SanteLOGie

Schaf zelf de benzineaccijns af

Bijna elke dag staat er wel een brief van iemand in de krant, die net heeft getankt en dat veel te duur heeft gevonden. De krant plaatst al die dingen, ondanks dat er nooit iets nieuws in staat. Het is altijd de schuld van PvdA. De benzine is eigenlijk heel goedkoop, maar Wouter Bos van die partij heeft er al die accijns op gedaan, die hij in zijn eigen zak steekt. En in de prijs zit ook nog eens ‘het kwartje van Kok’. Dat wil de teleurgestelde tanker ook terug.

Natuurlijk is dat een mogelijkheid: de benzine verkopen tegen de kostprijs af raffinaderij. De brandstof wordt dan zo goedkoop, dat onze brievenschrijver en zijn maten van pure vreugde honderden kilometers omrijden: kost toch niks!

Dat ze daarbij al gauw zullen merken dat het asfalt er opvallend slordig bij ligt, dat hebben ze tevoren niet overwogen. Want als de brandstofaccijns wordt afgeschaft, zal dat een gevoelige klap zijn voor de Nederlandse schatkist, en nee, daar is niet Wouter Bos de eigenaar van. Bos moet wel zorgen dat alle dingen die de bevolking van de overheid eist ook gefinancierd worden. En dat kan hij niet anders dan door belasting en accijnzen te heffen.

Als er bezuinigd kan worden is het juist de minister van Financiën die die kans met beide handen aangrijpt, want hij en zijn partij moeten nog meer verkiezingen mee.

En dan natuurlijk een vreugdevolle mededeling voor onze brievenschrijvers: ze kunnen zelf de accijns op brandstoffen verlagen, desgewenst zelfs helemaal afschaffen. Namelijk door (veel) minder of zelfs helemaal niet meer te rijden. Het kan wel, hebben met name Amerikanen de laatste tijd ontdekt. Vorige week stond in de New York Times een lyrisch artikel van iemand uit Chicago die 150 kilometer ten noorden van zijn stad een strand had gevonden dat zich gemakkelijk kan meten met stranden op duizenden kilometers afstand. ‘Op één tank afstand’, noemde hij de vakantie daar – hij wilde nooit meer iets anders. En het zegt ook iets over het verbruik van zijn auto.

Dat kan hier in Nederland ook. Bij elk stad, stadje of dorp is wel een leuke camping aan een rivier of aan een plas. Heel veel mensen wonen zo dicht bij hun werk dat ze er heen kunnen fietsen of lopen. Dan zien de collega’s maar niet wat voor een schitterende tweedehandse roestige benzineslurper van meer dan 25 jaar oud (geen wegenbelasting) je in de wacht hebt weten te slepen.

En dan is meteen ook de noodzaak verdwenen van de eentonige gezangen waarin de woorden ‘Bos’, ‘Kok’ en ‘kwartje’ voorkomen.

________________

hhBest

Zorgen om de bezorger

‘De krant is zo goed als zijn bezorger’. Hoe het tegenwoordig is, dat weet ik niet, maar ‘in mijn tijd’ haalden journalisten de neus op voor die stelling. Zij zagen meer in ‘Wat heeft die bezorger een geluk dat hij onze mooie artikelen in de bus mag stoppen’.

Journalisten plachten moe maar voldaan in bed te kruipen, tegen de tijd dat de bezorger op zijn (meestal toen nog ‘zijn’) wrakke fiets de het hele jaar door spiegelgladde dan wel kletsnatte wegen op ging, om ‘het krantje’ in de bus te stoppen bij de abonnees.

Lang voordat ik zelf er maar aan dacht journalist te worden, heb ik als invaller een paar weken lang Het Parool, léés die krant, bij een zestigtal abonnees in Nijmegen bezorgd. Dat was een heel karwei, want ze woonden verspreid over een belangrijk deel van wat toen nog Nijmegen-West was. Als je na een paar dagen niet uit het hoofd wist wie de wrochtselen van dr. P.J. Koets en Dagboekanier H.A.A.R. Knap stipt om vijf uur ’s middags op de mat wilde vinden, dan was je dagelijks toch mooi tot half zeven bezig.

Helaas is me ontschoten wat ik er voor ving, maar ik kan me niet herinneren ambitie gevoeld te hebben, het bezorgen van de gedrukte media als levensvervulling te aanvaarden.

Dus ik kon wel meevoelen met de types die zich om een uurtje of vijf in de ochtend aan de koude kant van de rotatiepers vervoegden en even later zuchtend en steunend onder het gewicht van twee grote gele fietstassen naar hun wijk krabbelden. Hetgeen mij er later niet van weerhouden heeft streng aangifte te doen bij de bezorg-Gestapo als de krant er weer eens niet was, als de bezorger met zijn scooter door mijn rozen reed en/of het voorwiel met een luide knal tegen de voordeur liet rammen.

Tegenwoordig vind ik in het plantsoen naast het huis geregeld hele pakken van de talloze plaatselijke huis-aan-huisbladen, benevens dito pakken reclamefolders. Maar nu ben ik enigszins van mentaliteit veranderd; dat is met name sinds ik weet wat het tegenwoordig schuift. Vier of vijf cent om een pak van een half pond folders in brievenbussen te duwen, ook als die brievenbussen vijftig of zestig meter van elkaar liggen. Ik heb uitgerekend dat het trage meisje – een van de vele kinderen die bezorgen – dat eens in de week een pak reclame door mijn bus duwt, daarmee gemakkelijk aan een bruto inkomen van twee euro per uur komt.

De suggestie om ouderen de krant te laten bezorgen, is dan ook onzin: niemand bij zijn volle verstand gaat werken voor twee euro per uur. En ik wil al helemaal niet horen wat een cynische hoofdredacteur me ooit toevoegde: ‘Je vindt je werk toch leuk, waarom wil je dan salarisverhoging?’

Wellicht betalen de dagbladen wat meer dan twee euro, véél meer zal het niet zijn. Ik zou het eens kunnen vragen aan de held of heldin, die elke morgen om vijf uur precies de nrc.next op mijn mat laat ploffen. Maar hij of zij is altijd alweer weg als ik, wakker geworden door de knal, een broek en slippers heb aangetrokken.

Nou ja, dan lees ik het krantje maar. Er van overtuigd dat inderdaad: ‘De krant is zo goed als zijn bezorger’.
_______________
hhBest

Zie ook deze link

Een wijs woord van ZM Alex

‘De realiteit is dat dit mooie symbool van de hoop doelwit van protest is geworden.’ Citaatje van Zijne Koninklijke  Majesteit Onze Kroonprinsch in het Dagblad De Telegraaph van heden. Waarom Alex uitgerekend De Tel uitkoos voor dat interview, daar zullen we het een andere keer misschien eens over hebben, hoewel ik het gevoel heb het wel ongeveer te weten.

Nee, lees dat citaatje nog eens goed. Eerst: ‘dit mooie symbool van de hoop’. ZM bedoelt dat de Olympische fakkel een symbool is van de hoop. Hoop waarop? Dat de Spelen te Peking afgesloten zullen kunnen worden met een batig saldo? Dat de Olympische Spelen van 2028 in Amsterdam worden gehouden? (Is al lang geregeld. Voorwaarde is nog wel dat Nederland de doodstraf weer invoert voor kritische journalisten.) Ik denk eigenlijk dat hij bedoelt: hoop dat je niet betrapt zult worden op dope.

Maar dan die tweede strofe: ‘Doelwit van protest.’ Daar laat ZM toch even een onsmakelijk windje vliegen. Voor hem is ‘protest’ blijkbaar een al even vieze bezigheid als bijvoorbeeld ‘terrorisme’, of ‘haat’.

Je zou natuurlijk ook begrip kunnen hebben voor deze uitspraak uit uitgerekend zijn mond. Ik bedoel zijn Moeder, die weliswaar geen symbool van hoop was en is, was ooit wel doelwit van protest, en daar zit ze nog altijd over te mokken. Dus dat straalt af op zo’n kind, natuurlijk.

Alex wil dat de fakkel alleen nog maar in Griekenland of het organiserende land wordt rondgedragen. Griekenland hebben wij volledig in de hand, een constructie waarbij Neelie Kroes het land bij het geringste protest een boete van vijftien miljard euri oplegt wegens ongeoorloofde concurrentie tegen de Olympische gedachte, is niet zo moeilijk toe te passen, en heel effectief.

En voortaan gaan de Spelen alleen naar landen waar protesteren gewoon verboden is en overtredingen streng worden gestraft.

Het IOC heeft daar ook een nobel doel mee. Alex in De Tel: ‘Mijn argument is niet alleen de traditie, maar ook de zeer hoge kosten.’ Veel nobeler kan het niet, zou ik zeggen. Leve Zijne Majesteit. En de onderdrukte minderheden moeten gewoon hun kop houden. Dat is echt het goedkoopste.

__________________

hhBest

Machangulo

In het cirkeltje is over een poosje onze koninklijke familie geregeld aan te treffen: Machanputo in Mozambique. Stel u even de Oostkust van Afrika voor ter hoogte van Madagascar, en dan een Noord-Zuid lopend schiereiland met een diepe baai ernaast. Aldus het ANP. Zie voor recente opmerkingen aangaande Machangulo: http://santebrun2.blogs.com/my_weblog/2009/08/de-stichting-van-de-rechterhand.html. De foto komt van Maps.live.com.

Een bedrijfstak die stinkt

Met het oog op geld verdienen gaat de Nederlandse ondernemer meestal geen zee te hoog. En dan heb ik het niet over illegale handel, maar om initiatieven op de meest onwaarschijnlijke legale gebieden. U kunt nu wel zeggen dat u er alles van weet, maar u maakt mij niet wijs dat het u bekend was dat er een firma bestaat die VanderKleijnSenses heet. Die maakt geen koffiepetten, maar is specialist in ‘geurmarketing’. Populair gezegd; waar het stinkt, daar duikt Marieke Emke van die firma op.

De argeloze niet-rokende cafébezoeker denkt misschien dat door het sinds een maand geldende rookverbod in de horeca inmiddels een frisse wind door de bedrijfstak is gaan waaien, maar VanderKleijnSenses weet, tot haar intense vreugde, dat niets minder waar is.

Wat blijkt namelijk? Dat de verstikkende rookbanken in de cafés van vóór 1 juli weliswaar zelf op de niet-rokende bezoeker een onuitwisbare indruk maakten, maar dat ze tevens allerlei andere ongerechtigheid maskeerden. Zoiets als de lucht van een varkensstal die het gemakkelijk wint van een bloeiende rozenstruik.

Penetrante lijfgeuren zoals zweetvoeten, okselwalm en bekstank alsmede de lucht van verschaalde dranken hebben vrij spel sinds de sigaretjes en andere peuken naar buiten zijn gedirigeerd. En daarvoor zoeken kasteleins soelaas bij de stink-EHBO.

En ik maar denken dat die verschaalde dranken een normaal bedrijfsrisico zijn voor een café, zeker wanneer de uitbater denkt dat die lucht juist drankorgels pleegt aan te trekken.

Maar de zweetvoeten en andere lijfgeuren, die zijn volgens mij de andere kant van de medaille die VanderKleijnSenses heet. Kijk, dat de Nederlander nog altijd de douche gebruikt om er zijn kolen en aardappelen in te bewaren, dat was mij bekend. En dat dus velen gehuld gaan in een soort roofdierenlucht waar ze zelf niets van merken, dat is ook al geen opzienbarend feit.

Maar dat er hándel in zit, dat vind ik geweldig. Naast VanderKleijnSenses is er bijvoorbeeld de firma Rwin Showtechniek die verstuivers aanbiedt die de lucht van sigarettenrook verspreiden. Ik heb het van het ANP, dus het moet waar zijn.

Marieke Emke (ik word een beetje moe van het tikken van de lange naam van haar firma) wijst bijvoorbeeld fijntjes op de met sprongen toegenomen omzet van haar geurtje ‘Bounty Beach’. Als ik me die film goed herinner is dat lijkenlucht, maar misschien vergis ik me en is Emke met haar tijd meegegaan en ruikt het gewoon naar verschaalde drank, maar dan vermengd met de lucht van zeewier op het droge. Zeewater Fris & Zilt kan ze ook aanbevelen, evenals Grootmoeders Boenwas. Ik zou daar meteen voor gaan, zeggen ze tegenwoordig, zo rook het bij ons thuis altijd op vrijdagmiddag, waardoor je wist dat het tijd was voor de gekookte kabeljauw met botersaus en worteltjes.

Maar Mistig Moeras, wat moet ik daar mee? Ik dacht dat het café daar nu juist vanaf wilde.

Geef mij trouwens maar Grondeloze Putlucht, copyright Gerard Reve, als exclusief luchtje. Dan weet je minste zeker dat je klanten beseffen dat ze bescheten worden.

______________

hhBest

Brullen om ‘When the Saints!’

Ietwat landerig bladerend in Youtube – lachen met Draadstaal, verbijsterd over een vijftien jaar geleden door Frans Bromet in Kerkrade opgenomen aflevering van ‘Buren’ – kwam ik terecht op The Dutch Swing College Band.

En dan wel The Dutch Swing College Band uit de eerste helft van de jaren vijftig, toen ik ze elk jaar zag optreden in Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen. Bill Haley en Elvis Presley waren al goed te zien aan de horizon, als je goed keek. Ik was, altijd dwars, al een beetje bezig op een ander spoor, namelijk dat van de moderne jazz, waar de Nijmeegse pubers niks van moesten hebben.

Maar het concert van het Dixielandorkest in De Vereeniging was een onontkoombaar vast nummer in de agenda van de middelbare-schooljeugd.

In het voorprogramma van het concert van The Dutch Swing College Band speelden altijd wel een paar vertegenwoordigers van het Jazz Behind the Dikes genre, ik herinner me Tony Vos. Ik zie nog levendig voor me hoe de goede man een beetje op zijn sax stond te neuzelen terwijl in de zaal een compleet pandemonium was losgebarsten. ‘Dutch Swing, Dutch Swing!’ brulde de menigte, want daar waren ze voor gekomen, gewoon ouderwetse Dixieland met de grappen en grollen van Peter Schilperoort en Dim Kesber en die gekke slungelige banjospeler Arie Ligthart.

En ‘Dutch Swing’, zo noemden wij het orkest: nooit bij zijn volle naam.

Nadat Tony Vos zijn best had gedaan en was afgedropen was het pauze en daarna kwamen ze op. Horen en zien verging je.

De zaal stond geen experimenten toe. Met name nummers waarbij alleen een trio op het podium zat, of langzame, gevoelige nummers, daar waren we niet voor gekomen. After You've Gone (hier met Rita Reys) wilden we horen, en de Tiger Rag, ( met de DSC in een latere samenstelling) die keihard werd meegebruld.

Als het concert halverwege was, hielden we het niet meer in en brulde de hele zaal om dat ene nummer waar ze eigenlijk voor gekomen waren: ‘When the Saints’, nooit ‘When the Saints Go Marchin' In’, nee: ‘When the Saints’. Iedereen wist dat de Dutch Swing nooit het podium zou durven verlaten zonder dat slotnummer minstens tien minuten volgehouden te hebben, en er daarna nog driemaal voor terug te zijn gekomen, maar ze konden er niet op wachten en schreeuwden, brulden en gilden: ‘When the Saints!’

Waarna eenieder bevredigd huiswaarts keerde zonder dat de eerwaarde pater W. Loop, Hou je Montfortaan, de dames nog zijn geestelijk puntje kon voorhouden.

We waren jong en wisten niet beter, dan dat het altijd bleef bestaan. En al helemaal niet dat het vijftig jaar later opeens op Youtube zou staan. Behalve ‘When the Saints!’ Dat zal de straf wel zijn.

____________________

Het plaatje is afkomstig van de platenzaak; daar kun je deze LP uit 1955 zelfs nog kopen.

Van Henk v.L. kreeg ik nog deze link.

____________________

hhBest

Slechts honderd meter zwemmen

Het nieuws op Radio 1 opent er de hele morgen al alle uitzendingen mee, dus dat moet belangrijk nieuws zijn. Pieter van den Hoogenband heeft besloten zijn ‘ultieme droom’ na te jagen en in Peking slechts honderd meter te gaan zwemmen. Eerst zou daar nog tweehonderd meter bij komen, maar dat bleek geen ‘ultieme droom’, dus dat was niks om na te jagen. Dat was samen ook driehonderd meter geweest, een afstand die ik nooit in het water heb weten af te leggen zonder onderweg even een boterhammetje te eten, dus ik weet waar ik het over heb.

Volledigheidshalve moet hier wel bij gemeld worden dat VDH, zoals hij liefkozend wordt genoemd door zijn moeder, ook deelneemt aan de viermaal honderd meter estafette, maar daar zwemt hij dus óók maar honderd meter van.

Dus even kort samenvatten: Een Brabantse jongeman die, gezien zijn leeftijd, intussen beter zou moeten weten, vliegt helemaal naar Peking om daar een week of vier rond te hangen en in die tijd twééhonderd meter te zwemmen, dat is vier baantjes in het Olympisch bad aldaar. Het is de bedoeling dat hij er gouden medailles mee verdient – ze zijn daar enorm scheutig mee, bij het Internationaal Olympisch Comité – en zo niet, dan ligt er nog niemand in het zwembad te verzuipen.

Sterker nog: Mart Smeets (als die er bij is, tenminste, zonder Smeets geen sport, heb ik de indruk) zal hem natuurlijk graag omhelzen en de gouden ‘plak’ (een medaille wordt in sportkringen of ‘plak’ of ‘medalje’ genoemd) bepotelen; maar eigenlijk willen we liever dat hij verliest, onze VDH, zodat we een mooi meesmuilend interview kunnen maken met als onderwerp: ‘Dat was een brug te ver voor je, Piet, drie gouden medaljes ‘op rij’ – dat zeggen ze in sportkringen: ‘op rij’ – dat is je niet gelukt, hadden we ook niet verwacht, hoor Piet. En die teleurstelling, die is wel erg, maar eerlijk gezegd vind ik dat de bijbehorende blik beter past bij de rare hondenkop van je.’

En dan moet je er niet aan denken hoeveel kerosine er is verstookt om die vertoning overeind te krijgen en hoeveel Chinese dwangarbeiders er in de bami zijn verwerkt die rijkelijk vloeit samen met de uilenzijk in het Holland Heinekenhuis.

Ook voor onze eigen Waterprins zal het een hele opluchting zijn wanneer VDH die derde gouden ‘medalje’ niet krijgt. De prins is namelijk ontzettend hetero en kust liever, dat hebben we in Sidney nog enigszins gegeneerd mogen aanschouwen, liever Inge de Bruyn, hoewel die, wat mij betreft trouwens ook niet moeders mooiste is.

Doet die eigenlijk niet mee, in Peking? En zo nee, wat doet die dan wel? Lui in haar nest liggen stinken, zeker. D'ruit, zwemmen, daar betalen we je voor!

____________________

hhBest

Fonetisch, kun je dat eten?

Ja, de spelling van de namen van buitenlandse landen, streken, steden en mensen, daar kun je in intellectuele kring wel een boom over opzetten. Ik merkte dat het een ingewikkelde kwestie was toen ik een jaar tien geleden bij het samenstellen van een stijlboek voor de krant vrijwillig het hoofdstuk ‘Spelling van aardrijkskundige namen’ op me nam. Waarom zeggen we en schrijven we Parijs, Berlijn en Londen, maar niet Nieuw York, De Engelen of Sint Franciscus? Antwoord: dat is nu eenmaal in de loop van de tijd zo ontstaan.

Veel namen van mensen en plaatsen in verre buitenlanden vonden hun oorsprong in Frankrijk in de negentiende eeuw, toen Frans de taal van de diplomatie was. Zo kwamen we aan Algiers (Alger, maar eigenlijk Al Jazair) en Cairo (Le Caire, maar eigenlijk Al Qahira).

Hoe we bijvoorbeeld aan Bangkok zijn gekomen (heet eigenlijk Krung Thep) weet niemand. Veel van onze  verbasteringen zijn ontstaan in handelscontacten en het is ook niet uitgesloten dat de Nederlandse naam voor een plaats in het buitenland nog eens verandert. Ik noem plaatsen als Pleimuiden, Kantelberg, Ossenvoorde en Kambrugge die allemaal in Engeland liggen en tegenwoordig niet meer zo genoemd worden. De Engelsen doen het nog wel, met Flushing, Antwerp en Bruges als voorbeeld.

Plaatsnamen in het buitenland, vind ik, moeten aan twee voorwaarden voldoen: ze moeten niet tijdelijk zijn. Zaire heet intussen weer Congo, wat een gedoe; Myanmar, Mumbai, Chennai en Varanasi, zullen na een regime change allemaal weer herkenbare namen krijgen: Birma, Bombay, Madras en Benares; tweede eis: we moeten weten waar we het over hebben. Daarom zeggen wij nog altijd niet Kalimantan maar Borneo. Dat zal wel niet de plaatselijk gebruikelijke naam zijn, maar wij kennen dat eiland van oudsher zo – al hebben we dan geaccepteerd dat Batavia al een hele tijd (weer) Jakarta heet. Waarmee maar weer is aangetoond dat het allemaal ook nog heel arbitrair ligt.

In dat hoofdstuk van mij maakte ik onderscheid tussen landen met Latijns schrift: buiten de plaatsen die traditioneel al een Nederlandse naam hadden, neem je hun namen ongewijzigd over; en landen met een ander schrift. Die zijn weer op te splitsen in twee types: de landen die hun namen uitsluitend in hun eigen schrift schrijven, waarbij wij dus aangewezen zijn op een in het Nederlands min of meer juist klinkende fonetische schrijfwijze; en landen die zelf een spelling in Latijns schrift hebben ontwikkeld, zoals Griekenland, Ethiopië en, inderdaad, China. Daar werd het ‘pinyin’ ontwikkeld dat letterlijk ‘fonetische spelling’ betekent. Maar uiteraard houden wij weer gewoon Sjanghai (ongeveer de spelling in pinyin) Kanton (en niet Guangzhou, waarvan niemand weet of je het kunt eten) en Peking (en niet Beijing, omdat niemand weet hoe je dat, fonetisch of niet, moet uitspreken en wat het eigenlijk is.)

Dan tot slot nog een volkomen fout racistisch grapje. Chinees komt thuis van zijn werk, schuift bij aan tafel, kijkt wat de pot schaft en zegt zuchtend: ‘Arweel Sunees.’

____________________

Kijk ook hier even.

hhBest

Wie wat bewaart...

Met de brilletjes van de laatste èchte zonsverduistering konden we vanmiddag turen naar de zon, die tijdelijk veranderd was in een niethappende Pacman. De foto daarvan kon ik niet maken wegens gebrek aan passende apparatuur, maar dus wel van de zongenieters hier in huis, die er maar niet genoeg van konden krijgen.

Wat gek toch allemaal

Ook een tactiek, natuurlijk; als uitlekt dat je tegen de afspraken in toch een stel internetsites ontoegankelijk hebt gemaakt voor buitenlandse journalisten, zeg je gewoon, o wacht, dat corrigeren we even. En dan zijn die sites wel weer toegankelijk. Erg veel verschil maakt het natuurlijk niet. De meeste van die sites zijn Chineestalig, hoorde ik gisteren. En zoals ik al heb uitgelegd zijn de onderwerpen van die sites drieduizend lichtjaren verwijderd van de interessesfeer van de in Peking verzamelde sportjournalisten. Gezien hun dagelijkse activiteit zouden ze veel meer getroffen worden door de sluiting van de site van de Privé dan die van Amnesty.

Dat geeft mij, alvorens me tot andere onderwerpen te wenden, de gelegenheid nog weer eens te benadrukken dat de hoofdstad van de Volksrepubliek China ‘Peking’ heet en dat wij niets te maken hebben met de manier waarop ze ter plaatse die naam verhaspelen. Het Pekinese accent is zelfs de Chinese regering een doorn in het oog, heb ik gehoord.

Nee, dan Radovan. Die heeft een onzichtbare helper. Dat is heel mooi, dat wil ik ook wel. Hij legde helaas niet uit wie dat dan precies is. Is het de Heere Heere, dan kunnen we ook dit als afgehandeld beschouwen. Maar is het een geest, bijvoorbeeld die van Kerstmis of die van het Grootservische volk, dan zijn we verder van huis.

Als ik Radovan was, dan zou ik tegen het tribunaal zeggen: ‘Ha, ik zie dat de dames en heren van het Grootservisch Olympisch Comité zich leuk verkleed hebben, waar is het feestje? Hebt u voor mij ook zo’n pak?’ want dat zou na die onzichtbare helper helemaal niet zo gek meer klinken.

Gek, inderdaad. De meest rechtstreekse weg van Scheveningen naar Belgrado ligt nu open: Karadzic zal de komende maanden op de ingeslagen weg voortgaan en uiteindelijk in zijn slotpleidooi, of al eerder, op de proppen komen met zijn troefkaart: namelijk dat hij gek is en dus ontslagen moet worden van rechtsvervolging.

Ik bedoel, hij is psychiater en dichter en recent ook nog handoplegger/piskijker, drie beroepen waarvoor je een beetje kierewiet moet zijn, dus het zou best kunnen. En welk mens bij zijn gezonde verstand laat nu vanaf een berg een zootje tanks en kanonnen schieten op een grote stad, waar vervolgens duizenden doden vallen? Dus trek je conclusies.

Daarna kun je gewoon weer terecht bij de alternatieve genezerik te Belgrado. De tarieven gaan wel omhoog, denk ik.

______________________

hhBest