Ietwat landerig bladerend in Youtube – lachen met Draadstaal, verbijsterd over een vijftien jaar geleden door Frans Bromet in Kerkrade opgenomen aflevering van ‘Buren’ – kwam ik terecht op The Dutch Swing College Band.
En dan wel The Dutch Swing College Band uit de eerste helft van de jaren vijftig, toen ik ze elk jaar zag optreden in Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen. Bill Haley en Elvis Presley waren al goed te zien aan de horizon, als je goed keek. Ik was, altijd dwars, al een beetje bezig op een ander spoor, namelijk dat van de moderne jazz, waar de Nijmeegse pubers niks van moesten hebben.
Maar het concert van het Dixielandorkest in De Vereeniging was een onontkoombaar vast nummer in de agenda van de middelbare-schooljeugd.
In het voorprogramma van het concert van The Dutch Swing College Band speelden altijd wel een paar vertegenwoordigers van het Jazz Behind the Dikes genre, ik herinner me Tony Vos. Ik zie nog levendig voor me hoe de goede man een beetje op zijn sax stond te neuzelen terwijl in de zaal een compleet pandemonium was losgebarsten. ‘Dutch Swing, Dutch Swing!’ brulde de menigte, want daar waren ze voor gekomen, gewoon ouderwetse Dixieland met de grappen en grollen van Peter Schilperoort en Dim Kesber en die gekke slungelige banjospeler Arie Ligthart.
En ‘Dutch Swing’, zo noemden wij het orkest: nooit bij zijn volle naam.
Nadat Tony Vos zijn best had gedaan en was afgedropen was het pauze en daarna kwamen ze op. Horen en zien verging je.
De zaal stond geen experimenten toe. Met name nummers waarbij alleen een trio op het podium zat, of langzame, gevoelige nummers, daar waren we niet voor gekomen. After You've Gone (hier met Rita Reys) wilden we horen, en de Tiger Rag, ( met de DSC in een latere samenstelling) die keihard werd meegebruld.
Als het concert halverwege was, hielden we het niet meer in en brulde de hele zaal om dat ene nummer waar ze eigenlijk voor gekomen waren: ‘When the Saints’, nooit ‘When the Saints Go Marchin' In’, nee: ‘When the Saints’. Iedereen wist dat de Dutch Swing nooit het podium zou durven verlaten zonder dat slotnummer minstens tien minuten volgehouden te hebben, en er daarna nog driemaal voor terug te zijn gekomen, maar ze konden er niet op wachten en schreeuwden, brulden en gilden: ‘When the Saints!’
Waarna eenieder bevredigd huiswaarts keerde zonder dat de eerwaarde pater W. Loop, Hou je Montfortaan, de dames nog zijn geestelijk puntje kon voorhouden.
We waren jong en wisten niet beter, dan dat het altijd bleef bestaan. En al helemaal niet dat het vijftig jaar later opeens op Youtube zou staan. Behalve ‘When the Saints!’ Dat zal de straf wel zijn.
____________________
Het plaatje is afkomstig van de platenzaak; daar kun je deze LP uit 1955 zelfs nog kopen.
Van Henk v.L. kreeg ik nog deze link.
____________________