Er is één lichtpuntje: van die rauwe rook- en drankstem van Hillary zijn we voorlopig af. Aan die stem kan ze nu niks (meer) doen, maar waarom moet er toch zo raar mee gepraat worden? Ze gebruikt tien woorden en die herhaalt ze een half uur lang, met steeds langere uithalen.
Van die vreemde praterij zijn we trouwens niet af, want Barack Obama beheerst die kunst als geen ander. Die gebruikt nog minder dan tien woorden, als ik goed geteld heb. Waar hij vooral voor zorgt: dat alle kiezers denken dat die woorden van hem in hun straatje passen. Daarom zijn Nederlandse ‘waarnemers’ zo eensgezind positief. Vanmorgen hoorde ik houwdegen Hans van Baalen van de VVD met door tranen verstikte stem nog net niet uitbarsten in het Amerikaanse volkslied, dus dan weet je al dat je op je hoede moet zijn.
Daarover liet Obama tijdens zijn speech in ieder geval geen misverstand bestaan: de oorlog gaat door. De Amerikaanse president is namelijk ook opperbevelhebber van de strijdkrachten, en een opperbevelhebber moet iets te doen hebben, en dat moet niet beperkt blijven tot zorgen dat die jongens ’s morgens op tijd uit bed komen en lekkere boterhammen bij het ontbijt krijgen. De kiezers zouden dat ook niet pikken. Er op af, Obama!
Hij zei het ongeveer zo: Als we onze jongens weer eens ergens heen moeten sturen, dan gaan ze erheen met voldoende eten, voldoende wapens, voldoende munitie en strak in het pak. En als ze terugkomen, dan krijgen ze een mooie begrafenis. Nee, dat laatste zei hij niet. Als ze terugkomen dan krijgen ze geld en begeleiding.
Je zou zeggen: dat ligt toch voor de hand, maar in Amerika niet. Een oorlog is namelijk altijd 150 keer zo duur als ze in het Pentagon vooraf berekenen, en daarom is er tot nu toe altijd wel het een en ander bij ingeschoten.
Dus tegen de tijd dat Obama in het Huis van Afgevaardigden in een rechtstreeks op tv uitgezonden speech ('Ah haahave a dreaheaheam') bekend maakt dat zojuist de eerste Marines geland zijn op het centrale plein van Teheran, is het budget op en zijn de psychologen in geen velden of wegen te bekennen. Maar die invasie van Iran, gaat door, en het is nog maar een inleidende schermutseling met als ultieme doel waar alle presidenten sinds de Tweede Wereldoorlog van gedroomd hebben: de triomfmars op het Rode Plein in Moskou.
Al moeten de soldaten dat doen gehuld in lendendoek, en gewapend met pijl en boog. Amerikaanse soldaten kunnen dat, ook dat is een hardnekkig misverstand in de VS, sinds de glorieuze intocht in Hanoi.