Vanaf de router, door de gang, het souterrain in ligt een netwerkkabel: deze week is er weer een LAN-party. Een wisselend gezelschap van vier tot zeven jongens tussen de 18 en 22 huist drie volle dagen in dat souterrain, te midden van pc’s, laptops, monitors en kabels die allemaal in verbinding staan met de hub die de door de kabel van boven aangevoerde internetverbinding verdeelt. Daartussen dozen met voedsel, matrassen, slaapzakken. Want men slaapt tussen en onder de computers. Kwestie van traditie. Gastheer is onze zoon van 21, die er al een beetje routine in krijgt.
In het souterrain heerst strenge discipline. Nauwelijks alcohol – maar ik zag wel een wodkafles staan met een flinke bodem er in, en een enkel biertje fietst er ook nog wel in. Binnen roken is streng verbonden, daarvoor begeeft het rokende deel van het gezelschap zich geregeld naar de achtertuin, waar men zachtjes mompelend in de tuinstoelen zit. Als je er langs loopt, valt er een korte stilte.
Buitenstaanders hebben er niks mee te maken. Wat doen jullie beneden? Eh, gamen? Dat is het antwoord, maar ik hoor soms ook harde rockmuziek en de soundtrack van een film. Eenmaal loop ik naar de wijnkelder (die ook in het souterrain zit); een van de jongens trekt zonder zijn oog van het beeldscherm te laten, zijn matras even opzij zodat ik er door kan. In de wijnkelder blijkt de temperatuur drie graden opgelopen door wat zich in de ruimte ernaast afspeelt.
Op de terugweg werp ik een blik op het scherm van een van de boys. Een tamelijk abstract spel wordt gespeeld, dat ik niet ken. En ik weet het: inlichtingen hoef ik niet te vragen, dat hoort bij het geheim van Soestdijk.
Wel merk je dat alles zich afspeelt volgens vaste rituelen. Rond 12 uur, als iedereen zo’n beetje op is, vertrekken er twee of drie naar de supermarkt, cola halen en chips. Elke avond om een uur of zeven verschijnt bijvoorbeeld de Libanese pizzabakker aan de deur, mobiel gebeld vanuit het souterrain, met een stapel dozen.
Ik kan inmiddels ook ongeveer raden wie er aanwezig is. Bijvoorbeeld een taco-pizza (Italiaans-Mexicaans-Libanees dus) is voor M., de geur van benauwd warm eten en uien blijft nog dagen na de LAN-party hangen.
Het is de bedoeling dat er zo weinig mogelijk geslapen wordt, maar na de eerste nacht slaat de vermoeidheid toe. Toch hoorde ik er vanmorgen weer twee naar buiten gaan. Het was half vijf. Even later zweefde via een raam dat op een kier staat een klein beetje sigarettenrook onze slaapkamer binnen.
Ach, het is een leuke hobby. En ze zijn van de straat af. Maar wat ze precies doen en wat de lol er van is, ik zou het niet weten.
_______________
hhBest