die geregeld voor zich uit, als hij het moeilijk heeft.

___________________

Meer over Philip Roth: http://nl.wikipedia.org/wiki/Philip_Roth

Nederlandse vertaling bij oa. Bol.com, 18.90 euro

hhBest

Wraak voor de staatsgreep van 1776

Gisteren zagen we de Britse premier Gordon Brown nog in zak en as in het Britse parlement terwijl de oppositie hem de rotte eieren zo ongeveer in het gezicht smeerde, vandaag zijn zijn perspectieven ineens zo rooskleurig als ze nog nooit zijn geweest.

Dank zij wat ‘de kredietcrisis’ wordt genoemd, maar intussen natuurlijk ook wel eens een ‘casus belli’ zou kunnen zijn.

Tot vorige week zaten we allemaal, net als Gordon Brown, bedrukt in een hoekje en keken, licht tandenknarsend maar soms ook wel met heimelijke bewondering, naar de boeven van de beurs en de bank die al jaren bezig waren de ene onderneming na de andere leeg te roven, waarbij de boeven zelf ook bepaald niet berooid achterbleven.

In Amerika ging het bedrijf Enron ten onder en de baas ging weliswaar voor 25 jaar de bak in, maar een paar anderen vertrokken met enige tientallen miljoenen; tienduizenden werknemers ontdekten dat dat geld voornamelijk afkomstig was uit hun pensioenfonds – vandaag de dag kun je de berooide bejaarden zien die nederige baantjes in Amerikaanse supermarkten hebben. En die hebben dan nog een baantje.

Hier in Nederland kraaide het oproer al een klein beetje toen bedrijfsdirecteuren die de zaak op de hond hadden geholpen een bonus van 25 of 50 miljoen meekregen. Het personeel kwam op straat te staan, al gaat dat in Nederland nog een beetje fatsoenlijk: het bedrijf zoekt vaak een nieuwe baan voor de ontslagenen. En je hebt altijd de aow nog.

Allemaal pindanootjes, blijkt nu. Op BNR Nieuwsradio (sinds jaar en dag aanzienlijk beter dan Radio1) hoorde ik het bericht dat het filiaal van de failliete firma Lehman Bros in Londen vorige week twee dingen had gedaan: acht miljard euro overmaken naar het hoofdkantoor in de VS, en het hele personeel ontslaan met één lousy maandsalaris. Barclays Bank, ook in Engeland, die de overeind gebleven delen van Lehman Bros opkocht, beloofde daarbij een paar slordige miljarden bonussen voor de grote bazen alsnog te zullen uitbetalen.

Er gaan dagen voorbij dat ik geen tien miljard euro bij elkaar zie, sterker nog: ik denk dat datzelfde opgaat voor Gordon Brown.

Dus ik neem aan dat Gordon de geheime commando-organisatie SAS of desnoods James Bond al in het vliegtuig heeft zitten om die poen gewapenderhand terug te halen. Tien miljard! Als hij er dan nog bij roept dat dat een late wraakneming is voor The Boston Tea Party en de staatsgreep van 1776, dan wint hij de komende verkiezingen met vlag en wimpel.

Het schijnt dat Margaret Thatcher, hoewel niet meer helemaal bij de les, al wel met Brown gebeld heeft en ‘Falklands, Falklands!’ heeft geroepen.
____________

hhBest

Democratie in Limburgse stijl

‘Dan stem ik toch maar op Wilders.’ Dat zei een dorpsgenoot kort geleden tegen een politica van GroenLinks die weliswaar geen officiële politieke functie heeft maar wel overal met de neus vooraan bij staat. Zo’n opmerking stemt wel vrolijk want de eerstvolgende verkiezingen voor het parlement zijn pas in 2011 en dan hebben Geert Wilders en De Telegraaf zich wel schor geschreeuwd en ontdekt dat het electoraat dat de oren laat hangen naar de minst genuanceerde schelders, het ook het gemakkelijkst laat afweten.

Hoewel ons Zuid-Limburgse dorp niet geheel vrij is van hangjongeren, is de criminaliteit toch voornamelijk ‘huisgemaakt’, zoals dat heet in de menu’s van restaurants die een moderne oogopslag nastreven. De islam valt hier niet erg op, zal ik maar zeggen. Maar in de boven omschreven politieke stellingname speelt natuurlijk ook mee dat Wilders ‘inne va os’ is, een Limburgse jong: right or wrong, my country, dat geldt niet alleen in Engeland en Amerika, dat geldt ook in Limburg.

De boven aangehaalde politica vond dat de dorpsgenoot niet geheel ongelijk had. Want Limburg zal dan geen uitzondering zijn, machtspolitiek op dubieuze gronden is ook hier aan de orde van de dag.

Het ging om gedeputeerde Ger Driessen van het CDA die, daarin met name gesteund door het lid van Provinciale Staten, Wiel Heinrichs van dezelfde partij, aan de stamtafels beter bekend als ‘De Hertog van Landgraaf’, nu genoeg heeft van alle insprekerij en andere onzin: de Buitenring van Parkstad Limburg, een 26 kilometer lange autoweg die alle delen van Parkstad, de voormalige Oostelijke Mijnstreek, moet ontsluiten, die moet er komen, en wel onmiddellijk. Geen gelul verder.

Voor die ring is overigens wel wat te zeggen want Parkstad Limburg is, met permissie, verkeerskundig gezien een zootje. Maar er moet ook veel van de toch al schaarse restanten natuur worden opgeofferd aan de aanleg, een deel van het terrein van een bekende voetbalclub moet er aan geloven, mensen krijgen die autoweg voor de deur.

De klassieke Wildersstemmer, autoloze bewoner van uitzichtloze achterstandswijken, zal niet erg profiteren van die exclusief voor (bedrijfs) auto’s bestemde Buitenring, dus die zal wel tegen die ring zijn.

Niemand heeft er nog onderzoek naar gedaan en zeker is het niet. Want Ger Driessen is er natuurlijk ook een van ons, net als de Hertog van Landgraaf.

Wat ik maar wil zeggen: democratie is weliswaar de minst slechte van alle systemen, maar democratie veronderstelt ook een democratische gezindheid. Het genoemde lid van Provinciale Staten heeft al dreigende taal geuit over het niet doorgaan van andere leuke dingen voor de mensen, als het verzet tegen de Buitenring niet gestaakt wordt. Dit ter illustratie van het begrip ‘democratische gezindheid’ waar het Limburg betreft.

Mijn politica vond het geen wonder dat mensen die niets van dat gemachineer begrijpen, dan maar kiezen voor de grootste bek.

_____________

hhBest

De kredietcrisis en mijn pensioen

Vanmorgen de ‘salarisstrook’ van het pensioen gekregen: gewoon hetzelfde bedrag als altijd. Normaal niet het vermelden waard, deze maand dus wel. Maar betekent het eigenlijk iets? Heeft de kredietcrisis de burelen van het pensioenfonds nog niet bereikt? Of betekent dit constante cijfer dat de beheerders van het fonds verstandig hebben belegd, niet te veel risico hebben genomen en dus mijn, onze centen niet in gevaar hebben gebracht? Wie zijn die beheerders, eigenlijk? Is dat Gertie, die er veel verstand van heeft en die ik ook altijd bel als ik vragen heb over het pensioen? Geen idee..

Toch de volgende keer eens de vergadering van het pensioenfonds bijwonen. Gewoon, er met een wantrouwige blik zwijgend bij gaan zitten, dat houdt ze bij de les, zal ik maar zeggen. Zwijgend, omdat alles dat ik te berde zou brengen, met hol hoongelach zou worden begroet.

Komen wij bij het onderwerp ‘de teloorgang van het kapitalisme’. Toen de opkoopfondsen, de struikrovers van het kapitalisme die nu ook het land waar het kapitalisme een religieus dogma is, aan de rand van de afgrond hebben gebracht, die fondsen dus, Nederlandse bedrijven openlijk leeg roofden – ik noem PCM, maar het bedrijf waar ik mijn pensioen opbouwde is er ook slachtoffer van, evenals een belangrijk deel van alle krantenbedrijven in het land – toen hoorde je absoluut niets van de regering.

Geen wonder. Wie het negentiende-eeuws liberaal kapitalisme niet omarmde was hopeloos links, zweverig, een communist, niet bekend met de werkelijkheid en een dief van de eigen portemonnee.

Maar nu de Amerikaanse regering plotseling optreedt alsof Bush eindelijk de biografieën van Drees en Den Uyl heeft weten te ontcijferen, en begint de noodlijdende struikrovers van Wall Street uit de brand te helpen door de bankbiljettendrukpers te laten draaien, nu laat het geweten van links Nederland, te weten Wouter Bos, ineens ferme taal horen, want kennelijk mag het nu – nu het wellicht min of meer te laat is – namelijk terugkeren naar je roots. Ik heb hem nog niet horen zeggen: ‘Zie je wel, Marx had toch wel een beetje gelijk’, maar dat komt nog wel.

De Verelendung van Marx was in Amerika al een tijdje aan de gang, sinds jaar en dag een Derde-Wereldland met voldoende te eten. Nu mogen die arme kloten die hun huis uit moeten ook nog eens opdraaien voor de rotzooi die de kapitalistische struikrovers er van hebben gemaakt. Die intussen zelf uiteraard een goed heenkomen hebben gezocht op dat onbewoonde eiland dat ze vorige week nog gauw even kochten.

Toch voorlopig dat pensioenstrookje goed in de gaten houden.
______________
hhBest