SanteLOGie

Met een klontje in het riet

Hedenmorgen heb ik me nog wel even afgevraagd waar het meetlint was gebleven, omdat er een trend blijkt te zijn om de BM-Index te vervangen door een meting van de buikomvang. Boven de 102 centimeter is het uitkijken geblazen, want dan komen je darmen in de klem van je buikvet te zitten. Ik meld het maar zo plompverloren, gelieve er geen al te grafische voorstelling van te maken. Ik kijk ook liever niet naar mijn eigen spiegelbeeld in etalages, maar verder: voor dagelijks gebruik heb ik gewoon een beeld van mezelf als van een man van tegen de zeventig met een robuuste gestalte.

Vrouwen zijn met name zo fascinerend omdat zij op dit terrein – het aanzien van hun lichaam – fundamenteel anders denken dan mannen. Ik neem trouwens aan dat jullie dat zelf ook al weten, al was het maar omdat ik er in de loop van de jaren op deze plaats vrij veel over doorgemeierd heb.

Gisteren zag ik reclame voor mascara die niet klontert. Nee wacht: die gegarandeerd niet klontert. Je ziet het aanbrengen van het zwarte spul op de wimpers in closeup en verdomd: de haren van die wimpers worden anderhalf keer zo lang door die behandeling en inderdaad: geen klonters. Ik zit me daarna de rest van het reclameblok af te vragen of ik wel eens wimpers heb gezien met klonten mascara er aan.

Komen wij op een nog aanzienlijk gevoeliger punt: borsten.

Heden mocht ik van de zijde van Inette Nieveen van de firma ‘Sur-plus’ een persbericht ontvangen dat meldt dat Nederlandse vrouwen maar matig tevreden zijn over kwaliteit en omvang van hun borsten. Ik, bot manspersoon, denk dan: tja, die vrolijke puntige jongemeisjestietjes gaan op zekere dag mistroostig naar het plaveisel loeren, dat is nu eenmaal de essentie van de zwaartekracht. Maar nee, heeft Inette ontdekt, van de vrouwen met een kind tussen 0 en 5 jaar wil iets meer dan helft grotere. Die denken er blijkbaar niet aan dat hoe groter betekent: hoe sneller hangen. Nee hoor, ze moeten groter, maar voor driekwart van die vrouwen hoeft een operatie niet – en gelijk hebben ze. Als je ze eenmaal gezien hebt weet je meteen dat plastisch chirurgen nog niets hebben gevonden tegen het klonteren.

En dus krijgt Inette gelegenheid om dat gat in de markt te springen. Want zij verkoopt Clinical Breast Grow Serum. ‘Door het serum tweemaal per dag op de borsten te smeren… nemen de borsten in omvang toe… het serum heeft ook een borstverstevigende werking,’ staat in persbericht.

Ik kijk om mij heen en zie al die décolletés en denk ineens: zouden die allemaal CBGS gebruiken? Zal ik dan eens vragen of dat spul niet stinkt, in bed, bijvoorbeeld? Net als uierzalf? En nog belangrijker: klontert het gegarandeerd niet?
______________
hhBest

Milieu moet niet lastig worden

Als ik een milieuclub was, een club die zich bekommert om de laatste restanten van wat er nog rest van ons natuurlijk leefmilieu, en dus niet van de milieubestrijding, zou ik dan van overheden, die wel van de milieubestrijding zijn, subsidie willen krijgen?

Nee, natuurlijk. En mijn gelijk wordt vanmorgen bevestigd door de opening van pagina 1 van het Limburgs Dagblad: ‘Geen subsidie ‘lastige’ milieuclubs’. De krant is bij overheden gaan vragen of ze nog iets te zeggen hebben naar aanleiding van de heisa rond Wijnand Duyvendak.

Ik beperk me nu even tot wat de VVD en het CDA in de Provinciale Staten van Limburg er van vinden. Tussen haakjes: dat zijn ook de clubs die de naam van de Staten willen veranderen in ‘Limburgs Parlement’ en die eerbiedig de hielen likken van de ‘gouverneur’, die elders gewoon de ambtenaar is die namens de koningin toezicht houdt op het reilen en zeilen der provincies. Ze spreken dat woord ook op zijn Frans uit.

De VVD was al langer van plan de subsidies aan milieuclubs in te trekken, het CDA ziet het genuanceerd. ‘Als de subsidie wordt gebruikt om bezwaarprocedures te voeren, dan hebben overheden en particulieren daar last van en dat kan niet de bedoeling zijn.’ In de gedachtegang van deze mooie democratische partijen zijn bezwaarprocedures namelijk ‘misstanden’.

Natuurlijk hebben wij hier in Limburg wel degelijk een paar potsierlijke procedures gehad over een hamster en een slakje. Moet kunnen, vind ik.

De VVD vindt, dat milieugroepen die beweren een achterban te hebben, het geld voor de procedures ook maar moeten ophalen bij die achterban. ‘Intussen zullen wij wel propaganda maken tegen die milieugroepen’, denken die VVD’ers daar uiteraard bij. Want die rechtse ballen hangen het principe aan dat een Amerikaanse ondernemer ooit zo fraai formuleerde: ‘Jobs is what we need, not trees!’ Vrij vertaald: ‘Banen moeten we hebben, geen hamsters!’

Ach jongens, als je alles objectief op een rijtje zet, is het milieu in grote delen van de wereld al naar de kloten, niks meer aan te doen. Door toedoen van ondernemingen die met hun geld en hun lobbyisten rechtse politici vierkant achter zich wisten te krijgen. Onder het motto: Als de boel naar de kloten is, dan vertrekken wij ergens anders heen en dan mogen de achterblijvers de rotzooi proberen op te ruimen. Of er aan creperen. Noem het keuzevrijheid.’

Nee, milieuclubs moeten geen subsidie van een overheid aanpakken die vuile handen heeft. Dan houd je meteen de handen vrij voor bijvoorbeeld een kleine inbraak. Om bestwil, zal ik maar zeggen.

______________________

hhBest

Zondagmorgen, kwart over zeven

‘Zo Marleen, niet verder gekomen dan de vijfde plaats.’

‘Ja, ik baal enorm.’

‘Hoe kan zoiets toch? Helemaal naar Peking gevlogen voor goud, en dan dit.’

‘Ja, ik zit geweldig te balen.’

‘Waar ging het fout?’

‘Nou eigenlijk al op de honderd meter. Toen ging het echt fout. Ik had ook een fout gemaakt. Dat is natuurlijk fout. Op de Olympische Spelen mag je geen fouten maken.’

‘Maar daar had je toch van kunnen leren?’

‘Ja, dat wel.’

‘En dan word je maar vijfde.’

‘Daar baal ik juist van. Dit was mijn race, mijn zwemwater, mijn afstand, ik heb perfect gezwommen.’

‘En dan dus toch maar vijfde.’

‘Daar baal ik juist zo van.’

‘Dat betekent, als je het goed bekijkt, dat er vier sneller waren dan jij.’

‘Ja, zo zou je het ook kunnen bekijken.’

‘Dat is nogal wat, vier. Dat betekent dat je met lege handen naar huis kunt.’

‘Dat betekent het inderdaad.’

‘En de volgende Olympische Spelen zijn pas over vier jaar.’

‘Ja, vier jaar. Dat is een hele tijd. Daar baal ik ook alweer een beetje van.’

‘Er klopte iets niet in je voorbereiding.’

‘Ik heb enorm getraind, alles zat goed, ik dacht echt dat het er in zat. En dan dit.’

‘Wordt het niet eens tijd dat je je emoties de vrije loop laat?’

‘Boehoehoe.’

Sportjournalistiek anno 2008. Ben ik even blij dat ik tegenwoordig de huis-aan-huisjournalistiek bedrijf.

Enig lichtpuntje: ik heb weliswaar per ongeluk de radio laten aanstaan, maar het levert wel een mooi schrijnend doorkijkje in de sportwereld op.

_________________

hhBest

De temperatuur in de wijnkelder

Vanaf de router, door de gang, het souterrain in ligt een netwerkkabel: deze week is er weer een LAN-party. Een wisselend gezelschap  van vier tot zeven jongens tussen de 18 en 22 huist drie volle dagen in dat souterrain, te midden van pc’s, laptops, monitors en kabels die allemaal in verbinding staan met de hub die de door de kabel van boven aangevoerde internetverbinding verdeelt. Daartussen dozen met voedsel, matrassen, slaapzakken. Want men slaapt tussen en onder de computers. Kwestie van traditie. Gastheer is onze zoon van 21, die er al een beetje routine in krijgt.

In het souterrain heerst strenge discipline. Nauwelijks alcohol – maar ik zag wel een wodkafles staan met een flinke bodem er in, en een enkel biertje fietst er ook nog wel in. Binnen roken is streng verbonden, daarvoor begeeft het rokende deel van het gezelschap zich geregeld naar de achtertuin, waar men zachtjes mompelend in de tuinstoelen zit. Als je er langs loopt, valt er een korte stilte.

Buitenstaanders hebben er niks mee te maken. Wat doen jullie beneden? Eh, gamen? Dat is het antwoord, maar ik hoor soms ook harde rockmuziek en de soundtrack van een film. Eenmaal loop ik naar de wijnkelder (die ook in het souterrain zit); een van de jongens trekt zonder zijn oog van het beeldscherm te laten, zijn matras even opzij zodat ik er door kan. In de wijnkelder blijkt de temperatuur drie graden opgelopen door wat zich in de ruimte ernaast afspeelt.

Op de terugweg werp ik een blik op het scherm van een van de boys. Een tamelijk abstract spel wordt gespeeld, dat ik niet ken. En ik weet het: inlichtingen hoef ik niet te vragen, dat hoort bij het geheim van Soestdijk.

Wel merk je dat alles zich afspeelt volgens vaste rituelen. Rond 12 uur, als iedereen zo’n beetje op is, vertrekken er twee of drie naar de supermarkt, cola halen en chips. Elke avond om een uur of zeven verschijnt bijvoorbeeld de Libanese pizzabakker aan de deur, mobiel gebeld vanuit het souterrain, met een stapel dozen.

Ik kan inmiddels ook ongeveer raden wie er aanwezig is. Bijvoorbeeld een taco-pizza (Italiaans-Mexicaans-Libanees dus) is voor M., de geur van benauwd warm eten en uien blijft nog dagen na de LAN-party hangen.

Het is de bedoeling dat er zo weinig mogelijk geslapen wordt, maar na de eerste nacht slaat de vermoeidheid toe. Toch hoorde ik er vanmorgen weer twee naar buiten gaan. Het was half vijf. Even later zweefde via een raam dat op een kier staat een klein beetje sigarettenrook onze slaapkamer binnen.

Ach, het is een leuke hobby. En ze zijn van de straat af. Maar wat ze precies doen en wat de lol er van is, ik zou het niet weten.
_______________
hhBest

Van de pot gerukt in Landgraaf

Wat B16 laatst in Australië allemaal te berde bracht voor de toegestroomde Wereldjongeren, dat weet ik niet precies meer, al zal het wel weer neergekomen zijn op het wegdoen van condooms en het verbieden van abortus, euthanasie en ‘viel zu kurze Kleidchen’. We weten toch wel hoe het gaat met een wereldvreemde tachtigjarige uit Beieren.

Ach, vrijheid, blijheid en die jongeren kwamen vrijwillig, en als je aan die onzin wilt meedoen, prima, vooral als het ver weg is, bijvoorbeeld in Australië. De EO is de uitvinder van de Jongerendagen; zij heeft zich in 1517 afgescheiden van het Ware Geloof, maar als het er om gaat de jeugd te mobiliseren, dan blijken ze daar toch in het Vaticaan meer en betere kaas  van te hebben gegeten dan in Hilversum.

Waarom ik er dan nu over begin?

In Roermond hebben ze een hulpbisschop, Everard de Jong, van wie ik tot nu toe nog niet veel goeds heb mogen vernemen. Hoeft ook niet, want zoals trouwe lezertjes weten heb ik de godsdienst in het algemeen en de roomsche kerk in het bijzonder reeds lang geleden opgelucht de rug toegekeerd. Godsdienst is de wortel van alle kwaad, tenslotte. Maar helaas is godsdienst ook de beste business in de wereld, zoals ik vorig jaar nog hoorde van een Atheense taxichauffeur.

Everard de Jong wil de Wereldjongerendagen naar Nederland halen. Ook prima, met een optocht met boten door de grachten en zo, in Amsterdam dan.

Maar nee, vinden vier leden van de gemeenteraad van de gemeente mijner inwoning, te weten Landgraaf; zij willen dat dit godvergeten festijn hierheen wordt gehaald. De vier – twee van het CDA, maar ook een van de VVD en een van de PvdA.

In hun smeekschrift aan B&W somt deze gloednieuwe Bende van Vier meteen een aantal dingen op die halve waarheden en hele leugens zijn. De wereldjongerendagen in Australië waren een groot succes (zijn er sindsdien meer jongeren in de hemel gekomen? Of is de frietverkoop down under met sprongen gestegen?) En het allermooiste: de Vier vinden dat de Roomsche jamboree het beste in Nederlands en Belgisch Limburg gehouden kunnen worden, want dat zijn ‘overwegend katholieke provincies.’ O ja? Voor België kan ik niet spreken, maar het kerkbezoek onder katholieken in Nederland is gedaald onder de twintig procent! Alle ouwe besjes meegerekend!

Kijk, die twee van het CDA worden ook maar gestuurd door het bisdom. Maar Paul Arends van de PvdA en al helemaal Marc Silvertand van de VVD zouden toch langzamerhand beter moeten weten. Wees blij dat we er vanaf zijn, wat wil je nou dat stel weer hierheen halen? Voor de omzet van friet en frikadellen? Zijn jullie nou helemaal van de pot gerukt?
_____________
hhBest

Waarom ik op GroenLinks stem

Bij de laatste tien verkiezingen (schat ik) heb ik op GroenLinks gestemd. Belangrijke delen van het partijprogramma onderschrijf ik niet, zoals het referendum – een referendum is het mobiliseren van rechts, dus daar moet je als linkse partij niet vóór zijn. Ik weet niet wat GroenLinks heeft bewogen het leerstuk toch aan te hangen, want zo erg heb ik me er ook niet in verdiept.

GroenLinks heeft gewoon een groot aantal standpunten die wèl de mijne zijn; wat mij vooral doet besluiten op die partij te stemmen is niet alleen om het partijprogramma waarin moedig de consequenties worden aanvaard van het afzien van de verwoesting van de wereld door het kapitalisme, maar ook om het pragmatisme van het programma, maar vooral: omdat ik me thuis voel bij die mensen.

Ik heb wel eens geschreven dat het mij vooral te doen is om Femke en dat speelt best mee, een mens is niet van steen. Maar voor een politieke stellingname van betekenis is dat natuurlijk te mager.

Het geharrewar rond GL-Kamerlid Duyvendak ( u weet wel, die inbraak bij Economische Zaken, waar hij trouwens helemaal niet bij was) heeft een aantal dingen wel heel scherp in beeld gebracht.

Ineens realiseer ik me ten volle het verschil tussen GroenLinks (en de SP) en alle andere partijen.

Ze zijn beide voortgekomen uit datgene waar politiek uit voort moet komen: de verontwaardiging over misstanden in de maatschappij en de vastbeslotenheid daar wat aan te doen. Desnoods door een partij op te richten en in de Tweede Kamer en eventueel zelfs in de regering te gaan zitten, maar vooral door handelend optreden. Zoals het organiseren van een actie die tot doel heeft geheime papieren te pakken te krijgen die zonneklaar aantonen hoezeer de burger genaaid wordt.

De leden van gemeenteraden, Provinciale Staten, Eerste en Tweede Kamer van VVD, de PvdA, het CDA en noem ze maar, zijn, een enkele uitzondering daargelaten, via geduldig opklimmen in de partijbureaucratie op hun zetels terecht gekomen. Nooit boos geworden om een misstand en dat keihard geroepen – eventueel op straat. In ‘actie’ komen ze hoogstens vlak voor de verkiezingen en dan bij voorkeur ludiek, of met rozen langs de deur. Maar verder doen ze het vooral voor zichzelf.

GroenLinks mag dan wel een allegaartje zijn van geestdrijvers en actievoerders, het is wel de partij waar het gaat om de echte politiek, met maar heel weinig bureaucratische apparatsjiks. (Bij de SP heb ik op dat punt bange vermoedens.)

Het is de partij van de voortzetting van de politiek met andere middelen. Als het moet.
____________
hhBest

Entertainment met een kroontje

Ze ligt in scheiding, haar halve familie is de laatste maanden overleden en toen moest ze toch de judomat op. En won. Dat wil zeggen: ze won niet, ze kreeg een zilveren medaille. Maar dat dondert niks, al had ze een eervolle vermelding gekregen, voor Max en Lex is het meteen al heel mooi.

En je moet het niet te licht zien. Belgische supporters van hun Olympische zwemploeg zijn al even blij als de leden van de ploeg niet verzuipen.

Dus helemaal gerechtvaardigd, die luidkeels hopsende kroonprinselingen met in hun midden de kleine judoka.

En wij mochten er van meegenieten via de foto die met name nrc.next vanmorgen sierde en die Guido t’Sas in zijn weblog 'Manieren' tot de geniale conclusie bracht, dat ons koningspaar is toegetreden tot de Nederlandse entertainmentindustrie – dat mag ook wel, met zo’n bezoldiging.

Als ze vanavond VDH uit het water gevist hebben en met bier bijgebracht, gaan ze weer los, dat zul je zien. Elke avond is er wel iets om los te gaan in het Holland Heineken Huis.

Wanneer was het kroonprinselijk paar ooit nog eens zo lang van huis? Ik geloof dat we terug moeten gaan tot 1937, toen Juul en Benno tijdens hun huwelijksreis zo lang wegbleven, dat Wilhelmina al bijna naar een nieuwe troonopvolger aan het zoeken was. Gelukkig hebben wij Amalia.

En dat allemaal voor de Olympische Spelen in een fout land, en met 99 procent sporten waar althans in Nederland zich absoluut geen hond voor interesseert. Alleen degenen die naar sport op tv kijken omdat het nu eenmaal sport is, zullen er enig genoegen aan beleven.

Ik merk trouwens dat je heel goed kunt leven zonder tv en zelfs zonder radio. Midden in de nacht, als ik de radio aanzet om even naar het nieuws te luisteren, begint er weer zo’n sportfiguur te kraaien. ‘We zijn er tot vanmiddag vijf uur!’, riep hij, zodat ik gewaarschuwd was.

Een Georgische relatie op de tocht

Je kunt je bevallige kont niet keren of hij slaat door. Dat moet mevrouw Saakasjvili gedacht hebben, tijdens het gezellig dim sum eten met de Georgische gewichtheffers in Peking.

Mevrouw Saakasjvili, geboren Sandra Roelofs dacht daarbij uiteraard aan haar echtgenoot.

Die had de jaren dat hij nu al president is de nodige stuntjes op zijn naam gekregen, waaronder een namaakherverkiezing dit voorjaar.

Sandra wist wel dat Mischa een echte Georgiër was. Als je heetgebakerde heethoofden zoekt, moet je in deze Kaukasusstaat zijn. In Nederland hebben heetgebakerde mannen een dikke auto en een dure mobiele telefoon en een drugshandeltje. In Georgië staan die artikelen ook op de boodschappenlijst, natuurlijk, maar eerst wapens.

Sandra heeft er heel haar huwelijksleven maar niet aan kunnen wennen dat Mischa met zijn antieke voorlader, weet je wel, zo een met een trechter aan de loop, tussen hen in sliep – Georgische gewoonte, want iedereen die je tegenkomt is een tegenstander.

En ze wist ook dat Mischa in Israël en Amerika flink wat spullen had gekocht. In een voormalige Russische kazernes had hij trouwens prachtige antieke Stalin-orgels gevonden en hij zag de westerse kranten al voor zich, met een foto van die schitterende raketwerpers die tegelijk in actie komen.

Natuurlijk wil iedere Georgiër dat de Abchaziërs en de Osseten hun bek houden en op de knieën komen smeken of ze terug mogen in de moederschoot van het vaderland. Wie dat voor elkaar krijgt, zit gebakken.

En daarom had Mischa een plan bedacht. Omdat hij wel wist dat hij anders de volgende verkiezingen zeker zou verliezen moest hij iets doen: die Osseten een lesje leren. Met Poetin en Bush en zelfs Sarkozy – en niet te vergeten de Verschrikkelijke Balkenende – met open mond bij het vuurwerk in Peking meende hij rustig zijn gang te kunnen gaan tegen zeventigduizend Osseten. En al helemaal omdat de enige die hem nog een beetje in de hand had ook al in Peking was – zijn Sandra uit Terneuzen – ging hij er tegenaan, vrijdag. De Osseten zaten voor de tv en dachten echt dat het Chinese vuurwerk wel erg realistisch klonk.

Het liep natuurlijk meteen mis – Poetin bleek per mobiele telefoon het Russische leger op hem af te hebben gestuurd – en de genadeslag kwam toen een verontwaardigde Sandra aan de telefoon kwam. ‘Wil je daar onmiddellijk mee ophouden, stuk verdriet! Wat ben jij voor een eikel, zeg. Nou begin ik die verhalen ook te geloven dat je er een bijzit op nahoudt. Meteen terugtrekken, ik kom er aan en dan zullen wij eens een hartig woordje spreken!’

Of ze ook zei ‘Wij Zeeuwen bent zunig’, dat durf ik niet hardop te beweren.

Maar voor die relatie geef ik geen cent (te veel hoor.)

____________

hhBest

Wat doen we in de tuin?*)

Gisteren hadden we moeten opruimen. Niet gedaan. Ik kijk naar buiten en zie de plantenkas. De deur staat (als gewoonlijk) open, de takken met trossen vijgen puilen naar buiten. Dat is al een tijdje zo, maar nu kun je het zien. Het stukje tuin vóór de kas stond tot afgelopen week vol met hoge struiken en andere planten. Nu is het een bomkrater.

De rest van dat deel van de tuin ziet er uit als een kruising tussen een turfstekerij en een loopgraaf bij Passchendaele in 1917, waar net een bom ontploft is.

Weer ben ik er in getrapt. In 1996 ging ik aan de slag in datzelfde deel van de tuin, om een gat te graven van zeven bij zeven meter, ruim drie meter diep. Daar staat nu al meer dan tien jaar een fraai bijgebouw in waar we veel nut van hebben. Maar als ik geweten had wat die graverij voor een verschrikkelijk karwei was, zou ik er niet aan begonnen zijn.

Het karwei dat we vorige week ter hand genomen hebben, is van een bijna niet te vergelijken veel kleinere schaal. Maar ik denk nu al: als ik dit had geweten, was ik er niet aan begonnen.

Zaterdag doemde op dat er een container zou moeten komen voor het groen, vannacht bedacht ik dat de stratenmaker, die ik nog niet gesproken heb, wel eens zou kunnen eisen dat we zelf de overbodige grond en tegels afvoeren, dan moet er weer een container komen en dan moet de camper weg van de oprit, en hoe moet die dan de accu laden en is die dakgoot nou lek of niet en hoe krijgen we die schoon want er zit een hoop rotzooi in en al die planten die ik toch wil overhouden, waar moeten die eigenlijk heen?

Over de noodzaak van een en ander: zie dit stukje.

De tuin verwijdert zich van de natuur, dat is duidelijk. Op het bijgaand fotootje uit de NRC van afgelopen zaterdag zie je nog meer mensen die zich van de natuur hebben verwijderd.

Vroeger, in bucolische tijden, deden de boeren dat ook hoor, hier te lande: als er een kindje geboren was met een klompvoetje, of het was een meisje, dan voerden ze het domweg aan de vèrrekes – die moesten toch ook eten en vonden het nog lekker ook, op zijn tijd. Het is duidelijk dat het wilde zwijn op de foto het ook weet – hij staat op het punt een grote teleurstelling te ervaren. Of misschien de moeder van het kind wel. Alsmede het kind zelf. Want in het onderschrift staat dat boswachters waarschuwen dat wilde zwijnen ‘wilde dieren’ zijn – wat een toeval – en dat ze gaarne de vingertjes van kleine kinderen afhappen, als een herinnering aan oude tijden.

Als de regen ophoudt, zal ik eens driftig aan het opruimen slaan. Een wild zwijn zul je daarna hier in de tuin niet gauw meer zien.
__________________

*) Dat was de titel van een rubriek over tuinieren die ik van 1978 tot 1988 schreef in het Limburgs Dagblad en die sommige mensen nog elke week lezen.
__________________
hhBest

Olympische voorstellen

Tussen het gekakel van Evert ten Napel door, die mede namens mij, dít niet begrijpt, en dát niet door heeft, dít verkeerd uitspreekt en dáárom erg moet lachen, drong het ineens tot me door: de Olympische Spelen zijn een rare vreemde eend in de bijt die China heet. De Olympische Spelen zijn voortgekomen uit een traditie die je alleen in de samenhang met de westerse cultuur kunt begrijpen.

Diezelfde Evert maakte één rake opmerking tussen het gehaspel over alfabetten en karakters (hij sprak op een bepaald moment zelfs over ‘Griekse karakters’) door, helemaal tegen het eind van de eindeloos voortslepende openingsvoorstelling: ‘rondje laag in de 27’. Hij doelde op de atleet die, hangend aan een kabel met reuze-schaatsgebaren rond het stadion werd geslingerd, op weg naar de regenpijp waar hij de Olympische vlam bij moest houden, zodat de boel spectaculair in de fik zou vliegen.

Je kon wel ophouden op dat moment: China had de gehele Olympische Spelen al gewonnen, met voor de rondvliegende atleet een medaille zo groot als een tractorband, goudkleurig, door drieduizend laserprojectors geprojecteerd op een plasmascherm van papier.

Als de Olympische Spelen al iets zijn, dan is het een manifestatie van het individu, de persoonlijke prestatie. Maar dat is de Chinezen kennelijk geheel vreemd – zie al die honderden kinderen die maanden opgesloten waren in trainingskampen om, verborgen in kartonnen dozen als één man het een of ander te symboliseren op het middenveld. En wee degene die na afloop niet breed glimlachend uit de doos kwam.

Dus dat was geen goed idee: de Spelen horen in Europa thuis, zelfs in Amerika of Australië alleen onder strikte voorwaarden.

Ik doe een voorstel voor de openingsceremonie voor de volgende Spelen, in Londen, in 2012. Waanzinniger presteren dan die Chinezen is uitgesloten. Sobertjes dus, en dat is die Britten wel toevertrouwd. Het Internationaal Olympisch Comité komt bijeen op de middenstip van het keurige nieuwe stadion, samen met de burgemeester van Londen. De voorzitter zegt tegen de burgemeester dat de Spelen geopend zijn, op dat moment houdt een ambtenaar van het Londens energiebedrijf het fakkeltje bij een kleine gasbrander die ook in de middencirkel staat; op een groot beeldscherm worden in enkele nanoseconden de portretten van alle deelnemende atleten getoond.

Direct daarop wordt begonnen met de 400 meter estafette voor dames.

Nog twee dingen: geen politici op de tribune, want dat is pas vermenging van politiek en sport. En Evert ten Napel wordt vastgebonden op de bank voor de tv in zijn eigen huiskamer. Nee drie: alle atleten sporten naakt. Deden ze in Griekenland ook. En dan valt Chicago al automatisch af, voor 2016.

 

________________________
hhBest